ต่อ ๆ ไม่อยากลงทีละนิด เอาใจคนอ่าน
ตอนที่ 13 อาร์ทเห็นฉันตกใจ ตานั่นเลยหันไปดู แล้วมันก็ต้องตกใจกว่า เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็นายนนท์รู้จักกับพ่อแม่ของอาร์ทด้วยน่ะสิ งานนี้ตานนท์จะไปบอกพ่อแม่ของอาร์ทรึปล่าวนะ
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะนนท์” นายนนท์เดินเข้าเดินข้ามาหาเราสองคน
“ก็มาเมื่อกี้แหละพี่ ทันพอได้เห็นอะไรดี ๆ” มันตอบกวน ๆ อ้าว วอนโดนแล้วมั้ยล่ะ
“งั้นเหรอ” อาร์ทดูเครียด ๆ สมมั้ยล่ะ ตอนทำอยากไม่คิดเองนะแก
“ผมรู้แล้วล่ะน่า ว่าพี่สองคนเป็นอะไรกัน ผมไม่บอกใครหรอก วางใจได้” นายนั่นพูดแล้วก็หันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้ฉัน ง่า
“ขอบใจแกล่ะกัน ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ตาอาร์ทยังสงสัยอีก
“ก็กะว่าจะมาดูพี่จืดซะหน่อย เห็นว่าจ....” อ้ะ ตานั่นจะพูดเรื่องเมื่อตอนบ่ายเหรอเนี่ย ไม่นะ
“อ้ะ นนท์ มืดแล้ว กลับบ้านเถอะ มืดแล้วนะเนี่ย” ฉันก็พยายามขัดขวางมันสุดฤทธิ์ นายนั่นยิ่งยิ้มเยาะใหญ่ จะเอายังไงกะฉันวะเนี่ย
“อะไรกันจืด ตะกี้แกจะพูดว่าไงนะ” อ้าว ตานี่ก็ไม่ยอมเลิกราอีก โอย ฉันจะแย่
“ก็ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมกลับบ้านก่อนละกัน แล้วจะมาใหม่นะเจ๊” มันหันมายิ้มกวน ๆ ให้ฉัน ตาบ้า แกไม่ต้องมาน่ะดีแล้ว ฉันปวดหัว
“โชคดีย่ะ กลับให้ถึงบ้านนะแก” มันขี่รถกลับไปแล้ว เหลือฉันกะนายอาร์ท เหอ ๆ ตานั่นจ้องฉันใหญ่เลย จะถามเรื่องอีกล่ะสิ
“เราก็กลับบ้านกันเถอะนะ แหะ ๆ” ฉันชวนอาร์ทกลับบ้าน
“งั้นเราก็คงต้องมีเรื่องพูดกันยาวล่ะคืนนี้” เหอ ๆ ฉันจะสตอไปได้กี่น้ำกันล่ะเนี่ย กลุ้มใจจัง
เราสองคนวิ่งกลับบ้าน มาถึงก็มืดแล้วล่ะ จากนั้นก็ไปอาบน้ำ แล้วก็มานั่งกินข้าว คนอื่น ๆ กินกันเรียบร้อยแล้ว ฉันบอกไว้เองแหละ ว่าถ้ายังไม่มาก็ให้กินกันไปก่อน
“อาร์ท พรุ่งนี้จะไปบ้านตัวเองกี่โมงเหรอ” ฉันถามขึ้น แล้วก็กินข้าวต่อ
“ก็คงสาย ๆ หน่อย หรืออยากไปแต่เช้าล่ะ”
“สาย ๆ ก็ดี เอ่อ เรื่องวันนี้ อาร์ทอยากจะถามอะไรเราอีกมั้ยล่ะ” ฉันอ้อมแอ้มถามเบา ๆ
“อืม ไม่ดีกว่า เราเชื่อใจจืด จืดคงไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีมาหรอก ใช่มั้ยล่ะ” ง่า เค้าก็ไม่ได้อะไรไม่ดีมานี่นา
“จ้ะ จืดไม่มีทางทำให้อาร์ทเสียใจหรอกน่า” แล้วฉันก็อิ่ม อิ่มใจอ่ะ ที่เค้าเชื่อใจเรา
“รักษาคำพูดด้วยละกัน เราก็จะไม่ทำให้จืดต้องเสียใจเหมือนกัน” นั่นคือคำพูดที่อาร์ทฝากไว้ให้ฉัน ตอนนั้นฉันมั่นใจว่า อาร์ทจะรักฉันตลอดไป
วันรุ่งขึ้นเราสองคนก็ไปที่บ้านของอาร์ท ฉันเตรียมเสื้อ กระเป๋า ไปด้วยเลย เพราะต้องตื่นมาโรงเรียนกับอาร์ทอยู่แล้วเป็นประจำ วันนั้นเราก็ช่วยกันเลี้ยงโคนม ทำความสะอาด แล้วก็กลับมากินไอศกรีมอร่อย ๆ กัน
#########################
วันต่อมา ที่ชมรมบาสของฉันก็มีการรับสมัครสมาชิกใหม่เข้าชมรม โดยมีนักเรียนรุ่นน้องส่วนใหญ่สนใจเข้ามาสมัครหลายคนอยู่ แต่ละคนก็สูง ๆ ทั้งนั้น แถมยังหน้าตาดีอีกด้วย โฮ่ ๆ อยู่ชมรมนี้ ได้กำไรจริง ๆ เล้ย
“หวัดดีฮะพี่ สมัครชมรมตรงไหนครับ” หนุ่มไม่น้อย เดินมากันสองคน ตรงมาที่โต๊ะข้างสนามบาส ซึ่งมีฉันแล้วก็หัวหน้าชมรมกับพวกนักบาส กำลังซ้อมกันอยู่
“ทางนี้แหละจ้ะน้อง จะมาสมัครใช่มั้ยจ้ะ” พูดจาเราต้องอ่อนหวานเข้าไว้ หุหุ
“น้องนั่งลงก่อนครับ แล้วกรอกใบสมัครให้พี่ก่อน” หัวหน้าชมรมจัดการเองเลยค่ะ
“ขอบคุณครับพี่” ว่าแล้วสองหนุ่มก็นั่งลงกรอกใบสมัครกัน ส่วนฉันก็กำลังนั่งมองตาเยิ้ม (อ่ะ ปล่าวนอกใจอาร์ทนะ แค่มองเท่านั้นเอง)
“เฮ้ ๆ ตาลอยเชียวนะเพ่” เอ้ะ เสียงใครน่ะ มาทำลายความสุขของฉัน
“เอ้า คนมาสมัครใหม่น่ะ ไม่เห็นเหรอไงเพ่” อ้อ ตาเด็กบ้าน่ะเอง ตัวกวนประจำทีม
“ไหนล่ะ ใครมาสมัครใหม่กัน” ฉันก็บ่นพึมพำ พอเหลือบสายตาไปมองคนมาใหม่ ฉันก็ต้องเกิดอาการเครียดกำเริบขึ้นมาค่ะ
“ผมมาขอสมัครเข้าชมรมครับพี่” ฮึ่ม ยังมาอีกเรอะ ตาเบส จะมาสมัครทำไมกันนะ ไม่ชอบเลย
“นั่งก่อนสิน้อง พี่นึกว่าเราจะไม่มาซะแล้ว ไม่งั้นเสียดายแย่” ตาหัวหน้า พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะเนี่ย อย่าบอกนะว่า
“ต้องมาสิครับพี่ จะพลาดได้ไง” มันหันมายิ้มเชิด ๆ ให้ฉัน อ้ากกก ฉันอยากจะตบปากมันจริง
“ชิ น่าจะพลาดมากกว่า” ฉันบ่นพึมพำ แต่จงใจให้มันได้ยินอ่ะ
“พี่ ๆ ผมกรอกเสร็จต้องทำไงต่อครับเนี่ย” น้องสองคนนั้นถามมา
“เอาวางไว้ตรงนี้แหละจ้ะ แล้วน้องสองคนก็ไปนั่งรอตรงนู้นก่อนนะ เด๋วพี่ ๆ เค้าจะขอทดสอบอะไรนิดหน่อยน่ะจ้ะ” แหม น้องสองคนนี่น่ากิน เอ้ย น่ารักจัง เดินไปนู้นแล้ว ฉันมองตามไป แต่ก็ต้องรีบหลบ เพราะตาอาร์ทจ้องเขม็งมาเชียว เค้าปล่าวคิดอะไรจริง ๆ น้า อิอิ
“เอ่อ จืดเด๋วคอยรับเอกสารน้องคนนี้ทีนะ เด๋วพี่ไปดูน้องพวกนั้นหน่อย” ฮะ จะให้ฉันอยู่กะนายนี่สองคนเหรอ ไม่เอาอ้ะ
“เอ่อ คือพี่....” เหอ ๆ ไม่ทันแล้ว ตาหัวหน้าเดินไปนู่นแล้ว เง้อ
“ทำไม กลัวฉันมากรึไง” นั่นไงล่ะ มันคงหาจังหวะเล่นฉันอยู่น่ะดิ
“ปล้าว ใครกลัวนายไม่ทราบ” ฉันต้องทำใจดีสู้เสือไปก่อน ว่าแต่เมื่อไหร่มันจะเขียนเสร็จซักทีล่ะ
“เขียนให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ จะได้ไปคัดตัวทางนู้น” มันก็จงใจเขียนช้า ๆ ดูดิ แมร่งกวนมากเลย
“พอใจจะเขียนช้า มีอะไรมะ” ทำไมมันต้องกวนทีนฉันด้วยวะเนี่ย
“ถามจริงเถอะ ฉันไปทำอะไรให้นายหมั่นไส้งั้นเหรอ” ฉันชักยัวะจัด เอาไงเอากันสิยะ
“จำไม่ได้จริง ๆ งั้นเหรอ” มันถามมา
“ใครจะไปจำได้ล่ะ” ฉันตอบแบบขุ่น ๆ
“เป็นอัลไซเมอร์เหรอ ความจำถึงได้สั้นนัก” อ้ะ ตานี่ กล้าว่าฉันเหรอเนี่ย
“นี่ นาย มันจะมากไปแล้วนะ กล้าดียังไง มากัดฉันเนี่ย ไอ้บ้า” ฉันพูดเบา กลัวคนอื่นได้ยิน อายเค้าตายเลย
“งั้นฉันจะระลึกความจำให้นายเอง” ฮ้า มันเรียกฉันว่านาย กรี๊ดดดดด ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ ไอ้บ้า
********************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
