/
พักหลังๆ ตอนเลิกเรียนผมจะออกไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกับไอ้เต้ประจำ เรื่องไร้สาระพูดเป็นวันมันก็ไม่เหนื่อย แต่เรื่องเรียน อย่าไปชวนมันคุย เดี๋ยวไอ้เต้เครียด
“เปิดไม่ออกว่ะเต้” กำลังจะเปิดขวดน้ำดื่ม แต่เปิดไม่ออก มือผมลื่นง่ะ
“เอามา” เต้คว้าขวดไปจะเปิดให้
“อ้าว เชี่ย ไมแน่นจังวะ” มันบ่น แล้วเอาเสื้อมาห่อฝาขวดหมุน
“สัดเอ๊ย” มันเปิดแรงไปหน่อย น้ำหกใส่เสื้อใส่กางเกงเลย
“เรามีผ้าเช็ดหน้า” ผมจะช่วยซับน้ำให้ หาเรื่องให้มันเปียกอ่ะ กลัวถูกดุ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเช็ดเอง” หน้าไอ้เต้ บูดไปนิดนึง
“ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร จะขอโทษทำไม เราทำหกเอง” มันเช็ดเสร็จก็ยื่นผ้าคืนให้
“เดี๋ยวก็แห้ง” เต้ว่างั้น
ผมเสียบหลอดในขวดดื่มน้ำ หางตาเหล่มองไอ้เต้นิดนึง คือไอ้นี่มันค่อนข้างเนี้ยบ ต้องแต่งตัวดูดีตลอด เวลามีอะไรหกใส่ของใช้มัน มันจะซีเรียส นั่งเช็ดนั่งถูจนกว่าจะกลับสู่สภาพเดิมง่ะ
“เออ วันเสาร์ไปไหนป่ะ?” ไอ้เต้ถาม
“ไมเหรอ?” ผมต้องรู้ก่อนว่ามันถามทำไม
“ไปงานโรงเรียนเรามั้ย?” ผมจำไม่ได้มันเรียกว่างานอะไรอ่ะ แต่จะมีการแสดง ตั้งบูธขายของ เล่นเกมส์อะไรอย่างเงี้ยะ ไอ้เต้บรรยายสรรพคุณงานโรงเรียนมันโน้มน้าวใจผมอีกหลายนาที
“ใครไปบ้างอ่ะ?” ผมถาม
“ก็.....ปอย กับเรา สองคน” ปอยเพื่อนสนิทไอ้เต้ตอน ม.ปลาย เป็นเหมือนเหรัญญิกของรุ่น เรื่องเรียนกับกิจกรรมเนี่ย เทพมาก มีไรถามปอยได้หมด
“เราเข้าได้เหรอ?” โรงเรียนมัน security หนาสุดๆ
“ได้ดิ งานแบบนี้เค้าให้คนนอกเข้าได้”
“ไปก็ได้ กี่โมงล่ะ” ไอ้เต้นัดแนะเวลาผมก็โอเค
/
ตอนเย็นกลับห้อง ผมก็ดูทีวีเล่นคอมไปเรื่อยเปื่อย พี่แมนก็นั่งอ่านหนังสือ... จะว่าไปแล้วผมกับเค้าก็อยู่ติดห้องกันทั้งสองคนแหล่ะ วันหยุดไม่ค่อยออกไปไหน แต่พี่แมนเค้าจะไปโบสถ์วันอาทิตย์ เพราะเค้านับถือคริสต์อะคับ ก็มีช่วงนี้ล่ะที่ผมจะได้อยู่คนเดียวบ้าง แหะๆๆ
คืนวันศุกร์ เคนโทรมาหา ผมก็ออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง เพราะพี่แมนอ่านหนังสืออยู่
“ทำไรอยู่เหรอ?” ผมรู้สึกว่าเสียงไอ้เคนมันดูตื่นเต้นนะพักหลังๆ
“ดูทีวีอ่ะ”
“เหมือนกันเลย เราดูช่อง บลาๆๆๆ” มันพล่ามไปหลายนาทีเรื่องรายการโทรทัศน์ที่ดูอยู่
ผมนั่งฟังแบบเซ็งๆ
“อาทิตย์นี้งานเยอะมาก ต้องทำ บลาๆๆ” แล้วก็บรรยายต่อว่าวันๆ ทำอะไร - -“
“แต่วันนี้เพิ่งส่งงานไป ว่างแล้ว พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันป่ะ?”
“หือ?” วิญญาณผมเพิ่งกลับเข้าร่างคับ แหะๆๆ
“อยากไปไหนป่าว พาไป”
“ห่ะ เอ่อ... ไม่รู้สิ” เบลอครับ กรูอยากไปไหนฟระ คิดไม่ออก
“ไปดูหนังกันป่ะ เดี๋ยวเราไปรับ” หา..........!
“เอ้ย เดี๋ยวดิ จะไปวันไหน พรุ่งนี้เราไม่ว่าง” ต้องไปงานโรงเรียนไอ้เต้ไงคับ
“อ้าวเหรอ ไปไหนอ่ะ?”
“งานโรงเรียนเพื่อนอ่ะ มันนัดไว้ก่อนตั้งนานแล้ว”
“เหรอ” ไอ้เคนนิ่งไปสักแป้บ
“เพื่อนคนไหน เรารู้จักป่ะ?” เคนชอบถามอย่างเงี้ย แล้วพอถึงเวลามันก็ไม่เห็นทำท่าอยากจะรู้จักเพื่อนผมซักเท่าไหร่เลย
“เพื่อนที่คณะ เคนไม่รู้จักมั้ง”
“คนไหนล่ะ เราเคยเห็นหน้าป่ะ?” ตกลงมึงจะรู้ให้ได้ใช่ไหม
“ก็..... เพื่อนในกลุ่มอ่ะ ชื่อเต้ คนที่มันกอดคอเรา ...วันนั้นตอนที่เคนมาหา”
“......เหรอ” เสียงมันเริ่มจะนิ่งๆ ผมนึกออกเลยว่ามันกำลังทำหน้ายังไงอยู่...
“เพื่อนเรียนอยู่ที่ไหนล่ะ?” เคนถามต่อ
“xxx” ผมก็บอกไป
“.....โรงเรียนลูกคุณหนู” เหมือนเคนจะพูดประชด ไอ้เต้มันลูกคุณหนูจริงๆ นะไม่เถียง
“ไปกี่โมง?”
“ก็...เที่ยงๆ”
“แล้วจะเลิกกี่โมง?” หง่ะ....แม่กรูยังไม่ถามขนาดนี้เลยนะเนี่ย...
“ไม่รู้อ่ะ คงเย็นๆ มั้ง ไม่แน่ใจ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปรับที่นั่นล่ะกัน ”
หา!!!
“เลิกเย็นก็พอดีเลย เราจะได้ไปกินข้าวกันต่อ.....” มึงเล่นสรุปแบบนี้โดยไม่ถามความสมัครใจกูเนี่ยนะ
“.........................” พูดไม่ออก บอกไม่ถูกสิคับผม
“ซักสี่โมงคงโอเคนะ เดี๋ยวถึงแล้วเราจะโทรไป”
“.........................” ผมค้างอยู่ อ้าปากเหมือนจะปฏิเสธแต่ก็โดนมันชิงลงมือก่อน
“อ่อ... เปิดมือถือด้วย รู้สึกว่าโทรไปแล้วไม่ค่อยติดเลย ...ปิดเครื่องบ่อยมาก เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?” จะว่าไงดีล่ะเนี่ย... ที่จริงมีคนด่าผมบ่อยๆ เรื่องโทรหาแล้วไม่ติด บางทีส่งข้อความผ่านเอ็มมา ผมยังจะได้รับเร็วกว่า แหะๆๆ
“...แบตหมดมั้ง..... เราไม่ค่อยได้ชาร์จอ่ะ” ผมไหลไปเรื่อย
“พรุ่งนี้อย่าลืมก็แล้วกัน” เคยพูดเสียงเย็นๆ
หง่ะ.... จะอะไรกับกูนักหนาเนี่ยย
“ไปวันหลังดีกว่าไหมเคน คือเรายังไม่รู้เลยว่างานมันจะเลิกเมื่อไหร่” ผมหาทางเลี่ยงคับ ไม่อยากเหนื่อยอ่ะ คาดว่าเดินทั้งวันแล้วให้ไปต่อกับเคนอีก ผมคงตาย
“จะอยู่จนงานเลิกเลยเหรอ.... แล้วไปกับเรามันจะเป็นอะไร ยังไงพุก็ต้องกินข้าว” เออ ถูก กูต้องกินข้าว แต่ไม่จำเป็นต้องกินกับเมิงนี่หว่า
“ก็เพื่อนมันนัดไว้ก่อนแล้ว.........” มึงเข้าใจมั้ยยย
“เจอกันทุกวันยังไม่พออีกเหรอ พุให้เวลาเราหน่อยไม่ได้รึไง” เง้อ.........อออ กูผิดงั้นสิ
“พุคิดดูนะ กับเพื่อนพุอ่ะ เจอกันทุกวันอยู่แล้ว แต่กับเราเจอกันบ่อยซะที่ไหน นานๆ มีเวลาว่างตรงกันสักทีแล้วพุจะไม่มาหาเราหน่อยเหรอ.....” เคนพูดแบบน้อยใจง่ะ ผมก็รู้สึกผิดดิ
“อ่าๆ ไปก็ได้” เฮ้อออ
“ไปก็ได้เหรอ?” ยังไม่พอใจกรูอีก แสรด...
“ไปๆ ไม่มีคำว่า ‘ก็ได้’ เดี๋ยวสี่โมงเราออกมารอหน้าประตูโรงเรียนละกัน” มึงนะมึง.... -*-
/
วันเสาร์ 12.17 นาฬิกา
ผมมาเจอไอ้เต้ตรงที่นัดกันไว้ มันเป็นคนตรงเวลามากกกอ่ะคับ แต่ผมเป็นคนโคตรเลท เจอเต้ดุเลย
“ทำอะไรอยู่ นัดเที่ยงนะ” ไอ้เต้หน้าโหดได้อีก
“ขอโทษ.....” หงอยเลยกรู
“ทีหลังจะนัดก่อนเวลาจริงซักชั่วโมงดีไหม? เรามารอตั้งแต่สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว” โห.... มึงมาเร็วเกินไปป่าววะ
“ขอโทษคร้าบ.......” ผมบีบไหล่มันประจบ แหะๆๆ ไม่มีข้อแก้ตัวดีๆ เพราะผมตื่นสายและยืดยาดเอง
“ไม่ต้องเลย...” มันเอาไหล่หลบ แต่ยิ้มแล้ว “ไปกัน” ไอ้เต้ชวนเข้างาน
“อ้าว แล้วปอยล่ะ?” หญิงสาวหนึ่งเดียวที่นัดไว้
“ไม่รู้ดิ อยู่ในงานแล้วมั้ง” หือออ
“อ้าว แล้วไม่ได้นัดปอยไว้ตรงนี้เหรอ” งง ไหนว่าชวนมาด้วยกัน
“ปอยไปกับเพื่อนเค้าแล้ว ช่างเถอะ เราเดินด้วยกันแค่นี้ก็ได้” เต้มันว่างั้น พูดเหมือนปอยผิดที่ทิ้งพวกเราไป แต่จริงๆ มันไม่ได้นัดปอยไว้ต่างหาก...
แสรด....-*- รู้สึกเหมือนโดนหลอก
เพราะตอนเดินอยู่ผมเจอปอยครับ เค้าคุยถามไอ้เต้ว่ามายังไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมมากับผม.... ทำนองเนี้ย เหมือนไม่ได้คุยกันเรื่องนี้มาก่อน...... ฮึ่มมม นะ!!! ไอ้เต้มึงหลอกกู แล้วเสรือกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เป็นอะไร ไม่สนุกเหรอ?” ตอนนี้พักกินข้าวกันอยู่ครับ ร้อนก็ร้อน.... แถมเพื่อนยังหลอกให้มาอีก งง จะมาหลอกกันทำไม
“ป่าว ร้อนเฉยๆ อ่ะ” เฮ้อ... ช่างเถอะเรื่องนั้น เต้มันไม่มีเพื่อนมาเดินมั้ง
“เอาน้ำอะไร เราไปซื้อให้” จริงๆ มันก็เทคแคร์ผมดีอยู่ พาไปเล่นเกมส์ดูนั่นดูนี่
“น้ำเปล่าละกัน” ไม่รู้จะกินอะไร
ไอ้เต้เดินไปซื้อน้ำ ผมก็นั่งกินข้าวของผม มันรู้สึกหงอยๆ อ่ะ ไม่รู้จักใคร แต่ไอ้เต้เดินไปไหนก็เจอคนรู้จัก พวกรุ่นน้อง เพื่อน หรือรุ่นพี่ อะไรอย่างเงี้ย เค้าก็คุยกันหนุกหนาน...
ผมก็มีหน้าที่ยืนรอมันคุยอยู่ห่างๆ เพราะไม่อยากเข้าไปสาระแนมาก
“น้องๆๆ” ได้ยินเสียงเรียก เหอะ ไม่ใช่กรูมั้ง กินต่อ
“น้องๆ น้องน้ำพุ!” ชื่อกรู แสรด... ผมเลยหันไป เจอคนหน้าคุ้นๆ
“จำพี่ได้ไหม?” อ่อ... คนที่เก็บกระเป๋าตังค์ผมได้ ผมเป็นคนจำหน้าได้ แต่จำชื่อไม่ค่อยได้อ่ะคับ
“ครับ จำได้” แต่ต้องตอบแบบรักษาหน้าตัวเองไว้ก่อน
“เด็กเก่าที่นี่เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน” พี่เค้าย้ายมวลมานั่งโต๊ะเดียวกับผมละ...
“ป่าวครับ เพื่อนชวนมาเฉยๆ” ไอ้เต้ไปซื้อน้ำถึงไหนฟระ
“อ่าวเหรอ ใครล่ะ เผื่อพี่รู้จัก พี่ศิษย์เก่าที่นี่รุ่น xx อ่ะ” โห้.......งั้นก็แก่กว่าผมเยอะดิ เพราะไอ้เต้รุ่นเด็กกว่าตั้งสี่ห้าปี
“ผมเป็นเพื่อนเต้ xxx อ่ะ”
“อืม......เคยได้ยินอยู่ แต่จำหน้าไม่ได้ แล้วนี่เพื่อนไปไหนแล้ว ทำไมนั่งอยู่คนเดียว?”
“มันไปซื้อน้ำครับ” ผมพยายามนึกชื่อพี่เค้าอยู่ ตอนนั้นจำไม่ได้ แถมนึกไงก็นึกไม่ออก งั้นเรียกแค่พี่ไปก่อนละกัน
พี่เค้าชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย ถามว่าเรียนที่ไหน ปีอะไร คณะอะไรทำนองนี้.... พอดีพี่เค้าเรียนจบคณะที่เกี่ยวข้องกับคณะผมพอดีเลยง่ะ ประมาณว่าอยู่สายงานเดียวกัน แต่เค้าจะเน้นฟิสิกส์ คำนวณอะไรแบบนั้น...
“ถ้าเรียน mechanic ไม่เข้าใจก็ถามพี่ได้นะ” มีผู้หวังดีโผล่ขึ้นมาอีกแล้ว
“ขอบคุณครับ” พี่เค้ายิ้มแบบเลิกคิ้วนิดๆ กับคำตอบผม คือผมขอบคุณแต่ไม่ทำอะไรมากกว่านั้นง่ะ เหอะๆ
และตอนนั้นเอง พอดีมีเพื่อนตะโกนถามพี่เค้า ว่า ‘เชี่ยนัท!! จะไปยังวะ?’.... ผมเลยรู้ว่าเค้าชื่ออะไร ^ ^"
“แลกเบอร์กันมั้ย? พี่ต้องไปแล้ว” แหะๆ ไม่อยากให้เลยอ่ะ ไม่ชอบให้ใครโทรหา
“มือถือผมหายอ่ะคับ เมล์แทนได้ไหมพี่?” ตอแหลเพื่อความสงบสุขของตัวเองคับ
“เหรอ งั้นเมล์ก็ได้ เล่น M ป่าวล่ะ?”
“อ่า เล่นคับ” พี่เค้าก็ควักมือถือออกมาเมมอีแมวผม...
“สัด ทำไรอยู่วะ ไอ้นัท!!!” โดนตามอีกและ
“งั้นไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” เฮ้อ......ไปละ ผมก็ต้องนั่งรอไอ้เต้คนเดียวต่อ.... มันซื้อน้ำนานมากกกไปแล้วนะ
H
โผล่มาจนได้ คนเก็บกระเป๋าตังค์ เหอๆ ดันชื่อนัทเหมือนกันอีก - -"