ตอนจบ
ผมมองดูทั้งสองคนที่ตอนนี้สู้กันอย่างมันมากรู้สึกดีเเฮะที่เห็นอะไรเเบบนี้ โควตะมันวาดขาใส่หัวหน้ากลุ่มทานากะ เเละทานากะเองก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดทานากะฟุ่งเข้าใส่เตรียมตัวที่จะซัดโควตะเต็มเหนี่ยวเเต่โควตะ
ไหวตัวทันเเละเสยเข้าที่คางเต็มๆ
"อั่ก!"ทานากะล้มลงไปนอนกันพื้นเเละเอามือกุมปาก สงสัยมันคงได้จังหวะกัดโดนลิ้นตัวเองเพราะเลือดที่มันกำลังซึมออกมา
"หึได้เเค่นี้หรอ" โควตะมันยืดอกยิ้มหัวเราะ
"ใครว่ากันล่ะ"ทานากะวาดขาใส่โควตะตอนเผลอจนล้มลงไปสบโอกาศทานากะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง โควตะที่ลุกเเละหลบไม่ทันโดนเตะเข้าที่ท้องเต็มๆ
"อึ่ก!"
รู้สึกเจ็บเเทนเลยจริงๆ เพราะตอนนี้โควตะมันเอามือกุมท้องคงจะเจ็บน่าดู มันลุกขึ้นเเละเดินเข้ามาหาชิน
"ฝากหน่อยนะกูไม่ไหวเเล้ว"เเล้วมันก็ล้มลงไปนั่งเเหมะกุมท้องอยู่ที่พื้น ผมส่ายหัวไปมา เป็นหัวหน้าภาษาอะไรวะ เจอศัตรูเล่นสกปรกหน่อยเดียวถึงกับสู้ไม่ไหว
"จะดีหรอครับ"ชินทำหน้าไม่เเน่ใจ โควตะมันพยักหน้าเเละโบ้ยหน้าไปทางทานากะที่ตอนนี้มันทำหน้ากวนตรีนสุดๆ
"ครับ"สุดท้ายเเล้วชินก็เป็นคนเข้าไป
"หึ ถึงจะเปลี่ยนคนก็เหมือนเดิมนั่นเเหละ เคย์จิ ออกมา"ทานากะมันหันไปเรียกลูกน้องที่หุ่นดูจะหนากว่าชินมากๆ เคย์จิคนนั้นมันทำหน้านิ่งๆ ขยับคอไปมาเหมือนจะวอมร่างกาย
ชินตั้งท่าตั้งรับ พอคนชื่อเคย์จิพุ่เข้ามาต่อยชินสามารถปัดออกด้วยมือขวาเเละ วาดหลังมือด้วยมือซ้ายเข้าเเก้มของเคย์จิเต็มๆ เเละดูท่ามันจะทำให้ศัตรูยิ่งโกรธ
"ย้าก!"คนชื่อเคย์จิฟุ่งเข้ามาจะใส่ ชินยกขาข้างขวายันเข้าหน้าอกจนล้มตึง
"อึ่ก!"เคย์จิมันทำหน้าเหยเเก เเต่ก็พยายามที่จะลุก ชินพุ่งเข้าใส่ตอนที่เคย์จิกำลังลุก เเต่เคย์จิมันกลับสวนทางมาเเละมั้งคู่ก็เเลกหมัดกันเต็มๆ สรุปคือพวกมันสองคนเสมอ
"ไร้น้ำยากันจริงๆ!"ทานากะมันพูดดูอารมณ์เสีย
"เลิกเล่นดีกว่า ถึงจะสู้ต่อไปพวกเเกก็เเพ้อยู่ดี"
อะไรวะมันได้เปรียบเเค่ตอนสู้กับโควตะเเค่นี้มันคิดว่ามันชนะเเล้วหรือไงเนี่ย
"หึเเน่ใจงั้นหรอ อย่าลืมสิว่ายังเหลือฉันอีกคน"ปู่ยูคิมันพูด เเละเดินเข้าไปหา
"เดี๋ยวครับคุณปู่"ยูคิมันรั้งไว้เเละ เดินเข้าไปหา เฮ้ย! จะทำไรละวะเนี่ย
"ผมจะสู้เอง"
"อะไรนะ กูไม่ให้มึงไป"ผมรั้งเเขนมันไว้ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง
"มันเป็นศักดิ์ศรีของตระกูลพี่นะคิโบ"
"ศักดิ์ศรีบ้าบอบ้านมึงดิ่ จะตายเอานะ!"ผมว่ามันเเละมองไปที่ลอยเลือดที่เสื้อของมัน มันยิ้มให้ผมเเละเอามือประคองหน้าผม
"ถ้าพี่ตาย ก็เก็บศพพี่ได้ด้วยเเล้วกัน" เฮ้ย! ได้ไงเนี่ย ขณะที่ผมจะโวยมันก็เดินออกไปซะเเล้ว
"ไอ้บ้ายูคิ กูโกรธจริงๆเเล้วนะเนี่ย!"ผมตะโกนออกไปแต่ดูว่ามันจะไม่สนใจผมเลย
"พอเถอะน่า ยูคิมันกำลังทำหน้าที่ของมัน นายอย่ายุ่งได้ไหม"เสียงโควตะที่นั่งดูอยู่ว่าผม เเต่สายตายังมองไปทางยูคิ
"เเล้วนายมาเกี่ยวอะไร"ผมหันไปว่ามันกลับ
"หึ เเล้วนายล่ะเกี่ยวอะไร"โควตะมันย้อนหน้าตาย
"เกี่ยวสิก็ฉันนะรัก............."รักยูคิมันนี่หว่า
"อืม ถ้านายรักยูคิมันจริงๆก็เข้าไปห้ามมันสิ จะรออะไรล่ะ"นี่มันกำลังจะยุผมใช่ไหมเนี่ย
"เอ่อผมว่าอย่าเพิ่งดีกว่าครับ"ผมถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อใครบางคนมาพูดทางด้านหลังเเบบว่าใกล้หูผมมาก ผมหันกลับไปมอง ก็พบกับนายตำรวจที่บอกว่าดูลาดเลา
"นาย! ไหนอ่ะกองหนุน"ผมถามทันทีที่เจอ นึกว่ามันรอจนหลับไปซะเเล้ว
"แหะๆ ผมต้องขอโทษด้วยคือว่า ลูกน้องผมไปเก็บกวาดอีกทางน่ะครับ มันเพิ่งโทรมาบอก เเต่ผมประสานงานไปอีกพื้นที่เเล้วประมาณ15นาทีน่าจะถึง"โหยมันง่ายมากเลยจอร์ด พูดเหมือนเรื่องเล็กๆเลย คนเขาจะฆ่ากันตายอยู่เเล้ว
"คุณอย่ามองผมเเบบนี้สิ มันสุดวิสัยจริงๆ ผมขอโทษ"นายตำรวจทำท่ายกมือขอโทษรัวๆ มาขอโทษตอนนี้ก็สายไปซะเเล้ว
"ยูคิ!"ผมหันกลับไปถึงกับตกใจ เพราะตอนนี้มันลงไปนอนเเล้ว ผมรีบวิ่งเข้าไปเเละเตะขาทานะกะออกได้ทัน เพราะมันกำลังจะวาดขาเตะเข้าท้องยูคิ
"ไม่เป็นไรนะ"ผมหันไปถามมัน มันพยักหน้า สภาพเเบบนี้เเล้วยังจะปากดีอีกนะ
"อย่ามายุ่งน่าสาวน้อย"
"สาวน้อยบ้างพ่องมึงดิ่"ผมหันกลับไปสวน
"หึ ปากดีนักนะ ไหนขอดูฝีมือที่อวดมาหน่อย"เเล้วมันก็พุ่งมาใส่ ผมไหวตัวหลบได้ทันเลยพ้นจากกำปั้นที่พุ่งเข้าหา เเละหมุนตัวไปทางด้านหลังของมันเเละตีเข้าท้ายทอย ทานากะมันถึงกับเซ เเละทำท่ามึนๆ
"เก่งเหมือนกันนี่"
"เก่งกว่าแกละกันไอ้โง่"ผมด่ามัน มันเลยเเยกเขี้ยวใส่เเละพุ่งเข้ามากำหมัดข้างขวาของมันเฉียดเเก้มผมไปนิดเดียว เเต่ผมกลับไม่รอดเพราะมันเอาข้างซ้ายวาดเข้าที่แก้มผมเต็มๆ
"ผลั่ก!"
"คิโบ!"
มึนครับถึงกับมึนเพราะมันเเรงเยอะมาก
"ย้าก!"มันพุ่งเข้ามาหมายจะถีบผมแต่ผมใช้วิธีเดียวกันกับชิน ยกขาตั้งฉากเเละโดนเข้าเต็มๆที่เป้าของมัน ส่วนขามันเองก็โดนเข้าที่หน้าอกผมเต็มๆเพราะขามันยาว
"อ้าก!"ถึงกับหอนกันเลยที่เดียว
เพราะผมถีบโดนไข่มันไปเต็มๆ ถึงกับดิ้นลุกเเทบไม่ขึ้น ส่วนผม ชินวิ่งเข้ามาเเละพยุงผม
"เจ็บมากไหม คิโบ"ยูคิมันถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"เอามันเลย ไม่ต้องดวลกันเเล้ว!"ทานากะมันตะโกนบอกลูกน้องมัน เเละเป็นที่รู้ๆกันดีว่าต้องตามมาด้วยการตะลุมบอน
...............................................................................
ทั้งฝั่งผมเเละฝั่งมันตะลุมบอนกันซักพักเสียงไซเรนก็ดังขึ้น
"คุณคิโบมาทางนี้ครับ"ชินตะโกนเเละจับเเขนผมให้ตามออกจากกลุ่มคนที่กำลังซัดกัน
"แล้วยูคิล่ะ"
"คุณยูคิอยู่บนรถครับ ไปก่อนครับตำรวจมาเเล้ว" ผมวิ่งตามชินเเละกระโดดเข้ารถทันที
ยูคิที่ทำท่าหอบเเละหายใจโรยอยู่ข้างๆผม
"เป็นอะไรมากไหม"ผมจับมือเเละถามด้วยความร้อนรน ยูคิมันไม่ตอบเเต่ปรือตาขึ้นมอง
"ไปโรงพยาบาลเลยชิน”ผมตะโกนบอกชิน
“ครับ”
.....................................................................................
ยูคิมันเข้าห้องไอซียูอีกแล้ว หวังว่ามันคงไม่เป็นอะไรมากนะ แต่เลือดออกขนาดนั้นมันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย ผมเดินไปมาเพื่อรอให้หมออกมา อยู่เฉยๆก็ไม่ได้พออยู่เฉยๆแล้วก็ฟุ้งซ่าน ผมจะทำยังไงดีล่ะ ผมยังไม่อยากเสียมันไปนะ
“ยูคิล่ะ ยูคิ”ผู้หญิงที่ผมเห็นตอนลักพาตัว วิ่งด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ
“คุณหมอกำลังรักษาอยู่ครับ อีกไม่นานก็คงจะออกมา”ชินตอบด้วยท่าทางที่ไม่ตื่นเต้นนักและเก็บอารมณ์ได้ดีมาก มีแต่ผมนั่นแหละที่ไม่โวยวายอะไรแต่กลับเดินไปมาแบบไม่เป็นสุขนัก
“หมอนั่นมันเจ็บมากเลยหรือเนี่ย”เธอทำหน้าเครียด และสายตาเธอก็สบตาผมทันที
“เธอเป็นใครน่ะ”
“คนผู้นี้คือนายน้อยตระกูลคิมูระครับคุณอาริสะ”เธอทำตาวาวขึ้นมาทันที หรือว่าผมจะคิดไปเองกันอ่ะ รู้สึกร้อนๆหนาวๆเวลาที่เธอมองแบบนี้แฮะ
“ตระกูลคิมูระไม่มีหลานสาวซักหน่อย” ผมก้มมองสำรวจตัวเอง อ้าวซวยละมัวแต่เป็นห่วงยูคิลืมตัวเองไปซะสนิทว่าตัวเองแต่งตัวยังไง แถมยังเปื้อนเลือดยูคิด้วยอีก
“เอ่อ คือ”ชินเองก็คงอธิบายไม่ถูก ทำได้แค่อ้ำอึ้ง
“ผมเป็นผู้ชาย” คนชื่ออาริสะเลิกคิ้วทำหน้าแปลกใจหนักกว่าเดิม ยัยนี่ไม่เข้าใจคำว่านายน้อยหรือไงวะเนี่ย
“อื้มน่าสนใจแฮะ”แล้วเธอก็ยิ้มให้ผม จนผมเองรู้สึกเสียววาบอีกครั้ง ความรู้สึกนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย
.....................................................................................
*
ทางด้านทาอิจิ ที่ตอนนี้กำลังสะสางเรื่องกลุ่มทานากะที่ส่งลูกน้องมาก่อนกวน
“ฮึ่ยกว่าจะเคลียได้ พวกแกคิดผิดซะแล้วว่าเล่นกับใคร”ทาอิจิมองไอ้พวกลูกกระจ๊อกที่ทำได้แค่ก่อกวนและมาวุ่นวายในถิ่นของเขาสุดท้ายก็ลงไปนอนจมเลือดข้างถนน
“คุณพ่อ โควตะรายงานว่าตอนนี้กำลังสู้กับหัวหน้ากลุ่มทานากะครับ”ยูรายงานหลังจากที่สะสางเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้
“หืมว่าไงนะ”
“พวกทานากะมันกำลังเรียกค่าไถคุณหนูอาริสะ ของตระกูลนากามูระ แต่ว่าตอนนี้เธอหลุดออกมาแล้วเพราะเกิดการต่อสู้ขึ้นครับ”
“อืม ถ้าอย่างนั้นเราก็รีบไปเถอะจะรออะไรล่ะ”ทาอิจิ ไม่รอช้ารีบขึ้นรถไปทันที เรื่องสนุกๆแบบนี้จะพลาดได้ไง ไม่มีทางให้ทาเคชิมันสนุกอยู่คนเดียวหรอก แค่คิดทาอิจิก็สนุกซะแล้ว
แต่พอมาถึง ทาอิจิรู้สึกผิดหวังอย่างแรงที่ทาเคชิสามารถจัดการกับพวกทานากะจนหมด แถมลูกน้องของทาเคชิยังถูกตำรวจจับตัวไว้อีก แล้วตัวทาเคชิละไปไหน
“มันเป็นหน้าที่น่ะครับ แหะๆ”
มาร์คกี้พูดพร้อมหัวเราะแหะๆ เขาไม่สามารถช่วยใครได้เพราะก่อเหตุทั้งคู่เลยต้องจับตัวไปหมด แต่ก็จับตัวได้เพียงแค่ลูกน้องของทาเคชิเท่านั้น
“แล้วไอ้ทาเคชิมันไปไหน”ทาอิจิถามพร้อมๆกับมองพวกทานากะที่ตอนนี้สภาพดูแทบไม่ได้เลย
“ผมบอกพวกคุณปู่ให้หนีกันไปแล้วล่ะครับ”
“อืมน่าเสียดายนะที่ฉันมาช้า”
“แต่ดูท่าคุณยูคิจะเจ็บน่าดูเลยครับทั้งๆที่เจ็บแบบนั้นก็ยังจะสู้” หึ ตายซะได้ก็ดีจะได้ไม่ยุ่งกับหลานฉัน ทาอิจินึกแล้วยิ้ม
“แต่ได้นายน้อยคิโบช่วยดูแลผมว่าคงไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ”แหงล่ะ ก็มันรักคิโบนี่หว่า หึได้ คิโบดูแลลืมเจ็บเลยล่ะสิ อ๊ะ
“แกว่าไงนะ!”ทาอิจิจับคอเสื้อและตะคอกถามจนมาร์คกี้ถึงกับเหวอ
“ก็คุณคิโบน่ะสิครับ พาคุณยูคิไปโรงพยาบาล”
“แล้วคิโบมาอยู่นี่ได้ไง!”
“คุณคิโบปลอมตัวตามพวกคุณยูคิมา แล้วจากนั้นก็เข้าไปช่วยคุณยูคิตอนที่เขากำลังต่อสู้กัน.......เอ่อคุณคิมูระ.....”
มาร์คกี้รับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ออกมาจากตัวทาอิจิ นี่เราพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ และทาอิจิรู้สึกจะนิ่งๆจนน่ากลัวแฮะ
“แล้วคิโบพาเจ้ายูคิไปที่ไหน”ทาอิจิกัดฟันพูด มาร์คกี้ถึงกับกลืนน้ำลายดังเอือก
“ระ โรงพยาบาล.......”
“ยู! ออกรถ”
มาร์คกี้เกาหัวด้วยความงง หรือเราจะพูดอะไรผิดไปจริงๆกันนะ.....
*
.................................................
โรงพยาบาล
ตอนนี้ยูคิปลอดภัยแล้ว ผมรู้สึกโล่งอกที่มันปลอดภัย ผมนี่รักมันมากๆเข้าให้แล้วสินะ ผมกุมมือยูคิที่ตอนนี้กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยาสลบ แผลถูกเย็บเรียบร้อยโชคดีที่หมอบอกว่าแค่แผลปริไม่มาก
“ผมอยากเฝ้ายูคิ”ผมบอกชินที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โซฟากับคนชื่ออาริสะ
“จะดีหรือครับ ผมว่าคุณกลับบ้านก่อนดีกว่าไหมทุกๆคนจะเป็นห่วงเอานะครับ”
“แต่......”ผมรู้สึกเสียดายและยังไม่อยากจะกลับตอนนี้ผมอยากอยู่กับยูคิอีกซักหน่อย
“รออีกซักเดี๋ยวคุณปู่ก็มาแล้วล่ะชิน ให้เขาอยู่ซักพักก็ได้นี่”อาริสะพูดพร้อมมองมาทางผม
“อือ”
เสียงของยูคิครางขึ้นผมเลยรีบหันไปมอง ซึ่งยูคิค่อยๆปรือตาขึ้นมองช้าๆ
“ยูคิ!”ผมร้องด้วยความดีใจและยังกุมมือมันแน่น
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ คิโบ”ยูคิมองไปรอบๆ และกระพริบตาถี่ๆ
“โรงพยาบาล นายทำให้ฉันกังวลนะรู้ไหม!”ผมโวยใส่และน้ำตากำลังจะซึมออกมา
“พี่ขอโทษ อย่าร้องนะคนดีพี่ไม่เป็นอะไรแล้ว”มันยกมือมาเกลี่ยน้ำตาผมแล้วยิ้ม
“ใครว่ากันล่ะ ฉันไม่ได้ร้องซักหน่อยฮึก”
“หึ”ยูคิมันหัวเราะและลูบแก้มผมเบาๆ น้ำตาของผมมันก็ไม่ยอมหยุดซักที เพราะความดีใจที่มันฟื้นมาคุยกับผมนั่นแหละ
“พี่ดีใจนะที่คิโบเป็นห่วง”ผมจับมือมันที่ตอนนี้กำลังจับแกมผม ผมพยักหน้า และยิ้มให้มัน
“พี่รักคิโบนะรักมาก พี่ยอมตายแทนคิโบได้”
“คิโบรู้แล้ว”ผมพูดเสียงเครือ ถึงมันจะไม่บอกผมแต่ผมก็รู้ว่ามันรักผมมากแค่ไหน ผมเองก็เช่นกันรักมันมากจนรู้สึกกลัวว่ามันจะหายไปจริงๆ
“แล้วคิโบรักพี่ไหม”ผมพยักหน้า รักสิ แต่อายอ่ะ
“พี่อยากฟังคิโบพูด”
“กูรู้อยู่แล้วนี่ยังจะพูดอะไรอีก”ผมก้มหน้า ไม่อยากมองสายตาที่มันกำลังมองอยู่แบบนี้เลย มันยิ่งทำให้ผมหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“นะ บอกพี่หน่อย”แล้วมันจะทำหน้าตาอ้อนทำไมวะเนี่ย
“อืม รักผมรักพี่....ยูคิ”ยูคิมันยิ้มทันทีที่ผมพูดจบ มันดึงผมให้ก้มลงไปหาและประกบจูบเบาๆ
“คุณปู่ได้ยินแล้วนะครับว่าคิโบรักผม”ผมถึงกับผละทันทีและมองไปทางด้านหลัง ซึ่งปู่ยูคิมันมายืนมองตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้มันยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปอีก
“หึ”ปู่มันไม่พูดแต่กลับหัวเราะแทน
“แสดงว่ายอมรับแล้วใช่ไหมครับ คุณปู่จะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องของผมแล้วใช่ไหม”ยูคิมันถามขึ้นอีก
“ก็แล้วแต่พวกแกสิ โตกันแล้วนี่”หลังจากที่มันได้รับคำตอบยูคิมันก็ยิ้มทันที
“แต่ฉันไม่ยอมเฟ้ย!”ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของตาที่เดินเข้ามาและตะโกนลั่นห้อง
“ตา!”ผมเองก็ตกใจ เหมือนกันว่าตามาได้ยังไง
…………………………..
*
“เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะคิโบ กล้าหนีคนอื่นออกมาแบบนี้ได้ยังไง”ทาอิจิว่าคิโบด้วยความโกรธ พอโทรไปถามทางบ้านฮานะบอกว่าคิโบหายไปจริงเขาก็รีบมาที่นี่
“ก็คิโบคิดถึงยูคินี่”คิโบเองก็เถียงกลับ ไม่กลัวสายตาของทาอิจิที่มองมาเลย
“ฉันไม่ยอมให้เธอคบกับไอ้ยูคิเด็ดขาด”ถึงยังไงทาอิจิก็ยังไม่ชอบยูคิอยู่ดีไม่มีวันที่จะยอมรับยูคิเป็นหลานเขยเด็ดขาด
“ทาอิจิ แกก็เปิดใจยอมรับมันหน่อยเหอะแก่แล้วยังจะทำตัวแก่อีก”ทาเคชิทนฟังไม่ไหว เลยต้องออกความเห็นบ้าง ถึงยังไงยูคิก็เป็นหลานของเขา
“แกนั่นแหละ สั่งสอนหลานแกมาไม่ไดี!”ทาอิจิหันไปแวดใส่
“ห๊ะ นี่แกโทษฉันหรอ แล้วหลานแกล่ะแกสอนมาดีหรือไง หึจริงสินะแกคงไม่เคยได้สอนหรอกใช่ไหมล่ะ”
“แต่หลานฉันอายุยังน้อยเฟ้ย!”
ยูคิกับคิโบมองหน้ากัน รู้สึกว่ามันจะไปกันใหญ่แล้วหรอเนี่ย
“เอาไงดีล่ะยูคิ”คิโบถามยูคิ และรู้สึกรำคาญสองคนนั้นเหลือเกิน
“หึ ถึงตาคิโบจะห้ามพี่ยังไง พี่ก็ไม่มีวันเลิกกับคิโบหรอกนะ”ยูคิพูดพร้อมยิ้ม
“ให้มันจริงเถอะนะ”คิโบทำน้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อเท่าไร ยูคิหัวเราะและจับคิโบเข้ามากอดและจูบที่หน้าฝาก
“เฮ้ย!ออกมาจากตรงนั้นเลยนะคิโบ!”ทาอิจิหันมาเห็นทั้งคู่กำลังกระซิบและกำลังทำภาพบาดตาบาดใจทาอิจิ
เขาถึงกับตกใจและจะเข้ามาแยกทั้งคู่ออก
“อะไรอ่ะ คิโบไม่ออก”ทาอิจิเข้ามาดึงแขนแต่คิโบกลับยื้อไว้
“โอ๊ย!”ยูคิถึงกับทำใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บเพราะคิโบโดนเเผลของเขา ( อันที่จริงแกล้งทำต่างหาก) คิโบทำหน้าตกใจและหันไปมองทาอิจิด้วยความโกรธ
“คิโบน่ะ คิโบน่ะ เกลียดคุณตาที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
ทาอิจิถึงกับตกใจที่เห็นคิโบวิ่งหนีออกไปจากห้อง
“คิโบเดี๋ยว”ทาอิจิตกใจและวิ่งตาม ถ้าคิโบโกรธแบบนี้แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ และดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกรธเล่นๆซะด้วย
ยูคิหัวเราะตามหลังที่เห็นตาของคิโบหวงคิโบมากจนวิ่งตามไป ส่วนคิโบก็คงรำคาญจริงๆเลยวิ่งหนีไปซะอย่างนั้น
"แฮ่ม!"คาเทชิ เเกล้งไอเเละเหล่ไปทางยูคิที่ตอนนี้ขำไม่เลิกจนสะเทือนเเผลเเละเจ็บเข้าให้จริงๆ
และความวุ่นวายของบรรดาเจ้าพ่อก็ยังคงวุ่นวายไปอีกนาน ถึงแม้ว่าคุณตาคิโบยังจะไม่ยอมรับยูคิ แต่ถึงยังไงคิโบก็ต้องทำให้ยอมรับให้ได้ละนะ รู้สึกปวดหัวแทนทั้งสองตระกูลนี้จริงๆ ท่านผู้อ่านว่าไหมคะ 
*
........................................................
จบ
.....................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
