ตอนที่9 คุณทวด&คุณย่า
คุณชายตัดสินใจแล้วว่าจะให้ผมย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหญ่ การดำเนินการรวดเร็วเช่นนี้สร้างความแปลกใจให้แก่คุณพ่อและคุณเชนเป็นอย่างมาก ยกเว้นก็แต่คุณหญิงที่คงชินกับปฏิกิริยาแบบนี้ของลูกชายคนเล็กของบ้านไปเสียแล้ว
ตามคำสัญญาที่คุณชายเคยได้พูดไว้เมื่อครั้งที่ผมมาเยือนบ้านของเขาเป็นครั้งแรกว่า การที่จะให้ผมอยู่ที่เรือนหอ หรือเรือนรับรองของคุณชายเป็นบ้านของผมและคุณชาย
เมื่อบอกให้ครอบครัวรับทราบ คุณชายกับผมก็อันเชิญตัวเองและข้างของเครื่องใช้มายังเรือนหอ หรือเรือนรับรองของคุณชายทันทีเพื่อเตรียมพร้อมกับภารกิจครั้งใหญ่กับการมัดใจคุณทวดและคุณย่า
"น่าจะบอกพ่อก่อนนะ ไอ้ลูกคนนี้ ทำอะไรหุนหันพลันแล่นจริงๆเลย"คุณพ่อส่ายหน้าแล้วพูดกับลูกชายของตนเอง ในขณะที่คุณชายกำลังจัดแจงของใช้ในกระเป๋าออกมา
"แล้วเป็นไงบ้างล่ะเรา ไปพักผ่อนแล้วคงสบายใจขึ้นเยอะ"คุณพ่อเดินเข้ามาหา มองผมด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน
"ครับคุณพ่อ ก็ดีขึ้นเยอะ..."ผมยิ้มรับกับความใจดีของท่าน
“กี้ก็เตือนๆมันบ้างนะปรามๆความบ้ากับความไม่ยั้งคิดของมันด้วย โตซะเปล่า...แล้วท้องเป็นยังไงบ้าง ฮ่าๆ ไอ้ชายมันโม้กับพ่อใหญ่เลย ฟังจนหูชา”คุณพ่อพูดหัวเราะ คุณชายรู้ว่ามีคนนินทาเลยหันมามองตาปริบๆ จังหวะนั้นคุณหญิงเดินเข้ามาในบ้านใหม่หลังนี้พอดี
“ก็เห่อขี้โม้เหมือนคุณไงละคะ เหอะ เชื้อไม่ทิ้งแถว หน้าระรื่นทั้งพ่อทั้งลูก”คุณหญิงเข้ามาแฉ ก็จริงอย่างที่คุณหญิงพูดพ่อลูกคู่นี้ถอดแบบกันมาเลย แต่คุณชายดูจะมากเกินไปหน่อย
“อ้าว ไม่อย่างนั้นจะเรียกว่าลูกได้ยังไงกันล่ะครับ”คุณชายเข้ามาเสนอหน้าพร้อมกับถืออัลบั้มรูปที่เขาทำเองมาด้วย ก่อนจะยื่นให้ผู้เป็นพ่อและแม่ดู “น่ารักไหมล่ะครับ ในรูปหลานเพิ่งได้ 3สัปดาห์”
ผมมองอย่างจนใจ ปล่อยให้พ่อแม่ลูกเขาคุยกันเอง ผมเดินไปสำรวจบ้านหลังใหม่ของคุณชาย ผมเดินไปชั้นบนก็เห็นรูปบานใหญ่ของผมกับคุณชายที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อวานถูกแขนอยู่บนผนังติดกับทางเดินขึ้นบันได รวดเร็วทันใจดีจริงๆ สุดยอดไปเลยคุณชายบ้า
ผมเดินไปดูรูปบรรดาสมาชิกในครอบครัวของคุณชายที่ห้อยเรียงกันในห้องนั่งเล่น
อืม ห้องนั่งเล่นชั้นบน ผมว่าไม่เวิร์ครู้สึกประหลาดเมื่อมีรูปญาติๆพี่น้องของคุณชายแปะอยู่เต็ม ต้องปรับปรุงด่วนๆเลย
