มาเเล้วค่าตอนใหม่ ตอนนี้ขอเปลี่ยนเเนวการเขียนหน่อยนะคะ
ข้อเสียการเขียนเเบบมุมมองบุคคลที่ 1 ก็เเบบนี้ล่ะค่ะ ไม่รู้จะไปต่อยังไงเลย
ความจริงก็อยากให้ซันนี่เล่าต่อนะคะ เเต่มันไม่รู้จะไปยังไง เดี๋ยวยังไงตอนหน้า กลับมาให้ซั้นนี่เล่าเเน่นอนค่ะ
ปล ลุ้นกันต่อนะคะ จะได้กันหรือยังบทที่ 26 นาฬิกาฉันเริ่มชีวิตอย่างเฉื่อยช้า…
เหมือนเข็มสั้นๆบนนาฬิกาเรือนหนึ่ง
เธอคือคนๆหนึ่ง ชีวิตเธอรวดเร็ว
เปรียบไปเหมือนเข็มนาที
อาทิตย์บิดขี้เกียจอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงานประจำสัปดาห์นรกที่งานต่างรุมเร้าเสียจนไม่ได้มีเวลาไปที่ไหนเลย วันนี้เองที่จะปลดปล่อยทุกอย่าง ตัวอาทิตย์เองได้นัดหมายบรรดเพื่อนสาวของตนไว้เป็นที่เรียบร้อย ทั้งปักษธร และดนัยที่ทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ได้เจอกันเลย
น้ำหอมกลิ่นจางค่อยๆถูกพรมลงเรือนกายของชายหนุ่มผู้มีใจสาว เสื้อผ้าสีสรรสดใสถูกสวมเข้าตัว อาทิตย์บรรจงแต่งตัวให้เข้าที แม้จะไม่ได้จัดจ้านเหมือนสมัยก่อนแอ๊บ แต่ก็ไม่ได้อึมครึมเท่าช่วงแอ๊บเลย เขายังคงชอบสีสดใส ที่ช่วยทำให้ผิวกายที่ออกจะดูซีดนั้นมีสีสันบ้าง เครื่องสำอางต่างๆก็เหลือเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น ทำให้ใบหน้าเรียวนั้นดูสะอาด ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นเรียกได้ว่าน่ารัก แต่ก็ยังโอเค
ชายหนุ่มเดินออกไปยังริมถนน เรียกพี่วินมอเตอร์ไซด์อย่างคุ้นเคย ต่ออีกทอดด้วยรถเมล์ หรือไม่ก็แท็กซี่ จนกระทั่งถึงบริษัท ทำงานจนเสร็จแล้วรอเวลาเลิกงาน รอเวลาสังสรรค์กับเพื่อนๆ……ชีวิตของอาทิตย์เป็นแบบนี้
ต่างจากอีกคนที่ดูจะเร่งรีบเหลือเกิน
ธันญ์ เด็กหนุ่มเด้งตัวขึ้นเมื่อนาฬิกาแผดเสียงร้อง เขาลุกเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่อิดออดเหมือนวัยรุ่นที่ต้องตื่นเช้าทั่วไป เด็กหนุ่มจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่นาที ด้วยเสื้อผ้าที่มีให้เลือกไม่กี่ชุด ไหนจะหัวโล่งเตียนด้วยทรงสกินเฮด ทำให้เด็กหนุ่มไม่ต้องไปเสียเวลากับมันมากนัก
อากาศตอนเช้าตรู่นับได้ว่ายังเย็นสบาย เจ้าธันเดินออกจากห้องเช่าเล็กๆท้ายตลอดเดินเลาะริมถนนจนถึงร้านข้าวราดแกงป้าอ้วน ที่เขามักใช้บริการประจำ
“มาๆ วันนี้เอาอะไรเจ้าธัน” หญิงร่างอ้อนร้องทักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินมา เธอเองนึกเอ็นดูเจ้าเด็กคนนี้เสียไม่น้อย ที่ทั้งขยันและอดทน
“เหมือนเดิมป้า” เจ้าธันยิ้มแก้มปริเมื่อป้าอ้วนยื่นจานข้าวที่เต็มไปด้วยของโปรด เด็กหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการจัดการ วันนี้เขาต้องใช้พลังงานในการทำงานทั้งวัน อาหารเช้าจึงสำคัญมากสำหรับเด็กหนุ่ม
“ยินดีต้อนรับครับ” เจ้าธันเอ่ยต้อนรับลูกค้าพร้อมรอยยิ้ม ช่วงเที่ยงของทุกวัน ลูกค้ามักจะเยอะเป็นพิเศษ พนักงานทุกคนทำงานจนหัวหมุน ทั้งเวฟของ คิดเงิน เอาของใส่ถุง และอื่นๆ
“แกๆ ดูพี่คนนั้นสิ” เสียงเล็กๆ เบาๆ ของลูกค้าเด็กชายนักเรียนมัธยมคนหนึ่ง ชี้ให้เพื่อนของตนดู พนักงานที่กำลังจัดเรียงของบนชั้นอยู่
“จอย อะแก” เพื่อนของเด็กตอบกลับมาแทบจะทันทีที่ปรายตามอง ด้วยการประมวลผลอันรวดเร็วราวกับใช้ ISO 5
ธันแอบมองเด็กสองคนไปจนอดยิ้มให้กับท่าที ของทั้งสองเสียไม่ได้ที่ทำเป็นเลือกของใกล้ๆกับเพื่อนพนักงาน เพียงเพื่อจะแอบมอง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนั้น ที่เขาเคยเห็นจากคนๆหนึ่ง แต่ตอนนี้มันได้หายไปเสียแล้ว
“ธัน ลูกค้ารออยู่นะ” เสียงเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ดังขึ้น ทำให่เขาต้องกลับมาใส่ใจต่องานตรงหน้าอีกครั้ง
“ผมไปก่อนนะครับ” จนหมดเวลางานธันจึงรีบเก็บของให้เข้าที่ จัดแจงเคลีย งานของตนให้เร็วที่สุด ก่อนจะบอกลาทุกคนและวิ่งไปอีกฝั่งของถนน ร้านที่เขาทำงานในช่วงกลางคืน
“สวัสดีครับพี่ โทษที สายนิดหน่อย” เด็กหนุ่ม ทักทายพี่เจ้าของร้านก่อนจะเข้าไปแต่งตัวตามเครื่องแบบพนักงาน
“เออๆ กินอะไรก่อนสิ” เจ้าของร้านไม่ใส่นัก เพราะทำงานกับเจ้าธันมานับปี มันค่อนข้างขยันและไม่ค่อยจะก่อเรื่องนัก อีกอย่างเขาก็อดที่จะสงสารมันไม่ได้เหมือนกันที่ต้องควบงานถึงสองที่แบบนี้ จึงไม่เอาเรื่องที่ เด็กหนุ่มจะเข้างานสายกว่าพนักงานคนอื่น ถึงกระนั้นก็มีเจ้าธันนี่ล่ะที่มักจะดูแลความเรียบร้อยของร้านและออกงานทีหลังสุดเสมอ
“เดี๋ยวจัดร้านก่อนพี่” เด็กหนุ่มตรงไปยังกลุ่มพนักงานที่ช่วยกันยกเก้าอี้วางไว้ให้เป็นระเบียบ เด็กหนุ่มกล่าวทักทายเพื่อนร่วมงานอย่างเป็นกันเอง และทุกอย่างก็เสร็จลง
“เอ้า แดกซะพวกมึง” แม่ครัวประจำร้าน กระแทกหม้อใบใหญ่ที่อัดไปด้วยของกินมากมาย พนักงานต่างพากันเฮเมื่อรู้ว่าวันนี้ได้ของดีมาทำ เจ้าธันเลยจัดการไปเสียสองจานใหญ่ๆ
“กินเยอะ แต่ไม่โตสักทีนะแก” แม่ครัวอดแซวเจ้าเด็กธันเสียไม่ได้ แต่ก็เข้าใจ ว่ามันต้องใช้พลังงานเยอะ ทำงานเกือบจะ 16 ชั่วโมงต่อวัน มันจะไปมีเวลาที่ไหนให้พักผ่อนได้โตกัน
หัวค่ำงานของเจ้าธันยังไม่มีอะไรมากนัก ลูกค้าส่วนใหญ่ตอนนี้จะมีเพียงโซนด้านนอกที่เขาไม่ได้ดูแล นานๆทีจะมีลูกค้าแปลกๆ ที่เข้ามานั่งโซนในตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้ เหมือนคนๆนั้น
เพราะว่าเคยใช้เวลา ร่วมกับใครในบางครั้งบางที
แต่มันก็เป็นแค่เรื่องดีๆ อย่างเข็มวินาทีผ่านมา
เราอาจเคยเจอกัน หรือไม่เคยพบกัน
หรืออาจเป็นเพราะว่าตอนนั้น เวลาบอกให้เราไม่ใส่ใจ…
“น้องๆ ตรงนี้ว่างไหม” ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดรัดรูปสีสันบาดตา พร้อมกับขนตาปลอมที่พัดขึ้นลงตามการกระพริบตา เอ่ยถาม เจ้าธันพยักหน้าเชิญลูกค้าให้นั่งลง
“พี่จะนั่งข้างนอกก่อนไหมครับ”
“ไม่จ๊ะ พี่กลัวที่ข้างในเต็ม เนี่ย โต๊ะนี้น่ะเด็ดสุด” เธอจีบปากจีบคอบอก
“อ้อ ครับ หะหะ” เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่รับออเดอร์แล้วกลับเข้าที่
คืนนั้นเป็นค่ำคืนแรกที่ธันได้พบเจอกับ อาทิตย์และปักษธร เจ้าจ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างแปลกใจ ถึงความสุขที่เปล่งออกมาได้อย่างจริงใจ เธอคนนั้นเต้นได้อย่างสุดเหวี่ยงเท่าที่เขาเคยเห็นใครเต้นในนี้ มักจะโยกเพียงนิดๆ เพื่อล่อเหยื่อให้มาติดกับเสียมากกว่า ตรงข้ามกับคนนี้ ที่ดูจะมีความสุขกับการเต้นเสียจนลืมตัว
“แอร๊ย ไหงผู้ชายหายหมดนี่”
“ก็เต้นซะขนาดนั้น ไม่หายก็แปลกแล้ว”
สองสหายโต้ตอบกันอย่างเป็นพิธี ค่ำคืนนี้ยังดำเนินต่อไปด้วยเสียงเพลงและรอยยิ้ม
ธันหยุดความคิดไว้เพียงแค่นั้น ตอนนี้ เป็นเวลาที่ลูกค้าค่อยๆทยอยเข้ามานั่งโซนด้านในกันแล้ว ดีเจเปิดเพลงช้าๆฟังสบาย เขาจัดแจงพาลูกค้ามานั่งยังโต๊ะ
“โต๊ะนั้นไม่ได้หรอ” ลูกค้าชี้นิ้วไปโต๊ะตัวกลางใกล้บาร์
“มีคนจองแล้วครับ” เด็กธันยิ้ม เมื่อคิดได้ว่าคนจองคือใคร
“โอ้ย กว่าจะมาได้นะยะ” ดนัยแผดเสียง ต่อว่าเมื่อเห็นอาทิตย์เดินกรุยกรายเข้ามานั่งยังที่
“ไม่มาสักเที่ยงคืนเลยล่ะ” ปักษธรบ่นช่วยอีกแรง
“เอาน่าๆ ครึ่งชั่วโมงเอง ไหนมีอะไรกินบ้าง” คนที่มาสายเป็นประจำหาได้สนใจไม่ อาทิตย์คว้าเอามันฝรั่งทอดเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ
“เอาอะไรอีกไหมพี่” ทันทีที่เจ้าธันเข้าไปถาม ปักษธรและดนัยต่างหันหน้าเข้าหากันแล้วยิ้มให้กันทันที อาทิตยสั่งของกินไปอีกสองสามอย่าง
“รอเดี๋ยวนะพี่” เจ้าเด็กธันเดินกลับไปพร้อมรอยยิ้ม เขาเฝ้ามอง ทั้งสามคุยกันอย่างสนุก พี่ซันเองก็ดูจะกลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้วหลังจากที่ดูเศร้าไปช่วงหนึ่ง ซึ่งธันเองก็ไม่สบายใจ เพียงแต่อยู่ๆจะไปถามเซ้าซี้คงจะใช่เรื่องของตน
เครื่องแต่งกายที่ดูสวยสดนั้น กับฐานะที่เป็นลูกค้า คนที่พนักงานที่แต่งตัวธรรมดาอย่างเขาต้องรับใช้ มันคงเป็นอะไรไปไม่ได้มากไปกว่านั้น อีกทั้งผู้ชายที่อาทิตย์คบก่อนหน้านี้ ทั้งดูดีตัวใหญ่สูง แต่งตัวดูภูมิฐาน มีรถยนต์มารับส่ง เทียบกันแล้วมันช่างแตกต่างกันนัก
เริ่มต้นจากความแตกต่าง การเดินทางจึงไม่พร้อมกัน
เราคงวิ่งเลยตามกัน อยู่บนโลกที่วุ่นวาย
แต่คงจะมีวันหนึ่ง ที่เธอหยุดพัก และฉันหาเธอจนเจอ…
ค่ำคืนวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้คือนรกดีๆสำหรับพนักงานเสียจริง เด็กธันรับออเดอร์เสียจนหัวหมุนไหนจะต้องเบียดกับกลุ่มลูกค้าที่ยืนเต้นกันจนล้นร้าน ตัวเขายังดีที่หน้าตาไม่ได้เชิญชวนให้ถูกลวนลามเท่าไร ต้องพวกสองสุดหล่อของร้าน เดินเบียดลูกค้าทีไรโดยควักโดนล้วงเสียทุกที
“โซดาได้แล้วครับ” เจ้าธันวางโซดาบนโต๊ะ พร้อมเก็บขวดเก่าๆที่หมดแล้วเข้าหนีบไว้กับแขน แต่ก่อนจะเดินออกมา เขาก็มองไปยังโต๊ะตัวกลาง พบเพียง อาทิตย์นั่งคุยอยู่กับชายคนหนึ่งที่เขาดูคุ้นตา
เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้จนรู้ว่าที่ตนเดานั้นไม่ผิดเพี้ยน ชายหนุ่มในเสื้อสีขาวที่โปรยยิ้มให้อาทิตย์อยูนั้นเป็นหนึ่งในลูกค้าที่มักจะมาหาคู่ในร้านนี้เสมอ และมักจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆเสียด้วย เขาร้อนใจกลัวว่าพี่ของตนจะตกเป็นเหยื่อด้วยอีกคน เขารีบตรงเข้าไป แต่ก็เป็นไปอย่างลำบาก ฝูงลูกค้าเดินสวนเข้ามาทำให้เขาคลาดสายตาไป
“อ้าว” เมื่อมาถึงโต๊ะตัวกลางธันเองก็ไม่เจอเงาของผู้ชายคนนั้นแล้ว
“อะไร”
“ก็ ผู้ชายคนเมื่อกี้”
“อ้อ หล่อดีนะ แต่พอฉันลุกเต้นสักพักก็หายไปเลย หึหึ” อาทิตย์แค่นหัวเราะ เขาเลือกที่จะเปิดเผยตัวตนตั้งแต่แรกพบ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการหลอกลวง มันไม่ได้ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้น มีแต่ยิ่งทำร้ายตัวเองเมื่อเวลาผ่านไป
“โอ๋ อย่าทำหน้างั้นสิพี่ เอางี้ พี่เอาเพลงไรเดี๋ยวผมขอให้” เจ้าธัน รีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นใบหน้านั้นหมองลง ซึ่งเขาเองไม่ชอบมันเสียเท่าไร
“อืม เพลงที่พี่ชอบไง”
“อะไร มีการขอเพลงกันด้วย” เสียงของดนัยสอดเข้ามา ทันที่ที่เขาและปักษธรกลับมาจากห้องน้ำ และทันได้ยินเสียงคุยของทั้งสอง
“เอ่อ แกอยากได้เพลงอะไรไหม เดี๋ยวให้เจ้าธันมันขอให้” อาทิตย์ว่า
“พี่ขอเพลง รักนะแต่ไม่แสดงออก ได้ไหมคะ” เสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนสาวตัวดีทั้งสองดังขึ้น ทำเอา เจ้าธันรีบเดินหนีไปเสียก่อนที่ทั้งสามจะเห็นว่าเขาหน้าแดงไปแล้ว
เวลาล่วงเลยจนไฟภายในร้านสว่างขึ้นลูกค้าต่างพากันทยอยออกจากร้านไป บ้างก็ไปเที่ยวต่อ บ้างก็กลับบ้านไปนอน เห็นจะเหลือแต่โต๊ะตัวกลางที่ยังไม่ลุกไปไหน
“อาทิตย์” ปักษธรพยายามเขย่าตัวเรียกคนตรงหน้าเท่าไร เพื่อนตัวดีก็ไม่ยอมโงหัวขึ้นมา ดนัยเองก็นั่งทำตาหวานโอนไปเอียงมา จนปักษธรยอมแพ้ คงต้องพาเพื่อนๆไปส่งอีกแล้ว
“เมาอีกแล้วนะพี่” เจ้าธัน พาดแขนคนเมาเข้ากับบ่าอย่างเต็มใจ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาเดียวที่เขาได้เข้าใกล้รุ่นพี่คนนี้มากที่สุด เข้าใกล้ได้โดยอีกคนไม่รู้ตัว ไม่รู้ตัวว่า ธันเอง จ้องดูอยู่ หรือกระชับเอวบางนั้นไว้
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ดนัยเอง ฝาก อาทิตย์ด้วยนะ” ปักษธรจัดแจงพยุงเพื่อนขี้เมาอีกคนผลักให้เดินออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีคนยืนรออยู่ด้านนอก
“นาย มาทำไม”
“มารับพวกคุณไง ดนัยโทรมาเรียกผม” สุริยันตอบ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดขาสั้นสบายๆ ผมเผ้ายุ่งเหมือนคนพึ่งตื่น
“ไม่ต้อง ผมกลับเองได้” ปักษธรเลี่ยงตัวมาอีกทาง แต่ก็เดินอย่างลำบากเมื่อมีดนัยที่ต้องคอยพยุง
“มานี่” สุริยันสอดแขนเข้ากับดนัย เขาลากคนที่เมาไปได้อย่างง่ายดาย จนกระทั่งมาถึงรถของเขา ดนับก็ถูกจับยัดอยู่เบาะหลังอย่างง่ายดาย
“ขึ้นมาสิ ผมไม่รู้จักบ้าน ดนัย นะ”
“จะถึงแล้วพี่ อีกนิดเดียว” เด็กธันพาอาทิตย์กลับมาถึงห้องในที่สุด เขาบรรจงวางร่างนั้นลงบนเตียง เขาจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลนั้นอย่างไหวหวั่น เพียงชั่วครู่ที่เขาเห็นความหม่นหมองของอาทิตย์ในวันนี้ ก็เพียงพอให้เขารู้สึกแย่
‘เป็นผม ได้คงดี’
เด็กหนุ่มต้องห้ามใจตนเอง เมื่อนึกถึงความเหมาะสม คนหาเช้ากินค่ำอย่างเขา เรียนต่ำ ไม่มีเงินเหลือเก็บอย่างเขา คงไม่ใช่ตัวเลือกของอาทิตย์ ไม่นับถึงรูปร่างหน้าตาที่ดูจะธรรมดาไปเสียหมด
เขาจ้องคนที่นอนอยู่อีกครั้งและต้องยิ้มออกมา เมื่อพบว่า อาธิตย์ยังใส่สร้อยข้อมือที่เขาให้อยู่ เขาจับข้อมือเล็กนั้น ขึ้นมากุมไว้
อยากจะก้มลงจูบ แต่คงทำได้แค่นี้
เพียงแค่นี้ก็มากเกินไปเสียด้วยซ้ำ
เขากุมมือนั้นไว้แน่น ภาวนาให้เทพเบื้องบน ช่วยอวยพรให้รุ่นพี่คนนี้ มีแต่รอยยิ้ม อย่างที่เขาชอบมองเสมอ
ขอให้เขาคนนี้ได้แอบมองรอยยิ้มนั้นต่อไป
“ธัน”เสียงจากคนที่ควรจะนอนแล้วทำเอา เด็กหนุ่มตกใจ เขาผละมือของรุ่นพี่ออกไปอย่างเร็ว เมื่อเห็นอาทิตย์จ้องมาที่มือที่ถูกกุมไว้
“ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
เริ่มต้นจากความแตกต่าง (แล้วเวลาจะบอกกับเรา)
จนวันหนึ่งที่เรา…ได้รัก…
หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56 (อ่าน 223457 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก