กะจะมาต่อให้ตั้งแต่เมื่อเที่ยงละ แต่ NET มันบ้าอ่ะ Eror ตลอดเลย มะได้แก้ตัวนะเนี่ย
กว่าจะเข้าได้เลิกงานแระ วันนี้ยอมกลับเย็นเพื่อสมาชิกชมรมหมีกินเป็ดเลย วู๊วววววววว
จงเชื่อ จงเชื่อ
อิอิ จะช้าอยู่ใยไปต่อกันเลยเร๊วววววว
.................................................
องก์ที่ 41
เรามาถึงที่หมาย หลังรถบัสราวๆครึ่งชั่วโมงได้ จนคนอื่นเค้าเก็บของเข้าที่พักกันหมดแล้ว ไม่ต้องคิดให้เมื่อยครับ ผมได้นอนห้องเดียวกับมันนั่นแหละ แต่ทุกท่านคงสงสัย
- คนละแผนก ทำไมอยู่ห้องเดียวกันได้
- ไม่กลัวคนอื่นเค้าสงสัยหรอ
ไม่ต้องสงสัยครับ จริงๆแล้วผมก็จะต้องได้พักกับเพื่อนในแผนกเดียวกันนั่นแหละ แต่ผมถูกไอ้หมีลากไปอยู่ด้วย โดยมันไล่ให้เพื่อนมันไปนอนกันในห้องใหญ่ เพราะเหตุผลว่า แม่ผม ฝากผมให้มันช่วยดูแล มันเลยต้องให้ผมมานอนกับมัน เอากะมันดิอ่ะ
ส่วนห้องพักเป็นแบบบ้านหลังๆติดชายหาดเลย 1 หลัง มี 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ บรรยากาศดีมากๆเลยครับ บ้านสีขาว มีต้นลั่นทมสีขาว สีชมพู สีเหลือง ปลูกเต็มไปหมด บันไดด้านหลังบ้านก็เดินลงหาดได้เลย คิดๆก็กลัว ถ้าสึนามิมา คงจะหนีกันไม่ทันแน่ๆ และเนื่องจากเป็นหาดส่วนตัวด้วย ดังนั้น ส่วนใหญ่แขกที่มาพักวันนั้น จะเป็นบริษัทผมเกือบหมด มีแขกอื่นก็ประปราย รู้สึกส่วนตัวดีครับ ถ้ามาเองคงไม่ได้บรรยากาศแบบนี้แน่ๆ
ไอ้หมีมันเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อลายดอกแขนสั้น ไม่ติดกระดุม ข้างในเป้นเสื้อกล้ามสีขาว กับกางเกงขาสั้น โชว์ขนหน้าแข้งมาก่อนเลย
เราเก็บของเสร็จก็มาเดินเล่นที่ชายหาด เป็นหาดที่กว้างมากกกก กว่าจะเดินไปถึงส่วนที่เป็นน้ำทะเล ก็ราวๆครึงกิโลได้มั้ง(อันนี้ผมเว่อร์เอง แต่เดินจนเมื่อยอ่ะ ถึงบอกไงว่า ถ้ามีสึนามิ วิ่งไม่ทันหรอก) ส่วนไอ้หมีก็ไปไหนก็ไม่รู้ ผมเดินมาเจอพี่ฝนกับพวกสาวๆในแผนก กำลังถ่ายรูปกันใหญ่
แต่หาดนี้ไม่มีเปลือกหอยให้ดูนะครับ มีแต่หอยทับทิม ซึ่งสวยแล้วก็เยอะมากกกกกกก แล้วก็มีแมงกระพรุน แบบตัวเล็กๆๆ สีใสๆ แบบไม่มีพิษ เต็มไปหมด เกลื่อนหาดเลย ดูๆแล้วน่ากลัวแฮะ คือแบบว่า เดินยังไงก้ต้องเหยียบโดนพวกมัน เจ้าของที่พักมาบอกให้ฟังว่า มันไม่ได้ตายหรอก มันโดนน้ำซัดขึ้นมา พอน้ำลง มันก็อยู่บนหาด แต่ไม่ได้ตาย เดี๋ยวพอน้ำขึ้น มันก็ลงไปกับน้ำ แต่ถ้าเหยียบโดนมันจริงๆ มันก็ไม่ตายหรอกครับ แต่ผมลองแล้ว มันแหยงเท้ามาก พูดแล้วขนลุก ตรงกลางของแมงกระพรุนมันจะมีเหมือนหัวใจ(อันนี้ผมคิดเอาเอง) มันเป้นดวงสีแดงๆเล็กๆ(ก็ตัวมันใสอ่ะเลยมองเห็น) เต้น กระดุ๊บ กระดุ๊บ อยู่ตลอด ไอ้หมีครับ มันเลวมาก มันอยากรู้ว่ามันเป็นหัวใจจริงๆรึเปล่า มันเอาเศษไม้แถวนั้น จิ้มเข้าไปตรงที่มันเต้น(หัวใจแมงกระพรุน) จิ้ม จิ้ม จิ้ม จิ้มจนมันหยุดเต้นอ่ะ แล้วมันยังจะหันหน้ามาบอกผมว่า
“เออ สงสัยจะเป็นหัวใจมันจริงๆด้วยว่ะ หยุดเต้นไปแระ” ผมโกรธมันเลยอ่ะ
ผมเลยเดินหนีมันเลย เป็นจังหวะที่พี่ฝนเรียกผมพอดี
“หนุ่ม มาถ่ายรูปกันเร๊ว” พี่ฝนตะโกนเรียกผม ทำไงได้ นอกจากเดินเข้าไปแจมด้วย ผมงอนไอ้หมีมันแระ ผมเลยเดินเข้าไปคนเดียว ไม่สนมันหรอก
“เอ้า มองกล้องนะ 1 2 3 ชีสสสสสสสสส”
“เปลี่ยนท่าๆ เฮ้ยๆ เดินเข้ามาหน่อย หัวบังอ่ะ ก้มๆหน่อย” และอีกหลายๆอย่าง กว่าจะถ่ายกันได้แต่ละภาพ เหนื่อยเลย ถ่ายรูปกันกลุ่มใหญ่ก็งี้แหละ
“หนุ่มถ่ายกับพี่หน่อยเร๊ว” พี่ฝนมาดึงแขนผมไปถ่ายกัน 2 คน พี่แกเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อกล้ามสีขาว กับยีนสั้น มัดผมแบบลวกๆ กับแว่นกันแดดอันโต ดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเลย
“เราสนิทกับทศดีเนอะ”
“มันเข้ากับคนอื่นได้ง่ายมากกว่าพี่”
“ดีจัง น่าอิจฉาทศเนอะ” แล้วพี่ฝนแกก็หันมายิ้มให้ผม ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง ได้แต่หัวเราะแฮะๆไปตามเรื่อง บรรยากาศชวนอึดอัดแฮะ แกจะทำอะไรของแกน๊อ ตอนเช้าก็ครั้งนึงละ และก่อนที่จะคิดเตลิดไปไกล เสียงไอ้ฆาตกรฆ่าแมงกระพรุนก็ดังแว่วมา
“หนุ่ม หนุ่มโว๊ย” ไอ้ทศนั่นเอง วิ่งมาทางผมกับพี่ฝน
“เค้าเรียกกินข้าวแล้ว”
“พวกเราไปกันก่อนเลย เดี๋ยวพี่ไปตามพวกพัชก่อนแล้วจะตามไปจ้ะ” พี่ฝนแกยิ้มให้แล้วก็เดินไปเรียกพวกเพื่อนๆในแผนก
ผมเลยได้ถอนหายในเฮือกใหญ่ โล่งอก
“เป้นไรป่ะ” ไอ้หมีมันคงสังเกตุออก ผมส่ายหัว ไม่อยากจะบอกมันเพราะผมเองก็ไม่รู้ ว่าพี่ฝนแกคิดจะทำอะไร ผมไม่กล้าด่วนตัดสินใจ เพราะอย่างที่บอกแต่แรก ผมมักเป้นคนที่เข้าข้างตัวเอง ทำให้ผิดหวังอยู่บ่อยๆ รอให้ผมแน่ใจก่อน แล้วผมจะบอกมัน รุผมอาจจิดไปเองก็ได้ จะได้ไม่หน้าแตก
“นี่ ดูดิ” ไอ้หมีมันแบมือให้ผมดู มีแมงกระพรุนที่หัวใจยังเต้นอยู่บนฝ่ามือมันตัวนึง
“ทำไม มรึงจะฆ่ามันอีกรึไง แม่งใจร้ายว่ะ” ลืมไปเลยว่าผมงอนมันอยู่
“ไม่ใช่ เนี่ย มันฟื้น” หน้ามันยิ้มร่าเลย
“มรึงบ้าปะเนี่ย มรึงเอาตัวอื่นมาหลอกกรูอะดิ มันตายแล้ว กรูเห็นกับตาว่ามรึงฆ่ามัน คืนนี้กรูไม่นอนกับมรึงแล้ว เดี๋ยวแม่งวิญญาณแมงกระพรุนมาหลอกมรึง กรูจะซวยไปด้วย” หาเรื่องไม่นอนกับมัน เหอๆๆๆๆ
“ไม่ใช่นะมรึง เนี่ยๆๆ เมื่อกี้มันหลับ กรูเขี่ยมันจนฟื้นเนี่ย จริงๆนะมรึง” หน้าตามันจริงจังมากเลยครับ จนผมเริ่มจะคิดว่ามันพูดจริงแระ
“หิวแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า” ผมตัดบทขี้เกียจเถียงกับมันละ หิวแล้วด้วยแหละ แฮะๆ
ซุ้มอาหารถูกจัดอยู่ที่ห้องอาหารของโรงแรม ผมคิดว่าถ้าจัดที่ริมหาดจะดีกว่า เพราะที่นั่งริมหาดก็มี คงจะได้บรรยากาศกว่านี้เยอะ ส่วนอาหารเป็นแบบบุฟเฟ่ แต่ละอย่าง น่ากินมากๆๆๆๆๆ มากจริงๆๆ มีน้ำพริกผักทอดด้วย แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องหั่นชิ้นใหญ่ๆด้วย เค้าจะรู้มั้ยว่ามันกินยาก ชะอมชุบไข่มาเป้นก้านเลยหนะ ช้อนที่ไหนมันจะไปสับได้เว้ยหนะ
มีปูผัดผงกระหรี่ มาเป้นกล้ามเลย กล้ามจริงๆ เพราะยังไม่ไดกระเทาะเปลือก แล้วใครมันจะไปกินได้ ผมหมายถึงคนปกติน่ะครับ ยกเว้นไอ้หมี เพราะมันกินได้ มันขบกล้ามปูซะหักเลย แล้วแคะเนื้อให้ผม ดีที่แยกออกมานั่งด้านหลัง เลยไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่ ไม่งั้นคงดูแปลกพิลึก
นอกนั้นก็อาหารทะเล แต่ยอมรับว่าเค้าทำดีมาก ถ้าหมดก็มีเติมตลอด ดีจริงๆ ไม่มีหวงเลยปลาหมึกก็เป็นปลาหมึก ไม่ใช่มาแค่หนวด กุ้งก็มาเป็นตัวๆ ตัวบิ๊กๆเลย ไม่มีพวกข่า ตะไคร้ ใบมะกรูดมากมายเหมือนร้านทั่วๆไปที่ตักลงไปทีไรก็เจอแต่พวกเนี๊ยะให้รำคาญใจเลย แถมรสชาดเค้าก็ใช้ได้
ผมน่ะเล็มกับข้าวซะส่วนใหญ่ ไอ้หมีน่ะ ไม่ต้องพูดถึง ข้าว 2 จานไปแล้ว ดูท่าน่าจะมีจานที่ 3 ตามมาด้วย เห็นมันเมามันกับการกินแบบนี้ ผมก็เลยไม่ขัด อยากกิน กินไป ผมไปตักผลไม้ ขนมหวานดีกว่า
เดินถือจานผลไม้กลับมา ก็เจอพี่ฝนนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว
“อิ่มแล้วหรอหนุ่ม ทานน้อยจัง”
“ใครว่าละพี่ อ้วนจะลงพุงแล้วผม ดูดิพุงป่องเลย” ผมพูดพลางเอามือลูบพุงไปด้วย
“พี่ฝนทานข้าวแล้วหรอครับ ” ผมวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะ แล้วก็ลากเก้าอี้ออกมานั่ง
“เรียบร้อยแล้วแหละจ้า”
“ทานผลไม้ครับพี่” ไอ้หมีมันเลื่อนจานผลไม้ให้พี่ฝน
“ไม่ล่ะจ้ะ พี่ตักไว้นู้นยังไม่ได้ทานเลย เราสองคนนี่ตัวติดกันจังเลยเนอะ” พี่ฝนแกมองหน้าผมกะไอ้หมี ไอ้ผมก็พูดไม่ออก พี่แกหมายความว่าไงวะเนี่ย ตกลงแกชอบผม รึว่าแกรู้แล้วว่าผมเป็นอะไรกะไอ้หมี แล้วทำไมแกไม่พูดตรงๆ แล้วแกจะมายุ่งอะไรกะผม โอ๊ยยยย สารพัดจะคิด
“ไม่สนิทได้ไงล่ะพี่ นอนด้วยกันออกบ่อย เคยไปเที่ยวบ้านมันมาแล้วด้วย สวนมะม่วงเพียบเลยพี่” เอาใหญ่เชียวนะมรึง ผมได้แต่ยิ้มแหยงๆ กระพริบตาปริบๆ
“พี่เพิ่งรู้นะเนี่ย บ้านเรามีสวนด้วยหรอ” พี่ฝนหันมาสนใจผม
“ไม่ได้เยอะอะไรหรอกพี่ สวนเล็กๆเอง” จิ้มแตงโมกินแก้เก้อ มันดูวางตัวไม่ค่อยจะถูกเลยครับ บรรยากาศอึดอัดไงไม่รู้
“พี่ไม่กวนละ ไปดีกว่า” แล้วพี่แกก็ลุกพรวด พร้อมยิ้มให้เล็กๆ แล้วจากไป ผมหันมองหน้าไอ้หมี ก็เห็นมันยิ้มเล็กยิ้มใหญ่
“มรึง ยิ้มอะไร” ผมงงจริงๆครับ
“ป่าว กรูแค่อารมณ์ดี” แล้วมันก็จิ้มผลไม้กิน ชิ้นนั้นก็อร่อย ชิ้นนี้ก็อร่อย เห็นมันแล้วก็อดขำไม่ได้
“สำหรับมรึงนี่ อะไรๆก็อร่อยเนอะ” ผมขอเหน็บมันหน่อย
“ก็กรูนั่งกินอยู่กับใครล่ะ ถ้าไม่อร่อยก็แปลกแล้ว”
อึ้งเลย เจอสวนกลับแบบไม่ทันตั้งตัว โดนเต็มๆไปอีกดอกสำหรับวันนี้ เหอๆๆๆๆ ช่างจะสรรหามุขมายิงกรูจั๊งงงงงงงงงง เอาซะกรูพรุนไปหมดแระ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
