Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”Chapter 31 – รับคำท้า::Artid’s POV::วันสุดท้ายของช่วงหยุดยาว ปิ่นหยกลากผมเตรียมออกจากบ้านแต่เช้า
ผมยืนดูเขาบอกลากอดฟัดแม่เพชร...หรือจะเรียกโดนแม่เพชรกอดฟัดจนคอแทบหักติดมือมาครู่ใหญ่ เจ้าตัวก็หันไปกระตุกผมเปียน้องจี้เบา ๆ หนึ่งทีเรียกสายตาค้อนขวับกลับมาพร้อมฝ่ามือฟาดเผียะบนต้นแขนพี่ชายที่รักไม่มีออมแรงจนเห็นรอยนิ้วขึ้นเป็นแนวแดงแจ๋ เริ่มเดาได้ว่าทำไมเขาถึงมือหนักเท้าหนักนัก บางทีคงเป็นกันทั้งบ้าน....น่ากลัวจริง ๆ
แม่เพชรจ้องรอยช้ำบนในหน้าผมอยู่ครู่ใหญ่ท่าทางกระอักกระอ่วนใจ สุดท้ายก็เอ่ยออกมาสีหน้าคร่ำเครียด
“แผลนี่ไอ้ตัวแสบทำใช่ไหม”
ไอ้ตัวแสบที่ว่าหันขวับ ปากขยับเหมือนอยากเถียงแต่แล้วก็ชะงักลงกลางคันก่อนจะก้มหน้าก้มตางึมงำอะไรบางอย่างเสียงแผ่วฟังไม่ได้ศัพท์ ไหล่ห่อลงอย่างคนรู้ตัวว่าผิดแต่ยังไม่วายอ้อมแอ้มแก้ต่าง
“...ผู้ชายเขาเคลียร์กัน”
“เวรกรรม” เธอยกมือตบหน้าผากตัวเอง
แทนที่จะได้ออกจากบ้านเลยโดนซักไซ้ไล่เลียงอยู่พักใหญ่ เกือบโดนตีทั้งคู่แล้วข้อหาโตป่านนี้ยังทะเลาะต่อยตีกันเป็นเด็ก ซึ่งถ้าเธอรู้เรื่องทั้งหมดคงไม่คิดว่าเป็นการทะเลาะกันแบบ
‘เด็ก’ แน่นอน ผมเกือบได้เป็นลูกเขยแม่เพชรทางพฤตินัยแล้ว แทบจะเสียสละฟันหน้าแทนค่าสินสอด และอาจถึงขั้นเป็นหมันไปแล้วด้วยตอนนี้
ยังเจ็บที่ปาก จุก...ตรงนั้นอยู่บ้าง แต่ไม่เท่าความหวาดเสียวทุกครั้งที่นึกถึง เกิดมาไม่เคยโดนใครลงไม้ลงมือหนักขนาดนี้มาก่อน หากบัวรู้เข้าคงถึงขั้นลมจับกันบ้าง ฟันในปากซี่ที่ปิ่นหยกใส่กลับเข้าตำแหน่งเดิมให้หลังจากกระเด็นออกมาเที่ยวชมโลกภายนอกยังคลอนอยู่น้อย ๆ จะดื่มน้ำแต่ละทีต้องค่อยละเลียดจิบด้วยกลัวฟันซี่นั้นจะนึกติดใจอยากหลุดออกมาชมโลกสวยนอกปากอีกรอบ ...ผมไม่อยากใส่ฟันปลอมก่อนบัว
“ดีกันแล้วครับ”
ผมช่วยกำชับกับแม่เพชร เห็นเธอทำหน้าเครียดปิ่นหยกก็ยิ่งดูจ๋อยลงไปอีกจึงเอานิ้วก้อยเกี่ยวนิ้วก้อยเขาขึ้นมาโชว์หราโดยไม่มีการตกลงกันก่อนหลังไมค์ เห็นเขาออกอาการยิ้มก็ไม่ใช่แยกเขี้ยวก็ไม่เชิงพลางเออออตามน้ำไปด้วยว่าดีกันแล้วก็อดเป็นปลื้มอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ แม้รู้ว่าคงทำเพื่อเอาตัวรอดก็ตาม
เธอถอนหายใจเฮือก และระหว่างที่ผมไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวก็โดนดึงเข้าไปกอดไว้หลวม ๆ ทว่าอบอุ่นใกล้เคียงกับเวลาคุณแม่กอดผมในความทรงจำเลือนรางเมื่อนานมาแล้ว
“หลังจากคิมก็เพิ่งมีอาทิตย์นี่เองที่ปิ่นพามาบ้าน”
ผมยืนยืนนิ่งงัน ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไร ดีใจแทบกระโดดบัลเล่ต์แต่ก็นึกได้ว่าแพ้คิมอีกแล้ว
“บางทีเจ้าเด็กนั่นก็นิสัยเสีย แม่ฝากดู ๆ กันหน่อยเนอะ”
แม่เพชรพูดอย่างนี้ฟังดูล่อแหลมมากทีเดียว
...เพราะสมองผมคอยจะแปลงสารจากประโยคฝากลูกชายกับเพื่อนธรรมดาเป็นประโยคฝากฝังกับคนรักแล้วนะครับ.
.
.
.
.
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
ผมส่ายหน้าเบา ๆ
ปิ่นหยกถามรอบที่ห้าแล้ววันนี้ ตลกดีที่ผมก็ดันนั่งนับ และจะขออนุมานเอาเองว่าเขากำลังเป็นห่วง
เขาเดินนำลงจากรถเมล์ ก้มหน้าก้มตาจ้ำผ่านเส้นทางคุ้นเคย ปรายตามองกลับมาเป็นระยะในจังหวะที่เขาคิดว่าผมไม่เห็น แต่แย่หน่อยคือผมจ้องเขาอยู่ตลอดนั่นแหละ เพราะฉะนั้นหันมาเมื่อไรก็สบตากันทุกครั้งไม่มีพลาด หน้าเขาแดงไปหมดตอนลอบมองกลับมาเพื่อพบว่าผมกำลังมองอยู่เหมือนกัน ท่าทางเงอะงะเหมือนไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหนนั้นน่าเอ็นดูเหมือนเด็ก ๆ สุดท้ายเลยเอ่ยประโยคเดิมที่พูดแล้วพูดอีกมาตั้งแต่ออกจากบ้าน
“....ยังเจ็บอ—”
“ไม่เจ็บแล้วครับ”
ผมรีบชิงพูดก่อนเขาจะได้ถามจบเป็นรอบที่หก ถ้าไม่ติดว่าฟันหน้าจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่คงจับปล้ำจูบมันตรงนี้เลยโทษฐานทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว
“เป็นห่วงขนาดนี้รู้สึกเหมือนแค่โดนมดกัดเท่านั้นเอง”
ความจริงทั้งนั้น แค่ไม่ได้พูดต่อว่าหมายถึงมดทั้งรัง
“...ก็ดี”
เขาตอบรับห้วน ๆ แล้วรีบหันกลับไปเพ่งสมาธิจดจ่อกับเส้นทางตรงหน้าราวกับกลัวว่าถ้าไม่จ้องให้ดีแล้วมันจะหายวับไปกับอากาศ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนมาหยุดอยู่ตรงทางแยกหน้าร้านเค้กทานตะวัน กำลังจะเดินเลี้ยวเข้าร้านตามความเคยชินก็มีแรงกระตุกเบา ๆ ที่ข้อมือ
“??”
ผมหยุดรอให้อีกฝ่ายเอ่ยอะไรออกมาก่อน ก้มลงมองก็เห็นมือเขาคว้าข้อมือผมไว้ แต่พอเห็นสายตาว่ามองตรงที่สัมผัสกันอยู่อย่างนั้นเจ้าตัวก็รีบผละออกแล้วเปลี่ยนเป็นดึงชายเสื้อผมแทนพร้อมกับรอยแดงจาง ๆ บนแก้ม ...ทำเป็นไม่ชินไปได้เนอะ
แต่ไม่ชินแบบนี้ก็น่ารักดีนะว่าไหม“ไปโรงพยาบาลกันก่อน”
“ไปทำอะไร”
“ไปจีบพยาบาลมั้ง” ยังไม่วายยียวนขณะที่กึ่งลากกึ่งจูงผมอย่างกับพาตัวอะไรสักอย่างไปเดินเล่น “ไปหาหมอฟัน เดี๋ยวกลายเป็นไอ้หลอจริง ๆ หรอก”
“กลัวแฟนไม่หล่อใช่ปะ”
ปิ่นหยกเหวอไปหนึ่งอึดใจ บ่นพึมพำออกมาคำเดียวว่า “ประสาท” แต่ไม่ได้ปฏิเสธแล้วกระตุกเบา ๆ ที่ชายเสื้อเป็นเชิงกระตุ้นให้รีบเดินตามไป ดูเขาจะติดใจชายเสื้อผมเสียจริง ที่ตลาดโต้รุ่งนั่นก็ทีหนึ่งแล้ว
“จับมือแบบเมื่อกี้ก็ได้นี่นา”
มือเขาขยับหนีตอนผมเอื้อมไปกุมไว้ซึ่งนั่นไม่ได้ทำให้ผมคิดจะปล่อย ยื้อยุดกันอยู่พักหนึ่งแต่แล้วเขากลับนิ่งไปพร้อมกับน้ำเสียงลำบากใจของเจ้าตัวที่ทำให้ผมใจแป้ว
“ปล่อย ....ไม่ชอบ”
สั้น ๆ ห้วน ๆ
ทว่าตรงไปตรงมาและชัดเจนในตัวแบบไม่ต้องมีคำอธิบายผมยืนลังเล ความจริงก็ควรคิดสักหน่อยว่ายุ่มย่ามมากจนเขาอึดอัดเกินไปไหม มือที่จับเอาไว้คลายออกช้า ๆ ทว่ายังไม่ปล่อยออกมาเสียทีเดียว แล้วก็เป็นปิ่นหยกที่ดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุม
“แถวนี้คนเยอะ ฉันไม่ได้หน้าหนาอย่างแก”
เขาเหลือบมองซ้ายขวาออกอาการหวาดระแวง เงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วใส่เพียงแวบเดียวเหมือนจะกลัวการสบตาแล้วหนีไปก้มงุด ๆ อีกครั้งซ่อนสีเลือดฝาดที่ฉาบบนผิวแก้ม
“จะทำอะไรค่อยไปทำที่หอโน่น.........นะครับ”
ผมแทบล้มทั้งยืนไปเลยกับ
'นะครับ' แผ่วเบาซึ่งห้อยอยู่ท้ายประโยค โชคดีที่เขาเดินนำออกไปไกลเกินเอื้อมมือคว้าไว้ทันแล้ว ไม่อย่างนั้นคงได้โชว์ความหน้าหนาอย่างที่เขาว่าด้วยการดึงมากอดแน่น ๆ ต่อหน้าชาวบ้านร้านตลาดแถวนี้นี่แหละ
ให้ตายเถอะ...ผมรักเขาจัง.......................................................................
.......................................
.
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบบบ”
“อ๊ากก พี่ปิ่นกลับมาแล้ว!” อุ่นใจร้องลั่นร้าน
“ของฝากเจ้ล่ะ!?~” พี่แววตามมาสมทบ
“จะรีบกลับกันมาทำไม” มาแหวกแนวเลยคนนี้ กริชยืนบ่นแว่ว ๆ จากมุมเคาน์เตอร์ ทำตัวกลมกลืนกับอากาศธาตุเสียจนถ้าไม่พูดอะไรออกมาคงไม่เห็นว่ายืนอยู่ตรงนั้น
“พี่เอมล่ะ?”
“อยู่หลังร้าน” น้องเล็กว่าพลางกระโจนมาเกาะแขนปิ่นหยกหมับ “คิดถึงพี่ปิ่นโคตร” มีแอบหันมายักคิ้วข้างเดียวให้ผมอย่างท้าทาย แต่ ณ จุดนี้ผมไม่คิดมาก (การที่ผมเอามือไปรวบเอวเขาไว้แล้วจ้องตอบหน้านิ่งก็ถือว่าไม่คิดมากใช่ไหม...?) เริ่มเข้าใจนิสัยและการแสดงออกว่าอุ่นใจเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว และผมจัดให้อารมณ์เขม่นกันเบา ๆ บางครั้งข้างหลังปิ่นหยกอย่างนี้ถือเป็นความสนุกอีกแบบ
....ก็ถ้าน้องเล็กของร้านจะรู้ว่าผมกับเขาไปถึงขั้นไหน ๆ แล้วล่ะนะ...ชีวิตกลับมาเป็นปกติตลอดวันที่เหลือ ไม่นับเรื่องพี่แววพยายามคาดคั้นหลายครั้งหลายหนเกี่ยวกับสาเหตุของแผลบนหน้าและเหล็กเส้นเล็ก ๆ ซึ่งยึดฟันของผมอยู่ เพราะคำตอบแค่
‘ทะเลาะกันนิดหน่อย’ ที่ได้รับดูจะไม่ค่อยเจาะลึกสมใจเธอนัก ผิดกับสีหน้าบันเทิงเริงใจโดยไม่คิดลงรายละเอียดประเด็นอื่นของอุ่นใจไปอีกทั้งวันหลังจากได้ยินว่านั่นเป็นฝีมือปิ่นหยก
วันนั้นดำเนินไปโดยพวกผมวิ่งหัวหมุนทำงานงก ๆ จนค่ำมืดกว่าร้านจะปิดได้นั่งพักกินข้าว วันหยุดคนเยอะอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร งานสุดท้ายคือกวาดถูร้านซึ่งกลายเป็นหน้าที่ประจำผมไปแล้วเล่นเอาแทบหมดแรงสำหรับกรณีที่กินอะไรเข้าไปเปลี่ยนเป็นพลังงานไม่ค่อยได้แบบนี้
“เหนื่อย”
ผมยืนเอาคางวางไว้กับด้ามไม้ถูพื้นในมือ พยายามละเลยเสียงประท้วงของกระเพาะด้วยการเหม่อมองตามการเคลื่อนไหวของจานใบสุดท้ายซึ่งถูกเขาจับวางคว่ำไว้บนชั้น เห็นเขาหันมามองหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรแล้วกลับไปสนใจทำความสะอาดอ่างล้างจานต่อเลยอดบ่นอีกนิดไม่ได้
“หิว”
คราวนี้เขาขมวดคิ้ว ยอมละสายตาจากอ่างซึ่งผมชักอิจฉามันหน่อย ๆ แล้วเพราะดูจะได้รับความสนใจมากกว่าผมที่ยืนไส้กิ่วกอดไม้ถูพื้นอยู่ตรงนี้ตั้งเยอะ
“ไปหาอะไรกินซะสิ”
“เจ็บฟันครับ”
เขาก็รู้ มื้อเย็นที่ผมพยายามกลืนลงคอนั้นแทบไม่ได้เคี้ยวเลยด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดก็ยอมแพ้แม้จะกินไปได้แค่หน่อยเดียว “หมอบอกให้กินอาหารอ่อนไม่ต้องเคี้ยวเยอะ”
“เรื่องมากจริง ๆ” เขาพ่นลมหายใจแล้วบ่นงึมงำ “ถูพื้นเสร็จแล้วแทนที่จะยืนบ่นให้ยิ่งเหนื่อยก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนไปจะได้ไม่เปลืองพลังงาน”
“แล้วนายล่ะ”
“เดี๋ยวตามไป ขอเตรียมของเปิดร้านพรุ่งนี้ก่อน แกอาบน้ำเลยล่ะ ขึ้นไปขี้เกียจแย่งห้องน้ำกัน”
เขากำชับมาเป็นชุด และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมจึงได้เดินสะโหลสะเหลกลับมาที่ห้องพักก่อนแบบนี้
.
.
.
ลูกบิดประตูห้องน้ำสภาพร่อแร่มานานแล้วยังไม่ได้ซ่อม น้ำจากฝักบัวเย็นเฉียบเหมือนเคย แต่พอเริ่มชินแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายนักแม้ยังต้องอาศัยระยะทำใจอยู่หลายนาทีทุกครั้งกว่าจะหันฝักบัวเข้าหาตัว สบู่และแชมพูที่ใช้ร่วมกับปิ่นหยกทำให้ผมรู้สึกดีเพราะเวลาอาบน้ำเสร็จทั้งเนื้อตัวและเส้นผมก็จะมีกลิ่นหอมแบบเดียวกันล่องลอยอยู่
.......โคร..กกกก.....กกก.....กก.........อืม...ท้องไส้ผมดังแทรกเสียงน้ำคล้ายจะเรียกร้องว่าช่วยสนใจกันหน่อย
...หิวเป็นบ้า... ก่อนนอนคงต้องหานมสักกล่องรองท้องก่อนกระเพาะผมจะเริ่มย่อยตัวเองเป็นอาหาร ตู้เย็นในครัวหลังร้านน่าจะมีเก็บไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่
ผมล้างแชมพูออกจากเส้นผม ไม่รู้อาการเร่งรีบจะทำให้ได้กินเร็ว ๆ หรือยิ่งทำให้เปลืองพลังงานจนหิวมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็จัดการทำความสะอาดฟองทั้งหมดออกไปเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็วก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวไว้ลวก ๆ แล้วถลาออกจากห้องน้ำทั้งยังไม่ได้เช็ดเนื้อเช็ดตัว ทันทีที่ก้าวเข้าไปอยู่ในห้องกลิ่นอะไรบางอย่างก็ลอยมาเตะจมูก
......หอม.....ผมทำจมูกฟุดฟิดด้วยรู้สึกถึงอะไรอย่างอื่นนอกจากกลิ่นแชมพูและสบู่ที่ติดตัวอยู่ สายตากวาดมองไปรอบห้องหาต้นตอของกลิ่นหอมยั่วยวนอันทำให้ลำไส้ผมแทบดิ้นไปมาอย่างเริงร่า
กลิ่นเหมือนข้าวต้ม
....ที่เพิ่งทำเสร็จร้อน ๆ....
แบบที่วางอยู่บนโต๊ะตอนนี้เลยชามข้าวต้มลึกลับไม่ทราบที่มายังมีไอกรุ่นลอยขึ้นบางเบาบอกให้รู้ว่าคงเพิ่งทำเสร็จได้ไม่นาน ไร้วี่แววเจ้าของห้องอีกคนอยู่แถวนี้แต่คงไม่มีใครอื่นเดินเข้าออกห้องยามวิกาลอีกนอกจากเขา ผมฟันธงในหัวตั้งแต่แวบแรกที่เห็นแล้วว่าชามนี้ของผมแน่นอนและเข้าข้างตัวเองไปเรียบร้อยว่าต้องเป็นปิ่นหยกทำล้านเปอร์เซ็นต์ แม้จะหิวแทบแย่แต่ก็อยากเห็นหน้าคนทำก่อนกินมากกว่า และผมไม่ต้องเสียเวลารอนานเลย
ประตูห้องถูกผลักเปิดออกแล้วคนที่ผมรออยู่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วเซรามิคในมือ เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผมนั่งเฝ้าชามข้าวต้มในสภาพยังไม่ได้แต่งตัว และผมกำลังคิดว่าต่อไปหลังอาบน้ำเสร็จจะอยู่สภาพนี้นาน ๆ หน่อยก็ดีเพราะสีหน้าแดงซ่านตอนเขาก้มหน้าก้มตาพยายามมองไปทุกที่ยกเว้นผม(แต่ไม่สำเร็จ)มันน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่กัน
“ข้าวต้มนี่ของฉันหรือ?”
“เออ”
“อุตส่าห์ทำมาให้.. ใจดีจังครับ”
ปิ่นหยกเม้มริมฝีปากจนเกือบเป็นเส้นตรง เดินอ้อมไปด้วยรัศมีกว้างเกินจำเป็นโดยมีผมเป็นจุดศูนย์กลางเหมือนเห็นเป็นวัตถุอันตรายห้ามเข้าใกล้เพียงเพื่อจะวางแก้วไว้อีกมุมหนึ่งของโต๊ะ “ใครจะไปทำให้!? ซื้อมาต่างหาก”
...ผิดหวังนิดหน่อย นึกว่าจะได้กินอะไรฝีมือเขาเสียอีก แต่พอนึกถึงว่าปิ่นหยกที่งกขนาดนี้อุตส่าห์ออกไปซื้อมาให้ก็คู่ควรกับความดีใจแย่แล้ว ผมยกช้อนขึ้นมาเขี่ยข้าวต้มอยู่สองสามทีแล้วก็หันไปเรียกคนที่ยืนพิงโต๊ะอยู่อีกฝั่ง
“ป้อนหน่อย”
“เจ็บฟันไม่ได้เจ็บมือ อย่าเยอะ”
“แค่คำเดียวก็ได้”
ท่าทางเขาคงอยากจับผมทุ่มเต็มแก่แล้ว “จะกินหรือไม่กิน!?”
“กินครับ แต่อยากอ้อนปิ่นหยก”
ผมชอบมากเวลาเห็นปฏิกิริยาตอบรับของเขากับคำพูดประมาณนี้ น่ารักแทบขาดใจ น่ารักจนผมรู้สึกใช้คำนี้สิ้นเปลืองเกินไปแล้ว...จะต้องให้บอกอีกสักกี่รอบกัน ดังนั้นก็เลยหยุดหยอดไปเรื่อยทุกครั้งที่มีโอกาสไม่ได้เลย
“นะ....? หิวจะตายอยู่แล้ว”
จนกว่าใครสักคนจะทนไม่ไหว สุดท้ายคน ๆ นั้นก็เป็นเขานั่นแหละ
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน” ประโยคคำสั่งแท้ ๆ แต่เสียงกลับสั่นมาเชียว
“ทำไมล่ะ”
“ไอ้หน้าด้าน!! คิดว่านั่งโป๊อยู่อย่างนั้นฉันจะกล้ามองไหม! เดี๋ยวก็ยัดช้อนเข้าจมูกแทนหรอก!!!”ขออนุญาตแปลให้ว่าเขาเขิน น่ารักถึงตายรอบที่ล้านไปเลยผมกุลีกุจอลุกขึ้นไปแต่งตัวอย่างว่าง่าย โอกาสดีไม่ได้มีบ่อยนัก และการจะยอมฟันซี่อื่นหลุดอีกแลกโอกาสอย่างนี้ก็ดูโง่ปนมาโซคิสม์ไปหน่อย หลังจากคว้าเสื้อกางเกงตัวใกล้มือสุดมาสวมด้วยความไวใกล้เคียงแสงเป็นที่เรียบร้อยก็กลับมานั่งสงบเสงี่ยมเป็นลูกเจี๊ยบรออาหารบนเก้าอี้ตัวเดิม
“เอ้า อ้าปาก”
ให้ตาย ...ถ้านี่เป็นความฝันผมก็อยากจะหลับไปตลอดกาลเสียรู้แล้วรู้รอด“เป็นไง”
“สุดยอดตรงคนป้อนนี่แหละ”
“ปัญญาอ่อน! เดี๋ยวเลาะฟันทิ้งทั้งปากเลย” เขาเตะขาเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ คงเห็นว่าผมน่วมมาเยอะแล้วเลยหันไประบายกับอะไรอย่างอื่นแทน “มัวแต่เวิ่น ดูดิ๊หายร้อนหมด คนอุตส่าห์รีบทำ”
“หือ?”
เมื่อกี้ทุกคนได้ยินเหมือนผมไหมครับ “อุตส่าห์อะไรนะ”
แม้ไม่ได้พูดออกมา แต่คำว่า
‘ฉิบหายแล้ว’ ฉายชัดเต็มใบหน้าเขาทีเดียว เนื้อความแก้ตัวตะกุกตะกักต่อจากนั้นช่างฟังไม่ขึ้น “อ...อุตส่าห์รีบไปซื้อมา!”
ผมแสร้งถอนหายใจซึ่งถือว่ายากมากทีเดียวเพราะปากคอยแต่จะฉีกยิ้มยาวไปถึงใบหูอยู่แล้ว “มิน่าล่ะ...ไม่อร่อยเลย”
และถ้าเขาพ่นไฟออกมาตอนนี้ผมจะไม่แปลกใจแม้แต่น้อย
“ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน!” เขาลากชามหนี แต่ผมตามไปตะปบทันควัน
“ไม่ได้ทำเองไม่เห็นนายต้องเดือดร้อนนี่นา”
ปิ่นหยกทำหน้ายู่ มองหน้าผมทีมองชามข้าวต้มที สุดท้ายก็ช้อนสายตาขึ้นมาด้วยมุมที่ทำผมอยากกินเขาแทนข้าวต้มเสียตรงนี้พร้อมกับถามเสียงอ่อย
“.....ไม่อร่อยจริงดิ....”
“ไม่ได้ทำเองจริงดิ” ผมย้อนรูปประโยคเดิมเป๊ะ ไม่ลืมจะส่งสายตาใสซื่อจ้องกลับไปกดดันเล่น เขาทำท่าฮึดฮัดเบา ๆ ก่อนจะสารภาพออกมาอย่างเสียมิได้
“....ไม่จริง”
นั่นทำผมหยุดยิ้มไม่ได้เลย กลายเป็นคนบ้าโดยสมบูรณ์ไปแล้ว
“นี่ก็ไม่จริงเหมือนกัน...”
ว่าแล้วมือก็รวบเอวอีกฝ่ายมากอดแน่นแทบลืมความหิวไปหมดสิ้น แนบแก้มกับแผ่นอกของเขาที่ยืนตัวแข็งในอ้อมแขน รู้สึกได้เลยว่าเขากลั้นหายใจอยู่เพราะหน้าอกไม่ขยับเลยสักนิด ได้ยินเสียงตัวเองอู้อี้สู้กับเสียงหัวใจเขาที่เต้นโครมครามจนจะกระแทกหน้าผมอยู่แล้ว..
“อร่อยมาก อร่อยที่สุดในโลก”
“...อ...อย่ามาเวอร์!”
เขาโวย เอามือดัน ๆ หน้าผมออกแต่ไม่แรงนัก ดูก็รู้ว่าพยายามหลบไม่ให้โดนตรงที่เจ็บอยู่ “อร่อยก็ไปกินต่อดี ๆ”
กำลังจะอ้อนให้ป้อนต่อก็โดนสวนกลับมาอย่างรู้ทัน
“แล้วกินเองด้วย ตอนแรกบอกป้อนคำเดียวนี่แม่มเกินไปหลายคำละ”
โดนดักก่อนอย่างนี้ก็แย่เลย
สุดท้ายผมก็นั่งกินที่เหลือเอง เล่นมากกว่านี้กลัวจะมีลงไม้ลงมือหรือไม่ก็อาจกลัวห้ามใจตัวเองไม่อยู่ จัดการฟาดเรียบจนแทบยกชามซด นี่ดีกว่ามื้อเย็นที่เป็นข้าวสวยเยอะทีเดียวทั้งในแง่รสชาติและความรู้สึก
“หมดแล้วกินนี่ตามด้วย”
แก้วเซรามิคที่เขาถือติดมือตอนเดินเข้าห้องถูกดันมาตรงหน้า ก้มลงดูจึงเห็นว่าข้างในเป็นนมอุ่น ๆ แม้จะตั้งอยู่บนโต๊ะนานแล้วแต่ก็ยังมีไอร้อนบางเบาเหนือปากแก้ว ตอนแรกนึกว่าของเขาเองเสียอีก
“นมร้อน รับแคลเซียมหน่อย มัวแต่ลีลาจนกลายเป็นนมเย็นหมดแล้ว”
ปิ่นหยกก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังบ่นใส่นิ้วหัวแม่เท้าตัวเอง แต่สังเกตดี ๆ จะเห็นว่าหางตาปรายมาทางนี้เหมือนกัน และถ้อยคำโวยวายต่อมาก็ช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดี
“เอามาให้ก็กินสิ! มองหน้าฉันอย่างนั้นแล้วนมมันจะพร่องไหม!”
ผมจะสำลักความสุขตายแล้วครับ “ปิ่นหยกโคตรน่ารักจนฉันแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว”
เขาหันมาทำท่าขนลุกใส่ แต่แค่นั้นหยุดผมไม่ได้หรอก ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วกดไหล่เขาให้นั่งลงบนเก้าอี้แทน แขนค้ำขอบโต๊ะกันไว้ไม่ให้เขาขยับตัวหนีไปได้ก่อนจะโน้นใบหน้าลงไปใกล้
“จูบนะ”
เขาออกอาการหน้าตาตื่นอยู่เพียงครู่เดียว จากนั้นรอยยิ้มเยาะก็ปรากฏบนริมฝีปาก เอานิ้วคีบจมูกผมไว้แล้วบิดแทบหลุดติดมือ “ไม่เจียมเลย! ฟันหน้ายังโยกอยู่แท้ ๆ กล้าจูบเรอะไอ้เวร!”
....ลืมสนิท อย่างนี้ก็ทำไม่ได้ไปอีกนานเลยสิ
เห็นเขาหัวเราะร่าท่าทางได้ใจพาลจะทำให้คิดว่าหรือตั้งใจต่อยตรงนี้เพราะเป็นแผนของเขาแต่แรก… ไป ๆ มา ๆ หัวเราะไม่พอทีนี้เลยยั่วใหญ่
“ฮ่า ๆ ๆ โอ๋ ๆ งอนเหรอไอ้ลูกเจี๊ยบ หรืออยากใส่ฟันปลอมก็ไม่ว่าอะไรนะ” ว่าแล้วยังมีการยื่นหน้ามาใกล้แล้วทำปากจู๋ใส่ผมอีก
“ยั่วอย่างนี้ไม่ดีนะครับ ฟันหลุดแต่อย่างอื่นยังใช้การได้อยู่รู้รึเปล่า”
“.......”
แล้วแม่ไก่ของผมก็กลับไปอยู่ในอาการสำรวมทันที
“ใจร้ายจริง ๆ” ผมตัดพ้อ นึกถึงเมื่อตอนสายที่คุณหมอบอกว่าต้องใส่เหล็กยึดฟันนี้ไว้ราวหนึ่งเดือนจึงให้ตรวจดูว่ารากฟันติดดีหรือไม่ แล้วระหว่างนี้ผมจะขาดใจตายไปเลยหรือเปล่า
“เป็นงี้ดีแล้ว ความหื่นน่ะลดลงมั่งเหอะ” เขาเอามือตีเบา ๆ ที่แก้มผมสองข้างเป็นเชิงปลอบ
นี่ผมออกอาการสลดขนาดนั้นเชียว? ผมว่าตัวเองก็ไม่ได้เป็นพวกแสดงอารมณ์ทางสีหน้ามากเท่าไรนะ กำลังนึกอยากสรรหาถ้อยคำไปเถียงอยู่พอดีตอนที่มือปิ่นหยกย้ายจากแก้มสองข้างโอบไว้รอบลำคอผมแล้วออกแรงโน้มลงมา
“เอาแบบนี้ไปก่อน”
พูดจบจมูกของเขาก็กดลงบนแก้มซ้ายผมฟอดใหญ่ ...ค้างอยู่อย่างนั้นสองวินาทีไม่ขาดไม่เกินผมยังตกอยู่ในสภาวะช็อคอยู่เลยตอนเขาถอยออกห่างแล้วมุดลอดใต้แขนผมมายืนหน้าแดงแจ๋อยู่อีกฝั่งที่ปลอดภัยกว่า คงรู้ตัวว่าถ้ามัวแต่นิ่งที่เดิมอาจไม่จบแค่นั้น กว่าผมจะตั้งตัวติดก็ยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าแทบน้ำลายยืดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แล้วทีนี้ก็หยุด! อย่าทำตัวหื่น” เขาถอยไปอีกสองสามก้าวเพื่อความมั่นใจว่าจากตรงนี้ผมเอื้อมไม่ถึงแน่แล้วจึงพูดต่อ “เข้าใจไหม........ครับ?”
เดี๋ยวนี้มีหัดลงท้ายครับอย่างนั้นอย่างนี้ด้วย เจอบ่อยเข้าแทบจะยกบ้านยกรถให้เลย (แต่ตอนนี้ไม่มี) ผมทำเป็นเบลอฟังไม่ทันเรื่องหยุดหื่นอะไรของเขาไปเสีย ถึงผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หื่นอย่างที่เขาว่าเสียหน่อยแต่ก็ขอไม่รับปากเพื่อเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีในอนาคตละกัน
“งั้นนายก็หยุดใช้กำลังนะ” ...ถึงไม่รับปาก แต่ผมขอต่อรองไว้ก่อน
“ก็ถ้าแกไม่มาปล้ำฉัน”
“หมายความว่าถ้าสมยอมนี่โอเคใช่ไหม”
“เลว! ทะลึ่ง!! ใครจะยอมวะ! คิดว่าทำได้ก็ลองดู” เขาโวยลั่นแล้วก็คว้าผ้าขนหนูวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ
นั่นฟังดูเหมือนหลุดปากออกมามากกว่าตั้งใจจะท้าทาย แต่ในเมื่อพูดแล้วก็ถือว่าผมรับคำท้าไว้ละกัน
และผมว่าผมทำได้นะ ...ไม่เชื่อมาพนันกันไหม?To be continued....................................................
..........................
หมั่นไส้ลูกเจี๊ยบเล็ก ๆ คำก็น่ารักสองคำก็น่ารัก วรึ้ยยยย 5555
เขียนตอนรักกันแล้วมันกระชุ่มกระชวยใจดีจริง ๆ =////=
ขอบคุณงาม ๆ ทุกคอมเม้นต์ค่ะ
แล้วพบกันตอนหน้าน้าาา ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ***
โพลล์
หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59) (อ่าน 926197 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก