หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++

[amito]

เราก้อคิดอยู่แล้วว่าเมื่อไม่มีเวย์แล้วเฟยจะอยู่ได้ยังไง


คนอ่อนแอมากมายคนหนึ่งที่เคยอยู่ในก้นเหวลึกอย่างเฟย เฟยเคยอยู่ตรงนั้นและไม่คิดจะปืนขึ้นมาเพราะตัวเองไม่มีแรงพอ

แล้ววันหนึ่งก้อมีคนปืนลงมา คนที่ไม่เคยมีคำถาม คนที่เชื่อในตัวเฟย คนที่รับรู้อดีตของเฟยว่าเฟยต้องผ่านอะไรมาบ้างแต่ก้อยังคงกอดเฟยไว้เสมอ คนที่พร้อมจะอยู่ก้นเหวด้วยกันทั้งๆที่มีแรงจะปืนกลับขึ้นไปเมื่อไหร่ก้อได้

ลาก่อนนะจ๊ะเวย์ ขอให้นอนหลับให้สบาย

 

ส่วนคนที่ยังอยู่ เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก้อต้องดิ้นกันต่อไป

 

[HydrA]

มันเศร้ามากๆเลยรู้มั๊ย คนที่มีชีวิตอยู่น่ะมันทรมานมาก แล้วคนข้างหลังอีกกี่คนกันต้องทนทุกข์ทรมาน 

[astral]

เวย์ตายสนิทชนิดไม่ฟื้นแล้วซี โฮฮฮฮฮ แล้วทีนี้เฟยจะเป้นยังไงต่อไป  เปลี่ยนชื่อเรื่องดีไหมน้องนะห์ มันไม่เข้ากับอารมณ์ของเรื่องเลย กาซิก

คอมเมนต์น้อยลงเพราะ ทิ้งช่วงไปนานคนเลยยังไม่ค่อยเห็นและต่อไม่ติดมั้ง
 เด๋วก็ดีเอง นะ 

[thaitanoi]

  ไม่ได้มาอ่านนานแล้ว เศร้าจังเลยครับ แล้วเวย์จะกลับมาเหมือนเดิมไหมน่าสงสารจัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

[mist]

รอดูว่าเมื่อไหร่เฟยจะมีความสุขกับเขาจริง ๆ ซะที

[moonlight]

 

[DexTunG]

 





ตอนนี้เปนรัยที่ เศร้า มาก ๆ เลย

สงสาร เฟย จัง  ไม่น่าเลย

เวย์ ไม่น่าทิ้ง เฟย ไปเลยนะ 

[kun]

สงสารเฟยอ่ะ

เอาเป็นแค่ฝันซ้อนฝันได้มะ

อยากให้เวย์คู่กับเฟยอ่ะ

น่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

(แต่ถ้าเวย์กลับมาไม่ได้จริงๆๆๆๆขอให้เฟยกลับมายืนได้ด้วยตนเองเถอะน่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)


อย่าเพิ่งน้อยใจน่าๆๆๆๆมาแต่งต่อน่ะๆๆๆๆรออ่านอยู่ด้วยคนน่ะๆๆๆๆๆๆๆ

[Natavishi]

 


ชีวิต    หน่ออออ    ชีวิต

[torto]

อ่านตอนนี้แล้วเราเศร้ามากเลยนะ   ขอร้องแทนเฟยหน่อยเถอะว่าสงสารชีวิตผมบ้าง  จะมีอะไรที่มันดีขึ้นกว่านี้ไหม 

คนที่รักที่สุดจากไปแล้ว  แล้วความสุขมันจะมาจากไหนได้อีกล่ะเรานึกภาพไม่ออกเลย


เราจะรอนะสัญญาแล้วว่าจะเขียนจนจบ  อยากรู้ว่าตอนสุดท้ายเฟยจะมีความสุขบ้างรึเปล่า  เราก็แอบหวังให้เวน์มีพี่ชายฝาแฝดสักคนหนึ่ง(จะได้มั๊ยคนแต่ง)


ทำเราน้ำตาไหลเลยที่เดียวเชียว   น่า..... o18คนแต่งจริงๆๆเลยนะเออ

[THIP]

 

[HadsaNah]

ตอนที่ 65 เริ่มจะทนไม่ไหว

แสงดาวในกรุงเทพที่เบาบางและมีให้เห็นได้น้อย ต้องเป็นดาวที่แสงสว่างมากมายจริงๆ ถึงจะปรากฎให้เห็น ค่ำคืนนี้ เป็นคืนที่ท้องฟ้าเปิดแต่ถึงกระนั้น แสงสว่างจากตึกรามบ้านช่องภายในเมืองกรุงที่วุ่นวาย กลับทำให้ดาวที่แสงเบาบางจืดจางไปจนมองไม่เห็น

ผมนั่งอยู่ข้างๆ ผู้ชายร่างบาง ซึ่งตอนนี้รับรู้อะไรมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ผมพาเฟยขึ้นมานั่งดูดาวบนดาดฟ้า ผมเองก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอก เพียงแค่อยากออกมาสูดอากาศด้านนอกบ้าง ผมเลยฟาเฟยขึ้นมาบนนี้ เฟยนั่งอยู่บนขอบกำแพงที่กั้นระหว่างอาคารพาณิชย์บ้านของเฟยกับอีกหลังนึง แกว่งเท้าไปมา สีหน้าดูดีกว่าเมื่อเดือนก่อนอย่างมากมาย

ตอนนี้เฟยเริ่มแสดงอารมณ์มากขึ้นและเริ่มพูดมากขึ้น แต่บางคำอาจจะยังไม่ปะติดปะต่อกันเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ที่เฟยกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ

มันแสดงให้เห็นว่าผมเดินมาถูกทางแล้ว ผมไม่เร่งเขาจนเกินไป และตอนนี้เฟยเริ่มจำอะไรขึ้นมาได้บ้างนิดหน่อย ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ในเรื่องที่เขาจำได้ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนที่อยู่ข้างๆ เขา หรือผม เป็นปลึ้มและมีความสุขมากๆ

เฟยเอื้อมมือชี้ดวงดาวดวงหนึ่งที่ทอแสงเจิดจ้าแข่งกับแสงในเมืองกรุง

"ความลับของดวงดาว" เฟยพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ

"โอ๊ะ.. โอ้ย.. ปวดอีกแล้ว เฟยปวดหัว ปวดหัวอีกแล้ว โอ้ย.. ปวดมากด้วย ฮึก.. ฮึก.. ฮือ.." เฟยเริ่มเอามือกุมหัวและเริ่มร้องไห้ออกมา

เป็นแบบนี้อีกแล้ว พอเฟยเริ่มจะนึกเรื่องราวอะไรขึ้นมาได้ ก็จะปวดหัวตลอด ผมไม่รู้หรอกว่าเฟยเจ็บและปวดขนาดไหน รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ผมเหมือนใจจะขาดอยู่แล้ว

"ค่อยๆ คิดนะเฟย อย่ารีบร้อน เฟยต้องอดทนนะ ถ้าปวดมากก็หยุดคิดมันซะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างๆ แล้วมันต้องไม่เป็นอะไร" ผมกอดเฟยไว้ในสภาพนั้น เฟยยังคงร้องไห้และบ่นเรื่องปวดหัวตลอดเวลา

ผมไม่รู้หรอกว่าเฟยคิดถึงตอนไหน แต่มันคงเป็นความทรงจำที่อยู่ในเบื้องลึกของเฟยแน่ๆ เฟยถึงได้มีอาการแบบนี้ ผมทรมารจังเลย ผมแทบอยากจะเจ็บแทน อยากจะเป็นแทนเฟยซะให้รู้แล้วรู้รอด

"ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เฟยไปทำอะไรไว้นักหนา ถึงต้องกลายเป็นแบบนี้" ผมรำพึงกับตัวเอง กับสภาพทีเฟยเป็นอยู่ข้างหน้า

"ม่ายจริงใช่ไหม .. มันต้องไม่จริง  ม่ายจริ้งงงงงง....." เฟยตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนที่จะสลบลงไปอีก

ผมอุ้มร่างที่ไร้สติ กลับมานอนที่ห้อง

"ตึง.. ตึง.. "

"โถ่เว้ย ทำไมวะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เมื่อไร่วะเนี่ย เมื่อไหร่มันถึงจะจบ" ผมต่อยกำแพงจนมือแตกเผยให้เห็นเลือดที่ซึมออกมาจากช่วงนิ้ว

ผมใจจะขาดแล้วตอนนี้ ผมยืนมองร่างที่ไร้สติ ที่มีรอยคราบน้ำตา นอนอยู่บนที่นอน ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว ผมเริ่มจะกลายเป็นบ้าไปเสียเอง บางครั้งผมอยากจะหนีไปให้ไกล ให้ไกลสุดขอบฟ้า ไกลเพื่อที่จะไม่ต้องเห็นไม่ต้องรับรู้ เรื่องที่อยู่ตรงหน้า แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมไม่อยากทิ้งเฟยไปอีก แค่ตอนนี้เฟยเองก็แทบจะไม่เหลือใครแล้ว แล้วจะให้ผมทิ้งเฟยไปอีกได้ยังไง

ผมค่อยๆ เรียกสติกลับคืนมาสักพัก

ผมค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปนอนตรงที่ๆ ผมต้องนอนประจำ ในท่าประจำ ที่เฟยต้องการ เผื่อเฟยตื่นมาจะได้รับรู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผมไม่อยากให้เฟยต้องเป็นทุกข์อีก ถึงแม้ผมต้องทำอะไรเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมก็จะทำเพื่อเฟย

ตอนนี้หากเฟยนอนผมต้องนอน หากเฟยตื่นผมต้องตื่น หากเฟยจะทำอะไรผมต้องคอยอยู่ข้างๆ เสมอ ไม่ใช่เพราะว่าเผื่อเฟยกลับมาเป็นปกติแล้วจะได้รู้สึกกลับมารักผมหรอก แต่เพียงเพราะผมอยากทำ ผมอยากทำให้เฟยจริงๆ ก็แค่นั้น

ผมกอดเฟยไว้ด้วยวงแขนอันแข็งแกร่ง ก่อนที่จะหลับไปแบบไม่รู้ตัว

ผมตื่นมาด้วยอาการแปลกใจ วันนี้เฟยตื่นก่อนผม เฟยยังคงนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเช่นเคย เฟยยังคงอยู่ในภวังค์ ความฝันที่ตัวเขาสร้างขึ้นเพื่อหลอกตัวเองอยู่แบบนั้น บางครั้งผมก็เริ่มชินกับภาพเหล่านี้ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังคงนึกสงสารไม่ได้อยู่ดี

ผมนอนมองเฟยอยู่บนเตียงโดยที่ยังไม่ได้ลุกไปไหน เฟยหันกลับมามองผมก่อนที่จะยื่นมือซ้ายออกมาด้านหน้า

"สวยไหม" ผมมองไปที่มือด้วยความสงสัย แหวนสแตนเลสเนื้อดีที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายนี่หล่ะมั้ง ที่เฟยหมายถึง

ผมพยักหน้านิดหน่อย เพื่อเป็นคำตอบ

"ของเฟย..เขา..       เขา..   โอ้ย... เฟยปวดหัว.. ปวดอีกแล้ว" เฟยเอามือกุมขมับอีกแล้ว ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงไปกอดไว้เช่นเคย

"เฟยปวดหัว ปวดมาก ฮือ." เฟยร้องไห้อีกแล้วแต่คราวนี้ ร้องไห้น้อยกว่าครั้งที่แล้วบนดาดฟ้า แค่ถึงกระนั้นก็ยังคงทำให้ผมเจ็บปวดเหมือนเช่นเคย

"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เด็กดี" ผมค่อยๆ ปลอบเฟย เหมือนๆ ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เฟยเริ่มค่อยๆ ดีขึ้นและ กลับเป็นปกติ และนั่งมองออกไปยังท้องฟ้าอีกครั้ง

เมื่อผมเห็นว่าเฟยดีขึ้นแล้วจึงไปอาบน้ำ เฟยยังคงไม่สนใจผม เหม่อมองออกไปเหมือนเดิมเช่นเคย

-- 2 เดือนผ่านไป --

เฟยเริ่มจำชื่อคนได้มากขึ้น แม่เฟยขึ้นมาหาเฟยก็ยังคงรับรู้ แต่ก็ยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม เฟยจะพูดเฉพาะตอนที่คิดอะไรได้เท่านั้น แต่ก็รับรู้อะไรหลายๆ อย่างมากกว่าแต่ก่อน

ตอนนี้ผู้หญิงวัยกลางคนที่ครั้งก่อนเคยมีรอยยิ้มและสีหน้ามีความสุข ตอนนี้ดูผอมลง และหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่แม่เฟยไม่อยากดูแลเฟยเอง แต่เป็นเพียงเพราะว่าแม่เฟยรับไม่ได้หากต้องเห็นลูกในสภาพนี้ ผมเคยลองให้แม่เฟยอยู่ใกล้ๆ เฟย แต่แล้วผมเองเนี่ยหล่ะที่เป็นคนอยากให้เขาไปทำอย่างอื่นแทน เพราะว่าแม่เฟยแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว เวลาที่เห็นอาการลูกกำเริบขึ้น หรือนั่งเหม่อลอย

พี่ชายเฟยเองก็เอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้น้องชายเป็นแบบนี้ ไอ้ฮาร์ดเองจะลงกับตัวเองทุกครั้งที่เห็นอาการของเฟย ผมจึงพยายามเลี่ยงๆ ไม่ให้พวกเขาเข้ามาดูแลเฟย เพราะแทนที่จะดีขึ้น ผมคิดว่ากลับจะทำให้มีคนบ้าเพิ่มมากขึ้นอีก

แสงไฟวอมไลท์สีส้ม ที่จะทำให้ห้องดูอบอุ่นและน่าอยู่ขึ้น ตอนนี้มันกลับทำให้ห้องๆ นี้ดูเงียบเหงาและ อ้างว้างซะเหลือเกิน

เฟยนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เหม่อมองอยู่อย่างนั้นมาได้สักพัก

"ใหญ่เปิดประตูหน่อยลูก" เสียงแม่เฟยดังมาจากหน้าห้อง

วันนี้เป็นวันที่แม่ของเฟยหยุดขายของเพราะเป็นวันหยุด แม่เฟยจะทำกับข้าวขึ้นมาให้ผมสองคนกินบนนี้ และนี่ก็คงจะได้เวลากินข้าวของผมสองคนแล้ว

ผมเดินไปเปิดประตูและช่วยแม่ยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง

แม่เฟยไปยืนข้างๆ เฟย ลูบหัวลูกชายอันเป็นที่รักของเขา พร้อมกับร้องไห้ออกมา

"เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่จะหายซักที" แม่เฟยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"กลับมาซักทีสิ หม่าม้าเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ หม่าม้าเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวแล้ว กลับมาเป็นเหมือนเดิมซักทีสิ้..." จากที่เคยลูบหัวอยู่ ตอนนี้แม่เฟยกลายเป็นจับหัวไหล่สองข้างของเฟยแล้วเขย่าไปมา

ผมรู้ว่าตอนนี้แม่เฟยเองก็จะเริ่มทนไม่ไหวแล้วที่ลูกชายต้องเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เข้าไปพยายามจะห้าม

เฟยยังคงนั่งเหม่อลอยไม่รู้สึกอะไร ผมเดินไปค่อยๆ จับมือแม่เฟยให้ปล่อยจากเฟย แม่เฟยทรุดลงไปนั่ง มือข้างหนึ่งเกี่ยวเข้าที่ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งเปิดออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ เฟยตรงนั้น

สิ้นชักเผยให้เห็นสมุดโน๊ตสีแดงกำมะหยี่เล่มหนึ่ง พร้อมกับของในสิ้นชักอีกบางส่วน

เฟยก้มลงมอง ก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบสมุดโน๊ตขึ้นมา

น้ำตาเริ่มเอ่อท่วมท้นที่ดวงตาที่เมื่อกี้ยังเหม่อลอย

เฟยค่อยๆ เปิดปกออก

"ไม่จริ้ง..............." เฟยร้องออกมาสุดเสียง พร้อมกับแม่เฟยที่ร้องไห้มากขึ้น

[HadsaNah]

อยากจะบอกว่า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่มีให้
ทุกความเห็น ทุกคำพูดที่พิพม์ลงมา
มันเป็นเหมือนแรงพลักดัน และกำลังใจให้เขียนต่อไปได้อีก
อารมณ์ ที่คนอ่าน ให้กับเรื่อง
เป็นการย้ำเตือนให้คนเขียนต้องเขียนต่อไปอีก
ขอบคุณนะคร้าบ เพราะคอมเม้นเนี่ยหล่ะ ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
ถ้าไหวจะ ต่อให้อีกตอนนะครับ
เขียนแบบนี้แล้วมันก็ทรมารจิตใจเหมือนกันนะเนี่ย
ทั้งๆที่คิดว่าเขียนได้สบายๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ การถ่ายทอดอารมณ์แบบนี้มันยากจะตาย

[Chatcha]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้า

บีบคั้นหัวใจสุดๆ

[jokirito]

   
ผม ยัง ทำ ใจ ไม่ ได้ จริง จริง

ไม่ เอา พี่ ใหญ่ ได้ มั้ย

จะ เอา เวย์ ง่ะ

เอา เวย์ คืน มา เถอะ  

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[jedi2543]

เศร้า บีบคั้น โหดร้ายสุดๆ



สงสารเฟย สงสารพ่อแม่ สงสารพี่ๆ สงสารพี่ใหญ่ สงสารเวย์ด้วย..........



สงสารทุกคนเลย



เป็นกำลังใจให้คนเขียนสมอ สุดยอดค่ะ

[┗◎┗◎]

เฟย์ ไมพจมานอย่างนี้ เมื่อไหร่จะมีความสุข

[astral]

เวย์.... 

[artkung]

จะมีอะไรเศร้าไปกว่านี้อีกไหมล่ะเนี่ยยย

บีบคั้นหัวใจกันมากมาย  

สงสารเฟย สงสารแม่เฟย สงสารพี่ชายของเฟย สงสารพี่สาวของเฟย สงสารแม่ของเวย์ สงสารพี่ใหญ่  

คนแต่งแกล้งคนอ่านซะจริงๆ  

       

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
นิยายดั่งฝัน เรื่องจริงดุจเหวหิน
ความเศร้ามาเยือน อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์จริง เศร้า
แต่ก้จะขอเฝ้าเป็นกำลังใจให้ กับทุกคน ทุกตัวละคร ที่โลดแล่นอย่างสมจริง...

[pay-it-forward]

ขอให้เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความฝันของใครสักคน
พอตื่นมาทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เวย์ยังอยู่ได้มั้ย

แต่คงเป็นไปไม่ได้ ต้องทำใจยอมรับแล้วล่ะสิเรา
เศร้าใจ
รอตอนต่อไปค่า
 

[yayu]

สงสารเฟย เมื่อไหร่เฟยจะมีความสุขสักที
คิดถึงเวย์จัง ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า
บีบหัวใจเหลือเกิน 

เป็นกำลังใจให้คุณนะห์นะคะ 

[bellary]

 :m15:เฟยเอ๋ย  เมื่อไร่จะหมดเวรหมดกรรมซักทีนะ

[mist]

มันจะมีวันนั้นไหมนะ 

[iGiG]

มาคราวนี้ได้อ่านหลายตอนติดต่อกัน ดีใจจจ ยังชอบและติดตามเรื่องนี้เหมือนเดิม  

แต่....

อ่านติดต่อกันหลายตอนแบบนี้ แถมแต่ละตอนบีบคั้นอารมณ์สุดๆ ยิ่งอ่านยิ่งทรมานใจ  

ไม่อยากให้เวย์ตายเลยค่ะ

[andy_kwan]

ทุกคนในเหตุการณ์ต้องร่วมมือกัน เพื่อให้มันผ่านไปได้ด้วยดี
รอจนน้องเฟยกลับมา   อิอิ

[Seoul In Love]

ตอนนี้ก็ยังคงเศร้า

นั่งอ่านเรื่องนี้ไปพร้อมกับฟังเพลง MJ ไปด้วย เพลง You are not alone ได้อารมณ์เศร้ากว่าเก่าอีก

ยิ่งตอนแม่นะแบบไม่ไหวแล้ว เศร้า น้ำตาคลอเลย 

ขอเวย์กลับมาได้มั้ย มันไม่ใช่พี่ใหญ่อะ ความรู้สึกของเราคือเวย์เท่านั้นที่เติมใจเฟยให้เต็มได้ ใครก็แทนไม่ได้อะ 

. อีก 1 กำลังใจให้คุณนะห์ค่ะ สุ้ๆ 

[DexTunG]

จะเศร้าอีกนานมั้ยคับ  น้ำตาจะหมดแล้วนะ

เมื่อไหร่นะที่ เฟย จะเลิกเศร้าเสียที

ส่งสาร เฟย จังเลย

อีกหลายตอนป่าวคับจะจบ

จะมีแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งป่าว

[snoopy]

สงสารทุกคนเลยอ่ะ ไม่มีใครซักคนที่ไม่น่าสงสาร
คนที่ดูแลก็ดูเหมือนจะยิ่งพากันแย่ลง
ฮือๆๆๆ

+1 เป็นกำลังใจให้น้องนะห์

[amito]

เมื่อใครคนใดคนหนึ่งในครอบครัวเกิดปัญหาที่ดูเหมือนไม่มีทางจบ ทุกคนในครอบครัวก้อจะร่วมรับปัญหานั้นด้วยกัน

สงสารแม่และพี่ๆของเฟยมากพี่ใหญ่ด้วยนะคะ การที่ต้องมาทนดูคนที่เรารักเจ็บปวดอย่างมากมายแต่เรากลับช่วยอะไรไม่ได้เลยทั้งๆที่อยู่ตรงหน้ามันแสนจะทรมาณ