ตอนที่ 40
“มีพระคุณเหรอ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่เคยภักดีกับใครหน้าไหนทั้งนั้นในไร่นี้ มึงก็เหมือนกันกล้าดียังไงถึงคิดจะจับกูส่งตำรวจ คงคิดอยากเล่นบทพระเอกในตอนสุดท้ายสินะถึงคิดมาหือกับกูเอาตอนนี้ มึงไม่เก่งซะตั้งแต่ตอนที่ป้ามึงยังไม่ป่วย น้องมึงยังไม่เจ็บ และแม่มึงยังไม่ใกล้บ้าล่ะไอ้ลูกหมา มึงมาทำเก่งทำฉลาดตอนนี้ให้มันได้อะไร”
อาทิตย์รู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่โดนด่าว่า ใช่สินะ นี่ที่ผ่านมาเขาไปมัวทำอะไรที่ไหนทำไมเขาถึงปล่อยให้เรื่องราวร้ายแรงมันเกิดขึ้นในไร่ได้แบบนี้ เขาห่วงแต่อนาคตตัวเองห่วงแต่การเร่งเอาปริญญามาให้ผู้เป็นมารดาชื่นชมจนลืมสนใจความเป็นมาเป็นไปในไร่นี้ เขาปล่อยให้ผู้หญิงมีอายุสองคนปกครองไร่กันตามลำพัง ทำไมเขาถึงเป็นลูกเป็นหลานที่ไม่เอาไหนแบบนี้
อิทธิเดินเข้ามาใกล้อาทิตย์เมื่อเห็นเจ้าตัวยืนนิ่งคล้ายคนกำลังคิดอะไรอยู่ เด็กหนุ่มเห็นนัยน์ตาเจ้าตัวไหวนิดๆ ก็นึกสงสารและเห็นใจขึ้นมาเพราะหากให้เดา ฝ่ายนั้นคงกำลังนึกโทษตัวเองอยู่เป็นแน่ที่ปกป้องใครในไร่นี้ไม่ได้เลยสักคน อาทิตย์หันมองสบตาคนที่เดินเข้าหาตัว รู้สึกละอายใจเมื่อนึกถึงภาพคนๆ นี้ที่พยายามเรียกร้องความยุติธรรมให้กับมารดาตัวเองในทุกวิถีทางโดยไม่เกรงใครหน้าไหน ส้มนึกริษยาที่เห็นชายหนุ่มที่ตนหลงรักมองสบสายตาคนที่หล่อนเข้าใจว่าเป็นพวกวิปริตผิดเพศ ประกอบกับที่หล่อนนึกโมโหที่คนๆ นั้นทำหล่อนหน้าผากแตกเมื่อครู่ และบังอาจจับหล่อนเป็นตัวประกันเพื่อต่อรองกับบิดา ในที่สุดก็ตัดสินใจถลาร่างเข้าไปหาอิทธิหวังตบตีให้หายแค้น โดยที่มือยังถือปืนสั้นของอาทิตย์อยู่
“ไอ้อิทธิ ไอ้ลูกขี้ข้า เห็นหน้ามึงแล้วกูเหม็นเขียวนัก” สาวน้อยเอ่ยว่าเมื่อวิ่งเข้าไปถึงร่างนั้นกำลังจะใช้ด้ามปืนในมือทุบตีฝ่ายนั้นแต่แล้ว
“ฉึก!”
เสียงคมมีดเสียบทะลุเนื้อ ส้มตาเบิกโพลงด้วยความเจ็บปวดมองสบสายตาคนที่หล่อนกะจะตบตีจนลืมไปว่าเจ้าตัวถือมีดปลายแหลมเอาไว้อยู่
อิทธิส่งสายตากร้าวมองส้มอย่างไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ก่อนหน้านั้นตอนที่สายตาเห็นส้มปรี่เข้าหาตัวมีดปลายแหลมที่ยังไม่ทิ้งลงจากมือจึงยกขึ้นเสียบสวนทะลุท้องฝ่ายนั้นทันที
“เธอมันวิ่งเข้ามาฉันเอง ช่วยไม่ได้นะส้ม” อิทธิเอ่ยบอกในตอนที่ส้มมองมาตาเหลือกก่อนจะตัดสินใจชักคมมีดออกแล้วเสียบซ้ำเข้าไปอีกครั้ง ถึงตอนนี้ส้มถึงกลับนัยน์ตาถลนร้องอ๊อคปล่อยปืนสั้นในมือหล่นตกพื้น พร้อมกับอาการตกตะลึงของทุกคนที่มองดูอยู่ โดยเฉพาะนายศรและสินที่ร้องเรียกชื่อสาวน้อยพร้อมๆ กัน คิดไม่ถึงว่าอิทธิจะกล้าทำกับส้มขนาดนั้น
จิตราได้สติในตอนที่หูได้ยินเสียงเรียกชื่อส้ม พอพ้นจากอาการเลื่อนลอยหล่อนจึงมองไปทางส้มที่บัดนี้ร่างกำลังร่วงลงพื้นช้าๆ ในสภาพตาเหลือกลานกายกระตุก หล่อนมองที่คอตัวเอง ยังคงเห็นคมมีดจากมือนายศรจ่ออยู่แต่ดูมันคลายออกจากเดิมมาก คงเป็นเพราะนายศรไร้เรี่ยวแรงจากที่เห็นลูกสาวตัวเองโดนแทงนั่นแหละ
จิตราถือโอกาสที่นายศรเผลอใช้มือยกมีดในมือฝ่ายนั้นให้ห่างจากลำคออย่างรวดเร็ว ซึ่งพอทำสำเร็จหล่อนก็วิ่งออกจากห้องไปด้วยสภาพจิตใจที่กระเจิดกระเจิงด้วยความกลัว
“ไอ้อิทธิ มึงทำน้องกู มึงตาย” สินเอ่ยออกมาเสียงดังยกปืนในมือเล็งไปยังร่างอิทธิกะจะกระหน่ำกระสุนใส่ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างก็กระเด็นไปอีกทางเพราะโดนแรงถีบจากบิดาตัวเอง
เหตุที่นายศรต้องถีบร่างบุตรชายให้ล้มไปเพราะว่ามองเห็นว่าอาทิตย์ได้ฉวยหยิบปืนสั้นที่หล่นจากมือบุตรสาวตนแล้วยกจะจ่อยิงมาทางบุตรชายตนแล้วนั่นเอง ซึ่งนาทีนั้นบุตรชายของตนยังไม่ทันได้ระวังจึงต้องรีบถีบเจ้าตัวให้พ้นวิถีกระสุน
“เปรี้ยง!” เสียงปืนนัดแรกดังออกมาจากปลายกระบอกปืนอาทิตย์ แต่เสียดายที่มันพลาดเป้าเพราะร่างสินนั้นกระเด็นทางอื่นแล้วจากปลายเท้านายศร
“อิทธิ เร็วไปกับฉัน” ชายหนุ่มรีบคว้าแขนหนุ่มน้อยข้างตัววิ่งออกไปจากห้องแคบๆ นั้นเพราะคิดว่าตัวเองคงโดนยิงสวนกลับมาอย่างแน่นอน
“ไอ้สินตามไปฆ่าพวกมันอย่าให้มันพาชีวิตพ้นคืนนี้ ส่วนกูจะตามไปเชือดคอหอยอีจิตราเอง” นายศรเอ่ยสั่งบุตรชายก่อนที่สองคนจะแยกกันวิ่งล่าเหยื่อด้วยจิตใจที่สุมด้วยไฟโทสะ
อาทิตย์จับมืออิทธิวิ่งหลบวิถีกระสุนที่สินยิงไล่ตามหลังไปทางท้ายไร่ ชายหนุ่มยิงต้านบ้างเป็นบางจังหวะ ซึ่งทุกครั้งก็โดนยิงสวนกลับมาจนต้องหาที่หลบตลอดเส้นทาง ในตอนหนึ่งอิทธิเกิดเสียหลักล้มลง แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังช่วยฉุดและจับแขนเจ้าตัววิ่งหลบห่ากระสุนได้อย่างหวุดหงิด
“ไหวมั้ยครับคุณอาทิตย์” อิทธิเอ่ยถามคนที่ฉุดแขนตัวเองวิ่งในตอนที่เจ้าตัวล้มลงบ้างเพราะหมดแรง ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะก่อนหน้าที่จะมาที่นี่ชายหนุ่มได้ถ่ายเลือดให้น้องชายในปริมาณที่มากพอดู ซึ่งตามคำแนะนำของแพทย์คือให้พักผ่อนก่อนสักระยะ แต่สถานการณ์ตอนนี้กลับต้องพาร่างกายมาวิ่งหลบห่ากระสุน จึงทำให้เกิดอาการงวูบไหวไปบ้าง
“ฉันไม่เป็นไร” อาทิตย์เอ่ยตอบก่อนจะโผเข้ากอดร่างคนถามพาล้มกลิ้งหลบลูกกระสุนที่ถูกยิงสาดมาอีกหนึ่งห่า ชายหนุ่มยกปืนยิงตอบกลับไปก่อนจะฮึดแรงคว้ามืออิทธิวิ่งหลบไปได้อีก
ทางด้านจิตราที่วิ่งกระเซอะกระเซิงเข้าป่าไปเช่นกันเพราะรู้สึกกลัวจนลนลาน ยิ่งคำขู่กรรโชกที่คนวิ่งไล่หลังตะโกนให้ได้ยินยิ่งทำให้หล่อนสติหลุด
“อีจิตรามึงไม่ต้องวิ่งหรอก คืนนี้กูเชือดคอหอยมึงแน่”
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที” จิตราร้องหาคนช่วยเมื่อเริ่มหมดแรงวิ่ง
“โอ้ย!” หญิงร้ายร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อฝืนวิ่งต่อไปได้สักพักแล้วหมดแรงล้มลงหัวเข่ากระแทกกับก้อนหินแข็ง หล่อนผวาหนักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามเข้ามาใกล้ๆ จึงฮึดเรี่ยวแรงที่มีลุกขึ้นจะวิ่ง แต่แล้วต้องสะดุ้งกรี๊ดเมื่อได้ยินเสียงตวาดมาใกล้หูแล้ว
“มึงหนีไม่รอดหรอกอีจิตร มึงต้องตายมึงต้องตาย”
“กรี๊ด!” จิตราร้องลั่นเมื่อหันมามองด้านหลังเห็นนายศรถือมีดวิ่งเข้าใส่ร่างในระยะใกล้ตัวแล้ว
“โอ้ย!” นายศรร้องลั่นในตอนที่ร่างกำลังจะวิ่งไปถึงตัวจิตราแล้ว เหตุที่ร้องเพราะโดนวัตถุบางอย่างฟาดเข้าที่น่อง
“แม่นาง!” จิตราครางชื่อของคนที่วิ่งเข้ามาใช้ท่อนไม้ฟาดเข้าที่ขานายศรจนเสียหลักล้มลง แต่กระนั้นฝ่ายนั้นก็ยังไม่ยอมทิ้งมีดในมือ หนำซ้ำยังดีดตัวลงยืนได้อย่างคนไม่มีอาการเจ็บ
จิตราคิดจะวิ่งหนีต่อเมื่อเห็นนายศรลุกขึ้นได้ใหม่ ต่างจากแม่นางที่ตัดสินใจฟาดไม้ในมือใส่แขนข้างที่ชายเหี้ยมถือมีดอยู่ จนมีดกระเด็นออกจากมือชายผู้นั้นได้สำเร็จ
“อีแม่นางมึงทำกูอีสัตว์” นายศรโกรธแค้นที่โดนผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำร้ายได้ถึงสองครั้ง ไม่สนใจที่จะถามว่าคนทำโผล่มาตอนไหน สิ่งที่ตั้งใจคือพุ่งร่างเข้าใส่หวังใช้สองมือขย้ำร่างนั้นให้แหลกเละ
แม่นางยกไม้ในมือคิดจะฟาดใส่ร่างนายศรอีก แต่คราวนี้โดนฝ่ายนั้นจับข้อมือไว้มั่นก่อนจะจับบิดจนต้องร้องโอ้ยปล่อยให้ไม้หล่นจากมือ ด้านนายศรพอเห็นอาวุธแม่นางหล่นลงพื้นแล้วก็จัดการตบหน้าเจ้าตัวด้วยหลังมือเต็มแรงจนร่างบางหันสะบัดล้มกลิ้งไปตามพื้น
“มึงถือไม้มาให้กูทุบหัวมึงเองนะอีเปรต” นายศรก้มลงหยิบท่อนไม้ที่แม่นางใช้ฟาดตนตรงเข้าไปกะจะฟาดใส่ร่างเจ้าของไม้ให้แน่นิ่ง แต่แล้วก็ต้องร้องโอ้ยร่างเซเมื่อโดนอะไรบางอย่างฟาดเข้าที่กลางหลัง หันมามองจึงเห็นว่าเป็นจิตรานั่นเองที่ถือไม้ยืนจังก้าอยู่
“อีจิตรมึงอยากตายก่อนใช่มั้ย งั้นกูจะสนองให้” นายศรตรงเข้าหาจิตราหวังจะฟาดด้วยท่อนไม้ในมือ ไม่สนว่าจิตราจะถือไม้อยู่ในมือเช่นกัน คิดแต่ว่าผู้หญิงอย่างนั้นจะสู้รบปรบมืออะไรกับตนได้ แม่นางเห็นภาพนายศรถลาเข้าหาจิตราจึงรีบยันกายลุกขึ้นพุ่งร่างเข้าแย่งไม้จากมือชายผู้นั้น ปากก็ตะโกน
“คุณจิตรหนีไปก่อน”
จิตราเห็นภาพยื้อแย่งไม้ของแม่นางเพราะฝ่ายนั้นต้องการช่วยตนก็อึ้งอยู่สักพัก แต่เมื่อเห็นแม่นางพลาดท่าเสียทีล้มลงที่พื้นและนายศรตามไปจะฟาดท่อนไม้ใส่หล่อนจึงรีบเข้าช่วยฝ่ายนั้นด้วยการหวดไม้ในมือใส่ร่างนายศรอีกครั้ง แต่แล้วต้องล้มกระเด็นเกิดอาการจุกเสียดไปทั้งหน้าท้องเมื่อโดนฝ่ายนั้นยกเท้าถีบสวนจนไม้หล่นลงจากมือ แม่นางตกใจที่เห็นจิตราสิ้นท่าร้องโอดโอยแล้วนั่งกุมท้องอยู่ โดยที่มีนายศรเดินถือท่อนไม้เข้าหา ในนาทีที่นายศรยกไม้ขึ้นเตรียมหวดใส่ร่างนั้น นางจึงไม่รอช้าที่จะวิ่งไปฉุดแขนเจ้าตัวลุกขึ้นแล้วพาวิ่งหนีจนร่างนั้นพ้นรัศมีของท่อนไม้ที่นายศรตัดสินใจหวดลงมาแล้ว
“คิดจะหนีกูรอดอย่างนั้นเหรออีห่า” นายศรเอ่ยออกมาอย่างเดือดดาลก่อนจะทิ้งท่อนไม้แล้วเดินไปหยิบมีดเล่มที่ตกอยู่วิ่งตามร่างสองหญิงที่กำลังจับมือกันวิ่งหนีเอาตัวรอดกันอุตลุด
ด้านสินก็วิ่งไล่ล่าอาทิตย์กับอิทธิอย่างไม่ลดละ เพราะความเคียดแค้นที่คิดว่าน้องสาวตนสิ้นลมไปแล้วจึงทำให้มีแรงฮึดที่จะตามเอาชีวิตสองคนที่จับมือกันวิ่งหลบห่ากระสุนให้ได้ ชายอันธพาลลืมไปแม้กระทั่งอาการบาดเจ็บที่ของตนที่โดนลูกกระสุนจากฝีมืออาทีตอนก่อนหน้า ส่วนอาทิตย์อาการเพลียแต่ต้นเริ่มส่งผลให้ร่างกายวิ่งได้ช้าลงพลางรู้สึกหอบเหนื่อยหวิวๆ แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังฝืนพาร่างอิทธิหลบวิถีกระสุนได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้งพลางยิงตอบโต้กลับเป็นระยะๆ กระทั่งกระสุนหมด สองคนมองหน้าอย่างอัตโนมัติเมื่อเห็นอาวุธในมือไร้ซึ่งพิษสงลงแล้ว
“กระสุนหมด เราต้องหาที่หลบนายสินนั่นให้ได้แล้วล่ะอิทธิ” อาทิตย์บอกออกมาด้วยเสียงเหนื่อยหอบ อิทธิเห็นอาการก็เข้าใจว่าเจ้าตัวคงจะเพลียมากจึงไม่อยากทำตัวให้มีปัญหาอีก โดยยอมทำตามคำสั่งที่ฝ่ายนั้นบอกทุกอย่าง
สองคนพากันวิ่งลัดเลาะไปตามเงามืดของพุ่มไม้ จนเห็นมุมที่เหมาะแก่การหลบสายตาคนตามล่าจึงเข้าไปซุกตัวอยู่ในสภาพที่กายชิดกันเพราะที่แห่งนั้นนั่นแคบนัก อาทิตย์โอบกอดอิทธิไว้มั่นตามสัญชาตญาณการปกป้อง อิทธิเพียงแต่ลอบมองแต่ยอมรับกับใจว่ารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอยู่ลึกๆ จนเมื่อสองคนได้มองสบตากันในจังหวะหนึ่ง
“ผมขอโทษนะที่ทำให้ทุกอย่างมันวุ่นวาย” อิทธิเอ่ยขึ้นเสียงเบาเมื่อรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้เกิดการไล่ล่าในคืนนี้
“ช่างมันเถอะ ไม่ช้าก็เร็วเหตุการณ์นี้มันก็เกิดขึ้นอยู่ดี เพราะนายศรมีแผนที่จะเข้าครองไร่นี้อยู่แล้ว” อาทิตย์เอ่ยบอก ส่งรอยยิ้มบางๆ เพื่อแสดงออกให้อีกฝ่ายสบายใจ ก่อนจะกอดร่างเจ้าตัวกระชับขึ้นแล้วพาหมอบลงตอนได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินย่ำมาพร้อมเสียงตวาด
“พวกมึงมุดหัวกันอยู่ไหน ออกมาให้กูยิงกบาลซะดีๆ พวกมึงรวมหัวกันฆ่าน้องกู กูต้องล้างแค้นให้น้องกู ออกมาซะดีๆ กูรู้นะว่าพวกมึงซ่อนตัวกันอยู่แถวนี้”
“เสียดายลูกปืนหมด ไม่งั้นฉันจะส่องมันให้” อาทิตย์เอ่ยว่าตอนเห็นร่างสินเดินถือปืนกร่างมองหาตนและอิทธิ
ทางด้านแม่นางกับจิตราที่ขณะนี้กำลังจับมือกันวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงเพราะนายศรได้ถือมีดวิ่งตามไล่มาในระยะใกล้ตัวแล้ว
“ฉันเหนื่อย ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ไม่ไหวแล้ว” จิตราเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหอบเมื่อรู้สึกว่าล้าร่างกายเกินจะวิ่งต่อไปได้แม่นางจึงหันมาบอก
“เราหยุดไม่ได้นะคะคุณจิตรนายศรใกล้ถึงตัวเราแล้ว หากเราหยุดมันต้องฆ่าเราแน่”
“ฆ่าเหรอ ไม่ ไม่ ฉันไม่อยากตาย ฉันยังไม่อยากตาย” จิตราโวยวายขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่าฆ่า นาทีนี้หล่อนทิ้งคำว่าโกรธและเกลียดแม่นางทิ้งไว้ตามริมทางไปเสียหมดโดยยอมให้ฝ่ายนั้นดึงมือวิ่งไปตามทางอย่างว่าง่าย แต่สุดท้ายทั้งสองก็พลาดล้มกลิ้งไปตามกันเมื่อปลายเท้าวิ่งไปเกี่ยวเอากับท่อนไม้ที่วางขวางอยู่
จิตราร้องกรี๊ดเมื่อร่างกลิ้งขมำ ในขณะที่แม่นางยังคงมีสติได้อย่างดีเยี่ยมนางรีบลุกขึ้นเพื่อจะเข้าไปฉุดจิตราให้ลุกขึ้นจะได้วิ่งหนีกันต่อไป แต่แล้วนางก็ต้องร้องลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อเส้นผมโดนกระชากจากทางด้านหลัง
“แม่นาง!” จิตราร้องเรียกอย่างตกใจในตอนที่เห็นร่างแม่นางโดนนายศรกระชากเส้นผมจนหน้าแหงน
“อย่านะนายศร แกจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ” หล่อนร้องห้ามเสียงลั่นตอนเห็นนายศรจ่อคมมีดไว้ที่ลำคอแม่นางทำท่าจะเชือดด้วยสีหน้าและแววตาน่ากลัว เสียงร้องของหล่อนหยุดการกระทำของนายศรได้ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเชือดคอเหยื่อ
“มึงเคยอยากให้มันตายไม่ใช่เหรออีจิตรา ตอนนี้กูก็จะทำให้มึงสมใจแล้วไง มึงจะมากระแดะห้ามกูทำไมอีโรคจิต” นายศรหันมาพูดกับจิตราที่ยันกายลุกขึ้นยืนได้ในตอนนี้ มือข้างหนึ่งชายเหี้ยมยังคงดึ้งรั้งเส้นผมแม่นางเอาไว้ ส่วนอีกข้างยังคงจับมีดแหลมคมจ่อไว้ที่คอหอยเจ้าตัวอยู่ด้วยท่าทีพร้อมเชือดตลอดเวลา
“ฉันไม่ได้ห้ามแก แต่ฉันอยากจะเป็นคนฆ่าอีห่านั่นด้วยตัวฉันเอง” จิตราตั้งสติเอ่ยขึ้น พลางยันกายลุกยืนส่งแววตาชิงชังไปที่แม่นาง
“หมายความว่าไง” นายศรถามอย่างนึกแปลกใจ นึกคิดว่าอีห่านี่มันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเดี๋ยวกลัวเดี๋ยวกล้า ก่อนจะนึกสับสนในสิ่งที่ฝ่ายนั้นเอ่ยบอก
“ฉันรู้แล้วว่ายังไงคืนนี้ฉันก็คงหนีแกไม่รอด แต่ก่อนที่ฉันจะตายฉันขอเป็นคนที่ลงมือฆ่าคนที่ฉันเกลียดมาตลอดชีวิตอย่างอีเปรตนั่นก่อนไม่อย่างนั้นฉันก็คงนอนตายตาไม่หลับ ฉันขอนายศรแค่นี้ได้มั้ย”
“มะ หมายความว่ายังไงคุณจิตร” แม่นางเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ นี่จนป่านนี้จิตรายังคงนึกเกลียดชังนางอยู่อีกเหรอ เท่าที่เดาเหตุการณ์นางเชื่อว่านายศรคงจะเผยธาตุแท้ออกมาแล้วแน่ๆ ถึงได้คิดไล่ฆ่าผู้มีพระคุณแบบนี้
แม่นางมาที่ไร่นี้ก็เพราะขอให้ลุงไกรหารถมาส่งเนื่องจากนางสังหรณ์ใจว่าบุตรชายจะมาที่นี่พร้อมกับอาทีจึงลองเสี่ยงตามมา เรือนหลังแรกที่นางไปตามหาบุตรชายคือเรือนหลังใหญ่ แต่ที่นั่นนางพบแต่เพียงเพลินพิศที่ออกอาการหวาดกลัวนางอย่างเห็นได้ชัด ถ้าให้เดาคงจะเข็ดที่โดนนางตบตีครานั้นน่ะแหละ นางเอ่ยปากถามเพลินพิศถึงบุตรชายของนาง ฝ่ายนั้นบอกไม่รู้ไม่เห็น รู้แต่เพียงว่าตอนนี้เจ้านายตนทั้งสองคืออาทิตย์และจิตรากำลังมุ่งหน้าไปที่เรือนนายศร นางจึงได้รีบตามมาเพราะคิดว่าบางทีบุตรชายของนางอาจจะอยู่ที่นี่ นายศรขอตามมาด้วยแต่นางห้ามไว้เพราะไม่อยากให้เจ้าตัวเผชิญหน้ากับจิตราเท่าไหร่ เป็นห่วงกลัวว่าเจ้าตัวจะโดนจิตราด่าว่าในเรื่องที่ใช้รถของไร่พาตนหนีไป ตอนขึ้นเรือนนางก็บอกให้ลุงใจดีผู้นี้หลบอยู่ในมุมมืดที่คิดว่าจิตราจะมองไม่เห็น ตอนที่นางไปยังเรือนนายศรนางจึงขอไปคนเดียว แต่แล้วพอไปถึงนางก็ต้องตกใจที่เห็นร่างจิตราวิ่งกระเจิดกระเจิงลงจากเรือนตามด้วยเสียงปืนที่ดังขึ้นหนึ่งนัด ก่อนที่นางจะเห็นร่างนายศรถือมีดวิ่งตามจิตราไป ตอนนั้นนางคิดได้เพียงว่าจิตราคงกำลังตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ นางจึงออกวิ่งตามไป โดยฉวยหยิบท่อนใม้ติดมือไปด้วย และก็ได้ใช้งานมันจริงๆ ในตอนที่นางเห็นจิตรากำลังจะโดนทำร้าย นาทีนั้นนางช่วยชีวิตหญิงร้ายผู้นั้นไว้ได้จนถึงนาทีนี้ แล้วสิ่งที่นางกำลังจะได้รับการตอบแทนกลับคือการที่เจ้าตัวคิดจะเชือดคอนางเองอย่างนั้นเหรอ คิดแล้วมันช่างน่าอดสูนัก
