หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[taroni]

แอบเชียร์นายวา

[rellachulla]

ทำไมน้ำตาเค้ายังคงไหลอยู่เรื่อยๆ

......

ผิดที่ไว้ใจ
เกินใจจะทนไหว

.....

ผิดหวังกับบอทอย่างแรง
ความรู้สึกนี้ มันเสียแล้วเสียเลยจริงๆ
คิดไม่ออกว่าบอทจะกลับมาเป็นคนดี แบบไหนกัน
แบบไหนที่เหมาะกับน้ำ
คนดีแึค่ไหนกันที่พอจะให้อภัยได้

เศร้าจังค่ะคุณอิ๊ก ฮึก ฮึก

[DarKLasT]

โอ๊ยอ่านแล้วสงสารน้ำจับใจอีกแล้ว

เฮ้อไม่ไหวแล้วอ่ะ วายุเอ้ยตื้อเท่านั้นเน้อทำให้น้ำหันไปคิดเรื่องอื่นบ้าง

ทำให้น้ำยิ้มบ้างไรบ้าง

ขอเปลี่ยนพระเอกคร้าบดูท่าแล้วบอทคงเสร็จไม้ในอีกไม่นาน

[jimmyFG]

อ่านตอนนี้แล้วแบบว่าบอทเป็นตัวร้ายไปเลย

แล้ววาเป็นพระเอก 55555+

วารุกจีบน้ำเลยสิ 

[BBChin JungBB]

เอาใจช่วยวาครับผม สู้ๆๆ 

[knightofbabylon]

วา อย่าเพิ่งหมดหวัง แต่ก็อย่าถลำลึกไปกว่านี้เลย
เอ๊ะ ยังไงดี  

คือ ยังไงน้ำกับบอทก็ต้องคู่กัน ใช่มั้ย
ถึงได้บอกว่าอย่าถลำลึก
แต่อยู่เป็นเพื่อนที่ดีให้น้ำ
เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้คนอ่านก่อนสิ
 


หมั่นไส้ไม้กับบอทสุดกำลัง  

น้ำ สู้ๆเข้าไว้ เชิดใส่อย่าได้แคร์
อย่าให้เค้าเหยียบเราได้ว่าเราเจ็บแค่ไหน..


 :กอด1:คุณอิ๊ก
ปล. ยังคงไม่เข้าใจบอท..ความจำเสื่อมแล้วนิสัยเปลี่ยน?
ตอนนี้คนอ่านยังคงค้างคาเรื่องจิตใต้สำนึก
แต่มันไม่น่าเปลี่ยนโดยสิ้นเชิง แบบนี้  

[なおみ™]

ไม่มีอะไรจะพูดอะค่ะ นอกจาก "ขอตอนใหม่เร็วๆ นะคะ อยากรู้ชะตากรรมของบอท"

กระพริบ คำนี้พยางค์แรกไม่ต้องควบกล้ำ ร นะคะ กะพริบ เฉยๆ  

[bbyuqin]

อึดอัดนักก็ย้ายออกไปจากน้ำก่อนดีมั้ยบอท..หมั่นไส้ที่สุดเหอะตอนนี้ทั้งบอททั้งไม้เลย

[indy❣zaka]

ตอนนี้มอบพิเศษให้ น้อง[/color]ZakuPz อ่านแล้วก็ขอให้มีความสุขนะครับ และอย่าลืมเผื่อแผ่ความสุขไปให้คนรอบข้าวด้วยน้า จุ๊บๆๆ

ขอบคุณค่ะคุณอิ๊ก

หาใหม่เหอะน้ำเอ๊ย ผู้ชายทั้งโลกไม่ได้มีแค่บอทคนเดียว  
รู้นะว่าน้ำรักบอทมาก แต่อย่าไปรักมากเกินจนลืมรักตัวเองนะคะ  
ทำใจไว้เผื่อใจไว้บ้าง จะได้ไม่เจ็บไปกว่านี้  

ปล.เจอคำผิดจิ๊ดนึงค่ะ

วายุบกว่าบ้านอยู่ ถนนนวมินทร์

[moonoi_sert]

 :m15:ทำไมบอทถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ สงสารน้ำ รักทั้งที่รู้ว่าเขาไม่รักเราแล้ว เหมือบกับน้ำกำลังหลอกตัวเอง แต่ตอนนี้มีวาเข้ามาอีก น้ำจะหวั่นไหวไหมนะ เพราะคนเราช่วงที่จิตใจหวั่นไหวนี่แหละน่ากลัว

[eiky]

วา อย่าเพิ่งหมดหวัง แต่ก็อย่าถลำลึกไปกว่านี้เลย
เอ๊ะ ยังไงดี 

คือ ยังไงน้ำกับบอทก็ต้องคู่กัน ใช่มั้ย
ถึงได้บอกว่าอย่าถลำลึก
แต่อยู่เป็นเพื่อนที่ดีให้น้ำ
เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้คนอ่านก่อนสิ
 


หมั่นไส้ไม้กับบอทสุดกำลัง 

น้ำ สู้ๆเข้าไว้ เชิดใส่อย่าได้แคร์
อย่าให้เค้าเหยียบเราได้ว่าเราเจ็บแค่ไหน..


