วันนี้รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย เลยยังไม่ได้เขียนตอนใหม่เลยครับ
ถ้าคืนนี้ดีขึ้นจะลุกมาเขียนให้อ่านนะครับ อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะครับ
ตอนที่ 3 แก้แค้น
คีย์กลับมาที่ห้องก็นอนไม่หลับ เพราะหงุดหงิดกับท่าทางของธรเอามากๆ :m16:เขาไม่เคยโดนใครยิ้มให้อย่างนี้มาก่อน ยิ่งคิดคีย์ก็ยิ่งโกรธจะต้องหาทางแก้แค้นคืนให้ได้ ไม่งั้นก็ไม่ใช่ไอ้คีย์แล้วถ้าปล่อยไว้แบบนี้ คีย์บอกกับตัวเองก่อนที่จะนอนหลับไป
“แดงไปเรียกคุณคีย์ให้หน่อยสิ สายมากแล้วเดี๋ยวต้องเข้าไปช่วงงานในไร่อีก” ธรบอกคนสนิทให้ไปปลุกคีย์
ก่อนที่แดงจะเดินออกจากห้องอาหารไป คีย์ก็เดินสวนเข้ามาพอดีและเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ธรมองอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แดงก็ตักข้าวให้ทันที
“กินเยอะๆนะวันนี้มีงานทำเยอะเลย” ธรบอกคีย์ที่ทำเป็นไม่สนใจกินข้าวต่อไป
“กินผักด้วย อย่าลืมสิ” ธรตักผัดผักใส่จานข้าวคีย์เหมือนเมื่อวานตอนเย็น
“ก็บอกว่าไม่กินไง จำไม่ได้หรอหรือว่าไม่มีสมองช่วยจำ” คีย์เงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“สมองนะมีแล้วก็จำได้ด้วย แต่เราก็หัดจำไว้ด้วยว่าห้ามเลือกกิน เอากินไป” ธรตักผักใส่จานข้าวคีย์อีก ก่อนยิ้มให้เหมือนทุกที
รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้คีย์เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว
คีย์เลยจะลุกเดินออกจากโต๊ะกินข้าว แต่ธรเอื้อมมือมาจับข้อมือคีย์ไว้
“นั่งลงกินข้าวดีๆ เดี๋ยวต้องไปทำงานอีก ถ้าไม่ทำก็ไม่มีมื้อต่อไปให้กิน”
“ไม่มีก็ไม่กิน ไม่ตายหรอก” คีย์ดึงมือออก ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
“เอาไงดีครับนาย แบบนี้นายจะไหวหรอ” แดงเริ่มห่วงธรแล้วตอนนี้
“ไม่เป็นไรหรอกผมรับมือไหว แดงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ธรหันไปยิ้มให้แดงก่อนนั่งกินข้าวต่อ
หลังจากกินข้าวเสร็จธรก็ออกไปทำงานตามปกติ ธรปล่อยคีย์ไว้ในบ้านคนเดียว ธรสั่งห้ามคนในบ้านหาอะไรให้คีย์กินเด็ดขาด ถ้าใครขัดคำสั่งจะตัดเงินเดือน เพราะธรอยากรู้ว่าคีย์จะทำยังไง ก็ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรให้คีย์เข้าไปหาเขาในไร่ได้ทันที
คีย์ยังหงุดหงิดกับเรื่องของธรอยู่ เขานอนพลิกตัวไปมาอย่างไม่มีความสุขบนที่นอน
“จ๊อกกกก” เสียงท้องของคีย์ร้องขึ้นมาเมื่อใกล้เที่ยงแล้ว
“ไอ้ท้องบ้า อดทนหน่อยสิวะ เดี๋ยวเขาก็หาว่าเรายอมแพ้เขาหรอก” คีย์บ่นกับท้องตัวเอง
แต่ท้องมันไม่ยอมฟังเจ้าของของมัน ยังคงร้องออกมาเป็นระยะๆ จริงๆตอนนี้คีย์ก็หิวมากแล้วจริงๆ คีย์ต้องเอามือกุมท้องตัวเองไว้เพื่อจะได้หายหิวขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่เป็นผมจนคีย์ทนไม่ไหวคิดจะลงมาหาอะไรในครัวกิน
คีย์เดินลงมาถึงในกลัวก็จะเปิดหาของกินในตู้เย็น
“เกร๊ก” คีย์เปิดประตูตู้เย็นไม่ออก
คีย์ลองดึงอีกสองสามครั้ง ก็เปิดไม่ได้เหมือนเดิม คีย์เลยเริ่มมองหาว่ามันติดอะไรหรือเปล่า พอมองสำรวจไปเรื่อยๆก็เห็นแม่กุญแจล็อคประตูตู้เย็นไว้ :serius2:คีย์คิดทันทีว่าต้องเป็นธรแน่ๆที่ทำแบบนี้ มันจะหาเรื่องไปถึงไหนกันนะ คีย์คิดในใจ
“มีใครอยู่แถวนี้บ้างไหม” คีย์ตะโกนเรียกหาคนแถวนั้น
“ค่ะ มีอะไรค่ะคุณ” ป้าน้อยแม่ครัวรีบวิ่งออกมา
“ป้า เจ้านายป้าอยู่ไหนตอนนี้” คีย์โกรธสุดๆแล้วทีนี้
“อยู่ในไร่แหละค่ะ ออกหลังบ้านไปก็คงเจอนะค่ะ” ป้าน้อยบอก
แล้วคีย์ก็รีบเดินไปหาธรทันที
“นี่นายจะเอายังไงกับผมบอกมาเลยดีกว่า” คีย์จ้องหน้าธรอย่างโกรธแค้น
“ไม่มีอะไรมาก ก็แค่อยากให้คีย์มาช่วยพี่ทำงานก็แค่นั้น” ธรส่งยิ้มแบบที่คีย์ไม่ชอบมาอีกแล้ว
“ผมทำไม่เป็น แล้วจะให้ผมทำยังไงละ”
“ไม่มีใครเป็นมาแต่เกิดหรอกนะ ไม่เป็นก็ต้องหัดทำสิ”
“ถ้าอยากกินข้าวก็ต้องทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ไม่มีข้าวกิน คีย์เข้าใจที่พี่พูดนะ” ธรเดินเข้ามาหาคีย์ที่จ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาได้เลยทีเดียว
ธรจับมือคีย์ขึ้นมา ก่อนส่งกรรไกรตัดกิ่งไม้ใส่มือคีย์
“อะ ช่วยพี่ตัดกิ่งต้นแก้วมังกรที่มันเหี่ยวออกให้ที พี่จะไปผสมปุ๋ยก่อน ตัดให้หมดนะ” ธรตบไหล่คีย์เบาๆ ก่อนเดินสวนไปยังเรือนผสมปุ๋ยชีวะภาพ
“ด้ายยยย อยากให้ทำงานนักใช่ไหม จะตัดให้ถึงใจเลย” คีย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคลียดแค้นมาก
คีย์เดินเข้าไปในสวนแก้วมังกร แล้วเขาก็เริ่มตัดทันที แต่คีย์ไม่ได้ตัดกิ่งที่เหี่ยวอย่างเดียวเท่านั้น คีย์ตัดมันทุกกิ่งที่เขาจับได้
“ฉับ ฉับ” คีย์ตัดอย่างเมามัน “อยากให้ตัดนักใช่ไหม ดูสิที่นี้จะทำยังไง” คีย์ยิ้มที่มุมปาก กับการที่ได้แก้แค้นคืนบ้างตอนนี้
คีย์ตัดกิ่งต้นแก้วมังกรออกจนโล่งไปหลายต้นแล้วตอนนี้ คีย์สนุกกับการตัดกิ่งแก้วมังกรออกจนลืมหิวไปเลย เพราะการแก้แค้นมันสนุกมากว่า ธรก็ไม่ได้วางใจคีย์จึงได้สั่งให้แดงคอยมาดูเป็นระยะระยะ
“นายครับนาย แย่แล้ว” แดงวิ่งหายใจหอบเข้ามาเรียกธรที่โรงทำปุ๋ยหมักอยู่
“เอา ใจเย็นๆก่อน มีอะไรถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น” ธรหันมาถามแดงที่ยืนหอบอยู่
“คุณคีย์ครับ....คุณคีย์....” แดงพูดแล้วก็หยุดเพราะยังหายใจไม่ทันจากการที่วิ่งมาเมื่อกี้
“เกิดอะไรขึ้นกับคีย์หรือไง” ธรไม่รอฟังที่แดงจะพูดต่อ ธรคิดว่าอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคีย์
ธรรีบวิ่งมาที่ไร่แก้วมังกรทันที ธรคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคีย์เขาจะไปบอกสุเมธยังไงละทีนี้ แดงก็วิ่งตามหลังมาติดๆ ธรวิ่งมาถึงที่ไร่แก้วมังกรก็หยุดนิ่งทันที
สิ่งที่เขาเห็นคือต้นแก้วมังกรโดนตัดเหลือแต่โคนไปหลายต้นแล้วตอนนี้ ธรรีบตั้งสติใหม่ทันที
“คีย์! นี่คีย์กำลังทำอะไรอยู่” ธรสะกดอารมณ์ไว้ก่อนที่จะถาม
“อ่าว ก็ตัดต้นไม้ตามที่นายบอกไงละ นี่ไงไม่เห็นหรอ ผมตัดให้จนโล่งเลยเห็นป่ะ” คีย์หันมายิ้มกวนๆกลับมาให้ธร ตอนนี้คีย์รู้สึกซะใจที่ทำให้ธรรู้สึกโกรธได้แล้ว
“แต่พี่ไม่ได้บอกให้ตัดแบบนี้ พี่แค่ให้ตัดกิ่งที่มันแห้งไปแล้วไง” ธรกัดฟันแน่น แต่ไม่ยอมแสดงอารมณ์ออกมา ถ้าเขาโมโหออกไป คีย์ต้องได้ใจแน่ๆที่แกล้งเขาได้
“ก็บอกให้ผมตัดให้หมดไม่ใช่หรือไง แล้วผมผิดตรงไหนละคร้าบบบ” คีย์ลากเสียงกวนๆ
ธรพยายามสงบสติอารมณ์เต็มที่กับท่าทางของคีย์ ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้คีย์ คีย์ก็ระวังตัวทันทีโดยที่กำกรรไกรตัดกิ่งไว้จนแน่น
“ส่งกรรไกรมานี่ เดี๋ยวพี่ตัดให้ดู” ธรยื่นมือไปขอกรรไกร คีย์แปลกใจกับท่าทางของธร ที่ทำไมไม่โกรธเขา
คีย์ตัดสินใจแปบนึงก่อนที่จะส่งกรรไกรให้ธร
“ดูพี่ให้ดีนะ ว่าเขาตัดกันแบบไหน” ธรหันมายิ้มให้คีย์ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่คีย์เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดทุกที
ธรตัดต้นแก้วมังกรให้คีย์ดูเป็นตัวอย่าง พร้อมกับอธิบายไปด้วยว่าต้องตัดกิ่งที่แห้งออกทำไม ธรตัดจนเสร็จก็ส่งกรรไกรคืนให้คีย์
“แล้วห้ามตัดผิดอีกนะ ต้นมันก็มีชีวิตเหมือนกัน” ธรบอกก่อนที่จะเดินกลับไป
“อ้อ” ธรหันหลังกลับมา คีย์ตกใจเล็กน้อย ธรหยิบหมวกที่หัวไปใส่ให้กับคีย์ “แดดมันร้อนเดี๋ยวเป็นลมซะก่อน” ธรยิ้ม ก่อนเดินหันหลังกลับไปที่โรงปุ๋ยต่อ
คีย์รู้สึกโกรธมากกว่าเดิมอีกตอนนี้
เพราะสิ่งที่เขาทำไปทำให้ธรโกรธเขาไม่ได้ คีย์หยิบหมวกที่ธรใส่ให้เขวี้ยงลงกับพื้นพร้อมกับกรรไกรตัดกิ่งในมือ
“อยากรู้ว่าจะทำใจเย็นได้อีกนานแค่ไหนเชียว” คีย์พูดแบบอาฆาตแค้น ก่อนที่จะเดินกลับเข้าบ้านไป
ธรเดินกลับมาที่โรงปุ๋ยด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมากๆ ก่อนที่จะหันไปว่าแดง
“คราวหน้าคราวหลังจะมาบอกอะไรก็เอาให้มันเข้าใจหน่อยได้ไหม” ธรทำเสียงไม่พอใจ
“ก็ผมกำลังจะบอกนาย แต่นายก็วิ่งออกไปก่อนนี่ครับ” แดงบอก
ธรหันไปมองหน้าแดงด้วยสีหน้าขึงขัง จนแดงต้องก้มหน้าหลบทันที
“จะไปทำอะไรก็ไปทำไป” ธรไล่ แดงยังไม่ยอมไปทีแรก จนธรต้องมองหน้าแล้วยกขาขึ้น แบบว่าจะไปดีๆหรือให้เตะส่งไป แดงจึงรีบเดินออกไปทันที
ธรนั่งสับต้นกระถินเพื่อเอาไปเป็นส่วนผสมของปุ๋ยชีวะภาพ
“ไอ้คุณคีย์ อยากหาเรื่องนักใช่ไหม” ธรพูดไปนึกถึงหน้าคีย์ที่ยิ้มกวนๆให้เขาไป เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทุกที
ธรออกแรงสับต้นกระถินเต็มแรงเพื่อระบายอารมณ์
“ปัง ปัง” เสียงมีดอีโต้กระทบเขียงดังสนั่น
“กวนนักใช่ไหม” “ปัง” “เก่งนักใช่ไหม” “ปัง” ธรพูดไปออกแรงสับต้นกระถินไป :angry2:เพื่อระบายความโกรธ
“จังซี้มันต้องถอน จังซี้มันต้องถอน” เสียงเพลงริงโทน มันต้องถอน ของปอยฝ้ายมาลัยพร จากโทรศัพท์ของธรดังขึ้น
“ว่ายังไงป้าน้อย” ธรถามทันทีหลังจากดูชื่อคนโทรมา
“เอายังไงกับคุณคีย์ดีค่ะ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ป้ากลัวแกจะไม่ไหวเอานะ” ป้าน้อยโทรมาปรึกษา
“แล้วตอนนี้คีย์อยู่ไหนแล้วละป้า”
“ป้าเห็นเดินขึ้นห้องไปแล้วค่ะ ไม่รู้ไปโมโหอะไรมาปิดประตูเสียงดังเลยค่ะ”
“งั้นป้าเอาขนมกับนมไปให้คีย์หน่อยแล้วกัน ผมฝากป้าดูคีย์ด้วยนะครับ” ธรบอกก่อนที่จะวางสาย
คีย์เข้ามาถึงในห้องเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด เขาโกรธมากที่เขายังแก้แค้นธรไม่สำเร็จ
แถมอีกฝ่ายยังทำเหมือนไม่ได้ร้อนใจอะไรเหมือนทุกทีด้วย แล้งยังรอยยิ้มนั่นอีกแค่คิดคีย์ก็หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตู
“ใคร” คีย์ถามเสียงแข็ง
“ป้าเองค่ะ ป้าเอาขนมกับนมมาให้ค่ะ” ป้าน้อยตอบมาอีกฝั่งของประตู
“ผมไม่กิน ป้าเอาไปเก็บเถอะ” คีย์ตอบโดยที่ไม่ยอมเปิดประตู
“คุณยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเย็นนะค่ะ กินหน่อยเถอะค่ะ”
“ผมบอกว่าไม่กินก็ไม่กินไง อย่าเพิ่งมายุ่งกับผมได้ไหม”
“ค่ะ ค่ะ งั้นป้าวางไว้ให้หน้าห้องแล้วกัน เผื่อคุณจะเปลี่ยนใจ” ป้าน้อยวางถาดขนมกับนมไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะเดินลงมาทำงานต่อข้างล่าง
คีย์นั่งโมโหกับเรื่องของธร เขาต้องหาทางเอาคืนธรให้ได้ เขานั่งคิดว่าทำไมพ่อต้องให้เขามาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมเขาต้องมาเจอกับธรเจอกับคนที่ไม่มีความรู้สึกคนไร้อารมณ์แบบนี้ด้วย
“จ๊อกกกกกกกก” ท้องเขาก็ร้องขึ้นมาอีกตอนนี้
ครั้งนี้คีย์เริ่มรู้สึกปวดท้องด้วย ก็เขาไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเย็น แถมเมื่อกี้ยังไปออกแรงตัดต้นไม้แกล้งธรอีก มันยิ่งทำให้คีย์หิวมากกว่าเดิม
คีย์นึกขึ้นได้ว่าป้าน้อยเอาขนมกับนมมาวางไว้ให้ที่หน้าห้อง แต่ถ้าเขากินเขาก็จะเสียหน้า แต่ว่าเขาก็เริ่มทนกับความหิวไม่ไหว คีย์เลยค่อยๆแอบเปิดประตูออกมาดูว่ามีคนอยู่หรือเปล่า พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่คีย์ก็ยกถาดเข้ามานั่งกินในห้องทันที
อย่างน้อยขนมกับนมที่กินไปก็ช่วยบรรเทาความหิวของคีย์ได้บ้าง ตั้งแต่เกิดมาคีย์ยังไม่เคยต้องอดข้าวแบบนี้มาก่อน ยิ่งคิดคีย์ก็ยิ่งแค้นธรมากขึ้นเรื่อยๆ
ตกเย็นธรให้แดงมาตามคีย์ลงไปกินข้าว คีย์เดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวนั่งฝั่งตรงข้ามธรเหมือนเดิม คีย์เห็นกับข้าววันนี้ก็แปลกใจ เพราะมีผัดกระเพราหมูสับ ไข่เจียว แล้วก็ต้มจืดตำลึง คีย์มองหน้าธรแวบนึงก่อนที่จะก้มหน้ากินข้าว คีย์เลือกกินแต่ผัดกระเพรากับไข่เจียว โดยที่ไม่ยอมกินต้มจืดตำลึงเลย
“กินผักด้วยไง พี่บอกแล้วว่าอย่าเลือกกิน” ธรตักต้มจืดตำลึงใส่จานให้คีย์
คีย์ทำไม่สนใจต่อต้มตำลึงที่ธรตักให้ คีย์กินข้าวต่อจนข้าวเกือบหมดจาน เหลือแต่ตรงต้มตำลึงที่ธรตักให้ คีย์ก็ลุกขึ้นหยิบจานข้าวตัวเอง เอาไปเทใส่จานข้าวธรที่กำลังกินอยู่
“อยากกินก็กินเองสิ ไม่ต้องมาให้คนอื่นเขากิน” คีย์มองหน้าแบบหาเรื่องเต็มที่ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องอาหารไป
ตอนนี้ทั้งห้องอึ้งไปกับการกระทำของคีย์ แดงกับป้าน้อยที่ยืนอยู่ในห้องมองหน้ากันทันที ธรก็ทนกับการกระทำครั้งนี้ของคีย์ไม่ไหวเหมือนกัน :fire:ธรลุกขึ้นตามไปทันที
“เดี๋ยวก่อน ทำไมคีย์ถึงทำแบบนี้” ธรดึงแขนคีย์ไว้ก่อนที่คีย์จะขึ้นบันได
“ปล่อย” คีย์หันกลับมาพูดเสียงแข็ง แต่ธรก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“ที่เราทำเมื่อกี้ มันเสียมารยาทอย่างมากเลยรู้หรือเปล่า เราต้องขอโทษพี่นะ” ธรใช้น้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น
“ผมบอกให้ปล่อยมือผมไง” คีย์ย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง
“ถ้าพี่ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม พี่จะไม่ปล่อยจนกว่าคีย์จะขอโทษพี่ก่อน” ธรยืนยันเหมือนเดิม
คีย์หมดความอดทนกับธรแล้วเหมือนกัน คีย์หมายใช้มืออีกข้างต่อยเข้าที่หน้าของธรทันที ธรยกมืออีกข้างขึ้นมารับไว้อย่างพอดี ก่อนที่ธรจะผลักคีย์ไปจนชิดกำแพง ธรกดมือทั้งสองข้างของคีย์ไว้กับกำแพง
“ถ้าจะต่อยพี่ต้องไปฝึกอีกเยอะ แล้วคีย์จะขอโทษพี่ได้หรือยัง” ธรยิ้มให้เมื่อเห็นว่าคีย์ขัดขืนไม่ได้แล้วตอนนี้
“ปึก” เสียงคีย์ยกเข่ากระแทกเข้าที่หว่างขาของธร
ธรรู้สึกจุกขึ้นมาทันทีเมื่อธรน้อยโดนตีเข่าเข้าอย่างแรง
ทำให้ต้องปล่อยมือคีย์และทรุดลงไปนั่งกับพื้น เมื่อคีย์เป็นอิสระ
“คิดจะให้ผมขอโทษ มันก็ต้องฝึกอีกเยอะเหมือนกันนะคร้าบบบบ” คีย์ก้มหน้าลงมายิ้มเยาะธร ที่นั่งทรุดตัวลงอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
.................................
ปล.ปวดหัวแต่ก็อยากเขียนเรื่องต่ออะ เฮ้อไม่เข้าใจตัวเอง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
