ในที่สุดก็เจอแล้ว ผู้ช่วยนางเอกของเรา ฮุฮุฮุ
.........................................
องก์ที่ 37
สรุปสุดท้าย ผมก็ไม่ได้ถามมัน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แต่จะให้เหมือนเดิม ผมคงทำไม่ได้เหมือนกัน มันเลยเหมือนมีเส้นบางๆกั้นระหว่างผมกับมัน ซึ่งก็ขึ้นอยู่กำมันเท่านั้น ว่ามันจะทำให้เส้นที่ว่านี้หายไป รึกลายเป็นกำแพง
มันสัญญากับผม ว่ามันจะเที่ยวให้น้อยลง ผมก็ได้แต่ อือ ออ ไปกับมัน แต่จริงๆแล้ว ผมไม่เชื่อว่ามันจะทำได้หรอก ของมันเคยๆ อดได้ก็แค่ช่วงแรกเท่านั้น แต่ไหนๆมันก็สัญญาแล้ว แล้วผมก็ไม่ใช่ไม่ให้โอกาสใคร ลองดูกันอีกซักครั้ง คงไม่เสียหาย
แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ผมกลัวว่าสิ่งที่ผมคิด มันจะเป็นจริงขึ้นมา มงั้น ผมมันก็แค่เป็ดโง่ตัวนึงดีๆนี่เอง แต่ผมตั้งใจไว้แล้ว ผมมักจะให้โอกาสคนก็จริง แต่ก็จะให้แค่ครั้งเดียว เจ็บก็เจ็บครั้งเดียวพอ ก็อย่างที่บอก ทุกสิ่งทุกอย่าง ขึ้นอยู่กับมัน ไอ้หมีถึก
แต่ช่วงหลังมันก็ทำตัวดีขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าหลังจากแยกกันแล้วมันไปทำอะไรต่อ เฮ้อ.... ทำไมความระแวง มันช่างร้ายกาจขนาดนี้นะ ส่งผลร้ายรวดเร็วและลุกลามยิ่งกว่ามะเร็งซะอีก
“ไปเที่ยวกันมั้ย” พูดพูดตอนกะลังซัดบะหมี่หน้าปากซอยตอนเลิกงาน
“ไปไหนอ่ะ” ผมคีบหมูแดงไป คุยไป อร่อยๆ ฮุฮุ (ผมชอบกินบะหมี่หมูแดงมากกกกก)
“ดรีมเวิล” หมูแดงผมร่วงจากตะเกียบเลย มองหน้ามัน
“จริงดิมรึง” ตาผมเป็นประกายวิบวับๆ ทำไมน่ะหรอ ผมน่ะอยากไปมากเลย จำได้ว่าไปครั้งสุดท้ายตอนเรียนมัธยมแน่ะ ที่โรงเรียนเค้าพามาทัศนะศึกษา (เด็กต่างจังหวัดก็งี้แหละครับ) ชอบมาก แต่เล่นได้แค่ไม่กี่ชนิดเอง เพราะมันแพง กลัวว่าเล่นแล้วตังจะไม่พอ เลยเล่นได้ไม่กี่อย่าง
“ทำหน้าอย่างกับถูกหวยเลยนะมรึง”
“ไปไงอ่ะ” ตั้งแต่ผมมา ผมก็ไปเที่ยวแต่ทะเล ภูเขา น้ำตก ตามที่มันจะพาไป แต่ครั้งนี้ เหอๆๆๆๆ ดีใจครับ ดีใจ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะขับรถมารับแต่เช้าเลยจ้ะ เมียจ๋า”
“ไอ้บ้า มรึงนี่พูดเบาๆก็ได้ หัดอายคนอื่นเค้ามั่ง” พูดซะเสียงดังเชียวมัน แต่เอาเหอะ ครั้งนี้ให้อภัย จะได้ไปเที่ยวดรีมเวิลแล้ว เย้ๆๆ ช่างรู้ใจกรูจริงๆ
................................................................................
วันรุ่งขึ้น
ผมเดินแต่เช้าเลย เช้ากว่าไปทำงานอีก ลุกมาอาบน้ำแต่งตัว มีความสุข เหอๆๆๆๆ ผมเตรียมพร้อม รอมันแต่เช้า
ซักพักมันโทรขึ้นมาว่าถึงแล้ว ผมก็ออกนอกหน้าเลย หิ้วของปิดประตูลงไปหามันด้วยใจลิงโลดสุดๆ มันยืนอยู่ที่รถแล้ว แต่เอ๊ะ ทำไมในรถเหมือนมีใครนั่งมาด้วยหว่า เดินเข้าไปใกล้ๆ
- หน้าแบบนี้ จะเป้นใครไปไม่ได้ นอกจากไอ้รุ่นน้องที่คลอเคลีย นัวเนียกันในผับคืนนั้น ส่วนอีกคนข้างๆ ผมไม่รู้จัก
และก่อนที่อะไรๆมันจะเกิดขึ้น ไอ้หมีก็เดินยิ้มล่ามาเชียว มันคงสังเกตุเห็น ว่ารอยยิ้มบนหน้าผม หล่นตุบไปตั้งแต่เห็นไอ้เชี่ยนั่น นั่งอยู่ในรถละ
“มา ช่วยถือ” มันดึงถุงที่ผมถืออยู่ไป แต่ผมไม่ปล่อย มันเลยชะงักหันมามองหน้าผม
“ใคร” ผมจ้องไปที่รถ ตาเขม็ง (เผื่อๆว่าตาฝาด)
“อ๋อ ก็ไอ้น้องโอ้ไง ที่เจอกันที่ผับ.......” เสียงมันแผ่วลง เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรได้
“น้องเค้าอยากไปหนะ สัญญากับมันไว้ว่าจะพาไป” ปรี๊ด คราวนี้ปรอทอารมณ์ผมแตกโผละเลย
“อย่าบอกนะ ที่มรึงมาชวนกรูไปดรีมเวิล เป็นความคิดของไอ้นั่น”
“ก็กรูเคยสัญญากับมันไว้ ว่าถ้ามันสอบได้เกรดดีๆ จะพามันไป” มันยืนเกาหัวแกรกๆ
“อืม กรูเข้าใจละ มรึงมาชวนกรู เพราะไอ้เชี่ยนั่นอยากไป”
“มรึงจะโมโหทำไมล่ะ กรูบริสุทธิ์ใจนะ กรูแค่ไม่อยากผิดสัญญา”
“มรึงไม่อยากผิดสัญญากับมัน เลยเลือกที่จะทำร้ายความรู้สึกกรูงั้นซิ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ช่วยเข้าใจอะไรง่ายๆได้ป่ะ ชวนทะเลาะแต่เช้าเลยว่ะ”
“มรึงอยากให้กรูเข้าใจมรึง แล้วมรึงล่ะ เข้าใจกรูบ้างมั้ย” คราวนี้ผมเหลืออดจริงๆ ตะโกนใส่หน้ามัน
ไอ้น้องนั่นมันคงเห็นท่าไม่ดีมั้ง มันเลยเปิดประตูรถเดินลงมา เทียบๆดูแล้ว มันสูงกว่าผมชัวร์ เด็กสมัยนี้มันทำไมตัวสูงกันจังวะ
“หวัดดีครับพี่” มันยกมือไหว้ผม ที่ยืนหน้าบึ้งๆอยู่ มรึงจะลงมาทำเชี่ยไนตอนนี้วะ
“มีอะไรกันรึเปล่าครับพี่” มรึงดูไม่ออกรึไงนะ ว่าเค้าทะเลาะกันเพราะมรึงเนี่ย
“ไม่มีไรหรอกโอ้ ไปรอที่รถก่อนปะ” ไอ้หมีมันหันไปไล่ไอ้น้องนั่น
“นี่กรูบริสุทธิ์ใจนะ กรูอยากให้มรึงเห็น ว่ากรูบริสุทธิ์ใจจริงๆ”
“ยังเจ็บอยู่มั้ย” ผมชี้ไปที่ท้องมัน ที่โดนกระแทกคราวก่อนนู้น มันส่ายหน้า
“แต่ตรงนี้ กรูยังเจ็บอยู่ว่ะ” ผมชี้มาที่หน้าอกผม
“กรูไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอกนะ แล้วถ้าวันนี้คงที่มาด้วยไม่ใช่มัน กรูคงไม่รู้สึกแบบนี้ แผลกรูคงเปิดอีกรอบละมั้ง เพราะครั้งทีแล้ว แผลมันลึก” น้ำตาผมร่วงเผาะๆเลย
“เฮ้ย อย่าร้องดิ” มันเดินมากอดผม
“กรูขอโทษ ไม่ใช่ว่ากรูไม่รู้ แต่กรูอยากให้มรึงพิสูจน์วันนี้ ว่ากรูไม่ได้คิดอะไรกับมัน ให้มรึงเห็นด้วยตาของมรึงเอง มรึงจะได้สบายใจขึ้นกว่านี้ไง” ผมได้แต่ยืนเฉยๆให้มันกอดอยู่แบบนั้น
“ได้ วันนี้กรูจะไปดูให้เห็นกับตา กรูอยากรู้เหมือนกัน ว่าไอ้อาการตบมือข้างเดียวไม่ดัง มันจะจริงมั้ย” ผมถอยออกมา มันเช็ดน้ำตาให้ผม
“เชื่อใจกรูอีกซักครั้งนะ” มันก้มลงมามองหน้าผม ผมพยักหน้า โอกาสของมรึง มาถึงแล้ว ขึ้นอยู่กับมรึง ว่าจะทำให้ไอ้เส้นบางๆนั่นหายไป รึกลายป็นกำแพง แล้วผมก็อยากแสดงให้ไอ้เชี่ยนั่นรู้เหมือนกัน ว่าผมก็ไม่ใช่คนยอมใคร ไม่ใช่คนที่จะให้ใครมาหยามกันได้ง่ายๆ
แล้วเราก็ขึ้นรถ โดยมีผมนั่งหน้าคู่กับไอ้หมี แล้วไอ้เชี่ยโอ้ นั่งกับ เพื่อนมันชื่อเทป เอาวะ เป็นไงเป็นกัน...................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
