หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18

[yowyow]

 

[MayA@TK]

ครูเขม

 

[Wut_Sv]

อ่านถึงไหนแล้วหว่าาาาา ไม่ได้เข้ามาอ่านเลยอ่ะ 555

[Alice111]

ครูเขมชาติ
     ผมเข้าไปคุยกับผู้อำนวยการว่าผมขอดูแลเรื่องการขอทุนนักเรียนและทุนแรกผมประสงค์จะขอให้กับอนุชิต ผมได้ยินมาว่าเมื่อก่อนพ่อเขายังพอมีเงินมาจ่ายค่าเทอมแต่พอโดนตำรวจจับข้อหารับซื้อของโจรแถมแม่ของอนุชิตก็หายไปก่อนหน้าที่ก็ไม่มีใครดูแลเขานอกจากย่าแก่ๆคนหนึ่ง อนุชิตต้องรับจ้างล้างชาม ร้านขายก๋วยเตี๋ยวทุกวันหลังเลิกเรียน บางวันก็ไม่มีเงินมาซื้อข้าวแต่เขาอยากเรียนและเขาก็ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี ผมรู้ว่ามันยากสำหรับอนุชิตตรงที่ว่าพ่อเขาติดคุกแต่ผมก็ยินดีจะเพื่อจะได้ปูทางให้เขาได้เรียนต่อไปได้อีก

    ผมตั้งใจจะไปพบย่าของอนุชิตเพื่อไปพูดคุยสอบถามข้อมูลเบื้อ’ต้นเกี่ยวกับอนุชิต  ผมดีใจที่ได้เห็นเขาใส่ชุดนักเรียนใหม่ๆกับเขาบ้างเสื้อผ้าไม่มีส่วนไหนขาด กางเกงก็พอดีตัวไม่หลวมโคร่งจนเกินไป ร้องเท้าก็ใหม่

“นั้นครับครูบ้านของผม “ อนุชิตพูดผมก้าวเท้าลงจากรถ บ้านผมเห็นเป็นบ้านปูนชั้นเดียวไม่ได้ทาสีแต่อย่างใด เหมือนกับว่าเพิ่งจะปลูกได้ไม่นาน

“พ่อผมปลูกบ้านหลังนี้ก่อนที่พ่อจะโดนตำรวจจับนะครับ” ผมพยักหน้าและเดินตามเข้าเข้าไปด้านในบ้าน  พื้นที่ถูกฉาบด้วยปูนซีเมนต์  ด้านบนไม่ได้ปุด้วยฝ้าแพดานทำให้เห็นโครงไม้ด้านในตัวหลังคาของบ้าน  ผมมองไปก็มีห้องโล่งๆ ทีวีเก่าๆและมีผู้หญิงอายุราวๆ 60 ปีรูปร่างผอมกำลังนั่งตอกกิ๊บหนีบเสื้อ้ผ้าอยู่หลายกระสอบ หันมามองผมด้วยอาการตกใจเล็กน้อย

“ย่าครับนี้ครูเขมครับ ครูที่ให้ชิตไปทำความสะอาดบ้านพักครูนะครับย่าและครูคนนี้แหละที่ให้กับข้าวเราเกือบทุกวันเลยย่า” อนุชิตบอกกับผู้หญิงที่อนุชิตเรียกว่าย่า ผมยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้น

“ไหว้พระเถอะค่ะครู...”

“อนุชิตนะมันพูดถึงครูบ่อยๆ หน้าตาใจบุญแบบนี้นี่เองนะคะครู”

“แล้วนี้ครูมาส่งอนุชิตมันเหรอคะ..เอ๊ะทำไมวันนี้เลิกเร็วละลูก”

“ครูเขาจะมาหาย่านะ ครูเขมจะมาคุยกับย่าด้วย”อนุชิตหันไปบอกกับย่าของเขาและผมก็นั่งลงกับพื้น

“เรื่องค่าเทอมหรือเปล่าคะครู” สีหน้าของคนที่ถามผมดูจะกังวล ผมเพิ่งจะได้ยินวันนี้เองว่าอนุชิตยังไมได้จ่ายค่าเทอมและอาจจะไม่มีสิทธิ์เข้าสอบด้วย ผมคิดว่าจะไปกดเงินเพื่อจะมาจ่ายค่าเทอมให้เขาไปก่อนเพราะทุนคงใช้เวลานานอยู่ในการทำเรื่องขอ

“คุณครูคะรออีกสักสองสามวันให้เงินค่าตอกกิ๊บนี้ออกก่อนเถอะคะ ...อิฉันจะรีบให้อนุชิตไปให้เลยค่ะ” คุณย่าของอนุชิตพูดพร้อมกับจับมือผมเหมือนเชิงอ้อนวอน

“ผมไม่ได้มาด้วยเรื่องนั้นครับ..ผมจะมาดูสภาพความเป็นอยู่ ผมกำลังจะขอทุนเรียนดีแต่ยากไร้ ให้กับอนุชิตนะครับ” ผมบอกคนผู้หญิงตรงหน้าเขามองผมด้วยสายตาแปลกใจ

“ใครจะให้มันละค่ะครู...อนุชิตนะมีพ่อติดคุกเขามองว่าไม่ดีกันหมดแหละค่ะครู”

“ผมจะพยายามครับผมเชื่อว่าจะมีคนที่คิดเหมือนผม พ่อก็ส่วนพ่อและลูกก็ส่วนลูกถูกต้องไหมครับและนายอนุชิตก็มีคุณสมบัติคู่ควรที่จะได้รับทุน เพราะว่าเขาเป็นเด็กขยัน เรียนหนังสือเก่งและเป็นเด็กที่มีน้ำใจไม่ว่ากับผมคุณครูท่านอืนๆหรือว่าเพื่อนๆ” ผมพูด

“ นี้คุณย่าตอกกิ๊บได้วันละกี่กระสอบครับ” ผมถามเพราะดูแล้วคงได้มากหนัก

“หูตาไม่ค่อยจะดีแล้วแหละค่ะครู ทำได้อย่างมากก็ไม่กี่กระสอบ วันหนึ่งได้สักร้อยสักชั่งได้”

“แค่นี้ก็ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวแล้วแหละค่ะ..แต่จะให้ทำยังไงได้เกิดมาไม่มีเหมือนเขา “คุณย่าของอนุชิตคงหมายถึงเกิดมาไม่สบายมีเงินมีทองเหมือนคนอื่นๆ

“แต่ถ้าช่วงหน้าฝนจะมีคนเอางานปลอกเปลือกไม้โสนที่เขาเอาไปทำดอกไม้อะไรพวกนี้นะคะ อันนั้นจะได้เงินดีหน่อย” ผมพยักหน้าผมมองไปเห็นมีมุมห้องครัวเล็ก มีเตาแก๊สกลางเก่ากางใหม่ มีตู้เย็นไม่เก่าไม่ใหม่พอใช้ได้ มีหม้อสองสามใบเพื่อปรุงอาหารได้

“อนุชิตช่วยทำงานบ้านบ้างหรือเปล่าครับ” ผมถามในมือผมถือที่อัดเสียงเอาไว้จะเอาไปเรียบเรียงและพิมพ์ข้อมูลส่ง

“ช่วยค่ะช่วยได้มากเลยค่ะ ไม่ว่าจะกวาดบ้านถูบ้าน ไปซื้อของและว่างๆยังเดินไปช่วยหลวงพี่ เขาเป็นพี่ชายอิฉันนะคะ ท่านบวชเป็นพระท่านจะแบ่งอาหารที่ญาติโยมนำมาถวายมาให้ดิฉันกับอนุชิตบ้างและอนุชิตไปช่วยท่านกวาดศาลาทำความสะอาดกุฏิที่ท่านจำวัดอยู่” ผมหันมามองอนุชิตว่าเขาเป็นคนที่สู้ชีวิตจริงๆ ผมเชื่อว่าอนาคตถ้าเขาได้มีโอกาสเรียนเขาจะไปได้ไกลทีเดียว
 
   ผมลุกไปเดินดูห้องนอนที่มีเตียงและที่นอนเก่าๆ ส่วนของอนุชิตก็เป็นเหมือนที่นอนยางพาราเขานอนกับยายของเขา มีทีวีแต่ดูท่าจะใช้การไม่ได้แล้ว

“ทีวีเสียเหรออนุชิต” ผมถามอนุชิต เขาก็พยักหน้าเบาๆ

“ครับครู”

“แย่เลย..ไว้ครูเอาของครูมาให้นะ....ที่บ้านครูมีหลายเครื่องพี่ชายครูไม่ค่อยได้อยู่ห้องครูจะยกมาให้เธอ”

“ไม่เป็นอะไรครับครู ครูให้ผมมาเยอะแล้วนะครับ ผมเกรงใจครู”

“เอานะครูมีอยู่เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้และมันก็ไม่ได้ใหม่วะทีเดียวพอดูได้นะ “

“เก็บไว้ทำไมเปล่าประโยชน์สู้เอามาให้เธอ เธอจะได้มีไว้ดูความรู้นะมันมีอยู่รอบๆตัวเรา ยุคนี้สมัยนี้ทีวีก็เป็นแหล่งสือความรู้อย่างหนึ่งนะถ้าใช้ให้เกิดประโยชน์” ผมพูดผมเห็นอนุชิตเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

“ผมจะไปช่วยป้าเขาล้างชามที่ร้านบะหมี่นะครับครูป้าเขาจะให้หนึ่งร้อยห้าสิบบาทล้างชั่วโมงสองชั่วโมงก็เสร็จแล้วครับ”

“อย่ากลับดึกละอันตรายรู้ไหม”

“ครับครู..สองทุ่มกว่าๆผมก็กลับแล้วครับ”

“ดีมาก......ถ้าอย่างนั้นติดรถครูออกไปด้วยกันเลยซิ ครูก็จะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าครูมีสอนติวนะ” ผมบอกอนุชิต ผมเดินออกมายกมือไหว้ลาคุณย่าของอนุชิตและขับรถพาอนุชิตออกมาด้วยผมส่งเขาที่ตรงร้านขายบะหมี่ ผมเห็นมีบะหมี่หมูแดงที่คริสโตเฟอร์ชอบผมเลยสั่งบะหมี่ไว้ทานด้วยกันเย็นนี้ โป้งและปันปันด้วยดีกว่าสั่งเพื่อไว้อีกถุงเพื่อนายคริสจะหิวมากวันนี้

   ระหว่างที่ผมยืนรอบะหมี่อยู่และอนุชิตเขาก็กำลังช่วยเจ้าของร้านขายบะหมี่เป็นป้าวัยกลางคนตักพวกเครื่องปรุงบรรจุใส่ถุงเล็กสำหรับคนที่สั่งกลับบ้าน
   
    ผมหันไปเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนแก้มมากเลยไม่ซิ ใช่แก้มจริงๆด้วย และเหมือนกับกำลังจะถูกจับให้ขึ้นรถเก๋งไปกับใครก็ไม่รู้หน้าตาที่บอกได้ว่าไม่น่าไว้ใจได้เลยสักคน ผมเห็นทางทางพวกนั้นเหมือนจะไม่ใช่คนดีเอาซะด้วย

“อนุชิต...ครูฝากบะหมี่ก่อนนะครูจะไปดูแก้มไม่รู้ว่าขึ้นรถไปกับใครดูหน้าตาไม่น่าไว้ใจเลย” ผมบอกอนุชิต

“ครูนี้มันพวกเด็กสกอยด์พวกนี้มันชอบพาคนไปรุมข่มขืนที่ตรงตึกร้งนะครับครูและพวกมันก็มีอาวุธนะครู”ผมได้ยินแบบนั้นไม่ได้หรอกนั้นลูกศิษย์ผม ผมก็รีบขึ้นรถไปทันทีและขับรถออกไปตามพวกมันไป  ถึงยังไงแก้มก็เป็นลูกศิษย์ของผม ผมควรจะปกป้องลูกศิษย์ของผมด้วยซิ

   ผมขับรถตามพวกรถเก๋งสีดำพวกนั้นขับรถตามเข้าไปในซอยเปลี่ยว ผมเห็นว่ามีรถมอเตอร์ไซค์ขับออกมารับและพากันเข้าไปด้านในซอย

   Rrrrrr เสียงมือถือผมดังขั้น เบอร์ของคริสโตเฟอร์

“พี่เขม..พี่เขมอยู่ไหนอะ” คริสโตเฟอร์ถามผมเสียงมันอู้อี้เพราะว่าเสียงลมดังอื้อแทรกเข้ามาเหมือนกับว่าเขาขับรถมอเตอไซค์อยู่

“พี่มาดูแก้มนะคริส..พี่คิดว่ามีคนจะทำมิดีมิร้ายกับแก้ม” ผมพูดโดยใช้มือขึ้นมาป้องไว้

“ไอ้อนุชิตมันวิ่งมาบอกผมแล้วเนี๊ยะ...ว่าพี่จะไปช่วยแก้มพี่เขมพวกมันมีอาวุธไม่ใช่เหรอ”

“พี่อย่าเข้าไปนะรอผมก่อนผมกำลังขับรถไปหาพี่” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองบ้านเหมือนจะเป็นโรงพยาบาลหรือคลีนิคร้างอะไรสักอย่างนี้แหละ

“ตรงปากซอยที่พี่จะเข้าไปมีคลีนิคร้างอยู่นะคริส” ผมบอกคริสโตเฟอร์

“ผมรู้แล้วแหละพี่เขมและนี่ผมก็กำลังขับไปหาพี่เขม...พี่รอผมก่อนนะพี่อย่าเพิ่งเข้าไปนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนแต่ทำยังไงละนั้นลูกศิษย์ผมทั้งคนนะ

“แค่นี้นะคริส” ผมพูดและดับเครื่องก่อนผมมองไปรอบๆมีรถเก๋งสีดำผมจำได้ว่าแก้มถูกดันให้ขึ้นรถมาและรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วยอีกสองสามคัน ที่ผมจอดรถอยู่นี้เป็นตึกร้างไร้ซึ้งผู้คนและซอยนี้คงไม่มีใครผ่านไปผ่านมาแน่นอนเพราะว่าด้านในก็มีแต่ป่ารกเต็มไปหมด

“อย่านะ...ฮือๆ..ปล่อยนะ..ฮือๆ..ช่วยด้วย” เสียงร้องขอความช่วยเหลือ ผมหันไปยิบไม้แถวๆนั้นขึ้นมาเพื่อเอาไว้ป้องกันตัวได้บ้าง ผมไม่ได้ยินเสียงร้องแล้วผมคิดว่าพวกมันคงต่อยท้องแก้มแน่ๆ ผมรีบเดินเข้าไประหว่างนั้นผมก็ผ่านรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่สองสามคันและรถเก๋งที่ผมเห็นว่าแก้มขึ้นมาไม่รู้ว่าตั้งใจหรือโดนบังคับนะซิ

“นมเล็กฉิบหาย” ผมได้ยินเสียงพวกมันกำลังจะกระทำระยำกับลูกศิษย์ของผมงั้นหรือ

“หยุดนะ!..นั้นพวกนายกำลังจะทำอะไร”ผมเข้ามายืนพวกที่ยืนรุมล้อมแก้มอยู่ถึงกับตกใจที่มีคนมาพบเห็นและแก้มก็ดีดตัวถอยหนีเสื้อผ้าชุดนักเรียนที่ถูกดึงจนขาด น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มของเด็กสาวเธอหวาดกลัวจนตัวสั่นเทาไปหมด

“ฉิบหาย!...แล้วใครให้ไอ้บ้านี้เข้ามาวะ” หนึ่งในห้าคนนั้นตะโกนถามเพื่อน

“แก้ม!....มาหาครู...” ผมเรียกแก้มแต่คนที่ยืนอยู่ควักมืดพกออกมาแก้มเลยไม่กล้าวิ่งมหาผม

“พวกนายยังเด็กอยู่เลยนะทำแบบนี้มันเสียอนาคต...และลูกผู้ชายต้องไม่รังแกผู้หญิงซิ”

“แล้วมาเสือกอะไรด้วยวะ..ห๊ะ!..พระเอกเหรอ ?”

“เฮ้ย!.จัดการวะ “ พวกนี้ก็กรูกันเข้ามาผมก็มีไม้อันเดียวที่ใช้ป้องกันตัวและรับมือกับเด็กพวกนี้

“ครู...” แก้มร้องเรียกผม

“ไอ้นี้มันเป็นครูวะ อีแก้มมันเรียกครู” พวกนั้นตะโกนบอกพวกที่ยืนอยู่

“เป็นครูดีดีไม่ชอบอยากเจ็บตัวนักใช่ไหม..ได้จัดให้ครูแกหน่อยวะ”

“ผลั๊ก” โดยหมัดผมเอง แม้ว่าไม้มวยไทยครูเขมไม่เคยไปฝึกแต่แม่ไม้มวยมั่วครูเขมมีนะครับ ผมก็จัดการแต่ก็พลาดท่าโดนต่อยหนึ่งในนั้นต่อยเข้าจนได้ ผมถึงกับลงไปคลุกฝุ่นตามมาด้วยเท้านับไม่ถ้วน ผมเห็นคนหนึ่งถือมีดจะเข้ามาแทงผม แต่ผมก็คว้าไม้กันไว้ได้

“โอ้ย” แต่ก็โดนที่ต้นแขนเข้าหนึ่งที เสื้อแขนยาวขาดวิ้นทันทีพร้อมเลือดที่ไหลซึมตามออกมา

“ฮือๆ” เสียงแก้มร้องไห้เพราะความตกใจ

“เอาอะไรอุดปากอีนี้ดิว่ะ” ไอ้คนที่ถือมีดอยู่มันกำลังจะเข้ามาแทงผม ตอนนี้ผมไม่มีอาวุธอะไรจะใช้ป้องกันตัวแล้ว

“กูจะจัดการไอ้ครูชอบแส่หาเรื่องนี้ซะหน่อยคราวนี้” ไอ้คนที่พูดมันกำลังถือมืดคัทเตอร์เดินตรงปรี่มาหาผม ผมเองก็พยายามถอยหนี มือก็คลำไปด้วยเพื่อจะเจออะไรมาเป็นอาวุธป้องกันตัวได้บ้าง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณทุกกำใจนะ มีคำไหนใช้ไม่ถูกบอกได้เลยนะคะ เราไม่ได้ใช้ภาษาไทยทุกวัน(เราไม่ได้อยู่เมืองไทย เรามาอยู่กับพี่สาวที่เมืองนอกเนอะ บางคำอาจจะใช้ไม่ถูกต้อง ต้องขออภัยด้วยนะเราไม่ได้มีเจตนาดัดจริตนะ แต่ก็พยายามจะเช็ดดูจากกูเกิลนะว่าคำไหนใช้ยังไง ถ้าได้คำแนะนำเราก็จะรีบไปแก้ไขปรับปรุง...บางทีเห็นบางคนไปบ่นที่อื่นแล้วเหนื่อยนิดหน่อย..แค่ระบายเนอะ)
  ขอบคุณคนอ่านที่ให้กำลังใจกันตลอดมา 
รักคนอ่านจัง

ปล.คืนนี้มาครึ้งหลังนะ (ครูเขมแสนดีอีกแล้ว)

[Wut_Sv]

เหอๆๆ มาทันแว้วววว

หนุกมากอ่ะ น้องแก้มดีขึ้นแล้ว แต่โผล่มาอีกทีจะโดนรุมข่มขืนซะงั้น คริสจะมาช่วยทันมั้ยเนี่ย 

โป้งปันปัน หวานไม่แคร์สื่อเลยอ่ะ 

เกลียดไอ้กาย กะ อีกี้ จริงๆเลย นี่มันโรงเรียนรวมโรคจิตป่าวเนี่ย 555

[MayA@TK]

คริสรีบมาเร็วๆนะ 

พูดคุยสอบถามข้อมุลเบื้อต้นเกี่ยวกับอนุชิต >>> ข้อมูลเบื้องต้น
กางเกงก็พอดีตัวไม่ใหญ่โคล้งจนเกินไป >>> ใช้หลวมโพรก หรือ หลวมโคร่ง
ผมมองไปก็มีห้องโล้งๆ >>> โล่งๆ
ผมไมได้มาด้วยเรื่องนั้นครับ >>> ไม่
วันหนึ้งได้สักร้อยสักชั่งได้ >>> หนึ่ง
แต่ถ้าช่วงหน้าฝนจะมีคนเอางานปลอกเปือกไม้สโน >>> ปลอกเปลือก / ไม้โสน
เหมือนที่นอนยางพาลา >>> พารา
มันก็ไมได้ใหม่วะทีเดียวพอดูได้นะ >>> ไม่ / ซะ
ยุคต์นี้สมัยนี้ทีวีก็เป็นแหล่งสือความรู้อย่างหนึ่ง >>> ยุค / สื่อ
ไปรุมขมขืนที่ตรงตึกล้างนะครับครู >>> ข่มขืน / ตึกร้าง
ผมหันไปมองป้านเหมือนจะเป็นโรงพยาบาลหรือคลีนิคร้าง >>> บ้าน
รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วยอีกสองสามกัน >>> คัน
ผมเข้ามายืนพวกที่ยืนมุ้มแก้มถึงกับตกใจ >>> รุม
แก้มเลยไม่กล้าวิ่งมหาผม >>> มาหา
ผมถึงกับลงไปคุกฝุ่น >>> คลุกฝุ่น
ผมเห็นคนหนึ่งถือมีดจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่ถือมีดอยู่มันกำลังจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่พูดมันกำลังถือมืดคัทเตอร์ >>> มีด
ผมเองก็พยายามถ่อยนี้ >>> ถอยหนี

 

[meanmena]

มันต้องมีพระเอกมา

[iceman555]

 

[RAKDEK_KA]

สั้นไปนิด สั้นมาก ตัดฉับๆ เลย

[Alice111]

คริสรีบมาเร็วๆนะ 

พูดคุยสอบถามข้อมุลเบื้อต้นเกี่ยวกับอนุชิต >>> ข้อมูลเบื้องต้น
กางเกงก็พอดีตัวไม่ใหญ่โคล้งจนเกินไป >>> ใช้หลวมโพรก หรือ หลวมโคร่ง
ผมมองไปก็มีห้องโล้งๆ >>> โล่งๆ
ผมไมได้มาด้วยเรื่องนั้นครับ >>> ไม่
วันหนึ้งได้สักร้อยสักชั่งได้ >>> หนึ่ง
แต่ถ้าช่วงหน้าฝนจะมีคนเอางานปลอกเปือกไม้สโน >>> ปลอกเปลือก / ไม้โสน
เหมือนที่นอนยางพาลา >>> พารา
มันก็ไมได้ใหม่วะทีเดียวพอดูได้นะ >>> ไม่ / ซะ
ยุคต์นี้สมัยนี้ทีวีก็เป็นแหล่งสือความรู้อย่างหนึ่ง >>> ยุค / สื่อ
ไปรุมขมขืนที่ตรงตึกล้างนะครับครู >>> ข่มขืน / ตึกร้าง
ผมหันไปมองป้านเหมือนจะเป็นโรงพยาบาลหรือคลีนิคร้าง >>> บ้าน
รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วยอีกสองสามกัน >>> คัน
ผมเข้ามายืนพวกที่ยืนมุ้มแก้มถึงกับตกใจ >>> รุม
แก้มเลยไม่กล้าวิ่งมหาผม >>> มาหา
ผมถึงกับลงไปคุกฝุ่น >>> คลุกฝุ่น
ผมเห็นคนหนึ่งถือมีดจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่ถือมีดอยู่มันกำลังจะเข้ามาแท่งผม >>> แทง
ไอ้คนที่พูดมันกำลังถือมืดคัทเตอร์ >>> มีด
ผมเองก็พยายามถ่อยนี้ >>> ถอยหนี

 

แก้ให้แล้วนะอันนี้ผิดเยอะมากจริงๆขออภัยนั่งพิมพ์ใจลอยไปหน่อย ขอบคุณนะคะ

[Alice111]

“โครม!” เสียงดังสนั่นร่างใครสักคนกระเด็นลอยไปชนฝาผนังห้อง  ตามมาด้วยคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู คนนั้นก็คือคริสโตเฟอร์ โป้ง ปันปัน อาร์ท กับโจ้ และมีเด็กคนอื่นๆอีกที่ตามมาช่วย

“ผลั๊ก!” ผมใช้จังหวะนี้ตอนที่คนที่กำลังถือมีดคัทเตอร์ค้างไว้อยู่และหันไปมองผู้มาเยือนใหม่ด้วยสีหน้าที่ตกใจ ผมก็หยิบไม้ที่กระเด็นไปห่างจากผมฟาดเข้าที่ข้อมือจนมีดกระเด็นหลุดลอยไป พวกกลุ่มคนร้ายเห็นว่าคนน้อยกว่าทำท่าจะเผ่นหนี ผมรีบลุกขึ้นและตรงเข้าไปหาแก้มก่อนทันที เธอตกใจกลัวมาก

“แก้ม ..แก้ม” ผมเรียกแก้ม  ผมพยายามเรียกให้เธอมีสติเพราะว่าตอนนี้เธอดูหวาดกลัวไปเสียทุกอย่าง

“ครู..ครู.ฮือๆ....มันจะข่มขืนแก้มค่ะครู ..ฮือๆ..ครู..มันจะข่มขืนหนูค่ะครู ..ฮือๆ ”  เธอโผเข้ามากอดผมเนื้อตัวที่มอมแมมจากการต่อสู้ แต่สิ่งที่แย่คือเธอยังคงรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“แก้มไม่เป็นไรแล้วนะครูอยู่นี้นะ...แก้มเธอปลอดภัยแล้ว”ผมพยายามปลอบโยนร่างที่สั่นระริกด้วยความกลัว ผมถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองและสวมทับให้แก้มทันที

   ผมก็ได้ยินเสียงโหวเหวกอยู่ทางด้านหน้าของตึกร้าง คงมีตำรวจมาด้วยผมก็รีบอุ้มแก้มออกจากที่เกิดเหตุพอออกมาก็เห็นมีชาวบ้านเข้ามามุงดูและคนร้ายก็ถูกจับได้เกือบทั้งหมด

“อ้อนางแก้มนี้เองอะ...กูก็นึกว่าใคร..เป็นไงละมึง”  เสียงชาวบ้านที่ตะโกนมาทันทีที่เห็นว่าผมอุ้มแก้มออกมาผมไม่อยากเชื่อเลยนี้คือประโยคแรกที่เขาจะพูดกับคนที่เสียขวัญแบบนี้หรือผมรู้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงค่อนข้างก้าวร้าวแต่ผมก็เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนแปลงกันได้

“บอกแล้วอย่าไปไหนมาไหน ค่ำๆมืดๆ แบบนี้เป็นไงละชอบนัก”

“พอเถอะครับเด็กเสียขวัญแย่แล้วนะอย่าซ้ำเติมเด็กเลยนะครับผมขอ” ผมพูดขอร้องชาวบ้าน

“ผมคิดว่าครูควรจะพาเด็กไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลใกล้ๆแถวนี้ก่อนนะครับ” คุณตำรวจหันมาบอกผม ผมก็พยักหน้า ผมอุ้มแก้มไปที่รถและคริสโตเฟอร์ก็ขึ้นมาทำหน้าที่ขับรถ ผมนั่งที่เบาะหลังกับแก้มเพื่อคอยปลอบโยนเธอ โชคดีที่ผมมาช่วยไว้ทันไม่อย่างนั้นชีวิตแก้มจะเป็นยังไง

“ฮือๆ ...ฮือๆ...ฮือๆ” เสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ผมก็พยายามกอดเธอไว้เพื่อปลอบโยนและเรียกขวัญ เป็นใครก็คงจะขวัญหนีดีฝ่อและไอ้พวกนี้ไม่ว่าถ้ามันสนุกกันแล้วมันจะปล่อยให้แก้มมีลมหายใจกลับไปบ้านหรือไม่ ผมไม่อยากจะคิดถึงข้อนี้เลย

        และนี้ผมก็ทำในฐานะครูที่เป็นห่วงลูกศิษย์ ทำไมพวกนี้ถึงได้กล้ากระทำอนาจารแบบนี้กับเด็กที่สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนแบบนี้ได้

     ไม่นานรถก็แล่นมาถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด รถของตำรวจมาถึงก่อนผมไม่กี่นาที ผมรีบอุ้มแก้มลงจากรถ และวางเธอลงที่รถเข็นของทางโรงพยาบาลที่เข้ามารอรับเจ้าหน้าที่เข็นเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีเช่นกัน ตำรวจหนึ่งนายก็เข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ต้องการให้ตรวจอะไรบ้าง

“พี่เขม  เลือดที่แขนพี่ไหลอะ..นี้พี่ได้รับบาดเจ็บด้วยเหรอ” คริสโตเฟอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

“พี่เข้าไปทำแผลก่อนเถอะ” คริสโตเฟอร์พุด ผมก้มลงมองที่ต้นแขนด้านซ้ายของผม มีรอยขาดจากของมีคมที่เชือดเฉือนผ่านเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อน ผมเห็นเสื้อผ้าแก้มขาดจากการถูกกระฉากของกลุ่มคนร้าย ผมก็ผมถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออกและส่งให้แก้มสวมใส่ไว้แทน ดีที่ผมสวมแค่เสื้อกร้ามสีขาวซับในไว้

“นั้นซิครับครูเชิญทำแผลก่อนนะครับ” คุณตำรวจหันมาบอกผม ผมก็พยักหน้า ก่อนจะเดินตามเจ้าหน้าที่ห้องฉุกเฉินผมยกแขนที่ไม่เจ็บขึ้นแตะที่ไหล่คริสโตเฟอร์ว่าผมโอเคนะ

   ผมเดินตามเจ้าหน้าห้องฉุกเฉินเข้าไปเพื่อจะได้ให้เขาทำแผลให้ผม แผลของผมต้องเย็บไปห้าเข็มได้ พอทำแผลเสร็จผมก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน คริสโตเฟอร์นั่งอยู่รีบลุกขึ้นมาหาผมเขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตให้ผมสวมทับเอาไว้ เพราะตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อกร้ามบอกตรงๆ ไม่เคยใส่เสื้อกร้ามโชว์สัดส่วนที่ไหนมาก่อนเลย

“ครูเขมเป็นยังไงบ้างคะ “ ครูลินดาและครูถาวร ครูนิด และครูท่านอื่นๆ ก็เดินตรงมาทางผม คงพากันมาดูแก้มและผมที่โรงพยาบาลกัน

“ท่านผู้อำนวยการทราบเรื่องแล้วกำลังเดินทางมาค่ะครู ...ครูนี้ใจกล้ามากเลยนะคะที่บุกเดี่ยวเข้าไปแบบนั้นนะคะ” ครูนิดหันมาบอกผม ผมพยักหน้ารับทราบ

“ก็นั้นลูกศิษย์ของผมนะครับครูแต่ว่าถึงไม่ใช่ผมก็ต้องช่วยครับในฐานะผู้ชายหรือคนที่เห็นเหตการณ์”

“จะให้ผมนิ่งดูดายไม่ทำอะไรเลยผมคงทำไม่ได้ถ้าจะแค่กลัวว่าตัวเองจะมีบาดเจ็บไปด้วย”

“เพราะผลที่ตามมาผมคงทำใจไม่ได้เช่นกันหากผมปล่อยให้สิ่งเลวร้ายนั้นเกิดขึ้นโดยเฉพาะกับลูกศิษย์ตัวเอง” ผมหันไปพูดกับครูนิดเขาพยักหน้าและยิ้มให้ผม

“ขอโทษนะคะ  คนไข้ชื่อคุณเขมชาติใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ”ผมหันไปตอบพยาบาลที่ทำประวัติให้ผมก่อนจะเข้ารับการทำแผล

“รบกวนไปรอรับยาที่ห้องจ่ายยาได้เลยนะคะคุณหมอสั่งยาให้แล้วนะคะ ” เจ้าหน้าที่ส่งใบมาให้จะได้ไปยื่นและรอรับยา ณ ช่องจ่ายยาของโรงพยาบาลแต่ว่าคริสโตเฟอร์ยื่นมือมารับไปซะก่อน

“ครูผมไปรับให้ดีกว่าครูอยู่นี้แหละ” คริสโตเฟอร์บอกผมว่าเขาจะไปรับยาให้ผม ผมหันไปพยักหน้าเบาๆให้คริสโตเฟอร์และเขาก็เดินถือใบยาออกไป

“คริสโตเฟอร์เอาเงินครูไปด้วยซิ” ผมเรียกแต่เขาไม่ยอมหันกลับมา

“ของครูใช้สิทธิ์เบิกได้นะคะและครูแจ้งว่ามีประกันอุบัติเหตุอีกด้วยใช่ไหมคะ..ดังนั้นบางส่วนประกันจ่ายให้คะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลแจ้งผมและเดินกลับเข้าห้องฉุกเฉินไป

“ครูเขมอยู่ไหนครับ...ครูเขมของโจ้...ครูเขมเป็นอะไรไหมครับ” ครูโจ้รีบวิ่งแหวกบรรดาครูเข้ามาหาผม ด้วยอาการตกใจและหมุนตัวผมสำรวจใหญ่เลย

“ครูเขมไม่เป็นอะไรเลยเหรอครับ...ครูห้อยพระรุ่นอะไรครับ..ปลุกเสกจากวัดไหนครับเนี๊ยะ..” ครูโจ้

“ไม่มีหรอกครับครูโจ้เพราะไม่อย่างนั้น คนร้ายคงฟันผมไม่เข้าหรอกครับแต่นี้” ผมพูดครูโจ้ขมวดคิ้วมองผม

“ที่ต้นแขนซ้ายนิดหน่อยนะครับ เย็บไปห้าเข็มเองครับครูโจ้” ผมพูดและโชว์ที่ต้นแขนข้างซ้ายของผมมีผ้าก๊อซพันไว้ ให้ครูโจ้ดู

“แต่ผมก็ยังเชื่อว่าครูมี่ของดีอยู่ดีนะแหละครับครูเขม” ครูโจ้พูด

“ผมว่าครูเขมนี้ต้องเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ปลอมตัวมาเป็นครูแน่ๆ เลยครับ” ครูโจ้

“พี่โจ้นี้ดูหนังมากไปหรือเปล่า” ครูลินดาพูดพร้อมกันปิดปากขำครูโจ้

“ดูซิ...ครูเขมนะเพิ่งจะมาได้เดือนเดี๋ยวเองนะครับ ...ครูทำผลงานแซงหน้าพวกผมไปซะแล้ว..รีบเหรอครับครู” ครูโจ้พูด ผมก็ยกมือขึ้นเกาหัวนิดหน่อย

“คือถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอกครับครูโจ้ผลงานที่แลกมาด้วยการเจ็บตัวนี่นะครับ”

“และผมก็เชื่อว่าถ้าเป็นคนอื่นผ่านไปเห็นก็คงเข้าต้องไปช่วยเหมือนที่ผมทำแหละครับ” ผมพูด ผมเห็นผู้หญิงไม่ถึงวัยกลางคนดีเดินตรงเข้ามา สีหน้าและท่าทางตกใจมิใช่น้อย ผมจำได้ดีว่าเป็นแม่ของแก้ม

“ครูคะ..ลูกสาวดิฉันอยู่ไหนคะ....นางแก้มนะคะ...ใครทำอะไรมันคะครู” แม่ของแก้ถามด้วยน้ำเสียงลุกลี้ลุกลนเขาคงตกใจมากและรีบมาทันทีที่มีคนโทรไปบอกและดูจากชุดเหมือนเพิ่งจะเลิกงานมาหรือเพิ่งจะมาจากที่ทำงานแน่ๆ แม่เขาทำงานอยู่ที่แพปลาขายส่งแม่ของเขาหุ้นส่วนกับเพื่อนเปิดแพปลาเพื่อขายส่งที่ต่างๆ 

“แก้มไม่เป็นอะไรแล้วค่ะคุณแม่..นี้ครูเขมเขาช่วยแก้มไว้ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขั้น..เรียกได้ว่าโชคดีครูเขมไปช่วยไว้ทันและนี้บรรดาหนุ่มๆรุ่นพี่ด้วยค่ะ”

“ คริสโตเฟอร์นี้เขาก็ตามไปช่วยด้วยนะคะ” ครูลินดาพูดกับแม่ของแก้ม เธอมองมาที่ผมผมและมองไปยังคนที่เดินถือถุงใส่ยาตรงมาหาผม

“ครูเหรอคะ....ที่ช่วยนางแก้มลูกสาวดิฉัน” แม่ของแก้มหันมาถาม

“ครับแต่ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอก ...คริสโตเฟอร์และเพื่อนๆของเขาก็ตามไปช่วยด้วยเพราะว่าผมคนเดียวก็คงเอาพวกเด็กนั้นไม่อยู่เหมือนกัน” ผมบอกกับแม่ของแก้มและหันไปมองคริสโตเฟอร์  ผมแม่ของแก้มมองหน้าผมและคริสโตเฟอร์สลับกันไปมาสักครู่

“ขอบคุณนะคะครู ...ขอบคุณค่ะครู....ดิฉันมีลูกคนเดียว...ก็คือนางแก้ม..ถ้ามันเป็นอะไรไปดิฉันจะอยู่ยังไง ....ฮึกๆ” ทำท่าจะยกมือไหว้ผมดีนะที่ผมรีบเอามือของเขาเอาไว้ได้ทัน

“ไม่ต้องขอบคุณผมขนาดหรอกครับ ผมคิดว่าถ้าเป็นคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ก็ต้องเข้าช่วยนะครับ”ผมพูดกับแม่ของแก้ม   ตอนนี้เจ้าหน้าที่พาแก้มออกมาจากห้องตรวจเพื่อตรวจหาร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกายและจะได้นำมาใช้ในสำนวนการให้การกับคนร้ายถึงการกระทำความผิด พอแก้มออกมาเจอแม่ของเธอก็วิ่งเข้ามาเข้ากอด แม่ของเธอก็เช่นกัน  ภาพสองคนแม่ลูกกอดกันพากันร้องไห้

“แก้ม....แม่มีแกคนเดียวนะแก้มใครมันทำกับลูกของแม่.หึ! ..”

“ฮึกๆ ..แม่...แก้มกลัวจะไม่ได้เจอแม่อีก..ฮือๆ...” แก้มก็กอดแม่ของเขาร้องไห้

“ต่อไปแม่จะไปรับแกเอง แม่จะไม่มัวแต่ทำงานงกๆ หาแต่เงินจนแม่ไม่มีเวลาแม้จะไปรับลูกตัวเอง”

“แม่รู้แล้วว่าเงินกับลูกสาวของแม่อันไหนสำคัญกว่ากัน ฮือ..โธ่ลูกแม่” ผมยืนมองและอมยิ้มบางๆ ครูลินดาก็หันมาพยักหน้าให้ผม คุณตำรวจก็เดินมาทางพวกผมพร้อมกันท่านผู้อำนวยการ

“เราจับคนร้ายได้เกือบทั้งหมดและโชคดีที่ครูเข้าไปช่วยได้ทันถือว่าโชคดีมากมากเพราะเส้นทางนั้นเปลี่ยวและแทบจะไม่มีรถผ่านเข้าไปและที่ตรงนั้นมีคดีถูกขมขืนบ่อยมาก” คุณตำรวจพูด

“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับทางเราจะดำเนินคดีกับเด็กพวกนี้เพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก” คุณตำรวจที่เข้าทำหน้าดูแลกล่าว

“หนึ่งในนั้นกลุ่มของคนร้าย...มีหนึ่งคนที่คิ้วแตกไม่รู้ว่าโดนใครเขาฟันศอกเอา” คุณตำรวจพูดปนหัวเราะ ผมหันมามองคริสโตเฟอร์ โป้งและปันปัน แต่คงไม่ใช่ปันปันแน่ๆ เล่นซะคนร้ายคิ้วแตกเลย

“โชคดีมานะครับที่ครูเขมตามไปช่วย...น่าภูมิใจแทนท่านผู้อำนวยการนะครับที่มีครูที่ใจกล้าขนาดนี้เข้าไปปกป้องนักเรียนของตัวเองโดยไม่เกรงกลัวภัยอันตรายใดๆ “ คุณตำรวจกล่าวชมผมกับผู้อำนวยการ 

“ครับท่านรองฯ ครูคนนี้เพิ่งมาได้ไม่นานผลงานเยอะ นักเรียนรักใคร่กันมากนะครับ” ผู้อำนวยหันมายิ้มกัผมก่อนจะหันไปตอบบุคคลในเครื่องแบบตรง  นี้เขาเป็นถึงท่านรองผู้กำกับเลยหรอดูยังไม่แก่เลยสักนิด ท่านหันมายิ้มให้ผมแบบกันเอง

“ผมชอบคนดีครับครู..มีอะไรก็โทรหาผมได้นะครับ ผมรองผู้บังคับการฯ ผมพันตำรวจโทอนุสรณ์” ท่านก็ให้นามบัตรผมไว้ด้วย ผมรับมาถือไว้

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คนร้ายทำแผลเสร็จพอดีจะได้พาไปหาข้าวฟรีกินในสถานพินิจ ข้าวบ้านคงไม่อร่อยอยากไปกินข้าวฟรีกันในนั้น ” ท่านรองฯพูด เด็กผู้ชายที่ถูกนายตำรวจสองนายพาตัวออกมาจากห้องฉุกเฉินหลังทำแผลเสร็จ ทันทีที่แม่ของแก้มหันไปเจอ

“มึงทำลูกกูเหรอไอ้โอ...พลั่กๆๆ” แม่ของแก้มถอดรองเท้าแตะตัวเองและตรงเข้าไปตีไม่ยั้งเลยจนเจ้าหน้าที่ต้องรีบห้ามปรามพร้อมกับกันคนร้าย คนก็พยายามที่จะยกมือที่มีกุญแจมือสวมอยู่ป้องกันตัวเองจากร้องเท้าแตะและดูท่าจะหนาเอาการเหมือนกันโดนไปคงเจ็บหน้าดู  บรรดาครูก็เข้าไปช่วยกันดึงรั้งแม่ของแก้มกันไว้ไม่ให้ทำร้ายผู้ต้องหา

“หยุดเถอะครับ! ..อันนี้ปล่อยให้ทางกฏหมายจัดการดีกว่านะครับ” คุณตำรวจพยายามห้ามปรามแม่ของแก้ม 

“แม่พอแล้วแม่” แก้มรีบเข้าไปดึงแม่ของเธอไว้ และตำรวจรีบคุ้มกันผู้ต้องออกไปก่อนที่พากลับเข้าไปทำแผลใหม่ที่เพิ่งจะได้ตอนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนี้แหละจากฝีมือแม่ขาโหดของแก้ม

“ครู ..ผมรู้แล้วแหละว่าแก้มมันได้ความร้ายกาจจากใครมา...ได้แม่มาเต็มๆเลยอะครู” คริสโตเฟอร์กระซิบกระซาบกับผม ผมจะยกแขนหยิกซะหน่อยก็ทำไม่ได้เพราะเริ่มจะปวดหนึบๆแล้วซิ

“เอาละถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันกลับเลยแล้วกันนะครับ ครูเขมจะได้กลับไปพักดูนี้คงจะเพลียอยากพักแย่แล้ว ” ผู้อำนวยการบอกทุกคน

“ครูเขมครับผมขอบคุณครูจริงๆนะครับ ...ครูกล้ามาก..ครูสามารถมาก..ที่บุกเดี่ยวเข้าไปแบบนั้นผมรู้ว่าครูนะหล่อเหมาะจะเป็นฮีโร่นะครับแต่ผมยังอยากจะมีครูภาษาอังกฤษเก่งๆอย่างครูนะครับ ดูแลตัวเองนิดนึงนะ..ครูเก่งๆและตั้งใจสอนแบบนี้หาไมได้ง่ายๆอยู่” ผู้อำนวยการพูด ผมพยักหน้าเบาๆ

“นี้โดนเย็บไปห้าเข็มใช่ไหมครับ”

“ไม่เป็นไรครับผมทำเพื่อปกป้องนักเรียนและปกป้องเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของความคึกคนองครับท่าน” ผมพูดท่านพยักหน้า
 
“แก้มก็อยู่บ้านละอย่าออกไปเที่ยวที่ไหนยิ่งมืดค่ำๆอย่าได้ออกไปเชียวนะ” ผู้อำนวยกันไปตักเตือนแก้ม

“และนี้อย่าบอกครูนะว่าเราโดนเรียน..เราโดดเรียนใช่ไหมแก้ม” ผู้อำนวยการถามแก้มเธอพยักหน้าเบาๆ ว่าเธอโดดเรียนออกมา

“ที่ครูไม่อยากให้นักเรียนโดนเรียน หนึ่งเสียการเรียน สองเป็นช่องทางให้กับคนร้าย”

“ครูถึงได้อยากให้เธอเลิกเรียนเป็นเวลาและกลับพร้อมเพื่อนๆเขา และที่หลังอย่าทำนะแก้มคราวนี้ถือซะว่าเป็นบทเรียนและโชคดีแค่ไหนที่ครูเขมตามไปช่วยเธอไว้จนครูเขาเจ็บตัวไปด้วยนะแก้ม” ผู้อำนวยการพูด

“ครูเขมคะ” แก้มเรียกผมเธอเดินมาหาผม เธอก้มลงเธอกำลังจะกราบเท้าผม ผมรีบดึงเธอขึ้นทันทีด้วยความตกใจ

“ฮือๆ แก้มขอบคุณนะคะครู...แก้มขอโทษค่ะครู..แก้มขอโทษ...ที่แก้มทำไม่ดีกับครู...ฮือๆ ..”แก้มพูดน้ำตาเธอไหล ผมรับรู้ได้ว่าเธอสำนึกผิดในสิ่งที่เธอทำแค่นี้ผมก็ยินดีมากพอแล้ว

“ลุกขึ้นเถอะแก้ม...ครูไม่ถือโทษโกรธเธอหลอกนะแก้มเพราะว่าเธอยังเด็กนัก”

“ต่อไปจะทำอะไรก็คิดถึงแม่เธอให้มากมาก นะแม่เธอคนนี้ที่เขารักเธอและเป็นห่วงเธอมาก  เธอก็ควรจะตั้งใจเรียน...แค่นี้ครูทุกคนก็จะดีใจถ้าลูกศิษย์ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนตามที่ครูทุกคนเขาตั้งใจสอนเธอเช่นกัน” ผมพูดพร้อมกันเอามือลูบหัวเบาๆ

“ครูคะ...อิฉันขอบคุณนะคะครู ขอบคุณค่ะ”

“คุณแม่ครับ..ดีนะครับที่เกิดเรื่องแบบนี้เกิดที่เมืองไทยเราจะช่วยเหลือกันได้ ..ถ้าเป็นเมืองนอกละครับ..ผมไม่ได้ว่าไม่ดีนะครับคุณแม่”

“และถ้าคุณแม่อยากจะให้น้องไปคุณแม่ควรจะให้น้องได้เรียนให้เยอะกว่านี้ ความรู้นะสำคัญมากนะครับคุณแม่” ผมพูดกับแม่ของแก้มผมได้ยินจากวันนั้นแหละที่แม่ของแก้มจะไม่ให้แก้มเรียนต่อและจะให้ไปอยู่กับพี่สาวของเขาที่เมืองนอก  แม่ของแก้มหันไปมองลูกสาวของตัวเองคงรู้ว่าเธอยังเด็กมากหนัก  แม่ของเธอพยักหน้ากับผมเบาๆ  ผมส่งยิ้มกลับให้แม่และแก้มเธอคงดีใจที่จะได้เรียนต่อหลังจากจบมัธยมต้น

“คริส” แม่ของแก้มเรียกคริสโตเฟอร์

“แม่ขอโทษนะ..แม่จะไม่เรียกลูกว่าฝรั่งขี้นกอีกแล้ว...แม่ขอบใจนะที่ไปช่วยแก้ม ” แม่ของแก้มพูดกับคริสโตเฟอร์

“ผมก็ช่วยเพราะว่าแก้มเป็นรุ่นน้องของพวกผมและ ผมก็มองแก้มเหมือนกับน้องสาวของผมเช่นกันครับน้า” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันเหล่มองปฏิกิริยาคนข้างๆนิดนึงทำท่าจะดีใจหรือเปล่าที่แม่ของแก้มเขาเปิดไฟเขียวให้แล้ว

“แม่คะหนูกับพี่คริสนะเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันจริงๆค่ะ “ แก้มหันมาบอกกับแม่ของเธอ เพราะว่าแม่ของเธอเริ่มจะทำหน้างงๆไม่เข้าใจสักเท่าไหร่

“ถ้าอย่างนั้นผมขอพาครูเขมกลับบ้านพักก่อนนะครับ..รู้สึกว่าครูเริ่มปวดแผลแล้วนะครับ” คริสโตเฟอร์พูด

“คืนนี้เราก็ไปอยู่ดูแลครูเขมเขาด้วยซิคริส..ครูฝากด้วยละ “ ผู้อำนวยการหันมาบอกคริสโตเฟอร์ แม่ของแก้มก็พาแก้มเดินออกไป และผมก็เดินแยกออกไปพร้อมกันครูท่านอื่นๆเพื่อแยกย้ายกันกลับที่พัก โป้งกับปันปันยังคงนั่งรอผมสองคนอยู่ด้านนอกของโรงพยาบาล

“เออคริส!..พี่สั่งบะหมี่หมูแดงเอาไว้นะ...ที่ร้าน” ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ผมหันมาบอกคริสโตเฟอร์

“ไอ้อนุชิตตอนมันวิ่งไปตามผมและมันก็วิ่งถือบะหมี่ไปด้วยครับครู”  0_0  ขนาดมีเรื่องคอขาดบาดตายนายอนุชิตยังวิ่งถือบะหมี่หมูแดงไปให้ผมด้วยเหรอและสงสัยจะเป็นเพราะว่าผมสั่งเขาไว้  “ครูฝากบะหมี่ด้วย” แน่ๆ เลย แต่ก็ดีไม่อย่างนั้นคงไม่มีอะไรกินกันละตอนนี้ห้องอาหารที่โรงเรียนก็ปิดไปเรียบร้อยแล้ว

“ผมใส่ไว้ในตู้เย็นนะ ไอ้สองตัวนี้มันรู้ว่าพี่สั่งเผื่อมันเลยไม่ยอมไปกินข้าวที่ห้องอาหารเลยอะ” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า

“ไอ้อาร์ทกับไอ้โจ้ กลับไปแล้วว่ะ” โป้งหันมาบอกคริสโตเฟอร์

“ครูเจ็บมากไหมครับ...ครูนี้สุดยอดเลยนะครับ ...แก้มนะมันร้ายกับครูนะ ขนาดว่าจะทำให้ครูพักการสอนเลยนะครู” ปันปันพูด ผมส่งยิ้มให้ปันปัน โป้งนะเดินไปขับรถของผมมาจอดผมเข้าไปนั่งเบาะหลังกับคริส

“ครูก็เหมือนเรือจ้างตั้งใจจะส่งลูกศิษย์ไปให้ถึงฝัง ต่อให้ลูกศิษย์จะโกรธจะเกลียดครูแค่ไหน ครูก็ยังอยากเห็นลูกศิษย์เดินไปถึงฝั่งอย่างที่ครูตั้งใจอยู่ดีแหละปันปัน” ผมบอกปันปัน

“พี่เขมแล้วพรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพกันหรือเปล่า” คริสโตเฟอร์ถามผม และผมจะไม่ไปได้ยังไงต้องพาคริสโตเฟอร์ไปติวกับไอ้เกรทและน้องสาวไอ้เกรทอีกละ ผมไม่อยากให้ล่าช้าไปกว่านี้เผื่อว่าคริสสอบได้ก็ได้ทันใช้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเลย

“จะไม่ไปก็ได้นะเพราะว่าพี่เขมแขนเจ็บแบบนี้ขับรถไม่ได้อยู่แล้ว”

“ไม่ไปได้ยังไงละคริสเราต้องเรียนติวกับเพื่อนพี่นะ” ผมหันไปพูดกับคริสโตเฟอร์

“ครูเขมครับผมขับไปได้นะครับผมเคยขับรถไปกับพ่อที่กรุงเทพและตอนนี้ผมมีใบขับขี่รถยนต์แล้วด้วยเพิ่งจะทำมาได้เดือนกว่าๆ “ โป้งบอกผม

“นั้นซิครับครูโป้งมันขับได้ครับ”ปันปันพูดอีกคน คริสโตเฟอร์ก็พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนโป้งแล้วแหละและปันปันไปด้วยกันซิไปพักที่บ้านครู”

“จริงนะครูปันปันอยากไปกรุงเทพ” ปันปันพูดแววตาเป็นกระกาย แต่สองหนุ่มหันไปเหล่มองโดยเฉพาะโป้ง

“? ? ? “

“แค่อยากเห็นกรุงเทพ...” +_+

“ จริงอะ ? “

“อยากเห็นกรุงเทพหรืออยากเห็นหนุ่มกรุงเทพ..บอกให้เลิกแรดไง!” โป้งรีบแย้งปันปันทันทีอีกคนก็ทำปากยู่ใส่คนขับรถด้วยเหมือนกัน  คริสโตเฟอร์พยักเพยิดให้ผมดูคู่ที่กำลังพ่อแง่แม่งอนกันอยู่แค่เพราะอยากไปกรุงเทพ ผมพยักหน้าว่าดูก็พอจะรู้ว่าสองคนนี้เขายังไงกัน ไม่นานรถก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้านพักครู

“ครูถ้าอย่างนั้นผมสองคนกลับเลยนะครับ”โป้งบอกผมคงจะพากันเดินกลับแน่ 

“และพรุ่งนี้เช้าผมมาหาครูกี่โมงดีครับ” โป้งถามผม จังหวะที่ข้อความเข้ามือถือผมพอดีเลย

“ครูเขมคะพรุ่งนี้ถาวรอยู่เวรให้ได้นะคะครูจะได้พัก”ครูถาวรส่งข้อความหาผมพอดีเลยว่าจะอยู่เวรให้และอาทิตย์หน้าผมคงอยู่แทนเธอได้

“ถ้าอย่างนั้นมาแต่เช้าก็ได้นะพรุ่งนี้ครูจะพาไปดูหนังกันเป็นการตอบแทน” ผมบอกโป้งกับปันปัน

“เอาบะหมี่หมูแดงไปทานกันซิโป้ง ปันปันครูสั่งมาเผื่อนะ..และขับรถครูออกไปซิโป้ง” ผมบอกทั้งคู่

“ขอบคุณครับครู” ปันปันและโป้งกล่าวขอบคุณผม ผมพยักหน้าให้คริสโตเฟอร์ไปหยิบบะหมี่ให้ปันปันและโป้งส่วนผมก็เดินขึ้นบ้าน ตอนนี้เริ่มจะปวดมากขึ้นแล้วซิ เริ่มจะยกแขนไม่ขึ้นแล้วด้วย ดีนะที่ผมใช้สิทธิ์เบิกได้และมีประกันอุบัติเหตุ เลยได้ยาอย่างดีมาทาน 

   คริสโตเฟอร์เดินขึ้นกลับขึ้นมาพร้อมกับแกะถุงบะหมี่หมูแดงใส่ลงในภายนะมีฝาปิดและนำเข้าไมโครเวฟเพื่ออุ่นให้ผมทาน

“เจ็บมากไหมพี่เขม” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมส่ายหัวเล็กน้อย

“ทำไมพี่ลงทุนได้ขนาดนี้ละทั้งที่แก้มมันเคยว่าพี่ไว้ตั้งเยอะ”

“คริสการจะทำความดีนะถ้ามัวแต่มาคิดว่าใครเคยทำอะไรไม่ดีไว้เรามานั่งผูกใจเจ็บแค้นเลยไม่คิดจะช่วยเขายามที่เขาต้องการอย่างนั้นเหรอคริส...แล้วนั้นจะเรียกว่าทำความดีได้อย่างไร” ผมพูดและคริสโตเฟอร์ก็เข้ามาสวมกอดผม

“ผมกลัวพี่เขมเป็นอะไรไป พี่เขมอย่าทำแบบนี้อีกนะพี่...ผมขอร้อง”

“ทีเวลาที่พี่เขมขอเรื่องไม่ให้ผมไปขี่รถมอเตอร์ไซค์ผมยังเชื่อพี่เลยนะ” คริสโตเฟอร์พูด ผมยกแขนข้างที่ไม่เจ็บขึ้นแตะที่แขนของคริสโตเฟอร์ผมบีบแขนเขาเบาๆ พอเสียงเตือนไม่โคเวฟดังขึ้น คริสโตเฟอร์จึงปล่อยมือจากผมพร้อมกับเดินไปหยิบมาวางให้ผมและของเขาด้วยเช่นกัน

      หลังจากทานเสร็จก็เตรียมตัวอาบน้ำคริสเป็นคนถอดเสื้อผ้าผมออกทั้งหมดและเข้าไปช่วยอาบน้ำให้ผม เพราะว่าผมคงอาบเองไม่ถนัดและแผลอาจจะโดนน้ำได้เสร็จแล้วคริสโตเฟอร์ก็เช็ดตัวให้ผมสวมกางเกงใส่นอนพร้อมกันเสื้อกร้ามเพราะว่าเสื้อมีแขนคงจะสวมลำบากหน่อย ก่อนจะล้มตัวลงนอนคริสโตเฟอร์ก็หยิบถุงยาแก้ปวดมาให้ผมทาน

“พี่เขมถ้าปวดแผลเรียกผมเลยนะหรือว่าพี่จะเข้าห้องน้ำก็ต้องเรียกผมนะ” คริสโตเฟอร์บอกผมก่อนจะปิดไฟในห้องและเปิดไฟหัวเตียงไว้แทนแสดงว่าเขาจะอ่านหนังสือต่อนั้นเอง

“อืมม” ผมพยักหน้าตอบเบาๆ หนังตาเริ่มหนักอึ้งอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดที่ค่อนข้างแรงหน่อยจนทำให้ผมหลับลงไม่ไม่กี่นาที แต่ยังรับรู้ได้ว่ามีคนหอมแก้มผมพร้อมกับห่มผ้าห่มให้ผม ตลอดการนอนผมรับรู้ได้ว่าเขาคอยอังหลังมือกับหน้าผากและตามตัวผมเหมือนกลัวว่าผมจะมีไข้ ขอบคุณนะที่มีเขาคนนี้อยู่ดูแลผมในคืนนี้เช่นกัน

[meanmena]

พระเอกมาก

[Wut_Sv]

พี่เขมนี่พระเอกมาก มหาบุรุษหรือป่าวเนี่ย 

ฮาครูโจ้มากอ่ะ 555

[Supparang-k]

โอ้ยยยย   พ่อคุณพ่อคนดี มอบโล้ครูดีเด่นให้เบย

[iceman555]

 

[MayA@TK]

นึกว่าครูเขมจะเจ็บมากกว่านี้เพราะคริสมาไม่ทันซะอีก ดีแล้วไม่เป็นอะไรมาก

“โคล้ม!” >>> ใช้ โครม /  ปึง / ปัง /
ทำท่าจะเพ่นหนี >>> เผ่นหนี
ผมเรียกแก้  >>> แก้ม
เธอโผ่ >>> โผ
เข้ามามุ้งดูและคนร้ายก็ถูกจำได้เกือบทั้งหมด >>> มุง / จับ
ผู้หญิงค้อนข้าง >>> ค่อน
มีรอยขาดจากของมีคมที่เฉือดผ่าน >>> จะใช้ เฉียด / เฉือน / เชือด
แค่เสื้อกร้ามสีขาว >>> เสื้อกล้าม
ให้จะได้ไปยืรและรอ >>> ยืน
น้ำเสียงลุกลนม >>> ลุกลี้ลุกลน
แม่ของแก้ดถอดรองเท้าแตะตัวเองและตรงเข้าไปตีไม่ยั่งเลย >>> แก้ม / ยั้ง
ที่มีกุลแจมือสวมอยู่ป้องกันตัวเองจากร้องเท้า >>> กุญแจ / รองเท้า
ผมจะยกแขนหยิกซะหน่อน >>> หน่อย
ครูกล้ามา..ครูสามารถมาก >>> กล้ามาก
โดนเรียน..เราโดนเรียน >>> โดด
เธอยังเด็กหนัก >>> เด็กนัก
ผมหันเหล่มองนิดนึงแม้นึงว่าจะดีใจที่แม่เขาเปิดไฟเขียวให้ซะอีก >>> จะใช้คำว่า แหมนึกว่า หรือเปล่า
พยักเพยอให้ผมดู >>> พยักเพยิด
ให้ผมไปขี้รถมอเตอร์ไซค์ >>> ขี่
จัวหวะที่ไมโคเวฟ >>> จังหวะ
หนังตาเริ่มหนังอึ่ง >>> หนักอึ้ง
แก้ปวดที่ค้อนข้างแรงหน่อย >>> ค่อนข้าง

 

[GuoJeng]

   ตลกครูโจ้ จริงๆ แขวนพระอะไร ๕๕๕
   รออ่านตอสต่อไปนะคับ

[fahsida]

ครูโจ้ตลกได้อีกอ่ะ มีครูเขมของโจ้ด้วย 55555 ใครที่ได้เป็นลูกศิษย์ครูแบบครูเขมนี่ถือว่าโชคดีมากเลยนะ

[jimmyjimmy]

เกือบไปล่ะครูเขม ถ้าคริสมาข้าอีกนิด แย่เลย

[Alice111]

   ครูเขมชาติ
      เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาผมได้พาคริสโตเฟอร์ไปเรียนติววิชาSocial Studies กับเกรท เพราะว่าส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อหาของวิชาจะครอบคลุมประวัติศาสตร์อเมริกา ประวัติศาสตร์โลก การเมือง การปกครอง เศรษฐกิจ และภูมิศาสตร์และแกรนด์น้องสาวของเกรทติวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์แขนงต่างๆ  ได้แก่ ฟิสิกซ์ เคมี และชีววิทยา และโชคดีที่ครูโจ้เขาก็ติวส่วนที่สำคัญๆให้คริสโตเฟอร์บ้าง

    คริสโตเฟอร์บอกผมว่าเกรทติวดีมากและยังให้ตัวอย่างข้อสอบมาลองทำดู  ส่วนปันปันกับโป้งทำหน้าที่ขับรถให้ผมแทนเพราะว่าแขนผมเจ็บจากการที่ผมเข้าไปช่วยแก้มเลยโดนมีดคัทเตอร์บาดเอา  ผมก็เลยพากันไปเดินเที่ยวห้างดังใจกลางเมืองและพาไปดูหนังเข้าใหม่เพิ่งจะเข้าโรงด้วยเป็นหนังตลกขบขัน 
   
   ระหว่างที่เดินห้างผมเห็นทั้งคู่เดินผ่านร้านขายพวกเครื่องประดับและทั้งคู่ก็พากันหายเข้าไปในร้าน พอออกมาก็โชว์ให้พวกผมสองคนดู เขาซื้อแหวนใส่กันคนละวง ส่วนของผมนะตั้งใจในวันที่เขาสอบ GED ผ่านก่อน ผมจะให้เป็นรางวัลสำหรับเขา

“พี่เขม....” เสียงเรียกจากหนุ่มของผมเดินมารับผมที่บ้านพักอีกเช่นเคย ที่แรกก็ทำท่าจะงอแงไม่ยอมจะนอนกับผมให้ได้เลยเมื่อคืนแต่ผมก็เห็นว่าคริสโตเฟอร์นอนกับผมมาหลายคืนแล้ว   ในช่วงที่เขารู้สึกแย่และดูแลผมตอนที่ผมแขนเจ็บ แต่ผมก็ไม่อยากให้คนอื่นๆมองคริสโตเฟอร์ไม่ดีด้วยผมจำเป็นต้องใจแข็ง บอกให้เขาไปนอนบ้านพักบ้างแล้วตอนเช้าค่อยเดินมารับผมจะดีกว่า

“เสร็จแล้วคริส”ผมพูดขณะที่เดินถือถุงผ้าที่ผมใส่สมุดการบ้านของเด็กนักเรียนไว้ผมเอามาตรวจที่บ้านพักด้วยเมื่อคืนและผมก็ตรวจไปและก็ชิทแชทคุยกับคริสโตเฟอร์ไปด้วย พอคริสโตเฟอร์เห็นที่ผมถืออยู่ก็รีบเข้ามาแย้งไปถือเองทันที

“วันนี้ไปล้างแผลกี่โมงเหรอพี่เขม” คริสโตเฟอร์ถามผม

“ก็คงหลังจากเลิกสอนก่อนนะคริส” ผมบอกคริสโตเฟอร์ ผมออกมายืนรอเขาปิดประตูบ้านให้ผมและคล้องกุญแจให้เรียบร้อย

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมขับรถพี่เขมออกไปนะตอนเลิกเรียนเราจะได้ออกไปพร้อมกันเลยและไปหาอะไรทานกันข้างนอกด้วยนะพี่เขมวันหนึ่งนะ”

“พี่มีสอนห้องของผมตอนหนึ่งทุ่มมีเวลาเหลือตั้งเยอะและวันนี้ไม่มีใครอยู่ซ้อมบาสด้วยหายไปกันหมดเหลือผมคนเดียวเองนะกว่าไอ้โป้งจะกลับมาไม่รู้ดึกหรือเปล่าพี่เขมไม่สงสารผมเหรอ ” คริสโตเฟอร์พูดผมเรียกได้ว่าดักผมไว้จนหมดหนทางปฏิเสธได้เลย คริสโตเฟอร์รีบเดินมาเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งและคริสโตเฟอร์ก็ขับรถผมออกไป

“พอผมอายุสิบแปดปีเมื่อไหร่ผมจะรีบไปทำใบขับขี่เลยนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม

“เรามีใบขับขี่จักรยานต์ยนต์แล้วใช่ไหมคริส” ผมหันถามคริสโตเฟอร์

“ใช่พี่เขมแต่จริงๆแล้วผมนะขับได้แค่ 110 ซีซีนะต้องรอให้สิบแปดก่อนถึงจะขับได้ไม่จำกัด “ คริสโตเฟอร์หันมาบอกผม

“แต่บิ๊กไบค์มันไม่ใช่ 110 ซีซีนะคริส”

“ก็ใช่แต่ใครจะมาพลิกดูใบขับขี้ด้านหลังละครับพี่เขมและผมก็ไม่เคยขับไปเฉียดให้ตำรวจซิวผมง่ายๆอยู่แล้ว..ผมนะเทพมาก” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้าคริสโตเฟอร์ขับรถมาจอดด้านหน้าของทางตึกสูงๆที่ตั้งตระหง่านอยู่ตึกเดียวเลย คริสโตเฟอร์นำรถเข้าไปจอดตรงที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้เป็นที่จอดรถสำหรับครูอาจารย์

“ครูเขมคะ...สวัสดีค่ะ” เสียงแหล่มและเล็กดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองแก้มนั้นเองที่เดินตรงมาหาผม ผมยืนมองแก้มคนใหม่ ซึ้งปกติเธอจะแต่งตัวผิดระเบียบกระโปรงสั่นเหนือเข่าทำสีผมทั้งที่ผิดระเบียบแต่วันนี้เธอมาถูกระเบียบเปะเลย

“เมื่อวันศุกร์...หัวไอ้แก้มมันไปกระทบกระเทือนอะไรมาหรือเปล่าอะพี่เขมทำไมมันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้อะ” คริสโตเฟอร์หันมากระซิบกับคงไม่อยากเชื่อสายตาเช่นกันผมหันไปเหล่มองมันก็ดีแล้วนิที่น้องเขาจะแต่งตัวถูกระเบียบบ้าง 

“สวัสค่ะครูเขม” แก้มยกมือไหว้ผมและหันไปยิ้มกับคริสโตเฟอร์

“หนูช่วยถือมัยคะ” แก้มถามผมพร้อมเหล่มองไปถุงผ้าที่คริสโตเฟอร์ถืออยู่  ผมพยักหน้าพร้อมสงยิ้มให้แก้ม

“คริสเดี๋ยวให้แถ้มถือไปส่งพี่ก็ได้เราจะได้ไปหาเพื่อน” ผมพูดคริสโตเฟอร์และเขาก็พยักหน้าให้ผม เขาส่งกระเป๋าผ้าที่ผมใส่สมุดการบ้านเด็กนักเรียนไว้สมุดเล่มเล็กไม่หนักมาก ผมคิดว่าแก้มพอจะถือไหวและแก้มก็ช่วยถือขึ้นไปบนห้องพักครู

“เป็นไงบ้างเราดีขั้นหรือยัง..แก้ม” ผมถามแก้มถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมเข้าใจเป็นใครก็คงขวัญหนีดีฝ่อ แต่ทว่าวันนี้สีหน้าของแก้มเขาดีขึ้นมากแล้ว
 
“ดีขึ้นแล้วค่ะครูแต่ก็ยังหวาดๆ อยู่บ้าง...ต่อไปหนูจะไม่โดดเรียนแล้วค่ะครู”    แก้มบอกผม ผมพยักหน้าว่าดีแล้ว มันจริงอย่างที่ผู้อำนวยการพูดเพราะนี้คือช่องทางที่ทำให้เกิดเรื่องไม่ดีกับนักเรียนได้

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะครูถ้าแก้มไม่ได้ครู....แก้มคงแย่แน่ๆเลย” แก้มพูดผมเอื่อมมือไปแตะที่หัวของแก้มเบาๆอย่างเอ็นดู

“แก้มไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพี่คริสโตเฟอร์ถึงได้รักครูทำทุกอย่างเพื่อครู.... เพราะว่าครูดีแบบนี้นี่เองนะคะ”แก้มพูด

“ครูเขมคะ..แม่ของแก้มบอกว่าจะให้แก้มเรียนต่อค่ะ..แม่บอกว่าไม่ให้แก้มไปอยู่กับป้าตอนนี้แต่ถ้าแก้มอยากไปก็รอให้แก้มเรียนจบก่อนนะคะครู” ผมพยักหน้าเห็นด้วย ผมเดินมาที่ห้องพักครู ผมยิ้มทักทานครูนิดที่มาแต่เช้าทุกวัน

“และแก้มไม่อยากมีผัวแล้วด้วยนะคะครู”  ผมสะบัดหน้าไปมองแก้ม คือตรงไปไหมแก้ม

“แก้ม...พูดจาอะไรอย่างนั้นนะ  เป็นสาวเป็นนาง...น่าจริงๆเลย ..เพี๊ยะ!” ครูนิดตีแขนแก้มดังเพลี๊ยะทันทีเพราะว่าเธอเข้ามาได้ยินพอดีเลย แก้มถึงกับทำหน้ายู่เพราะว่าหน้าเจ็บนิดหน่อยเธอยกมือขึ้นมาลูบต้นแขนเธอเบาๆ

“หนูขอโทษค่ะ หนูลืมไปว่าครูเขมเป็นผู้ชายค่ะ” แก้มพูด ผมหัวเราะในลำคอแม้ลืมไปว่าผมเป็นผู้ชาย

“ถ้าอย่างนั้นแก้มลงไปหาเพื่อนก่อนนะคะครู....แก้มเข้าเรียนพิเศษกับครูได้ทุกวันใช่ไหมคะ” แก้มถามผมเรื่องเรียนติววิชาภาษาอังกฤษ

“ทำไมจะไม่ได้ละแก้มได้ซิ ...ครูจะยินดีมากถ้าเห็นเธอเข้าเรียนทุกชั่วโมงที่ครูเข้าสอน” ผมพูดเธอยิ้มให้ผมดีใจ

“ครูนี้มีดีแน่ๆเลยคะ ดูซิ เด็กแก่นแก้วอย่างแก้มกลับมาเป็นเด็กเรียบร้อยราวกับผ้าผับไว้ “

“เธอไปโกรกสีผมเป็นสีดำธรรมชาติแถมกระโปรงก็ไม่สั้นเต่อจนเกือบจะเลยขึ้นไปถึงขาอ่อน  ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเป็นเด็กเรียบร้อยและน่ารักสมวัยของเด็กมัธยม “ ครูนิดกล่าวชมผม

“เรื่องทุนนายอนุชิตเป็นไงบ้างคะครู” ครูนิดถามผม

“ผมคงต้องไปคุยกับผู้ใหญ่บ้านด้วยนะครับให้เขาช่วยยืนยันว่านายอนุชิตมีพฤติกรรมดีและสมควรได้รับทุนการศึกษานะครับครูนิด” ผมพูดแต่ผมก็ยังแอบกังวลแทนนายอนุชิตเหมือนกันว่าเขาจะยอมรับรองให้ได้หรือไม่ และเงินทุนก็ไม่ได้มากสำหรับใครบางคนแต่สำหรับอนุชิตหนึ่งหมื่นบาทเขาสามารถเรียนไปได้จนจบมัธยมต้นแน่นอน

“ครูนิดครับ” ผมเรียกครูนิด

“คะครูเขม ?  ” ครูนิดเงยหน้าจากการตรวจการบ้านเด็ก

“ผมจะจ่ายค่าเทอมให้นายอนุชิตก่อนนะครับ” ผมพูดครูนิดวางปากกาลง สายตาจับจ้องมองมาที่ผม

“ครู...จะจ่ายค่าเทอมให้นายอนุชิตก่อนเหรอคะ..” ครูนิดถามผมเหมือนกับจะคัดค้านเล็กน้อยผมรู้ว่ามันเป็นการเข้าช่วยจนเกินหน้าที่ครูไปแล้วแต่ผมไม่อยากให้เด็กดีอย่างนายอนุชิตไม่มีโอกาสได้เรียน

“ครับผมยินดีและเต็มใจครับครูนิด” ผมพูดย้ำชัดอีกครั้ง

“ต้องไปจ่ายกับครูสมพิศนะคะเพราะว่าครูสมพิศดูแลเรื่องการเงินของโรงเรียนอยู่นะคะครูเขม” ครูนิดบอกผม ผมพยักหน้า ผมลุกขั้นผมต้องเดินไปหาครูสมพิศซินะ ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือยังมีเวลาเหลือพอก่อนจะลงไปดูแลเด็กนักเรียนเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกมาได้ยินเสียงคนคุยกันฟังดูแล้วน่าจะเป็นเสียงเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายเหมือนมีปากเสียงกันเสียด้วย ตรงใต้บันได

“ไอ้พี่กาย ไอ้พี่เลว ฮือๆ มึงทำแบบนี้กับกูได้ไง ไอ้เหี้ย”  ผมเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทุบตีนายกาย ส่วนนายกายก็ยกแขนขึ้นป้องปัดจนกระทั้งเขาหมดความอดทนเขาสะบัดเด็กผู้หญิงคนนั้นกระเด็นลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ผมรีบเดินเข้าไปทันทีในฐานะครู

“เธอทำอะไรรุ่นน้องนะกาย...” ผมเอ่ยถามคนที่ยืนหันหลังให้ผม  เขารู้ว่าเป็นผมแน่ๆ เขาก็หันหลังกลับมามองหน้าผม มือยังคงล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกงแบบไม่สนใจว่าผมนี้เป็นครูของที่นี้หรือไม่

    ผมมองหน้านายกายและเด็กผู้หญิงคนนั้นสลับกัน ส่วนนายกายหันมามองหน้าผมเช่นกันเขาไมได้พูดอะไรและหันกลับไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาอาฆาตแค้นก่อนที่นายกายจะเดินแทรกตัวลงไปชั้นล่าง

“ครูอย่ายุ่งกับผมดีกว่า..เอาเวลาไปดูแลนักเรียนที่รักของครูเถอะก่อนจะไม่ได้อยู่ดูแลกัน” นายกายพูดระหว่างที่กำลังจะเดินผ่านผม ผมก็รีบเข้าไปพยุงเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ลุกขึ้น ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาตัวเอง

“เราเป็นอะไรหรือเปล่า ” ผมถามเด็กผู้หญิงที่ผมประคองเขาให้ลุกขึ้นมา

“ฮึกๆ..เปล่าคะครู”  เธอปฏิเสธว่าเธอไม่เป็นอะไร

“นายนั้นทำร้ายเธอหรือเปล่าบอกครูได้นะ..วิกานดา” ผมอ่านจากชื่อที่ปักตรงด้านซ้ายของเสื้อนักเรียนเธอยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย

“เออ...คือ...” เธอมีท่าทีอึกอักที่จะตอบผม

“ไปหาผู้อำนวยการกับครู” ผมพูดและทำท่าจะหันหลังเดินเพื่อเปลี่ยนเป็นไปหาผู้อำนวยการแทนก่อน ณ ตอนนี้

“หมับ” มือเล็กๆคว้าเข้าที่ข้อมือของผมอย่างรวดเร็วเพื่อรั้งผมเอาไว้ ผมหันกลับมามองหน้าเธอ

“ไม่ค่ะ...หนูไม่ได้เป็นอะไรคะ...หนูขอตัวค่ะครู..หนูไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะครู ” เธอรีบปฏิเสธพร้อมกับคว้ากระเป๋านักเรียนเธอรีบแทรกหนีผมไปทันทีและวิ่งลงไปยังชั้นล่างก่อนที่ผมจะเอ่ยปากพูดอะไรผมคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ

    แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมให้ผมพาไปหาผู้อำนวยการทั้งที่เธอถูกทำร้ายอย่างนั้น ผมไม่เข้าใจทำไมนายกายนี้ถึงได้เกเรมากขนาดนี้ ผมได้แต่ยืนขมวดคิ้วจนเป็นปมก่อนจะเดินหน้าต่อเพื่อเดินตรงไปยังห้องที่ครูสมพิศนั่งประจำการอยู่ ครูสมพิศกำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ

“สวัสดีครับครูสมพิศ”

“สวัสดีค่ะครูเขม..ว่ายังไงคะมาหาพี่แต่เช้า...เออ..ว่าแต่ครูเป็นยังไงบ้างได้ข่าวว่าไปช่วยเด็กนักเรียนกำลังจะโดนทำมิดีมิร้ายใช่ไหมคะ” ครูสมพิศถามผม ผมพยักหน้าเบาๆ

“เด็กบางคนเตือนก็แล้ว พูดก็แล้วผลสุดท้ายเกิดเรื่องนะค่อยมาฟังกันดีนะคะที่ครูไปช่วยไว้ได้ทันเกือบจะสาย” ครูสมพิศบ่นให้ผมฟังอีกตามเคย

“ครูสมพิศครับ ผมจะ..จ่ายค่าเทอมให้นายอนุชิตนะครับผมได้ยินมาว่าเขาค้างค่าเทอมอยู่” ผมพูดกับครูสมพิศ เธอมองหน้าผมอย่างแปลกใจ

“ผมอาจจะช่วยได้ไม่บ่อยแต่ผมอยากช่วยครับ..ตอนนี้ผมกำลังทำเรื่องขอทุนการศึกษาให้นายอนุชิต..และผมคิดว่าอาจจะไม่ทันถ้าจะรอเงินตรงนั้นมาจ่ายค่าเทอมและผมจึงยินดีจะจ่ายให้เขาก่อน” ผมพูดกับครูสมพิศ เธอมองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจออกมานิดนึง

“ครูเขมคะ..ดิฉันถามหน่อยซิค่ะว่าทำไมครูดีเหลือเกินค่ะ..” ครูสมพิศถามผม แววตาที่ดูจริงจัง

“อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อผมนะท่านช่วยเหลือคนไว้เยอะและมันเป็นภาพที่ผมเห็นมาโดยตลอดคือเราช่วยได้ในยามที่เราทำได้นะครับ..มนุษย์ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้แต่เขาควรจะได้รับโอกาสจากคนที่เลือกเกิดได้ถูกต้องไหมครับครู”ผมพูด ครูสมพิศพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มให้ผม

“พ่อผมสอนพวกผมเสมอว่าหากเรามีแล้วเราควรแบ่งปันให้คนที่เขาไม่มีในขณะที่เรามีนะครับ”

“และไม่ว่าเราจะมีมากมีน้อยแค่ไหนเราก็เอาไปไม่ได้ในวันที่เราหมดลมหายใจ” ผมพูด

“ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ...ดีใจแทนเด็กๆที่นี้นะคะที่ได้ครูดีอย่างครูเขม..อยู่ด้วยกันนานๆนะคะครู” ครูสมพิศพูดก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาหนึ่งเล่ม

“ครูจะจ่ายค่าเทอมให้เขาใช่ไหมค่ะ 2,190 บาทถ้วนค่ะครูเขม”

“นี้ครับ” ผมยืนธนบัตรให้ครูสมพิศสีเทาและสีม่วง และครูสมพิศก็ออกใบเสร็จรับเงินมาให้ผม

“ขอให้ครูจงเจริญนะคะยิ่งๆขึ้นไป มีแล้วก็มีอีก ดิฉันเองก็สงสารเขานะแต่ภาระหน้าที่ดิฉันก็มีเยอะพอตัวกันอยู่แล้ว “ ผมพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

“เป็นครูเงินเดือนน้อยนิด ค่าใช่จ่ายก็เยอะ ยืนสอนจนเมื่อยล้าเพื่อสอนเด็กวันละสี่ห้าชั่วโมง เหนื่อยไหมตอบได้ว่าเหนื่อยค่ะแต่ก็นี้แหละหน้าที่ครูที่เป็นเรือจ้างหน้าที่ที่ต้องเสียสละทั้งกายและใจจริงๆ ”  ครูสมพิศถามผม ผมพยักหน้าว่าถูกต้อง

“พี่นะช่วยอย่างอื่นไมได้นอกจากจะสอนให้เต็มที่ให้ความรู้เขาให้เต็มที่เพื่อให้ลูกศิษย์จบไปอย่างมีคุณภาพ” ครูสมพิศพูด และเสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นพอดีผมและครูสมพิศเดินลงมาพร้อมกันเพื่อนไปทำหน้ายืนคุมนักเรียนเข้าแถวเหมือนเช่นทุกวันวันนี้ท้องฟ้าอึมครึมแบบนี้สงสัยว่าช่วงบ่ายฝนจะตกแน่นอนเดาได้แบบไม่ต้องเปิดดูกรมอุตุนิยมวิทยาเลย

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงให้นิดหน่อย หวังว่านี้จะเป็นฟ้าหลังฝนของครูเขมกับคริสโตเฟอร์นะ ตอนนี้น้องแก้มเป็นเด็กดีแล้วและคนอื่่นๆละครูเขมจะทำยังไงนะ  ต้องมาดูกันนะคะ ชื่นชมนายกายได้ตามสบายเลยนะคะ (นายกายจะได้รับผลตอบแทนเช่นกัน )
ขอบคุณที่เตือนคำผิดนะคะ 
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตามนะคะ 
รักคนอ่านจัง 

[fahsida]

กายนี่ทำไมเป็นงี้นะ

[Wut_Sv]

พี่เขมดีเกินไปแล้วววววว อิจฉาคริส 555 

กายมีแผนชั่วอะไรอีกมั้ยเนี่ย จ้องจองล้างจองผลาญคริสเหลือเกิน หรือว่ามันแอบชอบคริส แบบโป้ง กร๊ากกก

[Supparang-k]

โอ้ยยยยย...ทำไมถึงเป็นคนดีแบบนี้นะ นี่ถ้าไม่มีคริสนะจะแย่งละ

[semen]

  อยากให้กาย กับ กี้ ได้รับโทษจัง แต่ไม่รู้ว่าได้รับโทษแล้วจะคิดได้หรือเปล่านะ

ต่ออีกนะคับ รอๆๆๆ

[iceman555]

อีกายจะก่อเรื่องอะไรอีกเนี่ยะ

[boyslover]

เอามันออกจากโรงเรียนไปเลยเอาติดคุกไปเลยไอ้กายเนี้ยะ อินๆ

[MayA@TK]

อะไรคือการที่แก้มลืมว่าครูเขมเป็นผู้ชาย

 

[GuoJeng]

ชอบอ่านอ่านเรื่องเด็กชายอนุชิต วงเวียนชีวิตน้อยๆ ส่วนกาย เขาคงเปลี่ยนได้ถ้าเจอเรื่องแรงๆ แรงกว่าด.ญ.แก้ม
  รอ รออ่านตอนต่อไปคับ

[Alice111]

   เสียงสัญญาณเข้าแถวดังขึ้นพอดีผมและครูสมพิศเดินลงไปพร้อมกันเพื่อนไปเพื่อไปทำหน้าที่ยืนคุมนักเรียนเข้าแถวเหมือนเช่นทุกวันวันนี้ท้องฟ้าอึมครึมสงสัยว่าช่วงบ่ายนี้ฝนคงจะตกแน่นอนเดาได้แบบไม่ต้องเปิดดูกรมอุตุนิยมวิทยา

“ครูเขมสวัสดีครับ เป็นยังไงบ้างครับครูแผลครูนะครับ..แม้ครูนี้ใจกล้าดีจังเลยนะครับ..ผมนี้นับถือเลย” ครูอครชัยหันมาเจอผมก็ทักผมทันที

“ผมไม่เป็นอะไรมากแล้วครับครูชัย” ผมพูด

“เป็นครูก็แบบนี้แหละครับแบกรับปัญหาเยอะหน่อยไหนจะปัญหานักเรียนพติกรรมของนักเรียนและปัญหาผู้ปกครอง จิปาถะนะครับครูและครูยังมาเป็นผู้พิทักษ์สันติราชเพิ่มอีก..”

“แต่อย่างว่าแหละครูใหม่ไฟแรงส่วนผมนะไม่ไหวแล้วละครับเห็นทีจะต้องวางมือจากครูฝ่ายปกครองซะที”

“ครูยังดูแข็งแรงอยู่เลยครับครูชัย” ผมพูด

“บางที่มันก็เหนื่อยจากภายในนะครู ผมเคยคิดว่าจะเออรี่ก่อนวัยเกษียณซะด้วยซ้ำแต่ก็เสียดายออกไปก็ไม่ได้ทำอะไร” ครูชัยพูดผมรู้บางที่หน้าที่ครูที่ใครๆเห็นว่าสบายมันก็มีบางที่เหนื่อยหนักสาหัสเหมือนกัน

“ครับผมทราบดีครับว่าเป็นครูไม่ได้สบายแบบนั่งทำงานในออฟฟิตแต่ผมก็ยังคงภูมิใจในอาชีพครูอยู่นะครับแม้ว่าจะเจออะไรหนักหนาบ้างแต่มันก็ยังมีควาสุขเล็กซ้อนอยู่นะครับครูชัย..การได้เห็นเด็กนักเรียนที่ได้สั่งสอนไปถึงฝั่ง”

“ผมนี่ดีใจที่ได้ยินครูพูดแบบนี้นะครับและอย่าเพิ่งถอดใจหนีกันไปซะก่อนละครับ”

“ครับผม”  หันไปตอบครูอครชัยที่เป็นครูฝ่ายปกครองที่นี้มานานก่อนท่านผู้อำนวยการจะย้ายมาซะอีกและอีกสี่หรือห้าปีนี้แหละแกจะเกษียญอายุราชการแล้วเห็นว่าภรรยาของอาจารย์ป่วยด้วยโรคมะเร็งเป็นครูเหมือนกันและเออรี่ไปเมื่อปีที่แล้วเพื่อรักษาตัว

   ผมยืนคุมนักเรียนเข้าแถวทำกิจกรรม เดินดูตามแถวไปเรื่อยๆจดไปหยุดตรงแถวของคริสโตเฟอร์แบบไม่ได้ตั้งใจ เขากันมามองผมหยักคิ้วให้ผม ผมยังจำได้ดีวันแรกที่ผมยืนมองเขาเข้าแถวเขาก็ทำแบบนี้แหละ ผมชี้นิ้วทำหน้าดุว่าไม่ให้เขาเล่นขณะเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง

“ครูค่ะ....มีนักเรียนเป็นลมค่ะ!...ครูค่ะมีนักเรียนเป็นลมทางนี้ค่ะ!”เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากแถวของนักเรียนหญิงและบรรดาครูก็พากันวิ่งไปดู ผมก็เช่นกันผมเห็นเด็กผู้หญิงที่ผมเจอเขายืนมีปากเสียงอยู่กับนายกายเป็นลมหมดสติอยู่กับพื้นหญ้า

“เอานี้ พวกเธอก็อย่าเข้ามามุงกันซิค่ะ....นักเรียนเปิดทางหน่อยเดี๋ยวเพื่อนไม่มีอากาศหายใจกันพอดี” ครูสุรีวรรณ์บอกให้ทุกคนถอยออกไป ครูสุรีวรรณ์กำลังนั่งยองๆ ดูเด็กที่เป็นลมแถมเธอก็ยังท้องอยู่ด้วย

“ครูครับผมว่าพาไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่าไหมครับ” ผมบอกครูสุรีวรรณ์

“นั้นซิหมี พี่ว่าให้ใครอุ้มกี้ขึ้นไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ.....ดูซิหน้าซี้ดเผือดขนาดนี้เลยนะ แดดก็ไม่มีเป็นลมแดดก็คงไม่ใช่ ” ครูสุมณฑาพูด ผมก็กำลังจะเข้าไปอุ้ม ในเวลาเข้าแถวจะมีแค่ผมกับครูอครชัยที่เป็นครูผู้ชายเท่านั้นที่ยืนคุมเด็กนักเรียน

“ครูครับผมอุ้มไปดีกว่า” ผมหันมาเจอเด็กนักเรียนชั้นม.6 เขาอาสาอุ้มเด็กนักเรียนหญิงคนนี้ขึ้นไป

“ดีเลยเอกรินทร์ อุ้มน้องไปให้ครูหน่อย “ ครูสุมณฑาพูดผมก็หลบให้เขาเป็นคนอุ้มเด็กผู้หญิงทีเป็นแทนผม ดูจากสีหน้าแล้วเขาดูจะเป็นห่วงเด็กผู้หญิงคนนี้มาก ผมได้แต่ยืนมอง
   
    ผมต้องดูแลนักเรียนเข้าแถวต่อ ผมยืนครุ่นคิดที่ผมได้ยินเด็กผู้หญิงคนนี้กับนายกายอยู่จากบทสนทนาทั้งคู่เหมือนผู้หญิงต้องการให้นายกายรับผิดชอบหรือทำอะไรสักอย่าง  สักพักกิจกรรมหน้าเสาธงก็ผ่านไปได้ด้วยดี และนักเรียนก็ถยอยแยกย้ายขึ้นห้องเรียนกัน

KissKhem    : พี่เขมยืนคิดอะไรอยู่หน้ามุ่ยเลยอะ
My Love    : ไม่มีอะไรนิ
KissKhem    : ผมเป็นห่วงเพราะว่าพี่ครูเขมบอกได้ว่าครูกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ
My Love      : ไม่มีอะไรหรอกนะคริส..เตรียมขึ้นเรียนได้แล้วและห้ามใช้มือระหว่างเรียน
 KissKhem   : ก็ได้...เจอกันตอนเที่ยงนะพี่เขม..คริสรักพี่เขมนะ
My Love      : เจอกันตอนเที่ยงคริส..พี่รักคริสนะ

   ระหว่างที่ผมคุยกับคริสโตเฟอร์ผ่านแอพพลิเคชั่นเสร็จผมก็รีบเดินขึ้นห้องพักครูเพื่อจะได้หยิบหนังสือขึ้นไปทำการเรียนการสอนคาบแรกของผมก็คือห้อง ม.4/2 ห้องนายคริสโตเฟอร์

“ครูเขมค่ะ..วันนี้มีประชุมตอนสิบเอ็ดโมงนะคะ ประชุมเรื่องงานสัปดาห์ภาษาอังกฤษนะคะ” ครูอรุโณทัยเดินเข้ามาบอกผม ผมพยักหน้าว่าได้เพราะว่าผมีสอนคาบแรกและคาบที่สองแค่นั้น ผมเดินขึ้นห้องเรียนทันทีเพื่อทำการเรียนการสอนต่อไป ผมเห็นกลุ่มนายกายยืนสนทนากันอยู่ตรงมุมบันไดข้างห้องพยาบาล

“แม่งมีแต่เรื่องวะ..”

“แล้วที่นี้ใครเป็นคนรับผิดชอบวะ..กูนะคงไม่ได้หรอกพ่อกูเอากูตายแน่” นายอั๋นพูดผมเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ

“ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยว่ะก็แค่เด็กใจแตกและกูก็คงไม่รับเพราะไม่รู้ว่าใช่ลูกกูแน่เหรอเปล่า....มีตั้งหลายคน มึงคนหนึ่งแหละไอ้อั่น” นายกายพูด ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความเป็นลูกผู้ชายนายนี้ไม่มีกับเขาบ้างเลยหรือไง

“อะไรว่ะไอ้กายโยนให้กูเลยนะ” นายอั๋นผมจำได้เขาเกือบจะต่อยผมแล้วเช่นกันวันนั้นที่มีเรื่องกับนายคริสโตเฟอร์

“พอเถอะเลิกพูดเรื่องนี้เถอะวะ...ตอนนี้ที่กูคิดนะ กูจะทำยังไงที่จะเอาไอ้คริสออกจากโรงเรียนให้ได้”

“เฮ้ยกูว่าพอเถอะวะไอ้กายและเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะโว้ยที่สำคัญกูจะจบม.6แล้วกูไม่อยากโดนพ่อด่าไปมากกว่านี้วะ” อีกคนพูด

“ทำไมว่ะมึงป๊อดเหรอว่ะ....ไอ้อั๋นกะอีแค่ไอ้เด็กลูกครึ้งที่พ่อก็ไม่มีแม่ก็เป็นผู้หญิงบาร์มึงจะกลัวมันทำไมวะพ่อมึงกับพ่อกูใหญ่ทั้งคู่”  ผมได้ยินนี้แสนจะภูมิใจแทนพ่อเขาทั้งคู่จริงๆ

“แต่ว่ามันมีแบคเยอะว่ะ ..ไอ้โป้ง..ไอ้โจ้และไอ้อาร์ทแถมตอนนี้นางแก้มก็ไปอยู่ฝั่งนั้นแล้วและที่แน่...ครูเขมอีกละ” ผมเหลือบมองเวลาที่ข้อมือยังพอเหลือเวลาให้ผมได้สนทนาสักสี่ห้านาที

“ครูไม่ได้หนุนหลังทั้งนั้นแต่ครูเลือกที่จะเข้าข้างคนที่ทำถูกต้อง..กาย” เสียงของผมทำให้ทั้งกลุ่มหันหน้ามามองผมกันหมด  ผมเดินลงมายืนมองหน้าทั้งคู่ นายกายพ่นลมหายใจออกมาแบบไม่พอใจที่ผมมายืนฟังการสนทนาของเขาทั้งคู่

“ผมไม่เชื่อหรอก...ครูจะไม่ลำเอียงให้ไอ้คริสมัน...และที่มันเรียนภาษาอังกฤษดีขึ้นคงบวกคะแนนพิศวาสไปให้ด้วย” เดินมายืนประชันหน้ากับผม

“ไม่เชื่อไปถามทุกคนในห้องดูนะว่าครูให้จริงหรือไม่จริง...กาย” ผมพูด

“และที่ครูไม่เข้าใจคือคริสโตเฟอร์ไปทำอะไรให้นายถึงได้อยากให้เขาออก...เธอมีเหตุผลที่ดีไหมละครูจะได้รับฟัง...ว่ามันสมควรหรือไม่สมควร” ผมถามกาย เขาหันมามองหน้าผมสายตาผมสองคนประสานกันจนในที่สุดนายกายเองที่เป็นคนเบียงสายตาหนีผมและเดินแทรกตัวออกไประหว่างที่เขากำลังจะเดินผ่านผม

“ผมไม่จำเป็นต้องบอกครูหรอกครับ..ครูไม่ใช่คนที่สำคัญอะไรสำหรับผม...ก็แค่ครู...ที่เป็นเกย์...ไม่มีอะไรสำคัญ”  ผมหันมามองนายอั๋นที่ยังยืนอยู่ เขาก็แค่มองผมและเดินตามนายกายออกไปเช่นกัน แต่ถึงยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เขาอยากให้คริสโตเฟอร์ออกจากโรงเรียนถ้าแค่เล่นบาสเกตบอลเก่งกว่าผมว่าไม่น่าจะใช้เหตุผลนี้นะ นายคริสไปทำอะไรเขาอะไว้นะ
   หลังจากเข้าประชุมผมก็รีบลงมาทานอาหารเที่ยงจะได้รีบไปติวคริสโตเฟอต่อและพรุ่งนี้จะทำพิธีเปิดสัปดาห์ภาษาอังกฤษ มีแข่งขันตอบปัญหา เล่านิทาน และประกวดร้องเพลงในวันสุดท้ายก่อนปิดงาน มีกิจกรรมซุ้มทำอาหาร ฮอทดอก  แซนวิส ฯลฯ จากนักเรียนที่เรียนทำอาหารกับครูรัชนีวรรณ์ และมีจะมีหนังภากษ์ภาษาอังกฤษมาเปิดให้ดูในชั่วโมงภาษาอังกฤษ วันที่สองจะมีการเล่านิทานพร้อมกับมีการแสดงนักเรียนแต่ละห้องเช่นกัน ประชุมเสร็จก็เกือบเที่ยงพอดี

Kisskhem    :พี่เขมมากินข้าวกับผมหรือเปล่า นั่งคนเดียวเหงาอะ
My love       :เพื่อนไปไหนละ
Kisskhem    :โป้ง ไปดูพ่อผ่าตัดพรุ่งนี้ปันป้นก็ไปด้วย ไอ้โจ้กับไอ้อาร์ท มันไปฮันนิมูนกันอ่ะ
My love       :อืมเดี๋ยวพี่ซื้อข้าวร้านครูโจ้ก่อน
Kisskhem    :  ^__^

       มิน่าละเมื่อเช้าผมมไม่เห็นโป้ง ปันปัน โจ้และอาร์ทเลย ตอนที่เข้าแถวตอนแรกก็คิดว่าเข้าสายกันซะอีก ผมรีบเดินลงก่อนเวลาเที่ยงเพื่อจะได้เผื่อเวลาไปซื้อข้าวและรีบไปทานกับนายคริสโตเฟอร์และพากันไปติวหนังสืออีกเริ่มจะเหนื่อยแล้วซิผมและผมก็ต้องกลับมาร่างเกี่ยวกับประวัติของอนุชิตเพื่อขอรับทุนอีก

“นั้นไงน้องแป้งพอพี่คิดถึงก็มาเลย…ครูเขมครับ” ผมเดินตรงมาที่ร้านขายอาหารแฟนของครูโจ้ ผมก็ต้องผมสะดุงทันทีที่ได้ยินครูโจ้บอกว่าคิดถึงผมนี้แหละ

“เป็นไงบ้างคะครูเขม พี่โจ้เล่าให้แป้งฟังค่ะว่าครูเขมสวมบทบู้สู้กับคนร้ายตั้งห้าคน”

“เวอร์ไปแล้วครูโจ้...ผมนะคนเดียวก็แย่แล้วที่เหลือนะนักเรียนที่ไปช่วยจัดการหมดครับ”ผมพูดตาก็มองว่าจะกินอะไรดี เห็นแล้วข้าวหมูแดงหมูกรอบดีกว่า

“อ้าว!.ถ้าอย่างนั้นครูก็ไม่ใช่พระเอกนะซิครับ....อย่างนี้เขาเรียกเป็นนางเอกแล้วมั้งคับ”ครูโจ้พูด ผมเลยหน้าขึ่นมามองครูโจ้ ตอนแรกคิดว่ากินข้าวหมูแดงไปกินบะหมี่ดีกว่าไหม มาหาว่าผมเป็นนางเอก


“เดี๋ยวซิครับครูเขม..แหมหัวของครูก็ไม่ล้านนะครับทำขี้น้อยใจไปได้ ”ครูโจ้รีบออกมาดึงแขนผมไว้


“ก็พี่โจ้นะดันไปแซวครูเขมเขาทำไมละ” แป้งแฟนครูโจ้เข้าข้างผม

“นี่เข้าข้างลูกค้าเหรอครับ...ที่ยืนนี้แฟนนะครับ”

“ลูกค้าคือพระเจ้าพี่โจ้” แฟนของครูโจ้หันมาพูด

“โอเคครับ...คุณลูกค้า...เชิญครับคุณลูกค้าชั้นดี ..ว่าแต่ครูจะทานอะไรดีครับครูเขม...วันนี้...” ครูโจ้พูดและดันผมกลับไปที่ร้านเขาเหมือนเดิม

“ฟรีเหรอครับ”ผมรีบถามครูโจ้

“คงจะไม่ได้หรอกครับครูเขมถ้าผมฟรีให้ครูเพราะว่าครูทำผลงานดีผมจะเจ้งแน่ๆ ก็เล่นทำผลงานติดกันเยอะขนาดนี้ถ้าปีละครั้งโจ้จะโอเคมาก..อันนี้เยอะไปนะครับ ”

“และอีกอย่างนะครับวันนี้เห็นทีจะฟรีไม่ได้จริงๆ เพราะว่า...เมียผมป่วยตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วแหละครับครูเขม”ครูโจ้พูด


“เป็นอะไรหรือครับคุณแป้งไปหาหมอหรือยังครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในฐานแม่ค้าที่ผมซื้ออาหารทานบ่อยๆ

“พี่โจ้อะเวอร์ไปแล้ว...ไม่เป็นอะไรมากหรอค่ะครู...ถ้าอย่างนั้นวันนี้แป้งเพิ่มหมู เพิ่มไข่ให้แล้วกันนะคะ ไม่คิดเพิ่มค่ะ” คุณแป้ง

“ไม่ต้องถึงมือหมอหรอกครับครูเขม ใช้เวลาพักฟื้นสักสิบกว่าวันเดี๋ยวก็หายครับ และนี่เป็นบ่อยครับไอ้โรคนี้นะครับ อาการจะกำเริบเดือนละสองครั้ง ระยะฝักตั่ว2-3 วันก่อนต้นเดือนและก่อนกลางเดือน “ ครูโจ้พูดผมก็ยิ่งทำท่าขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ นี้ยังไม่ต้องไปหาหมออีกเหรอ


“เป็นทุกเดือนเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมแนะนำครูโจ้รีบพาไปหาหมอตรวจเถอะครับ...จะได้รู้ว่าเป็นโรคอะไรและรักษาได้ทัน”

“ไม่ต้องถึงมือหมอหรอกครับ โจ้นี้วินิจฉัยให้ได้ครับ ....เมียผมเขาเป็นโรคอีบนล่างทำพิษครับ”

“ห๊ะ..อีโบล่าเหรอครับ!” ผมร้องออกมาครูโจ้รีบเอามือปากผมอย่างเร็ว

“นี้ครูเขมอยากให้ผมรีบโสดขนาดนั้นเลยเหรอครับ “ มือที่ยังปิดปากผมอยู่ผมก็ส่ายหัวว่าไม่ใช่นะ

“ ถึงได้แช่งเมียผมแบบนี้..ให้เป็นอีโบล่าเลยนะครับ” ครูโจ้พูด

“ที่รักจร๊าครูเขมเขาบอกให้เป็นอีโบล่าเถอะ พี่จะได้โสดภายใน72ชั่วโมง” ครูโจ้หันไปบอกคุณแป้งอีก 

“ปึก!” เสียงมีดที่หันหมูแดงปักลงที่เคียงทันที  ผมรีบแกะมือครูโจ้ออกก่อนทันที

“เฮ้ย!ครูโจ้ ผมไม่ได้พูดอย่างนั่นซะหน่อย”

“แป้งครับไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะครับ” รีบแก้ตัวให้ตัวเลยครับ แอบคิดในใจผมนี้ผิดตั้งแต่เดินเข้ามากินร้านครูโจ้แล้วแหละครับ รู้อย่างนี้ไปกินร้านป้าใจซะดีกว่าไหม

“ก็พี่โจ้นั้นแหละพูดให้ครูเขมเข้าใจผิดและแป้งคิดว่าพี่โจ้นะคิดเองมากกว่า...”

“ถ้าอยากโสดบอกแป้งนะจะยอมให้พร้อมแถมใบมรณะบัตรให้ด้วยดีไหมพี่โจ้” แป้งเขายืนเอามือเท้าที่เอว


“โธ่ๆ เมียที่รักเขาพูด....ทีหลังอย่าแช่งเมียผมอีกนะครับครูเขม....ผมรักเมียครับ” ผมก็มองผมไม่ได้แช่งสักนิดเลย

“ครูโจ้ก็บอกครูเขมเขาไปตรงๆซิว่าเมียนะโดนหวยรับประทาน..อ้อมอยู่ได้ “แม่ค้าร้านข้างๆ ผมพยักหน้าเข้าใจทันทีเลย โรคอีกบนล่างนี้คือการเล่นหวยนั้นเอง ผมยืนเกาหัวตัวเองแกร๊กๆ

“อ้อ!....เมื่อวานวันที่16 ผมลืมครับไปวันสลากินแบ่งรัฐบาล “


“ใช่ครับ โดนกันถ้วนหน้าทุกร้านไป” ครูโจ้พูด

“ก็แน่ละซิจิ้งจกสองหางเป็นไงละ ตัวเลขที่ออก ..ไม่มีตัวไหนบอกว่ามาจากหางจิ้งจกสักตัว” แม้ค้าร้านข้างๆ

“ไม่ต้องห่วงป้าตอนนี้ไม่มีทั้งหางและจิ้งจกแล้วเพราะเมื่อวานแมวบ้านข้างๆรั้วโรงเรียนจับไปกินเรียบร้อยแล้ว..สงสัยแมวจะโดนหวยกินเหมือนกันครับครู”

“เว้ย!” 

“ผมล้อเล่นนะครับ” ครูโจ้พูดและหัวเราะร่วน

“นี้ค่ะครูเขม...ที่สั่งไว้ค่ะ..เพิ่มหมูแดงและหมูกรอบให้นะคะแถมให้ไข่ให้ด้วยคะจัดเต็มสองฟองเลยค่ะ “


“ เออว่าแต่ครูจะมีเบิ้นไหมค่ะ” คุณแป้งถามผม


“ไม่ละครับจานเดี่ยวก็อิ่มแย่แล้ว ถามทำไมเหรอครับ” ระหว่างที่ผมกำลังตักน้ำหมูแดงราดอยู่

 “จะปิดร้านแล้วค่ะ...จะลากอีพี่โจ้ไป้ไปซ้อมซะหน่อย..ปากดีหนัก” พอผมได้ยินอย่างนั้นผมรีบหยิบจานข้าวเผ่นละครับครูโจ้ ผมรีบเดินออกไปหาคริสโตเฟอร์ทันที พอออกมาก็เห็นว่าเขาเขานั่งคนเดียวจริงๆด้วย ทันทีที่ผมนั่งลง

“ทำไมมาช้าจังอะพี่เขม”  คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมาถามผมทันทีก่อนจะแย้งตักไข่ยางมะตูมผมไปหนึ่งซีก

“ก็คุยกับครูโจ้นะซิ” ผมตอบ


“เป็นไงละเพื่อนไม่มาเหงาละซิ”ผมพูด

“ไม่อะ..ไม่เหงาเท่าไหร่ แต่...” คริสเตอเฟอร์ทำท่าจะพูดทะลึ้งแน่ผมรีบชี้นิ้วปรามไว้ก่อนเพราะว่าถ้าเกิดพูดออกมาและใครมาได้ยินมีหวังโดนแน่ๆ

“อย่าพูดทะลึ้งนะคริส”

“รู้ได้ไงอะว่าผมคิดแบบนั้น”

“หน้าตาเรานะบ่งบอกไง”ผมตอบปนหัวเราะเบาๆ คนนั่งตรงข้ามกับผม

“คิดถึงพี่เขมอะอยากไปนอนกับพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด

“คริสพี่ก็คิดถึงเราหนักพอๆกัน...แต่พี่ไม่อยากให้คนอื่นมองเราไม่ดีนะอีกไม่กี่วันก็ศุกร์เสาร์แล้ว”ผมพูดบอกคริสโตเฟอร์

“พี่เขม คริสอยากรีบไปสอบไวไวจังอะพี่เขมคริสอยากเรียนจบเร็ว แต่ก็อดใจหายไม่ได้ถ้าจะไปก่อนพวกไอ้โป้งมัน” คริสโตเฟอร์พูด เขาดันขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาไว้ให้ผม

“เอาไว้รอให้ลงแข่งตอบปัญหาภาษาอังกฤษจบก่อนแล้วกันและพี่จะลงทะเบียนให้ทันทีและควรจะเป็นพี่ทำให้เพราะต้องใช้บัตรเครดิตในการจ่ายชำระเงิน”ผมพูด เหลือบตามองคนที่นั่งทำสีหน้ากังวล

“ช่วงนี้ก็อยู่กับเพื่อนให้มากที่สุด” ผมบอกคริสโตเฟอร์เขาก็พยักหน้าเบาๆ

“ผมจะขายบิ๊กไบค์พี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด ผมหยุดชะงักและวางช้อนลงทันที มองหน้าคริสโตเฟอร์

“ขายทำไมละคริส” ผมถามคนที่นั่งตรงข้าม

“เอาเงินมาช่วยพี่เขมบ้างไง” คริสโตเฟอร์พูด ผมวางช้อนลงก่อนจะยกมือขึ้นประสานกัน

“คริสพี่รู้ว่าเราอยากจะช่วยแต่ตอนนี้พี่ยังโอเคนะไว้รอให้พี่ไม่ไหวก่อนแล้วกัน” ผมพูดกับคนที่นั่งตรงข้ามกับผม แววตาเขายังดูกังวลอยู่ดี


“คริสไม่อยากขับรถบิ๊กไบค์แล้วอะ มันอันตรายพี่เขมก็ไม่ชอบไม่ใช่เหรอเก็บไว้ก็ไม่ได้ทำอะไรและนี้ไอ้โป้งมันก็ประกาศขายของมันแล้วด้วย” คริสโตเฟอร์พูด ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะค้านไม่ได้


“เอาไว้พี่จะดูรถมอเตอร์ไซค์แบบโป้งไว้ใช้กันในนี้ดีไหมละ” ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาก็พยักหน้าเบาๆ


“วันนี้โป้งกลับบ้านพักหรือเปล่า” ผมถามคริสโตเฟอร์

“มันบอกว่าจะกลับเย็นนี้นะพี่เขมเพราะว่าปันปันคงต้องกลับมาเรียนนะถ้ามันหายไปบ่อยๆเตี่ยมันคงลงมาเม้งมันแน่ๆ เตี่ยไอ้ปันปันโคตรดุเลยอะพี่เขม”

“และเตี่ยปันปันโคตรเกลียดตุ๊ดเกลียดเกย์เลยอะ..เพราะแบบนี้ไงเขาถึงส่งมันมาเรียนไกลจากบ้านมากคิดว่าปันปันทำให้ตะกูลเขาหม่นหมอง”

“พ่อแม่บางคนก็เหมือนไม่ยอมเข้าใจลูกเลยนะพี่เขมและนี้เขาเรียกว่าพ่อแม่รักจริงๆเหรอพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด

“พ่อแม่นะรักลูกอยู่แล้วแต่พ่อแม่แต่ละคนอาจจะรักไม่เหมือนกันและพี่เข้าใจเตี่ยปันปันนะเขาคงอยากให้ปันปันใจแข็งเลิกพฤติกรรมพวกนี้ซะเพราะว่าเขาคิดไปถึงอนาคตของปันปัน”

“และว่าความรักแบบนี้มีไม่กี่คนหรอกนะคริสที่จะเข้าใจและยอมรับมันได้บางคนก็ต่อต้านจนถึงที่สุดก็มีและบางคนก็เห็นใจแต่ก็แค่เห็นใจจะให้เขาออกมาสนับสนุนมันก็คงจะมีไม่เยอะหรอก” ผมพูด คริสโตเฟอร์พยักหน้า

“ความรักแบบนี้นะอุปสรรค์มันเยอะพอดูเหมือนกันและพี่เคยบอกเราแล้วนิคริส” ผมพูดคริสโตเฟอร์พยักหน้า

“พ่อผมส่งอิเมลตอบกลับมาหาพี่เขมหรือเปล่า” คริสโตเฟอร์ถามผม

 “ยังเลยอะคริสพี่ก็คอยเช็คทุกวันนะแต่ก็ยังไม่มีวี่แววใดๆเลย พี่ไม่แน่ใจว่าเขายังจะใช้อิเมลตัวนี้อยู่ไหม”

“ผมกลัวอะ..ผมกลัวว่าพ่อจะรับผมไม่ได้เหมือนกันนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด

“คริสอย่ากลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดซิ พี่เคยบอกเราแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็สิ่งที่ผมกลัวจะเกิดขึ้นคือ..ผมไม่อยากเสียคนที่ผมรักไปนี้พี่เขม..ผมไม่เคยรักใครเท่าพี่มาก่อนเลย..ที่ผ่านมายอมรับว่าผมมีเรื่องผู้หญิงค่อนข้างเยอะ”

“ไม่เยอะธรรมดาพี่ได้ยินมาหนาหูมาก” ผมพูดป่นหัวเราะพร้อมกับแอบเหล่มองคนตรงข้าม

“โห่! …นี้ไปตามสืบมาเลยเหรอ..ฮาๆ ” ยังมีหน้ามาขำผมอีกนะ

“แต่เหมือนแค่บำบัดความเหงาและมีแฟนไว้เก๋ๆตามเขาและบางคนก็ได้มาเพราะว่าแข่งรถชนะก็มี” คริสโตเฟอร์พูด

“ไอ้โป้งเห็นแบบนั้นนะมันได้มาหนักต่อหนักเลยนะ..และตอนนี้มันเลิกแล้ว เหมือนผมไง ผมเลิกแล้ว ผมจะมีแค่คน..นี้คนเดียวเป็นผู้ชายคนแรกและคนสุดท้าย” คริสโตเฟอร์พูดเขาชี้มาที่อกของผมทางด้านซ้ายใบหน้าที่เลื่อนเข้ามาหาผม

“โป้ก” ผมยกหนังสือขึ้นตีเบาๆทำให้คนที่ถูกตีถึงกับหน้ามุ่ยไปตามระเบียบพร้อมยกมือขึ้นมาคลำที่หน้าผากตัวเอง  ที่ผมตีเพราะว่าคนตรงข้ามผมนี้กำลังใช้จังหวะที่ผมกำลังซึ้งอยู่นี้คนที่นั่งตรงข้ามผมก็ทำท่าจะหาเรื่องจูบผม

“เด็กหื่นเอ้ย..บอกว่าอย่าทำในนี้ไง” ผมพูดยังมาทำเป็นหัวเราะ  พอทานกันเสร็จเรียบร้อยผมก็เตรียมจะขึ้นไปติวคริสโตเฟอร์ต่อเลยระหว่างที่รอคริสโตเฟอร์เดินเอาภาชนะไปเก็บให้

“ครูเขมครับ” อนุชิตเขาวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผม

“เป็นอะไรอนุชิต” ผมถามด้วยอาการตกใจเหมื่อนกัน

“ครูจ่ายค่าเทอมให้ผมเหรอครับครู..ครูสมพิศเพิ่งจะบอกผมนะครับ” ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร

“ใช่...ครูจ่ายให้และครูหวังจะให้เธอได้รับทุนด้วยครูจะทำให้ดีที่สุดอนุชิต” ผมพูด ผมก็เรียกได้ว่ามือใหม่ซะด้วยแต่ยังไงก็ต้องทำให้ได้

“หมับ” เขาเข้ามากอดผมทันที

“ทำไมครูดีกับผมจังเลยละครับครู..ฮือๆ”  อนุชิตพูดไปร้องไห้ไป ผมก้มลงมองว่าลูกผู้ชายอย่าร้องไห้พร่ำเพรื้อ เขาก็เข้าใจรีบปาดน้ำตัวเองทันที

“เพราะว่าเธอเป็นคนดี..อนุชิต .....คนเราเลือกเกิดไม่ได้ก็จริงแต่เลือกที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้นได้...ขอแค่เธอตั้งมั่นและตั้งใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง” ผมพูดก้มลงจับไหล่อนุชิต

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปทำความสะอาดครูไม่ต้องจ่ายผมนะครับ”

“ไม่ได้หรอกย่าของเธอต้องกินต้องใช้นะและเธอก็ทำความสะอาดเหนื่อยเหมือนกันนะส่วนค่าเทอมนี้ครูขอแลกกับเกรด 4 ภาษาอังกฤษ” ผมบอกอนุชิตเขาก็พยักหน้า

“ไปหาเพื่อนเถอะครูจะไปติวพี่คริสโตเฟอร์ต่อ.ออ..โทรทัศน์ดูได้แล้วใช่ไหม...อนุชิต” ผมพูด ก่อนที่เขาจะวิ่งหันหลังไปผมถามถึงทีวีที่ผมยกมาให้เขาไม่ได้ใหม่กิ๊กแต่ก็ไม่ได้เก่าจนดูไม่ได้ อนุชิตจะได้มีทีวีดูเหมือนคนอื่นๆเขา

“ย่าดีใจมากเลยครับครูย่าจะได้ดูทีวีไปด้วยตอกกิ๊บไปด้วยครับ...ย่าบอกว่าครูอยากทานอะไรบอกย่าได้ย่าจะทำให้ครับ”

“ฝากขอบใจคุณย่าเธอด้วยนะ” ผมพูดคริสโตเฟอร์เดินออกมาพอดีและผมสองคนก็เดินไปห้องสมุดเพื่อทำการติวภาษาอังกฤษกันต่อผมติวเกี่ยวกับการเขียนประโยคให้กับคริสโตเฟอร์ เรื่องการเขียนนะเขาก็พอได้อยู่แล้วแต่ยังมีบางจุดที่ต้องแก้ไข เขาบอกว่าพ่อเขาสอนภาษาอังกฤษให้ตอนที่เขายังเด็กอยู่ ผมจึงพอจะมีพื้นฐานอยู่บ้าง  ผมนั่งมองเขาด้วยความภาคภูมิใจที่เห็นเขาตั้งใจที่อ่านหนังสือเตรียมความพร้อมเพื่อจะได้ไปสอบเทียบและที่เขาตั้งหน้าตั้งตาทำอยู่นี้ก็เพื่อจะได้คบกับผมแบบที่ไม่มีใครว่าอะไรเขาได้....นี้เขาลงทุนทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไมผมจะไม่รักเขาจนหมดทั้งใจของผมละ

“มองจ้องผมขนาดเลยเหรอที่รัก..ผมหล่อมากละซิ...หรือว่าคิดอะไรทะลึ้งกับผมอยู่ด้วย...นี้มันห้องสมุดนะ..ฮาๆ ” ผมสะดุ้งเพราะว่ามองนานไปหน่อยนายคริสโตเฟอร์ถึงได้ก้มหน้ามองผม เล่นเอาครูเขมเขินเลยทันทีหันหน้าหนีก่อน

“รีบทำแบบฝึกหัดเข้าซิจะได้เวลาเข้าแถวแล้วนะคริส” ผมทำทีเป็นเอ็ดเขากลบเกลือน คนที่โดนเอ็ดก็หาได้สำนึกไม่ยังมีหน้ามาหัวเราะผมอีกนะ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนดึกดึกมาลง NC เบาๆของคริสโตเฟอร์กับครูเขมนะคะ 
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 
รักคนอ่านจัง

[Wut_Sv]

พี่เขมนี่ คนดีไร้คำบรรยายจนิงๆ 

ไอ้กายนี่มีปัญหาอะไรกะคริสนักหนาเนี่ย กัดไม่ปล่อยเลย ตัวเองจะจบแล้วแท้ๆ