ย้อนหลังจ้า ขอให้ทุกคนสมหวังในเรื่องความรัก
ใครที่ยังไม่มีแฟนก้อขอให้ได้เจอกับคนที่ใช่ ใครที่มีแฟนแล้วก้อขอให้รักกันตลอดไปเลยยยย....นะ
ไหนๆก็มีวันพิเศษแล้ว เลยขอแทรกตอนพิเศษ รับวัน valentine's ซะหน่อย
.......................................................
ตอนพิเศษ เฉพาะกิจ...... Valentine’s Day
วันนี้วันพิเศษครับ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2551 วันวาเลนไทน์ หรือวันแห่งความรักกกกกกกกกก และเป็นวันทำงาน ผมออกจากห้องพักแต่เช้า(จริงๆก็ออกปกตินั่นแหละ) ซึ่งผมเองจะว่าไม่ได้หวังว่าจะได้อะไรพิเศษก็คงจะไม่ใช่แหละ ใครๆก็หวังกันทั้งนั้น จริงมะ
เนื่องจากวันนี้จะต้องไปหาลุกค้าที่ระยอง ก็เลยมาเช้ากว่าปกติ ( 15 นาที) มาถึง เจอช็อคโกแลตเฟอเรโร่ จัดเป็นช่อมา สวยเชียววางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับเค๊กช็อคโกแลตของ S&P อีก 1 กล่อง ไม่มีโน๊ต ไม่มีการ์ด ก็งงเลย ใครให้ หวังไว้ว่าเป็นไอ้หมี
ยกหูโทรศัพท์ กริ๊งงงงงงงง หามัน(ที่โต๊ะ) แต่ไม่มีใครรับสาย ก็เลยโทรเข้ามือถือ
“อะไรเนี่ยมรึง” เสียงออกแนวเขิลๆหน่อย ฮุฮุ พร้อมกับหยิบช่อช็อคโกแลตหมุนไปหมุนมา อมยิ้มแก้มป่องเลย
“อะไร” แก้มป่องๆหุบลงกลายเป็นแก้มเหี่ยวๆไปแระ
“อ้าว ก็นี่ไง” แล้วก็หมุนช่อช็อคโกแลตต่อไป
“อะไรล่ะ นี่ไง ของมรึงอ่ะ”
“ก็ของที่มรึงให้กรูเนี่ย” เริ่มหงุดหงิดเล็กๆ
“ของอะไร” มันทำเสียงเริ่มดุๆขึ้น เลยเอะใจ รึว่าไม่ใช่ของมัน รึมันวางฟอร์ม ยิ่งชอบอำอยู่ด้วย
“มรึงเอาเค๊กมาให้กรูป่ะ” เอาวะ ถามตรงๆเลย
“ป่าว กรูเพิ่งออกจากบ้านเนี่ย” อ้าว ว่าแระ
“มรึงอยู่ไหน” เสียงเขียวมาเชียว วันแห่งความรักนะมรึง จะมาดุกรูทำไมเนี่ย
“office วันนี้กรูจะไปหาลูกค้าที่ระยอง มาถึงก็เจอมันวางอยู่บนโต๊ะเนี่ย
นึกว่าของมรึง ไม่ใช่หรอ” ทำเสียงอ้อนๆ เผื่อมันอำจริงๆ
“ไม่ใช่ มรึงดูดีๆ ของใครมีชื่อคนส่งมั้ย รึเค้าวางผิดโต๊ะ” นั่นเลย อาการหึงหวงปรากฎขึ้นในน้ำเสียง ณ.บัดดล ความผิดกรูหรอเนี่ย
“ไม่มีอ่ะ แค่วางไว้เฉยๆ” ลองพลิกดูใหม่ เผื่อมี
“เออ งั้นมรึงรออยู่นั่นก่อน อีก ครึ่งชั่วโมงกรูก็ถึงละ”
“เฮ้ย วันนี้กรูต้องรีบไป เดี๋ยวน้องมันก้มาแล้ว ไม่ทันหรอก เอาไว้กรูกลับมาค่อยว่ากันละกัน” เห็นมั้ยครับ ผมน่าสงสารขนาดไหน ขนาดวันแห่งความรัก ยังต้องไปพบลูกค้าเลย กระซิก กระซิก
“แล้วมรึงจะเอาของไปด้วยหรอ” มันหมายถึง ช่อช็อคโกแลต กับเค๊ก
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกรูเอาวางไว้บนโต๊ะนี่แหละ ฝากมรึงเอาไปเก็บในรถให้ด้วยละกัน เอาไว้บนนี้เด่ยวโดนขโมยกิน”
“หวงจริงนะ ใครให้ก็ไม่รู้”
“ใครให้กรูไม่สนหรอก แต่ตอนนี้มันเป้นของกรูแล้วเว้ย” ทำเสียงเยาะเย้ยนิดๆ
“เออ เด่ยวกรูจะกินให้หมดเลย”
“อย่านะมรึง กรูนับไว้แล้ว เฮ้ยน้องมันโทรตามแล้ว กรูไปแล้วนะ ฝากขนมด้วย ห้ามกินนะมรึง แล้วเด่ยวกรูโทรหา”
วางสายปั๊บรีบเก็บของแล้ววิ่งลงไปหาน้องที่จะไปด้วยกัน ระยองก็ถือว่าไกลเอาเรื่องอยู่ กว่าจะไป กว่าจะกลับ นั่งรถกันอานเลย และจนแล้วจนรอด ผมก็ไม่ได้โทรหาไอ้หมีมัน กว่าจะกลับมาถึงก็เกือบๆเลิกงานแล้ว หมดเรี่ยวหมดแรง เหนื่อยมากมาย
ระหว่างทางก็ผ่านโรงเรียน เด็กๆเต็มไปหมด ออกันซื้อดอกกุหลาบ เดินถือดอกกุหลาบ ตุ๊กตา โอ๊ยยยยย เห็นแล้วตาร้อนผ่าวๆๆๆๆๆ อยากได้ๆๆๆๆๆ แต่ก็นะ ไปกับน้องๆก็ต้องเก็บอาการกันนิสนึง
...........................................................................................
ณ.office
หลังจากหอบสังขารกลับขึ้นมาบน office
“เป็นไงหนุ่มเคีลยร์กับลูกค้าได้มั้ย” พี่ฝนเดินมาถามความคืบหน้า
“ก็เรียบร้อยดีครับพี่ เค้าว่าตอนนี้เริ่มมีการปรับปรุง แล้วช่วงนี้มีจะมีพวกพนักงานเพิ่มด้วย น่าจะดีขึ้นน่ะครับ คงไม่มีปัญหาแล้ว”
“อืม ดีแล้ว ถ้าตกลงกันได้ก็ดีเราจะได้ไม่ต้องคอยตาม” ขอบอกว่าเบื่อมากมายครับ ลูกค้าฝั่งโรงงานกับ office ดันไม่ถูกกันเอง แล้วให้เราเข้าไปเคลียร์ อยากจะบ้าตาย บริษัทเดียวกัน แต่ไม่รักกัน ความซวยเลยมาตกที่พวกผมซะงั้น คิดแล้วเหนื่อย บวก เบื่อหน่ายจริงๆ
ขึ้นมาเก็บของเรียบร้อยก็โทรตามไอ้หมีมัน อยากกลับแล้ว เหนื่อยมาก แอบหวังไว้ในใจว่า กลับมาจะเจอดอกไม้วางไว้ให้รึเปล่า ไม่มีซักกะดอก เหอๆๆๆๆ
“กลับมาแล้ว กลับเหอะ วันนี้เหนื่อยอ่ะ ไม่อยากอยู่เย็น” โทรตามจิกก่อนครับ
“ไปรอที่รถเลยนะ เด่ยวตามลงไปเลย” แล้วก็ลากสังขารไปรอที่ลาดจอดรถด้านหน้าตึก
ลงไปรอแป๊ปนึง ก็เห็นรถไอ้น้องที ขับโชบผ่านหน้าไป มันก็ชะลอๆรถแต่ก็ขับผ่านไป อีกแป๊ปไอ้หมีก็ลงมา นึกว่าจะมีดอกไม้ในมือรึก็เปล่า ส่องดูในรถก็ไม่มี ขัดใจๆ
“เค๊กอยู่ไหนอ่ะ”
“ห่วงจริงนะ ของใครก็ไม่รู้” งอนกรูอีก
“เอ้า ของฟรีอ่ะ” แถเลยครับ จริงๆแล้วดีใจ อย่างน้อยก็มีคนให้
“หลังรถ”
“โหย ไม่ละลายไปแล้วหรอ”
“ถ้าอยากได้ขนาดนั้น เด่ยวซื้อให้ก็ได้นะ” กรูผิดอีกแระ กรูต้องงอนนะเนี่ย ไม่ใช่เมิง
“......................” ขี้เกียจเถียงครับ ยิ่งเหนื่อยๆอยู่ อาจเกิดอาการปรี๊ดแตกได้ง่ายๆ แถมเป้นวันแห่งความรักด้วย ไม่ดีๆ
“ไปเหอะ หิวแล้ว เหนื่อยด้วยอยากกลับไปนอน” ว่าแล้วก็ย้ายตัวเองขึ้นรถ ไปนั่งหน้าแป้นแล้นรอ
“เอ้า” ไอ้หมีมันไปเอาช่อช็อคโกแลตกับเค๊กจากท้ายรถมาให้ (มันเปลี่ยนมาใช้รถเก๋งแล้วครับ)
หน้าเค๊กละลายเลยอ่ะ แถมยังเอียงมาแป๊ะขอบข้างๆอีก เห็นเท่านั้นแหละ ปรี๊ดแตกเลยผม เอาช่อช๊อกโกแลตวางไว้ เปิดประตูรถ เอาเค๊กไปโยนปิ๊วววววว ใส่ถังขยะ แล้วกลับมานั่งในรถตามเดิม ไอ้หมีอึ้งไปเลย มันคงรู้แล้วหละ ว่าผมโกรธ มันเลยได้แต่นั่งเงียบๆ แล้วขับรถออกไป โดยมีผมนั่งเงียบกริ๊บ
มันทำถูกแล้วครับ ถ้าผมโกรธต้องปล่อยให้หายเอง ยิ่งมาถาม มาเซ้าซี้ ยิ่งไปกันใหญ่ หลังจากนั่งไปได้ซักพัก อารมณ์เริ่มสงบขึ้นแระ
“จะไปไหนอ่ะ” นี่อารมณ์ดีแล้วจริงๆจริ๊งงงงง
“พาไปเที่ยว” แล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาขับต่อไป ไปทางไหนก็ไม่รู้ เกิดเอากรูไปปล่อยไว้ให้กลับเองนี่ คงจะได้ร้องไห้ไปหาตำรวจให้พาส่งบ้านแน่ๆ
.......................................................................................
มันขับมาจอดที่เซ็นทรัล(ซักสาขานึง) ไปไหนก็ไป ผมก็อารมณ์เหนื่อยด้วย ไม่อยากจะอะไรมากมาย ก้เลยเดินตามๆๆๆๆๆ ไปหยุดหน้าโรงหนัง มันก็ดูๆๆๆๆๆ ผมก็ดูว่ามีเรื่องไรน่าสนใจมั่ง แล้วมันก็เดินไปซื้อตั๋วเฉยเลย ไม่ถามผมซักคำ อารมณ์ขึ้นอีกแระ กะว่าถ้าไม่ใช่เรื่องที่อยากดู ผมกะขึ้นรถกลับเลย งอน
“ปะ หาไรกินก่อนดีกว่า อีกตั้งเกือบชั่วโมงแน่ะ” แล้วมันก็เดินจูงมือผม แต่ก็นะ วันนี้คนในห้างเยอะมาก ร้านดอกไม้ก็เยอะ เดินกันเป็นคู่ๆ มีทั้งถือดอกไม้ ตุ๊กตา ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากได้ แต่พอเดินแอบเฉียดๆไปดูราคา อุแม่เจ้า กุหลาบขาว 1 ดอก (ใหญ่เท่ากับกำปั้นไอ้หมี....นี่ขนาดยังตูมอยู่นะ) ดอกเดียวเท่านั้น มีโบว์กับตาข่ายสวยๆห่ออยู่นิดนึง 600.- มันจะแพงอะไรกันขนาดนั้น เข้าใจละว่าทำไมมันไม่ซื้อดอกไม้ให้ผม รึถ้ามันซื้อมาจริง ผมก็คงจะด่ามันแหละ เฮ้อ เลิกงอน เลิกงอน
หลังจากไปหาอะไรรองท้องกันแล้ว ก็เดินเข้าโรง จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่ามันจะไปดูเรื่องอะไร มีการตรวจกระเป๋าหน้าโรงหน่อยนึง พอไปถึงหน้าโรงถึงได้รู้ ว่ามันจะพามาดูเรื่องช็อกโกแลต ผมเฉยๆกับเรื่องนี้นะ ก็กลัวมันไม่สนุกอ่ะ แต่เห็นเพื่อนที่แผนกไปดูมาก็ว่าสนุก มีคนนึงไปดูตั้ง 2 รอบแน่ะ ก็เอาวะ หนังใหม่ดูซะหน่อย เด่ยวตกเทรน
แต่ที่ไหนได้ ขอบอกว่าโคตรสนุกเลย ดูไปจนจบเรื่อง ไม่มีตอนไหนที่ละสายตาได้เลยอ่ะ รู้สึกว่า อะไรว๊า เล่นแป๊ปเดียวเอง จบซะแล้ว ทั้งๆที่ก็เล่นเป้นชั่วโมง แต่ด้วยความที่ว่ามีนสนุก มันลุ้น มันสะใจ โอ๊วววว บรรยายไม่ถูกอ่ะ
เอาเป้นว่าชอบมากกกกกก ใครที่ยังไม่ได้ดูแนะนำเลย และขอบอกว่าผมเป้นคนที่ถ้าเป็นหนังไทยจะไม่ดูในโรง จะรอให้เป็นแผ่นเท่านั้น มีเรื่องนี้เรื่องแรกที่รู้สึกว่า ดูแล้ว คุ้มชะมัด รู้สึกดีที่ได้ดูอ่ะ
ออกมาจากโรงแล้วจ้อไม่หยุดเลย ยิ้มแก้มแทบปริ ไอ้หมีก็ได้แต่อมยิ้ม ประมาณหนังจบอารมณ์(ผม)ไม่จบ ตอนนางเอกเตะต่อยนี่ ออกอาการแบบเชียร์มวยอ่ะ “เอาเลย” “เออ นั่นแหละ ซ้ำเลยๆ” “หูย แรงๆ” "กระทืบแม่งเลย" เงี๊ยะทั้งเรื่อง เมื่อวานใครที่ไปดูเรื่องนี้ แล้วข้างๆมีผู้ชายหน้าเลือด อินกับหนัง ขอบอกว่า นั่นผมเองครับ
พอออกมาก็ไปหาอะไรกินกันอีกหน่อย แวะซื้อขนมร้าน ยามาซากิ จะหาเค๊กก็ดันไม่มีอีก (หมด) ไปเดินหา S&P ก็ไม่มีรสช็อกโกแลต ก็เลยไม่ได้ซักชิ้น เพิ่งมาสำนึกว่าไม่น่าจะทิ้งไปเมื่อเย็นเล้ย อารมณ์เสียดายแฮะๆ
ช่วงที่นั่งรถกลับ ไอ้หมีเลยพูดขึ้น
“รู้รึเปล่าว่าช่อช็อกโกแลตเนี่ยของใคร”
“ไม่รู้อ่ะ”มันพูดตอนที่ผมแกะออกมากินแล้วลูกนึง
“ของไอ้ที” กำลังเคี้ยวๆอยู่ แทบสำลักเลยผม หันไปมองหน้ามัน
“ของมันจริงๆ เชื่อกรูเหอะ”
“มรึงไปถามมันมาหรอ” ผมก็ยังคงเคี้ยวต่อไป ไม่คาย เสียดาย
“เปล่าหรอก มรึงคิดว่าจะมีใครอีกนอกจากมัน พอกรูเอาของมาไว้ในรถกรูไปซื้อไอ้ช็อกโกแลตเนี่ยที่ seven แลล้วเอาไปแจกในแผนก แล้วบอกว่าเป้นของืที่มรึงได้มา แต่มรึงไม่เอา กรูเลยเอาไปแจก”
“จริงดิมรึง แล้วเป็นไง” ถึงผมจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย แต่เชื่อได้ว่าคงมีเงาดำๆ ทมึนๆ ปกคลุมไปทั่วแผนกแน่ๆเลย
“กรูเอาไปให้มันอันนึง”
“แล้วเป้นไง” ตอนนี้สนใจเรื่องนี้ยิ่งกว่าช็อกโกแลตในมือ
“มันจะว่าไงได้ มองหน้ามันกรูก็รู้แล้วว่าเป้นของมัน”
“แม่ง แอบใส่อะไรไว้ป่ะเนี่ย ทำของใส่กรูป่าววะ” กลัวก็กลัวเนอะ แต่ปากก็ยังเคี้ยวต่อไป
“มันคงจะคลั่งมรึงมาก ช่อนึงแพงนะเว้ย กรูไปดูราคามาแล้ว” นั่นๆ ทำงอนกรูอีก กรูผิดใช่มั้ยเนี่ย
“เอาน่ามรึง กรูก็ไม่ได้อะไรมันซักหน่อย ถ้ามรึงไม่สบายใจกรูทิ้งก็ได้นะ”
“กล้าหรอ”
“งั้นกรูเอาแกะช็อกโกแลตเก็บไว้ได้มั้ยอ่ะ” เสียดายอ่ะ ลูกนึงไม่ใช่จะถูก 10.-กว่าบาทแน่ะ
ไอ้หมีไม่พูดไรครับ หัวเราะก๊ากเลยมัน กรูไม่ได้เล่นมุขนะเนี่ย กรูพูดจริง สุดท้ายมันก็มาส่งผมที่หอ แต่ก่อนขึ้นมาเดินไปหลังรถ หยิบหมอนอิง (สี่เหลี่ยม) สีแดง ใบใหญ่เป้งเลย เอาออกมาให้
“อ่ะ ของขวัญ” จะทำอะไรได้ละครับ นอกจากยิ้ม ยิ้ม และยิ้มจนแก้มแทบปริ แม้จะไม่ใช่กุหลาบ ไม่ได้เป้นรูปหัวใจ แต่มันก็เอามาใช้งานได้จริง และผมก็ชอบมาก
“นึกว่าจะไม่ได้แล้วนะเนี่ย” เขิลครับ เหอๆๆๆๆ
“วันนี้มันก็เหมือนกับวันอื่นๆนั่นแหละ อาจจะพิเศษกว่า แต่ก็แค่นิดหน่อย เพราะยังไง กรูก็รักมรึงอยู่ทุกวัน” สลบไปแล้วผม เลือดกระฉูดเต็มหมอนไปหมด ใจเต้น ตุ๊บๆๆๆๆ ได้แต่เอาหมอนมากอดๆๆๆๆ แก้เขิล
“ขึ้นไปได้แล้ว”
“อ้าว ไม่ขึ้นไปก่อนหรอ”
“วันนี้มรึงเหนื่อยไม่ใช่หรอ อาบน้ำแล้วนอนซะนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” แหมๆๆๆๆ รู้ใจกรูซะจริ๊งง
(พวกรอฉากจิ้น อด 5555555)
และเพื่อความสบายใจ (ที่ผมคอดเอง) ผมแกะช็อกโกแลตออกจาช่อ แล้วเอาซากที่เหลือมันไปทิ้ง เก็บแค่ช็อกโกแลตไว้กินเท่านั้น แล้วก็ขึ้นห้อง ไปลองหมอนใบใหม่ นิ่มมากกกกกก ช๊อบชอบ อิอิ ฝันดีแน่เรยคืนนี้
................................จบตอนเฉพาะกิจจ้ะ........................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
