หัวข้อ: [story]ต้นเหตุที่หัวใจ by อีเรียม

[Poes]

ยังมะมาต่อเหรอ รออยู่นะ มาช่วยรีพลายอีกหนึ่งเสียง :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2:

[abcd]

เรื่องนี้ใกล้จบมากแย้ว ช่วยกันเม้นท์หน่อยนะจ๊ะ

*************************************************************************

ลืมเหรอ มันบอกให้ผมลืมมัน มันกล้ามากนะครับ ที่มันดูถูกคุณค่าของหัวใจของผมขนาดนี้ ความรักระหว่างเพศเดียวกัน ไอ้หน้าขาวมองค่าของความรักที่ผมมีให้ต่ำขนาดนี้เลยหรือเนี่ย ผมน้อยใจจนต้องร้องไห้อีกรอบ
“พี่ขอโทษนะ”

มันพูดแล้วก็เงียบไป รถเริ่มโล่ง

“พี่ยอด จะลงตรงไหนครับ”

ผมรู้สึกตัวว่าผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก หลังจากที่ร้องไห้และทำใจเรียบร้อยแล้ว ความเจ็บปวดมันคงยังไม่จางไปจากใจผมหรอก แต่ถ้าผมต้องมาเจอซ้ำซาก กับคนที่รักและก็รู้ว่าเขารักเรา แต่ชีวิตเรามันเป็นเส้นขนานกันขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะเป็นอย่างไร แต่สำหรับผม ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บเหมือนที่เขาว่ากันไว้จริงๆ


เจ็บที่เขารักกัน
เจ็บที่เขารักกับฉัน
เจ็บที่เขาเห็นเป็นคนสำคัญ
เจ็บที่ความจริงนั้น...ไม่เป็นจริง


“น้องเป้ สะดวกที่จะให้พี่ลงตรงไหนหละครับ”

“ตรงนี้เลยละกัน”

ผมตอบครับ เพราะมันยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บเหลือเกิน ไอ้หน้าขาวมันคงจะรู้สึกเหมือนกับผม เพราะมันเลี้ยวเข้าข้างทางตรงสถานีรถไฟฟ้าทันทีเหมือนกัน มันมองหน้าผมนิ่งเหมือนจะค้นคว้าหาอะไรบางอย่างจากใบหน้าของผม หรือไม่มันก็คงจะมองเพื่อจะจดจำหน้าผมเอาไว้ ผมบอกตัวเองได้เพียงว่า ไม่มีวันที่จะเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ผู้ชายที่ตีค่าความรัก ด้วยการแบ่งกั้นเพียงว่าเพศที่ต่างกันเท่านั้นที่จะรักกันได้ ผมผิดด้วยหรือที่เกิดมาเพศเดียวกับเขา มันเลือกเกิดไม่ได้ ถ้าเจาะจงได้ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย รู้ว่าจะต้องมาเจอ มารักกับมัน ผมคงเลือกเพศเป็นผู้หญิงไปแล้ว

“โชคดีนะครับ”

ผมบอกมันเมื่อมันมองหน้าผมนิ่งอยู่ จนมันต้องเปิดประตูรถแล้วก้าวเดินขึ้นรถไฟฟ้าไป ให้ผมมองตามเงาหลังของมันไปด้วยน้ำตาที่นองหน้า

ผมนั่งที่คนขับแทนมัน ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว สลาย ไออุ่นของมันยังคงอยู่ให้ผมรู้สึกได้ ผมนั่งนิ่งน้ำตาไหลอยู่ครู่ใหญ่ จนเสียงโทรศัพท์ดึงผมมาสู่โลกปัจจุบันชั่วขณะ นังต้องครับ มันมาคอนโดผม แล้วมันอยู่ที่ห้องผมพร้อมกับมาดามเรียบร้อยแล้ว เสียงมาดามโหวกเหวกมาตามคลื่นสัญญาณ สลับกับเสียงหัวเราะคิกคักของคุณป้าเอนกประสงค์แม่บ้านคนโปรดของนังต้องเขาหละ ผมยิ้มครับ ยิ้มทั้งน้ำตา มีคนที่รอผมอยู่ มีคนที่เขาหวังดี รักเราอยู่บ้างเหมือนกัน ก็เพื่อนแท้ไงครับ.....

ช่วงที่มาดามมาอยู่ที่บ้านผม มันเป็นช่วงที่มีความสุขมากๆ ช่วงหนึ่ง เราได้คุยกันสามคนอย่างเปิดอก วิเคราะห์วิจารณ์มุมมองของความรัก โดยเฉพาะเรื่องความรักของผม ที่มาดามชำแหละร่องรอยความช้ำ ให้ผมเห็นแผลที่ใจของตัวเองให้มันชัดเจนมากขึ้น บางมุมมองของความรักที่ผมไม่เคยได้มอง
“บางครั้งคำว่ารัก มันก็ทำให้คนเราตกอยู่ในวังวนของมันได้เหมือนกัน รักก็ให้รักอย่างมีสติ รักไม่ใช่การครอบครอง แต่ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่มอบให้แก่กันตะหาก ถ้าคนหนึ่งยิ้มอีกคนหนึ่งก็ยิ้มตาม แล้วก้จะมีสุขตาม อีเรียมคิดเองนะว่าจะให้ความรักมันดำเนินไปทางทิศไหน เราคือผู้กำหนดชะตาชีวิต อย่าให้ความรักมากำหนดชะตาชีวิตของเราแทน”

มาดามเป็นคนเดียวที่เรียกผมว่าอีเรียม พูดขึ้นในขณะที่เรากำลังวิเคราะห์มุมมองของความรักกันอยู่ ผมนิ่ง นั่นสินะ แล้วผมจะมามัวร้องไห้ทำไม น่าจะยินดีกับไอ้หน้าขาวมัน เห็นมันมีความสุข ผมก็น่าจะมีความสุขไม่ใช่หรือ วันพรุ่งนี้สินะ ถ้ามีโอกาสผมจะบอกมันกับน้องกิฟต์ไปว่า รักคือความสุข ความสุขของผมคือการที่เห็นคนที่ผมรักมีความสุข แม้ว่าผมจะมีทุกข์ มีเศร้าบ้าง แต่เมื่อผม ได้มีความหลังที่มีความสุขมากๆเหมือนกัน ผมก็จะใช้ความสุขนั้นมาปลอบประโลมใจ ว่าครั้งหนึ่งผมได้เคยมีความสุข กับคนที่ผมรัก แล้วเขาก็รักผมเช่นกัน........

[มูมู่น้อย]

ซาบซึ้งมาก ๆ เอาใจช่วยน้องเป้   มีความสุขที่ได้รักแล้วกันน้า 

รออ่านตามเคย  แน๋วที่ร๊ากกกกก     

[gobgab]

ผมก็จะใช้ความสุขนั้นมาปลอบประโลมใจ ว่าครั้งหนึ่งผมได้เคยมีความสุข กับคนที่ผมรัก แล้วเขาก็รักผมเช่นกัน........

...................ถ้าทุกคนทำได้แบบนี้....เราเองก็จะไม่ทุกข์กับความรัก.......

[FlukeHub]

โฮๆๆๆ  :เศร้า1:  เกินไปแล้วๆๆ

พี่ยอดใจร้ายที่สุด  ถอนหมั้นกับนางน้องกิ๊ฟเดี๋ยวนี้นะ  อ๊ากกกกส์

น้องเป้สู้ๆๆๆ  หวังว่าตอนจบคงไม่เศร้านะครับ

ไม่งั้นน้องเป้คนสวยต้องโคตรเศร้าแน่เลย   

[Poes]

ยังอยู่โหมดเศร้าอยู่เลย เรื่องนี้จบเศร้าปะ

[abcd]

เมื่อผมกลับไปทำงานวันต่อมา ในตอนบ่าย เพราะตอนเช้าผมต้องไปพบลูกค้า ก้าวเข้าไปในแผนกปุ๊บ ก็เจอเหยี่ยวข่าวทันที พี่นกแกแถกระแทดแรดมาหาผมทันทีที่เจอหน้า
“น้องเป้ ไปทำอะไรกับผู้ชายของท่านรองปะ วันนี้หน้าบูดมาตั้งแต่เช้า แถมถามหาน้องเป้มาตั้งนานหละ ยังไงก็ระวังตัวหน่อยละกัน”

“เป้ ส่งเขาที่รถไฟฟ้านี่นา ไม่ได้ไปทำอะไรที่ไหนเลย สงสัยรถติดมั้งเมื่อเช้า”

ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก เพราะว่าพี่นกแกเอาเรื่องอะไรมาพูด จะต้องแปลก่อนและพยายามหารออกมา เพราะแกเอาเรื่องมาแต่ละเรื่องฟังแล้วต้องหารก่อนทั้งนั้น แต่ก็ไม่มีใครถือสาแก เพราะทำงานด้วยกันมานานแล้ว

“มาพอดีเลย เดี๋ยวกิฟต์เชิญพี่เป้ในห้องนะคะ”

ท่านรองเดินหน้าเคร่งมาบอกผม แล้วปรายตามองพี่นก จนคนรู้หลบเป็นปีก อย่างพี่นกสลายตัวไปจากที่ตรงนี้อย่างรวดเร็ว

เมื่อมาอยู่ในห้องทำงานของท่านรอง ท่านรองมองผมนิ่ง น้ำตาเธอไหลออกมา

“พี่เป้ กิฟต์ไม่คิดเลยนะคะ ว่าหน้าซื่อตาใสอย่างพี่เป้จะทำกิฟต์ได้ เมื่อคืนคงจะสุขสมกันหละสิท่า แล้วไม่ต้องมาทำหน้าเป๋อเหลอไม่รู้เรื่องนะคะ”

“เรื่องอะไรเหรอ”

ผมงงจริงๆ ครับ มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับน้องกิฟต์

“เมื่อคืนพี่เป้เอาพี่ยอดไว้ไหนหละคะ อย่าบอกนะคะว่าไม่รู้ กิฟต์ไม่เชื่อ โทรศัพท์ก็ไม่เปิด”

“เมื่อวานพี่ส่งเขาที่รถไฟฟ้านี่นา เขาไม่ได้ติดต่อกับกิฟต์เลยเหรอ”

“ถ้าเขาติดต่อมา กิฟต์คงไม่ต้องมาถามพี่เป้หรอกนะคะ ต่อไปนี้กิฟต์คงไม่ไว้ใจพี่ยอดให้ไปไหนกับพี่เป้อีกแล้ว เพราะพี่เป้เป็นคนที่ไม่น่าไว้วางใจ พี่เป้ก็น่าจะรู้ตัวเองดีนี่คะ ถึงแม้ว่าพี่ยอดจะรักพี่เป้มากมายแค่ไหน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แน่นอน พี่ยอดยังมีครอบครัวที่ต้องดูแลอยู่ และอีกอย่างครอบครัวของพี่ยอดเขาก็ไม่ต้องการสะไภ้ที่เป็นผู้ชายเหมือนพี่เป้”

น้องกิฟต์ใช้วาจามากรีดแผลที่หัวใจผมอีกแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่เจ็บแล้วครับ ถึงจะถากถางมายังไงมันก็ยังชาๆที่หัวใจอยู่ดี

“พี่รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ พี่เองก็ไม่ได้ต้องการให้เขามาอยู่กับพี่ พี่เองแค่เห็นเขามีความสุขพี่ก็พอใจแล้วหละ”
“พี่เป้พูดได้แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า ดูอย่างอีแพตตี้เพื่อนกิฟต์สิคะ ปากบอกว่ามันไม่เอาแล้วผู้ชาย แต่มันก็มีได้ทุกวัน แล้วพวกเดียวกันอย่างพี่เป้จะทำได้เหรอคะ”

“น้องกิฟต์จะให้พี่ทำยังไง ในเมื่อพี่พูดและทำเป็นความจริงตลอดมา”

“ถ้าบอกแล้วพี่เป้จะทำได้ไหมหละคะ”

น้องกิฟต์มองหน้าผม ซึ่งผมก็จ้องตอบอย่างไม่ลดละเหมือนกัน

“ถ้ามันไม่ลำบากมาก พี่ก็ทำให้ได้”

“มันไม่ลำบากมากหรอกคะ ถ้าเพียงแค่พี่เป้ลาออกจากที่นี่แค่นั้นเอง”

“พี่เห็นจะรับปากไม่ได้ พี่มีความสุขที่ทำงานอยู่ที่นี่ ขออย่างอื่นแล้วกัน”

“แปลว่าพี่เป้ไม่ลาออก”

“แล้วพี่ทำผิดอะไรพี่ถึงต้องลาออกหละ”

น้องกิฟต์มองผมนิ่งๆอีกครั้ง แน่นอนผมก็มองตอบเช่นกัน เรื่องงานก็ยังไม่เป็นงานแล้วยังจะมาหาเรื่องคนอื่นอีก แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันไม่เป็นมั่งหรือยังไง


ผมออกจากห้องท่านรองด้วยหน้าเคร่งเครียด จนเหยี่ยวข่าวสาวแถเข้ามาหาสะเก็ดข่าวทันที แต่สะเก็ดข่าวที่หล่อนได้รับจากปากผม คือไม่มีอะไรผมเข้าไปสอนงานน้องกิฟต์...แค่นั้น


หลังจากนั้นเป็นต้นมา น้องกิฟต์น้อยครั้งที่จะมาสนใจกับผม เรื่องการเรียนรู้งาน ผมก็ไม่จำเป็นต้องมาสอนใครแล้วหละ เพราะว่าน้องกิฟต์ยึดป้าสุดสงวนเป็นครูไปเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเรื่องนี้พี่สมพรก็รับรู้อย่างเงียบๆ เพราะถ้าฝึกงานในแผนกกับป้าสุดสงวนหละก็เก่งจริงเรื่องเอกสารและวิธีการขายทางทฤษฎี เพราะป้าหงวนแกหมดวัยที่จะออกตะลอนๆ นัดเจรจางานกับลูกค้าทั้งต่างจังหวัดหรือตามที่ต่างๆแล้ว หน้าที่แกส่วนใหญ่จะอยู่ที่แผนกมากกว่า งานเอกสารและวิธีการรวมถึงประสบการณ์การขายที่น้องกิฟต์ได้รับจากป้าหงวนจะมีคุณค่ามากถ้าได้ออกภาคสนาม ซึ่งผมเองก็ได้รับความรู้จากป้าสุดสงวนเยอะมากเหมือนกันสมัยที่เข้างานใหม่ๆ ที่นี่ ส่วนงานภาคสนามนั้นผมเรียนรู้จากพี่นก และพี่สมพรโดยตรง ถ้าน้องกิฟต์นำความรู้จากป้าสุดสงวนมาใช้ในการกาข้อสอบหละก็เกรดเอบวกคงหนีไปไม่พ้น แต่ถ้าภาคปฎิบัติเจ้าหล่อนก็คงได้เกือบตกแค่นั้นเอง แถมท่านรองก็หยิ่งพอที่จะไม่ง้อผม พี่นก พี่ชาย หรือแม้กระทั่งไอ้อะ รวมถึงคนอื่นในแผนก บางครั้งเดินสวนกัน ท่านรองก็ทำเหมือนไม่รู้จักผมไปซะอย่างนั้น จนเดือนแรกผ่านไป เดือนที่สองเริ่มเข้ามา จนกลางเดือนที่ความมึนตึงของท่านรองที่มีกับผมก็ยังคงเส้นคงวา ส่วนต้นเหตุที่หัวใจอย่างไอ้หน้าขาวก็หายไปไม่มารับหรือมาหาน้องกิฟต์อีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งคุณนายแสนดีโทรมาบอกผมว่า ย่าของไอ้หน้าขาวซึ่งแก่มากแล้ว ได้เข้าโรงพยาบาลและท่านก็อยากพบผม ท่านให้แม่ของผมโทรมาตามไห้ไปหาท่านด่วน แต่ผมก็ยังไม่วายโดนท่านรองแขวะจนได้ เมื่อผมเอาไปลาไปให้เซ็นต์

“อุตส่าห์ดีใจ นึกว่าจะลาออก ที่แท้ก็ลาพักร้อนนี่เอง”

ผมไม่พูดรีบขับรถกลับห้องเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน แล้วเสียงโทรศัพท์ที่ผมไม่ได้ยินมานานก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าเพลงจำเลยรักไงครับ ไอ้หน้าขาวมันโทรเข้ามา
“ครับ”
ผมพูดอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่ออีก เพราะว่านานแล้วสองเดือนกว่าๆ ที่ผมไม่ได้เจอมัน

“น้องเป้เตรียมตัวเร็วๆนะ เดี๋ยวพี่จะไปรับไปหาคุณย่าด้วยกัน”

ไอ้หน้าขาวพูด จนผมจับน้ำเสียงของมันได้ว่ามันร้อนรน ผมรู้ครับว่ามันรักคุณย่าของมันมาก และมันก็เป็นหลานคนโปรดของคุณย่า มากกว่าพี่ชายของมันซะด้วยสิ ผมจำคุณย่าของมันได้ครับ ท่านเป็นคนค่อนข้างดุ และไม่ชอบผมที่ตอนเด็กผมกระตุ้งกระติ้งจนเกินเหตุ ท่านมักจะเหน็บผมกลายๆ ว่าชายไม่สมชาย และพยายามที่กันหลานชายคนโปรดไม่ให้มาเล่นกับผม แต่ว่าความเป็นเด็กทำให้เราหนีมาเล่นด้วยกันบ่อยครั้ง จนคุณย่าท่านไม่เคยรู้เลยว่า ผมกับไอ้หน้าขาวเจอกันทุกวัน .....

[Poes]

ต่อไวไวนะ ค้างอีกแล้ว

[Kirihara]

อ๊ากกกก!!!!   อยากอ่านต่ออ่ะ

อันที่จริงเท่าที่อ่านมายังไม่กล้าไว้ใจยอด  กลัวว่าเป้จะต้องมาเสียใจอีก

สาธุอย่าให้เป้ต้องเสียใจอีกเลยน้า

[Lucifer]

อืมมม ก่อนตัดสินใจทำไร ใจเย็นๆ ก่อนนะคับ ค่อยๆ คิดนะคับเป้  :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:

[oaw_eang]

น้องเป้ผู้น่าสงสาร 

[abcd]

“เก็บข้าวของที่จำเป็นและลงมารอ สักพักรถเก๋งคันงาม ก็เลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าผม คราวนี้ ไอ้หน้าขาวมันลงมาช่วยผมขนของขึ้นรถ แล้วยังไม่พอ มันยังเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งอีก เกิดอะไรขึ้นกับไอ้หน้าขาว ผมมองหน้ามันแวบหนึ่ง มันก็ยิ้มให้ผม
“คุณย่าเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

ผมพูดขึ้นก่อน เมื่อเห็นมันตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียว เสียงเพลงที่มันเปิดคราวนี้ มันเปิดเพลงสากลเบาๆ

“ท่านก็เป็นโรคคนแก่นั่นแหละ แต่ที่แย่กว่านั้นคือท่านเป็นมะเร็ง ถ้าผ่าตัดอาจจะมีทางรอด แต่ว่าคุณย่าท่านแก่แล้วคงผ่าตัดไม่ไหว สุขภาพท่านก็ไม่ค่อยแข็งแรงอีก พวกเราได้แต่หวังว่าท่านคงจะอยู่กับเรานานๆ”

ไอ้หน้าขาวมันพูดพลางมีน้ำตารื้นขึ้นมาที่ดวงตาทั้งสองข้าง มันรักคุณย่าของมันมากครับเพราะตอนเล็กๆ คุณย่าเลี้ยงมันมาขณะที่พ่อกับแม่ต่างก็ทำงานนอกบ้านด้วยกันทั้งคู่ขณะที่พี่ๆ ของมันนั้นมีพี่เลี้ยงมาเลี้ยง แต่พอถึงไอ้หน้าขาวคุณย่ากลับขอหลานชายคนเล็กไปเลี้ยงซะเอง ทำให้ไอ้หน้าขาวเป็นคนที่คุณย่าโปรดมากกว่าใคร ผมเอื้อมมือไปกุมมือของไอ้หน้าขาวเอาไว้ เมื่อน้ำตาของมันไหลออกมา

“คุณย่าท่านรู้ตัวของท่านดี เพราะเมื่อวานท่านยังพูดโทรศัพท์กับพี่อยู่เลย ท่านบอกว่าจะไปแล้ว คุณปู่มารอรับท่านอยู่ แต่คุณย่ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอยู่ ท่านเลยขอเวลาคุณปู่เอาไว้ แต่เมื่อเช้านี้อาการของท่านทรุดลงมากจริงๆ”

ไอ้หน้าขาวพูดแล้วเหยียบคันเร่งให้รถเร็วขึ้น ผมเงียบ ไม่พูดตอบครับ ปกติเวลาที่มันขับรถเร็วๆ ผมจะคอยเตือนมัน แต่คราวนี้ผมปล่อยให้มันขับรถตามใจมันหละกันครับเพราะผมก็อยากไปให้ทันดูใจคุณย่าท่านเหมือนกัน เมื่อไปถึงแทนที่พวกเราจะเข้าบ้านก่อน ไอ้หน้าขาวมันขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

“มาพอดีเลยน้องเป้ ยอดมาเร็วลูก คุณย่ากำลังอยากเจอตัวพอดี”

คุณแม่ไอ้หน้าขาวตรงมาที่เราทั้งคู่ ที่ตรงนั้นมีครอบครัวของผมก็มาพร้อมหน้า

ห้องสีขาวทึมที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยา ร่างผอมบางของคุณย่าอยู่ที่เตียง รอคอยการมาของหลานชายคนโปรด ผมเข้าไปกราบท่านเบาๆที่แขนท่าน

“อือ มากันแล้วหรือ”

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น

“ไหนน้องเป้มาให้ย่าเห็นหน้าชัดๆ หน่อยซิ ผอมไปนะ เออ...ดูดีขึ้นนะไม่จริตจะก้านเหมือนเมื่อก่อน เป็นอย่างนี้หละลูก อย่าทำตัวเป็นหญิงครึ่งชายครึ่งเหมือนเมื่อก่อนมันไม่งาม”

แล้วคุณย่าก็หันมาทางหลานชายคนโปรด แววตาท่านมีน้ำตาไหลออกมา เสียงของคุณย่าแหบๆสั่นสะท้าน

“หลายวันมานี้ย่าฝันไม่ค่อยดีเท่าไร คุณปู่ของน้องยอด มาต่อว่าย่ามากมาย ย่าขอโทษนะลูก”

มือเหี่ยวๆของคุณย่าพยายามที่จะยกขึ้นมา จนคนร่างสูงหน้าขาวๆ ต้องเอื้อมมือไปกุมมือคุณย่าเอาไว้เอง

“ความจริงยุคนี้มันก็ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ย่าตามไม่ทันหรอก หนุ่มสาวสมัยนี้ ความรักมันไม่มีพรมแดนจริงๆ ย่าขอโทษที่ทำให้หลานๆ ต้องลำบากใจเพราะย่า มาตั้งแต่เล็กๆ ย่ารู้ดีว่าน้องยอดรักน้องเป้มาตั้งนานแล้ว ย่าเลี้ยงหลานมากับมือทำไมย่าจะไม่รู้”
คุณย่าสะอื้นหันมามองผม แล้วพูดต่อไป
“ย่าเองหละน้องเป้ ย่าบังคับน้องยอด ให้สาบานต่อหน้าย่าเอง ว่าให้เลิกยุ่งกับเจ้าซะ เจ้าโกรธย่าหรือเปล่า”

ผมร้องไห้ออกมาเลยครับ
“ไม่โกรธครับ คุณย่า น้องเป้ไม่เคยโกรธคุณย่าเลย น้องเป้รู้ว่าคุณย่ารักพี่ยอด อยากให้พี่ยอดเขาเป็นผู้ชายเหมือนคนอื่นๆ”

“ดีแล้วที่เจ้าเข้าใจย่า ตอนแรกที่เจ้ายอดมาบอกย่า ว่ารักน้องเป้ ย่ายอมรับว่าย่าตกใจ กลัวไปหมด ว่าใครเขาจะว่ายังไง ตระกูลของเราไม่เคยมีแบบนี้สักที ย่ามาคิดดูแล้วมันก็เป็นความคิดที่ผิดมาก เพราะน้องยอดของย่าทำตัวเสเพลไปช่วงหนึ่ง แล้วเขาก็ทำให้ย่าดีใจ ที่เขาพาว่าที่หลานสะใภ้มาให้ย่าเห็น แต่ย่าก็รู้หละว่า เจ้าหลานชายของย่ามันยังตัดน้องเป้ได้ไม่ขาด แต่หลานชายของย่าถ้าได้สาบานต่อหน้าย่าแล้ว ไม่มีทางที่ผิดคำสาบานได้ จนกระทั่งย่าเริ่มป่วย ย่าฝันว่าได้เจอคุณปู่ของพวกเจ้า คุณปู่ต่อว่าย่าใหญ่ว่าย่าทรมานหลาน ทำให้หลานไม่มีความสุข ย่ารู้ดีว่าหลานชายของย่าไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง ตั้งแต่ลั่นคำสาบานเอาไว้”

คุณย่าเล่ามาถึงตรงนี้ไอ้หน้าขาวมันร้องไห้ออกมาครับ มันขบกรามแน่นสะอื้นเบาๆ

“ย่าเสียใจนะน้องยอด แต่ต่อไปนี้ ย่าจะไม่ห้ามเรื่องเจ้าสองคนอีกต่อไป คำสาบานที่ให้ไว้กับย่า ย่าขอคืน ก่อนที่ย่าจะตายลงไป ถ้ายังรักกันจริงๆ ย่าก็ขอให้หลานทั้งสองคนตั้งมั่นและสมหวังในความรัก ย่าคงจะหมดแรงห้ามแล้ว ไปตามพ่อแม่เจ้าเข้ามาได้แล้ว”

คุณย่ามองไปที่หน้าต่าง แล้วยิ้ม

“เดี๋ยวนะคะคุณ ขอให้ดิฉันพูดอีกสักประเดี๋ยว”

คุณย่าหันมาอีกครั้ง เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้า แล้วพูดกับพ่อของไอ้หน้าขาว

“ ฝากหลานๆ ของแม่ด้วยนะ แม่หมดห่วง แล้วหละ”

คุณย่ามองไปที่หน้าต่างอีกครั้ง

“คุณคะ ดิฉันพร้อมแล้วคะ”

ร่างคุณย่าหลับตาลง ใบหน้ายิ้ม ก่อนที่ร่างของคุณย่าจะจากไปอย่างสงบ พวกเราทุกคนพากันร้องให้ที่ร่มโพธิ์ร่มไทรของบ้านได้จากไป......

[abcd]

ลงต่อให้สองตอนรวดเยย กะว่าให้จบวันนี้  :เศร้า1: อารมณ์จาได้ต่อเนื่อง  ดีมั๊ยจ๊ะเพื่อนๆ 

********************************************************************************************************

งานศพของคุณย่าจัดได้อย่างใหญ่โตสมเกียรติ และแน่นอน ไอ้หน้าขาวบวชหน้าไฟให้คุณย่า แววตาของพระยอดแดงก่ำ
ครอบครัวผมก็มาช่วยงานอย่างใกล้ชิด น้องกิฟต์และครอบครัวมาจากกรุงเทพ หลังจากที่คุณย่าเสียได้หนึ่งวัน พร้อมกับนังต้องและมาดามก็ตามมาที่บ้านผม

โดยที่น้องกิฟต์พาน้องอั้มเพื่อนสนิทมาอีกคน แต่ที่ผมแปลกใจมากคือคนที่มากับน้องอั้ม น้องอาท เด็กหัวหนามที่ผมเจอที่ผับเกย์นั่นเอง ผมเห็นสีหน้าเหยียดๆของน้องอั้มส่งมาทางผม และเหมือนน้องอาทจะเลี่ยงมาหาทางกลุ่มผม แต่น้องอั้มก็ดึงเอาไว้ และซุบซิบเถียงอะไรกันบางอย่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากที่เสร็จสิ้นจากงานศพคุณย่า พระยอดท่านก็ยังไม่ยอมลาสิกขาบท ขอร่ำเรียนพระธรรมต่ออย่างไม่มีกำหนด จนผมกลับมาอยู่ที่กรุงเทพ และทำงานร่วมกับน้องกิฟต์ในสภาพที่เฉยเมยต่อกัน

ส่วนน้องอั้มเพื่อนรักเพื่อนใคร่ของน้องกิฟต์ ทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ หล่อนท้องกับน้องอาท ทั้งที่น้องอาทยังเรียนไม่จบในสถาบันเอกชนแห่งหนึ่งย่านหัวหมาก งานนี้นังต้องได้แต่สมน้ำหน้าหละว่า “ได้ผัวเกย์” แต่ผมว่า บางครั้งการมีครอบครัวอาจจะทำให้น้องอาท เขาเปลี่ยนแปลงไปก็ได้ ใครจะรู้อนาคต

ชีวิตผมวนเวียนอยู่กับงานและเพื่อนๆ อย่างมีความสุขบ้างทุกข์บ้าง พระยอดก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะสึก สองเดือนต่อมาน้องกิฟต์เริ่มที่จะมาคุยดีกับผม น้องอั้มท้องก็นูนเด่นจนเห็นได้ชัด น้องอาทก็ยังสับสนว่าจะเลือกดำเนินชีวิตไปทางไหนดี เพราะงานนี้ครอบครัวของทั้งคู่ก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคมเมืองไทย

แววตาเย่อหยิ่งจองหองของน้องกิฟต์หายไป หลังจากเมื่อเจ้าหล่อนพยายามที่หักหน้าผม ด้วยการคุยเจรจาต่อรองและเสนอขายกับลูกค้ารายใหม่ โดยไม่ผ่านมือเซลล์คนไหนเลย งานนี้น้องกิฟต์อาศัยความเป็นลูกผู้บริหารระดับสูง และใช้ความมั่นใจว่าตัวเองแน่ ผลคือ งานนี้ทางบริษัทไม่สามารถผลิตชิ้นงานได้ ตามสเป็คที่ลูกค้าต้องการ รวมถึงระยะเวลาในการผลิต การตรวจสอบ และการจัดส่ง กระบวนการต่างๆ รวนไปหมด ซึ่งงานนี้น้องกิฟต์โดนพี่สมพรด่าชนิดที่ไม่ไว้หน้าแต่อย่างใด จนกระทั่งเรื่องมันไปถึงยังระดับผู้บริหารระดับสูง งานนี้น้องกิฟต์โดนเข้าไปเต็มๆ จนผมต้องออกสนามด้วยกันกับน้องกิฟต์ เพื่อเจรจาละต่อรองกับทางลูกค้า เพื่อให้ทางบริษัทเสียหายน้อยที่สุด

ซึ่งการร่วมงานกันคราวนี้เองทำให้ผมกับน้องกิฟต์ได้รู้จักกันมากขึ้น ท่าทีต่างๆ ที่เคยแสดงต่อผมและพี่นกก็เริ่มคลายออกไป จนในที่สุดทางลูกค้ายอมอลุ้มอล่วยให้กับทางเรา แต่มันก็แทบไม่มีกำไรจากการขายของน้องกิฟต์ในครั้งนี้เลย อาทิตย์ต่อมาทางผู้บริหารระดับสูงซึ่งเป็นคุณพ่อของน้องกิฟต์เองได้ให้น้องกิฟต์ ไปเรียนต่อต่างประเทศทันที..............

[gobgab]

และแล้วทุกอย่างก็เริ่มจะไปได้ด้วยดิซินะ.........

[Lucifer]

 

ค่อยโล่งหน่อย

เสียใจเรื่องคุณย่าด้วยคน 

ยังไงก็สู้ๆ น๊า  :เชิป2: :เชิป2:

[meemewkewkaw]

 
ความจริงเปิดเผย . . . ก็เลยมีแต่ความเศร้า

รออ่านตอนต่อไปครับ

[มูมู่น้อย]

โธ่  จากลับมารักกันได้ป่าวเนี่ย   

แน๋วมาต่อด่วนนน   

[Poes]

แล้วพระยอดจะสึกปะเนี๊ยะ หรือต้องให้น้องร้องเพลงรอ

[Kirihara]

ค่อยยังชั่ว  แต่ว่ายังไม่จบใช่มั้ยคะ?

เพราะงั้น รออ่านต่อค่ะ  รอลุ้นพระยอดอยู่

[abcd]

หลังจากนั้นพระยอดก็ลาสิกขาบทเมื่อบวชได้สามเดือนกับเก้าวันพอดี อีกสองอาทิตย์กว่าๆ ที่น้องกิฟต์ต้องจากบ้านไปอยู่ที่แสนไกลในต่างประเทศ น้องกิฟต์เริ่มจะติดผมแจ นับตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นคราวนั้น เราเริ่มคุยกันมากขึ้น บรรยากาศเก่าๆ สมัยเป็นนักศึกษา เริ่มกลับมาอีกครั้ง แต่คนที่ไม่เคยคิดญาติดีกับผมเลยสักครั้ง คือน้องอั้ม เพราะว่าน้องอาทยังมีทีท่ากับผมอย่างเปิดเผยทุกครั้งที่เจอกัน เลยยิ่งทำให้น้องอั้มไม่ชอบขี้หน้าผมมากขึ้น ส่วนพี่บอย ช่วงนั้นธุรกิจของทางบ้านชะลอตัวลง ทำให้ต้องเข้าไปช่วยครอบครัวบริหารงานจนไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเหมือนก่อน นังต้องก็อกหักโดนแฟนทิ้งหลังจากที่ดูดทรัพย์สินของนังต้องไปเกือบแสนโดยใช้เวลาคบกันนานแค่แปดเดือน แต่นังต้องยักไหล่บอกกับผมว่า
“ชั้นใช้เงินซื้อความสุขเดือนละหมื่นกว่า แค่นี้ก็คุ้มแล้ว”

ปากมันบอกว่าคุ้มแล้วแต่ประกายตามันตรงข้าม...... ส่วนมาดามนั้นย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยเป็นการถาวร โดยให้คุณลุงก็ก่อตั้งบริษัทขึ้นมาและมาดามเริ่มเข้ามาบริหารงานเอง ท่าทางบริษัทจะไปได้ดีอีกด้วย

หลังจากที่พระยอดลาสิกขาบทออกมา ทางผู้ใหญ่ก็จะให้น้องกิฟต์กับทิดยอดแต่งงานกันก่อนที่น้องกิฟต์จะไปต่างประเทศ ผมจะรักษาหัวใจที่เจ็บในครั้งนี้ได้อย่างไร ผมเริ่มเบื่องานที่ทำ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่สามารถที่จะลบไอ้หน้าขาวออกจากใจผมได้เลย และเพื่อให้ใจของผมได้รับความเจ็บปวดน้อยที่สุด ผมไม่ขออยุ่ร่วมงานแต่งงานของมันโดยเด็ดขาด วันรุ่งขึ้นผมขอลาพักร้อน รวมถึงใช้วันหยุดที่มีของผม ลาพักยาวเป็นเวลาทั้งหมด หนึ่งเดือนเต็ม เพื่อขอเวลาพักผ่อนให้หัวใจมีแรง ฟื้นจากความเจ็บปวด ตอนนี้ทั้งสามครอบครัวรับรู้เรื่องราวทั้งสามคนแล้ว ผม – ทิดยอด – น้องกิฟต์ แต่ชีวิตมันต้องเดินทางต่อไปตราบใดที่ชีวิตยังมีแรง...........ก้าวไป

[meemewkewkaw]

แต่ชีวิตมันต้องเดินทางต่อไปตราบใดที่ชีวิตยังมีแรง...........ก้าวไป

 

ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสต์นะครับ สำหรับเรื่องราวดีๆ

ขอบคุณมากครับ

 

[Poes]

จบแล้วเหรอเศร้าจัง  :เศร้า1: สงสารน้องเป้

[gobgab]

แต่ชีวิตมันต้องเดินทางต่อไปตราบใดที่ชีวิตยังมีแรง...........ก้าวไป

.............ถ้ามีแรงเราก็ต้องก้าวต่อไป....เหนื่อยนักก็ต้องพักก่อน....เพื่อหั้ยใจเราแข็งแรงพอ...

[Lucifer]

จบแบบเหงาๆ  :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:

 

[suregirl]

จบแล้วจริงๆ เหรอ ยังไม่ได้ข้อสรุปอะไรเลย ตกลงยอดกับกิฟท์ แต่งงานกันจริงเหรอ
สงสาร ทุกๆ คนเลย จริงๆ ที่น้องกิฟท์ต้องทำร้ายเป้เนี่ย ก็เพราะความรักนะ น่าสงสารเขานะเพราะเขาก็รู้อยู่เต็มอก ว่ายอดไม่ได้รักเขาอ่ะ ให้อภัยกันเถอะ โลกจะได้น่าอยู่ เนอะ ๆ ๆ   

[FlukeHub]

เอิ้กส์!!  จบแล้วเรอะ  ยังน่า

แน๋วแน๋ว  ลงต่อทีมันขาดตอน  ต่อด่วนๆๆๆ

น้องยอดจะถอนหมั้นมั๊ยเนี่ย

[meemewkewkaw]

คนโพสต์กั๊กอ่ะ ไม่ลงให้หมด

ชิส์ๆ เห็นมั้ยอ่ะ คนอ่านตกหลุมพลางกันตรึม :ฮึ่มม:

รีบมาลงให้จบเรยยยยยยย



 

[abcd]

  :โหลๆ:  หึหึ เด๋วก่อนยางม่ายจบ จารีบไปไหนๆ ยังม่ายถึงบทสุดท้ายเยย  :โหลๆ:

*******************************************************************************************************

หลังจากที่ลางานมาได้ไม่กี่วันผมต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งเนื่องจากผมคิดมาก จนความเครียดมันลงกระเพาะ วันหนึ่งกินอะไรก็อ๊วกออกหมด วันๆหนึ่งมันหมดแรงไม่อยากจะทำอะไรต่อไปแล้ว ทิดยอดก็ดูซึมลง ไม่ยิ้มไม่ขี้เล่นเหมือนก่อน ทุกอย่างอยู่ในสภาวะที่ตึงเครียด หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลเรียบร้อย ผมก็ขับรถออกจากบ้านและไปอยู่ที่บังกะโลแห่งหนึ่งในหัวหิน ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน แม้กระทั่งคุณนายแสนดี แต่ผมก็คลายความกังวลของคุณแม่ ด้วยการโทรไปรายงานตัวทุกสองชั่วโมงเพื่อไม่ให้คุณนายแสนดีเขาเป็นห่วงผมมาก วันหนึ่งๆ ผมใช้ชีวิตไปด้วยการขับรถเล่น ซื้อของ เที่ยวไปในที่ต่างๆ กลางคืนก็เที่ยวดูแสงสีที่พัทยา เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกเหงา แต่ใครจะรู้หละว่า หลังที่ผมกลับมายังที่พักหรือบางครั้งที่ขับรถอยู่ ผมต้องจอดรถข้างทางเพื่อที่จะร้องไห้.....
ผมใช้ชีวิตแบบล่องลอยจนกำหนดวันแต่งงานของไอ้หน้าขาวกับน้องกิฟต์เลยผ่านไป แล้วผมก็ได้แต่โทรไปอวยพรให้ทั้งคู่มีความสุข แล้วผมก็วางสายลงก่อนที่น้องกิฟต์จะพูดอะไรต่อ เพราะมันอยากร้องไห้เต็มที วันนั้นทั้งวัน เป็นวันที่ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย ความตั้งใจที่จะไม่ร้องไห้ ความตั้งใจที่จะยินดีที่เห็นเขามีความสุข แต่ผมกลับทำไม่ได้เลยสักอย่าง จนวันที่น้องกิฟต์จะต้องเดินทางไปต่างประเทศมาถึง วันที่ผมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่าผมไม่ว่ายังไงผมจะต้องไปส่งน้องกิฟต์ด้วยตัวเองให้ได้
วันนั้น สนามบินดอนเมืองคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย น้องกิฟต์ในชุดสูทเข้ารูปสีน้ำเงินเข้ม และแต่งหน้าอ่อนๆ ดูแล้วสวยงามไปหมด แววตามีประกายสดใสจนผมแอบอิจฉาไม่ได้ นี่หละความสุขของคนมีชีวิตคู่ แต่แปลกวันนี้ผมไม่เห็นเงาของสามีน้องกิฟต์เลย เพื่อนร่วมงานของน้องกิฟต์มาส่งกันมากมาย ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่นก ที่เมื่อก่อนทำงานแทบไม่ยอมมองหน้ากัน แต่พอจะลาจากกันไป พี่นกกลับร้องไห้ออกมาและดึงน้องกิฟต์เข้าไปกอด น้องอั้มมากับน้องอาทในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม ท้องเริ่มนูนเด่นอวบอ้วนออกมาบ้างแล้ว งานเลี้ยงมันต้องมีเลิกรา มีเจอมันก็ต้องมีจาก แล้วน้องกิฟต์ก็เข้ามาหาผมพร้อมกับหยิบซองขาวๆ ยื่นให้ผม แล้วกระซิบผมเบาๆ
“กิฟต์รักพี่เป้มากนะคะ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ทำตามใจของตัวเองที่ต้องการ ขอให้มีความสุขนะคะ”

แล้วน้องกิฟต์ก็จากไปท่ามกลางความกังขาของผม
วันนี้โชคดีมากครับที่ผมไม่เจอไอ้หน้าขาวมัน ดีไม่ดีผมอาจต่อมน้ำตาแตกอีกก็ได้ต่อหน้าน้องกิฟต์และคนอื่นๆ ที่สนามบินก็ได้ เมื่อเสร็จจากการที่ส่งน้องกิฟต์ที่สนามบินผมก็กลับหัวหินเหมือนเดิม ความเงียบสงัดของชายทะเลช่วยให้ผมสงบลงไปมากที่เดียว....

[Poes]

สงสัยพี่ยอดไม่ได้แต่งกะน้องกิฟต์แน่เลย น้องเป้เปิด จม. อ่าดิอยากรู้

[฿oomb@b@]

แต่งแล้วหย่า
หรือไม่ได้แต่ง
อยากรู้ อยากรู้
มารออ่านต่อน่ะครับ
แต่ตอนนี้สงสารน้องเป้มาก :เศร้า1: