หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[yayee2]

เออ..คนความจำเสื่อมนี่นิสัยก็เปลี่ยนไปด้วยเหรอ แล้ดูดิ เปลี่ยนแบบดูไม่ดีเลย
คงต้องเตรียมตัว เตรียมใจ เพื่อรอรับ :monkeysad:นี่เหรอคะคุณอิ๊ก

[taroni]

บอทนิสัยแย่จัง 

[DarKLasT]

โอ๊ยๆๆ

บอทไม่เหมือนเดิม

อยากได้บอทคนเดิมคืนมานี่ต้องเอาไม้แอบไปทุบหัวไหมเนีียะ

สาธุๆๆบอทคนเดิมกลับมาไวไวนะ

[aisen]

อ่านไป ปวดหัวตึ๊บๆ กะน้องน้ำ น้องบอท จีิงๆ

[knightofbabylon]

อ่าาาาาาาาาาา.. ขอบคุณค่ะคุณอิ๊ก

พิเศษจริงๆด้วย ทิ้งปมไว้ให้คิดอย่างเยอะ..จริงๆนะ
บอทคิดอะไรอยู่เนี่ย?


 

[なおみ™]

แอบเครียดแทนน้ำ จริงๆ ตั้งใจตั้งแต่อ่านตอนแรกว่าจะไม่คิดอะไรมาก แต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ

ไม่เอาละ ทำใจว่างๆ รอ "ตอนพิเศษ" ของเราดีกว่า  

ว่าแต่คุณอิ๊กกี้ขาเอาพิเศษแบบบอทกับน้ำนะคะ ไม่เอาพิเศษแบบบอทกับสาวเมืองกรุงนะคะ (เรื่องมากไปไหมเนี่ย )


************

คนึงหา คำนี้ต้องประวิสรรชนีย์ที่พยางค์แรกด้วยะคะ ต้องเป็น คะนึงหา

จุมพิศ คำนี้ใช้ ต สะกดนะคะ ต้องเป็น จุมพิต นะคะ
 

[hpsky]

สงสารน้ำ บอทเปลี่ยนไปจริงๆ

[kanda53]

"เพื่อนคนเดิมแต่หัวใจใหม่"จริงอย่างที่เล็กคิดจริง ๆ.....
บอทกลายเป็นอีกคนไปแล้ว.....รักสบาย....
ต่อไปคงสร้างความลำบากมาให้น้องน้ำเป็นระยะ....
สงสารน้องน้ำมากขึ้นทุกทีแล้ว......

  น้องน้ำ กะ น้อง eiky 

[I_ARMS]

โอ่ยยยยยย บอทคนใหม่ ไม่ไหวจะเพลีย
มาม่าเคล้าน้ำตาซองนี้เมื่อไหร่จะหมดชามเนี่ย

[ordkrub]

บอทเปลี่ยนไป๋? แล้วบอทคนเดิมจะกลับมาไหมนะ

[jimmyFG]

พี่อิ๊คอยากได้น้ำเป็นแบบภูมิอ่า ฮ่าๆ

ครึ่งนึงก็ยังดี
^^

รอตอนต่อไป

ดราม่ามาแล้ว กลัวจะเป็นโรคหัวใจ
อ่านไปหัวใจเต้นเร็ว เหมือนจะหลุดจากอก
T^T

[som]

เตรียมใจครับเตรียมใจกันแล้วครับ
พี่อิ๊กเตือนมาถึงขนาดนี้
บอทจะสร้างปัญหาใหญ่มาแน่ๆแล้ว

[bbyuqin]

เค้าลางแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มันจะมาแล้ว....

บอทเปลี่ยนไปเยอะมากๆเลยอ่ะ



ปล...อ่านแล้วคิดถึงรามฯ ตั้งแต่จบมากลับไปไม่กี่ครั้งเอง ...

[~NeMeSiS_PURE~]

อ่าาาา เป็นเพราะบอทนี่เองงงง 

[kanda53]

 

[eiky]

บทที่ ๒๗

ปุจฉา อันความรักนั้นจีรังยั่งยืนอยู่ได้นานเท่าไร

"น้องๆ ทางนี้ครับๆ มาเข้าชมรมกับพี่นะครับ ชมรมเรานอกจากจะรวมกลุ่มกันบำเพ็ญประโยชน์เพื่อชุมชนแล้ว ยังสอนให้เราสำนึกรักบ้านเกิดอีกด้วยนะครับ"

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังกึกก้องตามซุ้มต่างๆรายทาง น้ำกับบอทลงทะเบียนเสร็จแล้ว น้ำเลือกเรียนคณะเศรษศาสตร์ ด้วยมหาวิทยาลัยรามคำแหงไม่มีคณะที่ตนเองต้องการเรียนคือเกษตรศาสตร์ ส่วนบอทเลือกลงทะเบียนคณะรัฐศาสตร์ด้วยบอกว่าอยากจะเป็นปลัดอำเภอ นับเป็นครั้งแรกที่ความคิดแตกแยกกัน แต่น้ำไม่ได้คิดอะไรมากเพราะบอทเองก็เคยเกริ่นๆก่อนที่จะสูญเสียความจำอยู่เหมือนกันว่าอยากจะเรียนเกี่ยวกับการปกครองเพื่อจะได้กลับเอาไปพัฒนาบ้านเกิดของตน ทั้งคู่เดินออกมาที่นัดพบเพื่อเจอเล็กกับเอ๋

"เข้าชมรมนี้ไหมน้ำ บ้านเดียวกันกับเราเลย"

บอทเอ่ยขึ้นสายตาดูยินดีปรีดากับคำเชิญชวน

"เราจะมีเวลาเหรอบอท น้ำว่าน้ำจะไปทำงานกับเล็ก"

"มีดิ อย่างน้อยก็ได้รู้จักคนมากขึ้นไงน้ำ"

บอทเองพยายามหาเหตุผลมาอ้างเพื่อให้มีน้ำหนักมากขึ้น

"เข้ามาเลยน้อง มาจากไหนครับ มาๆมาเข้าชมรมกับพวกพี่"

ชายคนนั้นเข้ามาดึงแขนบอทเพื่อให้เดินเข้าไปในซุ้มที่มีคนนั่งอยู่เต็ม บางคนก็ออกไปยืนร้องเรียกน้องๆที่เพิ่งลงทะเบียนใหม่เพื่อมาเข้าพวกกับตน น้ำเองยังลังเลอยู่เพราะนัดกับเพื่อนเอาไว้ แต่บอทเองเดินตามเขาเข้าไปในซุ้มแล้ว

"มาน้องมา อยู่อำเภออะไรนะครับ พี่ชื่อโจ้นะ เราล่ะชื่ออะไร"

เป็นเรื่องปกติของรุ่นพี่ที่ต้องการหาคนเข้าชมรมอยู่แล้วที่เขาจะตีสนิททำความคุ้นเคยกับรุ่นน้อง บอทนั่งลงบนม้านั่งฟังเขาแจงรายละเอียดอยู่ น้ำจึงจำใจต้องเดินเข้าไปด้วย

"อยู่คำเขื่อนแก้วเหมือนกันเหรอ อยู่บ้านอะไรครับ พี่ก็อยู่คำเขื่อนแก้ว พี่จบชนูนะ เราสองคนล่ะจบจากไหน ชนูเหมือนกันป่ะ"

คนชื่อโจ้ถามสีหน้าสีตาแสดงความยินดีออกมาอย่างเปิดเผย พอบอทบอกไปว่าอยู่หมู่บ้านอะไรเขาก็ร้องออกมา แต่พอบอกชื่อโรงเรียนเขาก็อมยิ้มน้อยๆ เพราะโรงเรียนที่เขาจบเป็นโรงเรียนประจำอำเภอชื่อดัง รู้สึกว่ารุ่นของน้ำที่โรงเรียนเขามีเด็กสอบเข้าแพทย์ได้คะแนนสูงสุดของประเทศถ้าจำไม่ผิด จึงเป็นเรื่องปกติดอีกเช่นเคยที่คนที่เรียนที่เดียวกันจะกระหยิ่มยิ้มย่องภูมิใจกับสถาบันของตน ทั้งที่ตนเองก็มาเรียนที่เดียวกับน้ำและบอท ที่ที่ไม่ต้องสอบเข้าที่นี้

"แล้วเข้าชมรมต้องมาทุุกวันไหมพี่"

น้ำเอ่ยถามขึ้น

"ถ้าพวกเราว่างก็มาทุกวันได้ครับ มีคนประจำอยู่ที่ซุ้มทุกวันอยู่แล้ว มาให้พี่ๆเขาแนะวิธีอ่านหนังสือให้ได้นะ ชมรมเราช่วยเหลือกันตลอด เดือนหน้าชมรมเราจะไปรับน้องที่ชะอำ ไปให้ได้นะไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น ชมรมเรายังมีโครงการที่จะไปทำห้องสมุดให้โรงเรียนที่จังหวัดสกลนคร บำเพ็ญประโยชน์น่ะน้อง"

เขาพูดเหมือนตามบทไหลไปไม่มีหยุด บอททำตาแวววาวสนใจ ส่วนน้ำเองครุ่นคิดอยู่

"ดีจังนะน้ำไม่ต้องเสียเงินแต่ก็ได้ไปเที่ยว"

บอทดีใจจนออกนอกหน้า พูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากชมรมหลังจากที่ลงชื่อไว้แล้ว และทางขมรมได้นัดหมายวันรวมตัวอีกรอบ แต่น้ำเองยังคงครุ่นคิดอยู่ ไม่ใช่ไม่อยากจะเข้าร่วมชมรม แต่น้ำเองไม่อยากจะเอาเวลาไปทำกิจกรรมมากนัก อยากจะทำงานเพื่อแบ่งเบาภาระทางของบ้าน

"อืม ท่าทางคงดีแต่น้ำยังไม่แน่ใจเลยนะบอท เพราะพรุ่งนี้ว่าจะไปสมัครงานที่เดียวกับเล็กมัน บอทไม่ไปจริงเหรอ"

"ยังอ่ะน้ำ"

"บอท แต่เราไม่เคยห่างกันเลยนะ บอทจะให้น้ำไปคนเดียวเหรอ"

ถึงเวลาที่ต้องทวงถามคำมั่นจากวันวาน บอทเองพอได้ยินก็นิ่งคิดอยู่

"เดี๋ยวเราไปกับน้ำไง เวลาน้ำทำงานเราก็จะไปรับไปส่งทุกวัน ดีไหม"

น้ำยิ้มออกมา ดีใจนะกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่ว่าเขาเองจะพูดออกมาจากใจหรือไม่ก็ตาม แต่อย่างน้อยคนที่เขากำลังพยายามจะรื้อฟื้นความทรงจำให้กลับคืนมาเป็นปกติดังเดิมกับคำพูดแค่นี้ก็ชื่นใจมากแล้ว

"น้ำๆ ทางนี้ๆ"

เสียงเอ๋ร้องเรียกเสียงดัง เอ๋กับเล็กนั่งอยู่ซุ้มที่ไม่มีคนจับจองตรงทางออกประตูที่จะไปเดอะมอลล์รามฯ น้ำปรี่เข้าไปหาเพื่อน

"เป็นไงเรียบร้อยใช่ไหม มึงไม่เรียนมนุษย์วะเหมือนกูไงเรียนเอกภาษาอังกฤษจะได้มีผัวฝรั่ง"

"นั่นมันมึงอีเอ๋ แหมกระแดะเชียวนะ"

"อ้าวไม่ได้หรอกมึง โอกาสมาก็ต้องคว้าเอาไว้"

"แล้วเจอแล้วเหรอเป้าหมายน่ะ"

"ยัง"

"ฮ่าๆๆ คงมีฝรั่งขี้นกมาแลมึงอยู่หรอก"

"เอาเถอะๆ พวกมึงอย่ากัดกันเลย กูเรียนเศรษฐศาสตร์ ส่วนบอทเรียนรัฐศาสตร์"

น้ำห้ามไว้เพราะสองคนดูท่าจะไม่ยอมรามือง่ายๆ

"ว้าย เรียนง่ายจังไอ้บอท กะจะจบก่อนพวกกูเหรอ"

"บ้ามึง ก็กูอยากเป็นปลัดอำเภอ"

"ค่า ต้องสวัสดีท่านปลัดในอนาคตไว้ก่อนได้ไหมเนี่ย"

เอ๋เหน็บแล้วหัวเราะร่า

"ตกลงมึงจำได้แล้วใช่ไหมไอ้บอท"

เอ๋ถามคำถามเดิมกับเล็ก แต่คราวนี้น้ำไม่ได้มองเพื่อปรามแต่อย่างใด

"ก็พอจำได้ จำได้ว่ามึงน่ะแรด"

"ว้าย ไอ้นี่ ปากดีอย่างนี้คงจำได้หมดแล้วล่ะ"

เอ๋ร้องขึ้นไม่ได้สังเกต เพราะคนที่เฝ้ามองดูอยู่คือเล็ก

"แล้วหอมึงเป็นไงบ้าง โอเคไหม"

เอ๋หันไปทางน้ำ

"อืมก็ดี แต่กูว่าคนที่อยู่นั่นดูแปลกๆยังไงไม่รู้"

"แปลกยังไงวะ"

"มันมาแอบดูกูกับน้ำอาบน้ำอ่ะดิมึง ผู้ชายบ้าอะไรวะมาแอบดูผู้ชาย้วยกันอาบน้ำ"

"ว้าย ตุ๊ดแน่เลยมึง ระวังตัวหน่อยก็ดี อย่าไปยุ่งกับพวกมันนะ"

เอ๋ร้องขึ้น คราวนี้หัวข้อสนทนาก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเกย์หรือตุ๊ดที่เอ๋เรียก ทั้งที่ตนเพิ่งจะลงมาหรุงเทพฯไม่ทันไรแต่ฟังจากที่เล่าดูเหมือนผ่านอะไรมาโชกโชน เพื่อนๆก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ

"ไปกินจิ้มจุ่มตรงซอย ๑๖ ไหมมึงอีเล็ก"

เอ๋ชวนหลังจากที่ตะวันเริ่มคล้อยลงต่ำ

"อืมไปดิ จะได้คุยกับน้ำมันเรื่องไปทำงานพรุ่งนี้ด้วย"

"มึงจะให้ไอ้น้ำไปทำที่ร้านเดียวกะมึงน่ะเหรอ"

"อืม ดีกว่าเรียนอย่างเดียว อย่างน้อยก็ได้เงิน"

"ดีๆน้ำ เขาเลี้ยงข้าวด้วยนี่ จะได้ประหยัด"

บทสนทนาส่วนมากพูดกันอยู่แค่สามคน ส่วนบอทนั่งฟังเฉยๆนานๆถึงจะมีตอบรับบ้าง

"เออน้ำ นี่เบอร์เพจกู จดไว้เวลานัดเจอกันจะได้สะดวก"

เอ๋ล้วงเอาเพจเจอร์ในกระเป๋าสะพายออกมาอวด

"โห พวกมึงมีเพจกันทุกคนเลยเหรอวะ"

บอทร้องขึ้นทำตาโต

"อยากได้ก็ทำงานเก็บเงินซื้อเอาดิมึง กูเก็บเงินแทบตายนะหว่าจะถอยเครื่องนี้ได้เนี่ย"

เอ๋พูดออกมาเสียงเรียบ แต่คนที่ยิ้มอย่างพอใจคือเล็ก

"แพงไหมวะ"

"ก็เอาการอยู่ มึงไม่ทำงานด้วยล่ะไอ้บอท อยากได้อะไรจะได้ซื้อ"

"กูยังจำอะไรไม่ได้เต็มร้อยเลยมึง กลัวว่าจะไปทำให้ของเขาเสียหาย"

เป็นครั้งแรกที่บอทแจงเหตุผลออกมาแล้วคนฟังไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ น้ำพยักหน้าเอื้อมมือไปจับมือของบอท บอทเองก็หันไปสบตากับน้ำ

"ค่าคุณชาย กว่าจะจำได้จะอีกนานไหมล่ะ"

"คงไม่นานหรอกมึง กินข้าวเถอะ เออ เล็กแล้วกูต้องใส่ชุดอะไรไปล่ะพรุ่งนี้น่ะ"

น้ำเบี่ยงประเด็นเช่นเคยเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆรุมมาที่บอทคนเดียว

"มึงมีกางเกงแสล็คไหมล่ะกับเสื้อเชิ้ต รองเท้าหนังอีก"

"กูมีแต่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าตัวนั้นนั่นล่ะมึง ต้องซื้อใหม่หมดเลยเหรอ"

น้ำทำเสียงสลดเพราะไม่อยากจะใช้เงินให้เกินความจำเป็น

"เสื้อก็ซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวไงมึงจะได้ใส่เวลาไปสอบ ส่วนรองเท้าหนังน่ะจำเป็นเดี๋ยวกูพาไปซื้อรองเท้ามือสอง ยังใหม่ๆอยู่นะ กางเกงก็ไม่แพงร้อยกว่าบาทเอง"

"เออนั่นสิ เดี๋ยวกูช่วยเลือก กูเลือกของเก่ง"

เอ๋อวดตัวเองแล้วหัวเราะ พอกินข้าวเสร็จก็พากันเดินไปยังซอยข้างๆเดอะมอลล์มีรองเท้าหนังเก่าๆอยู่หลายคู่วางอยู่ข้างถนน แต่สอบถามราคาแล้วไม่น่าพอใจเท่าไหร่นัก เล็กกับเอ๋จึงพาข้ามฝั่งเดินตั้งแต่เดอะมอลล์รามไปจนเกือบถึงหน้าสนามกีฬา ได้รองเท้า เสื้อกับกางเกงมาสมใจในราคาที่พอใจเช่นกัน บอทเองก็ซื้อเสื้อสองตัวกับรองเท้าหนัง น้ำเป็นคนเลือกให้ บางคราวที่ได้ใกล้ชิดกัน บอทเองก็เหมือนจะรู้สึกเลือนๆกับความทรงจำที่ผุดออกมา มือที่คอยเอื้อมไปแตะสะโพกของน้ำทำให้อีกฝ่ายเป็นสุขใจ ความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาคือความรักความห่วงใยที่มีให้กับชายคนที่เดินนำหน้าอยู่นี้ซึ่งมันมีพลังมากมายเหลือเกิน แต่บางคราวที่หัวมันว่างเปล่า แม้สะกิดเรียกขานก็ไม่อยากจะทำ รู้สึกรำคาญใจอย่างบอกไม่ถูก

"ตื่นเต้นไหมน้ำ"

บอทถามขึ้นในเช้าวันถัดมา น้ำรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เสื้อที่ซักน้ำเปล่าเมื่อคืนเอามาผึ่งลมก็หมาดๆไม่ถึงกับแห้งดีนัก น้ำสลัดผ้าหลายทีเพราะกลัวว่ามันจะยับ เตารีดก็ยังไม่ได้ซื้อจึงอาศัยวิธีนี้ก่อน

"อืม ตื่นเต้นเหมือนกัน"

"น้ำใส่ชุดแบบนี้แล้วดูดีนะ มาเรากอดจะได้ไม่ตื่นเต้น"

บอทเอ่ยขึ้ยแล้วยิ้มพราวเต็มดวงหน้า หัวใจของน้ำพองโตขึ้นมาโผเข้ากอดบอท

"สู้ๆนะน้ำ เราอยู่ข้างน้ำเสมอ"

"อืม น้ำจะสู้"

กอดร่างกันและกันไว้แน่น เป็นวันแรกที่น้ำกับบอทต้องโดยสารทาเรือ ประหม่าตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย พอก้าวลงไปบนเรือหัวใจก็เต้นตึกตักด้วยไม่เคย เรือยนต์แล่นฝ่าสายน้ำสีมอๆไปอย่างรวดเร็ว น้ำสังเกตว่าผู้คนที่โดยสารเรือจะรวดเร็วกระฉับกระเฉงกันทุกคน พอเรือจะเทียบท่าก็ก้าวขึ้นก้าวลงกันอย่างรวดเร็ว ไปถึงเดอะมอลล์บางกะปิไม่ถึง ๒๐ นาที น้ำโทรไปฝากข้อความเข้าเพจเจอร์เล็กว่ารออยู่ที่ไหนแล้ว นั่งรออยู่สักพักเล็กก็มา

"โหเสื้อยับว่ะมึง"

เล็กร้องทักออกมา

"กูไม่มีเตารีดนี่"

"บอกไม่ให้ซักๆ เห็นไหมยับเลย"

"บ้า ใครจะใส่เหม็นกลิ่นใหม่จะตาย"

"เออๆ คงไม่เป็นไร พี่คนที่จะสัมภาษณ์มึงน่ะกูสนิท ฝากไว้แล้วไม่ต้องห่วง เราไปกินข้าวก่อนเถอะ ห้างยังไม่เปิด"

เล็กบอกแล้วเดินนำหน้าไปยังฝั่งตะวันนาที่มีร้านขายข้าวรายเรียงอยู่เต็มไปหมด

"กูว่าน่าจะไม่มีปัญหาหรอกน้ำ มึงอย่าทำหน้าแบบนี้ได้ไหม ตลกว่ะ"

เล็กล้อเลียนขึ้นมาหลังจากห้างเปิดแล้วพาน้ำเข้าไปในร้านที่ตนทำงาน

"ก็กูไม่เคยนี่หว่า นี่งานแรกกูนะมึง"

"ฮ่าๆๆ ทำท่าเข้าเหมือนจะไปออกรบ"

"บอทมึงรออยู่ตรงนี้ก่อน เดินเล่นก่อนก็ได้ อีกสักชั่วโมงค่อยเดินกลับมา"

เล็กบอกแล้วพยักหน้าให้บอท

"ไม่ดีหรอกมึง เดี๋ยวหลง นั่งรอแป๊บนะบอท"

"โตเป็นควายแล้วไม่หลงหรอก ให้มันรอตรงนี้เป็นชั่วโมงมันก็เซ็งแย่สิมึง"

เล็กมองหน้าน้ำเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

"เราไม่หลงหรอกน้ำ เดี๋ยวเราเดินเล่นๆค่อยกลับมา โชคดีนะน้ำ"

"อืม"

จำใจต้องยอมเพราะคอนนี้มันตื่นเต้นมากกว่าที่จะพะวงเรื่องของบอท เล็กทักทายกับพี่ๆในร้าน น้ำเองก็ยกมือไหว้รายทาง

"เพื่อนแกเหรอเล็ก โหไม่เห็นเหมือนกันเลย ชื่ออะไรคะน้อง"

"น้ำครับ"

น้ำตอบยิ้มแห้งๆ

"ดูน้องน้ำนี่เรียบร้อย หน้าตาก็น่าเอ็นดูกว่าแกหลายเท่าเลยนะเล็ก"

"โห พี่นาง เล็กไม่เรียบร้อยตรงไหนวะ ออกจะดูดี"

"ค่าแม่คุณ ห้าวซะ กินข้าวมายังล่ะน้องน้ำ กินด้วยกันไหม"

"อ้อ เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณครับพี่"

"จะว่าๆไป หน้าตาน้องนี่เหมือนใครนะ พี่เคยเห็นในทีวี"

"เวอร์แล้วพี่นาง อะไรมันจะหน้าตาเหมือนดาราขนาดนั้น"

"อย่ามาดูถูกสายตาชั้นนะ นี่เพิ่งมายังผุดผาดได้ขนาดนี้ ถ้าอยู่ไปน้ำประปามันกัดออก ขี้คร้าน สาวๆจะตรึม"

"มันไม่สนหรอกพี่ มันเป็นพวกเดียวกับเล็ก"

"หา"

ร้องเสียงหลงกันทั้งร้าน จ้องมายังน้ำที่ก้มหน้า ใจหนึ่งก็อายและไม่พอใจที่เล็กพูดออกไปแบบนั้น แต่ใจหนึ่งก็โล่ง ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องปิดบังใคร อันเมืองใหญ่เราจะเปิดเผยตัวตนแค่ไหนไม่มีใครสนใจหรอก เพราะขนาดพ่อแม่เองยังไม่ว่า แล้วเรายังจะต้องไปสนใจความรู้สึกของใครอีกหรือน้ำคิด

"ทำไมโลกนี้มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย หน้าตาดีๆเป็นแบบนี้กันหมด โอยๆ คาน คานแน่ๆอีนางเอ้ย"

พี่นางร้องครวญครางอยู่คนเดียว แต่เพื่อนๆร่วมงานหัวเราะเกรียวกราว น้ำเองก็ยิ้มออกมา

"น้ำ นี่พี่ มนัส ผู้จัดการร้าน"

พอชายหนุ่มท่าทางดูดีเดินเข้ามาในร้านพนักงานทุกคนก็ยกมือไหว้กันเป็นแถบ เล็กเองก็รีบแนะนำ น้ำรีบลุกขึ้นยกมือไหว้ ใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที

"อ้อ นี่น่ะเหรอเพื่อนเราน่ะเล็ก เข้าท่านี่ ว่าไงเราชื่ออะไรครับ"

"น้ำครับ"

"กินข้าวมาเรียบร้อยแล้วนะ เดี๋ยวนั่งรอพี่แป๊บเดียวนะ พี่เอาของไปเก็บก่อน"

น้ำเสียงทุ้มกึ่งทางการกึ่งกันเองทำให้น้ำไม่ค่อยประหม่าเท่าไหร่นัก ลักษณะท่าทางของเขาก้น่าจะเป็นมิตรดี น้ำนั่งรอพี่มนัสครู่หนึ่งเขาก็เดินออกมาพรอ้มกับเอกสารในมือที่น้ำกรอกระหว่างรอ

"อืม ชื่อชลเนตรเหรอ ขี้แยเหรอเรา"

เขาถามขึ้นแล้วยิ้มๆมองหน้าของน้ำ

"เปล่าครับ แค่ชื่อ ผมไม่ขี้แยครับ"

"เราเรียนเก่งนี่นะ ต่างกับเจ้าเล็กมัน รายนั้นพี่ดูเกรดแทบจะหัวเราะ น้ำพอจะพูดภาษาอังกฤษได้ไหมครับ"

"พอได้ครับ แต่ไม่มาก"

"ไหนลองแนะนำตัวให้พี่ฟังซิ"

เขายังจ้องมองหน้าอยู่ น้ำเองก็ไม่หลบสายตา เพราะเคยรู้มาเวลาไปสัมภาษณ์งานถ้าเราหลบสายตาแสดงว่าเราไม่มั่นใจในตัวเอง น้ำจึงจ้องตาของเขาแต่ไม่ได้จ้องแบบเอาเป็นเอาตาย ยิ้มด้วยพยักหน้าด้วยตามแต่สถานการณ์

"ใช้ได้นี่ ฝึกอีกหน่อยน่าจะโอเค ร้านของเรามีสาขาอยู่ทั่วประเทศเกือบร้อยแห่งนะน้ำ หน้าที่ก็คอยเสิร์ฟอาหารคอยแนะนำลูกค้า ร้านเราขายทั้งกาแฟกับอาหาร คิดว่าเรียนรู้ไม่นานน้ำก็น่าจะจำได้"

"ตกลงพี่รับผมเข้าทำงานแล้วเหรอครับ"

น้ำร้องออกมาทำตาโต

"ครับ อ้าวนี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ"

"ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ"

ท่าทางของน้ำทำให้เขายิ้มออกมา

"เรื่องเงินเดือนพี่ให้เท่าฐานเงินเดือนของแรงงานขั้นต่ำก่อนนะ มีระยะโปรเวชั่นสามเดือน แต่พี่ว่าเราน่าจะไม่มีปัญหาอะไร พอผ่านโปรแล้วพี่จะปรับเงินเดือนให้"

"อ่า"

พอได้รู้ว่าตนจะได้ค่าจ้างเท่าไหร่น้ำถึงกับอ้าปากค้าง ฐานแรงงานขั้นต่ำในตอนนั้นไม่ถึง ๓๐๐ บาทต่อวันแต่ถ้านับรวมเป็นเดือนก็ถือว่ามากนักสำหรับเด็กเพิ่งจะจบชั้นมัธยมปลายมา น้ำเองดีใจจนพูดไม่ออก หลังจากที่ได้วันเริ่มทำงานแล้วก็เข้าไปข้างในร้านที่ทำเป็นออฟฟิศขนาเล็ก เพื่อลองเสื้อฟอร์มของทางร้าน ร้านกาแฟที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศไทยขายทั้งอาหารเครื่องดื่มยอมรับน้ำเข้าทำงานแล้วตอนนี้ให้ทำอะไรน้ำก็ยอมทำทุกอย่างเพราะดีใจอยู่

"แวะซื้อเตารีดด้วยล่ะมึง เดี๋ยวเลิกงานกูไปหา ไปฉลองกัน"

เล็กบอกตอนเดินออกมาส่งน้ำที่หน้าร้าน บอทยืนคอยอยู่แล้ว

"อืม ขอบใจมากนะเล็ก ไม่ได้มึงกูคงแย่"

"โว้ย มึงนี่พูดอยู่นั่นล่ะขอบใจ กูเป็นเพื่อนมึงนะน้ำ ช่วยอะไรได้กูก็ช่วย ไปๆกลับไปพัก มึงจะได้ซักผ้ามะรืนนี่เริ่มงาน อย่าลืมเพจไปบอกอีเอ๋ล่ะ ชวนมันด้วยคืนนี้"

เล็กบอกแล้วเดินกลับเข้าร้านไป น้ำยิ้มแก้มปริ

"ได้งานแล้วใช่ไหมน้ำ"

"อืม ดีใจว่ะบอท ดีใจมาก"

น้ำยิ้มออกไปเก็บอาการไม่อยู่

"โห ได้เงินเดือนตั้งเยอะ"

"บอทน่าจะมาทำด้วยกัน เราจะได้ย้ายไปอยู่ห้องที่มันดีกว่านี้"

"ถ้าเราไม่ทำงาน น้ำจะไม่ดูแลเราเหรอ"

น้ำเสียงของบอทมันทำให้น้ำหุบยิ้มลงทันที

"บอท ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ"

"ก็เห็นน้ำอยากให้เราทำงานจังเลยนะ เราบอกแล้วว่าเรายังไม่พร้อม ถ้าเราพร้อมเราก็จะทำเหมือนกันนะ"

"บอท น้ำขอโทษ ต่อให้บอทไม่ทำงาน น้ำก็ยังจะดูแลบอทอยู่ดีนั่นล่ะ น้ำรักบอทนี่"



รู้ไหมทำไมฟ้าถึงเปลี่ยนสี    จากโสภีเป็นมืดดำน่าเกรงขาม

รู้ไหมเหตุใดฝันในวันวาน    อดีตกาลที่ผ่านพ้นไม่อาจคืน

ดังสายน้ำไหลหลั่งชลธี     แรงไหลนี้จากที่สูงลงต่ำพื้น

ความทรงจำเลือนหายแปรเป็นอื่น  ทนกล้ำกลืนอยู่กับเงาอนันตกาล

รู้ไหมเหตุใดจึงเฝ้าคอย      ต่อให้กี่ร้อยพันปีก็ยังหวาน

ให้รออยู่ตรงนี้อีกแสนนาน    ต่อเป็นกาลร้อยชาติก็ยังจำ

รักนั้นแลฝังอยู่กลางดวงจิต   มันสถิตย์ในใจคอยตอกย้ำ

ต่อให้ผ่านมรสุมที่มืดดำ     ต่อให้กรรมมาแทรกก็ไม่วาง

อย่าให้เปรียบความรักกับสิ่งใด  มันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะขีดขวาง

รักยิ่งรักหนักแน่นไม่มีจาง     ให้เขาร้างราไปใจยังตรึง

วิสัชนา แม้นหากว่ามีสิ่งใดในโลกจีรังยั่งยืนแล้ว ความรักนั้นก็คงจีรังยั่งยืนเฉกเช่นเดียวกัน


เขียนโดย eiky

ตอนนี้ไม่มีอะไรมากนะครับ อาจจะดูสับสนนิดหน่อย เหมือนจะไปก็ไม่ไป จะเข้าก็ไม่เข้า รอตอนต่อนะครับ ปมมันคลายๆแล้ว รออีกไม่นานเท่าไหร่น้า ตอนนี้ มอบพิเศษให้ น้อง Tanya จุ๊บๆๆ นะครับ

[yayee2]

  :z13:น้องอิ๊ก ฉึก ฉึก ก่อน เดี๋ยวมาเม้นท์
ต่อไปคาดว่าน้ำคงเป็นฝ่ายซับพอร์ทบอททุกอย่างแน่เลย
 บอทต้องเป็นคุณชายเท่านั้น

[~NeMeSiS_PURE~]

นั้นสิ ต่อไปบอทคงเป็นคุณชายระเริงเมือง

[aisen]

คุณชายจริงๆ เลย บอท

[kanda53]

บอท....จะเลวจะร้ายยังไงก็อย่าถึงขนาดเกาะน้องน้ำกินเลยนะ
ศักดิ์ศรีน่ะเก็บเอาไว้บ้างเหอะ.....น้องเล็กน่าจะเป็นผู้ชายเนอะ
จะได้คอยดูแลน้องน้ำได้ใกล้ชิด.....ตอนนี้อารมณ์เริ่มอยาก
เจ้าบอทขึ้นมาเป็นระยะแล้ววววววว ซะหลาย ๆ ที..

น้อง eiky จะเดินทางศุกร์นี้ใช่ไหม...ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยนะจ๊ะ

[bbyuqin]

เฮ้อ...เห็นแบบนี้แล้ว..ไม่อยากคิดเลยว่าช่วงน้ำไปงาน บอทจะยิ่งไปเจออะไรแล้วเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

[BBChin JungBB]

ลางสังหรณ์ ว่าบอทต้องมีกิ๊กชัวร์ ฟันเฟิร์ม

[hpsky]

 

[som]

พี่อิ๊กหวัดดีครับ
อ่าวปมคลายแล้วเหรอ คลายหรือผูกแน่นขึ้นกันแน่ครับ

[ordkrub]

แล้วบอทจะมีโอกาศกลับมาน่ารักเหมือนเดิมไหมนะ ถ้าชั่วครั้งชั่วคราวพอทำใจ แต่ถ้านานๆก็ไม่ไหว สงสารน้ำ

[jimmyFG]

คนอ่าน อึดอัดง่ะ เห้ออ

[sang som]

พูดไม่ออกเลยตอนนี้

[PEENAT1972]

บรรยากาศมาคุเริ่มเห็นรำไรๆ แล้ว โฮก...

[TanyaPuech]

ขอบคุณมากเลยพี่อิ๊กกี้มิคิดว่าจิได้เร็วขนาดนี้เรียกผมว่า ญ่าก็ได้ 55  ส่วนตอนนี้อึดอัดดีแท้เหมือนอารมณ์ตอนนี้เลย   สงสารน้ำจังทำไมดูหลงบอทจังเลย  อยากให้เข้มแข็งกว่านี้ ตอนหน้าขอหนักๆพร้อมแระ 55

[taroni]

บอททำตัวเป็นคุณชายไปมั๊ย