ต๊าย เด๋วนี้แห้วเค้าเปลี่ยนเป้นสมหวังแล้วค่ะ หุหุ คิดดูเองละกาน
:m29:วันนี้นั่งทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็น เคยเหนมะคะ โรงงานนรกอ้ะ โหดชิบเป๋ง
เอ้า มาต่อให้แล้วนา
ตอนที่ 77 หลังจากวันนั้น พวกเราก็ไปสำรวจแนวปะการังกันอีกหลายที่ ส่วนตัวฉันเองก็คอยจัดแจงให้สองคนนั้นได้อยู่ใกล้ชิดกัน โดยที่หารู้ไม่ว่า ตาเต๋าน่ะ มีแฟนอยู่แล้วที่กรุงเทพฯน่ะสิ จนเรื่องมันมาแดงเอาก็ตอนที่พี่ ๆ พาพวกเราออกมาทานข้าวในเมืองของเย็นวันหนึ่ง
ระหว่างที่นั่งรอเสิร์ฟอยู่นั่นเอง นายเต๋าก็ลุกจากที่นั่งออกไปโทรศัพท์ข้างนอก แถว ๆ ชายหาดน่ะแหละ ฉันเห็นมันโทรได้ ของฉันก็น่าจะโทรได้เหมือนกันมั้ง เลยลองเปิดมือถือดูบ้าง สรุปว่า ไร้สัญญาณอยู่วันยังค่ำ เฮ่อ เซ็ง
แต่เดี๋ยวก่อน โทรศัพท์สาธารณะไงล่ะ ฉันลองมองหาดู ก็พบว่ามันอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารเท่าไหร่ ก็เลยขอพี่เค้าไปโทรหาเพื่อนหน่อย พี่แกก็ไม่ว่าอะไร ฉันก็เลยเดินออกไปยังตู้โทรศัพท์ทันที
แต่มันก็เดินผ่านนายเต๋าด้วยนี่สิ อ้อ แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังมันคุยอยู่หรอกนะ แต่เผอิญมันไปได้ยินเข้าเองนี่สิ ฉันได้ยินมันพูดจาหวาน ๆ รัก ๆ อะไรนี่แหละ เท่านั้นเองก็พอจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ในใจของฉันมันก็ขัดเคืองขึ้นมาทันที
“ไม่น่าไปช่วยมันเลยเรา นึกว่าไม่มีแฟนหรอกนะ ถึงได้ช่วยมัน” จากนี้ไปฉันคงไม่ยุ่งด้วยแล้วล่ะ
ฉันเดินไปจนถึงตู้โทรศัพท์แล้ว ก็ลองกดหมายเลขมือถือของเบสดู แต่ว่า.... กลับไม่มีเสียงรอสายดังมาจากทางฟากนู้นเลย มีแต่ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ..... ฉันลองกดหมายเลขดูอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนเดิม อะไรว้า พอจะโทรไปหาดันปิดมือถือซะได้
“ช่วยไม่ได้นะ โทรหาแกแล้วนะตาเบส”
“เอ โทรหาอาร์ทดีกว่าเรา” แล้วฉันก็ลองกดหมายเลขโทรศัพท์ของอาร์ทดู ปรากฎว่าติดแฮะ
เสียงสัญญาณฯ ดังอยู่สักครู่นึง ก็มีคนกดรับสาย
“สวัสดีครับ” เสียงของอาร์ท ฉันจำได้ดี
“อาร์ทเหรอ จืดเองนะ”
“อ้าว จืดเองเหรอเนี่ย โทรมาได้ไงอ่ะ”
“ก็โทรตู้สาธารณะไง มือถือเราไม่มีสัญญาณ เมื่อกี้โทรหาเบสแล้วไม่ติดก็เลยโทรมาหาอาร์ท”
อาร์ทนิ่งไปพักนึง ตายล่ะวาฉัน ไม่น่าพูดแบบนั้นออกไปเลยเรา อาร์ทคงเสียความรู้สึกน่าดู
“เอ่อ อาร์ท สบายดีมั้ย เรานะ อยู่ที่นี่อุดมสมบูรณ์มากเลยล่ะ อ้วนขึ้นตั้งเยอะแน่ะ”
“งั้นเหรอ ระวังนะ อ้วนมากแล้วแฟนจะไม่รักน่ะ” เอ๋ มีงี้ด้วยเหรอ
“บ้า ไม่ได้อ้วนขนาดนั้นสักหน่อย”
“พูดเล่นน่า จืด อยู่ที่นั่นสบายดีนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ” อาร์ทเป็นห่วงฉันเสมอเลย
“ขอบใจนะ อาร์ทก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”
“จ้ะ คิดถึงจืดเสมอนะ” อาร์ท.....
“เหมือนกันจ้ะ เราต้องไปแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะอาร์ท”
“อืม กลับมาเร็ว ๆ นะ”
“อีก 20 วันเอง แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว”
ฉันวางสายโทรศัพท์แล้วก็เดินกลับมานั่งรวมกลุ่มที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม จากนั้นก็....กินน่ะสิคะ
////////////////////////////////
หลังจากอาหารมื้อพิเศษก็กลับมายังบ้านพัก งานนี้ต้องมีเคลียร์กับนายเต๋าซะหน่อย โทษฐานที่มาหลอกเราว่ายังไม่มีแฟน แล้วริจะมาจีบเพื่อนของเรา ไม่ได้ ๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งคุยกับจอยในห้องกันแค่สองคน
“จอย เราถามหน่อยสิ ว่าตัวเองคิดยังไงกับเต๋าเหรอ”
“หืม เต๋าเหรอ ก็ดีนี่ ทำไมเหรอ” เอ สงสัยจะไม่เข้าในฃจที่ฉันถามมั้ง
“ไม่ช่าย จอยคิดกับเต๋าแบบเพื่อนหรือปล่าวน่ะ”
“อ้อ จืด เรามีแฟนแล้วนะ เราจะไปคิดอะไรกับเต๋าล่ะ เอ หรือว่าจืด... จะชอบ”
“เฮ้ย ไม่ใช่นะ เราก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน”
“อ้ะ จืดมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย” จอยทำหน้าตาตกใจนิด ๆ
“ก็มีแล้วน่ะสิ แล้วทำไมตัวเองทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”
“ป่ะ ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก วันนี้อาหารอร่อยเนอะ”
อ้าว ไหงเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยอ้ะจอย แปลก ๆ นะ แต่ช่างเหอะ คิดกับนายเต๋าแค่เพื่อนก็ดีแล้ว จะได้ไปจัดการนายนั่นได้สะดวกหน่อย หึหึ
ฉันเดินไปเรียกนายเต๋าออกไปคุยนอกบ้าน เพราะในบ้านมันคงคุยไม่สะดวกสักเท่าไหร่
“เต๋า ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย ไปที่ออฟฟิศได้มั้ย”
“อืม ไปสิ” นายเต๋ามองหน้าฉัน งง ๆ แต่ก็ตกลงไปด้วย
“ว่าแต่ มีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเราเหรอ”
“เด๋วก็รู้ ตามมาเถอะน่า” ฉันเดินนำลงไปที่ ๆ เรานั่งดูทีวีกันบ่อย ๆ นั่นแหละ
พอไปถึงที่นั่นแล้ว นายเต๋าก็เดินไปเปิดทีวีดูเหมือนเคย ฉันนั่งลงที่ประจำ นายเต๋าหันหน้ามามอง แล้วก็ทำท่าเหมือนจะถาม
“โอเค ๆ พูดแล้ว ฉันถามนายอย่างนึงได้มั้ย”
“ถามมาสิ” มันหันไปดูทีวีต่อ
“นายมีแฟนอยู่แล้วใช่มั้ย”
“หือ รู้ได้ไง อ้อ... รู้แล้ว เมื่อตอนเย็นสินะ คงได้ยินหมดแล้วสิ” มันนั่งอมยิ้มมาทางฉัน
“หา ฉันไม่ได้แอบฟังนะยะ แค่เดินผ่านแล้วมัน เอ่อ ได้ยิน ก็แค่นั้นเอง”
“งั้นเหรอ ว่าแต่ ถามแค่นี้เองน่ะเหรอ” มันเริ่มถามแบบยียวนซะแล้ว
“ใครบอก ทั้ง ๆ ที่นายก็มีแฟนอยู่แล้ว จะมายุ่งกับเพื่อนฉันอีกทำไม” ฉันเริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย
“ก็ คนมันเหงา ทำไงได้ล่ะ” หะ เหงาเหรอ อะไรของมันเนี่ย
“นายจะบ้าเหรอ มันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเลยนะ”
“ไม่ควรตรงไหนล่ะ” นายเต๋าจ้องตาฉันเป๋งเลย อึ๋ย
“ก็... ก็ เอ่อ มันไม่ดีไงล่ะ ฉันจะไม่ช่วยนายอีกแล้ว” ฉันเดินออกมาจากที่นั่นก่อนนายเต๋า อะไรบางอย่างแปลก ๆ ที่มาจากสายตาของนายนั่น มันทำให้ฉันรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ พิกลแฮะ
++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