“จะหมายความว่าไงล่ะอีขี้ข้า มึงอย่าคิดนะว่าถึงตอนนี้กูจะเห็นความดีของมึง ในอดีตกูเคยเกลียดมึงยังไงกูก็ยังคงจะเกลียดมึงอยู่อย่างนั้นแหละจนกว่ากูจะสิ้นใจ แต่กูคงตายตาหลับหากว่ากูได้เชือดคอมึงทิ้งด้วยมือกูเอง” จิตราถลึงตาเข้าใส่ แม่นางน้ำตาร่วงเผาะด้วยความสะเทือนใจ นางไม่ตอบโต้อะไรอีกนอกจากยืนรับชะตากรรมนิ่งๆ คิดตามคำพูดของดวงหญิงเจ้าของไร่ลำไยว่ากรรมใครก็กรรมมัน บางทีนางกับจิตราอาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันในชาติภพที่แล้วก็เป็นได้
“นายศรส่งมีดให้ฉัน ฉันจะฆ่าอีไพร่นี่ด้วยตัวฉันเอง จากนั้นนายศรจะฆ่าจะแกงฉันยังไงก็เชิญ” จิตราหันไปบอกกับนายศร ซึ่งขณะนี้เกิดอาการลังเลอยู่
“มึงอย่ามาแผนสูงกับกูอีจิตร กูไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างมึงจะกล้าฆ่าแกงใครได้ลงคอ”
ชายเหี้ยมเอ่ยบอกเพราะยังเกรงว่าตัวเองจะโดนจิตราเล่นละครตบตา แต่แล้วก็คลายความแคลงใจลงไปตามคำท้าทายของเจ้าตัว
“เป็นถึงหัวหน้าคนงานอย่ามาขี้ขลาดเพราะกลัวผู้หญิงหลอกนายศร นายศรจะมากลัวอะไรกับฉัน แม้ในมือฉันมีมีดสักสิบเล่ม แต่นายศรมีเพียงมือกับเท้าฉันก็ว่าฉันคงไม่มีปัญญาสู้รบปรบมืออะไรนายศรได้ ส่งมีดให้ฉัน แล้วถอยไปยืนห่างๆ รอดูว่าฉันจะกล้าฆ่าอีห่าแม่นางนี่มั้ย”
“ก็ได้ กูว่ามันก็คงสนุกดีเหมือนกันกับการยืนลุ้นว่ามึงจะกล้าฆ่าอีแม่นางนี่มั้ย อย่างที่มึงบอกนั่นแหละ คนอย่างมึงแม้มีอาวุธครบมือก็คงไม่มีปัญญาทำอะไรกูได้ เอาไป แล้วก็เชือดคออีแม่นางนี้ให้กูดู อย่าตุกติกนะมึง ไม่งั้นกูจะเชือดคอมึงคนแรก” นายศรยื่นมีดให้กับจิตรา ปล่อยร่างแม่นางให้เป็นอิสระ จิตรายิ้มร้ายรับมีดมาถือไว้ในมือเดินตรงเข้าหาแม่นางที่ถอยร่นออกไปด้วยความกลัว
“มึงไม่ต้องถอยหนีอีไพร่ คืนนี้แหละที่กูจะสมหวังกับการได้ฆ่ามึงด้วยตัวกูเอง” จิตราตวาดเข้าใส่นายศรยิ้มพอใจกับภาพที่เห็นส่วนแม่นางได้แต่เอ่ยอ้อนวอนให้จิตราได้คิด
“ฆ่าคนมันบาปนักนะคะคุณจิตร คุณจิตรคิดจะฆ่าดิฉันจริงๆ เหรอคะ” จิตราไม่ตอบว่าอะไรนอกจากโน้มหน้าลงไปใกล้ๆ แม่นางขณะที่เดินไล่เจ้าตัวไปไกลร่างนายศรแล้ว
“ตบหน้าฉันเดี๋ยวนี้แม่นาง ถ้าแกอยากรอด” หล่อนแอบเอ่ยออกมาเบาๆ แม่นางมองหน้าอย่างนึกงงงวยว่านี่มันอะไรกัน
“ฉันบอกให้ตบไง ตบ!” จิตราสั่งใหม่พลางถลึงตาบังคับ แม่นางจึงจำใจทำตามแต่ก็ไม่แรงมากนัก จิตราแม่จะขัดใจในท่าทีอ้อยสร้อยของแม่นาง แต่จริตที่เคยมีติดตัวทำให้หล่อนแกล้งหน้าหันประหนึ่งว่าโดนฝ่ามือฟาดเต็มใบหน้าร้องกรี๊ดขึ้น
“กรี๊ด! อีแม่นางมึงตบหน้ากู นายศรช่วยฉันหน่อย ช่วยมาจับอีนี่ให้มันสิ้นฤทธิ์ทีฉันจะได้จัดการมันง่ายๆ” ประโยคหลังนางหันมาสั่งนายศร ซึ่งชายเหี้ยมก็ยอมเดินเข้ามาทำตามเพราะนึกขัดใจในความชักช้าและเชื่อตามที่สายตาเห็นว่าจิตราโดนตบหน้าจนหันสะบัดจริง
นายศรเดินผ่านร่างจิตราเพื่อไปจับตัวแม่นางแต่มือยังไม่ทันได้แตะตัวฝ่ายนั้นชายเหี้ยมก็ต้องร้องลั่นตาเหลือกลานเมื่อรู้สึกว่ามีสิ่งแหลมคมทิ่มเสียบร่างมาจากทางด้านหลัง
“มึงว่ากูไม่กล้าฆ่าใครใช่มั้ยไอ้ชั่ว มึงว่ากูไม่กล้าใครใช่มั้ยไอ้ทรยศ ไอ้อัปรีย์” จิตราหลุดคำด่าออกมาอย่างคนบันดาลโทสะก่อนจะชักมีดกลับแล้วเสียบไปยังร่างนายศรอยู่อย่านั้นซ้ำหลายครั้ง แม่นางร้องกรี๊ดลั่นในตอนที่ร่างนายศรล้มทรุบลงแทบเท้าแล้วจิตราตามมากระทืบหลังซ้ำอย่างคนคุมสติไม่อยู่จนนายศรกระอักเลือดกายกระตุก
“มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้ศร มึงทำให้ไว้ใจกูก็จะไว้ใจแต่ถ้ามึงทำกูเกลียดเมื่อไหร่มึงก็อย่าคิดว่ากูจะไม่กล้าฆ่ามึง” จิตราออกแรงกระทืบร่างนายศรอย่างบ้าคลั่ง ร้อนถึงแม่นางที่ต้องรั้งตัวห้ามเอาไว้เพราะสะเทือนใจกับภาพที่เห็นจนจะเป็นลม
“พอแล้วคุณจิตร พอนะคะ นายศรคงไม่รอดแล้ว พอแล้วนะคะ พอแล้ว”
จิตรายอมสงบสติอารมณ์หันมองหน้าแม่นาง ถึงตอนนี้แม่นางผงะร่างเล็กน้อยเพราะคิดว่าจิตราอาจจะฆ่าตนอีกคน จิตราพอเห็นอาการนั่นจึงแสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยการทิ้งมีดลงจากมือเอ่ยบอก
“ไม่ต้องกลัวฉัน ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกแม่นาง วันนี้ฉันรู้แล้วว่าใครมันทรยศฉันกับพี่จันทร์” แม่นางยิ้มยินดีน้ำตารื้น แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นอาการตกตะลึงเมื่อเห็นร่างคนตรงหน้ากระตุกตาเหลือกเนื่องจากโดนนายศรที่โซเซลุกขึ้นมาหยิบมีดขึ้นเสียบทะลุจากทางด้านหลังถึงสองครั้ง
“คุณจิตร! ไม่นะ” นางร้องลั่นตอนเห็นร่างของจิตราค่อยๆ ทรุดลงกับพื้น ในขณะที่นายศรเอ่ยคำราม
“หากกูต้องตายมึงก็อย่าคิดว่ามึงจะรอดอีจิตร” ชายเหี้ยมชักมีดออกจากร่างจิตราเตรียมยกเท้ากระทืบซ้ำเมื่อร่างนั้นล้มลงกับพื้นนอนตาเหลือกอยู่ นาทีนั้นแม่นางตั้งสติโดยไวแล้วจับขาข้างที่นายศรยกขึ้นกระชากจนเจ้าตัวล้มล้งร่างกระแทกพื้นมีดหล่นจากมือ ฝ่ายนั้นตะกายร่างจะหยิบมีดนางจึงไม่รอช้าที่จะพุ่งร่างกายที่ครบสามสิบสองอยู่ไปหยิบมาถือไว้ในมือก่อนแล้วหันมาจัดการจ้วงแทงลงไปยังอกข้างซ้ายของนายศรทันที ส่งผลให้ร่างนายศรสะดุ้งเฮือกนัยน์ตาถลน ด้วยความตกใจแม่นางจึงชักมีดกลับแล้วแทงซ้ำลงไปใหม่ กายนายศรจึงสะดุ้งเฮือกอีกครั้งตามด้วยอาการปากคอสั่นและมือไม้เกร็ง พยายามพูดออกมากระท่อนกระแท่น
“อะ อี มะแม่นาง มึงขะ ฆ่า กะกู มะ มึงฆ่ากู”
ที่สุดร่างนั้นก็แน่นิ่งไปต่อหน้าต่อตา แม่นางถอยร่างออกมาอย่างลนลานก่อนจะหันไปดูอาการจิตราที่กำลังหายใจรวยรินอยู่
“คุณจิตรแข็งใจไว้นะคะ แข็งใจไว้” นางละล่ำละลั่กบอกฝ่ายนั้นพลางพยุงเจ้าตัวเพื่อพาร่างหาทางออกจากป่านี้ แล้วก็ใจชื้นเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกจากลุงไกร
“แม่นาง แม่นาง อยู่ไหน อยู่แถวนี้มั้ย แม่นาง”
“ลุงไกรฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่ ช่วยคุณจิตรด้วยลุงไกร ช่วยคุณจิตรด้วย” นางส่งเสียงบอกไปสักพักก็เห็นลุงไกรวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา
ทางด้านสิน อาทิตย์ และอิทธิ ที่ต่างฝ่ายต่างได้เผชิญหน้ากันแล้วเพราะสินได้ตัดสินใจยิงกราดไปทั้งป่าทำให้อาทิตย์จำใจพาอิทธิออกจากที่ซ่อนและได้เผชิญกับสินในที่สุด สินนั้นตั้งใจจะยิงคนทั้งคู่ทิ้งซะให้สมใจ แต่อนิจจา กระสุนนั้นได้หมดลงเสียก่อน ในนาทีนั้นอาทิตย์จึงไม่รอช้าที่จะกระโจนเข้าชกต่อยชายอันธพาล คนทั้งคู่จึงได้แลกหมัดแลกเท้ากันไปมา ด้วยเรี่ยวแรงที่หดหายไปจากการถ่ายเลือดให้น้องชายและตามนิสัยที่ไม่ใช่อันธพาลโดยสันดานทำให้อาทิตย์พลาดท่าในตอนหนึ่ง สินกำลังจะเข้าซ้ำเติมแต่ก็โดนอิทธิเข้าขวางไว้ ซึ่งเปรียบไปก็เป็นมวยที่ถูกคู่เพราะอิทธิเองก็มีเชื้อนักเลงอยู่ในกายอยู่ไม่น้อย สองคนที่แลกหมัดแลกเท้ากันตอนนี้อย่างถึงรสถึงชาติซัดกันไปมาจึงกลายเป็นอิทธิและสิน แต่ไม่ว่าจะใจนักเลงเพียงใดอิทธิก็เรี่ยวแรงถดถอยลงเหมือนกันเพราะเผชิญกับเรื่องราววุ่นวายและการหนีเอาตัวรอดมาก่อนหน้า ในตอนหนึ่งเด็กหนุ่มจึงพลาดท่าเสียทีสินจนโดนจับร่างล็อกไว้เป็นตัวประกันจนได้
“มึงเก่งนักใช่มั้ยไอ้ลูกหมา กูจะจับมึงหักคอทิ้งซะเดี๋ยวนี้แหละเพื่อแก้แค้นที่มึงฆ่าอีส้ม” สินเอ่ยบอกเสียงกร้าว อาทิตย์ตรงจะเข้าช่วย แต่เมื่อเห็นสินเตรียมจะจับลำคออิทธิหักทิ้งด้วยมือเปล่าก็ชะงักไว้เอ่ยขึ้น
“ปล่อยอิทธิซะนายสินนายแน่ใจได้ไงว่าส้มตายแล้ว”
“จะตายไม่ตายไอ้อิทธิมันก็ต้องชดใช้ มึงอีกคน จัดการไอ้ลูกหมานี่เสร็จมึงนั่นแหละจะเป็นรายต่อไป” สินเอ่ยตอบโต้ อาทิตย์มองสบตาอิทธิคิดอยู่ว่าจะช่วยเจ้าตัวยังไง
“คุณอาทิตย์ตามไปช่วยคุณจิตรก่อนเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผม” อิทธิเอ่ยบอกเมื่อคิดได้ว่าอีกทางด้านหนึ่งจิตราก็คงจะวิ่งหนีคมมีดนายศรอยู่เหมือนกัน อาทิตย์แม้จะนึกห่วงตาม แต่จะให้เขาทิ้งอิทธิไปแบบนี้ก็ทำไม่ลง จึงเอ่ยถามสินเพื่อหาทางช่วยหนุ่มน้อย
“ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะยอมปล่อยอิทธินายสิน”
“มึงไม่ต้องทำอะไรหรอกไอ้อาทิตย์เพราะยังไงกูก็ไม่มีทางปล่อยให้ไอ้อิทธินี้รอดไปได้หรอก กูจะฆ่ามันทิ้งให้มึงเห็นเป็นบุญตานะไอ้คนมีการศึกษา” สินตอบออกมากึ่งประชดประชัน อาทิตย์จึงอดที่จะมองไปยังอิทธิด้วยแววตาอดห่วงใยไม่ได้ อิทธิรับรู้ได้ถึงความห่วงใยในแววตานั่น รู้สึกอิ่มใจอยู่ลึกๆ ที่เห็นอาทิตย์ไม่ทิ้งตนไปแบบนี้ทั้งๆ ที่ในใจเจ้าตัวก็น่าจะร้อนรนอยากจะไปช่วยมารดาอยู่เช่นกัน เด็กหนุ่มส่งยิ้มบางๆ ให้ฝ่ายนั้นคลายความกังวลต่างๆ ที่เกิดขึ้นภายในใจตอนนี้เพราะเชื่อแน่ว่าตัวเองรอดพ้นจากการโดนพันธนาการคราวนี้แน่ ไอ้สินมันก็แค่อันธพาลปลายแถว ขนาดโดนกลุ่มวายร้ายที่มีทั้งมีดทั้งปืนเขายังเอาตัวรอดมาได้นับประสาอะไรกับการโดนจับร่างไว้ด้วยมือเปล่าแบบนี้ ไอ้สินมึงรู้จักกูน้อยไป
“มึงยิ้มอะไรไอ้อิทธิ จะตายแล้วยังอารมณ์ดีนะมึง” สินเอ่ยตวาดเมื่อนึกไม่พอใจในรอยยิ้มบางๆ ของอิทธิ
โปรดติดตามตอนต่อไป (อวสาน)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
