[ 26 ]
- END -
...หนึ่งปีผ่านไป...
“อื้อ”
รเณศครางเสียงอู้อี้ก่อนจะยกมือดันหน้าท้องอีกฝ่ายให้ผละออกเนื่องจากความร้อนรุ่มที่แทรกเข้ามาในกายอย่างแนบสนิท คนเมืองหลับตาปี๋ตอนที่คนด้านบนโถมแรงใส่ ความรู้สึกมากมายที่ท่วมท้นเข้ามาทำเอาคนรองรับตัวสั่น ยิ่งตอนที่ริมฝีปากหนาไล่เลาะไปทั่วใบหน้าแล้วประกบจูบที่ริมฝีปากแล้วค่อยละเลียดเสาะหาความหวานอย่างย่ามใจ
“อื้อ”
“เพลิง”
รเณศครางเสียงสั่นเป็นห้วงๆ ใบหน้าขาวตอนนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทั้งเนื้อทั้งตัวจับไปส่วนใดก็ร้อนผ่าวไม่ต่างกัน
“อ๊ะ”
เภสัชกรหนุ่มรู้สึกหัวหมุน สมองทำงานเร็วจี๋เมื่อคนตัวโตขยับโยกพาเขาเข้าสู่เส้นทางที่รอคอยและเมื่อพาแตะสู่เส้นชัยนั้น ร่างใหญ่ก็ซุกซบที่ซอกคอเขาก่อนจะพ่นลมหายใจแรงๆ รดที่ขนอ่อนพาให้คนที่ต้องรองรับขนลุกซู่ตัวสั่นขึ้นอีกครา
“แง”
รเณศสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงร่ำไห้ของเด็กน้อย คนเมืองดันหน้าท้องอีกฝ่ายก่อนจะส่งเสียงประท้วง
“ลูกร้อง”
“ครับรู้แล้ว”
เพลิงกระซิบบอกก่อนจะถอนตัวออกไปแล้วผละไปสวมใส่กางเกงวอร์มที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวม
“นอนเถอะ เดี๋ยวผมไปดูเอง”
เพลิงขยับมากดจูบที่ขมับเขาเมื่อเห็นว่ารเณศกำลังจะผุดลุกขึ้นเช่นกัน
“แต่ว่า...”
“นอนนะ”
สัมผัสที่เปลือกตาทำให้เขายิ้มอ่อนๆ ก่อนจะค่อยหลับตาไปด้วยความเพลีย เพลิงรอจนกระทั่งอีกฝ่ายเข้าสู่ห้วงนิทราก่อนจะสาวเท้าไวๆ ไปยังร่างนุ่มนิ่มที่กำลังแบะปากร้องไห้โยเย เพลิงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะช้อนเอาเจ้าตัวกลมที่ตอนนี้น้ำหนักขึ้นจนแทบจับอุ้มไม่ไหวแล้ว
แก้มใสในวัยเกือบสองขวบกำลังน่ารักน่าชัง ช่างเจรจาขี้อายแต่เวลาตื่นนอนใหม่ๆ เอาเรื่องน่าดู
“แง”
“ชูว์”
“ฮือ”
น้ำตาเม็ดโตไหลร่วงริน ท่าทางเด็กน้อยดูไม่สบายตัวจนเพลิงนึกเอะใจ
“แพมเพิร์สตึงแล้วนะเนี่ย”
“ฮึก”
“สงสัยจะไม่สบายตัว”
เพลิงอุ้มเด็กน้อยไปล้างตัวและทำความสะอาดก้นก่อนจะเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ใหม่ นั่นแหละเสียงสะอื้นถึงได้เงียบลงและแทนที่ด้วยรอยยิ้มหวานจ๋อย
“สบายแล้วสิเรา”
“งื้อป้อ”
คำนั้นเหมือนน้ำที่ชโลมรดหัวใจเขาให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เพลิงยิ้มกว้างก่อนจะอุ้มเด็กน้อยออกไปนอกห้อง ตอนนี่ยังเป็นเวลาเช้ามืด แต่เขาเห็นแสงไฟจากครัวด้านล่างคาดว่าป้าสมัยและป้าอนงค์คงตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าครัวทำอาหารกันเป็นปกติเช่นทุกวัน
เพลิงกระชับเด็กน้อยในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ก่อนจะรั้งเอาเสื้อกันหนาวพอดีตัวมาสวมส่วนหัวให้เด็กน้อยเพราะอากาศยามเช้าที่ค่อนข้างหนาว
“หนาวเหรอครับ”
เพลิงเขี่ยแก้มกลม
“หนาววว”
แก้มใสทำตัวสั่นส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก
“หนาว ป้อ หนาว”
“งั้นกอดกันแน่นๆ นะ”
แก้มใสรู้ความขยับใบหน้าเอียงซบแผ่นอกเปล่าเปลือยของเพลิงทันที
“เอะอะอะไรแต่เช้าล่ะเจ้าแก้ม”
ป้าอนงค์ที่เดินพ้นหัวบันไดบ้านมาพอดีเอ่ยเย้าเด็กน้อย
“ได้ยินเสียงงอแงกันตั้งแต่ไก่โห่”
“ย่า”
เด็กน้อยทำตาเป็นประกายก่อนจะยื่นมือไปทางผู้มาใหม่ราวกับทักทาย
“เสียงแจ๋วๆ เชียวนะ”
ป้าแกขยับไปบีบแก้มกลมจนเด็กน้อยส่งเสียงประท้วง
“แล้วเจ้าเนตรล่ะผู้ช่วย”
“ยังไม่ตื่นครับ”
ป้าแกพยักหน้าหงึกหงัก
“อีกสักพักวานไปปลุกทีนะผู้ช่วยเดี๋ยวจะสาย ไปงานไม่ทันเอา”
“ครับ”
เพลิงยิ้มรับ
“ย่าไปทำกับข้าวก่อนนะลูก”
“งื้อ”
แก้มใสพยักหน้าหงึกหงักเรียกเสียงหัวเราะจากผู้อาวุโสได้ทันที
.
.
“สาธุ”
เสียงใครต่อใครพากันยกมือรับศีลรับพรหลังจากที่พระพรมน้ำมนต์ วันนี้ที่ทำการอุทยานมีการจัดงานทำบุญประจำปีและทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับผู้พิทักษ์ป่าที่เสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่ แน่นอนว่าวันนี้ทั้งป้าสมัย ป้าอนงค์และชาวบ้านใกล้เคียงก็ต่างพากันมาร่วมพิธีนี้ด้วย นอกจากพิธีทำบุญแล้วทางอุทยานยังเชิญพระมาเจิมป้ายหินอ่อนที่จารึกชื่อผู้พิทักษ์ป่าที่เสียสละชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่
ป้ายหินอ่อนนั้นถูกสร้างขึ้นมาใหม่โดยตั้งอยู่กลางสวนหย่อมหน้าที่ทำการอุทยาน เพื่อให้เกียรติแก่ผู้พิทักษ์ที่วายชนม์และเป็นเกียรติกับครอบครัวผู้เสียสละด้วย รเณศมาหยุดอยู่ที่แผ่นป้ายอันหนึ่งแล้วยืนพิจารณารายชื่อบนนั้น
เภสัชกรหนุ่มค่อยบรรจงวางดอกไม้สีขาวตรงแผ่นป้ายนั้นก่อนจะกวักมือเรียกเด็กน้อยแก้มกลมในชุดกระโปรงสีหวานให้เดินมาทางเขา แก้มใสเดินตามแรงจูงของป้าสมัยมาจนหยุดอยู่หน้าป้าย
“แก้มใสครับ”
“งื้อ”
“นั่งลงลูก”
เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย
“วางดอกไม้ในมือหนูตรงนี้เลยครับ”
หนูน้อยค่อยประคองดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ในมือวางลงใกล้ๆ กับชื่อบนป้ายหินอ่อน
“ธุจ้าด้วยลูก”
“จ้า”
เด็กน้อยก้มตัวโก้งโค้งประนมมือไหว้อย่างไม่ประสีประสา แต่ท่าทางแบบนั้นชวนให้ผู้ที่มองอยู่นึกเอ็นดูไม่น้อย
“จำไว้นะแก้มใส พ่อหนูชื่อเปลว เป็นผู้พิทักษ์ป่าที่สละชีวิตเพื่อปกป้องผืนป่าให้พวกหนูได้มีป่าไม้และทรัพยากรธรรมชาติมากมายให้เก็บเกี่ยว”แก้มใสมองเขาตาแป๊ว
“คนเก่ง”
เพลิงซึ่งเดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆ ก่อนจะลูบศีรษะบาง
“ขอให้หนูภูมิใจนะลูก ว่าหนูมีพ่อที่ทำหน้าที่โดยสุจริตจนลมหายใจสุดท้าย”
“...”
“พ่อหนูคือผู้พิทักษ์ป่า”“...”
“คนในชุดลายพรางที่ไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง ไม่ได้มีชื่อเสียง คนที่มีชีวิตเพื่อผืนป่าจนลมหายใจสุดท้าย”
แก้มใสไม่เข้าใจหรอก เด็กน้อยเกาหัวยุ่งๆ ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้เขา
“นี่ป้อเหยอ”
รูปประโยคที่ฟังไม่ชัดหลุดออกมาจากริมฝีปากน้อยๆ มือเล็กๆ ชี้ไปที่แผ่นป้ายหินอ่อนนั้นก่อนจะหันมามองหน้ารเณศสลับกับเพลิง
“ครับ นี่คือตัวแทนของพ่อ”
แก้มใสพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะก้มลงไปทำท่ากอดแผ่นป้ายนั้น
“ป้อ”
รเณศมองภาพนั้นแล้วอดน้ำตาซึมไม่ได้ สภาพเขาไม่ต่างจากป้าสมัยและป้าอนงค์หรอก มีเพียงเพลิงเท่านั้นที่ยืนเงียบๆ เขาจ้องมองป้ายนั้นอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครรู้ว่าในใจเพลิงคิดอะไรอยู่ตอนนี้ เพลิงพร้อมกับรเณศและครอบครัวผละออกมาให้คนอื่นๆ ขยับมาวางดอกไม้ ก่อนเดินจากมาเขาหันกลับไปมองป้ายหินอ่อนที่จารึกชื่อด้วยหมึกสีทองซึ่งเขียนว่า
‘เปลว นาเที่ยง
ผู้พิทักษ์ป่าที่เสียชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่ วันที่..... ’
จารึกนั้นมันจะคงอยู่อีกนาน นานเท่านาน เพราะมีคนเล่าขานกล่าวถึงผู้พิทักษ์ที่เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องผืนป่าแล้ว
☘☘☘☘
รเณศเดินตามเพลิงไปยังกระท่อมท้ายป่าที่พักของชายหนุ่มหลังจากฝากฝังเด็กน้อยไว้ๆ กับผู้สูงวัยซึ่งนั่งคุยกับชาวบ้านที่มาร่วมงานอยู่ที่ทำการอุทยานโน่น คนเมืองเดินมาตามทางอย่างคุ้นชินเพราะบางครั้งเขาก็มีโอกาสมาที่นี่บ่อยๆ ในช่วงที่เพลิงงานยุ่งเพราะต้องมาส่งเสบียงให้อีกฝ่าย
ที่พักของเพลิงยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงยังคงเป็นกระท่อมที่ดูไม่น่าอาศัย เป็นสถานที่ห่างไกลความเจริญ แต่ใครจะรู้ว่าผู้อยู่อาศัยนั้นสมถะสมกับที่อยู่อาศัยจริงๆ รเณศเผลอนึกถึงโทรศัพท์ที่ฝาหลังปิดไม่สนิทจนต้องใช้หนังยางรัดที่เพลิงยังใช้อยู่ นึกถึงกระเป๋าตังขาดๆ ที่ตอนนี้ปลดระวางไปแล้วเพราะเขาขอร้องให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใบใหม่ นึกถึงรองเท้าจังเกิ้ลที่เปื้อนโคลนตมเช่นเคย รวมถึงกระเป๋าเป้ที่มอมแมมเพราะเจ้าตัวไม่ได้ใส่จังนัก
รเณศยิ้มกว้างๆ เมื่อนึกถึงทุกอย่างเกี่ยวกับคนตัวโตนั่น
“อ้าว”
เพลิงร้องทักตอนที่เห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง เป็นจังหวะที่ชายหนุ่มถอดเสื้อเปลี่ยนพอดี
“เปลี่ยนเสื้อหรือครับ”
“อื้อ”
เพลิงตอบก่อนจะสวมเสื้อลายพรางตัวใหม่ใส่แทน
“ตัวเก่ามันเหม็นกลิ่นเหงื่อน่ะ พอดีช่วงบ่ายจะมีกลุ่มคณะอาจารย์พานักเรียนมาเยี่ยมชมอุทยานกัน ผมเลยต้องไปดูแล”
รเณศพยักหน้าหงึกหงักตอนที่ช่วยเพลิงแต่งตัว
“กลิ่นหอม”
คนเมืองแกล้งขยับไปใกล้แล้วก้มดมเสื้อตัวใหม่ที่มีกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มและกลิ่นแดดหอมสะอาด
“ต้องขอบคุณคนซัก”
เพลิงพูดยิ้มๆ เขาเลื่อนมือมาเกลี่ยแก้มของรเณศเป็นเชิงขอบคุณ
“ถ้าคนซักไม่ใจดี ผมคงได้ใส่แต่เสื้อผ้าเหม็นกลิ่นเหงื่อ”
“ยังไงตัวเก่าเก็บกลับไปให้ผมที่บ้านด้วยนะครับ จะเอาไปแช่น้ำยาปรับผ้านุ่มให้หอมๆ ก่อนค่อยลงมือขยี้”
“คุณซักมือเหรอ”
เพลิงทำหน้าฉงนเพราะไม่เคยรู้มาก่อน
“ครับ”
รเณศพยักหน้า
“ผมกลัวสีเสื้อคุณตก กลัวว่าถ้าซักเครื่องแล้วจะทำให้ผ้ายับและขาดได้ เลยซักมือแทน”
“ทุกตัวเลยเหรอ”
“รวมถึงกางเกงในคุณด้วย”
รเณศพูดขำๆ ขณะที่เพลิงทำตาโต
“นี่แอบซักกางเกงในให้ด้วยเหรอเนี่ย”
“ก็คุณซักผ้าไม่สะอาด”
“เว้นกางเกงในไว้ให้ผมซักเองเถอะเนตร”
“ทำไมล่ะครับ”
รเณศเลิกคิ้ว “ผมซักให้ดีกว่า มันก็เหมือนๆ ผ้าชนิดอื่นแหละ”
เพลิงส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอาหรอก”
รเณศขำคิกขึ้นมาทันที
“ขอให้ผมทำอะไรด้วยตัวเองบ้างเถอะ คุณดูแลมากเกินไปแล้ว ทั้งเสื้อผ้า อาหาร ที่หลับที่นอน”
“ไม่เป็นไรผมชอบทำ”
“ผมเกรงใจนะ”
รเณศทำหน้ายุ่ง
“เกรงใจอะไรกันเล่า ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป คุณยังไปช่วยผมปิดร้านยาทุกวันเลย”
“งานแค่นั้นไม่ต้องยกมาพูดก็ได้มั้ง”
เพลิงส่ายหัว
“ผมอยากทำ”
รเณศมองหน้าเพลิงแล้วพูดยิ้ม
“ให้ผมทำเถอะ”
“เนตร”
“ผมอยากดูแลคุณ”
เพลิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนรวบตัวคนเมืองไปกอดแนบอก
“ขอบคุณมากเนตร”
“...”
“ขอบคุณที่ทำเพื่อผมขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ผมทำอะไรให้คุณไม่ได้มากเลย” เพลิงพึมพำ
“ไม่จริงหรอก”
รเณศเอ่ยท้วงเพราะเข้าใจถึงภาระงานที่อีกฝ่ายแบกรักเอาไว้ โดยเฉพาะการเข้าป่าไปลาดตระเวนแต่ละทีก็หายไปเกือบสัปดาห์ ชายหนุ่มคงจะนึกว่าตัวเองกำลังเอาเปรียบเขาซึ่งดูแลอีกฝ่ายอย่างดี ทั้งที่ความจริงแล้วเพลิงให้เขามากกว่านั้น
“ผมไม่ค่อยได้ดูแลคุณเลยเนตร”
“ไม่เป็นไร ผมดูแลตัวเองได้”
รเณศพูดยิ้มๆ
“สบายมากด้วย”
“คุณเก่ง”
“ผมดูแลตัวเองได้อย่าห่วงเลย คุณมีหน้าที่ปกป้องก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ไม่ต้องดูแลอะไรผมหรอก ผมรู้คุณเหนื่อย ให้ผมดูแลคุณนะ”
เพลิงกอดรเณศให้แน่นขึ้น
“เหนื่อยหน่อยนะ...ที่อยู่กับผม”
“ด้วยความยินดีครับ”
รเณศตอบทันควัน
“ให้ตายเถอะรเณศ” เพลิงงึมงำในคอ
“ชีวิตผมขาดคุณไม่ได้จริงๆ”
“...”
“ไม่ได้แน่ๆ ต้องตายแน่ๆ”
รเณศหัวเราะร่วน
“ดีมาก” คนเมืองซุกใบหน้าไปที่ซอกคอคนในชุดลายพราง
“ถ้าวันไหนทิ้งผมนะ น่าดูเลย”
เพลิงหัวเราะร่วนขึ้นมาทันที
.
.
บ่ายวันนั้นทางอุทยานได้รับต้อนกลุ่มคณาจารย์ที่พานักเรียนมาทัศนศึกษาและปลูกป่ากัน โดยมีเพลิงและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ คอยให้ความรู้และอำนวยความสะดวกต่างๆ จนกระทั่งกลุ่มอาจารย์และลูกศิษย์เดินผ่านหินอ่อนที่จารึกชื่อกลางสวนหย่อมนั้น ทุกคนพากันเดินไปมุงเพราะเห็นกองดอกไม้วางเรียงรายเต็มไปหมด
“นี่อะไรหรือคะ”
เด็กคนหนึ่งเอ่ยถาม
“แผ่นป้ายจารึกนามผู้พิทักษ์ที่เสียชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่ครับ”
“น่าสงสารจัง ว่าแต่เพิ่งมีพิธีเหรอคะ ดอกไม้วางอยู่เยอะแยะเลย”
“ครับ”
เพลิงพยักหน้าน้อยๆ
“มีพิธีเมื่อเช้า”
“เด็กๆ ดูสิมีรายชื่อด้วย”
อาจารย์ท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น
“เปลว นาเที่ยง”
“...”
“เขาเป็นใครเหรอครับ”
เด็กชายผินหน้ามาทางเพลิง คนตัวโตขยับรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะค่อยอธิบาย
“เปลวเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อาสามาเป็นผู้พิทักษ์ป่า เด็กหนุ่มธรรมดาที่สละชีวิตเพื่อปกป้องผืนป่า”
เพลิงเหลือบตามองเด็กนักเรียนบางคนที่ตาแดงก่ำทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“พวกเรารู้มั้ยว่าเราได้ข้อคิดอะไรจากนี้เลย”
“ความเสียสละ”
“การรักษาป่าไม้”
“ไม่ตัดไม้ทำลายป่าค่ะ”
เด็กๆ แย่งกันตอบ
“ถูกต้อง”
เพลิงยิ้มมุมปาก
“หน้าที่รักษาป่าไม้ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง ไม่ใช่ของเจ้าหน้าที่หรือหน่วยงานแต่ฝ่ายเดียว แต่เป็นหน้าที่ของพวกเราทุกคน ป่ามีประโยชน์มหาศาล เป็นทั้งบ้าน อาหารและยาให้กับมนุษย์และสัตว์ ต้นไม้ต้นหนึ่งใช้เวลากว่าชั่วอายุคนในการเติบโตและให้ผลผลิต ฉะนั้นเมื่อได้แสวงหาผลประโยชน์จากป่า เราเองก็ควรรักษาเพื่อให้ป่าอยู่กับเราไปนานๆ”
เด็กๆ ทำท่าตั้งใจฟัง
“หรือถ้าไม่รู้จักรักษา ก็ขออย่าทำลาย”
เสียงตบมือแปะๆ ดังมาจากด้านหลังพอเอี้ยวหันไปมองจึงเห็นรเณศจับมือแก้มใสปรบมือด้วยใบหน้าทะเล้น พอถูกจับได้คนเมืองจึงทำท่าเก้อกระดากก่อนจะคว้าเด็กน้อยให้ผละไปอีกทาง เพลิงยิ้มน้อยๆ ตอนที่เห็นรเณศจับมือแก้มใสโบกมือให้เขา
เภสัชกรหนุ่มหันไปมองแผ่นหลังเพลิงอีกครั้งตอนที่เขาเดินนำกลุ่มคนเหล่านั้นไปทางอื่น แผ่นหลังกว้างที่มองเห็นได้จากระยะไกล รเณศมองอยู่อย่างนั้นก่อนจะอมยิ้มออกมา
‘ฉะนั้นเมื่อแสวงหาผลประโยชน์จากป่า เราเองก็ควรรักษาเพื่อให้ป่าอยู่กับเราไปนานๆ’เพลิงทำให้เขาตกหลุมรักฝ่ายนั้นอีกครั้ง
รเณศรักเพลิงด้วยเสน่หาเป็นความจริง แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขารักผู้ชายคนนั้นด้วยความดี
เขาและเพลิงคงเหมือนสะพานแสงดาวที่ส่องสว่างให้ความอบอุ่นกันและกัน บนเส้นทางของชีวิต เราจะส่องแสงให้กันจนถึงวันสุดท้ายที่ฤดูกาลผันแปรไปตามกาลเวลา
การเปลี่ยนแปลงทำให้เราพบเจอ และการเปลี่ยนแปลงอาจทำให้เราพลัดพราก
ณ ที่แห่งนี้ทำให้เขาได้รู้จักและเรียนรู้ถึงการเปลี่ยนแปลง
ป่าแห่งนี้ทำให้เขาพบเจอกับรักแท้ ป่าแห่งนี้มีเรื่องราว ทุกเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาอาจแปรผันไปตามวันและเวลา ทั้งทุกข์และสุขใจแต่ป่าแห่งนี้ยังปกคลุมห่อหุ้มไปด้วยความรัก สมกับคำเรียกขานที่ว่าที่แห่งนี้คือ
‘ป่าห่มรัก’[END]
ไม่อยากพิมพ์ว่า "END" เลย แต่สุดท้ายวันนี้ก็มาถึง ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆ ที่ติดตามและให้กำลังใจกันมาตลอดนะคะ เรื่องนี้เราใช้เวลาหาข้อมูลก่อนลงมือเขียนนานพอสมควร มันเป็นผลงานที่เรารักที่สุดเรื่องหนึ่ง ถึงแม้มันอาจจะยังไม่ดีที่สุด ยังมีข้อติอีกมากมาย แต่อย่างน้อยก็ยังมีคนอ่านเข้าใจและมองเห็นถึงเจตนาที่เราอยากให้คนอ่านได้สะกิดใจ
และหากนิยายเรื่องนี้มีคุณความดีใดๆ เราขอยกให้กับผู้พิทักษ์ป่าและผู้ที่เกี่ยวข้องในการดูแลป่าไม้และสัตว์ป่าทั้งหมด ขอบคุณมากๆ ที่ดูแลและปกป้องป่าไม้ให้พวกเรา ❤
ต้นฉบับ #ป่าห่มรัก เราออกเล่มกับสนพ.เดิมน้า แพลนหนังสือออกประมาณปลายปีนี้ค่ะ
และเรามีโปรเจ็กต์พิเศษที่เคยเกริ่นไว้ก่อนหน้านี้ว่า เราจะทำมือ #ป่าห่มรัก "เล่มพิเศษ" ที่รวมตัวละครหลักจาก #ค่ายสร้างรัก และ #จุดหมายคือท้องฟ้า ซึ่ง "รายได้ส่วนหนึ่ง" ของเล่มพิเศษเราจะบริจาคให้ "มูลนิธิสืบนาคะเสถียร" เพื่อเป็นทุนช่วยเหลือผู้พิทักษ์ป่า สำหรับแพลนหนังสือเราจะแจ้งให้ทราบเป็นระยะในเพจนะคะ
ฝากติดตามผลงานเราเรื่องต่อๆ ไปด้วยน้า ใครที่รอคู่ #โดมวี อยู่ เตรียมปูเสื่อรอได้เลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
