หัวข้อ: ที่ผูกพัน...ของสองใจ [ตอน 24: 21-09-53] รวมรูปหน้าแรกครับ

[DexTunG]

 

[wan]

คนเราเวลาความรักเข้า ทำไมเหมือนตัวเองคิดอะไรแบบบื้อ ๆ 
แต่เป็นความบื้อ ที่น่ารัก ลาอาจารย์ไปตามหารัก ยังไม่รู้ตัวอีก
พอเจอไผ่แล้วจะตอบว่าไง ไม่ใช่หลงไปตะคอกให้ไผ่เสียใจอีกล่ะ
+1 เป็นกำลังใจให้ บีบี ครับ 

[LalaBam]

ติณ
อย่าว่าไผ่อีกนะ
ตามหาจนเจอแล้ว
ก็พูดกันดีๆล่ะ
เข้าใจมั้ย

[anajulia]

เฮ้ออออออออออ เจอจนได้

ว่าแต่.......ค้างคาใจจจจจจจจ ทำไมไผ่ไม่ไปเรียน มีเรื่องอะไรนิ หงิงๆๆๆๆๆ

[bbyuqin]

เพราะรักแบบไม่รู้ตัวไงติณ 

[i1_to*pp]

เพราะรักไงติน...เมื่อไหร่จะรู้ตัวเนี่ย

[pandaๅ123]

ตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จนะติณ
แต่แบบ..จบค้างคาจายยยย
จะรอ ว่าแล้วอะไรยังไงอีก T-T 

  ยังอุตส่าห์แวะมาอัพ อ่านหนังสือตัวเองบ้างนะ เด๋วเอาไผ่ กับติณไปเขียนตอนสอบ แย่เลย

[iforgive]

ก็ยังคงเดินทางและยังคงเดินไป  หาใครคนหนึ่ง
อิ อิ

[Phing]

เพราะรักไงติณ
รักเค้าก็ยอมรับไปเถอะ
ว่าแต่ทำไมไผ่ไม่ไปโรงเรียนอ่ะ

[yayee2]

น้องตินยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่ารักเค้าน่ะ

[ordkrub]

ติณ กล้าๆพูดไปเลย แมนๆหน่อย

[nonae]

น่าสงสารตินนะ ยังไม่รู้อีกว่าทำไม....
ไผ่น่าจะมีเรื่องอีกแล้วซิ...ถึงขาดเรียน...
สู้ ๆๆ นะ บี

[♠DekDoy♠]

แล้วก็พูดให้เข้าหูด้วยนะ

[Nabee]

จะความรู้สึกช้าไปถึงไหนอ่ะติน...คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ - -"


ลองกลับมานั่งคิดทบทวนความรู้สึกตัวเองให้ดี ๆ สักรอบดีมั้ยติน

เพื่อจะได้รู้ว่า ทำไมตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้...และความรู้สึกที่มีต่อน้องไผ่

มันคืออะไรกันแน่...เค้าว่าอย่างตินคงคิดได้แหล่ะ =^= b

[Solar cell]

ตามมาเจอจนได้นะนายติณ
แล้วไผ่จะมีปัญหาอะไรที่บ้านหรือป่าวน๊า
รอตอนต่อไปคับ

[CanonDNattari]

คิดถึงเพลง หากันจนเจอ เลย

[p_pink]

อ่า...เป็นห่วงเป็นใยมากเกินความเป็นเพื่อนแบบนี้ ยอมรับซะเถอะว่า "รัก" น่ะ
ขำอ่ะ กล้าโกหกอาจารย์ อาจารย์แกก็ยังเชื่อ แถมไล่ให้กลับอีก ฮ่าๆๆ สมแล้วที่โดนเจด่า กร๊ากๆๆๆ

แน่จริงก็ชวนไผ่ย้ายไปอยู่ด้วยเลยสิพี่ติน
แต่ถ้าไผ่ไม่ยอม ก็อันเชิญตัวเองไปอยู่บ้านไผ่เลยดีกว่า ไหนๆ ก็ชอบเนียนอยู่แล้วนิ 

ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ 

(มารายงานตัวว่าตามอ่านทันแล้วนะ คิคิ)

[Zepher]

สั้นอ่ะตอนนี้
แล้วไงต่อ

[win200]

ยอมรับซะเถอะว่าชอบเค้าหง่ะ

[jasmin]

  พระเอก รู้ตัวช้าจริงเรยยยยยย
ยอมรับสักทีเถอะ หลังฐานมัดตัว ดิ้นไม่หลุดแล้ว
ถ้าห่วงนักก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยสิ
(แอบยืมมุกที่เคที่หน้ามึนไปอยู่กะนินจาเฉยเลยมาใช้ 555)

[sadness]

[18]

   “ทำไมไม่ไปเรียน” พอผมหันมาเจอไอ้ไผ่ จากอาการดีใจที่เกิดขึ้น แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกไม่พอใจทันที ก็มันไม่ยอมไปเรียนนี่นา ทำให้ผมต้องเป็นห่วง แบบนี้มันนั่นหละที่ผิด
   “วันนี้เราติดธุระนิดหน่อยนะ” ไอ้ไผ่หน้าจ๋อยลงเล็กน้อยเมื่อเจอผมตะคอกใส่ และมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมควรจะต้องคุยกับมันดีๆ เพราะผมมาขอโทษมันเรื่องเมื่อวานนี่นา ไม่ได้มาหาเรื่องเพิ่มอีก
   ผมเดินเข้าไปหาไอ้ไผ่ ยืนประจันหน้ามันจนมันแปลกใจ
   “ขอโทษนะ เมื่อวานพูดแรงเกินไปหน่อย ยกโทษให้ด้วยนะ” ผมพูดกับไอ้ไผ่ต่อหน้า ทำให้มันเปลี่ยนจากหน้างงๆ มาเป็นรอยยิ้มให้ผมเห็น แค่นี้ก็ทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมากเลยทีเดียว
   “ตามหาเพื่อแบบนี้เองหรอ” ไอ้ไผ่ถามผม พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสของมัน
   “ก็ใช่สิ นี่รู้ไหมว่าไม่ได้นอนทั้งคืนเลย แถมยังมามหาลัยแต่เช้าอีกเพื่อมารอ......” ผมพูดออกไปโดยไม่ทันคิด เพราะผมกำลังบอกไอ้ไผ่ว่าผมกังวลเรื่องมันจนไม่ได้นอน...แบบนี้เดี๋ยวมันก็ได้ใจหมดสิ ผมรีบหยุดพูดทันที พร้อมกับมองหน้ามันนิ่ง
   
   “แล้วนี่ไม่ง่วงนอนแย่เลยหรอ” หลังจากนิ่งดูเชิงกันสักพัก ไอ้ไผ่ก็ถามผมออกมา....ไม่น่าเผลอเลยไอ้ตินนะไอ้ติน...ผมได้แต่รำพึงคนเดียวในใจ
   “ใครง่วง ไม่เห็นจะง่วงเลยสักนิด” ผมหาทางเลี่ยง โดยทำเป็นมองไปทางอื่นเพื่อหลบหน้ามัน ก่อนจะบอกว่าผมไม่ได้ง่วงสักนิด
   “เข้าบ้านก่อนไหม” ไอ้ไผ่เปิดประตูรั้วให้กว้างขึ้น เป็นการเชิญชวนให้ผมเข้ามาในบ้านมัน

   บ้านของไอ้ไผ่เป็นบ้านไม้ที่มีบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านด้วย มุมของบ้านมีโต๊ะม้าหิน กับม้านั่งตัวยาวตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ ดูไปแล้วมันช่างร่มรื่นไม่ใช่น้อย ถึงตัวบ้านจะไม่ได้ดูใหญ่โตอะไรนัก แต่ก็บ่งบอกว่าเจ้าของบ้านดูแลรักษาเป็นอย่างดี ลมพัดมาเอื่อยๆ ทำให้รู้สึกเย็นตามไปด้วย
   “น้ำเย็นๆ” ไอ้ไผ่เอาน้ำมาให้ผม ระหว่างที่ผมยืนมองรอบห้องนั่งเล่นของบ้านหลังนี้ ทีวีมีผ้าสีฟ้าอ่อนคลุมตัวเครื่องไว้ หน้าทีวีมีเพียงโซฟายาวหนึ่งตัว พร้อมกับโต๊ะไม้เล็กๆหน้าโซฟานั้น ดูๆไปแล้วก็ไม่ต่างกับบ้านของคนอื่นทั่วไปนัก เพียงแต่ว่าที่บ้านนี้....มีเพียงไอ้ไผ่คนเดียว
   “พ่อกับแม่นายหรอ” ผมต้องแปลกใจ เพราะเห็นกรอบรูปวางอยู่บนโซฟา ในภาพมีรูปชายหญิงคู่หนึ่งจับมือเด็กน้อยคนละข้าง สายตาที่ชายหญิงคู่นั้นมองเด็กน้อย มันช่างอบอุ่นจนน่าประหลาดใจ
   “อื้ม....ท่านใจดีมากเลยหละ” ไอ้ไผ่เอามือหยิบกรอบรูปนั้นมาถือไว้ พร้อมกับเอามือลูบเบาๆบนกระจกที่กั้นภาพไว้
   “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า...” ผมถามไอ้ไผ่ และมันก็เงยหน้าขึ้นมามองผม สีหน้าของผมคงบ่งบอกว่าผมกังวลอยู่ไม่น้อย เพราะไอ้ไผ่รีบออกตัวก่อน
   “ไม่มีอะไรหรอก วันนี้เราแค่อยากโดดร่มเท่านั้นเอง” ไอ้ไผ่ยิ้มให้ผม แต่มือมันก็ยังลูบอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยน ก่อนจะหันไปมองภาพนั้นเหมือนเดิม
   “มีอะไรก็บอกนะ เพื่อนเค้ามีไว้ให้ช่วยเหลือกัน” ผมไม่อยากจะคาดคั้นกับไอ้ไผ่มาก เพราะแบบนี้เลยเลือกที่จะเป็นฝ่ายรอให้มันเปิดใจเองมากกว่า
   
   “หนังสือบ้านนายนี่เยอะดีนะ” ผมกวาดสายตาไปทั่วห้อง ก่อนจะพบกับชั้นหนังสือที่ตั้งอยู่ ในชั้นนั้นมีหนักสืออยู่หลายประเภทมากมาย ทั้งวรรณกรรม หนังสือธรรมะ หนังสือแต่งสวน
   “ขอยืมอ่านหน่อยนะ” ผมหยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่ง ก่อนจะหันไปขออนุญาตเจ้าของบ้าน ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มตอบกลับมาเป็นเชิงอนุญาต
   “ไปอ่านที่ในสวนสิ ลมเย็นกว่าในบ้านนะ เดี๋ยวเราเอาน้ำหวานไปให้” ไอ้ไผ่บอกผม ซึ่งผมก็เห็นด้วยตามนั้น

   ผมเลือกที่จะนั่งที่ม้ายาวเพราะจะได้พิงหลังกับพนักด้วย ลมเย็นๆที่พัดมาทำให้ผมรู้สึกสงบและผ่อนคลาย.......

   “ติน..มือถือนายดังนะ” ผมได้ยินเสียงไอ้ไผ่เรียกอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่ผมจะลืมตาตื่นมามอง พอผมลืมตาขึ้นมาก็เจอกับหน้าของไอ้ไผ่ ทำให้ผมแปลกใจไม่ใช่น้อย.....เมื่อครู่ผมอ่านหนังสืออยู่.....ลมเย็นๆทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย......แล้วยังไงต่อ.....ยังไงนะ.....ผมหลับ!!!....แล้วผมนอนหงายจ้องหน้าไอ้ไผ่....นี่ผมหนุนตักมันอยู่ใช่ไหมนี่
   “มือถือนาย” ไอ้ไผ่เรียกสติผมอีกครั้ง ทำให้ผมต้องรีบควานหามือถือในกระเป่ากางเกงของตัวเอง แต่ผมก็ยังจ้องหน้ากับไอ้ไผ่อยู่เช่นเดิม

   “ครับพี่ป่าน” พี่ป่านโทรมานั่นเอง สงสัยว่าพี่แอนจะกลับบ้านแล้วแน่ๆ แต่พี่ป่านคงไม่รู้ว่าผมนะคุยกับพี่แอนไปตั้งแต่เช้าแล้ว
   “ไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลแล้วนะ พี่พาพี่แอนกลับบ้านแล้ว” เป็นจริงแบบที่ผมคิดด้วย ทำไมนะพี่ชายผมถึงได้ขี้กังวลจนเกินเหตุแบบนั้น
   “งั้นเดี๋ยวตอนเย็นผมไปเยี่ยมที่บ้านแล้วกันครับ” ผมบอกพี่ป่าน แต่ตาผมก็ยังจ้องรอยยิ้มของไอ้ไผ่เช่นเดิม และพยายามรวบรวมความคิดว่าผมมานอนหนุนตักมันได้ยังไง เลยต้องรีบตัดบทกับพี่ป่านให้เร็วๆ
   “ไม่ต้องมา เดี๋ยวเจอกันที่ร้านเลย วันนี้จะจัดงานวันเกิดให้ไผ่หน่อย” พี่ป่านตอบผมกลับมา
   “ได้ครับ.....” ผมวางสายจากพี่ป่าน แต่พอวางสายผมกลับรีบดีดตัวลุกจากตักไอ้ไผ่ มือก็กดโทรหาพี่ป่านอีกรอบทันที
   
   “พี่ป่านเมื่อกี้ว่าไงนะ” ผมถามพี่ป่านแบบรีบร้อน เพราะเหมือนผมจะได้ยินว่าวันนี้วันเกิดไอ้ไผ่
   “ก็นึกว่าไม่สนใจ เห็นรีบวางสาย” พี่ป่านพูดยั่วผม
   “สนใจครับพี่ เมื่อกี้ว่าไงนะ”
   “วันนี้....จะจัดงานวันเกิดให้ไผ่ที่ร้าน ชัดเจนยัง” พี่ป่านพูดเน้นๆทีละคำให้ผมได้ยิน   
   “พี่รู้ได้ไง”
   “ใบสมัครงานเค้ามีไว้เขียนอะไรบ้างหละไอ้นี่นิ” พี่ป่านตอบแบบหงุดหงิด แบบนี้ก็ทำให้ผมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น

   ไอ้ไผ่อยากกลับมานอนบ้าน.......ไอ้ไผ่ไม่ยอมไปเรียน......รูปพ่อแม่ไอ้ไผ่วางอยู่บนโซฟาแทนที่จะเป็นหลังทีวี......วันนี้วันเกิดไอ้ไผ่....ถ้าที่ผมสงสัยไม่ผิดพลาด ไอ้ไผ่คงอยากใช้เวลาในวันเกิดของตัวเอง อยู่กับครอบครัวของตัวเองสินะ แต่มันก็ทำได้เพียงแค่กลับมานอนคนเดียว ในบ้านที่เคยมีพ่อและแม่อยู่

   “ไอ้ไผ่วันนี้ไม่ต้องไปที่ร้านนะ พี่ป่านปิดร้าน” หลังจากใช้ความคิดเล็กน้อยเท่าที่พอจะมี ผมก็ตัดสินใจบอกไอ้ไผ่ไม่ต้องไปที่ร้าน เพราะว่าวันนี้ผมจะไปทำงานแทนมัน 1 วัน ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดและเป็นการไถ่โทษด้วย   
   “อย่างนั้นหรอ”
   “เดี๋ยวเรากลับก่อนนะ จะไปเยี่ยมพี่แอนหน่อย” ผมรีบลุกขึ้นยืน พร้อมกับบอกลาไอ้ไผ่ ซึ่งมันก็ได้แต่พยักหน้ารับคำของผม
   “อ้อ...อย่าเพิ่งรีบนอนนะ เดี๋ยวสามสี่ทุ่มจะเอางานที่อาจารย์สั่งมาให้ ห้ามไปไหนนะ” ผมหันมาบอกมันก่อนจะเดินออกจากรั้วบ้าน เพราะคืนนี้ผมจะเปลี่ยนสถานที่จัดงานวันเกิดให้ไอ้ไผ่เป็นที่บ้านนี้แทน ในเมื่อมันอยากใช้เวลาในช่วงวันเกิดอยู่กับบ้านและครอบครัว ผมก็จะทำให้ไอ้ไผ่สมหวัง

   ผมเดินออกมาจากบ้านมัน พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาจัดการนัดแนะกับหลายๆคน เริ่มต้นด้วยพี่ชายที่แสนดีของผมก่อนเลย

   “พี่ป่านวันนี้ไอ้ไผ่ไม่ไปร้านนะ ผมจะไปทำงานแทนมันเอง...อ้อวันนี้ปิดร้านสามทุ่มนะพี่” พอพี่ป่านรับ ผมก็ใส่เป็นชุด และเมื่อพูดจบผมก็วางสายทันที
   “ลืมบอก งานวันเกิดยังไม่ยกเลิกนะพี่ แต่เปลี่ยนสถานที่ เรื่องร้านเลื่อนมาปิดสองทุ่มแทนแล้วกันนะ” ผมวางสายไปอีกรอบ ตอนนี้พี่ป่านคงกำลังงงๆ หรือไม่ก็กำลังด่าผมในใจแน่นอน

   “ไอ้เจวันนี้ไปเจอกูที่ร้านกาแฟตอนบ่ายสาม ห้ามสายเข้าใจไหม” ผมวางสายทันทีที่พูดจบ ได้ยินเหมือนเสียงไอ้เจจะถามอะไร แต่ผมก็ไม่ได้รอที่จะฟังมัน

   “กุ้ง...วันนี้วันเกิดไอ้ไผ่ มาเจอกันที่ร้านกาแฟตอนบ่ายสามนะ” เช่นเดิมผมวางสาย เพราะคิดว่าคนรับสายได้ยินข้อความครบถ้วนแล้ว

   ที่ผมต้องรีบเพราะผมต้องใช้ความคิดว่าจะจัดงานวันเกิดให้ไอ้ไผ่ยังไงดี แล้วต้องซื้อของอะไรบ้าง ผม้องทำให้วันเกิดของไอ้ไผ่ปีนี้ เป็นปีที่ทำให้มันสดใสให้ได้.....

[pandaๅ123]

  จิ้ม ๆ 555

ติณแบบว่า..ปากไม่ตรงกับใจสุด ๆ ล่ะ
บอกไปเลยเด่ ว่าห่วงอ่ะ
แต่แบบ..อยากให้ถึงงานวันเกิดไผ่เร็ว ๆ จัง
(เชิญคนนอกด้วยไหม หึหึ แอบส่องจากนอกบ้านก็ได้เหอะ)

  กอดคนเขียนหนึ่งที ก่อนวิ่งจากไป คึคึ

[CanonDNattari]

นายติณเอ้ยยยยยยยยย อ่านมาถึงตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้เลย
".....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย.........."
แต่ความรู้สึกเริ่มพัฒนาแล้วนะ

[yayee2]

 :กอด1:น้องตินแทนน้องไผ่ไปก่อนล่ะกัน โอ๊ย..น่ารักจังเลย

[silverspoon]

สงสารไผ่จัง  ฉลองวันเกิดแบบเดียวดาย อยากให้ติณช่วยเติมเต็ม อยากให้ไผ่รู้ว่าไม่ได้อยู่บนโลกนี้คนเดียวนะ ยังมีคนที่รักและเพื่อนฝูงอีก 

[iforgive]

ติณน่ารักนะ

[bbyuqin]

น่าสงสารน้องไผ่จังเลย..คงเหงาและคิดถึงครอบครัวมากมาย

แต่ตอนนี้ก็น่าจะได้ติณมาช่วยให้หายเหงาล่ะนะ   

[jasmin]

ติณ น่ารักจริงๆ
ถึงจะงี่เง่าไปบางโอกาสแต่ก็แคร์ไผ่ที่สุด

[win200]

ติณทำดีมาก



สู้ๆ เดี๋ยวไผ่ก็เปิดใจรับติณเข้ามาแน่ๆ

[i1_to*pp]

สงสารไผ่ตัวคนเดียว   

ตินน่ารักนะเป็นห่วงแล้วก็แคร์ไผ่มาก รู้ตัวเร็วๆล่ะ