ความรัก บางครั้งไม่จำเป็นต้องเป็นคนรักก็ได้ใช่มั้ยคับ
เอ่อ...อย่าเกลียดแบงค์เลยนะค้าบ เพราะเค้าเป็นแบบนี้งัยใคร ๆถึงได้รัก เนอะ
****************************
บทที่ 48 คืนดีกัน ( เถอะนะ )
หลังจากวันนั้นแบ๊งค์ยังคงทำตัวปกติ ไม่อยากคิดอะไรมาก ตอนนี้กาวกลับมานั่งที่โต๊ะเดิมแล้ว แต่แบ๊งค์ก็ยังคงไม่พูดกับกาว ทำตัวไม่ถูกเลยจริง ๆ บางครั้งเรานั่งใกล้กัน แต่ในความรู้สึกมันเหมือนห่างกันไกลมาก
“หิวน้ำว่ะ ไอ้ปรินซ์ไปซื้อทีดิ” พี่ตั้มใช้ปรินซ์ครับ
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจเดิน” ปรินซ์ทำท่าอิดออดไปอยากไป
“อ้าว....ไอ้นี่ แข็งข้อหรอ เดียะปั๊ดเหนี่ยวว” พี่ตั้มขู่ครับ
“ไม่ต้องทะเลาะกัน เดี๋ยวแบ๊งค์ไปซื้อเอง” แบ๊งค์อาสาไปเองครับ ความจริง คือแบ๊งค์อยากหาเหตุผลออกไปจากโต๊ะมากกว่า อยู่ใกล้กาวแล้วทำตัวไม่ถูกเลยจริง ๆ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวใช้น้องไปเนี่ยแหละ” แมคพูดครับ
“ไม่เป็นไร แบ๊งค์อยากไปเดินยืดเส้น ยืดสายด้วย เดี๋ยวมานะ” แล้วแบ๊งค์ก็รีบเดินออกมาทันทีเลยครับ
พอออกมาพ้นจากโต๊ะนั้นได้ แบ๊งค์ก็ค่อย ๆ เดิน อยากให้เวลามันผ่านไปช้า ๆ เพราะแบ๊งค์ไม่อยากนั่งที่โต๊ะนั้นอีก
แบ๊งค์เข้าไปซื้อน้ำ และขนมที่ร้านขายของครับ ก็ได้มาเยอะพอสมควร จะได้มีข้ออ้างในการมานาน ๆ พอกำลังจะจ่ายเงิน แบ๊งค์ก็ล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกง แบ๊งค์ลืมเอากระเป๋าเงินมาครับ ทำไงดีล่ะเนี่ย ตอนนี้เจ้าของร้านก็มองหน้าแบ๊งค์แล้ว
“อ่ะนี่ครับ ค่าขนมของเพื่อนผม” มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ายืนข้าง ๆ แล้วจ่ายเงินค่าขนมแทนแบ๊งค์ไม่ใช่ใครหรอกครับ ไอ้กาวนั่นเอง
“กะแล้วว่าต้องลืมกระเป๋าสตางค์ เห็นรีบลุกออกมาซะขนาดนั้น แล้วก็ชอบทิ้งกระเป๋าสตางค์ไว้ในกระเป๋านี่นา” กาวพูด
“ขอบใจนายด้วยละกัน เดี๋ยวไปที่โต๊ะแล้วจะคืนให้” แบ๊งค์ตอบกลับไป
“ไม่ต้องหรอก ขนมนี่เดี๋ยวเราก็ต้องทานด้วยอยู่แล้ว” กาวพูด
“ให้เราช่วยถือมั้ย ตัวเล็กแค่นี้จะถือไหวหรอ” กาวเข้ามาแย่งแบ๊งค์ถือครับ
“ไม่ต้องหรอก เราถือได้” แบ๊งค์พยายามแย่งคืน
“ดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะ” แล้วกาวก็แย่งไปได้ในที่สุดครับ ดูกาวมันพูดเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันคิดอะไรของมันกันแน่ แต่ถึงมันจะทำอย่างนั้นแบ๊งค์ก็ยังคงหวั่น ๆ ใจในการกระทำของมันอยู่
ช่วงนี้พี่โป้งยุ่ง ๆ ครับ เพราะตอนนี้พี่โป้งหันกลับมาทุ่มเทให้กับการเรียน ไม่ได้สนใจด้านกีฬาแล้ว แบ๊งค์กับพี่โป้งก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันซักเท่าไหร่ ตัวแบ๊งค์เองก็เหมือนกัน ช่วงนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องซักเท่าไหร่ เลยต้องมาหาหนังสืออ่านเพิ่มที่หอสมุดบ่อย ๆ วันนี้ก็เหมือนกันครับ
“ขยันจังเลยนะคะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งทักขึ้นครับ แบ๊งค์เลยเงยหน้าขึ้นไปมอง น้องแทมนั่นเอง มาได้ไงเนี่ย
“อ้าว.....น้องแทม มาได้ไงครับ” แบ๊งค์ทักตอบไป พลางกวาดสายตามองพี่อาร์ท
“พี่อาร์ทไม่มาหรอกค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ” น้องแทมพูดเหมือนจะรู้ทันครับ
“เปล่าครับ ไม่มาน่ะดีแล้ว” แบ๊งค์พูด
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ พี่อาร์ทได้ยินคงเสียใจแน่ ๆ เลย” น้องแทมพูดแล้วนั่งลงตรง ทำไมน้องแทมพูดแปลก ๆ จัง
“ช่วงนี้พี่แบ๊งค์มีเรื่องกับพี่อาร์ทหรอคะ” น้องแทมถามมาครับ แบ๊งค์ตกใจอยู่เหมือนกันว่าน้องแทมรู้ได้ไง หรือว่าพี่อาร์ทเล่าให้ฟัง ถ้าเป็นอย่างนั้นน้องแทมก็ต้องรู้เรื่องของแบ๊งค์กับพี่โป้ง แล้วล่ะสิ
“ใช่ครับ เรามีปัญหากันนิดหน่อย” แบ๊งค์ตอบไป ( เล็กน้อยหรอวะ )
“ช่วงนี้พี่อาร์ททำตัวไม่ดีเลย กลับบ้านดึกทุกวัน”
“เอาแต่ดื่มเหล้า กับเที่ยวไม่ค่อยสนใจอะไรเลยค่ะ” น้องแทมพูด
“หรอครับ แล้วจะให้พี่ช่วยอะไรหรอครับ” แบ๊งค์ตัดสินใจถามไป เพราะรู้แน่ ๆ ว่าแทมต้องมาขอความช่วยเหลือ
“พี่แบ๊งค์ช่วยเข้าไปคุยกับพี่อาร์ทหน่อยจะได้มั้ยคะ” น้องแทมขอร้องแบ๊งค์
“ไม่ดีกว่านะครับ พี่ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของคนสองคนน่ะ” แบ๊งค์พูด
“คนสองคน.......พี่แบ๊งค์คงไม่คิดว่าแทมกับพี่อาร์ทเป็นแฟนกันหรอกนะคะ” น้องแทมทำท่าทางประหลาดใจ เมื่อได้ยินแบ๊งค์พูดแบบนั้น
“ก็น้องแทมกับพี่อาร์ท.....” แบ๊งค์เริ่มนิ่งแล้วครับ เพราะรู้แน่ ๆ ว่า ตอนนี้กรูส์ปล่อยไก่ตัวเบอเร้อ แล้วยังหน้าแตกเป็นล้าน ๆ ชิ้น
“ไม่ใช่หรอกค่ะ แทมกับพี่อาร์ทเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน” น้องแทมพูดแล้วหัวเราะ เบา ๆ
“ก็ในรูปวันปีใหม่...........” แบ๊งค์พูดออกมาเบา ๆ ก็เพราะรูปวันปีใหม่เนี่ยแหละ ที่ทำให้แบ๊งค์คิดไปไกล
“รูปปีใหม่......อ๋อ รูปที่แทมจูบกับพี่อาร์ทน่ะหรอคะ” น้องแทมถาม แบ๊งค์เลยได้แต่พยักหน้าไป
“แทมถ่ายเล่น ๆ กับพี่อาร์ทน่ะค่ะ ไม่ได้คิดอะไร”
“ก็จูบกันแบบพี่น้องไงคะ แบ๊งค์คงไม่เอาไปคิดมาหรอกนะ” น้องแทมถามกลับ แหะ ๆ ช้าไปแล้วครับน้อง พี่คิดไปถึงดาวเสาร์แล้ว ตกลงนี่กรูส์เข้าใจผิดมาตลอดเลยใช่มั้ยเนี่ย
“................................” แบ๊งค์นิ่งไปครับ ยังทำใจไม่ได้
“พี่แบ๊งค์ช่วยไปพูดกับพี่อาร์ทหน่อยนะคะ”
“ถือว่าแทมขอร้อง” น้องแทมพยายามขอร้องแบ๊งค์ครับ ทำไงดีล่ะ ไม่อยากไปสู้หน้าพี่เค้าเลย ก็เล่นทำไปซะขนาดนั้นคงจะกล้าคุยกันหรอกนะ
“อ้าว...น้องแทมมาเที่ยวหรอครับ” พี่โป้งเดินเข้ามาพอดีครับ
“ค่ะ......จริง ๆ ก็ไม่ได้มาเที่ยวหรอก มาขอร้องแบ๊งค์ให้ช่วยน่ะค่ะ” น้องแทมตอบไป
“ช่วย..........ช่วยเรื่องอะไรหรอ” พี่โป้งทำท่างง ๆ ครับ น้องแทมเลยเล่าเรื่องของพี่อาร์ทให้ฟัง แล้วก็ขอให้พี่โป้งช่วยกล่อมแบ๊งค์ให้ไปช่วยพูดกับพี่อาร์ทอีกแรง
“อืม......แบ๊งค์ ไปหน่อยก็ดีนะ” พี่โป้งพูดครับ ( เห็นด้วยซะงั้น )
“แต่พี่โป้ง..............” แบ๊งค์ทำท่าอิดออด
“ถือว่าพี่ขอร้องอีกคนนะ ทำอะไรให้อาร์ทหน่อยเถอะ เพื่อไถ่โทษให้พี่อีกทาง” พี่โป้งพูด
“........................” เงียบสิครับ จะพูดอะไรออกล่ะ เล่นพูด เล่นขอร้องกันแบบนี้ แบ๊งค์ก็ยิ่งคิดหนัก ถ้าแบ๊งค์ไปก็คงจะช่วยปรับความเข้าใจระหว่าพี่อาร์ทกับพี่โป้งได้ ทุก ๆ อย่างก็คงจะดีขึ้นกว่านี้ ยังไงมิตรภาพของพี่เค้าทั้งสองคนก็สำคัญ จะมาพังเพราะแบ๊งค์ไม่ได้ แบ๊งค์เลยพยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยนะคะ รถมาจอดรออยู่แล้ว” น้องแทมดูท่าทางดีใจมากเลยครับ
“เดี๋ยวแบ๊งค์ขอโทรไปบอกพี่นุ่นก่อนได้ป่ะ” แบ๊งค์กันไปทางพี่โป้ง
“ไม่ต้องหรอกครับ เมื่อกี้พี่เห็นพี่นุ่นอยู่ห้องแล็ป เดี๋ยวพี่ไปบอกให้ก็ได้” แล้วพี่โป้งก็ไปส่งแบ๊งค์ที่รถน้องแทม ซึ่งมีคนขับรถรออยู่แล้ว
“พี่ว่าคืนนี้แบ๊งค์ค้างที่นั่นเลยดีกว่านะ” พี่โป้งพูด
“ได้ไงล่ะ ชุดแบ๊งค์ไม่มีนะ” แบ๊งค์แย้งไป
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเอาชุดพี่อาร์ทก็ได้ ค้างเถอะนะคะ” น้องแทมขอร้อง
“ตกลงค้างนะ พี่จะไปบอกพี่นุ่นเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วพี่โป้งก็รีบเดินจากไป โดยที่แบ๊งค์ยังไม่ทันได้ตอบอะไร
ระหว่างทาง บนรถ น้องแทมพยายามชวนแบ๊งค์คุยถึงเรื่องต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเรื่องของแบ๊งค์กับพี่อาร์ทนี่แหละครับ พี่อาร์ทไม่เคยลืมแบ๊งค์ได้จริง ๆ ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกผิดครับ ผิดที่ทิ้งพี่อาร์ท ผิดที่ทำให้พี่อาร์ทเสียใจ
เรามาถึงบ้านพี่อาร์ทแล้วครับ มันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย จากวันที่แบ๊งค์มาครั้งแรก วันที่แบ๊งค์เผลอหลับไปบนรถ แล้วพี่อาร์ทไม่กล้าปลุก เลยพามานอนที่บ้านหลังนี้ นึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ
น้องแทมพาแบ๊งค์เดินไปทางห้องรับแขก เหมือนว่าจะมีคนนั่งอยู่นะครับ พอเข้าไปถึงมีคนนั่งอยู่ สี่คน คาดว่าน่าจะเป็นพ่อแม่ของพี่อาร์ท และพ่อแม่ของน้องแทมนะครับ
“สองคนนี้เป็นพ่อ กับแม่ของแทมค่ะ” น้องแทมแนะนำ
“สวัสดีครับ” แบ๊งค์ไหว้ไปครับ
“แล้วส่วนคุณลุงกับคุณป้า อีกสองคนก็พ่อกับแม่พี่อาร์ทค่ะ” น้องแทมแนะนำอีกที
“สวัสดีครับ” แบ๊งค์ไหว้อีกที
“นั่งก่อนสิลูก” แม่น้องแทมพูดครับ แล้วแบ๊งค์กับน้องแทมก็ เลยไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่ง
“นึกว่าหนูแทมจะพามาไม่ได้ซะแล้ว” พ่อพี่อาร์ทพูดครับ นี่ตกลงการมาของแบ๊งค์เป็นที่รับรู้ของทั้งบ้านเลยนะเนี่ย
“ช่วยแม่ด้วยนะลูก” แม่พี่อาร์ทพูดครับ
“อะไรหรอครับ” แบ๊งค์ถามกลับไป
“ก็ตอนนี้อาร์ทเปลี่ยนไป เอาแต่นั่งเศร้า ดื่มเหล้าแล้วเมากลับบ้านดึกตลอดเลย” แม่พี่อาร์ทพูด ดูท่าทางเศร้ามากจริง ๆ
“ไม่รู้ว่าไปเจอปัญหาอะไรมา ทำไมถึงได้เป็นแบนี้ก็ไม่รู้” พ่อน้องแทมพูดขึ้นบ้างครับ แหะ ๆ ไม่อยากบอกคุณลุงเลย ว่าเหตุผลก็เพราะแบ๊งค์นี่แหละ
“พวกเรารู้นะลูก ว่าหนูเป็น.......เอ่อเรียกอะไรดีล่ะ” แม่น้องแทมทำท่าคิด
“คนพิเศษของพี่อาร์ทค่ะ” น้องแทมช่วยเสริมครับ
“เออ...นั่นแหละ ๆ พวกป้าก็เลยอยากให้หนูช่วย” แม่น้องแทมพูดครับ (O_o) แบ๊งค์อึ้งสิครับ นี่เค้ารู้กันหมดบ้านแล้วหรอ ว่าแบ๊งค์กับพี่อาร์ทเป็น..........เอ่อ.........คนพิเศษกัน ( นั่นแหละ ๆ ) แล้วแบ๊งค์จะกล้ามองหน้าพ่อกับแม่พี่อาร์ทมั้ยเนี่ย ไปทำลูกชายเค้าเสียเนี่ย
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว หนูช่วยพ่อหน่อยนะลูก” พ่อพี่อาร์ทพูดครับ
“.........................................” แบ๊งค์ยังคงเงียบต่อไป
“แม่กับพ่อไม่รู้จะทำยังไงแล้วลูก เตือนไปเค้าก็ไม่ฟัง” แม่พี่อาร์ทพูดครับ ตอนนี้แม่เริ่มมีน้ำมาปริ่ม ๆ อยู่ขอบตาแล้ว ยิ่งแบ๊งค์เห็นแบบนั้น แบ๊งค์ก็ยิ่งรู้สึกผิดครับ
“มีลูกคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่อาร์ทจะฟังในตอนนี้” แม่น้องแทมพูดครับ
“พี่แบ๊งค์ช่วยพวกเราให้ได้นะคะ” น้องแทมพูด
“เอ่อ......แบ๊งค์คงทำอะไรมากไม่ได้นะครับ”
“ก็จะทำเท่าที่ทำได้ แต่แบ๊งค์ไม่รับปากนะครับ ว่าแบ๊งค์จะทำให้พี่อาร์ทกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า” แบ๊งค์พูดไป
“ไม่เป็นไรลูก แค่พ่อได้ยินว่าลูกจะช่วย พอก็ดีใจแล้ว” ทุกคนต่างมีสีหน้าที่ดีขึ้นเมื่อได้ยินแบ๊งค์พูดแบบนั้น
“ห้องพี่อาร์ท พี่แบ๊งค์คงรู้อยู่แล้วแทมขอไม่ไปส่งนะคะ” น้องแทมพูดแล้วยิ้มให้ครับ
“ให้แบ๊งค์ขึ้นไปคนเดียวจะดีหรอครับ” แบ๊งค์ยังหวั่น ๆ ใจอยู่
“ขึ้นไปเถอะลูก แม่ไม่ว่าอะไรหรอก” แม่พี่อาร์ทพูดครับ
“ต้องการอะไรก็โทรลงมาสั่งได้นะลูกนะ” พ่อพี่อาร์ทพูดบ้างครับ
“งั้นแบ๊งค์ขอตัวนะครับ” แล้วแบ๊งค์ก็ค่อยก้มตัวเดินออกจากห้องนั่งเล่น แล้วเดินขึ้นไปตามบันได แบ๊งค์ยังจำได้ดี ถึงแม้ว่าจะเคยมาแค่ไม่กี่ครั้ง ตอนนี้แบ๊งค์ยืนอยู่ที่หน้าห้องพี่อาร์ทแล้ว แบ๊งค์หลับตานิ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
แบ๊งค์ค่อย ๆ บิดลูกบิดเบา ๆ เพื่อไม่ให้คนในห้องรู้ตัว สภาพห้องเปลี่ยนไปมาก มีกองหนังสือวางระเกะระกะไปหมด เสื้อผ้าที่ดูเหมือนว่าจะผ่านการใช้งานมาแล้วกองอยู่บนพื้น เต็มไปหมด แบ๊งค์ค่อย ๆ ไล่สายตาไปจนเจอกับ......พี่อาร์ท
พี่อาร์ทนอนหลับอยู่บนเตียง ในสภาพชุดที่เหมือนว่าไปเที่ยวมา กลิ่นส่าเหล้ายังคงติดตัวอยู่ แบ๊งค์เลยยังไม่อยากกวน แบ๊งค์เอากระเป๋าวางไว้ข้าง ๆ พี่อาร์ท แล้วค่อย ๆ จัดแจงเก็บของที่รกอยู่เต็มห้อง ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
แบ๊งค์เก็บเสื้อผ้าทั้งหมดใส่ตะกร้า ซึ่งตอนนี้เสื้อผ้าเหล่านั้นล้นออกมาเป็นภูเขาแล้ว จากนั้นแบ๊งค์ก็เก็บหนังสือ และเอกสารที่หล่นอยู่เต็มห้อง จัดเป็นหมวดหมู่ แล้วไปวางที่โต๊ะทำงาน ที่โต๊ะทำงานมีกรอบรูปวางคว่ำหน้าอยู่ แบ๊งค์เลยจับหงายขึ้น อ้าววว รูปแบ๊งค์เองนี่นา ถ่ายคู่ไว้กับพี่อาร์ท ตั้งแต่ตอนที่คบกันใหม่ ๆ พี่เค้ายังเก็บไว้อีกหรอเนี่ย
แบ๊งค์ค่อย ๆ ขนตะกร้าเสื้อผ้าของพี่อาร์ทลงมาให้แม่บ้านครับ ทุลักทุเลอยู่เหมือนกัน แล้วแบ๊งค์ก็ขอให้ป้าแม่ครัวทำต้มโคล้งให้ครับ เพราะตอนนี้พี่อาร์ทตื่นมาคงไม่สร่างเมาแน่ ๆ ให้ทานต้มโคล้งร้อน ๆ ไปก่อนก็แล้วกัน
แล้วแบ๊งค์ก็เอาอ่างใบเล็ก ๆ ขึ้นไปหนึ่งใบครับ เอาไปใส่น้ำอุ่นจะเช็ดตัวให้พี่อาร์ทน่ะ แบ๊งค์เอาอ่างไปวาง แล้วมานั่งข้างพี่อาร์ทครับ เฮ้อ~~~~ไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่ขอโทษนะพี่อาร์ท แบ๊งค์รำพึงในใจครับ แล้วแบ๊งค์ก็ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อพี่อาร์ทออกทีละเม็ด จนหมด หุ่นพี่อาร์ทยังดีเหมือนเดิมครับ
แบ๊งค์เอาผ้าที่ชุบน้ำอุ่นบิดหมาด ๆ ค่อย ๆ เช็ดที่หน้าพี่อาร์ทก่อนครับ จากนั้นก็ค่อย ๆ เช็ดไล่ไปตามตัวของพี่อาร์ทครับ แล้วก็เหมือนพี่อาร์ทจะรู้สึกตัวแล้ว แบ๊งค์เลยรีบชักมือกลับ แต่ไม่ทันครับ พี่อาร์ทคว้ามือแบ๊งค์เอาไว้
“ทำอาราย......” พี่อาร์ทโวยวาย เสียงงัวเงียครับ แต่มือของพี่อาร์ทยังจับมือแบ๊งค์เอาไว้อยู่ แบ๊งค์ก็ได้แต่นั่งเฉย ๆ ไม่พูดอะไรครับ
“บ.....แบ๊งค์.........” พี่อาร์ทเรียกชื่อแบ๊งค์ออกมาเบา ๆ ครับ เมื่อพี่เค้าได้ตื่นขึ้นมาเต็มตา แบ๊งค์ก็นั่งเฉย ๆ ไม่ตอบอะไรต่อไป
“มาได้ไงครับเนี่ย ห้องพี่รกหน่อยนะ........ทำไมเป็นแบบนี้ได้เนี่ย” พี่อาร์ทดูประหลาดใจ ที่ห้องของตัวเองเป็นระเบียบ ไม่รกเหมือนที่ผ่านมาก่อนหน้านี้
“ทีหลังทำอะไรหัดมีระเบียบซะมั่งนะ” แบ๊งค์พูดแกมประชด
“แบ๊งค์ทำเองหมดเลยหรอ” พี่อาร์ทถาม
“อืม........ปล่อยมือแบ๊งค์ก่อนได้มั้ย” แบ๊งค์พูด พี่อาร์ทเลยรีบปล่อยมือออก
“ขอโทษครับ” พี่อาร์ทกล่าวขอโทษออกมา
“อ่ะ.......ตื่นแล้วก็อาบน้ำเลยจะดีกว่านะ” แบ๊งค์ เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วยื่นให้พี่อาร์ท
“.....................” พี่อาร์ทไม่พูดอะไร ได้แต่มองผ้าขนหนูที่แบ๊งค์หยิบมาให้ จากนั้นพี่อาร์ทก็ค่อย ๆ ยื่นมือมาเอาผ้าขนหนูจากมือแบ๊งค์ แล้วอยู่ดี ๆ พี่อาร์ทก็จับมือแบ๊งค์อีกครั้ง
“อึ้ย!!!!! ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะพี่อาร์ท” แบ๊งค์พยายามแกะมือพี่อาร์ออกครับ
“ขอพี่จับมือของแบ๊งค์หน่อยนะ นี่พี่คงไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย” พี่อาร์ทพูด แล้วเอามือแบ๊งค์ไป แนบที่แก้มพี่อาร์ท แบ๊งค์ก็เลยได้แต่ยืนเฉย ๆ พี่อาร์ทค่อย ๆ เงยหน้ามามองแบ๊งค์ แล้วเราก็ยืนจ้องตากันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมีคนมาเคาะประตูห้อง พี่อาร์ทเลยปล่อยมือแบ๊งค์
แบ๊งค์ไปเปิดประตู แม่บ้านเอาต้มโคล้งที่แบ๊งค์สั่งมาให้น่ะครับ แบ๊งค์เลยยกเข้ามาวางที่โต๊ะทำงาน
“อ่ะ....ทานซะสิ จะได้สร่างเมา” แบ๊งค์พูด
“น้องแบ๊งค์....................ป้อนพี่ไม่ได้หรอครับ” พี่อาร์ทค่อย ๆ พูดออกมาเหมือนจะไม่กล้าเท่าไหร่
“ทำไมล่ะ ทานเองสิ” แบ๊งค์แกล้งปฏิเสธไป
“ก็ทีตอนที่แบ๊งค์ป่วยวันนั้น พี่ยังป้อนข้าวแบ๊งค์เลย” พี่อาร์ทอ้างครับ
“แต่วันนั้นแบ๊งค์ไม่ได้ขอนะ พี่อาร์ทอาสาเองนี่” แบ๊งค์พูด
“ป้อนพี่หน่อยไม่ได้หรอครับ” พี่อาร์ททำหน้าอ้อน ๆ ครับ แบ๊งค์ก็เลยใจอ่อน ยอมป้อนพี่อาร์ท แบ๊งค์ตักน้ำแกงแล้วค่อย ๆ ยื่นช้อนไปหาพี่อาร์ท
“มันร้อนน่ะครับ เป่าให้หน่อยสิ” พี่อาร์ททำท่าอ้อน
“ก็ได้ ๆๆ “ แบ๊งค์ก็เลยต้องเป่า ก่อนจะป้อนพี่อาร์ทครับ พี่อาร์ทดูมีรอยยิ้มขึ้น ตอนที่แบ๊งค์นั่งป้อนไป พี่เค้าคงอาการดีขึ้นแล้วล่ะสิ แบ๊งค์ก็นั่งป้อนพี่อาร์ทไป จนพี่อาร์ทบอกว่าพอนั่นแหละครับ
“ตอบพี่ก่อนสิครับ ว่ามาได้ยังไง” พี่อาร์ทถาม
“ก็น้องแทมไปหาแบ๊งค์ที่มหาวิทยาลัย”
“บอกว่ามีคนทำตัวเสเพล อยากให้แบ๊งค์ช่วยมาดูให้หน่อย” แบ๊งค์บ่นไป ขณะที่เอาชามต้มโคล้งมาวางที่โต๊ะ
“ดูแล้วเป็นยังไงบ้างครับ เริ่มรักพี่มากขึ้นมั้ย” พี่อาร์ทเดินเข้ามกอดแบ๊งค์จากข้างหลังครับ เล่นเอาแบ๊งค์ตกใจไปเหมือนกัน
“พี่อาร์ทปล่อยนะ มากอดอะไรตอนนี้ล่ะ” แบ๊งค์บ่น
“ให้พี่กอดหน่อยนะ พี่คิดถึงตัวนิ่ม ๆ ของแบ๊งค์มากเลยรู้มั้ย” พี่อาร์ทไม่พูดเปล่าครับ หอมแก้มแบ๊งค์ไปอีกหนึ่งที
“พี่อาร์ท.....ไม่เอานะ ไปอาบน้ำได้แล้ว” แบ๊งค์พูด
“งั้นเดี๋ยวพี่มานะ” แล้วพี่อาร์ทก็เข้าไปอาบน้ำครับ แบ๊งค์เลยยกชามต้มโคล้งมาเก็บข้างล่าง ตอนแรกแบ๊งค์ก็กะว่าจะล้างเองหรอก แต่แม่บ้านน่ะสิ ไม่ยอมแย่งแบ๊งค์ทำจนได้ แบ๊งค์ก็เลยได้แต่ขอบคุณเค้าไป
แล้วแบ๊งค์ก็เดินไปเอากระเป๋าบนห้องพี่อาร์ทครับ ดูเหมือนพี่เค้าจะยังอาบน้ำไม่เสร็จนะ แบ๊งค์คว้ากระเป๋าแล้วเดินลงบันไดมา เจอกับพวกคุณลุงคุณป้า และน้องแทมพอดีครับ
“อ้าวแบ๊งค์ จะไปไหนหรอลูก” แม่พี่อาร์ทถามครับ
“ตอนนี้ พี่อาร์ทอาบน้ำอยู่นะครับ”
“คงหมดหน้าที่แบ๊งค์แล้ว ต้องขอตัวนะครับ” แบ๊งค์กล่าวลา
“ไม่ได้นะคะ พี่แบ๊งค์”
“ก็ไหนว่าจะค้างแล้วไง แทมไม่ปล่อยให้กลับบ้านหรอกนะคะ” น้องแทมทำท่างอน ๆ
“นั่นสิลูก อยู่ทานข้าวก็ยังดีนะ” แม่น้องแทมพูดครับ
“ไม่ได้หรอกครับคุณพี่ ผมว่าให้ลูกเค้าค้างด้วยเลยดีกว่านะ” พ่อพี่อาร์ทพูดแย้งครับ
“ค้างเถอะลูก อย่าขัดใจคนแก่เลย” พ่อน้องแทมพูดขึ้นบ้างครับ
“..............................” แบ๊งค์กำลังคิดอยู่ครับ ว่าจะค้างดีรึเปล่า
“อ้าว....แบ๊งค์ จะไปไหนน่ะ” พี่อาร์ทรีบวิ่งลงบันไดมาครับ
“แบ๊งค์เค้าจะกลับน่ะลูก ตอนนี้แม่ก็พยายามขอให้เค้าค้างที่นี่อยู่” แม่พี่อาร์ทพูดครับ
“ไม่ได้นะ มาแล้วก็ต้องค้าง พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ไปเรียนอยู่แล้ว” พี่อาร์ทพูดครับ
“นะคะ พี่แบ๊งค์” น้องแทมขออีกคนครับ
“ก.......ก็ได้ครับ” แบ๊งค์ตอบไปแบบปฏิเสธไม่ลง
“แล้วนี่จะไปไหนหรอครับ” พี่อาร์ทหันไปถาม พวกคุณลุงคุณป้าน่ะครับ
“จะไปทานข้าวเย็นน่ะลูก มาก็ดีแล้ว ทานด้วยกันเลย” แม่น้องแทมพูดชวนครับ แล้วเราก็ไปทานข้าวเย็นด้วยกันครับ มื้อนี้เป็นมื้อใหญ่เลย มีอาหารเต็มไปหมด พี่อาร์ทก็เอาใจแบ๊งค์ใหญ่ตักโน่น ตักนี่ให้แบ๊งค์ตลอด คุณลุงคุณป้า ก็ได้แต่มองแล้วแอบยิ้ม น้องแทมก็เลยแกล้งทำเป็นแซวพี่อาร์ทประมาณว่า เอาใจแต่แบ๊งค์ ไม่เอาใจแทมเลย เล่นเอาแบ๊งค์อายไปเลยครับ
พอทานข้าวเสร็จ พี่อาร์ทก็ขอตัวผู้ใหญ่ พาแบ๊งค์ขึ้นไปบนห้อง โดยบอกว่ามีเรื่องจะคุย พอถึงห้องแบ๊งค์ก็ถามพี่อาร์ทครับ
“มีอะไรจะคุยหรอ” แบ๊งค์ถามไป
“มาให้พี่กอดให้หนำใจก่อนนะ” แล้วพี่อาร์ทก็เข้ามากอด มาหอมแบ๊งค์ใหญ่เลยครับ
“พี่อาร์ท ไม่เอานะ” แบ๊งค์พยายามดิ้นครับ
“ขอพี่หน่อยนะ คิดถึงจัดเลยไม่ได้หอมแบ๊งค์ซะตั้งนาน” แล้วพี่อาร์ทก็เปลี่ยนมาเป็นกอดแบ๊งค์แทนครับ เรามทั้งคู่ยืนนิ่ง ๆ
“ยิ่งคิด พี่ก็ยิ่งเสียใจ”
“พี่ทั้งโกรธ ทั้งเกลียดไอ้โป้งเลย” พี่อาร์ทพูด น้ำเสียงไม่พอใจครับ
“พี่อาร์ท....................ฟังแบ๊งค์นะ” แบ๊งค์ผละออกจากพี่อาร์ท แล้วจับมือของพี่อาร์เอาไว้ครับ
“อย่าโกรธพี่โป้งเลย ตอนนี้เค้าสำนึกผิดทุกอย่างแล้ว”
“สิ่งที่เค้าสมควรจะได้รับจากการกระทำของเค้า เค้าก็ได้รับไปอย่างสาสมแล้ว” แบ๊งค์พูด
“แต่พี่ว่ามันยังน้อยไป มันต้องโดนมากกว่านี้อีกเป็นล้านเท่า” พี่อาร์ทยังคงไม่พอใจ
“ตอนแรกแบ๊งค์ไม่ได้อยากมาหรอกนะ”
“แต่เพราะพี่โป้งขอหรอก แบ๊งค์เลยมา” แบ๊งค์พูดตามความจริง
“อ๋อ.....ที่มานี่เพราะไอ้โป้งใช่มั้ย ถ้ามันไม่ขอแบ๊งค์คงไม่มาหรอกใช่มั้ย”
“พี่ต้องไปขอบคุณมันมั้ย แบ๊งค์ถึงจะพอใจ” พี่อาร์ทเริ่มโวยวายขึ้นมาอีก ตอนนี้พี่อาร์ทปล่อยมือแบ๊งค์แล้ว
“พี่อาร์ทฟังแบ๊งค์ก่อนสิ มันไม่ใช่แบบนั้น” แบ๊งค์พยายามอธิบาย
“แบ๊งค์คงรักมันมากสินะ ไปเถอะ แบ๊งค์กลับไปหามันเถอะ”
“อย่ามาสนใจคนอย่างพี่เลย” พี่อาร์ทพูดแบบน้อยใจ
“ทำไมล่ะ จะกลับไปเสเพล อีกอย่างนั้นน่ะหรอ” แบ๊งค์เริ่มไม่พอใจเหมือนกันนะครับ
“เอาสิ ทำเลย ถ้าทำแล้วมันสบายใจ”
“สนุกนักใช่มั้ยที่ตัวเองเสเพล แล้วคุณป้าต้องนั่งร้องไห้ สนุกนักใช่มั้ย ที่ทำให้คนรอบข้างต้องเป็นห่วง” แบ๊งค์พูดไป
“......................” พี่อาร์ทนิ่งไป
“แล้วก็รู้ไว้ด้วยนะ ว่าแบ๊งค์กับพี่โป้ง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน นอกจากพี่น้อง”
“ใช่......เราอาจจะมีอะไรกัน แต่มันก็เป็นแค่คืนนั้นคืนเดียว” แบ๊งค์อธิบาย
“แล้วที่แบ๊งค์พูดถึงพี่โป้งเมื่อกี้น่ะ”
“แบ๊งค์ไม่ได้พูดให้พี่อาร์ทหึงหรือไม่พอใจหรอกนะ”
“แบ๊งค์ต้องการให้พี่อาร์ทเห็น เห็นว่าพี่โป้งเป็นห่วงพี่อาร์ทมากมายแค่ไหน” แบ๊งค์พูด
“แต่ยังไงมันก็หักหลังพี่นะแบ๊งค์ มันแย่งแบ๊งค์ไปจากพี่” พี่อาร์ทพูดแล้วเดินไปที่ระเบียง
“แล้วเค้าแย่งไปได้มั้ยล่ะ เค้าอาจได้ร่างกายแบ๊งค์ไปนะ แต่ผลสุดท้าย เค้าก็เป็นได้แค่พี่ชาย เค้าเทียบอะไรกับพี่อาร์ทได้บ้างล่ะ” แบ๊งค์พูด
“แต่............” พี่อาร์ทกำลังจะพูด
“แบ๊งค์ไม่ยอมหรอกนะ ถ้าแบ๊งค์จะต้องเป็นชนวนที่ทำให้ มิตรภาพระหว่างพี่อาร์ทกับพี่โป้งต้องพังทลายลง” แบ๊งค์พูด
“พี่อาร์ท....อดีตที่มันขมขื่นน่ะ เราปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ อย่าไปจดจำมันเลย” แบ๊งค์เดินเข้าไปยืนข้าง ๆ พี่อาร์ทแล้วพูด
“บางทีอดีตที่ขมขื่นอาจให้อะไรดี ๆ กับเราภายหลังก็ได้”
“อย่างแบ๊งค์ ตอนนี้แบ๊งค์ได้พี่ชายที่ดีที่สุดมาหนึ่งคนไง” แบ๊งค์พูด แล้วเราก็หันหน้ามามองกัน
“แบ๊งค์กับโป้งเป็นพี่น้องกันจริง ๆ หรอ” พี่อาร์ทถามครับ
“อืม.....เราไม่ได้คิดอะไรเกินเลยต่อกันแล้ว”
“เชื่อแบ๊งค์เถอะ” แบ๊งค์พูด
“ครับ........พี่รักแบ๊งค์นะ” แล้วพี่อาร์ทก็โอบเอวแบ๊งค์ไว้ครับ แล้วเราสองคนก็ยืนดูดาวด้วยกัน แบ๊งค์รู้สึกอบอุ่นจังเลย ที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของพี่อาร์ทแบบนี้ อ้อมแขนที่แบ๊งค์ไม่ได้สัมผัสมันมานานแสนนาน
**********************************
จบ
.
.
.
.
.
.
.
ซะเมื่อไหร่
อยากหยุดแค่ตรงนี้จังเลยคับ....... :
:หยุดได้มั้ย...ได้มั้ย แต่อย่าเลยเอาให้จบเถอะเนอะ
:bye2:คับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
