ตอนที่ 47“ไอ้เดชเป็นไงบ้าง” ผมถามขึ้นทันทีที่ถึงห้องไอซียู ทุกคนนั่งหน้าเครียดไปหมด ไอ้โอ๊ตเดินไปเดินมาหน้าห้องไอซียูอย่างกับในละครไม่มีผิด
“หมอยังไม่ออกมาเลย นี่พวกกูก็ลุ้นอยู่ มันโดนยิงบริเวณหน้าอก ไม่รู้ว่าโดนจุดสำคัญอะไรมั้ย” ไอ้เอ็มบอกผมครับ
“ถ้าไอ้เดชเป็นอะไรไปนะ กูจะไม่ให้อภัยกับการกระทำของตัวเองในวันนี้เลย” ผมบอกไอ้เอ็ม ตอนนี้ความรู้สึกผิดต่างๆเต็มไปหมด ถ้าไม่ใช่เพราะผมอารมณ์ร้อน อะไรๆมันคงจบไปตั้งนาน ไม่มีใครเลือดตกยางออกแบบนี้
“อย่าโทษตัวเองสิโป้ พี่ผิดเอง ที่ไปต่อยมันก่อน” พี่เอกพูดขึ้น
“ไม่ต้องโทษใครทั้งนั้นแหละ ตีมันด้วยกัน ก็ผิดเหมือนกันหมดนั่นแหละ โทษพวกมันที่เล่นอาวุธกันแบบนี้ เหี้ยไม่แมนเลย” ไอ้บ่าวพูดสรุปครับ ทุกคนหันไปมองหน้าตาที่มันจริงจังกว่าทุกๆครั้งที่เคยเห็น
ทุกคนที่อยู่หน้าห้องจึงเงียบกันไปหมด ได้ยินแค่เสียงเท้าของการเดินไปเดินมาของไอ้โอ๊ต ที่ไม่มีใครกล้าทักท้วงมัน เพราะในยามนี้มันคงไม่มีอารมณ์ต่อปากจะเถียงอะไรกับใครแล้ว
“นายมานั่งก่อนดีมั๊ย” น้ำมนต์เดินมาสะกิดผม ให้ไปนั่งข้างๆมัน ที่นั่งรออยู่ข้างช้างน้อยแล้วหญิง
“มึงไปนั่งเถอะ” ผมบอก
“ใจเย็นๆนะ พี่เดชเป็นคนดี พระย่อมคุ้มครอง”
“กูก็หวังว่าจะเป็นอย่างที่มึงบอก”
“เอ๊ย หมอมาแล้ว” เสียงไอ้บ่าวตะโกนบอกเพื่อนๆ ก่อนที่ทุกคนจะกรูเข้าไปหาหมอ
“หมอครับ เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ” ไอ้บ่าวถามขึ้นทันที
“ใจเย็นๆนะครับ ตอนนี้หมอผ่ากระสุนออกแล้ว กระสุนอยู่ใกล้จุดสำคัญมาก ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่คนไข้ยังไม่ฟื้น ต้องรอเฝ้าดูอาการกันก่อนครับ”
“หมายความว่าไง เฝ้าดูอาการยังไง” ไอ้โอ๊ตถามขึ้นเสียงสั่น
“คนไข้มีสิทธิ์ฟื้นมาใช้ชีวิตปกติ หรือไม่ก็เป็นเจ้าชายนิทราครับ” หมอตอบมาหน้าตาจริงจัง
“เจ้าชายนิทรา ?” ไอ้โอ๊ตถามอย่างกับไม่เชื่อในคำตอบนั้น น้ำตามันค่อยๆไหลออกมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“ผมเข้าไปเยี่ยมเพื่อนผมได้มั้ยครับ” ผมถามหมอ
“ได้ครับ แต่อย่าเข้าไปรบกวนคนไข้เยอะนะครับ หมออยากให้เขาได้พักผ่อน หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอพูดจบพวกเราทั้งหมดก็หลีกทางให้หมอเดินออกไป
ผมมองหน้าไอ้โอ๊ตตอนนี้ มันคงเจ็บปวดมากๆ เพราะน้ำตาที่ไหลแบบนั้นของมัน เหมือนไม่ใช่อย่างที่มันต้องการ คนอย่างมันกลั้นน้ำตาเก่งจนแทบไม่เคยมีใครเคยเห็น แต่วันนี้มันกลับไหล ทั้งที่กลั้นไว้แทบตาย สีหน้าที่เศร้าจนเหมือนจะเป็นอะไรไปอีกคน ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงมัน
“มึงเข้าไปดูมันกับกูมั้ย” ผมถามมัน มันพยักหน้าให้ผม ก่อนที่จะเดินตามผมเข้ามา เพื่อนคนอื่นๆยืนรออยู่ข้างนอก
ภาพที่เห็นตรงหน้าผมอยากจะเอาหัวตัวเองโขกกับกำแพง และไปนอนแทนที่ไอ้เดชตอนนี้เลยครับ สภาพร่างกายที่พันด้วยผ้าก็อตสีขาวตรงหน้าอก สายยางระโยงระยางมากมายที่สอดเข้าปากเข้าจมูกมัน มอนิเตอร์บนหัวที่มีตัวเลขกระพริบไม่รู้ว่ามันคืออะไรบ้างนั้น ทำเอาผมน้ำตาซึมกับสิ่งที่เห็น นี่ผมเป็นต้นเหตุให้เพื่อนตัวเองเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ
ไอ้โอ๊ตเดินเข้าไปจับมือไอ้เดช น้ำตาของมันยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ แต่ไม่มีเสียงสะอื้นให้คนที่นอนซมได้ยินแต่อย่างใด
“มึงรีบตื่นนะไอ้เดช กูยังไม่ได้บอกรักมึงเลย มึงอยากได้ยินไม่ใช่เหรอ มึงต้องตื่นมาฟังนะเว้ย” เสียงพูดสั่นๆของไอ้โอ๊ต ทำเอาผมน้ำตาไหล มือของมันจับมือไอ้เดชไว้ ก้มหน้ามองหน้าคนที่ไม่รู้สึกตัวอย่างพิจารณา
“ไหนมึงบอกว่าจะอยู่ดูแลกูไง ขอเป็นแฟนกูแล้วมาทำแบบนี้ได้ไงวะ กูไม่ยอมนะเว้ย ยังคบกันไม่กี่วันเอง มึงอย่านอนนิ่งแบบนี้ซิ !!!!” ไอ้โอ๊ตเสียงดังในท่อนท้าย ก่อนจะโหมน้ำตาร่ำไห้ขาทรุดลงขอบเตียง มือมันยังคงจับมือของไอ้เดชไว้
“ไอ้โอ๊ตใจเย็นๆ” ผมเดินเข้าไปปลอบมัน น้ำตาของตัวเองก็ไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจเหมือนกัน
“มึงดูสิไอ้โป้ ไอ้เดชมันไม่รักกูแล้ว มันไม่คุยอะไรกับกูเลย มึงดูมันสิ” ไอ้โอ๊ตเริ่มตีโพยตีพายแล้วครับ
“ใจเย็นๆสัด มันไม่ได้ตาย แค่มันยังไม่ตื่น เดี๋ยวมันก็ตื่นมึงเชื่อกู” ผมบอกมัน
“มึงอย่ามาหลอกกู มึงกับหมอหลอกกู กูเชื่อใครไม่ได้ กูอยากให้ไอ้เดชตื่นมาฟังกู ว่ากูรักมัน ไอ้เดชมึงได้ยินมั้ย ว่ากูก็รักมึง มึงได้ยินมั๊ย”
“เหี้ย เบาๆดิวะ เดี๋ยวพยาบาลก็มาไล่หรอก” ผมดุมัน เมื่อแอบมองเห็นสายตาของพยาบาลในห้องที่มองมาทางเราสองคน
“โป้ ...” ไอ้โอ๊ตปล่อยมือจากไอ้เดช แล้วก็ดึงผมไปกอดไว้ ผมได้แต่ตบบ่ามันเบาๆ เป็นการปลอบใจ ชีวิตของพวกมันสองคนช่างโหดร้ายยิ่งกว่าวงเวียนชีวิต กว่าจะได้รักกันก็แทบตายไปคนนึง พอได้รักกันอีกคนก็ปางตายไม่แพ้กัน
ไอ้โอ๊ตยังคงกอดคอผมร่ำไห้เบาๆที่เตียงไอ้เดช ภายใต้การหลับไหลนั้นผมไม่รู้เลยว่ามันรู้เรื่องราวอะไรภายในห้องนี้บ้าง แต่ใจก็ยังหวัง หวังให้พลังของความรักที่ทั้งสองมีให้กันสื่อถึงกัน และช่วยให้ไอ้เดชฟื้นขึ้นมาเจอกับความจริงที่สวยงามให้ไว
“ใจเย็นๆไอ้โอ๊ต มึงต้องเชื่อในตัวมันนะ เชื่อว่าสักวันหนึ่งมันจะลืมตาตื่นขึ้นมามองมึง มาฟังมึงบอกรัก เชื่ออย่างกับที่มันเคยเชื่อว่าวันหนึ่ง มึงจะเปิดใจ และรักมันเหมือนกันไง .. ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ มึงเชื่อกู” ผมพูดปลอบมันอีกครั้งไปพร้อมกับความเชื่ออย่างที่น้ำมนต์เชื่อ ว่าคนดี พระต้องคุ้มครอง ..
หลังจากวันนั้นไม่กี่วันไอ้เดชก็ย้ายมาอยู่ห้องปกติได้ครับ แต่ก็ยังได้รับการดูแลพิเศษจากหมอและพยาบาล และแน่นอนไอ้โอ๊ตก็แทบจะเฝ้าอยู่ 24 ชั่วโมง ไอ้เดชมีอาการดีขึ้นครับ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาสักที ส่วนไอ้พวกจิ๊กโก๋ที่หัวใจเหยียดหยามความรักคนอื่นพวกนั้น อีกวันนึงก็โดนจับได้ครับ ผมใช้เส้นของพ่อไปคุยกับตำรวจในพื้นที่ให้จัดการขั้นรุนแรงกับพวกนั้นไปเลย และก็ได้ผลครับ พวกมันทุกคนถูกส่งเข้าโรงเรียนดัดสันดานกันหมด (อายุไม่ถึงที่จะเข้าคุก) แค่นั้นยังไม่พอ ผมก็บอกเพื่อนๆในโรงเรียนดัดสันดานที่ผมพอจะรู้จัก ให้เล่นงานพวกมันให้สาสมกับที่ทำกับพวกผมแล้วไอ้เดชด้วย ใครจะหาว่าผมร้ายผมก็ยอมครับ แต่ผมไม่ยอมให้เพื่อนผมมาถูกยิงฟรีๆแน่ .. มันเล่นเพื่อนผมเกือบตาย แค่นี้ผมว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ
“ถ้ากูเลิกเป็นนักเลงมึงจะว่าไง” อยู่ๆผมก็พูดออกมา ขณะที่น้ำมนต์กำลังนั่งหั่นผลไม้เยี่ยมไข้ของไอ้เดชให้ผมกิน คนที่ซื้อมาเยี่ยมนี่ เค้าไม่รู้หรือไงนะ ว่าไอ้เดชมันเป็นเจ้าชายนิทรา ตื่นมากินห่าไรไม่ได้ ส่วนที่ผมกับน้ำมนต์มาเฝ้าก็เป็นเพราะว่าผมให้ไอ้โอ๊ตไปเรียนครับ ให้มันเอาหัวไปใช้กับการเรียนซะบ้าง จะไม่ได้มานั่งบ้ารอวันไอ้เดชลืมตาอยู่ ผมกลัวมันฟุ่งซ่าน (ที่จริงกลัวไม่มีใครสรุปข้อสอบมากกว่า)
กลับเข้ามาเรื่องที่ผมพูดไป น้ำมนต์มันไม่ตอบผมครับ แต่นิ่งไปสักพัก แล้วก็หั่นผลไม้ต่อ
“มึงได้ยินกูพูดมั้ย ว่าถ้ากูเลิกเป็นนักเลง มึงจะว่าอย่างไรบ้างครับคุณมึง” เอากับผมสิ
“ถ้าจะเลิก ไม่เห็นต้องบอกเรานี่ ทำให้เราเห็นดีกว่า” นั่นไงครับ เมียรักผมไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรที่เกิดขึ้นกับตัวผมเลย
“กูพูดจริงนะ” ผมยืนยันไปอีกที แล้วมันก็เดินถือจานผลไม้มาหาผมที่นอนอยู่บนโซฟา สบายอุรากว่าเจ้าของห้องอีก
“อืม ก็ทำให้ได้จริงสิ” มันตอบพร้อมกับวางจานแล้วมานั่งทางปลายเท้าผม
“มึงช่วยตื่นเต้นกับกูหน่อยสิ นี่คือการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของกูเลยนะ” ผมลุกขึ้นมาคุย หันหน้าไปดูมันอย่างจริงจัง น้ำมนต์เอื้อมมือมาหยิบฝรั่งเข้าปากไปกินอย่างช้าๆ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่เลย
“เอ๊ยยยย นี่มึงสนใจกูบ้างมั้ยเนี่ย กูบอกว่ากูจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จะเลิกเป็นนักเลง จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน จะไม่ทำให้เพื่อนต้องเจ็บตัว และจะไม่ทำให้มึงต้องเสียใจ”
“กร๊วบ” เสียงน้ำมนต์เคี้ยวฝรั่งอย่างสบายใจเฉิบ ที่พูดไปยาวเฟื้อยเมื่อกี้เหมือนจะไม่มีผล
“ถ้าอยากจะเลิกเป็นนักเลง ฝึกให้ตัวเองเป็นคนใจเย็นก่อน แล้วค่อยมาพูดเรื่องนี้กัน กร๊วบ !!” คำพูดที่สั้นๆและฟังดูชัดเจนของเมียผม ทำเอาผมอึ้งไปเลย และเสียงเคี้ยวฝรั่งที่ดูน่าสนใจกว่าผมนั้น ทำเอาไม่อยากแตะผลไม้ในจานเลย
“กูเป็นคนใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ ?” ผมถามออกไปเบาๆ
“ขนาดเราไม่สนใจนาย นายเหมือนจะยัดเยียดเรื่องที่นายสนใจเลยดูสิ นี่ถ้าเป็นคนอื่นนายต่อยคว่ำไปแล้ว” มันตอบผมมา
“มันเหมือนกันที่ไหนละ ?”
“แล้วมันต่างกันยังไงละ ?”
“ก็สำหรับมึง กูก็อยากบอก อยากให้มึงสนใจกู อยากให้มึงรับรู้นะ ว่าต่อไปกูจะไม่เกเรแล้ว” ผมพูดพร้อมกับเปลี่ยนทางนอน โดยหันหัวไปทางมัน นอนหนุนตักมันแทน
“พูดเป็นเด็ก” มันบอกผม แต่ก็เห็นรอยยิ้มเขินๆของมัน
“ลูบหัวกูหน่อยสิ” ผมบอกอ้อนๆมัน มันก็ทำตามครับ ลูบมันทั้งมือที่เพิ่งจับฝรั่งมานั่นแหละ
“กูว่าบางทีกูนี่แหละ เป็นคนที่หาเรื่องให้คนอื่นเค้า ถ้ากูใจเย็นกว่านี้อย่างที่มึงบอก ก็คงไม่มีเรื่องกันแล้ว” ผมบอกมันไปอย่างสำนึกได้
“มันก็ไม่ได้อยู่ที่นายคนเดียวนี่ แต่เราว่านายก็ต้องเริ่มที่ตัวนายเองก่อน ถ้านายระงับอารมณ์ตัวเองได้ นายก็จะห้ามเพื่อนได้ ไม่ใช่อะไรนายก็เป็นทัพหน้า ยังไงก็จะตีจะตีลูกเดียว” น้ำมนต์ก้มหน้ามาพูดกับผม มือก็ลูบไรผมไปเรื่อยๆ
“มึงนี่เป็นคนแปลกมากๆเลยนะน้ำมนต์” ผมพูดออกไป
“แปลก ? แปลกยังไงกัน”
“มึงเหมือนคนที่อ่อนต่อโลก เหมือนคนที่อยู่ในโลกของตัวเองไปวันๆ รอบตัวมึงจะเป็นอย่างไร มึงก็จะไม่เปลี่ยนแปลงตาม หรือว่าสนใจอะไรไปมากว่าพื้นที่ของมึง แต่พอกูรู้จัก และรักมึง มันทำให้กูรู้ว่ามึงเป็นคนที่มองโลกได้เฉียบกว่ากูนัก ทำไมมึงถึงน่ารักแบบนี้เนี่ย ..” อันหลังนี่ไม่ใช่แล้วครับ แต่อยากชมเฉยๆ อีกคนหน้าแดงขึ้นมาเลยครับ
“บุคลิกของคนเรามันไม่ได้บอกหมดนี่ ว่าคนเราต้องเป็นอย่างที่แสดงออกไปหมด อย่างนายที่ดูเถื่อนๆ เกรเร กวนตีน แต่ก็ยังมีมุมบางมุมนะ ..”
“บางมุมทำไม” ผมละอดเขินออกนอกหน้าไม่ได้ แค่ผมชมมันว่าน่ารัก น้ำมนต์ยังยิ้มหน้าแดงขนาดนั้น ถ้ามันบอกผมแบบนั้นบ้าง ผมคงเขินมากว่าแน่ๆ
“มีบางมุมที่น่าหมั่นไส้มากๆ อย่างเช่นตอนนี้ไง”
“อ่ะโด่ มึงอ่ะ ไม่เคยชมแฟนมึงเลยนะ” ผิดคาด หึหึ
“อย่างนายอ่ะ จะให้เราชมอะไรอีก ดูดีไปหมดแล้ว หล่อ รวย แถมมีแฟนน่ารักอีก” ดูมันครับ พูดไปยิ้มไป แถมมีแอบชมตัวเองด้วย มันชักจะทะเล้นขึ้นทุกวันแล้วไอ้คนๆนี้
“ถ้ามีคนบอกกับมึงว่า กูโชคดีมากที่ได้เป็นแฟนกับมึง มึงจะตอบเค้าไปว่ายังไง ?” ผมถามมันไป มันทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบผมว่า
“เราก็จะบอกเค้าไปว่า ทำไมไม่คิดว่าเป็นเราบ้างละ .. ที่โชคดี” คำตอบของมันที่มาพร้อมรอยยิ้มนั้น ทำให้ผมยิ้มตามทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของมันแบบนี้ อยากนอนมองมันยิ้มแบบนี้ทั้งวันเลยจริงๆ ..
อย่างที่มันบอกนั่นแหละครับ เราทั้งสองคือคนที่โชคดีที่สุดที่ได้รักกัน ถึงใครจะมองว่าผมโชคดีมากๆ แต่จะมีสักกี่คนที่มองเหมือนมันบ้างละ มองว่าตัวเองก็โชคดีที่ได้ผมเป็นแฟน .. คงมีแต่มันนี่แหละ
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักมันจนหมดใจได้ไงละครับ .. ถ้าเป็นพวกคุณ พวกคุณจะไม่รักเหรอ
“สวีทกันอีกแล้วนะ นี่มาเฝ้าแฟนกู หรือมาจีบกันเองวะเนี่ย” ไอ้โอ๊ตครับ เข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง กำลังหวานกับน้ำมนต์อยู่เลย
“กลับมาแล้วหรอมึง เรียนเป็นไงบ้าง” ผมลุกขึ้นจากนอนตักน้ำมนต์ แล้วชวนมันคุยครับ แก้เขินด้วย
“ก็เรื่อยๆ ไม่มีไรมาก มีการบ้านด้วย เดี๋ยวทำแล้วจะให้ลอก” มันบอกผมครับ ก่อนที่ตัวมันจะวางเป้ไว้ แล้วเข้าไปวุ่นๆในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมกับน้ำในกะละมัง กับผ้าขนหนูผืนแล้วเดินไปที่เตียงที่ไอ้เดชนอนไม่รับรู้อะไรอยู่อย่างนั้น
“กูรีบออกจากห้องมาเลยนะเนี่ย กลัวมึงร้อนแล้วนอนไม่สบาย จะฝากให้ไอ้โป้เช็ดให้มึงก็เกรงใจมัน ตัวมันเองยังไม่ค่อยดูแลเลย แล้วมันจะดูแลมึงได้ยังไงกัน ฟงแฟนก็ไม่ใช่ แล้วดูสิ พาแฟนมาจีบกันในห้องอีก มึงคงอิจฉาแย่เลยสินะ แต่ไม่ต้องกลัว กูมาแล้ว กูมาทำหน้าที่แฟนที่ดีแล้ว” ไอ้โอ๊ตพูดกับแฟนมันครับ ผมกับน้ำมนต์ได้แต่นั่งมองหน้ากัน และยิ้มให้กันแบบเศร้าๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินและเห็นไอ้โอ๊ตทำแบบนี้ แต่ไอ้โอ๊ตจะทำแบบนี้ทุกวัน คุยกับไอ้เดชตลอด อยู่กับไอ้เดชมากเท่าที่จะอยู่ได้ จนครอบครัวไอ้เดชไว้วางใจ ให้ไอ้โอ๊ตมาเฝ้าแทนเค้า แต่ที่บ้านของไอ้เดชก็จะแวะมาทุกวันเหมือนกันครับ
“มึงรู้มั้ยไอ้เดช วันนี้มีรุ่นน้องมาจีบกูด้วยนะเว๊ย น่ารักเชียวละ แต่กูบอกน้องเค้าไปแล้ว ว่ากูมีแฟนแล้ว มึงเห็นมั๊ย กูซื่อสัตย์กับมึงแค่ไหน กูไม่มีวันนอกใจมึงหรอกนะ กูจะรอจนกว่ามึงตื่น ตื่นมาได้ยินกูบอกมึงเต็มๆหูเต็มตาว่ากูรักมึง มึงต้องรีบตื่นนะเว๊ย” คำพูดที่ดูไม่ได้เศร้าอะไร แต่คนที่นั่งข้างๆผมกลับน้ำตาคลอทุกครั้งที่ได้ยินสองคนนี้คุยกัน .. ไม่ใช่สองคนสินะ คงเป็นแค่ไอ้โอ๊ตพูดกับไอ้เดชมากกว่า
“เรากลับกันเถอะน้ำมนต์ กูไม่อยากร้องไห้” ผมหันไปพูดเบาๆกับน้ำมนต์ ที่ตอนนี้น้ำในตาของมันชักเอ่อล้นออกมาบ้างแล้ว น้ำมนต์ไม่พูดอะไร แค่พยักหน้าให้ผม ผมเอื้อมมือไปจับมันและจูงมือมันออกมา
“ไอ้เดช กูกลับก่อนนะ เมียมึงมาแล้ว” ผมพูดบอกไอ้เดชครับ ไอ้โอ๊ตหันมามองผม
“กูกลับก่อนนะมึง ค่ำๆค่อยมาหา” ผมบอกไอ้โอ๊ตแล้วยิ้มให้
“เออ ขอบใจมึงมาก” มันบอกผม ก่อนจะก้มหน้าเช็ดตัวให้ไอ้เดชต่อ ผมกับน้ำมนต์เลยจูงมือกันออกมาจากห้อง
“เดี๋ยวไอ้โป้” ไอ้โอ๊ตเรียกผมอีกครั้ง ผมเอี้ยวหน้าไปมองมันก่อนยิ้มเชิงถามว่ามีอะไรเหรอ
“อย่าลืมบอกรักกันให้มากๆนะเว๊ย ไม่มีใครรู้หรอก ว่าพรุ่งนี้ใครอีกคนจะอยู่ให้เราบอกได้อีกกี่ครั้ง คิดยังไงก็บอกเขาไป อย่าให้มันสายเหมือนกู” มันบอกแล้วยิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่เจือด้วยความเศร้า และเป็นยิ้มที่หวังดี ผมก็ยิ้มตอบมัน ก่อนจะหันหน้ากลับ มองหน้าน้ำมนต์ และชวนกันเดินออกจากห้องนั้นต่อ
ผมมองกลับไปในห้องนั่นผ่านบานกระจก น้ำตาของคนที่เข้มแข็ง ที่เอาคำว่ารักมาปลอบใจตัวเองเพื่อรอคอยปาฎิหารย์ค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ ปากก็พูดอะไรต่อมิอะไรให้ไอ้เดชฟัง มือก็เช็ดตัวไอ้เดชไปเรื่อย ช่างเป็นภาพที่ผมทนมองได้แค่แว๊บเดียว ก่อนจะเบี่ยงสายตาหนี และจูงมือน้ำมนต์จากไปจากจุดนั้น
บางคนคงมองว่าครั้งนี้คือเวรกรรมที่ทั้งคู่ต้องช่วยกันชดใช้กับสิ่งเลวร้ายที่เคยทำมา แต่ถามหน่อยเถอะครับ ว่าทำแบบนี้ไม่แกล้งกันเกินไปหน่อยเหรอ คนที่เพิ่งเข้าใจกัน รักกัน แต่พูด บอก และแสดงอาการอะไรไป อีกคนไม่รับรู้ มันแตกต่างอะไรจากตอนที่ไม่ได้รักกัน .. ถามหน่อยเถอะครับ ว่าจะกลั่นแกล้งชีวิตคู่ของพวกมันไปถึงไหน
“นาย ..” น้ำมนต์ดึงมือผม เมื่อเราเดินมาถึงลานจอดรถของโรงพยาบาล ผมเลยหันไปมอง สายตาที่แดงกล่ำของแฟนผม บ่งบอกว่าน้ำตาไหลออกมาไม่น้อยเลย
“โหดูดิ ตาแดงเลย เจ้าน้ำตาใหญ่แล้วนะเรา” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอามือเช็ดคราบน้ำตาให้มัน มันยิ้มออกมาแบบเขินๆให้ผม
“ไม่รู้สิ อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลตาม เราสงสารพี่โอ๊ตกับพี่เดช” มันพูดพร้อมกับยิ้มๆให้ผม ผมรู้ดีว่าน้ำมนต์เป็นคนอ่อนไหวในเรื่องพวกนี้แค่ไหน แต่เป็นเรื่องอ่อนไหว ที่ผมนี่แหละจะขอยืนข้างๆ เช็ดน้ำตาให้มันเอง
“ไม่ร้องนะเด็กโง่ เราต้องไม่ทำให้มันเศร้า ไอ้โอ๊ตมันร้องมาเยอะแล้ว เราต้องเข็มแข็งอยู่ข้างๆมัน เห็นมั้ยต่อหน้าเรามันกลั้นน้ำตาแทบตาย มันไม่อยากให้พวกเราเห็นความอ่อนแอของมัน อย่างนั้นต่อไปห้ามร้องให้มันเห็นนะครับ” ผมบอกน้ำมนต์
“อืม เราขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก กูเข้าใจ ต่อไปร้องให้กูเห็นคนเดียวพอนะ และต้องให้กูเป็นคนคอยเช็ดน้ำตาให้ด้วย” ผมบอกพร้อมกับยังยกมือป้ายๆเล็กน้อย
“แล้วถ้าเราร้องไห้เพราะนายละ” มันถามขึ้นมา
“ก็ร้องต่อหน้ากูนี่แหละ กูจะได้รู้ว่ากูผิด และกูจะทำให้มึงหยุดร้องเอง” ผมบอกมัน มันยิ้มออกมาตาหยี จนผมต้องเอามือไปขยี้หัวมัน
“นาย ..” น้ำมนต์เรียกผม
“ว่าไงครับ” ผมถามไป แต่มือก็ยังขยี้หัวมันเล่น วันนี้มันปล่อยผมครับ ผมมันนุ่นมาก
“เรารักนายนะ”
มือที่กำลังขยี้หัวเล่นของผมค้างนิ่งเลยครับ อึ้งไปเลยอยู่ๆก็มาบอกรักผม ไม่ใช่ไม่เคยได้ยินนะครับ แต่ก็ไม่ใช่ง่ายๆเหมือนกันที่จะได้ยินคำนี้จากปากมัน ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายพูดเองบ่อยๆ แต่วันนี้มันกลับมาบอกผมง่ายๆ ในลานจอดรถโรงพยาบาลที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยานี่นะ โรแมนติกมาก !!!
“ทำไมไม่พูดอะไรเลยละ” มันถามผม
“เดี๋ยวดิ ปล่อยให้กูอึ้งนานๆหน่อย อย่าเพิ่งขัด” ผมบอกมันและขอเวลาอึ้งต่อครับ มองตาของมันที่ยิ้มให้ผม มองริมฝีปากที่ประกบกันแน่นเหมือนกำลังกลั้นความเขิน มองจมูกที่ดูเชิดๆ กับขนตาที่แสนยาวนั้น
“อึ้งนานไปละ เอามือออกไปเลย” มันบอกผม พร้อมกับปัดมือผมที่อยู่นิ่งๆบนหัวมันออก
“ทำไมอยู่ๆก็มาบอกรักกูละ หรือว่าเพราะที่ไอ้โอ๊ตพูด”
“อืม พี่โอ๊ตพูดถูก ถ้ามีโอกาสก็ควรบอกกัน ก่อนที่มันจะไม่มีโอกาส” มันตอบมาหน้าตาเศร้า
“ขอบใจนะ คำพูดคำนี้ของมึง ทำให้กูรู้สึกดียิ่งกว่ากินลิโพสิบขวดอีก” ผมบอกมันไป
“เว่อร์ไปแล้ว”
“ไม่ได้เว่อร์ คำว่ารักคือยาวิเศษ และมึงคือคนพิเศษ กูก็รักมึงนะ รักมากๆด้วย” ผมพูดพร้อมกับดึงมันเข้ามากอดเบาๆ ดีนะครับที่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครที่ลานจอดรถ และดีอีกอย่างที่วันนี้น้ำมนต์ปล่อยผม ถ้ามองจากข้างหลังนี้ ผู้หญิงชัวร์ๆ ผมเลยแสดงออกกับมันในที่สาธารณะได้ง่ายขึ้น
“บางทีเส้นทางความรักของทุกคนก็ไม่ได้อย่างใจอย่างที่ทุกคนต้องการหรอก กูมองว่าตัวเองกว่าจะได้รักกับมึง มันก็เจออะไรมาเยอะแยะ แต่ถ้ามองไปอีกคู่ละ สองคนนั้นเคยเฉียดความเป็นความตายมาแล้วด้วยกันทั้งคู่ กว่าจะได้รักกัน แล้วไง พอได้รักกัน กลับเหมือนกับว่าอยู่กันคนละโลก กูถึงดีใจไง ที่ทุกวันนี้กูยังมีมึง มึงเข้ามาทำให้ชีวิตของกูมีค่าขึ้นทุกวัน มึงมาทำให้วันๆที่ว่างเปล่า เป็นวันที่เต็มไปด้วยคำว่าชีวิตชีวา .. ไม่รู้จะบอกมึงยังไงดี แต่กูดีใจ และขอบใจมึงมากที่รักกู ขอบใจมึงจริงๆ”
ไม่รู้ว่าตัวเองพูดยาวไปมั้ย ไม่รู้ว่าอีกคนจะเข้าใจรึเปล่า และไม่รู้ว่าบทพูดที่ดูพระเอกในครั้งนี้ จะมีโอกาสพูดมันอีกสักกี่ครั้ง แต่เชื่อเหอะ ถึงคำพูดอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ความรู้สึกที่มีไม่เคยที่จะเปลี่ยนไป
จบแล้ว ..
ซะเมื่อไหร่เล่า !!!
ถ้าเรื่องราวของผมกับน้ำมนต์จะจบลงตรงย่อหน้าก่อนหน้า คงเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจคนที่ติดตามมาตั้งแต่ต้นจนจบแน่ๆ เพราะทุกคนในที่นี้ไม่ได้หลงใหลกับกับความน่ารักของน้ำมนต์ และติดตามแค่ความรักของผมกับคนที่กอดอยู่คนนี้เท่านั้น ผมไม่เห็นแก่ตัวขนาดจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว พอตัวเองมีความสุข แล้วก็ลืมเรื่องราวของคนอื่นๆหรอก
และก็อย่างที่อยากบอก แม้เรื่องราวพวกนี้จะจบลง แต่ทุกชีวิตเหมือนมีชีวิต ในเมื่อมีชีวิตทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องดำเนินต่อไป ตัวละครหลายตัวที่ไม่จำเป็นต้องรู้จุดจบ ตัวละครหลายตัวที่รอลุ้นในเรื่องความรัก บางทีก็ไม่ต้องออกมาเฉลย ตัวละครบางตัวที่กำลังคร่ำเครียดและดราม่า บางทีก็ไม่จำเป็นต้องกลับมาเฮฮา .. เพราะตัวละครพวกนั้นมันมีชีวิตจริงๆไปแล้ว ..
“น้ำมนต์ว่า ยืดเรื่องอีกซักกี่ตอนดี” ผมคลายกอดอีกคนแล้วก้มหน้าถาม
“ไม่รู้สิ ถามคนอ่านดีกว่า” เธอตอบผม ก่อนจะหันมายิ้มให้กับพวกคุณ .. ทำเอาผมต้องหันมามองด้วย ผมเห็นนะว่าพวกคุณมีรอยยิ้ม ผมเห็นนะว่าพวกคุณกำลังมีความสุข และผมก็เห็นนะว่าพวกคุณกำลังอยากรู้อะไรอีกหลายๆเรื่องเลย งั้นผมถามแล้วกัน ..
ว่าพวกคุณล่ะ อยากอ่านอีกกี่ตอน ?
หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!! (อ่าน 277534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก