ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0นึกพล็อตได้ตอนนั่งรถเมล์จากลาดพร้าวไปอนุเสาวรีย์.....ตอนเดียวจบค่ะ
เรื่องสั้น : คนของเรา“หน้าตาแบบมึงน่ะเหรอ ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ เถอะตุ๊ด!!!!!”
Goddddddddd!!!! ชั้นโดนปฏิเสธ
น้ำเสียงกราดเกรี้ยวกับท่าทางที่พร้อมจะปรี่เข้ามาตั๊นหน้าเยิน ๆ ของชั้นได้ทุกขณะจิตนั้น ทำให้ชั้นต้องเป็นฝ่ายถอยกรูดออกมาด้วยความ........กลัว มากกว่าเสียใจ
เพื่อน ๆ ของสุดหล่อรวมถึงไอ้ตุ๊ดแอ๊บที่ดูยังไง๊ยังไงก็ไม่เข้าพวกเลยแม้แต่น้อยนิด หน้าตาแบ๊วใสราวกับนายเอกในนิยายชายรักชาย......คนพวกนั้นที่ยืนเป็นแบคกราวด์ให้สุดหล่อกำลังหัวเราะชั้น ราวกับชั้นเป็นตัวตลก เป็นอ่าง เถิดเทิง เป็นธงธง มกจ๊ก หรือพี่ชูศรี เชิญยิ้ม
แววตาชิงชังของเค้าที่มองมา ราวกับกำลังมองเศษสวะซักชิ้นหนึ่ง ที่ไม่มีค่าพอแม้แต่จะเกาะติดกางเกงยีนส์เอวต่ำทรงสลิมฟิตของเค้า แววตาคู่นั้น.....กำลังแผดเผาชั้น มันร้อนแรง....จนชั้นแทบกลายเป็นผงธุลี....
ชั้นรู้ตัวว่าหน้าตาของตัวเองไม่ได้ดีเด่ รู้มาตลอด แต่เฮ้ย!!!! แล้วคนที่อัปลักษณ์กว่าชั้นล่ะ อย่างตอนที่ชั้นไปดูหนังที่เซนจูรี่ เก้งกวางหน้าปรุที่เห็นชัด ๆ ว่าพอกรองพื้น....หรือที่สมัยนี้เรียกว่าบีบี ครีม ซะหนาเตอะ แต่กระนั้นเอง ความหนาของเนื้อครีมก็มิอาจปกปิดร่องรอยด่างดำและหลุมสิวอุกาบาตรเหล่านั้นได้มิด ไหนจะไอ้บิ๊กอายส์ที่ทำให้หน้านางดูเหมือนจิ้งเหลนตามโคนต้นกระถิน ผมหน้าม้าเต่อ ๆ ที่แห่ตัดกันทั่วบ้านทั่วเมือง ดูเข้ากันได้ดีกับริมฝีปากฉ่ำแดง กระเป๋าสะพายแบบผู้หญิงทรงโต และเหล็กดัดฟัน.....อย่างกับปูเค็มบนจานสปาเก็ตตี้ เคียงข้างด้วยผักกระหล่ำปลีหั่นเสี้ยวและถั่วฝักยาว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นคือ
มันเดินมากับผัว!!! เดินกระหนุงกระหนิงหยั่งกับว่าโลกนี้.....มีแต่เรากับนาย
ให้ตายเถอะ ถึงผัวของมันจะเทียบไม่ได้กับสุดหล่อตรงหน้าชั้นนี้(คนที่เพิ่งปฏิเสธชั้นหยก ๆ) แต่ก็ถือว่าสูงเกินเอื้อมล่ะนะ สำหรับคนหน้าตาระดับนั้น.....
แล้วชั้นละฟะ!!!!
ขี้เหร่กว่าหรือก็เปล่า
สิวก็มีพอแค่นับเม็ดได้
ผมเผ้าก็ยาวสลวย ดกดำเป็นมันเงาราวกับแพรไหมด้วยเครื่องหนีบผมระบบไอน้ำ เลอซาเช่.....เสาวรีย์ น่าสัมผัส น่าลูบไล้
ดั้งชั้นก็มี จมูกก็ยาวได้รูป ไม่ได้บี้แบน ให้รถเข้าไปตีโค้งกลับคันได้....แม้ว่าปลายมันจะงุ้มไปซักนิ๊ดดดดด
ปากก็เป็นกระจับน่าจูบบบบ จ๊วบบบบบบ
ดวงตาของชั้นก็ไม่ได้เป็นขีด มันออกจะกลมโตใสแจ๋ว
แต่ทั้งหมดทั้งมวล เมื่อเอามาวางรวมกันแล้ว....บนใบหน้า ในตำแหน่งที่ผิดหลักฮวงจุ้ยอย่างแรง ทำให้ความงามอย่างที่ตุ๊ดคนนึงพึงจะมี ลดฮวบลงไปถึง 65% บ๊ะ!!!!!!!
แต่ถามว่านั่นเป็นเหตุผลที่สมควรมั้ย ที่ชั้นจะต้องถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า แบบนี้....
ไม่เลยซักนิด
ชั้นน่ะนะ ถึงแม้ว่าจะหน้าตาไม่ได้ แต่ก็พอจะมีสิ่งดี ๆ ติดตัวอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย....อย่างใคร ๆ เค้าอยู่เหมือนกันหรอก
หนึ่ง...............ผมสวย อย่างที่เพิ่งบอก ครั้นจะไปตัดเป็นทรงเกาหลี ทูพีเอ็มแบบตุ๊ดแอ๊บสมัยนิยม ก็ดูจะน่าเสียดายเกินไป
สอง.................ชั้นยังซิง
สาม.......................................?
สาม......................................................???
สาม...................................................................................???????!!!!!???????
อะไรน่ะ.....นี่ชั้นมีดีแค่นี้เองน่ะเรอะ....บัดซบ!!! ไอ้การที่ชั้นแกล้งงีบหลีบบนรถโดยสารประจำทาง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียสละที่นั่งให้กับเด็ก สตรี และคนชรา มันจะทำให้ชั้นกลายเป็นคนเลวร้ายแบบสุด ๆ ไปเลยอย่างนั้นรึ? บ้าน่า.....
“พูดแล้วยังจะมายืนบื้ออยู่อีกตุ๊ด จะไปดี ๆ หรือจะให้กูส่งมึงออกไป.........ด้วยตีน”
เสียงของพ่อเทพบุตรสุดหล่อปลุกชั้นจากวงจรความคิด นี่ชั้นยืนนิ่งเป็นหินสโตน เฮนจ์ นานแค่ไหนกันนะ
แล้วชั้นก็กระตุกยิ้ม ทุกอย่างนั้นไหลพรั่งพรูออกมาโดยอัตโนมัติ
“เบื๊อกเอ๊ยยยย!!! แกคิดว่าแกเป็นใครกันวะ วิเศษมากนักรึไง หน้าหล่อ ๆ ของแกน่ะนะ มองปร๊าดเดียวก็รู้ว่าทำมา แถมยังทำไม่เนียนซะด้วยซ้ำ ของปลอม ๆ โหล ๆ อย่างแกน่ะนะ.....อุตส่าห์มีคนเค้าชายตาแล ก็ยังจะทำเป็นเล่นตัว สวย ๆ อย่างชั้นน่ะ ถ้าคิดจะหาจริง ๆ ชั้นหาได้ดีกว่านี้เป็นสิบเท่า ร้อยเท่าเลยก็ได้เอ้า คิดรึไงว่าชั้นจะร้องไห้เสียใจเพราะชั้นชอบแกจริง ๆ น่ะ......อีเดียตว่ะ หลงตัวเอง แกน่ะไม่ใช่พี่โดม ปกรณ์ ลัม นะยะ ก็แค่ไอ้ตี๋รายทาง นี่ถ้าเป็นเมื่อสิบกว่าปีก่อนที่เค้าฮิตฝรั่งลูกครึ่งกัน หน้าเจ๊ก ๆ อย่างแกน่ะไม่ได้ผุดได้เกิดหรอก ไอ้เห็บหมา!!!!......ไปขายเกี๊ยวซะไป๊!!!!”
Godddddd
นอกจากชั้นจะหน้าตาไม้ดีแล้ว.....
นิสัยชั้นก็ยังเสียอีกตังหาก
ชั้นเกิดพุทธิปัญญาสว่างวาบ ถึงสาเหตุที่ว่าอายุก็ขึ้นหลักสอง ล่วงพ้นวัยทีนมาแล้ว แต่ก็ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง ไม่มีใครเอา ไม่มีคนมายัดเยียดความเป็นผัว........แม้แต่คิวรถแมงกาไซด์แว๊นซ์หน้าปากซอยก็ยังไม่ยอมผิวปากแซวชั้น ทั้งชีวิตบูด ๆ ของชั้นคนนี้ จะมีก็แต่ไอ้เพื่อนรักอยู่เพียงแค่คนเดียว แต่ก็ดันเป็นพวกไม่สนใจสังคมโลก....ไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกับคนปกติในสังคมได้
L-O-O-S-E-R
ชั้นหลับตาปี๋ เมื่อหมัดของสุดหล่อกำลังเคลื่อนตรงเข้ามาด้วยความเร็ว 50 กม/ชม อย่าถือเอาเป็นข้อเท็จจริง ชั้นนึกมั่ว ๆไปอย่างงั้นเอง
.................................................
“เจ็บมั้ยบื้อ” ชั้นถามเพื่อนรักคนเดียวที่ยอมเอาหน้ามารับหมัดแทนชั้น.....และเป็นคนเดียวที่ยอมคบกะเทยนิสัยเสียอย่างชั้น สิริรวมแล้ว.....เราเป็นเพื่อนกันมาเจ็ดปีเต็ม
“ห่า....เจ็บดิ มึงลองมาโดนดูมั่งมั้ยละตุ๊ด”
“ขอบใจนะบื้อนะ”
“เออ....เล็กน้อยว่ะเฉลิมพล”
ไอ้เหี้ย!!!!!!! ใครให้มึงเอาชื่อจริงของกูมาป่าวประกาศออกสื่อ หอยหลอดครองแครงที่สวดดดด.....ไอ้ที่กำลังจะซึ้ง ๆ พังครืนไม่มีดี
“บอกให้เรียกคิริเอะ”
“ลอริเอะน่ะสิ.....ถุย!!!! คราวก่อนก็เจสสิก้า เมื่อวานนี้ก็แบรนดี้.....วันนี้มาคิริเอะ แต่ล่ะชื่อช่างไม่ได้เข้ากับเบ้าหน้ามึงเล้ย”
“แกมันปากร้าย......ทำไมอยู่ต่อหน้าแม่คนนั้นไม่ปากดีแบบนี้มั่งวะบื้อ......คารมเป็นต่อน่ะเคยได้ยินมั้ย ไม่งั้นก็ได้เสียกันเรียบร้อยไปแล้ว”
ความจริงบื้อมันก็ใช่ว่าจะหน้าตาเลวร้าย เอากันจริง ๆตามเนื้อผ้า มันก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่หน้าตาพอดูได้ ถ้ามันรู้จักแต่งตัวตามกระแสปัจจุบัน แทนที่จะสวมชุดนักศึกษาตัวโคร่งสีหมองกับกางเกงแสลคทรงคุณลุงวัยข้าราชการกินบำนาญ หัวฟู แว่นหนา หน้ามัน....สิวเขรอะ เกรอะกรัง ผิวหนังอักเสบ....เป็นหนอง!!!
ปัญหาใหญ่ ๆ ก็คือ....ความเป็นคนเงียบ ๆ....เงียบมาก ๆ จนเกือบจะดูเหมือนพวกโรคจิต โอตาคุ
จะมีก็แต่กับชั้น....ที่มันปากดี กล้าเหน็บ กล้าแนม
ถามว่าคนไม่มีสังคมอย่างเรามาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไรน่ะหรือ? คงต้องเท้าความไปสมัยที่ชั้นยังเป็นตุ๊ดเด็กมัธยมหัวโปกหัวเกรียน ปากหมาระรานชาวบ้านจนไม่มีเพื่อนนั่งคู่ด้วย และไม่มีใครเอาเข้ากลุ่มเวลาทำรายงาน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก เราทั้งคู่พบกันในค่ำคืนหนึ่งที่ห้องเก็บข้อสอบโดยไม่ได้นัดหมาย ชั้นซึ่งฉายเดี่ยว แอบขโมยกุญแจห้องมาจากครูเวรที่กำลังนั่งหลับคู่กับยามประจำโรงเรียน ซึ่งมารู้ภายหลังว่าถูกไอ้เด็กหน้าตาซื่อบื้อคนที่กำลังแงะห้องเก็บข้อสอบด้วยชะแลงอย่างเอาเป็นเอาตายวางยานอนหลับลงในกาแฟและกระทิงดำ.....ก็โดนทำโทษพักการเรียนคู่กันไปตามระเบียบ ชั้นในตอนนั้นคิดว่ามันเจ๋งดีชะมัด ก็เลยอนุญาตให้มันมาเป็นเพื่อนสนิท.....แต่ก็เป็นเพื่อนสนิทแบบลับ ๆ และเราต่างก็ปกป้องคุ้มครองกันและกันแบบลับ ๆ ชั้นแกล้งตะโกนว่าครูฝ่ายปกครองมาแล้ว ตอนที่มันกำลังโดนแก๊งค์หัวโจกรุมรังแกรีดไถ ขณะที่มันช่วยเตะถังขยะขวางพวกกะเทยขาโหดที่วิ่งตามชั้นมาติด ๆ เพราะความปากหมาของชั้น.....
“จะจ้องหน้ากูอีกนานมั้ยเหลิม”
“แกอ่ะ” ชั้นบิดตัวอย่างน่ารักราวกับตัวเองเป็นน้องแพ็ทตี้ ทั้งที่ความจริงชั้นออกจะเปรี้ยวเยี่ยวราดเหมือนน้องสายป่าน “เลิกเรียกชั้นว่าเฉลิมพลซักห้านาทีมันจะตายมั้ย”
“มึงก็เลิกเรียกกูว่าบื้อดิ เรียกชื่อกูแบบเท่ห์ ๆ มั่งดิวะสาด”
“งั้นเอาชื่อเกาหลีดีมั้ย.....ชั้นตั้งให้ วัว-กระ-บือ หรือปาร์ค-ซัง-นา แกเลือกมาซักชื่อนึง” ก็นะ ชื่อแบบเกาหลีต้องมีสามพยางค์ ชั้นเปล่ากวนตีนมันเลยแม้แต่น้อย
“ห่านิ เอาเป็นการเป็นงานดิ อย่างกูอ่ะต้องยองเจ หรือ คยองเจเว้ย ส่วนมึงอ่ะก็ต้องเอาแบบอินเตอร์ ๆ หน่อย.....อืมมมม.....ชื่อไรดีวะเหลิม”
“เบลล่า ชั้นจะชื่อเบลล่า”
“ถุยยยยย”
ชั้นนิ่ง มันก็นิ่ง เราต่างนิ่งไป หลังจากหัวเราะให้กันแบบเซ็ง ๆพอเป็นพิธี
“บื้อ.....ชั้นเหงานะ ชั้นตัวคนเดียวมาตลอด พ่อกับแม่ชั้นก็แยกทางกัน แม่ชั้นก็ทำแต่งาน บ้านช่องก็ไม่ค่อยได้กลับเป็นเวลา ชั้นอยากมีแฟน อยากมีคนดูแล.....บื้อเอ๊ย ถ้าชั้นหน้าตาดีแบบพวกเคะ ๆตามสมัยนิยมก็คงดี เออ.....แกคงไม่เข้าใจคำว่าเคะใช่มั้ย ก็แกมันชายแท้.....ชั้นหมายถึงพวกเกย์ควีนน่ะบื้อ”
มือของบื้อตบบ่าชั้นอย่างปลอบใจ แล้วก็ดึงตัวชั้นไปกอด ชั้นเอนหัวพิงซบไหล่แข็ง ๆ เก้งก้าง และมีแต่กระดูก มือของมันลูบผมชั้นเบา ๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไร
ชั้นเปลี่ยนมาโอบไหล่มันบ้าง กลายเป็นตอนนี้เรากอดคอกันอย่างเข้าใจ ชั้นรู้ว่ามันก็เหงา.....นี่ถ้าพวกผู้หญิงซื่อบื้อพวกนั้นได้มาเห็นมุมอ่อนโยนของมันก็คงจะดีไม่น้อย แต่ยังไงก็เหอะ หน้าตาแบบมัน.....ฟันหน้าที่เป็นแผงและพร้อมที่จะเฉาะหน้าผากคู่สนทนาได้ทุกเมื่อนั้น สาว ๆ ก็คงไม่ปลื้มปริ่มอยู่ดี
เอาน่า!!!!
ซักวันหนึ่ง ชั้นกับมัน เราทั้งคู่คงจะได้มีโอกาสเจอใครซักคน....มันต้องมีซักคนสิน่าที่เกิดมาเพื่อเป็นของเรา ชั้นคิดงั้นนะ
“เบียร์มั้ยเบลล่า”
“ยกโหลเลยเป็นไง.....ยองเจ”
-Fin-
.........................................................
เขาที่ใช่[อิม บูโดกัน]
บอกตัวเองว่าสักวัน เราคงเจอ
อีกไม่นานต้องได้เจอ กับใครคนนั้น
ที่จะมาเปลี่ยนเรื่องราวที่เหงามานาน
ให้เป็นตอนที่สวยงาม ก็คิดวาดไว้
หวังใจเขาคงแสนดี รักกันจริงใจ แต่เขาคือใคร
เขาที่ใช่ยังมาไม่เจอ
หรือว่าใช่เป็นเธอคนนี้ ที่ยืนใกล้กัน ก็ไม่มั่นใจ เขาจะเป็นใคร
รู้ว่าต้องมีใครสักคน
ที่เขาใช่เป็นคนของฉัน ฉันยังรออยู่
อยู่ที่ไหน ช่วยมาให้เจอ
ตื่นลืมตาขึ้นทุกวัน ยังคงเดิม
ปฏิทินจากเล่มเดิมก็เปลี่ยนไปแล้ว
แต่ในใจก็เงียบงันไร้วี่แวว
เจอะแต่คนไม่ใช่แนวที่คิดวาดไว้
ฟ้าคงจงใจให้รอ ให้ถึงวันหนึ่ง ไม่รู้เมื่อไหร่
เขาที่ใช่ยังมาไม่เจอ
หรือว่าใช่เป็นเธอคนนี้ ที่ยืนใกล้กัน ก็ไม่มั่นใจ เขาจะเป็นใคร
รู้ว่าต้องมีใครสักคน
ที่เขาใช่เป็นคนของฉัน ฉันยังรออยู่
อยู่ที่ไหน ช่วยมาให้เจอ
เขาที่ใช่ยังมาไม่เจอ
หรือว่าใช่เป็นเธอคนนี้ ที่ยืนใกล้กัน ก็ไม่มั่นใจ เขาจะเป็นใคร
รู้ว่าต้องมีใครสักคน
ที่เขาใช่เป็นคนของฉัน ฉันยังรออยู่
อยู่ที่ไหน ช่วยมาให้เจอ
เขาที่ใช่ยังมาไม่เจอ
หรือว่าใช่เป็นเธอคนนี้ ที่ยืนใกล้กัน ก็ไม่มั่นใจ เขาจะเป็นใคร
รู้ว่าต้องมีใครสักคน
ที่เขาใช่เป็นคนของฉัน ฉันยังรออยู่
อยู่ที่ไหน ช่วยมาให้เจอ
ฉันยังรออยู่.. ฉันยังรออยู่..
หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] คนของเรา (อ่าน 10463 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก