หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[gayraygirl]

อยากให้ทั้งคู่ตัวเท่ากันเร็วๆ

[Paracetamol]

อ่านไปเขินไปตอนสุดท้ายเนี่ย
ยิ้มแก้มแตกเลย ฮ่าๆ   
น่ารักกันจริงๆ น่าจะมีแถมคู่ดนัยอีกนา
คนอื่นเขามีคู่กันหมดเเล้ว อิอิ 
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกมาให้อ่าน 

[snooppy]

ก็ในใจฉัน มีแต่เธอมีแต่เธอ
อยู่ที่ใด และเมื่อไรจะได้เจอ
..
..
คิดถึงแล้วอ่ะ

[mutyamania]

นานไปแล้วนะ....ขาดตอนอ่ะ

[Tifa]

เอ๋ นี่ชั้นหายไปเดือนกว่าเเล้วหรอเนี่ย แอร๊ยยยยย

รู้สึกผิดมากเลยค่ะ

ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ไม่ได้มีเจตนาเเบบนั้นเลย เเต่งานเยอะจริงๆค่ะ

ช่วงนี้งานเบาลง คงพอจะต่อให้จบได้เเน่นอนค่ะ



บทที่ 35 โลกสวยด้วยมือเรา


เวลาผ่านไปเร็วเสียจนใจหาย ยังไม่ทันไรฉันก็หายดีจนต้องไปทำงานเสียแล้ว เฮ้อ กำลังสบายเลยทีเดียว แต่ก็เอาเหอะค่ะ นั่งๆนอนๆทั้งวันบางทีก็เบื่อเหมือนกัน อีกอย่างอาการปวดก็ไม่มีแล้ว เดินเหินใส่ส้นสูงได้ตามปกติแล้ว ซันนี้พร้อมลุยค่ะ!

“นี่ ซันนี่ ช่วงนี้หล่อนพลาดอะไรหลายข่าวนะยะ รู้ไหมว่าหัวหน้าน่ะ น่าจะแอบไปหาใครบ่อยๆ เลิกงานทีไรนะรีบแจ้นออกไปทันที” เริ่มทำงานไม่ทันไรเจ้นนางหน้าห้องก็วิ่งแจ้นมาบอกข่าวทันทีค่ะ ฉันก็แกล้งซื่อไม่รู้เรื่องไปงั้นล่ะค่ะ ไม่อยากจะไปขัดความสุขของป้าแก่ๆนัก

“โอ้ยแก พวกพี่นะอยากจะสะกดรอยตามนัก ถ้าไม่ติดว่ากลัวจะโดนไล่ออกนะ” เธอโบกไม้ ออกอาการอย่างได้อารมณ์โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้ร่วมวงมีสีหน้าตระหนกและค่อยๆหายตัวออกจากวงไป
“อ้าวหายไปไหนกัน นี่ยังมีเรื่องเด็ดสุดนะ เมื่อวานนี้ มีการถือดอกไม้ไปด้วย เอาไปทำอะไรนะ”
“เอาไปให้คนที่ผมตามจีบไงครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอานวลนางหน้าห้องตกในเสียจนหน้าซีด
“หัวหน้าคะ โฉมขอโทษนะคะ หัวหน้าอย่าไล่โฉมออกนะคะ” เธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ยิ่งเห็นหัวหน้าทำหน้านิ่ง เธอยิ่งร้อนใจ “โฉมยังต้องผ่อนรถอีกตั้งหลายเดือนค่ะ ไหนจะต้องเอาเงินไปหาเลี้ยงแฟนอีก นะคะ”
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย จะคุยกันเรื่องผมน่ะ ไม่มีปัญหาแต่ของให้เป็นนอกเวลางานนะคุณโฉม” เขาผ่อนสีหน้าลงยิ้มให้นิดๆก่อนจะไล่ให้ทุกคนไปทำงาน

“ซันนี่ ธรเขาไม่ชอบดอกไม้หรอ” เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับโต๊ะของตัวเองเสร็จแล้ว หัวหน้าตัวดีก็กระซิบถามฉันทันที
“ค่ะ มันไม่ได้ชอบของจุกจิกอะไรแบบนั้นหรอก แหม หัวหน้าก็ดูมันสิคะออกจะเงียบ สุภาพเรียบร้อยขนาดนั้น คงไม่สนใจของสวยๆงามๆ น่ารักๆหรอกค่ะ” เช้านั้นทั้งวันฉันก็ได้แต่เล่าเรื่องต่างๆให้หัวหน้าฟังค่ะ หัวหน้าก็ดีนะคะมีการจดด้วยว่าชอบอะไร แอร๊ยเห็นแบบนี้แล้วอิจฉานังธรจังเลยค่ะ

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฉันเดาว่าทุกเย็นหัวหน้าคงจะไปรับมันไปหาอะไรกิน ไม่งั้นก็คงไปส่งถึงห้อง โอ้ย มีผู้ชายหล่อล่ำมารับถึงหน้าที่ทำงาน ได้อวดเพื่อนๆที่ทำงาน เก๋ๆ




ตกเย็นฉันปลีกตัวออกมายังห้างกลางใจเมือง ครั้งนี้ฉันมาถึงก่อนเวลานัดเล็กน้อย คงเพราะอีกคนพึ่งจะเลิกงานกว่าจะมาถึงก็คงอีกสักพัก ฉันเลือกที่จะนั่งลงเล่นเกมในโทรศัพท์รอ ไม่ทันที่จะจบเกมดี เจ้าธันก็สะกิดเรียกฉัน

“โทษทีพี่” มันขอโทษให้พร้อมรอยยิ้ม มือข้างขวาเกาหัวเกรียนๆของมันไปมาอย่างทุกครั้งที่มันอาย ฉันบอกแค่ว่าไม่เป็นไรแล้วเราก็เดินออกไปข้างถนน วันนี้เจ้าธันไม่มีงานที่ร้านกลางคืน จึงได้โอกาสมาเดินเที่ยวและหาอะไรกินกัน
“วันนี้ผมเลี้ยงพี่นะ แก้มือครั้งที่แล้ว” มันเดินนำฉันไปร้านอาหารในซอยแห่งหนึ่งค่ะ เป็นเพิงข้างถนน แต่ก็ดูสะอาดใช้ได้
“หะหะ พอได้ไหมพี่” มันพูดเสียงเบา คงเกรงใจที่พาฉันเข้าร้านแบบนี้ เด็กน้อยเอ้ย ฉันเป็นนางฟ้าติดดินค่ะ ฉันไม่ตอบอะไรเดินเข้าไปนั่งสั่งอาหารอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวเล็ก ตามมาแทบไม่ทัน

เรานั่งเงียบๆรอกับข้าวที่ค่อยๆทยอยมาทีละอย่างจนครบ ฉันถามเรื่องทำงานไปบ้าง มันก็เล่าให้ฟัง แล้วก็เงียบอีกครั้ง เจ้าธันเลือกที่จะก้มหน้าก้มตากินลูกเดียว ก็รู้นะคะว่ากับข้าวร้านนี้มันอร่อย แต่มันน่าสนใจมากกว่าชั้นหรือไงยะ แอร๊ยยย



“นี่ วันนี้ดูหนังกันไหม” หลังจากที่อิ่มกันแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสักพัก ฉันเลยเสนอไป
“เอ่อ” เจ้าธันดูลังเล คงเพราะเรื่องเงินอีก
“เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“น่าพี่อยากดู ดูเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ หุบปากเลย วันนี้วันพุธตั๋วถูกพี่เลี้ยงได้” ฉันไม่ปล่อยโอกาสให้มันพูดอีกเดินนำไปจนกระทั่งได้บัตรมาสองใบเป็นที่เรียบร้อย แน่ละเจ้าธันก็บ่นตามเคย แต่ฉันก็ไม่สนหรอกเดินหนีไปซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นมาเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะโดยให้เจ้าธันถือ แต่มันก็ยังไม่หยุดบ่น ก็เลยยัดป๊อปคอร์นให้กำใหญ่ นั่นล่ะค่ะความสงบจึงบังเกิด

หนังที่ดูก็เป็นหนังรักวัยรุ่นทั่วไปค่ะ แหม ฉันก็อยากจะดูอะไรหวานๆบ้างนะคะเห็นเป็นสาวเปรี้ยวแบบนี้ก็เถอะ พระเอกก็หล่อ ส่วนนางเอกก็งั้นๆล่ะค่ะ ไม่เหมาะสมกับพระเอกเลยสักนิดชิ ฉันดูไปนั่งล้วงป๊อปคอร์นไปเพลินๆ
“อุ๊ย โทษที” ตกใจสิคะล้วงๆอยู่ก็โดนมือเจ้าธันเข้า รีบชักมือกลับ ถึงจะแค่ครู่เดียวแต่ก็ทำเอาฉันหน้าร้อนไปทีเดียว
“ไม่เป็นไรพี่” มันบอกพร้อมกับยื่นกล่องป๊อปคอร์นมาให้




ยังไม่ทันที่หนังจะถึงกลางเรื่องฉันกับเจ้าธันก็จัดการของกินจนหมด ฉันจึงได้ตั้งใจดูหนังอย่างจริงจัง เมื่อถึงฉากที่พระเอกจับมือนางเอกเดินข้ามถนน ฉันกำลังจะบอกให้เจ้าธันดู แต่พอหันไปก็พบว่ามันนั่งคอพับไปเสียแล้ว ฉันก็ได้แต่ขำ ปนสงสาร ฉันคงลืมไปว่ามันทำงานมาเหนื่อยๆ คงอยากจะนอนพักเสียมากกว่า

“ธัน” ฉันเขย่าตัวมันน้อยๆ จนมันตกใจตื่น
“กลับกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรพี่ หนังยังไม่จบเลย”
“ไม่เป็นไรแกง่วงนี่”
“ไม่ง่วงครับพี่ เมื่อกี้เผลอไปหน่อย หะหะ” มันหัวเราะแก้เขิน ดีที่ว่าไม่มีใครนั่งข้างๆ ไม่งั้นคงจะโดนเอาไปตั้งกระทู้ประจานในพันทิบโทษฐานที่คุยกันในโรงหนังแน่นอนเลยค่ะ
ในเมื่อเจ้าธันยืนยัน ฉันก็ตามใจนั่งดูหน้าหล่อๆของพระเอกต่อไป จะรู้สึกว่ามีอะไรไหวๆอยู่ข้างๆ

ใช่แล้วค่ะ หัวเจ้าธันนั่นเองที่เอียงไปมา ฉันหัวเราะน้อยๆ จับตัวมันเอนมาแล้วจัดให้หัวทุยๆนั้นวางลงตรงไหล่ของฉัน
“แข็งหน่อยนะ” ฉันบอกเจ้าเด็กที่หลับตานอนอย่างไม่รู้เรื่องราว แสงไฟที่สะท้อนมาจากจอหนัง พอให้เห็นว่าเจ้าเด็กคนี้ผ่านอะไรมาเยอะพอควร ใบหน้าที่ควรจะอ่อนนุ่ม กลับแข็งกร้าว ดูแก่กว่าวัยที่ควรจะสดใส ไปเที่ยวเล่นกันอย่างสนุก



ฉันหันไปสนใจหนังตรงหน้าต่อแต่อีกไม่กี่นาทีก็รู้สึกว่าเจ้าธันจะขยับเล็กน้อยเพื่อจัดหัวตัวเองให้สบายมากขึ้น มันวางหัวเข้าใกล้ฉันมากกว่าเก่า พอหันไปดูอีกทีก็เข้าใจว่ามันคงหนาวเพราะเห็นกอดแขนตัวเองเสียแน่น
ให้มันได้แบบนี้สิ เด็กหนอเด็ก

น่าเสียดายที่ไม่ได้พกเสื้อแขนยาวมาในเวลานี้ด้วย คงเพราะอากาศข้างนอกนั้นยังถือว่าร้อนเกินกว่าจะใส่เสื้อแขนยาวมาทำงานได้ แต่จะปล่อยให้เจ้าธันหนาวแบบนี้คงนอนไม่ได้เต็มที่ ฉันคิดหาวิธีที่จะทำให้อุ่น พลันสายตาเหลือบไปเห็นพระเอกสุดหล่อกำลังกอดนางเอกที่พึ่งตากฝนมาจนหนาวสั่น

ฉันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ เลือกแค่กุมมือทั้งสองข้างนั้นไว้

น่าแปลกเหมือนกันนะคะ ฉันเคยฝันมาตลอดว่าอยากจะนอนซบไหล่ผู้ชายสักคน อยากถูกเขาจับมือทั้งสองข้างไว้ แต่ในความจริงกลับตรงกันข้าม ถึงกระนั้นฉันก็รู้สึกดีที่ได้ทำอะไรเพื่อคนๆนี้ เนื้อหาบนผืนผ้าใบจะเป็น อย่างไรฉันไม่ได้สนใจอีกต่อไป ฉันเอนตัวลงกับเบาะนุ่ม เอียงหัวไปชนกับหัวเกรียนๆอันนั้น เสียงลมหายใจเจ้าธันดังมาเป็นระยะ แต่มันคงสู้เสียงหัวใจอของฉันไม่ได้ที่ตอนนี้มันเต้นดังเหลือเกิน



“พี่ตื่นเร็วหนังจบแล้ว”
ฉันงัวเงียตื่นขึ้นก็พบว่าตอนนี้ไฟทั้งโรงหนังก็สว่างขึ้นแล้ว เหลือเพียงเราสองคนที่ยังอยู่
“โหย บอกว่าอยากดูหนังแต่มาหลับนะพี่”
“ใครหลับก่อนกันแน่ยะ”
“หืม ผมไม่ได้หลับซักหน่อย” มันยิ้มตอบกวนๆ
“ค่ะไม่หลับเลย หัวโยกไปมา แถมยังหนาวเสียจนตัวสั่น”
“หะหะหะ ไม่หนาวสักหน่อย มีคนทำให้อุ่นแล้ว”

ได้แค่นั้นล่ะค่ะฉันก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก รีบเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา พอเดินออกมาก็เจอเจ้าเด็กธันยืนยิ้มอยู่ด้านหน้า

“ยิ้มอยู่ได้”
“ก็คนมันมีความสุขนี่พี่”



ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ไฟในห้างปิดไปแล้วบางส่วนเหลือเพียงผู้คนที่ดูหนังรอบดึกเท่านั้นที่พากันเดินออกมา ฉันกับธันอยู่รั้งท้าย เจ้าธันเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแล้วก็เกาหัว สลับกันอย่างนี้หลายครั้ง

“มีอะไรจ๊ะ”
“เอ่อ….”
“ให้เร็วๆ”
“ผมขอจับมือพี่ได้ไหม”
“ก็จับไปแล้วในโรงไง”
“นั่นมันไม่รู้สึกตัว”

โดยไม่รอคำตอบ เจ้าธันฉวยเอามือของมันมาจับเข้าทันทีที่มือของฉัน รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากมือเจ้าธันที่ชื้นไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย ทำฉันพูดไม่ออกไปครู่หนึ่งต่างคนต่างเดินไปจนกระทั่งถึงถนนใหญ่ ยังพอมีคนเดินทางไปมาอยู่ เจ้าธันมองหน้าเป็นเชิงถามว่าให้ปล่อยมือไหม ฉันส่ายหัวให้เป็นคำตอบ

มันยิ้มจนแก้มปริ พาฉันขั้นรถเมย์สายที่ผ่านหน้าซอย ที่นั่งในยามดึกค่อนข้างว่าง ฉันเลือกที่จะนั่งด้านใน แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามากระทบใบหน้า แต่น่าแปลกที่ไม่สามารถทำให้ฉันรู้สึกหนาวได้เลย อาจเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้ก็นั่งกุมมือฉันไว้อยู่อย่างนั้น


“ฝันดีนะแก”

ไม่นานฉันก็ถึงห้องตัวเอง เจ้าธันทำหน้าหงอยเมื่อฉันดันประตูจะปิด แต่มันยังดันประตูไว้

“เดี๋ยวพี่ ผมมีอะไรจะบอกพี่"



“คือ……..วันนี้ได้จับมือพี่ผมรู้สึก………..”




“รู้สึกว่า…….”

















“มือพี่ด้านจังครับ”


"แอร๊ยยยย"

[lazat.mchub]

แหงะ!! ซันนี่ซื้อโลชั่นบำรุงมือมาใช้บ้างนะคะ 

[Running]

ทุกอย่างหวานหมด ยกเว้น มือพี่ด้านจัง  นี่ล่ะ 555555
เป็นกำลังใจให้น่ะครับบ ลุ้นๆ หวังว่าทุกคู่จะสมหวัง เเฮปปี้
 

[jimmyFG]

 
ทิ้งท้ายได้แสบมากเจ้าธัน

[malula]

หนอยแน่เจ้าเด็กธัน เดี๋ยวโบกเกรียนแตกเลยนี่ ชิชะ
ว่าแล้วก็หาครีมทาซะนะซันนี่ อิอิ

[choijiin]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
  
อิน้องธันดันมาหักมุมเอาตอนจบ
อุตส่าห์โรแมนติคกันได้(เกือบ)ทั้งตอนแล้วเชียว
ว่าแล้วก็หาครีมทามือมั่งนะซันนี่
คราวหน้าจะได้ไม่ต้องหน้าแตกอีก
 

[mutyamania]

ว่าแล้วต้องเป็นงี้....ตลอดอ่ะซันนี่  ชีวิตแกหักมุมตล๊อดตล๊อด.....

หายไปนานเป็นเดือนเหรอ  แต่เรารู้สึกเหมือนมันจะนานกว่านั้น  แต่ช่างเหอะ  คนแต่งมาต่อเราก็ดีใจสุด ๆ


คราวหน้ามาเร็ว ๆ ก็ดีนะ  คิดถึงงงงง

[river]

"แอร๊ยยยย" .... ธัน เดี๋ยวเหอะ

[่patsaporn]

อีน้องธัน มาซะผลิกโผ อารมณ์เสียค่า...พี่ซันนี่ประโคมครีมด่วน...
เค้าน่ารักกันจังเลยคู่นี้ กินข้าวง่าย ๆ ไปดูหนังคุณน้องก็ดันหลับซะีนี่
ปล่อยให้พี่ซันนี่ลักหลับ เอ๊ย จับมืออยู่ได้...ชอบตรงเริ่มเดินจับมือกันแล้ว น่ารักค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[snooppy]

เดียะเถอะ!!  อย่าว่าซันนี่ของชั้นน่ะ

อิน้องธัน...เมิงเขินละซิ (หรือซันนี่มันมือด้านจริงหว่า?)

[gayraygirl]

กรรม เจ้าธันไม่มีอะไรจะพูดแล้วรึไง
เดี๋ยวก็โดนซันนี่โบกเกรียนแตกกันพอดี 

[CarToonMiZa]

เจ้าธันพูดแบบนี้
ระโดนดีนะ

[TONG]

55555+ ชอบหักมุมตอนจบจริงๆ

[vocaloid]

แอร๊ยยยยยยยยย
555 ชอบคำนี้จัง

[roseen]

 

[Cherry Red]

รู้ว่าน้องธันจริงใจกับคุณอาทิตย์ที่สุดในสามโลก แต่คุณน้องเล่นพูดตรงเหลือเกินเนอะ...
วันพรุ่งนี้คุณอาทิตย์คงได้วิ่งโร่ไปซื้อคอร์สทำสปา อาบน้ำแร่ แช่น้ำนม ขัดตัว บำรุงผิว ตั้งแต่หัวจรดเท้าแน่ ๆ
ไว้ไปทำสวยเสร็จแล้ว ค่อยมาให้น้องธันจับใหม่ก็แล้วกัน... ผลลัพธ์อาจจะมากกว่า "จับ" ก็ได้ 

[nunnan]

ด้านก็ไม่ต้องจับ 5555

[Tifa]

เย่ ในที่สุดก็มาต่อได้เเล้ว มาช่วยกันตบเจ้าเด็กธันนะคะ







บทที่ 27 ยิ่งลึก...ยิ่งไหวหวั่น 



“ผลล้อเล่นหรอกพี่” เจ้าเด็กตัวดียิ้มกริ่มให้รุ่นพี่ผู้เสียรู้ ยิ่งได้เห็นหน้าตากึ่งโกรธกึ่งอายยิ่งทำให้หัวใจเด็กหนุ่มเต้นแรง ที่จริงแล้วเขาเพียงอยากจะขอหอมแก้มก่อนจะกลับห้องของตนก็เพียงเท่านั้น แต่คำพูดนั้นต้องกลืนเข้าไป เขายังไม่แน่ใจนักว่ามันถึงโอกาสที่เหมาะสมหรือยัง

“มือพี่ออกจะนุ่ม…..วันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะพี่” เด็กหนุ่มพูดออกไปก่อนจะรีบปิดประตูเดินลงบันไดเสียดื้อ เพียงเพราะไม่อยากให้อีกคนมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดงในขณะนี้ เด็กหนุ่มเดินตามทางจนมาถึงประตูทางเข้าอาคาร ลุงยามคนสนิทก็กล่าวทักทายกันเป็นพิธี เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในซอยอันมืดมิด แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยแสงสว่างและความอบอุ่นจากอีกคนที่ถูกถ่ายทอดมา


   ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะมีความสุขกับการมีคนรัก ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะถูกจับมือไว้แบบนั้น ความรักของเด็กหนุ่มเหมือนเป็นเพียงความฝันที่ไกลตัว ไม่ว่าเขาจะชอบใคร แต่สุดท้ายก็มีเพียงสายตาที่เหยียดหยันและเสียงหัวเราะเท่านั้น

   “นี่แกจะมองชั้นทำไม ชั้นไม่อยากได้ผัวเตี้ยแบบแกหรอกนะ”
   “ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ได้ชอบคุณ”
   “หืม จะจีบปอนด์ มีเงินเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นปอนด์สักมื้อไหมล่ะ”
   
   เจ้าธันทำได้เพียงเก็บความข่มขื่นไว้ในใจ ใครจะอยากจนแบบนี้ ถ้าไม่ติดภาระต้องคอยส่งเสียน้องชายสุกรักให้เรียนต่อจนจบ หากไม่ต้องส่งเงินไปช่วยเหลือครอบครัวที่ต่างจังหวัด เขาเองก็อยากที่จะเก็บเงินได้สักก้อนแล้วส่งตัวเองเรียนต่อ นั่นคงพอให้เขาหาเลี้ยงชีพได้ง่ายขึ้น มีหน้ามีตาในสังคม ไม่ต้องมาถูกเหยียบย่ำแบบนี้ ใครจะรู้ว่าธันเองต้องทนกับคำย่ำยีมากี่ครั้ง แต่คงไม่ใช่สำหรับคนๆนี่

   “น้องๆ ขอน้ำแข็งเพิ่มหน่อย” ชายหนุ่มผู้แต่งแต้มสีสันบนใบหน้าอย่างจัดจ้าน กรีดนิ้วเรียว เรียกให้เขา เจ้าธันพยักหน้า ถือถังน้ำแข็งไปวางพร้อมทั้งจัดแจงเติมเบียร์ให้สาวเจ้า เขาทำงานที่นี่ได้ระยะหนึ่งแล้ว และมันจะเห็นลูกค้าคนนี้มาเสมอ เกือบจะทุกอาทิตย์เสียด้วยซ้ำ และทุกครั้งที่เธอมาก็จะวาดลวดลายออกลีลาเต้นเสียจนคนรอบๆต้องหยุดดู เจ้าธันเองก็ชอบดูเธอเต้นเช่นกัน นั่นเพราะเธอคนนี้เต้นแล้วดูสนุก ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั่นบอกว่าเธอกำลังมีความสุข ถึงแม้การที่เธอแสดงออกแบบนั้นจะทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปจีบเธอก็ตาม

   “น้อง! แอร๊ย” อาทิตย์ร้องกรี๊ด เมื่อพบว่าเจ้าธันมัวแต่เหม่อ จนเผลอรินเบียร์ล้นแก้ว ไหลลงหน้าตักของเจ้าหล่อน
   “ขอโทษครับพี่” เด็กหนุ่มตกใจหน้าตื่นรีบเอาผ้าที่ติดตัวเข้าเช็ดกางเกงรัดรูปแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าผ้าที่ตนใช้นั้นมันเปื้อนคราบสกปรกอยู่จากการใช้งานที่ผ่านมา เด็กหนุ่มกล่าวขอโทษอีกครั้งพร้อมกับเตรียมตัวโดนต่อว่า

   “โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ มีผู้ชายมาเช็ดให้ แค่นี้ก็ฟินละ” เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะไล่ให้เด็กหนุ่มไปทำงานเสีย เจ้าธันเองทีแรกคิดว่าเจ้าหล่อนคงจะเมาเสียไม่รู้เรื่องแล้ว แต่พอเขาสังเกตดีๆจึงพบว่า ถ้าเจ้าหล่อนเมานั่นคือเวลาที่เธอจะปิดระบบแล้วฟุบลงนอนกับโต๊ะนั่นเอง เป็นเหตุให้เพื่อนที่หน้าตาดีพากลับไปเกือบทุกครั้ง

   ความรู้สึกดีๆ คงเริ่มจากจุดนั้น แต่ก็เช่นเดียวกับทุกครั้ง เด็กหนุ่มเลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจ เพียงเพราะเข็ดหลาบกับความผิดหวังที่ผ่านมา แต่ฟ้าก็เล่นตลกให้เขาต้องมีเหตุได้เจอทั้งสองคู่หูนี้บ่อยๆ และมักจะได้ดูแลเสริฟน้ำเสริฟอาหารเป็นประจำ จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเพียงอาทิตย์มาเที่ยวเพียงลำพัง มาถึงคุณเธอก็สั่งเบียร์มาสิบขวด แล้วมหกรรมนองเบียร์ก็เกิดขึ้น

   “พี่ไหวเปล่า” เจ้าธันเข้าไปสะกิดเมื่อร้านปิดแล้ว แต่ดูแล้วท่าจะไม่มีทางที่จะเรียกให้เธอคืนชีพได้เลย
   “เดี๋ยวพี่ไปส่งเองแกก็ไปด้วยกันเลย หอพี่เขาอยู่ซอยเดียวกับแกนั่นล่ะ” เจ้าของร้านตะโกนบอกจากหลังร้าน

   และหน้าที่ในการแบกก็หนีไม่พ้นเด็กหนุ่มเมื่อพี่เจ้าของร้านต้องขนลังเบียร์จำนวนหนึ่งไปด้วย แต่สำหรับธันแล้ว ตัวผอมๆของอาทิตย์ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงเท่าไรนัก ออกจะเบาไปเสียด้วยซ้ำ เขาอุ้มร่างที่หมดสตินั้นไว้ด้วยแขนสองข้าง ใบหน้าที่หลับใหลนั้นนิ่งเฉยมีรอยฟองเบียร์เปื้อนทั่วแก้ม แป้งที่ทาไว้เริ่มลอกเป็นคราบ ทำเอาเด็กหนุ่มหยุดยิ้มไม่ได้

   เมื่อมีครั้งที่หนึ่งย่อมมีครั้งที่สองและสามตามมา จากที่เด็กหนุ่มไม่คิดที่จะทำความคุ้นเคย กลับกลายสนิทกันไปโดยความจำเป็น นั่งยิ่งทำให้เด็กธันกลัวมากขึ้น กลัวที่ประวัติศาสตร์จะย้อยรอยอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ได้รู้ข่าวจากปักษธรว่าอาทิตย์พึ่งแห้วมาจากหนุ่มๆที่ตามจีบ นั่นก็ทำให้เขาโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงกระนั้นเขาบอกกับตัวเองไว้แล้ว ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ในเรื่องความรัก สิ่งที่เขาควรตั้งใจในตอนนี้คือ การทำงานหาเงินเท่านั้น

   ยิ่งวันที่ได้พบเจอคุณธนาเข้า ยิ่งทำให้เขารู้สึก ว่าตัวเองนั้นเทียบไม่ได้แม้สักนิด คำด่าทอที่ดูถูกดังก้องอยู่ในหัว ความจน เตี้ย หน้าตาเห่ย ทุกอย่างดังก้องซ้ำไปวนมาจนเด็กหนุ่มท้อใจ มันคงจะเป็นเหมือนเดิม

   แต่เขาคิดผิด อาทิตย์เลือกเขา นั่นเป็นสิ่งเหลือเชื่อ แต่กระนั้นในส่วนลึกของจิตใจยังกังวลอยู่เสมอ กลัวว่าสักวัน อดีตนั้นจะกลายเป็นจริง






   “หืม ไม่ว่างหรอ….อ่อ อืม ไม่เป็นไร” อาทิตย์วางสายจากเด็กธันด้วยหน้าตาเบื่อโลก สองอาทิตย์มาแล้วที่เจ้าธันทำงานอยู่ตลอดเวลา จะมีหยุดบ้างแต่อาทิตย์ก็สงสารเกินกว่าจะเรียกให้ไปเที่ยวด้วยกัน วันหยุดที่ไม่เคยตรงกันนั่นเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงที่ไม่สามารถให้เวลาทั้งคู่ตรงกัน อาทิตย์มีวันหยุด ได้พักตามวันหยุดที่กำหนด แต่ของเด็กหนุ่ม นั้นวันที่ควรจะได้หยุดกลับต้องไปทำงาน ด้วยเหตุผลที่ว่า “วันหยุดคนเที่ยวเยอะพี่ ต้องเข้าร้านทุกคน”

   อาทิตย์จึงต้องมานั่งเซ็งแบบนี้ที่ห้างเพียงลำพัง ปักษธรเองก็ไม่ว่างไปกับหัวหน้า ครั้นจะหน้าด้านไปด้วยก็ใช่ที่ คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน นังดนัยก็ดั้นไปทำงานต่างประเทศอีก เฮ้อ

   กว่าที่เด็กหนุ่มจะว่างก็ปาเข้าไปในอาทิตย์ที่สี่ อาทิตย์งอนถึงขั้นที่เด็กหนุ่มต้องตามไปง้อถึงห้อง
   “โถ่พี่ นะ น่า…..พรุ่งนี้ผมว่างแล้วครับ ไม่เบี้ยวแล้ว” เจ้าธันฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ทำงานมาแสนจะเหนื่อย ยิ่งมาเจอคนที่ชอบทำงอนใส่แบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
   “ชิ!” อาทิตย์ได้เพียงเชิดหน้าใส่ เจ้าหล่อนสะบัดหน้าอย่างแรงจนได้ยินเสียงลั่นของกระดูกคอ เจ้าตัวเจ็บร้าวทั่วทั้งลำคอ แต่ต้องทำเก่งไม่ให้อีกคนรู้
   “พี่! เจ็บไหมนั่น” เจ้าธันรี่เข้ามาดู
   “ไม่ต้อง โอ้ย!” อาทิตย์ร้อง หน้าเบี้ยว น้ำตาล้นปริ่มออกมาจากหางตา คิดในใจไม่น่าเล่นตัวเลย



   เป็นอันสรุปว่า แทนที่จะได้ไปเที่ยวกันสมใจกลับต้องไปโรงพยาบาลแทนในตอนเช้า และบ่ายๆก็เพียงเดินห้างเหมือนเช่นเคย ดูๆแล้วอาทิตย์เองก็คงเซ็งที่ไม่ได้ไปเที่ยวสวนสนุก เจ้าธันองก็คอยดูแลคนที่ใส่ปลอกคอเป็นอย่างดี นั่นก็พอให้อาทิตย์ยิ้มออกได้บ้าง
   “นี่ เสื้อตัวนี้สวยดีนะ แกลองใส่สิ” อาทิตย์หยิบเสื้อตัวหนึ่งทาบลงบนตัว และเช่นเคย เจ้าธันเด้งตัวหนีออกทันที
   นี่ไม่ต้องหนีเลย” อาทิตย์พยายามตามแต่เจ้าคนตัวเล็กก็ไวกว่า หนีออกไปนอกร้านได้ก่อน
   “คุณคะ จ่ายเงินก่อนสิคะ” เป็นภาระของเจ้าของร้านที่ต้องรีบเมื่อเห็นสาวเจ้าเดินถือของออกนอกร้านไป

   ตกดึก อาทิตย์ไม่ให้เจ้าธันมาส่ง เธอแอบกลับมาคนเดียว โทรศัพท์สั่นอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ และไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น อาทิตย์แอบดูก็รู้ว่าเป็นเด็กหนุ่ม แต่เธอยังไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้

   “พี่ง่วงแล้ว”
   “พี่เปิดประตูก่อน ผมขอโทษ” เด็กหนุ่มทุบประตูรัว
   “ว่ามาดิ” อาทิตย์เกรงใจคนข้างๆห้องที่เปิดประตูออกมาดูจึงจำยอมต้องแง้มประตูออกไป
   “พี่ครับ อย่าโกรธสิ”
   “ไม่ได้โกรธ”
   “ทำไมพี่หนีผมกลับล่ะ”
   “เออ โกรธ”
   “ผมมีเหตผลนะพี่…..ถ้าผมซื้อเสื้ออีก เงินเดือนนี้ผมไม่พอใช้แน่ๆ”
   “…….. อืม พี่เข้าใจ”
   “จริงๆนะพี่”
   “จริงสิ พี่ง่วงละล่ะ แกก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้ทำงานทั้งวันนี่” อาทิตย์ส่งยิ้มจอมปลอมให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะปิดประตูลงไป เธอเปิดประตูด้านหลังห้อง โผล่ตัวออกไปที่ระเบียง โบกมือให้เด็กหนุ่มที่เดินออกมาใต้ตึก เจ้าธันเดินหายไปในความมืดของซอยด้านใน  พร้อมกับความกังวลใจในเรื่องที่ยังค้างคา เขากะจะทำงานพิเศษเพิ่มอีกสักสองวัน คงพอที่จะซื้อเสื้อตัวใหม่ ใส่ไปไหนมาไหนกับอาทิตย์ได้บ้าง



   ทางด้านอาทิตย์ที่ยังคงยืนอยู่ที่ระเบียง เธอกำลังหวั่นใจเช่นเดียวกับเด็กหนุ่ม ความรักครั้งนี้จะเป็นไปได้แค่ไหน จะเจอกันแค่อาทิตย์ละครั้งยังยากไป อะไรหลายๆอย่างระหว่างเธอกับเจ้าธันก็ดูไม่เข้ากันนัก ไหนจะปัญหาเรื่องเงินของเด็กหนุ่ม นั่นทำให้เจ้าหล่อนคิดจนปวดหัว เธอเฝ้าถามดวงดาวอีกครั้ง





“ความรักครั้งนี้มีโอกาสแค่ไหนกัน”

[Running]

มีโอกาสเสมอสำหรับความรัก ตราบใดที่เรายังไม่ปิดโอกาสนั้นเสีย......ตราบใดที่เรายังให้โอกาสกับความรักนั้น
หวังว่าทั้งคู่จะเเฮปปี้สักที ลุ้นๆครับ 
+ + 

[่patsaporn]

มั่นคงกันไว้นะทั้งสองคน กว่าจะรักกันได้แสนยาก
คือน้องธันรักพี่ซันนี่จากภายในจริง ๆ อ่ะ ซันนี่ก็เป็นคนน่ารักมากด้วย ดีใจที่เจอกัน
หวังว่าทั้งสองคนจะประคับประคองกันไปได้...น้องธันทำงานเยอะจนน่าสงสาร...
มีโอกาสดี ๆ กว่านี้มั้ย อยากให้น้องสบาย มีเวลาเที่ยวกับแฟนบ้าง (เป็นห่วงพี่ซันนี่ค่ะ)

ขอบคุณค่ะ

[i-love-you]

ไม่อยากหั้ย ซัน ยึดติดกะเรื่อง เงินๆทองๆเลย 

ทำไม ธันไม่ถูก ล๊อตเตอรี่รางวัลที่ 1 บ้างน๊ะ  55545+

[Horizon]

+1 ให้โอกาสของทั้งสองคน
สงสารเจ้าธัน

[เฉาก๊วย]

 

[๛ナーリバス๛]

เฮ้อ.... ชีวิรักของซันนี่ อุปสรรคเยอะจริง ธันก็เป็นพวก สุภาพบุรุษ คิดมากเสียด้วยสิ

 ลืมๆไปเสียบ้างก็ได้มั้ง.... จะได้ ไม่เครียด

[jimmyFG]

   ยากแท้

[choijiin]

แง้ สงสารทั้งคู่เลย
 
แต่หนักไปทางไอ้เจ้าน้องธันมากกว่านิดนึง
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออ
 
ธันเอ๊ย แกต้องหัดมั่นใจในตัวเองบ้างนะ
แล้วเรื่องเงินทองอ่ะ อย่าไปคิดมันมาก
ทำใจให้สบาย เดินทางสายกลางเข้าไว้

ส่วนซันนี่ก็อย่าเพิ่งคิดมากนะ
ไอ้หนูธันมันทำทุกอย่างแบบมีเหตุผล
ไม่อยากให้สองคนนี้ต้องเลิกกันด้วยเรื่องเงินๆทองๆอ่ะ

ปลล.วันนี้คนอ่านมาแบบแปลกๆเนอะ
ยังกับนิมนต์พระมาเทศน์
  
แถมเมนท์นี้เลขสวยมาก เมนท์ที่ 1999 ของเราพอดีเลย