อาราย อาราย ก็มักจะไม่ได้อย่างใจเสมอไป ได้อย่าง อาจจะต้องเสียถึง 2 อย่างก็ได้เนอะ ดูท่าคงถึงฤดูล่าหมีแล้วจริงๆแฮะ
เหอๆๆๆๆ
..........................................
มาต่อกันเลยดีกว่า
องค์ที่ 36
ไอ้หมีมันมาหาผมแต่เช้า ก่อนที่ผมจะตื่นด้วยซ้ำ สงสัยกลัวผมจะหนี เหอๆๆๆๆ ตอนนี้อารมณ์ผมก็เย็นลงมากแล้ว อาจเพราะเมื่อคืนได้ด่าระบายออกไป เลยรู้สึกดีขึ้นเยอะมั้ง
“เก็บของมรึง แล้วกลับไปได้แล้ว” ผมใช้เท้าเขี่ยถุงของมันออกมา แล้วเดินไปเปิดประตูค้างไว้
“มรึงอย่ามาหาเรื่องแต่เช้าดิวะ กรูจะมาคุยด้วยดีๆเนี่ย” ปรี๊ดอีกรอบเลยผม ใครกันแน่ที่เป็นคนหาเรื่อง
“ใครใช้ให้มรึงมาล่ะ กรูไม่ได้เชิญมรึงนี่”
“ก็มรึงไม่ฟังกรู มรึงก็เข้าใจผิด แล้วมรึงสบายใจนักหรอ กรูเองก็ใช่ว่าจะสบายใจนะ เห็นมรึงเป็นแบบนี้” มันทำเสียง soft ลงมา จะเกลี้ยกล่อมกรูละซิ ไม่มีทาง ผมหันหน้าไปอีกทาง
“กรูขอร้อง ฟังกรูหน่อย นะ” มันเดินมาปิดประตู แล้วจับแขนผมเขย่าเบาๆ
“อย่ามาแตะกรู” ผมสะบัดแขนออก แล้วถอยให้ห่างๆมัน
“มรึงจะเอาไงเนี่ย กรูมาคุยดีๆนะ อ่ะ มรึงอยากรู้อะไร มรึงถามมา กรูจะบอกให้หมดเลย”
“ควรจะเป็นมรึงมากกว่าที่ต้องบอก ไม่ใช่ให้กรูถาม” ผมเริ่มปรี๊ดอีกละ ผมตะโกนชี้หน้าด่ามัน
“มรึงนี่มีสติมั่งซิวะ พูดไม่รู้เรื่องว่ะ” มันทำท่าหงุดหงิดใส่ผม
“เออ กรูมันพูดไม่รู้เรื่องไง มรึงยังจะให้กรูเข้าใจยังไง มรึงได้ล่อตูดกรูแล้วนี่ กรูมันก็คงพูดไม่รู้เรื่องแล้วหละ”
“งั้นก็ฟังซิ หัดฟังคนอื่นบ้าง” มาเดินมากระชากแขนผมอย่างแรง เจ็บมากกกก
“กรูจะไปฟังอะไรรู้เรื่องอีกล่ะ กรูมันโง่ กรูมันควาย มรึงก็ไปหาคนที่ฉลาดๆที่คุยกับมรึงรู้เรื่องซิ ไม่ต้องมาสนใจกรู ไอ้สาดดดด” ผมทั้งดึง ทั้งกระชาก ทั้งถีบ เตะ ดิ้นสะบัดสุดๆ ตายเป็นตาย พังเป็นพัง
น้ำตาผมไหล ผมทั้งเจ็บใจ ทั้งแค้นใจ กลายเป็นว่าผมเป็นคนที่ผิดเองใช่มั้ย ผมผิดที่ไม่ยอมฟังคำแก้ตัวของมัน ผมผิดที่ไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น รู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรู้ใช่มั้ย ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ
พอผมสะบัดหลุด อะไรใกล้มือ ผมขว้างใส่มันหมด ผมจับโต๊ะรีดผ้าตัวเล็กได้ฟาดใส่มันไม่ยั้ง แต่มันไม่หลบ เลยโดนมันเต็มๆ จนมันเซล้มไปกระแทกกับขอบเตียง พอเห็นแบบนั้น ผมก็เลยหยุด จริงๆแล้วอยากจะฟาดหัวเอาเลือดเลวๆออกด้วยซ้ำ แต่รอดูท่าทีมันก่อน พอมันทรงตัวขึ้นมา เดินเข้ามาหาผม ผมขยับถอย กลัวมันมาชกคืน ผมคงตายคามือมันแน่ๆ
“เป็นไง สะใจรึยัง” มันจับท้องมัน หน้ามันดูเจ็บมาก คงโดนกระแทกตอนล้มแน่ๆ
ผมเงียบรอดูเชิงก่อน กลัวมันสวนมาเหมือนกัน
“งั้นมรึงฟังนะ เมื่อคืนกรูไปกินกับเพื่อน ก็ไปสังสรรกันธรรมดา ที่กรูบอกแม่กรูว่าจะไปกับที่แผนก เพราะแม่กรูจะได้สบายใจ ส่วนไอ้น้องคนที่มาชนแก้วกับกรู กรูรู้ว่ามันก็ปลื้มกรูอยู่ แต่กรูเห็นว่ามันเป็นน้องในกลุ่ม กรูก็ชนแก้วด้วยก็แค่นั้น กรูไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับมันจริงๆ แล้วที่กรูไม่ได้บอกมรึง เพราะว่ากรูโทรไม่ติด แล้วก็รู้อยู่แล้วว่าชวนมรึงก็คงไม่ไป กรูโทรหามรึงเป็นชั่วโมง โทรจนแบตกรูหมด กรูรู้ตัวว่าผิด กรูขอโทษ กรูรักมรึงและแคร์มรึงมากที่สุดนะ”
“แล้วทำไมมรึงไม่มารอกรูที่ห้อง” ผมเริ่มถามมันบ้างละ
“กรูมาแล้ว แต่ไม่เจอ กรูเลยเขียนโน๊ตไว้ที่โต๊ะกระจกไง” ผมเดินไปดูที่โต๊ะ มีจริงๆด้วยแฮะ ทำไมเมื่อวานผมไม่เห็นนะ ผมหันไปมองหน้ามัน เพิ่งสังเกตุว่าหน้ามันดูบวมหน่อยๆ สงสัยจะเป็นเพราะที่ผมชกมันเมื่อคืน (ถึงผมจะตัวเล็กกว่ามัน แต่มือผมก็หนักใช่เล่น)
“เล็กแค่นี้ ใครจะไปเห็น” เถียงไปข้างๆคูๆน่ะผม
“เข้าใจกรูแล้วใช่มั้ย” มันเดินเข้ามาจับแขนผม ผมน้ำตาร่วงเลย คราวนี้ก้มหน้าสะอื้นจนตัวโยนเลย
“เป็นใคร เห็นแบบนั้น ก็คงต้องคิดแบบเดียวกับที่กรูคิด” พูดไปสะอื้นไป มันเหมือนความอัดอั้นมันหายไปหมด
“กรูขอโทษ กรูขอโทษนะ” มันคงเห็นว่าผมเลิกสำแดงฤทธิ์แล้วมั้ง มันเลยรวบตัวผมมากอดไว้
“กรูไม่รู้ ว่ามรึงจะคิดมากขนาดนี้ กรูผิดเองที่ไม่เข้าใจมรึงให้มากกว่านี้” ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่สะอื้น ปลดปล่อยความทุกข์ใจ เศร้าใจให้มันไหลออกไปพร้อมกับน้ำตา
“เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับมรึง ไม่มีคำว่าไร้สาระสำหรับกรู มรึงจำไว้” ผมพูดไปสะอื้นไป ฮึก ฮึก
“บางทีที่กรูไม่พูด ไม่ใช่ว่ากรูไม่รู้สึก” ผมพูดพร้อมกับเงยหน้ามองหน้ามัน ตอนนี้หน้าตาผมคงดูแย่มาก
“กรูจะทำให้ทุกอย่างมันเคลียร์ กรูไม่ได้รู้และเข้าใจอะไรๆไปซะหมด ถ้ามรึงมีอะไรที่อยากบอกรึไม่ชอบ มรึงบอกมาเลย อย่ารอให้กรูคิดเอง เข้าใจเอง กรูไม่อยากเห็นมรึงเป็นแบบนี้ มรึงเจ็บ กรูก็เจ็บนะ” มันกอดผมแน่นขึ้น
“อืม” ผมจุกจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
มันยืนกอดผมอยู่แบบนั้น จนผมหยุดร้องไห้ มันจึงคลายวงแขนออก ผมผละเข้าไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อย หมดหล่อเลยกรู ออกมาก็เห็นมันนั่งจับๆลูบๆช่วงเอวอยู่บนเตียง
“ไหนดูซิ” ผมเดินไปเลิกเสื้อมันดู สงสัยจะโดยกระแทกจริงๆ เพราะมันดูช้ำมากเลย
“เจ็บมั้ย” ผมแตะตรงรอยช้ำเบาๆ มันสะดุ้งหน่อยๆ แล้วยิ้มให้ผม
“เมียกรูหึงโหดว่ะ คราวหน้าต้องระวังตัวดีๆซะละ โอ๊ย....” ผมกดตรงรอยช้ำลงไปอย่างแรง ยังจะปากดีอีกนะมัน
“กลัวแล้วจ้า ไม่ทำแล้วจ้า” พอถอดเสื้อหมด มีรอยเป็นปื้นแดงๆตามตัวกับตรงต้นแขนด้วย สงสัยจะเป็นรอยจากโดนที่รองรีดฟาด เลยกลายเป้นว่า ผมต้องมานั่งทายาให้มัน เฮ้อ...........
จริงๆแล้วผมเองก็ยังสงสัยและข้องใจในอะไรอีกหลายๆอย่าง อย่างที่สมาชิกเล้าสงสัยกัน
- ทำไมต้องปิดเครื่อง มันนไม่ใช่หนังน้ำเน่าที่จะมาแบตหมดโดยไม่รู้ตัวนิ เพราะผมปิดโทรศัทพ์ก็ช่วงบ่ายแก่ๆแล้ว
- ทำไมต้องโกหกแม่
- มันไม่เคยบอกเพื่อนมันเลยใช่มั้ย ว่ามันมีผมแล้ว ถ้าไม่งั้นเพื่อนๆมันคงจะเตือนว่าผมยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
- พอตอนล้ม ไอน้องนั่นก็ยังมาประคอง มันไม่รู้ใช่มั้ยว่าผมเป็นใคร
- แล้วผมจะแน่ใจได้ยังไง ว่าที่มันพูดมาทั้งหมด ไม่ใช่แค่คำแก้ตัว
แล้วจะให้ผมเชื่อใจมันได้อีกมั้ย...........ยิ่งคิด ยิ่งกลุ้ม........ใครก็ได้หาทางออกให้ผมที
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