 :กอด1:คุณอิ๊ก
ปล. ยังคงไม่เข้าใจบอท..ความจำเสื่อมแล้วนิสัยเปลี่ยน?
ตอนนี้คนอ่านยังคงค้างคาเรื่องจิตใต้สำนึก
แต่มันไม่น่าเปลี่ยนโดยสิ้นเชิง แบบนี้ 

อิอิ รู้พล็อตเค้าหรา ที่จริงบอทไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรไปมากมายนักหรอกครับ ตอนหน้าจะได้รู้ว่าบอทรู้สึกยังไง


น้องมิ ตอนหน้าของน้องมิน้า ไม่รู้จะได้อ่านหรือเปล่า หรือว่ากลับไปที่ ม แล้ว กลับมาค่อยอ่านก็ได้คร้าบ อิอิ

[kanda53]

อยากรู้จังว่า....บอทคิดอะไรอยู่...
สมควรโดน & :z6:ไหม????

  น้อง eiky จ้า....

[yayee2]

อยากจะบอกน้ำให้พาตัวออกให้ไกลบอท คือให้แยกหอกันไปเลย และพยายามตัดใจจากบอท
แต่กลัวน้องน้ำทำไม่ได้ เพราะคำ "รัก" เดียว แล้วน้ำก็ยังรู้สึกผิด และคิดตลอดเวลาว่าตัวเอง
เป็นสาเหตุให้บอทเจ็บ และความจำเสื่อม (ดูเหมือนบอทเองก็ย้ำตรงนี้บ่อยๆด้วยนะ)
มาคราวนี้ ไม้เปิดตัวชัดเจนขนาดนี้ บอทเองก็แสดงออกกับไม้ขนาดนั้น
น้องน้ำ จะยังอยู่ให้เขาทั้งสองขยี้ใจน้องน้ำเล่นทุกวันยังงี้เหรอ

[PEENAT1972]

^
^
^

จิ้มคุณนายแก้ว คิๆ


แอบอ่านมาหลายตอน


จริ้ง ๆ อิฉันก็คิดเหมือนคุณนายแก้ว

เพียงแต่ "รัก" มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาสักอย่างเลยทีเดียว

เจ็บอยู่คนเดียวคือน้ำ

รักอยู่คนเดียวก็คือน้ำ

แบบนี้ไม่ไหว ไปหาปั๋วใหม่ดีกว่าลูก

ระำกำ มันไม่อร่อยสักเท่าไหร่นะคะ

เบื่อและเซ็งกับ ไอ้โรโบ ที่มีร่างกาย แต่ไร้ซึ่งหัวใจ

เยื่อใยสวาทมองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้อีกแล้ว


แต่ไอ้คนไร้หัวใจมันดันกลับไปมีสายสัมพันธ์สวาทกับไอ้ตอไม้

เื่พื่อสนองกิเลศตัณหาราคะแก่ตัวเองตอบสนองความสบายส่วนตัวล้วน ๆ

ชั้นเกลียดผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ที่สุด อยากตืบแม่งจริงๆ


(อ้ย... เผลอคิดอะไรดังไปหน่อย เสียภาพพจน์หมดกันตรู)

[som]

พี่อิ๊กหวัดดีครับ
น้ำ  ถ้าเราถืออะไร  แบกอะไร ที่มันไม่มีคุณค่าแล้ว  จะถือจะแบกใว้ทำไมให้หนัก  และลำบากตัวเราเองทำไมละ
สู้ปล่อยทิ้งใว้ แล้วเดินไปตัวเปล่าๆไม่สบายกว่าเหรอ
อย่างอีกคนที่พยายาม บอกว่าจะพยายามจะรื้อฟื้นความจำ แต่การกระทำมันตรงข้ามกันทั้งหมด
บอทจะรื้อความจำ  แต่การกระทำมันเป็การที่จะสร้างความจำใหม่นะนั่น
วางซะมั่งถอะน้ำ จะได้ไม่หนัก

[knightofbabylon]

  ไม่รู้หรอกคุณอิ๊ก แต่แอบอยากรู้เหมือนกันนะ ^^
คุณอิ๊กแอบ บอกหน่อยสิ
นิสัยอ่านแล้วชอบคาดเดาไปเรื่อยเปื่อย แก้ไม่เคยหาย ฮ่าๆๆๆๆ



นั่งรอค่ะ อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าบอทมันคิดอะไรของมัน 

[lazewcielo]

สงสารน้ำ!!!!!!!!
เชียร์วายุแทนแล้ววววววววว

[なおみ™]

น้องมิ ตอนหน้าของน้องมิน้า ไม่รู้จะได้อ่านหรือเปล่า หรือว่ากลับไปที่ ม แล้ว กลับมาค่อยอ่านก็ได้คร้าบ อิอิ

คุณอิ๊กกี้จะลงวันนี้เลยรึเปล่าคะ  

[ordkrub]

ขอบคุณอิ๊กด้วยครับสำหรับสิ่งดีๆที่มอบให้
น้ำต้องทำใจดีกว่าครับ ปล่อยบอทไปเถอะ ถ้าเป็นของๆเราก็ต้องเป็นของเราครับ ดีกว่าทนกันไปแบบนี้ ต่อให้โชคดีบอทความจำกลับมา น้ำก็ต้องอดจำสิ่งแย่ๆที่บอทเคยทำไม่ได้มันก็ระแวงกันได้อยู่ดี แต่ถ้าทำใจในตอนนี้เกิดได้กลับมาอยู่กันใหม่ มันก็จะได้ไม่มีความทรงจำแย่ๆอยู่

[TanyaPuech]

 


บอทมันเป็นอะไรของมัน  ปลงกะมันแร่ะ
ไม่รู้เป็นไรเวลาอ่านเรื่องนี้ต้องอ่านตอนที่อารณ์ดีถึงปกติ  ถ้าเสียกว่านี้มีวีนให้พี่อิ๊กกี้ปวดหัวแน่ 555
ญ่าเป็นคนคิดมากอ่ะ อ่านแล้วชอบอินแล้วคิดเลยทำให้นอนไม่หลับ 555 
แต่ชอบการแต่งนิยายของพี่อิ๊กกี้มากอ่ะ ชอบจากเรื่องภูมิ ภูมิเป้นนายเอกที่ดูปกติชาวไทยมากที่สุด
คนไทยเจ้าคิดเจ้าแค้นและเกย์ก็คือผู้ชายมีความเข้มแข็งกว่าผู้หญิงแน่นอน
แต่อ่านบางเรื่องแล้ว แหม๋ ยิ่งกว่านางเอกบ้านทรายทองซะอีก 555

ระบายๆๆๆๆๆ
ส่วนนังไม้    หล่อนจะทำไรก็ทำเถอะ

นายวายุ ก็คาแรกเตอร์พระรองอย่างเด่นชัด 555

ป.ล.เรื่องนี้เราจะมีโอกาสเห็นน้ำวีนแหลกไม่ยอมคนเหมือนภูมิไหมอ่ะ

[eiky]

บทที่ ๓๓

ปุจฉา อันประกายใดในดวงตาที่มีคุณค่านัก

“มึงจะกลับเลยเหรอน้ำ ไม่ไปกินลาบกับพี่แววก่อนเหรอ เนี่ยว่าจะไปกินกันหน้ารามฯนั่นล่ะ”

เล็กถามขึ้นตอนเลิกงาน

“ไม่หรอกมึงกูจะรีบกลับ บอทรอกินข้าวอยู่”

“สอบเสร็จมันไม่คิดจะทำมาหากินอะไรเลยเหรอไอ้บอทน่ะ นอนงอมืองอตีนรอมึงเอาข้าวเอาน้ำไปส่งให้เนี่ย เกินไปแล้วนะ”

เล็กโพล่งออกมาอย่างไม่พอใจ จากเรื่องราวที่น้ำระบายให้ฟังอยู่ตลอดเวลา ทั้งเห็นใจทั้งสงสารเพื่อน แต่ไม่เข้าใจน้ำเลยว่าทนทำไมในเมื่อไอ้คนที่มันเป็นมันป่วยเองมันไม่เคยพยายามเลย

“เอาเถอะมึง ยังไงกูก็เป็นต้นเหตุให้บอทมันเป็นแบบนี้ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”

“น้ำ เมื่อไหร่มึงจะเลิกโทษตัวเองสักที”

“อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้เลยมึง ถ้ากูไม่ไหวเดี๋ยวกูบอกเอง แต่ตอนนี้กูยังไหว”

สายตาของน้ำทำให้เล็กได้แต่ระบายลมหายใจออกมา ระอาเพื่อนรักเหลือเกิน แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจไปอย่างนั้นแล้วจะทำอย่างไรได้ เรื่องของหัวใจมันเป็นเรื่องของคนสองคน เราเป็นคนที่สามถ้าหากเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้วไม่เห็นจะมีผลดีอันใดที่จะตามมา

“บอทจะไปไหน”

น้ำถามขึ้นเมื่อเห็นบอทอาบน้ำแต่งตัวดีกว่าปกติ ทั้งที่มันจวนจะเที่ยงคืนแล้ว

“ไม้จะพาไปเที่ยวน่ะน้ำ ไปด้วยกันไหม”

“เที่ยว เที่ยวอะไรดึกดื่นป่านนี้บอท”

“ก็เที่ยวผับไงน้ำ เชยจัง ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”

“บอท มันสิ้นเปลืองนะ”

“โอ๊ย น้ำ อะไรๆก็เปลือง ไม้เขาออกให้ มารับด้วย เราไม่ต้องเสียค่าอะไรเลยนะ บ่นจัง”

“บอท”

ได้แต่ครางออกมา เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือคนเรา

“จะกลับมากี่โมง ให้น้ำรอไหม”

“ไม่ต้อง นอนไปเลย ผับเลิกโน่นล่ะถึงจะกลับมา”

น้ำเองพยายามทำน้ำเสียงให้อ่อนลง เพราะเห็นสีหน้าของบอทเองไม่พอใจอย่างมาก แต่พอพูดไปเขาก็ตอกกลับมา นี่เราเป็นใครกันในสายตาของเขา เรากลายเป็นใครไปแล้ว จากเที่ยงคืนเป็น ตีหนึ่ง จากตีหนึ่งล่วงเลยไปตีสาม จากตีสามมันจวนจะเช้า แม้แต่เงาก็ไม่เห็น น้ำพยายามไม่คิดอะไรมากนักแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เขาจะเมาหรือเปล่า มีใครทำอะไรไม่ดีหรือไม่ ดึกแล้วจะกลับอย่างไรใครจะดูแล ยิ่งคิดยิ่งเหมือนเอาไฟมาลนที่ใจ นอนไม่ได้นั่งไม่ได้กระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข แต่จะทำเช่นไรในเมื่อติดต่อกันไม่ได้ จะให้ดิ้นรนไปเช่นไร เอาตัวชนฝาเอาหัวโขกปูนเขาจะกลับมาไหม ก็ไม่ น้ำตัดใจอาบน้ำออกไปทำงานเช่นเคย

“มึงไม่ได้นอนเหรอน้ำทำไมลอยๆ พักก่อนไหมมึงลูกค้าไม่เยอะ”

เล็กมองดูอาการด้วยความห่วงใย น้ำดูซูบลงไปมากนับจากที่บอทประสบอุบัติเหตุ หน้าตาของน้ำดูอิดโรยลงมาก

“ไม่เป็นไรมึง กูยังไหว”

“ทำไมมีอะไรอีกน้ำ มึงเป็นแบบนี้บ่อยแล้วนะ มึงจะให้มันมาบั่นทอนชีวิตมึงไปอีกนานเท่าไหร่”

เล็กโพล่งขึ้นสีหน้าท่าทางเหมือนเจ็บปวดแทนน้ำ

“เล็ก กูก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่จะให้กูทำยังไง กูทิ้งมันไม่ได้มึงก็รู้ มันเป็นกรรมเป็นเวรของกูเอง มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูยังไหว”

“น้ำ”

รู้ดีว่าน้ำเป็นคนเข้มแข็งแม้จะอ่อนใน แต่หากได้เอ่ยสิ่งใดตั้งใจว่าจะทำสิ่งใดแล้ว ไม่เคยยอมแพ้กลางทาง นี่เป็นนิสัยอย่างหนึ่งที่เล็กชอบพอในตัวของน้ำ แต่ล่วงเลยมาถึงขนาดนี้มันมากเกินไปแล้ว แม้แค่เพื่อนสนิทที่คอยเฝ้าดูยังรู้สึกว่ามันทรมานมากมายนัก แล้วตัวของน้ำเองเล่าจะรู้สึกเช่นไร

“น้ำ ว่างอยู่ใช่ไหม มาคุยกับพี่หน่อยสิ”

มนัสเรียกตัวน้ำเข้าไปพบเมื่อเห็นว่าไม่มีลูกค้าเข้าร้าน หน้าร้านให้เล็กกับแววเป็นคนดูแล

“ครับพี่นัส”

“เราโอเคไหมน้ำ พี่เห็นว่าพักหลังนี่เราไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่นัก พี่เข้าใจเรานะว่ามีปัญหาเรื่องใจอยู่ พยายามเอาชนะมันให้ได้นะน้ำ คนเราหล่อเลี้ยงชีวิตอยู่ได้ด้วยความรักก็จริงอยู่ แต่ความรักเพียงอย่างเดียวมันไม่ได้ทำให้เรามีชีวิตที่ดีได้หรอกนะ เราต้องรู้จักที่จะรัก และใช้ชีวิต พยายามแยกแยะมันออกจากกัน ชีวิตเราก็ยังต้องดำเนินต่อไปนะ พี่อยากให้เราเผื่อใจเอาไว้หน่อยเพราะถ้าหากวันไหนความรักมันหลุดลอยไปจากเรา เราเองจะหล่อเลี้ยงชีวิตให้ดำเนินต่อไปได้ยังไง พี่เป็นกำลังใจให้เรานะน้ำ”

คนรอบข้างต่างมอบกำลังใจให้อยู่เสมอแม้หากท้อแท้เสียใจคนเหล่านั้นก็จะคอยมาวางมือบนบ่าบีบเบาๆให้กำลังใจ แต่คนที่รักหมดใจสิ่งเหล่านั้นนับจากวันที่เขาล้มเจ็บมันเลือนหายไป มันหายไปกับสิ่งที่เขาเรียกว่าความทรงจำ ไม่ว่าเขาจะตั้งใจลบมันออกหรือไม่ตั้งใจก็ตาม แต่คนๆนี้ยังต้องการกำลังใจนั้นอยู่ทุกเวลาทุกนาที แค่เพียงถามไถ่กันว่าเหนื่อยไหม อยู่ดีหรืออย่างไรแค่นั้นเอง

น้ำเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างช้าๆ แต่มั่นใจว่าบอทเองไม่อยู่ห้องเพราะคล้องแม่กุญแจจากด้านหน้า น้ำถอนหายใจวางกระเป๋าลงแล้วนั่งลง กระวนกระวายกระสับกระส่ายเช่นเคย ร่องลอยของห้องตอนก่อนออกไปกับตอนนี้ยังเหมือนเคย กระดาษที่เขียนโน้ตไว้ยังติดอยู่ที่ฝาห้องเช่นเดิม น้ำเม้มปากแน่นในใจร้อนรนยิ่งกว่าเดิม จะเป็นอะไรไหมนะบอทเป็นห่วงเหลือเกินทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ น้ำเองหยิบจับอะไรไม่ถูกเอาเสียเลย มือไม้สั่นไปหมด ดึกแล้วยังไม่มา ค่ำแล้วยังไม่เห็น ร้อนใจเหลือเกิน

หลับตาลงก็หวั่นไหวใจสั่นอยู่ ตื่นไม่รู้หลับไม่เห็นเป็นเช่นใด อยู่ตรงนั้นหรือว่าอยู่แห่งไหน รู้บ้างไหมว่าคนคอยเขาทรมาน เดินก็สั่นนั่งก็ไหวใจร้าวราน แสนยาวนานนั่งเฝ้ามองนาฬิกา เราหิวแล้วเขาหิวอยู่หรืออิ่มหนำ สุขเหลือล้ำหรือทุกข์อยู่แห่งไหน รอคอยอยู่แม้ว่าจะยาวไกล เพราะดวงใจคือเธอขอให้รู้ตัว รู้ว่าผิดรู้แล้วยอมรับโทษ ตอให้โกรธชดใช้อีกกี่แสน กี่ปีล้ำล่วงผ่านก็ไม่แคลน จะไม่แปรเปลี่ยนเลยความรักเรา

“ยังไม่นอนอีกเหรอน้ำ”

เสียงร้องทักดังแว่วมา น้ำเองกำลังเคลิ้มเพราะเหนื่อยเพลียเหลือเกิน ไฟในห้องสว่างขึ้น พยายามจะขืนตัวลุกขึ้นแต่รู้สึกร้าวไปทั้งร่าง ตัวร้อนแล้ว ร้อนเป็นไฟ นี่เราเป็นไข้ไปหรอกหรือ น้ำนอนนิ่งไม่ตอบ เพราะเสียงนั้นไม่ใช่เสียงของบอท มันเป็นเสียงของคนอื่น คนที่เห็นทีไรแล้วยอกไปที่ใจ

"ทำมาย ยังไม่นอน น้ำ น้ำ ทำไมยังไม่นอน"

เสียงอ้อแอ้ดังขึ้น เสียงนี้เป็นเสียงของบอท เขาเมา นี่ผ่านไปวันหนึ่งเต็มๆแต่เขายังเมามายอยู่เช่นนี้หรือ

"นอนนะบอท นอน บอทเมามากแล้วนะ"

เสียงของไม้ก็ดังก้องรำคาญอยู่ในหู น้ำพยายามยันกายขึ้นนั่งเอาหลังพิงฝาเอาไว้ ตาปรือมองไปยังร่างของไม้ที่กำลังประคองบอทอยู่

"บอทเมาเหรอ"

ครางถามออกไป แม้ตัวเองจะตัวร้อนหนักหัวอยู่

"ใช่ กินกันทั้งวันเลย บอทนี่กินเหล้าเก่งมากนะน้ำ เราสู้ไม่ไหวเลย"

"อืม เดี๋ยวเราดูแลบอทเอง ขอบใจนะไม้ที่พาบอทมาส่ง"

"แหมน้ำ เราก็เมานะกลับไม่ไหวหรอก ขอนอนพักหน่อยไม่ได้เหรอ"

ไม้ทำเสียงที่พอน้ำได้ยินก็รู้สึกแสลงหูยังไงพิกล

"มันคับแคบนะไม้ เรากลัวว่านายจะไม่สะดวก"

"บอท ไม้ขอนอนพักด้วยได้ไหม แป๊บเดียวเอง เนี่ยเราเมามากเหมือนกันมึนหัว"

ไม้หันไปหาบอทที่นอนดิ้นอยู่

"อืม"

เขาครางออกมาไม่รู้ว่ารู้เรื่องหรือไม่

"จะนอนยังไงล่ะบอท ที่นอนมันมีแค่นี้เอง ขอโทษนะไม้เราไม่มีที่นอนเหลือแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกน้ำ เรานอนพื้นนี่ล่ะ อย่าคิดมาก"

หันไปหาบอทเขาปรือตาขึ้นมาดู

"ไม้จานอนนี่เหรอ"

"ได้ไหมบอท ให้ไม้นอนแป๊บเดียวนะ เราไม่ไหวจริงๆ"

"อืม"

บอทเองครางออกมาดิ้นทุรนทุรายอยู่ น้ำเม้มปากแน่น

"น้ำนอนผ้าเช็ดตัวก็ได้ ไม้กับบอทนอนให้สบายเถอะ"

กัดฟันพูดออกไปตัดรำคาญ รู้ไหมรู้สึกยังไงในตอนนี้ เคยคิดว่าตัวเองมีค่าเสมอมาแม้จะลดระดับลงไปบ้าง แต่มันก็ยังเลอค่าอยู่ ไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ตอนนี้เหมือนค่านั้นมันหายวับไปแล้ว จากที่คิดว่าตัวเองมีประกายเหมือนเพชรพลอย แต่ตอนนี้แม้แต่ก้อนดินก้อนกรวดมันยังมีค่ามากกว่าเราเสียอีก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกด้อยค่าอย่างนี้มาก่อน

สำหรับบอทเองแม้บางครั้งจะรู้สึกว่ามีอะไรลึกซึ้งเกินเพื่อนกับน้ำ แต่ความรู้สึกนั้นมันก็อ่อนเหลือเกิน อ่อนแรงจนบางครั้งมันเลือนลางไป บางครั้งภาพวันเก่าๆที่นาหรือภาพใต้ต้นมะม่วงที่ไหนสักแห่งมันเหมือนจะฉายขึ้นมาแต่ก็ดับวูบไป

"จะรีบกลับไปไหนล่ะบอท ผับยังไม่เลิกเลย"

ไม้รั้งแขนของบอทเอาไว้ เพราะบอทบอกว่าจะกลับห้องแล้ว

"เราเป็นห่วงน้ำ ช่วงนี้ท่าทางน้ำเหมือนไม่ค่อยดี เราจะกลับไปดูน้ำ"

"โอ๊ย บอทน้ำไม่เป็นไรหรอก จะไปห่วงทำไม อุตส่าห์ออกมาเที่ยวทั้งที เนี่ยเพื่อนๆยังไม่อยากให้บอทกลับสักคน"

ไม้เปล่งเสียงขึ้นดังแข่งกับเพลงในผับแถวแยกลำสาลี ตอนแรกบอทเองจะไม่เข้าไปเพราะไม้บอกว่าจะพาไปตะวันแดงตรงคลองตัน บอทถึงยอมออกจากห้องมา แต่พอเอาเข้าจริงๆก็พาไปยังสถานที่ที่ตนกับผองเพื่อนเที่ยวกัน

"เราไม่อยากอยู่แล้ว เราขอโทษนะไม้ งั้นเรากลับก่อนนะ"

บอทเองเดินออกมาจากผับทันที ไม้หน้าเสียแต่ก็เดินตามออกมา หลายครั้งหลายคราที่พยายามจะใกล้ชิดกับบอท แต่เหมือนว่าบอทเองก็ไม่ยอมให้เข้าใกล้มากนัก เหมือนเขามีม่านอะไรกั้นอยู่ บางครั้งคุยกันอยู่ดีๆบอทก็นิ่งไปเสีย แววตาเปลี่ยนไป ประกายตาแปลกประกายที่แสนอบอุ่นถ้าหากเขามองมาด้วยแววตาอย่างนั้นคงจะดีไม่น้อย แววตาแบบนั้นเขาใช้มองใครกันนะช่างน่าอิจฉาเสียจริง

"บอทเดี๋ยวก่อนสิ บอท อย่าเพิ่งกลับ"

ไม้เองวิ่งตามออกมารั้งแขนของบอทเอาไว้

"เราขอโทษ เราจะกลับจริงๆ"

"งั้นไปที่คอนโดฯเราก่อนไหมบอท ไปกินเหล้าที่คอนโดฯเราก่อน"

ไม้เองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ สิ่งที่ต้องการคือตัวของบอท หัวใจความรักอะไรเป็นผลพลอยได้ หน้าตาอย่างเขา ทำไมบอทถึงไม่เคยสนใจ ไม้เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

"เราว่าเราไปดูน้ำก่อนดีกว่า เอาไว้วันหลังได้ไหม"

"ทำไมล่ะบอท อะไรๆก็น้ำ ตกลงเป็นอะไรกับน้ำ เป็นแฟนน้ำใช่ไหม ไหนบอกเป็นแค่เพื่อนกันไงบอท ทำไมหลอกเรา หลอกเราให้มีความหวังทำไม บอทเองก็รู้ว่าเราชอบบอท"

ไม้เองร้องออกมาบีบน้ำตาให้ไหลออกมา เขาทำได้ไม่ต้องกะพริบตาไล่มันไปเหมือนน้ำ แต่เขากะพริบตาให้มันไหลออกมาโดยเร็ว

"ไม้"

"เรารู้ว่าบอทไม่ได้ชอบเรา แต่ให้ความหวังเราทำไม"

"ไม้ เราเป็นแบบนั้นกับไม้ไม่ได้หรอกนะ เราเสียใจ เราเป็นได้แค่เพื่อนของไม้เท่านั้นนะ"

"บอท ทำไม เพราะอะไร ไม้ไม่ดีตรงไหน"

ไม้เองออกอาการคร่ำครวญรั้งแขนกระตุกอยู่ บอทเองก็ทำหน้าไม่สู้ดีนัก

"เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นนะไม้ เราสับสน อย่าเพิ่งถามเราตอนนี้ได้ไหม ใช่เราเป็นแฟนน้ำ แต่เหมือนเราจะจำอะไรไม่ค่อยได้"

"อะไรนะ บอท ทำไม"

แว้ดเสียงขึ้น ที่เจ็บใจคือที่เขาคิดไว้มันเป็นจริง หมั่นไส้น้ำตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น คนอีสานในซุ้มส่วนมากหน้าตาจะไม่ดี แต่น้ำกับบอทไม่เหมือนคนอื่น ใบหน้าของน้ำมันดูหยิ่งยโสโอหังนัก ยิ่งได้รู้ว่าเขาอยู่กับบอทคนที่เขาหมายตาไว้ ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้ อยากจะเอาชนะให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เด็กบ้านนอกคอกนาอย่างนั้นจะมาสู้เด็กในเมืองอย่างเขาได้หรือ

"เรากลับก่อนนะไม้"

"บอท ถ้าอย่างนั้นไปกินเหล้ากับเราที่คอนโดฯได้ไหม ถือว่าทำเพื่อเพื่อน เราขอนะบอท"

ไม้งัดไม้ตายออกมาใช้ บอทเองสีหน้าเจื่อนลงไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี สุดท้ายก็ต้องยอม แต่รู้ไหมความห่วงใยที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันหายวับไปสิ้นเมื่อไปถึงคอนโดฯของไม้ บอทดื่มเหล้าหนักจากเกือบเช้าเป็นสาย จากสายเป็นบ่ายคล้อย ไม้นอนหลับไปหลายตลบแต่บอทเองยังไม่ยอมลง ไม้เองก็พยายามจะประชิดตัวอยู่ตลอดเวลาที่มีโอกาส แต่บอทเองก็เหมือนระวังตัวดี ไม้ไม่ได้ทำอย่างที่หวังเพราะเวลาเมาแล้วบอทเองใจนักเลงพูดคำไหนคำนั้น ไม่ให้แตะคือไม่ ไม้เองก็เกรงๆอยู่ จนสุดท้ายบอทเมาแล้วร้องจะกลับอย่างเดียวไม้เองก็เลยจำยอมต้องพามาส่ง

เป็นธรรมดาของเจ้าของห้องที่เวลามีแขกมาเจ้าของห้องต้องต้อนรับ ภาพที่เห็นคือบอทนอนแผ่อยู่บนที่นอนปิกนิกเคียงคู่กับไม้ ส่วนห่างออกไปไม่ถึงวาคือร่างที่สั่นเทาอยู่ด้วยความหนาวเหน็บเพราะจับไข้ ผ้าเช็ดตัวผืนบางปูรองร่างกับพื้น กอดตัวเองหนาวสั่นอยู่ ตัวเริ่มร้อนเพิ่มดีกรีขึ้น น้ำเองพยายามกดความรู้สึกนี้ไว้ จากนอนหงายเป็นนอนคว่ำกอดตัวเอง บอทไม่รู้สึกตัวแล้ว ทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาห่มให้พอบรรเทาความหนาว อย่างน้อยก็ประวิงให้มันถึงเช้า พอรู้สึกดีขึ้นก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

"อื้อ ไม่ ไม่เอา"

เสียงบอทร้องขึ้นเมื่อตอนเกือบรุ่งสาง

"นะบอท ไม้ขอทำหน่อยนะ นิดเดียว บอทอยู่เฉยๆนะ"

"ไม่เอา ไม่ อื้อ อื้อ"

เหมือนเสียงลอดออกจากลำคอ เขากำลังปัดป่ายการคุกคามของไม้อยู่ น้ำเองสะดุ้งตื่นขึ้นแต่หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง ไข้ขึ้นสูง ตัวร้อน หนาวสั่น ไม่มีแรงไม้จะร้องออกมา เสียงป่ายปัดเงียบไปแล้ว น้ำนอนขดกอดัวเองหันหลังให้ทั้งสองคน ไม่นานนักก็เป็นเสียงที่ยากเกินจะบรรยาย เสียงที่เหมือนเอามีดมาปักลงกลางใจแล้วกรีดไปเป็นทางยาว

สะดุ้งตื่นเพราะเสียงครางกระเส่า เสียงที่เร้าเขาลวนลามของคนรัก ร่างของเขานิ่งแน่ดังจำหลัก แต่ลิ้นรักของใครกำลังเลีย หน้าด้านหน้าทนไม่เคยเห็น นี่เราเป็นท่อนไม้หรือก้อนหิน ตัวแข็งแน่นิ่งดั่งก้อนดิน มีเพียงน้ำตาไหลรินออกมาจากสองตา ร้อนรนปวดร้าวอ่อนล้า เขาเลียหน้าลงมาถึงกลางขา ลากลิ้นคงผ่านแดนมนต์ตรา ชิวหาคงลากผ่านทั้วร่างกาย เสียงครางกระเส่าดังแว่วผ่าน เหมือนวันวานที่เราเคยสุขขี ที่ตรงนั้นเราเคยครอบครองมี แต่วันนี้ลิ้นใครไปเกี่ยวพัน เจ็บหรือไม่หรอกมันแค่ชา แค่ล้าหัวใจไม่อยากบีบ ปวดหรือไม่หรอกคงยังไม่ชิน รอให้สิ้นลมหายใจคงรู้กัน

น้ำเม้มปากไว้แน่นนอนตัวแข็งอยู่ไม่ยอมให้สะอื้นออกมา ไม่อยากขัดจังหวะ โง่ ใช่โง่ แต่จะให้ทำเช่นไร ปวดร้าวร่างภายนอกเพราะพิษไข้ก็ร้าวระทมมากอยู่แล้ว ปวดร้าวบาดลึกในหัวใจมันประคองร่างลุกขึ้นไม่ไหว น้ำตาไหลออกมา น้ำมูกไหล อยากไหลให้มันไหลไป ไม่ห้าม ไม่มีแรง อยากทำอะไรก็ทำไป จะใส่ใจทำไมในเมื่อคนๆนี้มันเป็นแค่ลมแค่อากาศธาตุ จะสนใจอะไรในเมื่อมองไม่เห็น จำคนๆนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ปล่อยให้มันนอนเสียใจอยู่อย่างนี้ ให้สาสมกับที่คาดโทษมันไว้ ให้สาแก่ใจที่มันทำให้เขาเป็นแบบนี้ ทำให้พอใจ ถ้าหากว่ามีความสุข เขาคนนี้จะยอมก้มหัวให้เหยียบ เหยียบข้ามผ่านไป ไปให้ถึงฝันที่หวังเอาไว้ อย่าได้ใส่ใจ อย่าได้ชายตามามอง ทำเถิดที่รัก ถ้าหากว่ามีความสุขอยู่ดี คนๆนี้จะยอมทำตามทุกอย่างไป

วิสัชนา ประกายตายามที่เขามองมาแล้วมีเรายืนอยู่นั่นไง มันมีค่ามากมายนัก

เขียนโดย eiky

ปล ไม่มีอะไรจะบรรยายใต้ภาพ

ตอนนี้มอบพิเศษให้น้อง มิ นะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายดราม่าเรื่องนี้นะครับ อิอิ

ส่วนกลอนด้านล่างนี้มอบพิเศษให้น้องมิลองอ่านดู อิอิ กระแดะเขียนว่างๆยอนไม่มีลูกค้า อิอิ ถ้าชอบก็มอบให้เพื่อนๆที่รักทุกคนนะครับ

กุหลาบมอญซ่อนกลิ่นแลบุหงา   ช่อผกาดาวเรืองรักไม่รู้โรย
จำปีหอมพุดซ้อนสายหยุดโปรย    กลีบร่วงโรยไปตามกาลแลเวลา

เบญจมาศพุทธชาดพุดซ้อนขาว   บานพร่างพราวหอมกรุ่นกลิ่นมณฑา
จำปีจิกจวงจันจานมะลิลา             กรรณิการ์พวงชมพูมะลิโศก

ช้องนางชวนชมชบาช่อราตรี        จามจุรีกาหลงคูนชงโค
คำใต้หวานลำเจียกบานดอกโสน  ช่อยี่โถกระดังงามะลิวัลย์

ช่อผกาบัวผันบัวเผื่อนผุด        แลสายหยุดริมรั้วปีบสายสวรรค์
บานบุรีโมกหอมแลอัญชัน      พวงแสดนั้นบานรับลีลาวดี

[PEENAT1972]

ขอตืบสักทีเหอะไอ้คุณบอท
อีป้าแก่ๆ เซ็ง

[som]

ไม่ว่าจะอย่างไร  ความคิดลึกๆของตัวเองจะเป็นอย่างไร
แต่การกระทำของตัวเองในปัจจุบัน กำขลี้แล่นขลี้มือก็เหม็นตัวก็เหม็นไปละไอ้คุณบอท
น้ำถอยออกมาเล่นน้ำเล่นดอกไม้ดีกว่านะ  ตัวจะได้สะอาดหอมๆ
พี่อิ๊กครับ   อยากอ่านต่อ  

[lazewcielo]

โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้ำเลิกทนเหอะ...
ยังไงมันก้ไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ

[jimmyFG]

T^T

พี่อิ๊กใจร้าย ฮือๆ สงสารน้ำจับใจเลย
อยากฆ่าไอบอท... กับไอไม้เน่า ชิ๊

น้ำไปหาวาเถอะ ไปหาคนที่เห็นค่าเราดีกว่า

ถ้าทนอยู่ต่อไปคงจะบ้าเข้าสักวัน...


ทำไมนับวันมันยิ่งดราม่าอยากนี้อ่ะ?

พีอิ๊กอ่ะสงสารคนอ่าน ตา ดำๆ น่ารักคนนี้บ้าง จิ
จะลงแดงตายคาหน้าคอมอยู่แล้ว วว  

[kanda53]

   น้องน้ำนู๋ช่างอดทนนัก.....
เจ้าบอทหากไม่มีน้องน้ำในใจแล้ว......
ก็ปล่อยน้องน้ำไปเถอะ....รั้งเอาไว้เพราะความแค้นรึไง
    

 กด + ให้น้องน้ำคนเก่ง กะ น้อง eiky 
 

[rellachulla]

ยังคงน้ำตาไหลอย่างต่อเนื่อง......

เฮ้ออออ น้ำเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ

[winney555]

สงสัยเรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงของคนเขียน บัดซบจริงๆเลย ตอนนี้ เหอะๆๆ

[BBChin JungBB]

เมื่อไหร่น้ำจะมีความสุขซะที

[yayee2]

ฮ่วย..หนูน้ำทำไมหนูป็นนางเอกเวอร์ชั่นนั่งกินน้ำตาต่างข้าว
ยอมกล้ำกลืนความทุกข์ความอาดูรเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวแบบนั้นล่ะ
ดิชั้นไม่ปลื้มค่ะ