“ไงครับ เห็นรูปบนสุดนั่นไหม คุณทวดของผมเอง”คุณชายเดินเข้ามาพอดี ผมสะดุ้งตกใจ ผมเห็นว่าสีหน้าเขาดูมีความสุขน่าดู หึ ทำตัวเป็นเด็กไปได้
“อ๋อ นั่นน่ะเหรอ ท่าทางเป็นคนอบอุ่นนะครับ”ผมมองไปที่รูปบนสุด เป็นภาพคุณทวดลักษณะนั่ง ใบหน้ายิ้มแย้มกับเรือนผมสีเทา รอยยับย่นบนใบหน้าไม่ได้ทำให้ใบหน้านั้นดูดุ ความใจดีปรากฏเด่นชัดผ่านรูปภาพ รูปรองลงมาน่าจะเป็นคุณย่า ใบหน้าชราวัยนั้นมีความละมุ่นละไมอยู่ ใบหน้ามีส่วนคล้ายคลึงกับคุณทวด
“อันที่จริงกี้ก็รู้ ว่าคนบ้านนี้ไม่ดุกันสักคน พวกเขาเป็นคนมีเหตุผล...ผมขอโทษจริงๆถ้าหากว่าทำให้กี้ลำบากใจ ผมคิดว่ามันก็ไม่ง่ายเลยที่จะผ่านบททดสอบพวกนี้”คุณชายเอื้อมมาจับไหล่ผมเบาๆ ผมรับรู้ถึงน้ำหนักมือ ความอุ่นที่แผ่ลงมา
“ครับ ผมก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่ามันเหนื่อย และลำบาก ผมก็แค่...ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้น่ะครับ”ผมหัวเราะแล้วละสายตาจากรูปวงศาคณาญาติเหล่านั้น ส่วนใหญ่เป็นญาติฝ่ายคุณชายมากกว่า ผมมองหน้าคุณชายที่มองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว
“หึๆ ผมเลือกคนไม่ผิดด้วยนี่นา กี้ออกจะทรหดอดทนกับผมจะตายไป ฮ่าๆ”คุณชายหัวเราะ ยังดีนะครับที่รู้ว่าตัวเองไม่เหมือนชาวบ้าน
“เอาเถอะ ไปจัดของออกจากกระเป๋าดีกว่าครับ ถ้าชักช้าเดี๋ยวผมหงุดหงิดเอานะครับ”พอผมพูดแบบนี้ล่ะ รีบลงไปเชียว
...................................................................................
เช้าวันนี้คุณชายและครอบครัวออกไปรับคุณทวดและคุณย่าที่สนามบิน ส่วนผมน่ะเหรอ...อยู่บ้านน่ะสิ ในเมื่อว่างๆอยู่คนเดียวแล้วเงียบเหงาจริงๆ เลยไปช่วยแม่ครัวประจำบ้านนี้ทำอาหารชื่อ ป้านิ่มครับ ตอนนี้กำลังทำบัวลอยไข่หวาน ผมช่วยปั้นแป้ง ป้านิ่มเอาใจใส่อาหารและขนมหวานมากเพราะดูพิถีพิถัน อย่างบัวลอยนี่ก็มีสามสีเลยทีเดียว
“คุณทวดท่านชอบทานน่ะค่ะ เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเมืองนาคงจะคิดถึงอาหารไทย”ป้านิ่มเล่าให้ผมฟังว่าเพราะอะไรคุณทวดถึงไปอยู่ที่ฮ่องกง ก็เพราะท่านมีครอบครัวอีกครอบครัวอยู่ที่นั่นด้วย และมีลูกมีหลานอยู่ฝั่งนั้นก็หลายคน ท่านเลยต้องแบ่งเวลามาอยู่เมืองไทยบ้าง ฮ่องกงบ้างเพื่อไม่ให้ทั้งสองฝ่ายสำคัญเท่าๆกัน ที่กลับมาเมืองไทยคราวนี้ก็เพราะท่านอยู่ฮ่องกงมาเจ็ดปีแล้ว อีกอย่างเพราะเรื่องคุณชายจะแต่งงานด้วยล่ะ
“ท่านดุไหมครับ ฮ่าๆ”ผมได้โอกาสถาม ป้านิ่มยิ้มหัวเราะแล้วส่ายหน้า
“ท่านใจดีค่ะ เป็นคนใจกว้าง รักลูกรักภรรยาเท่าๆกัน ถึงตอนนี้ภรรยาทั้งสองคนของท่านจะเสียไปแล้วก็เถอะ แต่เรื่องหลานเหลนโหลน ท่านไม่เคยลำเอียงรักเท่าๆกัน”ป้านิ้มบอกผมเหมือนรู้ความนัยที่ผมถาม
เป็นครอบครัวใหญ่กันจริงๆด้วย คุณชายไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมเลย แต่ดูเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือต้องปิดบังเพราะคนในบ้านน่าจะรู้กันดี
“แบบนั้นก็ดีสิครับ ผมก็หวั่นๆนิดหน่อย”
“ก็อาจจะมีบ้างที่ท่านต้องไม่เข้าใจ ท่านแก่แล้ว ต้องให้เวลาท่านแล้วก็เอาใจท่านเยอะๆ ท่านชอบคนคุยเก่ง”ป้านิ่มพูดขณะที่กำลังเขี้ยวบัวลอยอยู่ “คุณกี้เองก็เป็นเด็กน่ารัก คุณทวดคงชอบ”ป้านิ่มพูดแบบนี้ เดี๋ยวผมก็ลอยหรอก
“แล้วให้ผมช่วยอะไรอีกไหมครับ”ผมถาม ป้านิ่มทำหน้าคิด ก่อนจะหันไปสำรวจของในตู้แช่เย็นขนาดใหญ่
“คุณกี้ช่วยป้าจัดผลไม้รวมหน่อยสิคะ ป้าก็ลืมไปเลย”ผมตอบตกลง แล้วช่วยป้านิ่มปอกเปลือกผลไม้ สัปปะรด แตงโม มะละกอ แก้วมังกร ปริมาณต้องเยอะ ครอบครัวนี้นี่ใหญ่จริงๆ นี่ขนาดไม่ได้รวบรวมญาติทั้งหมดนะ ไม่อย่างนั้นคงเรียกกันไม่ถูกแน่ๆ
ผมทำงานในครัวได้ไม่นานเพราะเริ่มได้กลิ่นเหม็นขึ้นมา ป้านิ่มเองก็ไม่รู้เรื่องที่ผมท้อง ผมเลยต้องอ้างว่ามีธุระ แต่โชคดีที่เหลือแค่ดูหม้อบัวลอยเท่านั้น
ผมเดินออกมาจากครัวแล้วไปเดินเล่นที่สวน เพื่อคลายอาการปั่นป่วนในท้อง รู้สึกเหมือนจะอาเจียนเลยแฮะ หวังว่ามื้อแรกของการเผชิญหน้ากับคุณทวดและคุณย่าจะเริ่มต้นด้วยดีนะ
ครืดดด ครืดดดด ครืดดดดดดด
คุณชายโทรมา
“ครับผม”
“กี้ อีกเดี๋ยวผมก็จะถึงบ้านแล้วนะ กี้มารอรับผมหน่อย”
“เดี๋ยวสิ จะให้ผมไปรอแบบนั้นได้ยังไง มันจะดีหรอ”ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
“แน่นอนสิครับ ผมบอกคุณทวดกับคุณย่าแล้วว่าผมมีคนสนิทมาอยู่ด้วย”
คนสนิท? คงเป็นคำหลีกเลี่ยงได้ดี
“โอเคครับๆ”ผมวางสายจากคุณชาย ก่อนจะลุกไปที่หน้าบริเวณบ้าน ป้านิ่มและพวกคนรับใช้มารอรับเช่นกัน ผมเลยไม่ค่อยสะดวกใจสักเท่าไหร่ ผมรู้จักป้านิ่มเพียงคนเดียวนอกนั้น ไม่เคยได้คุย
.
.
.
ผมระทึกใจ ตื่นเต้น ประหม่าไปหมดเมื่อรถเก๋งสีดำสองคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบริเวณบ้าน รถชะลอตัวช้าลงก่อนจะหยุดนิ่งสนิท ผมชะเง้อหน้าไปมองว่ารถคันไหนคุณชายมันนั่ง คือคันหลัง แต่ผมไม่กล้าเสนอหน้าไปจนคุณชายลงจากรถจากประตูอีกฝั่ง ก่อนจะเรียกผม
“กี้ มานี่เร็วเข้า”คุณชายเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถให้ใครสักคน คงจะเป็นคุณทวด
ผมทำหน้างงๆก่อนจะเดินเข้าไปหา คุณเชนเดินมาเปิดกระโปรงหลังรถเพื่อยกวิลแชร์ออกมา คุณเชนยิ้มให้ผม
“กี้ช่วยไอ้ชายไปนะ เดี๋ยวพี่ไปหาคุณย่าก่อน”คุณเชนให้ผมเข็นวิลแชร์ ผมเห็นคุณชายอุ้มร่างชราภาพของคุณทวดออกมาจากรถ ผมขยับวิลแชร์ไปใกล้ๆ
“ฮึ้บบบ ถึงบ้านแล้วครับคุณทวด”คุณชายวางร่างของคุณทวดลงกับวิลแชร์เบาๆก่อนจะเข้าไปหอมแก้มคุณทวดสองฟอด
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ทันทีที่คุณทวดหันหน้ามามองผม มือเหี่ยวย่นตามปกติของคนวัยชรากวักมือให้ผมมาหาใกล้ๆ ผมมองหน้าคุณชายแล้วขยับไปหาคุณทวด
“อ้อ เราเองรึ ที่เป็นคนสนิทของไอ้ชายมัน ฮ่า ฮ่า หน้าตามีน้ำมีนวลดีนะ ดีแล้วๆ ชื่ออะไรล่ะเรา”คุณทวดพูดเสียงแหบเครือแต่ก็เจือความอารมณ์ดีและเสียงหัวเราะ ท่านเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วตบลงหลังมือเบาๆเหมือนฝากผัง
“ผมชื่อกี้ครับ ...เข้าไปข้างในบ้านดีกว่านะครับ”ผมยิ้มบอกท่าน ที่มองผมด้วยสายตาใจดี ท่านเออออปล่อยให้คุณชายเข็นวิลแชร์ไป คุณชายยิ้มกับผมทันทีเลย ส่วนทางฝ่ายคุณพ่อคุณหญิงกับคุณเชนที่เดินนำหน้าไปก่อน ผมเห็นว่ามีหญิงสูงอายุคนนึงเดินอยู่ข้างๆคุณเชน และหันหน้าเหลียวมามองผม
ผมไม่รู้ว่าท่านมองด้วยสายตาแบบไหน แต่มองนิ่งๆแล้วหันหน้ากลับไปคุยกับคุณเชนตามเดิม
“...ท่านนิสัยคล้ายๆแม่ผมเลย แต่ใจดีเหมือนพ่อ หึๆ”คุณชายหัวเราะพูดกับผม
คุณทวดดูแข็งแรงดี ท่านมองไปรอบๆตัวบ้าน ด้วยรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจ ก่อนจะพึมพำอะไรอยู่คนเดียว ผมจับความได้ว่า “บ้านเปลี่ยนไปเยอะ...ดูมีสีสันจริงๆ” ท่านพูดแล้วผินหน้ามามองผมอีกรอบ
เมื่อมาถึงห้องอาหาร แน่นอนว่าถูกจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ป้านิ่มกำลังเทน้ำใส่แก้วใบสุดท้ายพอดี
“ฮ่าๆ ยัยนิ่มนวล แกยังเหมือนเดิมเป๊ะๆเลยน้อ เว้นเสียแก่ลงไปหน่อย ”คุณทวดเอ่ยทักทายป้านิ่มอย่างอารมณ์ดี ป้านิ่มแค่ยิ้มมาแล้วตอบคุณทวด
“แหมคุณท่านเองก็ยังคงแข็งแรงดีอยู่นะคะ สีหน้าดูแจ่มใสขึ้นเยอะเลยค่ะ”
คุณชายเข็นวิลแชร์ไปประจำที่ที่หัวโต๊ะ คุณชายดึงผมให้ไปนั่งข้างๆ แต่เสียงห้วนของคุณย่าดังขึ้น
“ไหนล่ะ คนที่แกพูดถึง”คุณย่าหันไปถามคุณหญิง สายตาทั้งหมดจับจ้องมาที่ผม ผมประหม่าหนักไปกว่าเดิม คุณเชนส่งซิกให้ผมแนะนำตัว โชคดีจริงๆที่ยังมีพวกเขาคอยซัฟพอร์ตผม
“สวัสดีครับ ผมชื่อกี้...เป็น...”ผมแนะนำตัวเอง ตั้งใจจะบอกว่าเป็นเพื่อน
“ฉันรู้ ว่าเธอเป็นใคร”คุณย่าตอบกลับมาก่อนที่ผมจะพูดจบ โหย ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนี้ คุณพ่อเอาแว่นออกมาเช็ด
“เอ้า ๆ ทำไมต้องไปดุเด็กมันอย่างนั้นกันแม่ชะเอม คนสนิทของไอ้ชายมัน ไปทำอย่างนั้นประเดี๋ยวก็เข้าห้ากันไม่ติด...”คุณทวดกระแอมไอแล้วพูดออกมา คุณย่าเลยได้แต่ยิ้ม
“จ๊ะๆ คุณพ่อ”คุณย่ารับคำแล้วมองผมอีกรอบนึงด้วยสีหน้าดีกว่าเมื่อครู่
“เอาล่ะ ทานข้าวกันได้เลยนะครับ คุณแม่ คุณปู่”คุณพ่อเป็นคนเอ่ยสำหรับการเริ่มรับประทานอาหาร ลำดับการนั่ง มีคุณทวดที่หัวโต๊ะ ทางขวามีคุณชาย ผม และคุณหญิง ส่วนคุณพ่อนั่งทางฝั่งซ้าย ต่อมาก็คุณย่าและคุณเชน
ไม่ทันเริ่มทาน คุณทวดก็ส่งเสียงเรียก
“เดี๋ยวก่อนสิ...ไอ้ฉันมันแก่แล้ว จะกินจะจับอะไรไม่สะดวก แม่ชะเอมไม่ต้องๆ เอ้อ...ไอ้หนุ่มนั่น กี้ สินะ มานั่งข้างๆทวดนี่มา ทวดชอบคุยกับเหลนๆโหลนๆ”เสียงหัวเราะสดใสจากคุณทวด ทำเอาทุกคนมองหน้ากัน
ผมตกใจนิดหน่อยที่ท่านเรียกผมไปนั่งข้างๆ คุณชายรีบลุกเพื่อเอาเก้าอี้ของเขาไปวางไว้แล้วใช้เก้าอี้ของผมนั่งแทน ผมเดินไปนั่งข้างๆคุณทวด ตรงบริเวณมุมหัวโต๊ะ คุณทวดถือผ้าเช็ดปาก แล้วพยักเผยินไปที่ถ้วยต้มจืดหมูสับสาหร่าย
“ช่วยตักให้ทวดที ลูกเอ้ย หมูสับนั่นช่วยบดๆให้ละเอียดทีนะกี้ ทวดเคี้ยวไม่ค่อยสะดวกถึงมีใส่ฟันปลอมก็เถอะ มันเจ็บ ฮ่าๆ”คุณทวดกล่าวแล้วดันจานข้าวมาทางผมเพื่อให้ผมทำตามที่ท่านบอก ผมเหลือบมองคุณหญิงที่ทำหน้าแปลกๆมาให้ ผมตักต้มจืดหมูสับมาก่อนจะใช้ช้อนมาตัดๆหมูสิบที่เป็นก้อน
“ได้แล้วครับ”ผมบอกแล้วเลื่อนจานข้าวกลับไปที่เดิม ก่อจะตักน้ำต้มจืดสาหร่ายใส่ถ้วยแยกไว้เผื่อว่าท่านอยากจะทานน้ำซุป คุณทวดหัวเราะหึๆแล้วตักข้าวเข้าปาก
“ทวดเบื่อพวกอาหารเหลวๆของคนแก่ๆแล้วนะสิ อยากกินไอ้กับข้าวธรรมดาๆ อร่อยกว่าเยอะ”คุณทวดบอกขณะตักน้ำต้มจืดใส่จานตัวเอง นอกจากต้มจืดหมูสับสาหร่าย กับข้าวอ่อนๆที่ทานง่ายๆก็มี
ในขณะที่กำลังทานข้าวกันอย่างออกรส ผมก็ชักทะแม่งๆกับกลิ่นแกงที่เพิ่งนำมาวางใหม่ เพราะคุณย่าอยากทานรสเผ็ด แกงเห็ดชะอมปลาช่อนย่าง ผมวางช้อนลงก่อนจะดื่มน้ำตาม ความพะอืดพะอม คุณชายสะกิดขาผมจากใต้โต๊ะ ผมมองหน้าเขาส่งสายตาว่าไม่ไหวแล้ว
“...กี้...คุณ...”คุณหญิงทำหน้าผงะเมื่อเห็นหน้าผม
“...อุ๊บ...”ผมเอามือปิดปากไว้อย่างรวดเร็ว ท้องไส้ปั่นป่วนเหมือนจะพุ่งออกมา ผมน้ำเล็ดเล็กน้อยพยายามกลืนก้อนสะอึกนั้นลงไปแต่เหมือนยิ่งแย่เพราะตีกลับมา
“เป็นอะไรไปไอ้หนู ทำท่าเข้า...”คุณย่าเงยหน้ามอง คุณทวดมองหน้าผมเหมือนแปลกใจ
“อ้าว ไม่สบายหรอกหรือ...”
“......เอ่อ........”ผมไม่อยากอ้าปากพูดทำได้แค่รีบผุดลุกจากเก้าอี้ไปเข้าห้องน้ำให้เร็วที่สุด ซึ่งอยู่ด้านนอกห้องอาหาร เมื่อมาถึงห้องน้ำได้ผมอาเจียนออกมาทันที กลิ่นเหม็นนั่นยังติดจมูกทำให้ผมอ้วกออกมาอีกหลายครั้ง เหมือนจะตายให้ได้ คุณชายวิ่งเข้ามาลูบหลังผม
“ไหวไหมกี้...”สีหน้าและน้ำเสียงเป็นห่วงผมมาก ผมส่ายหน้า ก่อนจะบ้วนปากแล้วล้างมือ ผมคงกลับไปในห้องอาหารไม่ไหวแล้วเพราะถ้าได้กลิ่นก็คงอ้วกอีกแน่ๆ
“สีหน้าไม่ดีเลยกี้”คุณชายเข้ามามองหน้าผม ก่อนจะล้วงหยิบยาดมออกมาแล้วเปิดด้านที่เป็นพิมเสนยื่นให้ผมดม ผมไม่ชอบกลิ่นแบบนี้ แต่ก็ช่วยได้มากขึ้น
“อืม ไม่คิดว่าจะมาแพ้เอาตอนนี้”ผมพูดเสียงสั่น รู้สึกใจไม่ดี ท้องไส้มวนๆโครกคราก
“...ไปพักดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณแม่คงจัดการชี้แจ้งให้คุณทวดกับคุณย่าฟังเอง”
“คงไม่ได้บอกนะว่า...”
“ไม่หรอกครับ ผมบอกท่านไปแล้วว่าไม่อยากเร่งรีบ”คุณชายพาผมเดินออกไปนั่งเล่นที่สวนบริเวณหน้าบ้าน คุณชายดึงเก้าอี้ออกมาให้ผมนั่ง
“ดีแล้วครับ ผมไม่คิดว่าท่านจะรับได้หรอก”ผมนึกถึงคุณย่า ส่วนคุณทวด...ผมไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น ท่านใจดีเพราะคิดว่าผมเป็นเพื่อนของคุณชายต่างหาก
“ตอนนี้พักก่อนไม่ต้องคิดแล้ว อยากดื่มน้ำอะไรไหมกี้”คุณชายถาม ผมนึกอยากทานอะไรเปรี้ยวขึ้นมาอีกแล้ว
“เอ่อ น้ำมะนาวมีไหมครับ”ผมบอก คุณชายพยักหน้า “เดี๋ยวผมมานะ”เขาลูบหัวผมเบาๆก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้าน ผมพ่นลมหายใจออกมา คราวนี้ดูเหมือนจะแพ้รุนแรงกว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนมาก เฮ้อ ใจไม่ดีเลยแฮะ ผมมองมือที่สั่นเบาๆก่อนจะกำเข้ากำออก ผมได้ยินเสียงคนเดินมา
พอเงยหน้าไปมองก็เห็นว่าคุณเชนเข็นคุณปู่มา ท่านยกมือบอกให้คุณเชนหยุด
“ตาเชน ขอทวดคุยกับกี้เข้าสักพักนะ”
“โอเคครับผม”คุณเชนยิ้มกับคุณทวดแล้วมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมคงสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ วิลแชร์ของคุณทวดสามารถปรับได้เองโดยไม่ต้องอาศัยคนดูแล อย่างเช่นการขยับเคลื่อนที่ก็กดจากกล่องสวิทตรงที่เท้าแขนได้
“เป็นยังไงบ้างล่ะเรา ป่วยอยู่ก็ไม่บอกทวดนะ สีหน้าไม่ดีเลย”คุณทวดพูดเบาๆ ผมแค่ยิ้มเซียวๆไปให้
“ตอนแรกนึกว่าไม่เป็นอะไรมากครับ”
“...ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะ ...ว่าแต่เราเจอกับไอ้ชายมันได้ยังไงกัน หือ ไปรักกันอีท่าไหนล่ะ”
ผมตกใจที่ท่านพูดออกมาเช่นนี้ คุณทวดหัวเราะก่อนจะยกมือมาจับมือผม
“ทวดแก่แล้วก็จริง แต่เหลนโหลนที่นู่นก็มีความชอบต่างกันไป ก็มีแบบไอ้ชายมันบ้างให้ทวดได้เห็นอยู่บ่อยๆ ทวดก็ไม่ได้ห้ามหรือขัดค้านอะไร เพราะก็แก่จนจะเข้าโลงตอกฝาได้แล้ว ทวดเอาเรี่ยวแรงมาใช้ให้เป็นปะโยชน์มีความสุขไปกับพวกลูกๆจะดีกว่า ฮ่าๆ ว่ายังไงล่ะเรา”คุณทวดพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ผมกับคุณชายก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานหรอกครับ เพิ่งได้เดือนกว่าๆเอง”
“อืมๆ ประคับประคองกันไปให้ยาวนาน ความสุขมันไม่ได้มีอยู่ยั่งยืน เพราะอย่างนั้นก็ตักตวงให้มากๆก่อนที่จะทุกข์ เราจะได้ไม่อ่อนแอเกินไป ในเมื่อก็มีความสุขมามากแล้วพอมาเจอเรื่องทุกข์ใจประเดี๋ยวก็ค่อยๆหายไปเองนั่นแหละ เฮ้อ ทวดเองก็เจอแต่เรื่องทุกข์ๆ แต่เพราะมีพวกลูกหลานๆรอบล้อมก็มีความสุขขึ้นมาได้...”
“ครับ ผมเองก็หวังอย่างนั้น ฮ่าๆ”ผมหัวเราะเบาๆไปด้วย
“บ้านนี้เหมือนกันหมด ถอดแบบกันมา ฮ่าๆ แต่ไอ้ชายมันก็ใจดีใช่ไหม”คุณทวดยิ้ม
“ใช่ครับ ใจดีแถมยังบ้านิดๆ”
“นั่นล่ะๆ ไอ้ตอนแรกก็คิดอยู่นะว่าไอ้ชายมันจะเมียทั้งที จะทนมันได้หรือไงกัน มันเป็นคนสนุกสนาน ขี้เล่น ทวดก็ว่ามันจะแต่งงาน เฮอะ ตกใจเหมือนกันนะ เร็วดีจริงๆ เพราะไอคราวก่อนไอ้ชายมันบอกว่ายังไม่อยากแต่งงาน....”
คุณชายเดินเข้ามาขัดจังหวะพอดี ในมือถือน้ำมะนาวกับน้ำเปล่ามาด้วย ผมรับน้ำมะนาวมาจากคุณชายทันที คุณทวดมองผมยิ้มๆ
“มานั่งด้วยกันสิ”คุณทวดดึงมือคุณชายมานั่งข้างๆผม
“คุยอะไรกันครับเนี่ย”คุณชายยื่นหน้ามาใกล้แล้วหันไปมองคุณทวด
“ก็เรื่องที่แกยกเลิกงานแต่งไปยังไงล่ะ ...หึๆ ”
“ไม่ใช่เพราะกี้หรอกนะครับ ผมเองก็ไม่อยากแต่ง ที่สำคัญผมกับกี้ก็...”
“ทวดรู้แล้วน่า”
“จริงหรอครับ แหม ตาไวดีจริงๆ”
“อืม ก็เห็นบอกว่าเป็นคนสนิท ก็เลยน่าสงสัย หรือว่าอยากให้ทวดสงสัยกัน”
“ก็ประมาณนั้นนะครับ ฮ่าๆ ก็ลองใจคุณทวดไง ถ้าเกิดไม่ให้กี้ผ่านขึ้นมาจะทำยังไง”
“ความสุขแกทวดไม่ขัดหรอก เคยบอกไปแล้วนี่นะ...เออ แล้วก็ดูแลกี้เขาให้ดีๆหน่อย ใสใจกันเยอะๆเข้า”คุณทวดบอกคุณชาย
“ผมก็ใส่ใจเป็นพิเศษอยู่แล้วล่ะครับ”พูดจบก็หันมาทำตากรุ้มกริ่มใส่ผมต่อ ผมกรอกตาอย่างหงุดหงิด
“ส่วนเรื่องแม่ชะเอม ยังไงก็รอเวลาไปก่อน คนแก่ก็แบบนี้แหละ คงกลัวว่าไม่ได้อุ้มหลาน”
ผมที่กำลังดื่มนำมะนาวแทบสำลัก คุณชายหัวเราะหึๆ
“ไม่ต้องห่วงเลยครับทวด หลานน่ะมีแน่...พี่เชนก็ยังว่างอยู่ไงครับ ฮ่าๆ....”คุณชายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เฮ้อ ถ้าคุณทวดรู้ว่าผมสามารถมีหลานให้ได้นี่ จะช็อคหรือว่าดีใจกัน
“อืม นั่นสินะ แต่ตาเชนไม่เห็นพูดถึงสาวคนไหนเลย”
“ฮ่าๆ ไม่รู้สิครับ ต้องไปถามคุณแม่โน่น รายนั้นหาสาวให้พี่เชนอยู่”
“หึๆ อย่าเลย ให้ตาเชนหาเมียเองดีกว่า แบบนั้นสิถึงจะเรียกสะใภ้ของจริง”คุณทวดส่ายหน้า ไม่เห็นด้วยกับคุณหญิง
“เดินทางมาเหนื่อย ๆ พอได้มาเห็นบ้านช่องแล้วก็มีความสุขหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง...แล้วเราอยู่ที่เรือนหลังข้างๆนี่ใช่ไหม...หึๆ”คุณทวดหัวเราะมองผมอย่างสังเกตสังกา
"ใช่ครับ ...อยากไปดูไหมครับทวด"คุณชายพูดแทรกทันที
"ไม่ล่ะ ทวดไม่อยากรบกวน พาทวดขึ้นไปนอนหน่อยชักเพลียๆแล้วสิ แล้วเราถ้าว่างๆก็เข้าไปคุยเล่นกับทวดก็ได้นะ"
"แน่นอนครับ ถ้าอาการป่วยผมดีขึ้นจะเข้าไปคุยกับทวดทุกวันเลยครับ"ผมยิ้มกว้าง คุณทวดหัวเราะชอบใจ แล้วคุณชายก็เข็นวิลแชร์คุณทวดกลับเข้าไปในบ้าน...
คุณทวดท่านใจดีจริงๆ ดูท่าสมัยก่อนคงตามใจหลานๆเหลนๆกันให้วุ่น
ผมถือน้ำมะนาวไปที่บ้านของคุณชาย เมื่อเดินเข้าไปในตัวบ้าน ก็ชะงักทันที
"คุณย่า..."ผมแปลกใจ เมื่อเห็นคุณย่ายืนกอดอกมองกรอบรูปตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนโต๊ะตัวสูงข้างโซฟา
"หึ ว่าไงล่ะเรา ดีขึ้นแล้วสิ"
"ครับ ดีขึ้นแล้ว"ผมตอบ
"หุนหันออกไปแบบนั้น ฉันล่ะนึกว่ามีใครตาย ...ฉันก็ไม่ได้อยากทำตัวขัดขวางหรอกนะ เพราะลูกชายฉันกับแม่พิมพ์ก็ให้ผ่านแล้ว ไอ้ฉันจะมาต่อต้านเต็มที่ก็ไม่ได้..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบหรือยอมรับเธอนะ ถึงคุณทวดจะชอบเธอก็ตาม.."
"...ผมรู้ครับ มันเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ยาก..."
"เอาเถอะวันนี้จะยังไม่ถามไถ่อะไรมาก ..ขอตัวก่อนล่ะ"คุณย่าพูดแล้วเดินออกไปทันทีไม่ทันได้รับไหว้จากผม...
เฮ้อ....
คราวนี้คงไม่ง่ายเท่าไหร่นัก...
แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก ..
@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วจ้า สำหรับตอนนี้ ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามกันนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: Mpreg ´•* เชิงชาย…ให้ชายชม *•´THE END *•´ แจ้งข่าวจ้าโปรดอ่าน หน้า.18(25.10.60) (อ่าน 234421 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก