:amen:โอ แม่เจ้า อะไรเข้าสิงหรือนั่น หัวหน้าจะมาให้ฉานกับเพื่อนไปเต้นโปงลาง (อีกแล้วเหรอ)
:serius2:คราวที่แล้วเต้นจนเกือบนมหกแหน่ะ (เกาะไม่อยู่ อิอิ) อับอายขายขี้หน้ามาเยย
แล้วทีนี้ ฉานไม่เต้น มาทำงอนอีกนะ กลุ้มใจ
******************************
ในที่สุดก็จบซะที (ไม่ใช่อวสานนะ อย่าเข้าใจผิดเด้อ)
ตอนที่ 50 (จบภาคต้น)
“เอ้า ไม่พูดใช่มั้ย งั้นฉันกลับบ้านนะ” นี่มันก็มืดแล้วด้วย
“จืด หายโกรธเรารึยังอ่ะ” เบสพูดเสียงอ่อย ๆ
“ปล่าวนี่ ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย”
“จริงอ่ะ เราไม่เชื่อหรอก ต้องโกรธเราแหง ๆ”
“อยากให้โกรธรึไงเล่า” ฉันลองแหย่นายเบสดู
“เฮ้ย ไม่เอา ไม่โกรธเราน่ะดีแล้ว” มันก็รีบท้วงใหญ่
“แล้ว เบสล่ะ โกรธมากไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นน่ะ” ฉันถามคืนมั่ง
“ก็ ตอนนั้นเรา เอ่อ อืม ยอมรับว่า โกรธมากเลยอ้ะ” ให้มันได้อย่างงี้สิ
“แล้วก็ไม่ฟังอะไรเลยด้วย” ฉันเสริมให้อีกตะหาก
“แหะ ๆ ขอโทษจริง ๆ น้า เราผิดไปแล้ว ยกโทษให้เราด้วยนะ”
“อะไร จะให้เรายกโทษให้ตอนนี้เหรอ เร็วไปหน่อยมั้ง ไม่เจอกันแค่สามเดือนเอง น้อยไปนะเนี่ย”
“พอแล้วล่ะค้าบ อย่านานไปกว่านี้เลย เราทนคิดถึงจืดไม่ไหวหรอก” :m14:แหวะ เชื่อตายล่ะ คุณช้าย
“แล้วทำไมไม่โทรมาหามั่งล่ะ” ฉันย้อนถาม
“ก็เราโทรไปแล้ว จืดไม่ยอมรับสายอ้ะ” เออ ก็จริงแฮะ
“นั่นมันช่วงแรก ๆ หลัง ๆ ล่ะ ไม่เห็นโทรมาเลย”
“ก็ กลัวจืดไม่รับเหมือนเดิมแหละ เนี่ย เรายังเห็นจืดไปกินข้าวแถวโรงอาหารเก่าบ่อย ๆ เลย”
“อ้าว แล้วทำไมเราไม่เห็นเบสมั่งล่ะ” แปลกใจอย่างแรง ไปกินออกบ่อย แต่ไม่ยักกะเห็น
“จืดไม่มองเรามากกว่ามั้ง แล้วมันก็อยู่ไกลด้วย”
“งั้นเหรอ อ้อ แล้วตอนนี้มีแฟนใหม่รึยัง” เบสดูงงกับคำถามของฉัน
“แฟนใหม่ อ้อ นี่จืดคงคิดว่าเรากับแนนคบกันอยู่ใช่ม้า” เหอ ตรงเผงเลยล่ะ
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะ”
“ไม่ใช่ เราแค่พาแนนไปซื้อของที่นั่นเอง ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เหรอ น่าเชื่อตายล่ะ
“ว่าแต่เค้า ตัวเองล่ะ กลับไปคบกับไอ้อาร์ทมันรึปล่าว” น่าน ฉันคิดในใจอยู่ก่อนละ ว่ามันต้องถาม
“เอ คบรึปล่าว อันนี้ต้องไปถามอาร์ทนะ หุหุ” เย้ ๆ ได้ปั่นหัวมันแล้วเว้ย
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่า กลับมาคบกันแล้วอ้ะ” ตาเบสหน้าหงิกไปเลยอ่ะ ถ้าคบกันจริง ๆ ก็ดีอ่ะสิ
“อะไร ยังไม่ได้ถามอาร์ทเลย ด่วนสรุปเองอีกล่ะ”
“จืดก็บอกมาสิ คบกันอยู่รึปล่าว” ฉันชักเซ็งละ บอกไปเลยดีกว่า
“ปล่าว เรากับอาร์ทเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่า”
“จริงดิ ไม่ได้โกหกเรานะ ว่าแต่ สนิทกันแค่ไหนอ่ะ” จะโกหกทำไมล่ะ เรื่องแบบนี้ เชื่อไม่เชื่อก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้วล่ะ
“อ่ะนะ เออ เบส นิดมันยังมาพูดอะไรให้เบสฟังอีกรึปล่าว” ฉันสงสัยมานานละ
“ก็มีบ้างนะ” เบสดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่
“บอกเราบ้างได้มั้ย” เบสมันจะบอกฉันมั้ยนะ
“ได้สิ นิดมันชอบมาร้องไห้แล้วก็พูดว่า จืดแย่งอาร์ทไป แล้วก็บอกว่า เห็นอาร์ทไปหาจืดบ่อย ๆ อะไรทำนองนี้แหละ” โห ยัยนี่ ไม่บอกไปล่ะ ว่าฉันเอาแฟนเก่ามันมากกด้วยน่ะ ชิชะ
“เบสเชื่อมั้ยล่ะ”
“จริงหรือไม่จริง เราก็ไม่สนใจหรอก เราอยากคุยกับจืดเหมือนเดิมมากกว่า”
“พูดจริงอ่ะ”ไม่น่าไว้ใจ
“จริง ไม่งั้นเราจะพาจืดมาบ้านเหรอ” คงงั้นมั้ง สงสัยฉันคงต้องกลับหอตัวเองได้แล้วล่ะ
“เบส เราต้องกลับหอแล้วนะ” เบสทำท่าเหมือนไม่อยากให้ฉันกลับไปงั้นแหละ
“ค้างคืนที่นี่ไม่ได้เหรอจืด”
“ไม่ได้หรอก เราต้องกลับจริง ๆ”
“งั้นเราไปส่งนะ” จะดีเหรอ ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ
“อย่าดีกว่า เรากลับเองได้ เกรงใจเบสน่ะ”
“จืด เราพูดจริง ๆ นะ กลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ย” อยู่ด้วยกันเหรอ ฉันคิดมาก่อนแล้วล่ะ ว่าฉันคงอยู่กลับใครไม่ได้ ฉันคงเหมาะกับการใช้ชีวิตด้วยตัวเองมากกว่ามั้ง
“ขอบใจนะเบส แต่เราตัดสินใจแล้ว เราอยากอยู่คนเดียวมากกว่านะ หวังว่าเบสคงเข้าใจเรา”
“ไม่เป็นไร เราก็รู้อยู่แล้วล่ะ งั้นให้เราไปส่งเถอะนะ เราเป็นห่วง” เบสทำหน้าเศร้า ๆ ฉันเข้าใจน่า
“ก็ได้ ไปสิ” ฉันเป็นคนใจอ่อนเสมอ เขาขออะไรก็ให้หมด เป็นงี้ทุกที
เบสขับรถมาส่งฉันถึงหน้าหอเลย เขาขอขึ้นไปดูบนห้องหน่อย ฉันก็ไม่ว่าอะไร พอเบสขึ้นไปเห็นเท่านั้นแหละ เขาถึงกับบ่นเลยทีเดียว
“จืดอยู่ได้ไงอ่ะ มันดูไม่ค่อยสะดวกสบายเลยนะ”
“อยู่ได้สิ เราไม่ได้อยู่ตลอดทั้งวันซะหน่อย แค่อาศัยนอนกับอ่านหนังสือเท่านั้นเอง”
“แต่ เราว่า.....” ฉันเข้าใจความคิดนั้นนะ เพราะที่บ้านเบสมันสบายทุกอย่างจริง ๆ
“เอาน่า เราอยู่ได้ละกัน เบสกลับบ้านได้แล้วมั้ง เด๋วจะดึกเกินไป”
“มีอะไรขาดเหลือก็บอกเราได้นะ” จ้า ตอนนี้ฉันไม่อยากได้อะไรอีกแล้วล่ะ
“ขอบใจจ้ะ ป่ะ เด๋วเราไปส่ง” ฉันกำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องให้ซะหน่อย เบสก็เข้ามาสวมกอดทางด้านหลังฉัน
(แง้ว ไม่ใช่ท่านี้เน้อ อย่าคิดลึกสิจ้ะ)
ฉันยืนนิ่งไม่ได้ปัดป้องแต่อย่างใด เพราะฉันก็อยากกอดเขาเหมือนกัน เพียงแต่ตัวเองยังใจไม่กล้าพอ เบสยืนพึมพำเบา ๆ ว่าคิดถึงจัง แล้วก็หอมแก้มฉันเบา ๆ ฉันมีความสุขจังเลย อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องผิดใจกันไปตลอดชีวิต
เบสกลับไปแล้ว ฉันบอกกับเขาว่า ถึงบ้านแล้วให้โทรมาบอกด้วย แน่นอนเบสก็โทรมาหาหลังจากที่ถึงบ้านแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าอะไร ๆ ก็ดูจะกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมแล้ว แต่อย่างที่บอกไปว่า แก้วที่เกิดรอยร้าวแล้ว มันคงกลับมาประสานกันเหมือนเดิมได้ยาก แต่สำหรับฉัน ฉันจะให้แก้วใบใหม่กับเบส แล้วดูสิว่า มันจะร้าวเหมือนเดิมอีกมั้ย (ถ้าร้าวก็ตัวใครตัวมันล่ะนะ
)
แล้วทำไมกับอาร์ท ฉันถึงไม่ให้แก้วใบใหม่กับเค้าน่ะเหรอ ก็เพราะฉันเล็งเห็นแล้วว่า อาร์ทเป็นคนดีสำหรับฉันเสมอ เป็นคนที่พึ่งพาได้ เป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาในทุก ๆ เรื่อง จนความรู้สึกที่มีให้ต่ออาร์ทนั้น มันเกินคำว่า แฟนไปแล้วล่ะ มันเป็นความผูกพันที่ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ฉันคิดว่า เราสองคนจะไม่มีวันเลิกกันแน่นอน เพราะเราสองคนเป็นมากกว่าแฟนกันเสียอีก
(เอ เป็นอะไรน้า)
แต่
ใครจะไปหยั่งรู้อนาคตได้ล่ะ เมื่อยังมีอีก 2 หนุ่มปริศนาที่ยังไม่ได้ปรากฎตัวออกมาเลย คนแรกเพียงเวลาแค่เดือนเดียวที่เราอยู่ด้วยกัน ความใกล้ชิดเริ่มก่อกำเนิด มันทำให้สำนวนที่ว่า รักแท้แพ้ใกล้ชิด อาจจะเป็นจริงขึ้นมาก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ ส่วนคนที่สองนั้นยังไม่บอกดีกว่า อิอิ
พบกับเรื่องราวอันแสนวุ่นวายในภาคอวสานได้ เร็ว ๆ นี้ ใครจะอยู่ ใครจะไป ก็คงจะได้รู้กันในอนาคตข้างหน้านี้แล้ว หุหุ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. เย้ ๆ ๆ ฉานไม่ตกงานแล้วเฟ้ย (ไม่ต้องไปพัทยาละ ฮิฮิ ขำ ๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
