ตอนที่ 33
อาทีเริ่มไว้ใจพี่ชายเมื่อพูดคุยกันต่อสักระยะ แต่กระนั้นหนุ่มน้อยก็ขอเวลาทำใจก่อนที่จะกลับไปเผชิญหน้ามารดาจริงๆ เด็กแหนุ่มยอมให้พี่ชายขับรถไปส่งที่ไร่ที่ตนพักอยู่ตอนนี้ตอนบอกขอตัวกลับแล้วพี่ชายอาสาจะส่ง
ตอนแรกอิทธิไม่ยอมขึ้นรถไปด้วย อาทีต้องใช้วาจาเกลี้ยกล่อมอยู่นานเพื่อนรักจึงยอมในตอนท้าย
“มึงไปนั่งคู่พี่อาทิตย์ไป กูเหนื่อย เพลียด้วย ขอนั่งข้างหลังแล้วกัน กูจะนอน” หนุ่มน้อยบอกกับเพื่อนแล้วหายไปนั่งล้มตัวนอนตรงเบาะหลังก่อนใครเพื่อน ไม่สนว่าสองคนที่ยังไม่เข้าไปในตัวรถจะยืนพูดคุยอะไรกันต่อ
“ทำเป็นเล่นตัว โธ่ ไอ้อาทีไม่รบเร้าฉันก็ไม่คิดจะง้อนายหรอก” อาทิตย์เอ่ยแหย่ก่อน ไม่ได้คิดจริงจังในคำพูด แค่อยากเห็นอาการแง่งอนของอิทธิบ้างก็เท่านั้น เชื่อว่าจิตใจเจ้าตัวตอนนี้คงไม่โดนแรงแค้นบดบังไปเสียหมด เชื่อเหอะว่าจากการยืนสบสายตากันเป็นานเมื่อครู่เขาเริ่มเห็นเงารักบางๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้น ซึ่งฝ่ายนั้นอาจะรู้ตัวแต่ยังไม่ อาจยอมรับก็ได้ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่เขากับเจ้าตัวจะมาตกลงกันเรื่องหัวใจ รอให้เรื่องราววุ่นวายภายในไร่สงบลงเสียก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นเขาจะเป็นคนทำให้เงารักที่เป็นดั่งม่านบางๆ ก่อตัวขึ้นเป็นกำแพงหนาเพื่อบดบังแรงแค้นทั้งหมดไม่ให้มันแผ่ขยายอานุภาคเข้ามาทำลายล้างคนรอบกายและไร่ของเขาได้อีก
“ก็ถ้าอาทีไม่รบเร้าคิดเหรอครับว่าผมจะยอมขึ้นรถไปนั่งคู่กับคุณ” อิทธิโต้กลับอย่างฉับไวเช่นกัน
“ปากคอยังร้ายใช้ได้เหมือนเดิมนะนายอิทธิ”
“ไม่ได้ร้ายแค่ปากหรอก จิตใจผมก็พร้อมจะร้ายได้ทุกเมื่อ อย่ามากระตุ้นก็แล้วกัน”
อาทิตย์กำลังจะโต้กลับแต่ก็ต้องชะงักเมื่อน้องชายเปิดประตูรถออกมาตะโกนใส่
“สองคนจะทะเลาะกันอีกนานมั้ย เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว เหนียวตัวก็ปานนั้น อยากกลับแล้วโว้ย”
“เออ ไอ้คุณชาย อย่าบ่นไปกลับเข้าไป อยากกินอะไรบอกมาผ่านตลาดเดี๋ยวแวะซื้อให้” อาทิตย์หันไปผลักศีรษะน้องชายให้หายเข้าไปในรถ ไม่รอฟังคำตอบที่ถาม เพราะแม้น้องชายไม่บอกก็ตั้งใจจะแวะซื้อเสบียงและข้าวของต่างๆ ที่คิดว่าเจ้าตัวจำเป็นต้องใช้ให้อยู่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าน้องชายไปอยู่ที่ไร่คนอื่นจะลำบากหรือเปล่า
“นายด้วย หิวหรือเปล่าล่ะ อยากกินอะไรก็บอกนะ”
ตอนร่างน้องชายหายไปแล้วอาทิตย์จึงหันมาคุยกับอิทธิ ซึ่งก็ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ เมื่อฝ่ายนั้นเดินขึ้นไปรถไปเสียเฉยๆ
“ให้มันได้อย่างนี้สิ พูดดีด้วยก็ไม่ตอบ พอร้ายเข้าหน่อยล่ะเถียงเป็นไฟ” ชายหนุ่มเอ่ยบ่นตามหลังส่ายหน้านิดๆ แล้วเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที เอี้ยวตัวมองด้านหลังเห็นน้องชายนอนหลับตาอยู่ จึงโน้มใบหน้าไปจุมพิตเข้าที่แก้มคนที่นั่งหน้าตึงข้างๆ
อิทธิสะดุ้งตกใจเมื่อโดนรุกรานอย่างไม่ทันตั้งตัว กำลังจะหันมาจัดการคนกระทำแต่พอเห็นเจ้าตัวมองไปยังร่างของคนที่นอนหลับตาอยู่จึงไม่กล้าเอ่ยหรือทำอะไร
อาทิตย์ยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อคิดว่าตนเป็นต่อหลังจากที่อิทธิไม่สามารถส่งเสียงเอะอะหรือทำอะไรตนได้ ด้านอิทธินั้นได้แต่นั่งนิ่งๆ เพราะทั้งรู้สึกโกรธและซาบซ่านอย่างประหลาดจากการโดนคนข้างๆ จุมพิตเข้าที่ใบหน้า เด็กหนุ่มตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าหัวใจที่เต้นผิดจังหวะตอนนี้เกิดจากอารมณ์ใดกันแน่
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นหลังคนนั่งข้างๆ หันไปสตาร์ทแล้ว หนุ่มน้อยหลับตาลงไล่อารมณ์ฝ่ายซาบซ่านให้พ้นไปจากใจ เขาต้องไม่หวั่นไหวกับบุตรชายของศัตรู เขาต้องเข้มแข็งและหนักแน่นกับการทวงแค้นคืนให้มารดา เข้าต้อง…
“เฮ้ย! อะไรวะ” ระหว่างหลับตาคิดอยู่นั้นก็ต้องสะดุ้งขึ้นอีกครั้ง คราวนี้หลุดปากโวยวายออกมาอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือมาขยำเข้าที่เป้ากางเกง
“เฮ้ย! โทษทีนึกว่าเกียร์รถ จับผิดน่ะ” อาทิตย์ตอบหน้าตาย ยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ลอบยิ้มมุมปากนิดๆ เมื่อเห็นคนที่ตนแกล้งแหย่เล่นผิวหน้าแดงซ่านอย่างเห็นได้ชัด
“ไอ้…” อิทธิเอ่ยปากจะว่าแต่แล้วก็ไม่ทันเสียงของเพื่อนรักที่เอ่ยออกมาทั้งๆ ที่ตายังหลับอยู่
“เกรงใจคนจะนอนกันบ้างนะทั้งสองคนน่ะ”
อาทิตย์ยิ้มอย่างผู้ชนะอีกครั้งเมื่อคำพูดของน้องเป็นดั่งผ้ามาปิดปากอิทธิที่กำลังจะเอ่ยว่าตน สุดท้ายชายหนุ่มจึงออกรถไปพร้อมผิวปากเบาๆ เล่นอย่างอารมณ์ดี โดยมีอิทธินั่งหน้าตึงอยู่ข้างๆ อดชำเลืองมองไม่ได้ที่เห็นเจ้าตัวขยับตัวชิดประตูอย่างกับว่าจะพ้นรัศมีมือเขาไปได้หากว่าเขาคิดจะเอื้อมไปแกล้งลวนลามอีกจริงๆ แต่เพราะกรงใจน้องชายที่กำลังนอนอยู่จึงไม่อยากจะพูดอะไรมาก ได้แต่ส่ายตายิ้มๆ เลิกผิวปากแล้วขับรถไปเงียบๆ กระทั่งถึงตลาดจึงหาที่จอดแล้วปลุกน้องชายที่หลับไปแล้วให้ลงมาหาอะไรทานและก็เลือกซื้อของใช้ที่จำเป็น
อาทีไม่อาจขัดพี่ชายเพราะหลายวันแล้วที่ตัวเองยังไม่ได้ทานอะไรที่เป็นของชอบจริงๆ การอยู่ที่ไร่ลำไยของญาติลุงไกรหนุ่มน้อยก็ยอมปรับตัวอยู่กินแบบตามมีตามเกิด วันไหนมีเสบียงอะไรมาให้ก็กินๆ ไป เพราะไม่อยากสร้างความลำบากใจให้กับแม่นางและเพื่อนรักได้นึกห่วงที่เห็นว่าตนลำบาก หนุ่มน้อยจึงเดินเลือกซื้อโน่นซื้อนี้นำไปก่อน ปล่อยให้สองคนเดินเคียงกันอยู่ทางด้านหลัง
“นานแล้วนะที่ฉันไม่เห็นอาทีมันร่าเริงแบบนี้” อาทิตย์เอ่ยขึ้นตอนเห็นร่างน้องชายมีความสุขกับการเดินเลือกโน่นเลือกนี่ข้างหน้า ส่วนอิทธินั่นเฉยๆ เพราะเห็นอาทีร่างเริงแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรตอนอยู่กับตน การที่อาทิตย์เอ่ยออกมาแบบนี้ก็คงจะเคยเห็นเพื่อนของตนเพียงแค่ด้านเด็กเก็บกดที่คอยโต้แย้งหรือถกเถียงกับมารดาที่ไม่เคยพูดดีๆ กันสักวันน่ะแหละ
“ไอ้อาทีมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ ที่คุณไม่เคยเห็นก็เพราะแม่คุณน่ะแหละสร้างภาพให้มันต้องเป็นเด็กก้าวร้าวต่อหน้าคุณ” เด็กหนุ่มบอกออกมาตรงๆ หากว่าอาทิตย์จะโกรธก็ช่าง มันถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะพูดเรื่องนี้บ้าง
“ฉันก็กำลังจะผสานรอยร้าวที่ว่านั่นนะ แต่ก็ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน” อาทิตย์บอก หนักใจอยู่เหมือนกันกับการเป็นคนเชื่อมความสัมพันธ์ให้มารดาและน้องชายหันมาพูดจากันดีๆ อิทธิลอบเห็นอาการถอนหายใจ อยากจะเอ่ยให้กำลังใจ แต่ติดที่คิดว่าตนยังไม่ได้ทวงแค้นใดๆ คืนให้มารดาเลย แล้วจู่ๆ จะมายอมญาติดีกับผู้ชายคนนี้อย่างนั้นหรือ มันจะง่ายไปหน่อยมั้ยกับการยอมลงเอยแบบนี้
“ช่างเถอะ ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น อย่างน้อยๆ ฉันก็รู้ว่าฉันพยามแล้ว ส่วนผลที่ออกมาจะเป็นยังไงก็สุดแล้วแต่ฟ้าจะเห็นใจฉันก็แล้วกัน ว่าแต่นายเถอะ ไม่เห็นเลือกซื้ออะไรเลย เลือกเผื่อแม่นางและลุงไกรด้วยก็ได้นะ ถือว่าฉันตอบแทนที่ช่วยดูแลน้องชายฉันก็แล้วกัน” หลังปลงตกเสร็จอาทิตย์จึงหันมาบอกคนข้างๆ ด้วยรอยยิ้ม อิทธิซึ่งกำลังนึกต่อต้านอยู่ จึงไม่ยอมรับความหวังดีโดยง่าย
“คุณซื้อให้น้องชายคุณคนเดียวพอแล้ว ผมกับแม่นางเป็นคนนอก คงไม่อาจรับความหวังดีได้ ส่วนลุงไกรหากคุณเมตตาคุณก็เลือกซื้อให้แกเองละกัน” เอ่ยเสร็จก็คิดจะเดินหนีเพราะไม่แน่ว่าตัวเองจะใจอ่อนเข้าจนได้หากได้อยู่ใกล้กับอาทิตย์นานเกินไป
“ไม่เอาน่าอิทธิ เราพักรบกันชั่วคราวได้มั้ย ตอนนี้ฉันกำลังจะทำสถานการณ์ให้มันดีขึ้นนะ นายจะช่วยฉันหน่อยไม่ได้หรือไง”
อาทิตย์รั้งเอาไว้โดยบอกเสียงอ่อนโรย ลำพังเรื่องน้องชายกับมารดาก็หนักใจพอสมควรแล้ว อารมณ์นี้ตอนนี้อยากให้อิทธินึกเห็นใจตนบ้าง ไม่ได้เลยเชียวหรือ
“ในเมื่อคุณรู้ข้อเท็จจริงไปหมดแล้วถึงสิ่งที่ผมกับแม่ผมโดน คุณยังคิดว่าครอบครัวคุณกับผมและแม่จะต่อกันติดอีกเหรอครับ มันคงเป็นไปได้ยากกว่างมเข็มในมหาสมุทร” อิทธิตอบกลับอย่างหนักแน่น แม้จะนึกสับสนอยู่บ้างบางจังหวะก็ตาม แต่ทุกครั้งที่สับสนก็มักจะดึงเอาภาพที่มารดาโดนทำร้ายมากระตุ้นให้ใจได้เคียดแค้นดังเดิม ซึ่งมันก็ได้ผล
“ฉันยอมรับและยอมเข้าใจในจุดนี้ก็ได้ ฉันคิดว่าหากนายคิดจะแก้แค้นครอบครัวฉันจริงๆ นายคงทำได้ไม่ยากหรอก แต่กับอีกครอบครัวนึงล่ะ นายศร นายสิน ยัยส้ม เคยสักครั้งมั้ยที่พวกเขาจะมาพูดดีๆ กับนาย ฉันรู้ว่านายก็คงเคียดแค้นครอบครัวนั้นไม่ต่างจากครอบครัวฉันหรอก และการที่นายคิดจะไปราวีพวกเขาฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ บัญชีเล่มที่มีปัญหานั่น หากแม่นางไม่ได้เป็นคนแก้ ก็คงไม่มีใครที่จะแก้ได้ถ้าไม่ใช่นายศร เรื่องโกงกินไร่นายศรเคยทำมาแล้วสมัยที่ฉันยังเด็กๆ แต่ก็รอดไปเพราะแม่ฉันถือหางเอาไว้ แต่หากคราวนี้นายยอมลดละเลิกแรงแค้นที่นายมีต่อแม่ฉันชั่วคราว แล้วลองเปิดใจคุยกับฉันดีๆ รอให้ฉันสะสางปัญหาและจับผิดนายศรได้สำเร็จเพราะทำให้แม่ฉันเลิกเข้าข้างได้ ถึงคราวนั้นโอกาสที่นายจะแก้แค้นคืนให้แม่นางมันเป็นไปได้สูงกว่าตอนนี้นะ เพราะฉันคนหนึ่งล่ะที่จะไม่ยอมให้นายแก้แค้นเพียงลำพัง หากว่านายศรผิดจริงก็เท่ากับว่ามันทรยศแม่ฉันกับป้าฉันมานาน เราสองคนมาร่วมทวงความยุติธรรมคืนให้กับคนที่มีพระคุณกับเราไม่ดีกว่าการที่เรามาราวีกันเองเหรอ ซึ่งมันมีแต่เสียกับเสีย และคนที่ได้ประโยชน์เป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่นายศร นายลองนึกดูดีๆ นะ จริงอยู่ว่าที่ผ่านมาพฤติกรรมฉันมันก็เลวร้ายพอๆ กับแม่ฉัน แต่นั่นฉันคิดเพียงจะเอาชนะทิฐิของนายเท่านั้น ฉันไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายและวุ่นวายได้ขนาดนี้ มีทางไหนที่นายจะยอมญาติดีกับฉันง่ายๆ นายลองบอกมาซิ หากมันไม่เหลือบ่ากว่าแรงฉันจะยอมทำตามข้อเสนอ” อาทิตย์เอ่ยบอกยืดยาว สุดจะคาดเดาว่ามันจะได้ผลหรือไม่กับความหวังที่จะบั่นทอนความแค้นในใจของคนตรงหน้าให้เบาบางลง ที่สุดก็ต้องผิดหวังเมื่อคนๆ นั้นตอบกลับมาว่า
“คุณจะพยายามทำให้แม่คุณกับน้องคุณดีกันคุณก็ทำไปคุณอาทิตย์ แต่หากคุณคิดให้ผมรู้สึกดีๆ กับแม่คุณไปด้วย เลิกล้มความคิดซะเถอะ” อิทธิเดินตรงไปหาอาทีหลังเอ่ยจบ เด็กหนุ่มแสร้งยิ้มแย้มเล่นหัวกับเพื่อนรักทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้ปวดร้าวและสับสนอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่ต้องเผชิญ อาทิตย์มาเกลี้ยกล่อมเขาช้าไป หากชายหนุ่มผู้นี้มาพูดจาดีๆ ให้น่าฟังแบบนี้ซะตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องแตกหักเขาก็อาจจะยอมรับฟัง แต่ ณ วินาที สิ่งที่เขาต้องทำคือเรียกความชอบธรรมคืนให้มารดาเท่านั้น จริงอยู่ที่เขาอาจเป็นเพียงแค่เด็กชายตัวเล็กๆ ซึ่งเสี่ยงต่อการพลาดท่าโดนรุมทำร้ายเสียเองหากว่ากลับเข้าไปเขตไร่อัปยศนั้นอีกครั้ง แต่ไม่เป็นไรหรอก หากแม้นลมหายใจจะปลิดปลิวเพราะสู้เพียงลำพังไม่ไหว อย่างน้อยเขาก็ยังดีใจที่ว่าได้พยายามสุดใจขาดแล้วกับการทวงแค้นคืนให้ผู้ให้กำเนิด
“โธ่อิทธิ ทำไมนายไม่ฟังฉันบ้างนะ” อาทิตย์ยืนท้อใจตามหลัง ก่อนจะเดินตามไปสมทบกับทั้งน้องชายและคนที่ตนนึกห่วงใยในความคิดที่มีแต่แรงอาฆาต
อาทิตย์ปัดความไม่สบายใจทิ้งไปเมื่ออยู่ต่อหน้าน้องชาย ในเมื่อเห็นน้องชายยิ้มแย้มเขาก็ไม่ควรที่จะตีสีหน้าเครียดขรึมให้ได้เห็น ชายหนุ่มคอยเอาใจน้องชายทุกอย่าง ไม่ว่าฝ่ายนั้นอยากซื้ออะไรอยากได้อะไรก็ไม่เคยขัด อิทธิเดินตามหลังมองสังเกตพฤติกรรมพี่ชายกับน้องชายที่หันหน้ามาดีต่อกันอย่างผิดสังเกต จากที่สองคนเคยแต่บึ้งตึงให้กันทำไมวันนี้ดูร่าเริงให้กันได้มากมายขนาดนี้ เริ่มคิดตามในคำพูดของอาทิตย์ที่เอ่ยทำนองว่าวันนี้ดูน้องชายตัวเองร่างเริงกว่าวันไหนๆ เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกอย่างนั้น เมื่อสังเกตอาการเพื่อนรักไปนานๆ ไม่รู้สินะ เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับภาพที่เห็น จะว่ายินดีที่เพื่อนมีความสุขมันก็ไม่ใช่เสียทั้งหมด เพราะมันเหมือนมีความกังวลใจอะไรบางอย่างอยู่ลึกๆ
อิทธิหยุดเดินในตอนที่เห็นเพื่อนรักที่เดินคู่พี่ชายหยุดยืนมองเข้าไปยังร้านๆ หนึ่ง แล้วหันมาเอ่ยอะไรบางอย่างกับพี่ชายพลางชี้ไม้ชี้มือเข้าไปยังร้านนั้น เด็กหนุ่มมองตามนิ้วมือของเพื่อนที่ชี้ไป ใจหายวาบเมื่อเห็นว่าร้านนั้นเป็นร้านจำหน่ายหีบศพ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปยังร่างเพื่อนแล้วปัดแขนเจ้าตัวที่กำลังชี้ค้างอยู่เอ่ยตวาด
“มึงเป็นบ้าเหรออาที มายืนสนอกสนใจอะไรกับโลงศพ”
“เป็นบ้าอะไรของนายอิทธิ น้องฉันสนใจโลงศพที่ไหน หันไปดูซิว่าร้านที่ติดกับร้านขายโลงศพนั่นมันเป็นร้านเสื้อผ้าคนแก่ อาทีมันอยากซื้อไปฝากลุงไกรเลยชี้ให้ฉันดู เพี้ยนใหญ่นะนายนี่ คนมีความแค้นสุมอก เพี้ยนๆ กันแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง” อาทิตย์เอ่ยว่าคนตวาดน้องชายตน อิทธิรีบหันมองกลับไปยังทิศทางที่ว่า รู้สึกอายเมื่อเห็นว่าตรงนั้นเป็นร้านขายเสื้อผ้าคนแก่จริงๆ เพราะความกังวลบ้าๆ นั่นแท้ๆ เชียวถึงคิดเตลิดเปิดเปิงว่าเพื่อนกำลังยืนชี้หีบศพ
“ขอโทษ เข้าใจผิด” อิทธิหันมาบอก แล้วรีบเดินนำหนีไป อาทิตย์ส่ายหน้าตามหลัง ก่อนจะมาสนใจคำพูดน้องชายที่เอ่ยให้ได้ยินอย่างน่าตกใจว่า
“แต่โลงศพเดี๋ยวนี้มันก็สวยดีเนาะพี่อาทิตย์ น่านอนดี”
“เป็นบ้าอีกคนเหรอไอ้อาที พูดอะไรของแก ไป จะซื้อเสื้อให้ลุงไกรก็ไปเลือก” ชายหนุ่มตวาดน้องชายแล้วผลักร่างเจ้าตัวให้เข้าไปในร้านเสื้อผ้า พอร่างน้องชายหายไปในร้าน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรดลใจให้ตนหันไปมองร้านหีบศพนั่นอีกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
