แหะๆ กำลังลงๆอยู่เครื่องดันมาดับซะได้
ลงต่อเลยนะครับ
ตอนที่ 5.2 บาดเจ็บ
“ปึก”
ธรเบียงตัวหลบทันที แต่ก็ยังโดนเข้าที่หัวไหล่เขาเข้าอย่างจัง จนเขาต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้น ทันที่ที่ธรทรุดลงไปแดงก็ขยับหมายจะชกมันทันที แต่ว่าคีย์กลับไวกว่าพุ่งตัวเข้าไป ใช้สันมือฟันที่ข้อมือจนมันปล่อยไม้ทิ้ง แล้วเขาก็จับแขนมันไว้ข้างหนึ่งก่อนที่จะเตะเข้าที่ขาพับใน จนมันล้มลงไปนอนกับพื้น
“ชอบเป็นหมาลอบกัดนักใช่ใหม่ มึงต้องชดใช้” คีย์จับแขนมันข้างนั้นหมุนทวนเข็มนาฬิกาทันที จนมันร้องออกมาเสียงดังมาก แล้วคีย์ก็ใช้เท้าเหยียบไปที่หน้าอกมันเพื่อออกแรงอีก ดุท่าเขาตั้งใจจะหักแขนมันแน่ๆ เพื่อนคนอื่นๆของมันจะเข้ามาช่วย แต่แดงก็เข้าขวางทันทีจนไม่มีใครกล้าขยับ
“พอเถอะคีย์ เดี๋ยวมันแขนหักกันพอดี” ธรลุกขึ้นมา เอามือจับมือคีย์ที่กำลังจะหักแขนไอ้คนนั้นอยู่แล้วไว้
“แต่มันทำปู่นะ” คีย์ทำหน้าโกรธมาก
“ช่างมันเถอะพี่ก็ไม่ได้เป็นไรมาก อย่าให้เรื่องมันใหญ่โตกว่านี้เลย” ธรยิ้มบิกคีย์พร้อมกับค่อยคลายมือคีย์ออก
“เกิดอะไรกันขึ้นหรอครับ” ตำรวจท้องที่เดินผ่านเข้ามาพอดี
คีย์ปล่อยมือมันก็รีบลุกขึ้นมาทันที แดงกับคนอื่นๆก็เปลี่ยนท่าทีต่อกันทันที
“อ่าว คุณธรนี่ครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคับ” นายตำรวจคนนั้นรีบทักทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นธร
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไม่มีอะไรแล้วครับ” ธรยิ้มตอบ ก่อนหันไปมองหน้าหกคนนั่น พร้อมกับส่งสายตาว่าให่ไปได้แล้ว ถ้าให้อยากให้เรื่องถึงตำรวจ
พวกมันทั้งหกรีบแบกพากันออกไปทันที
“ถ้าไม่มีอะไร ผมขอไปตรวจที่อื่นต่อนก่อนนะครับ” แล้วตำรวจก็ขอตัวไป
“ปู่เป็นไงบ้าง” คีย์ที่อยู่ใกล้ธรที่สุดรีบถาม โดยที่แดงวิ่งเข้ามาติดๆ
แดงมีทีท่าว่าจะห่วงธรมากเป็นพิเศษ แต่ติดที่คีย์อยู่ตรงนั้นด้วยเขาจึงได้แต่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ คีย์จับแขนข้างที่ธรโดนตี
“โอ๊ยยย นี่กะจะหักแขนพี่หรือไง” ธรเอามือกุมไหล่ตัวเองไว้
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ปู่ไปหาหมอดีกว่านะผมว่า” คีย์เริ่มห่วงแขนของธร
“ไม่เป็นไรหรอก มันคงช้ำนะ กลับบ้านดีกว่า แดงไปเอารถมาสิจอดอยู่ข้างหน้านี่แหละ” ธรสั่ง
แดงรีบวิ่งออกไปทันที ธรเดินนำหน้าคีย์มาที่ที่จอดรถ คีย์เดินตามหลังก็รู้สึกผิดที่ต้องมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะตัวเองด้วย พอขึ้นรถได้ธรก็ให้แดงขับรถกลับบ้านทันที
“แต่นายครับ ผมว่าไปโรงบาลก่อนไม่ดีหรอครับ” แดงถามด้วยสีหน้ากังวลมากๆ
“นั่นสิผมว่าปู่น่าจะไปโรงบาลนะ เผื่อกระดูกหักจะทำยังไงละ” คีย์รีบเสริม
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกน่า อย่างมากก็แค่ซ้นเท่านั้นแหละ กลับบ้านก่อนเถอะ” ธรหันไปยิ้มให้คีย์
“เออ แต่ว่าคีย์นี่ก็เก่งเหมือนกันนะ เรียนพวกนี้มาหรือไง” ธรถาม
“อืมใช่ พ่อกับแม่ให้เรียนไว้ เอาไว้ป้องกันตัว”
ธรก็ถึงเรื่องราวว่ามันเกิดเรื่องได้ยังไง แดงก็เป็นคนเล่าเรื่องให้ฟัง แดงรีบขับรถรวดเดียวจนมาถึงบ้านไร่ของธร พอลงรถได้แดงรีบเข้ามาพยุงธรเข้าบ้านทันที
“ป้า ป้า ป้าอยู่หรือเปล่า” แดงตะโกนเรียกป้าน้อย
“อยู่ มีอะไรหรอแดง” ป้าน้อยรีบออกมาดูทันที
“ว๊ายตายแล้ว นายไปโดนอะไรมา เดี๋ยวป้าจะเอากล่องยามาก่อนนะ” ว่าแล้วป้าแดงก็รีบหันหลังวิ่งกลับเข้าไปข้างในทันที
ป้าน้อยกลับมาพร้อมกับกล่องยา ธรนั่งรอที่โซฟารับแขกในห้องนั่งเล่นแล้วตอนนี้ โดยมีแดงนั่งอยู่ข้างๆไม่ห่าง ส่วนคีย์นั่งมองอยู่ที่โซฟาตัวเล็ก
“ไปทำอะไรกันมาค่ะ ดูแต่ละคนสิอย่างกับโดนหมาฟัดก็ไม่ปาน” ป้าน้อยหันไปดูสภาพแต่ละคน
“เดี๋ยวค่อยเล่าป้า มาช่วยผมทำแผลให้นายก่อน” แดงเรียกป้าน้อย ป้าน้อยก็รีบเข้ามาช่วยทันที
แดงขอให้ธรถอดเสื้อออก ธรถอดเสื้อออกคีย์ก็เห็นว่าธรหุ่นดีมากเหมือนกัน ตอนเมื่อเช้าไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่กลั่นหัวเราะเรื่องคำที่เขาเขียนอยู่ คีย์มองไปยังเห็นรอยหมึกที่เขาเขียนหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย เขาก็อดอมยิ้มไม่ได้แต่มันก็ไม่พ้นสายตาของธรไปอยู่ดี
“โอ๊ยยย เบาๆหน่อยสิแดง จะหักแขนผมอีกคนหรือไง” ธรหันไปบนแดงที่จับแขนเขาขยับดู
บนหัวไหล่ของธร มีรอยช้ำสีม่วงเข้าเป็นทางยาว คงเป็นรอยจากที่โดนท่อนไม้ฝาดมาอย่างแรง
“อืม ไม่ได้หักอย่างที่นายว่าจริงๆ แต่นายคงทำงานไม่ถนัดไปอีกหลายวันแน่ๆ”
“เรื่องงานไม่เป็นไรหรอก ผมคิดว่าผมมีคนทำแทนแล้วตอนนี้” ธรมองไปที่คีย์ แล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้
แดงทายาแล้วก็ให้ป้าน้อยช่วยใช้ผ้าพันแขนจนถึงช่วงหัวไหล่ให้ หลังจากที่แดงทำแผลให้ธรเสร็จ ธรก็บอกให้แดงไปทำแผลที่หน้าของตัวเองด้วย ป้าน้อยเลยพาแดงไปข้างใน คีย์เห็นธรไม่เป็นไรแล้วก็จะเดินขึ้นห้อง
“เดี๋ยวก่อนพ่อคนต้นเรื่อง มานั่งนี่ก่อนเลย” ธรเรียกคีย์ให้มานั่งข้างๆ คีย์ตัดสินใจสักแปบก่อนที่จะเดินมานั่ง
พอคีย์นั่งข้างๆ ธรก็จับหน้าคีย์หันดูรอยช้ำตรงโหนกแก้ม
“ดีนะไม่แตก อยู่เฉยๆเดี๋ยวพี่ทายาให้” ธรบอกก่อนก้มลงไปหยิบขวดมากับสำลี
“ไม่ต้องหรอกปู่ แค่นี้เอง” คีย์บอก
“ก่อเรื่องแล้วยังจะมาดื้ออีกหรือไง แต่ว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียกพี่ว่าปู่หือ”
“555 มันติดไปแล้วอะ ทำยังได้” คีย์ยิ้มกวน
“เออ เออ ตามใจ แต่ว่าคีย์ก็นะ แค่ขอโทษนะพูดไม่ได้หรือไง” ธรบ่นพร้อมกับเอาสำลีที่ชุบยาแล้วทาที่รอยช้ำบนแก้มคีย์
“อู๊ยยย” คีย์ร้องพร้อมกับสะดุ้งเล็กน้อย
“เจ็บด้วยหรอ พ่อคนเก่ง ที่ตอนหาเรื่องไม่คิด คราวหน้าคราวหลังต้องหัดขอโทษคนอื่นบ้างนะ”
“ทำไมผมต้องขอโทษด้วยละ ก็ผมไม่เห็นพวกมันจริงนี่น่า” คีย์เถียง
“ยังจะมาเถียงอีก พี่บอกอะไรต่อไปต้องทำด้วยเข้าใจไหม” ธรแกล้วเช็ดรอยช้ำแรงขึ้น
“โอ๊ยยย นี่จะฆ่ากันหรือไงเนี่ยปู่ มันเจ็บนะ” คีย์โวยวาย
“รู้ว่าเจ็บต่อไปก้ทำตามที่พี่สอนด้วย เข้าใจ๊” ธรจ้องหน้า
“คร้าบบบบบบบปู่ผมจำได้แล้วคร้าบบบบบ” คีย์ลากเสียงกวนๆ
“เสร็จแล้วใช่ไหม ผมจะได้ขึ้นห้องก่อน”
ธรทายาให้สักพักก็ปล่อยให้คีย์ขึ้นห้องไป แดงเดินเข้ามาทันที
“นายผมว่าจะไหวหรอครับ ส่งคืนคุณสุเมธไปเถอะผมว่า” แดงทำสีหน้ากังวล
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ผมรับปากเขาไว้แล้ว แล้วนี่คีย์ก็เริ่มเข้าใจไรมากขึ้นแล้วด้วย”
“แต่ว่านายครับ” แดงกำลังจะพูดต่อ แต่ธรยกมือขึ้นมาห้ามก่อน
“ผมตัดสินใจแล้ว แดงไปพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้ว ผมก็จะขอตัวไปพักผ่อนเหมือนกัน” ว่าแล้วธรก็หยิบเสื้อมาคลุมตัวเองไว้ แล้วเดินขึ้นห้องตัวเองไป แดงได้แต่มองตามหลังจนธรขึ้นห้องไป
ธรเข้ามานอนในห้อง ตอนนี้เขากลับนึกถึงแต่หน้าคีย์ตอนที่เขาทำแผลให้ นี่เขาจะมานั่งนึกถึงหน้าไอ้เด็กตัวแสบนั่นทำไมนะ เขาพยายามสลัดความคิดนี้ออกไป แต่แล้วมันก็ไม่ยอมหายไปจากหัวเขาสักที นี่เขาคงจะไม่สบายแน่ๆ ที่มานั่งคิดถึงหน้าของเด็กแสบแบบนั้น เข้าคิดจนเขาเผลอหลับไป
คีย์เมื่อกลับมาที่ห้องเขาก็ล้มตัวลงนอนเหมือนกัน ที่แรกเขาคิดจะหาวิธีแกล้งธรที่ยังแขนเจ็บอยู่ แต่แล้วเขาก้เปลี่ยนใจ
“รอให้แขนหายเจ็บก่อนดีกว่า ครั้งนี้ยกประโยชน์ให้นะปู่” คีย์นอนอมยิ้ม ก่อนที่จะหลับไปเหมือนกัน
ตอนเย็นแดงต้องขึ้นมาตามทั้งธรและคีย์ลงไปทานข้าว
ระหว่างกินข้าวธรก็ตักผักให้คีย์อีกเหมือนเดิม
คีย์เงยหน้าขึ้นมามอง “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยากกิน” คีย์ทำเสียงเรียบๆ
“พี่ก็บอกไปแล้วไงว่าต้องกิน เราจะขัดใจพี่หรือไงหรืออยากให้พี่เอาเรื่องวันนี้ไปบอกพ่อเรา ทีนี้ไม่รู้ว่าจะถูกส่งไปที่ไหนอีก” ธรยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่าฝ่ายตรงข้าม
คีย์พอได้ยินแบบนั้น ก็เลิกต่อปากต่อคำกับธรอีก เขาก้มหน้ากินผักที่ธรตักให้จนหมด พวกเขานั้งกินข้าวจนเสร็จก่อนที่คีย์จะลุกกลับห้องไป
“คีย์พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านะ เดี๋ยวเราต้องไปช่วยชาวบ้านเขากัน”
“ผมแล้วทำไมต้องเป็นผมด้วยละ” คีย์ทำหน้าแปลกใจ
“ก็แล้วใครทำให้พี่แขนเจ็บละ ดังนั้นเราต้องเป็นแขนให้พี่ไปก่อนช่วงนี้” ธรแกล้งจับแขนข้างที่เจ็บ
“ก็ได้ หายเมื่อไหร่ผมเอาคืนแน่ จำไว้เลย” แล้วคีย์ก็เดินขึ้นห้องไปทันที
“นายครับ ผมไปทำแทนก็ได้นี่ครับ” แดงบอกเมื่อคีย์เดินลับตาไปแล้ว
“ผมรู้ว่าแดงทำได้ แต่ผมอยากให้คีย์เขาลองทำดู”
“แต่มันจะไหวหรอครับ” แดงทำหน้ากังวล
“ไหวไม่ไหวก็ต้องคอยดูแล้วกัน” ธรลุกขึ้นตบบ่าแดงเบาๆ ก่อนเดินขึ้นห้องไปเหมือนกัน
.............................
ตอนเช้าหลังกินข้าวเสร็จแล้ว ธรให้แดงไปตามคนงานไปช่วยงานด้วย2-3คน แล้วก็ขับรถออกไป
“นี่ปู่ตกลงเราจะไปไหนกัน ยังไม่เห็นบอกอะไรผมเลย” คีย์ถามเมื่อนั่งรถมาได้สักพัก
“อ๋อ พอดีเมื่อวานผู้ใหญ่บ้านหมู่7เขามาของให้พี่เอาคนงานไปช่วยงานหน่อย พอดีเขาจะสูบน้ำจากบ่อหมู่บ้านเพื่อลอกบ่อนะ เอาไว้รอรับหน้าฝนเดือนหน้านะ” ธรหันไปยิ้มให้คีย์
“แล้วจะให้ผมทำอะไรละปู่ ผมไม่เคยทำนะ”
“เอาน่างานนี้สนุกแน่ๆ” ธรนึกแล้วก็ขำเบา คีย์ทำหน้าแปลกใจกับท่าทางของธร
แดงขับรถเลี้ยวมาที่บ่อน้ำของหมู่บ้าน ธรลงไปเห็นชาวบ้านกำลังช่วยกันวางท่อสูบน้ำจากบ่อพอดี
“เอาพวกเราไปช่วยเขาหน่อย” ธรหันไปบอกคนงาน รวมทั้งแดงกับนพที่ขอตามมาด้วย
“สวัสดีครับคุณธร” ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาทัก ธรยกมือไหว้ทันที
“สวัสดีครับผู้ใหญ่” ธรทักตอบ
“อ่าว วันนี้พาใครมาด้วยละครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“อ๋อ เลขาส่วนตัวผมนะครับ เลยพาเขามาช่วยงานด้วย เพราะพอดีผมแขนเจ็บนิดหน่อยนะครับ”
“ยังงี้ผมเกรงใจแย่เลย ทั้งๆที่แขนเจ็บแบบนี้” ผู้ใหญ่ทำท่าทางเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
แล้วผู้ใหญ่ก็พาธรกับคีย์เดินดูการสูบน้ำออกจากบ่อ
“เฮ้ย แดงแกเป็นไรไปวะ หน้าบอกบุญไม่รับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” นพถามเพื่อนสนิท เมื่อเห็นท่าทางของแดงผิดปกติไป
“เออ ไม่มีอะไรหรอก แค่ช่วงนี้หงุดหงิดนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย” แดงพูดก่อนที่จะเดินไปช่วยงานอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้นพยื่นสงสัยอยู่อย่างนั้น
ธรพาคีย์เดินลงมาที่ขอบบ่อเมื่อเขาสูบน้ำออกหมดแล้ว จนเหลือแต่โคลนก้นบ่อกับปลาที่อยู่ในบ่อเท่านั้นเอง พอเหลือเท่านี้คนงานก็ลงไปจับปลากันใหญ่
“เอาไม่ลงไปช่วยเขาจับปลาละ” ธรหันไปบอกคีย์
“ผมเนี่ยนะ ใครจะลงไปเลอะขนาดนั้น” คีย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับกับโคลนที่อยู่ตรงหน้า
“จะกลัวเลอะอะไรนักหนา” แล้วธรก็ผลักคีย์ลงไปทันที
“เหวอออออออ” คีย์ร้องเสียงหลงก่อนที่จะเซตกลงไปในบ่อ
คนอื่นหันมามองคีย์กันหมดแล้วตอนนี้ เพราะเขาจมลงไปในโคลนครึ่งตัวได้ตอนนี้ ธรได้แต่ยืนหัวเราอยู่ที่ขอบบ่อ นพวิ่งมาช่วยดึงคีย์ลุกขึ้นมาทันที คีย์หันไปมองธรที่ยืนหัวเราะอยู่ ก่อนที่จะใช้มือกำโคลนแล้วเขวี้ยงไปใส่ธร ธรระวังตัวอยู่แล้วเลยรีบกระโดดหลบ
“ยังเร็วไปนะครับน้อง 555” ธรยังหัวเราะต่อ
“เอาไหนๆก็เลอะแล้ว ก็ช่วยพี่เขาจับปลาเลยแล้วกัน”
คีย์เมื่อเห็นว่าทำอะไรธรไม่ได้ ก็เลยหันไปช่วยเขาจับปลาแล้วกัน โดยมีนพค่อยช่วยบอกส่วนแดงแยกไปช่วยอีกกลุ่มนึง คีย์เริ่มสนุกกับการจับปลาในโคลนแล้วตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกๆเลยที่เขาหัวเราะออกมาให้ธรเห็น ธรก็ได้แต่ยืนยิ้มกับท่าทางของคีย์
“นี่ๆ ปลาอยู่ตรงนั้นไง” ธรไปหาไม้ไผ่ยาวมาจากไหนไม่รู้ เขาเอามาสะกิดที่ตัวคีย์ ก่อนที่จะชี้ไปที่ปลาตัวใหญ่ในโคลน
“ไม่ช่วยแล้วยังจะมาสั่งอีกนะปู่ แน่จริงลงมาจับเองดิ” คีย์กวนกลับมา
“จับไปเลย ไม่ต้องมาเรื่องมาก” ธรเอาไม้ไผ่สะกิดที่ตัวคีย์แล้วชี้ไปที่ปลาอีกสองสามหน
จนคีย์ทนไม่ไหวต้องหันไปจับปลา ธรชี้ให้คียืจับปลาไปสักพักคีย์ก็จับปลาไหลขึ้นมาได้ คีย์เลยหันไปถามนพที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พี่นพนี่มันปลาอะไรหรอพี่” คีย์ยืนปลาที่กำลังลืนอยู่ในมือให้ดู
ก่อนที่นพจะอ้าปากตอบ ธรก็ชิงตะโกนลงมาก่อน
“คีย์นั่นมันงูนะไม่ใช่ปลา” คีย์ตกใจรีบโยนปลาไหลทิ้งทันที ก่อนที่จะหงายท้องล้มลงจมโคลนลงไป
ธรหัวเราะชอบใจอย่างมากที่หลอกคีย์ได้ นพรีบช่วยให้คีย์ลุกขึ้นมาจากโคลน ตอนนี้คีย์เลอะโคลนทั้งตัวแล้ว คงเหลือแต่หน้าขาวๆของเขาเท่านั้นแหละ
“นายไปหลอกคุณคีย์เขาไมละครับ นั่นมันปลาไหลไม่ใช่หรอ” นพสงสัย แต่คีย์เริ่มโกรธที่โดนหลอกแล้วทีนี้
คีย์ได้แต่มองหน้าธรอย่างอาฆาตแค้นมากๆ ก่อนที่จะระบายอารมณ์ด้วยการจับปลาในบ่อต่อ จนเริ่มเย็นปลาก็ใกล้หมดบ่อแล้ว ทุกคนเลยขึ้นมาจากบ่อ ธรยังขำกับเนื้อตัวของคีย์ที่มอมแมมมากๆตอนนี้
“คุณธรแบ่งปลาไปบ้างนะครับ” ผู้ใหญ่บ้านแบ่งปลามาให้ธรกะละมังใหญ่
“เยอะไปแล้วครับผู้ใหญ่ ผมเกรงใจเอาไว้ให้ลูกบ้านผุ้ใหญ่กินดีกว่า” ธรปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ทางผมแบ่งไว้เยอะแล้ว งั้นก็แบ่งให้ลูกน้องคุณก็ได้ครับ ยังไงผมก็ขอบคุรมากนะครับที่มาช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ อ้อ แล้วก็ขอบคุณสำหรับปลานะครับ” ธรยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนที่จะขอตัวกลับก่อน
ธรเดินมาที่รถ นพกับแดงแล้วก็คนงานอื่นๆขึ้นไปนั่งหลังกระบะหมดแล้ว คีย์เดินมาหาธรที่กำลังจะขึ้นรถ คีย์ก็กอดเอวธรทันที
“แหมผมรักปู่จังเลย” คีย์แกล้งพูดแล้วพยายามกอดให้โคลนที่เลอะตัวอยู่ไปติดกับตัวธรให้มากที่สุด
ถึงคีย์จะพูดเล่นแต่ธรกลับรู้สึกดีกับคำที่ได้ยิน ก่อนที่ธรจะเอามือที่เลอะโคลนจากตัวคีย์ขึ้นมา แล้วป้ายไปที่หน้าคียืทั้งสองข้าง
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย พี่รู้ว่าคีย์ต้องการให้พี่เลอะด้วย แล้วทีนี้ใครจะขับรถกลับบ้านละ” ธรแกล้วเอามือป้ายหน้าคีย์จนเลอะไปหมด
“เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปให้ก็ได้ครับ” ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาบอก
“แต่ผมเกรงใจนะครับ” ธรยิ้มแบบเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” แล้วผู้ใหญ่ก็หันไปเรียกชายวัยกลางคนมาขับรถให้ธร
ธรเลยต้องนั่งหลังกระบะไปกับคนอื่นๆ คีย์นั่งลงข้างๆธร พอรถออกตัวได้ไม่เท่าไหร่ คีย์ก็หลับทันที คงเพราะเหนื่อยจากการที่จับปลาตากแดดทั้งวัน ธรเห็นคีย์นั่งสับประหงกก็เลยเอามือจับหัวคีย์ให้มาซบไหล่ตัวเองไว้ แดงได้แต่แอบมอง
คีย์หลับจนมาถึงบ้าน จนธรต้องปลุกเขาให้ตื่น ธรให้เขาไปอาบน้ำก่อนจะได้ลงมากินข้าวด้วยกัน แล้วธรก็หันไปชวนคนงานให้อยู่กินข้าวด้วยกัน เพราะผู้ใหญ่แกให้ปลามาเยอะมาก ตกลงเย็นนี้ธรให้จัดโต๊ะอาหารที่หลังบ้าน ก่อนที่เขาจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เหมือนกัน
ตอนเย็นธรกับคีย์นั่งกินข้าวตรงข้ามกัน เย็นนี้เป็นอาหารจากปลาที่หามาได้ มีปลาเผากับปลานึ่งจิ้มแจ่วสูตรป้าน้อย คีย์กินอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งหิวทั้งเหนื่อยปนกันด้วย
“เป็นไงอร่อยไหม ปลาที่ลงแรงจับมาเอง” ธรถามคีย์ คีย์ไม่ตอบได้แต่พยักหน้า
“มันต้องอร่อยอยู่แล้ว เพราะมันมาจากน้ำพักน้ำแรงเรา ทีนี้รู้ยังว่าคนอื่นเขาไม่ได้สบายเหมือนเราทุกคนนะ เราก็น่าจะดีกับคนอื่นไว้บ้าง” ธรได้โอกาสสอนคีย์ทันที
“อืม รู้แล้วครับ ปู่นี่ขี้บ่นจริงๆ” คีย์ทำเสียงรำคาญ
“อะแล้วนี่อีกเรื่อง กินผักด้วย” แล้วธรก็ตักผักต้มใส่จานให้คีย์
คีย์ไม่อยากทะเลาะกับธรเรื่องนี้แล้ว เขาเลยจำใจกินผักที่ธรตักมาให้ ธรเอื้อมมือมาลูบหัวเขาเบาๆ
“เห็นไหมเรื่องแค่นี้เอง ไม่ใช่อะไรยากเย็นสักหน่อย”
ธรนั่งกินข้าวกับคีย์ไปสอนเรื่องต่างๆ คีย์ก็สนใจบ้างไม่ได้สนใจบ้างตามเรื่องตามราว จนหลังกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน
ธรนอนนึกถึงเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของคีย์ตอนจับปลาวันนี้ แล้วเขายังนึกถึงภาพตอนที่เขาให้คีย์นอนซบไหล่เขาด้วย ใจเขาก็เต้นแรงขึ้นมาทันที่ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ หรือว่าวันนี้เขาตากแดดมากจนไม่สบาย ธรพยายามหาคำอธิบายให้กับตัวเอง
“พรึ่บ” เสียงไปกับเครื่องใช้ไฟฟ้าดับลง สงสัยไฟคงจะดับแน่ๆ ธรลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างแทน
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงคนเคาะประตู
“เดี๋ยวครับ” ธรตะดกนบอกแล้วเดินไปเปิดประตูทันที
“ปู่นอนด้วยนะ ไฟมันดับผมไม่กล้านอนคนเดียว” ว่าแล้วคีย์ก็เดินขึ้นไปนอนบนที่นอนธรทันที
คีย์ขึ้นนอนบนที่นอนะรได้สักพักก็หลับทันที เพราะเพลียจากงานที่ทำวันนี้ ธรยืนงงอยู่หน้าประตูพักใหญ่ๆก่อนที่จะปิดประตู ธรยืนมองคีย์ที่หลับอยู่บนที่นอนเขา ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ ธรหันไปมองหน้าคีย์ก็นึกสงสารเหมือนกัน ก็คีย์ยังเด็กอยู่แถมยังโดนพ่อแม่ตามใจมาตลอด จะโทษคีย์ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เรื่องนี้
ธรนอนมองหน้าคีย์ไปใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเวลาคีย์หลับหน้าตาช่างไร้เดียงสามากๆ ต่างจากนิสัยตอนตื่นลิบลับเลย ธรมองหน้าคีย์ไปใจก็ยิ่งเต้นแรงมาขึ้น แล้วเขาก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาหน้าคีย์อย่างช้าๆ
.......................................
ตอนต่อไปนายคีย์โทรไปตามเพื่อนตัวแสบจากเมืองนอกมาช่วยแก้มือ
อย่าลืมมาคอยเอาใจช่วยนะครับ ว่าธรจะรับมือกับเด็กแสบทั้งสองยังไง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
