“เราอยู่ด้วยกันเพื่อทำเรื่องแค่นี้หรือเปล่าครับ”
ผมเอ่ยปากถามหลังจากเสร็จกิจกรรมยามค่ำคืนแล้ว รู้สึกสงสัยจริงๆ ว่านอกจากเรื่องอย่างว่าแล้ว..มันเคยคิดอยากจะทำอะไรอย่างอื่นร่วมกับผมบ้างไหม ?
“เป็นอะไร..”
“...”
“กูถามว่ามึงเป็นอะไรทิว”
ผมส่ายหน้าเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินโทงๆ เข้าห้องทั้งอย่างนั้น ขี้เกียจจะพูดเรื่องนี้กับมัน..เพราะสรุปสุดท้ายผมก็คงไม่ได้รับคำตอบ หรือมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากนี้อยู่ดี บางทีผมควรทำใจยอมรับว่าสิ่งที่มันทำอยู่ทุกวันนี้มันก็พยายามเพื่อผมมามากพอแล้ว อย่าไปคาดหวังอะไรจากมากมายกว่านี้เลย..
.
.
หลังจากได้อาบน้ำเย็นๆ มันก็ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง..ผมเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสร็จก็พันผ้าขนหนูเข้ากับเอวแล้วเดินออกมาหาเสื้อผ้าใส่ แต่พอเดินออกมาก็เจอมันนั่งจ้องด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้ว
“รออาบน้ำเหรอครับ..”
“...”
“คุณนัท..”
“มึงอยากได้อะไร..หรืออยากให้กูทำอะไรก็พูดออกมาตรงๆ” ผมยืนงงๆ ยังไม่เข้าใจคำพูดของมันเท่าไร “จะให้กูคิดเอง..กูก็คิดไม่ออก”
“...”
“เดี๋ยวก็ไม่ถูกใจมึงอีก..”
“คุณนัท..” ผมเรียกมันเสียงอ่อน..เริ่มเข้าใจในสิ่งที่มันพูดขึ้นมาแล้ว “ขอโทษนะครับ”
บางทีผมก็คิดน้อยไป และบ่อยครั้งก็ลืมไปว่ามันคิดมากกับคำพูดของผมขนาดไหน ทำไมไม่จำว่ามันกลัวมากแค่ไหนกับเรื่องที่มันคิดว่าอาจจะทำให้ผมไม่พอใจจนคิดเรื่องหนีขึ้นมาอีก
“บางทีก็ไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจกับทุกคำพูดของผมก็ได้นะครับ”
“...”
“เมื่อกี้ผมเหนื่อย..ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น”
“...”
“แต่ตอนนี้ลืมไปหมดแล้ว..” ผมบอกแล้วยิ้มให้มัน “เลิกคิดมากแล้วไปอาบน้ำเถอะครับ..”
มันถอนหายใจออกมาแบบโล่งๆ ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะเข้าไปอาบน้ำอย่างที่ผมบอก “อยากไปทะเลไหม..”
“ครับ ?”
“ทะเลที่มึงชอบ..ไว้วันหยุดนี้กูจะพาไป..”
“ครับ..” ผมตอบแล้วส่งยิ้มให้มันอีกรอบ “ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน..”
“...”
“ขอบคุณนะครับ”
“บางทีมึงก็เอาแต่ใจมากเกินไปนะทิว..”
ผมหัวเราะกับคำพูดต่อว่าของมัน..ก่อนจะนึกทบทวนว่าตัวเองเอาแต่ใจมากจนเกินไปอย่างที่มันว่าหรือเปล่า แล้วก็ได้รับคำตอบว่าคงจริง..เพราะช่วงที่ผ่านมาผมแทบจะงอแงไปกับทุกเรื่อง ทั้งที่มันพยายามทำให้แทบตาย
ผมเคยยัดข้าวเข้าปากคำโตๆ จนสำลัก เพื่อประท้วงที่มันลากผมออกมาจากร้านอาหารทั้งที่ยังไม่ได้แตะอะไรสักคำ เพราะผมหงุดหงิดที่มันทำอย่างนั้นเพียงเพราะว่าพนักงานเสิร์ฟส่งยิ้มให้ผม..
และผมก็เคยทิ้งกาแฟที่มันซื้อให้ลงในถังขยะหน้าลิฟต์ เพียงเพราะโดนมันพูดจาค่อนแคะเรื่องที่ผมมักจะอยากกินกาแฟที่ร้านเดิมๆ เพราะเจ้าของร้านหน้าตาดี..
นี่ผมคงเอาแต่ใจมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละ..
Ma-NuD_LaW
คืออยากถามคนเขียนอะคะ ว่าที่เขียนมาแต่ละ บทนี่มันถึง 10 บรรทัด ของเวิร์ดมัยคะ? ทำไมแต่ละตอนสั๊นสั้น สั้นมากจนถึงสั้นที่สุดอะคะ คือสงสัยอะ หรือว่าคนเขียนตั้งใจแบบนั้น คะ ??? หรือยังไง??
ปล.ขอบคุณคะ 
แต่ละตอนมันสั้นๆ เพราะแต่งสดอ่ะครับ 
วันหนึ่งมีเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงในการแต่ง..สมองก็ไม่ค่อยดี เลยได้เท่านี้ 
แล้วเป็นคนใจร้อน..ไม่ชอบแต่งสะสมแล้วค่อยมาอัพ แต่ก็พยายามแต่งให้มันรวบรัดแล้วจบฉากในแต่ละตอนเลย ((นี่พยายามแล้วนะ)) 
จะพยายามชดเชยโดยการมาอัพบ่อยๆ แทนนะครับ .. อภัยให้กันหน่อยน้า..
.
.
.
ขอบคุณ คุณฉันเอง .. ที่แนะนำนิยายเราอีกรอบเนอะ 
แบบสงสัยพอดีเห็นเม้นแบบ "มาอ่านรวดเดียวเลย" ไรแบบนี้ .. เลยลองไปดูในกระทู้แนะนำนิยาย เพราะเห็นเป็นนักอ่านหน้าใหม่ๆ ด้วย คือเหตุการณ์มันคุ้นๆ เหมือนคราวที่แล้วตอนมีคนใจดีไปแนะนำนิยายให้เราอ่ะ ขอบคุณนะครับ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 533958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก