ต้องไปขอตัวช่วยจาก คชานนท์ หรือเปล่า พี่นาย
โห ท่าทาง กาย จะเป็น บ้า ก่อน แหงๆๆๆ
คชานนท์ไมว่างครับ กำลังช่วยสารวัตรธงรบตามหาแฟนอยู่คร้าบบบ
ธฤต อ่านว่า ทะ ลิด ครับ ชื่อนี้ได้มาจากไปยืนเปิดหนังสือตั้งชื่อที่แผงหนังสือครับ
Guy Chapter 9
“คุณเอาไปแก้ไข” ท่านประธานเลื่อนกระดาษสองแผ่นมาที่ข้างหน้ากาย หลังจากนั่งอ่านเอกสารสองแผ่นสลับกับมองหน้าของนักแปลคนใหม่เป็นเวลาหลายนาที
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วถามเสียงเบาว่า “แล้วท่านต้องการเมื่อไหร่ครับ”
“ก่อนเลิกงาน” ท่านประธานตอบพลางหยิบปากกาสีแดงขึ้นมาหมุนด้วยมือซ้ายอย่างคล่องแคล่วจนกายต้องมองด้วยความทึ่งที่เห็นคนหมุนปากกาได้ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
“ท่านพอจะบอกให้ผมทราบได้ไหมครับว่าตรงไหนที่...”
“ถ้าอ่านอีกรอบ จะเห็นเองว่าตรงไหนผิด” ท่านประธานตอบสวนขึ้นมา
“ชิ้นนี้ผมได้เวลาทำน้อยมากเลยครับ” กายให้เหตุผล “เอกสารสองหน้า เต็มไปด้วยศัพท์เทคนิค แต่มีเวลาให้ผมแปลเพียง...”
“ผมชอบความถูกต้องพอๆ กับความรวดเร็ว” ท่านประธานพูดแทรกอีกครั้ง “ถ้าคุณเข้ามาทำงานโดยผ่านการคัดกรองโดยคุณคเชนทร์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหากับงานแค่นี้”
“แต่คุณการุณย์...”
“ผมรู้ว่าคุณการุณย์หัวหน้าแผนกต่างประเทศเป็นคนสัมภาษณ์คุณ” ท่านประธานไม่ปล่อยให้กายพูดจบ “แต่เขาเทสคุณหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ คุณการุณย์เป็นคนเก่ง ทำงานมานาน ผมต้องยอมรับการตัดสินใจของเขา”
“เทสครับ ยากกว่าข้อสอบเข้าเรียนปริญญาโทที่...”
“ผมรู้ว่าคุณจบอะไรจากที่ไหนมา แต่นั่นไม่สำคัญเท่าความจริงที่ว่า คุณสามารถทำงานให้ผมได้อย่างที่ผมต้องการหรือไม่”
“ครับ” กายพยักหน้า เลิกคิดที่จะอธิบายอะไรอีกต่อไป เขาเห็นชัดเจนแล้วว่าท่านประธานไม่ค่อยชอบหน้าเขา สาเหตุจากเรื่องอะไรนั้นเขาไม่แน่ใจ
แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้!
“อ้อ มีอีกเรื่อง” ท่านประธานเลิกคิ้ว “F-35 A Lightning ที่ให้แปล ผมจะอ่านคืนนี้ พรุ่งนี้เช้ามารับที่คุณเจนจิรา ใช้เวลาวันอังคารทั้งวันแก้ให้เสร็จ”
“ครับ” กายตอบ ในใจพูดต่อว่า...ตัวเองยังไม่ได้อ่านเลย นี่บอกแล้วว่าจะให้แก้ มีเวลาให้หนึ่งวันเต็มๆ ช่างมั่นใจในตัวเองสูงจังเลยว่าเราจะต้องแปลผิด...
“ทำไมทำเสร็จเร็ว” ท่านประธานถาม หยุดหมุนปากกา แล้วโยนลงไปในกล่องใส่ปากกาอย่างแม่นยำ กายมองอย่างไม่เชื่อสายตา ประหนึ่งว่ากำลังชมนักบาสเก็ตบอลโยนลูกบอลลงห่วงจากระยะใกล
“ผมได้รับคำสั่งว่าให้เร่งครับ” กายตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“แสดงว่าคุณมีแบ็คกราวน์เรื่อง F-35 มากเลยหรือ” ท่านประธานเลิกคิวข้างเดียว สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเก้าโอ้หน้าโต๊ะทำงานสีดำสนิทตัวใหญ่
“ก็พอมีบ้างครับ แล้วก็ค้นคว้าประกอบ ถามเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน สามีของเพื่อนเป็นทหาร เลยได้...” กายตอบตามความเป็นจริงบางส่วน ตัดสินใจไม่พูดเรื่องที่คเชนทร์ช่วยทำงานแปลเพื่อแลกเปลี่ยนกับการไปเล่นละครเป็นแฟนชั่วคราวห้านาที
จะบอกได้ยังไงว่าไปช่วยคเชนทร์บอกเลิกกับผู้หญิง
“ความช่วยเหลือ” ท่านประธานพูดแทรกแล้วพยักหน้า “เข้าใจหาตัวช่วย”
“ครับ”
“คุณนี่เก่งนะ ไม่ธรรมดา รู้จักใช้คนให้เป็นประโยชน์” ท่านประธานชมด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ มองหน้ากายอย่างพิจารณาชั่วครู่แล้วพูดโพล่งขึ้นมาว่า “คุณรู้จักคุณคเชนทร์ก่อนมาทำงานที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่เคยครับ”
“อืม...” ท่านประธานพยักหน้าช้าๆ แล้วถามต่อว่า “แล้วผมเคยเจอคุณหรือเปล่า”
“ผมไม่เคยเห็นท่านมาก่อนเลยครับ” กายตอบทันที
“ต่อไปไม่ต้องเรียกผมว่าท่าน ผมไม่ชอบ”
“ครับ”
“ให้เรียกชื่อผมเหมือนคนอื่นเรียก”
“ครับ” กายพยักหน้า ในใจก็พูดว่า...แล้วท่านชื่ออะไรล่ะครับ ไม่เห็นเคยได้ยินใครเรียกชื่อท่านซักคนเลย เท่าที่ได้ยิน ก็เห็นเรีียกกันว่า ท่านประธาน...
“จำเอาไว้นะคุณกาย ถ้าคุณทำงานดี ซื่อสัตย์สุจริต ทำงานรับผิดชอบของตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ทำแต่สิ่งที่ควรทำ คุณก็อยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุข คุณก็คงรู้ว่าที่นี่เงินเดือนเยอะกว่าที่อื่น สวัสดิการทุกอย่างก็ดีเยี่ยม ทุกปีเงินเดือนปรับเพิ่มในอัตราที่สูงพอสมควร พนักงานที่ไม่มีอะไรแอบแฝง อยู่ที่นี่แล้วจะสบาย”
“ครับ” กายยิ้มบางๆ อย่างสุภาพ
ใครไปแอบแฝงวะ ว่าเราหรือเปล่า ทำไมไม่ชอบหน้าเรา จะว่าไป เราก็ทำงานดีมาตลอด แต่ท่านประธานกลับแสดงท่่าทางระแวงเรายังไงชอบกล ทำยังกับว่าเราจะเข้ามาทุจริตยังงั้นล่ะ
...ทำแต่สิ่งที่ควรทำ...
หรือว่าท่านประธานพูดกระทบกระเทียบเรื่องแปลเอกสาร F-35 A Lightning II (CTOL) ท่านอาจจะรู้ว่าคุณคเชนทร์ซึ่งเป็นถึงรองประธานให้ความช่วยเหลือเขาเรื่องทำงานรับผิดชอบของตัวเอง 'ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง' และการที่คเชนทร์มาช่วยเขาแปลเอกสารเป็นสิ่งที่ 'ไม่ควรทำ'
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังคิดว่าท่านประธานไม่ชอบหน้าเขาโดยไม่มีเหตุผลอยู่ดี
กายนั่งทานอาหารกลางวันคนเดียวอย่างเบื่อๆ ในใจคิดไปหลายเรื่อง ทั้งเรื่องชีวิตส่วนตัว เรื่องเพื่อน เรื่องการวางแผนจะซื้อบ้านหรือซื้อก่อนดี เรื่องที่ต้องไปตรวจเลือด และล่าสุด เรื่องที่รู้สึกว่าประธานบริษัทไม่ชอบหน้าเขา
ขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กายก็สะดุ้งเมื่อมีจานอาหารวางบนโต๊ะและมีคนทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม
“อะไรติดคอหรือ” คนที่นั่งลงอย่างรวดเร็วคือคเชนทร์ ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสดชื่น
“ครับ” กายเงยหน้าขึ้น เลิกคิ้ว ไม่เข้าใจประโยคแรกของการสนทนากับคเชนทร์เช่นเคย
“ไม่น่าจะติดเลยนะ”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรติดคอผม” กายปฏิเสธ
“คุณตอบว่า ครับ”
“ผมถามว่า ครับ ต่างหาก” กายเถียง
“อ๋อ...” คเชนทร์ลากเสียงยาว “คุณพูดแบบภาษาอังกฤษ ที่พูดว่า Yes? ซึ่งหมายความว่า ครับ อะไรนะ คุณพูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”
“ครับ”
“ครับครั้งนี้ หมายความว่าผมเข้าใจคุณถูกใช่ไหม” คเชนทร์เลิกคิ้วแล้วก้มหน้าลงตักอาหารเข้าปาก
“ใช่ครับ” กายตอบ
“เข้าใจอะไรยากจัง ผมก็เป็นคนพูดอะไรสั้นๆ กระชับ ตรงไปตรงมา คนบริษัทนี้เป็นอะไรกันนะ” คเชนทร์ทำเสียงบ่น
“พอดีผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ครับ” กายยอมรับผิด “เลยไม่ทันได้ยินว่าคุณถามอะไร”
“คุณก็เลยตอบ ครับ ไปทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจ”
“ครับ”
“อ๊ะๆ แบบนี้อันตราย” คเชนทร์ยกนิ้วขึ้นส่ายไปมาต่อหน้ากาย “ถ้าเขาขอนั่นคุณ แล้วคุณตอบว่า ได้เลย แบบนี้คุณก็ซวยเลยสิ”
คเชนทร์นี่ทะลึ่งเหมือนกันนะ
กายคิดในใจแล้วพูดว่า “ผมคงตอบว่า ขอคิดดูก่อน เพราะผมไม่หน้ามืดตามัวพยักหน้าง่ายๆ หรอกครับ”
“จริงหรือ” คเชนทร์ถามแล้วทานอาหารต่อ แสดงท่าทางไม่สนใจจะฟังคำตอบ “อ้อ ผมได้ยินว่าท่านเรียกคุณเข้าพบ คุณไปทำอะไรล่ะ”
“ท่านประธานหรือครับ” กายถาม คเชนทร์พยักหน้าแล้วทานอาหารต่ออย่างรวดเร็วประหนึ่งว่ากำลังเร่งรีบ “ท่านเรียกไปอบรมในฐานะที่เป็นพนักงานใหม่ครับ”
“อืม แสดงว่าท่านชอบคุณ” คเชนทร์ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา
“พูดเป็นเล่น”
“พูดจริง” คเชนทร์ตอบ “ท่านชอบคุณที่ทำงานดี แต่...”
“แต่อะไรครับ” กายรู้ว่าคเชนทร์แกล้งหยุดพูดเพื่อให้เขาอยากฟังต่อ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขากำลังฟังอย่างตั้งใจ
“แต่ ท่านไม่ปล่อยให้ใครผ่านไปง่ายๆ หรอก ท่านเป็นคนเนี้ยบ ทุกอย่างต้องสุดยอด คุณไม่เห็นเลขาท่านหรือ”
“คุณเจนจิรา”
“ช่าย” คเชนทร์ลากเสียง “อย่าดูถูกคุณเจนนะจะบอกให้ ท่านประธานงานยุ่งก็จริง แต่บางอย่่างคุณเจนสกรีนแล้วโน๊ตให้ท่านอ่าน เพราะฉะนั้น ท่านก็เลยเจอจุดที่จะเอามายำคุณได้ง่ายๆ”
กายนั่งนิ่ง มองหน้าของคเชนทร์ที่ก้มหน้าพูดพลางทานอาหารของตัวเองอย่างอร่อยและรวดเร็ว อีกไม่กี่คำก็จะเกลี้ยงจาน
“คุณรู้หรือเปล่า คุณเจนเป็นเลขาท่านประธานที่อยู่นานที่สุด ตอนนี้เราลุ้นกันอยู่” คเชนทร์เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับอย่างอารมณ์ดี “ใกล้จะครบปีแล้ว”
“แสดงว่า...”
“เลขาท่านอยู่กันไมค่อยนานหรอก คนล่าสุด ซึ่งก็คือถือว่านานที่สุด คือห้าเดือนสามสิบวันครึ่ง” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ตอนนั้นผมรับเละ”
“หมายความว่าคุณต้องไปทำงานช่วยหรือครับ” กายถามอย่างสงสัย
“เปล่า” คเชนทร์ส่ายหน้า “รับเงิน คุณไม่รู้หรือ ตอนนี้อัตราต่อรองคุณเจนคือ หกต่อหนึ่ง ผมว่าคุณเจนครบปี ทำลายสถิติ”
“อะไรนะครับ” กายสงสัยอีกแล้ว
“อ๋อ คุณการุณย์คงยังไม่กล้าบอกคุณเพราะคุณยังเป็นน้องใหม่” คเชนทร์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ครั้งที่แล้ว ผมถูกคนเดีียว ได้เต็มๆ”
“หมายความว่าพวกคุณพนันกันว่าเลขาของท่านประธานจะทำงานได้นานแค่ไหน” กายอ้าปากค้าง
“อ๊ะ เรื่องนี้ความลับ ห้ามให้เข้าหูท่านเด็ดขาด” คเชนทร์ชี้นิ้ว ทำท่าห้ามกาย “ผมเห็นว่าคุณไม่ใช่คนอื่น ถึงได้บอก แต่รอบนี้คุณยังไม่มีสิทธ์ เพราะปิดแทงไปแล้ว และตอนนี้คุณเจนก็ใกล้จะครบปี รอรอบหน้า”
กายส่ายหน้าช้าๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ากำลังฟังรองประธานเล่าเรื่องพนันกันในบริษัทว่าเลขาของประธานบริษัทจะทำงานได้นานเพียงใด
บริษัทนี้แปลกจริงๆ เขาไม่อยากจะเชื่อ ตอนแรกที่คิดว่าบริษัทนี้แปลกเพราะประธานบริษัท ตอนนี้ต้องเพิ่มเติมเข้าไปด้วยว่า เพราะรองประธานบริษัทอีกคน รายนี้ก็ใช่ว่าจะปกติ
“ผมถามได้ไหมครับว่า มีเงินหมุนเวียนในการพนันแต่ละครั้งเยอะหรือเปล่่า”
“อย่าเพิ่งรู้เลย” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “รู้แล้วจะอยาก”
“อยากพนันหรือครับ”
คเชนทร์พยักหน้าแล้วพูดว่า “ต่อไปเราอาจจะเล่นกันแบบซับซ้อนขึ้น แล้วเพิ่มวงเงินเดิมพันให้สูงขึ้น ผมกำลังคิดว่าจะให้ตัวเลขาเองนั่นล่ะ มีส่วนด้วย อย่างน้อย เขาก็น่าจะได้อะไรบ้าง”
“ถ้าให้เลขาพนันด้วย เขาก็อาจจะกัดฟันอดทน ก้มหน้าก้มตาทำงานและไม่ยอมลาออก พวกคุณก็ไม่มีทางจะได้เงิน” กายออกความเห็น
“เปล่า” คเชนทร์ห่อไหล่่ “ผมหมายความว่า เราไม่ให้เขารู้”
“ให้ใครรู้ครับ” กายถามเพื่อความมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจคเชนทร์อย่างถูกต้อง
“ให้เลขาไง” คเชนทร์ตอบ “คนที่เป็น object ซึ่งเป็นคนสร้างรายได้ให้กับเรา ควรได้อะไรบ้าง เห็นไหม ผมเป็นคนใจดีขนาดไหน พอตกงาน ก็ได้เงินเพิ่มจากเงินชดเชยที่บริษัทเลิกจ้าง”
“ผมว่าใจร้ายต่างหาก พวกคุณพนันกันว่าเขาจะลาออกจากงานเมื่อไหร่ ไม่คิดว่าเป็นเกมที่...”
“คุณกายครับ คนที่ทำงานกับท่านประธานแล้วรอดได้เกินสามเดือน ไม่ต้องกลัวว่าจะหางานไม่ได้หรอก ไปที่ไหนเขาก็รับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ารอดถึงหกเดือน ถ้าคุณรอดได้ขนาดนั้น คุณก็ไปทำที่บริษัทไหนก็ได้ในประเทศนี้” คเชนทร์พูดไปหัวเราะไป
“แสดงว่าเลขาท่านประธานโดนทุกคน”
“โดนเราพนันนี่นะ” คเชนทร์เลิกคิ้ว
“ก็จะใครซะอีกล่ะครับ” กายตอบ
“คุณก็พูดให้ชัดเจนสิครับ” คเชนทร์ตำหนิกายหน้าตาเฉย “เอาล่ะ ผมนินทาท่านให้คุณฟังแล้ว ทีนี้คุณก็พอจะมองอนาคตของตัวเองออก ไปก่อนนะครับ อ้อ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยอีกก็บอกนะครับ แต่ไม่ต้องไปหาผมที่ออฟฟิส คุณฝ่าด่านเลขาผมไปไม่ได้หรอก แต่คุณก็รู้ว่าจะเจอผมได้ยังไง”
คเชนทร์พูดเสร็จแล้วลุกขึ้นเดินจากไปทันที ทิ้งให้กายมองตามด้วยความงุนงง ร่างสูงใหญของรองประธานบริษัทเดินเร็วมาก ไม่ถึงสิบวินาทีก็หายลับไปจากศูนย์อาหาร
จะเจอคเชนทร์ได้ยังไงนะหรือ
อืม...
คเชนทร์มักจะโผล่หน้าขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะตอนที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ ตอนที่เขากำลัง 'ไม่ไหว' กับเรื่องงานที่กำลังทำ
หรือว่ามีการติดกล้องวงจรปิดดูพนักงานบริษัท!
ต้องใช่แน่ๆ เลย
โอ้โห ทำกันขนาดนี้เลยหรือนี่
แล้วนี่เป็นฝีมือท่านประธานหรือคเชนทร์ล่ะ หรือจะเป็นผู้บริหารทั้งทีมที่ร่วมกันทำแบบนี้ มิน่า พนักงานต่างคนต่างทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง แล้วเราก็ถูกท่านประธานเรียกไปพบและตักเตือน 'อย่างเบาะๆ' ด้วยคำพูดที่เหมือนจะเป็นการ 'ปฐมนิเทศน์' พนักงานใหม่ทั้งที่จริงแล้วกำลัง 'คาดโทษ' เขาอยู่ นี่สงสัยคงเห็นเขาฟุบหน้าเอาหน้าผากโขกโต๊ะบ่อยๆ และวันนั้นเห็นเขาเดินหายไปจากโต๊ะเพื่อไปขอพบคเชนทร์ทั้งที่ไม่น่่าจะมีเหตุผลเหมาะสม หรือไม่ก็เลขาหน้าบึ้งของคเชนทร์อาจไปฟ้องท่านประธานก็เป็นได้
จะมากเกินไปแล้ว!
เลิกงาน กายรีบออกจากบริษัทตรงเวลาไม่ขาดไม่เกินแม้แต่นาทีเดีียว แต่เมื่อเดินออกมาที่ถนนหน้าตึกก็ต้องชะงักเพราะเห็นวรุจน์กำลังยืนรออยู่ที่เดิม คราวนี้รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ เป็นรถเบนซ์สีดำคันใหญ่ซึ่งกายเดาว่าเป็นรุ่น S Class
“ผมมาชวนไปทานดินเนอร์” วรุจน์เดินเข้ามาหากาย ยิ้มกว้าง ส่งสายตาแสดงความรู้สึกอย่างเปิดเผย
“เพิ่งสี่โมงครึ่งเองนะครับ” กายยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมง เดินเล่นอีกซักครึ่งชั่วโมง ห้าโมงครึ่งเริ่มออเดิรฟ หกโมงก็ทานเมนคอร์ส เวลาดีแล้วนะครับ” วรุจน์ตอบ
“คุณวรุจน์”
“นะครับคุณกาย อย่าส่ายหน้านะครับ ถ้าวันนี้คุณไม่ไป วันหลังผมก็มาชวนคุณอีกเหมือนเดิม ให้รู้ไปว่าคุณจะเซย์โนทุกครั้ง ส่วนเอสเอ็มเอสนั่นผมก็จะส่งมาอีก ตราบเท่าที่คุณไม่ตอบ ผมก็จะถามคำถามเดิม”
“ไปครับไป” กายตอบทันที ทำให้วรุจน์เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง แต่ทันใดก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าดีใจ ยิ้มกว้าง แล้วผายมือไปด้านข้างและพูดว่า “วันนี้ผมขับเบ็นซ์มา เพิ่งซื้อมาใหม่”
“สวยดีครับ ซื้อสดหรือครับ” กายถาม
“ครับผม” วรุจน์พยักหน้า เดินนำกายไปที่รถ “ปกติผมไม่ค่อยชอบขับรถคันใหญ่ มันไม่คล่องตัว แต่วันนี้พิเศษ ก็เลยเอาคันนี้มา”
“ปกติคุณขับอะไรครับ”
“SLK คันที่ผมเกือบชนคุณไงครับ” วรุจน์ตอบ “คุณคงตกใจมาก ผมยังรู้สึกผิดอยู่เลย ดีนะที่ผมเบรกทัน”
“ผมข้ามถนนไม่ดูเอง” กายโทษตัวเอง แต่ในใจพูดต่อว่า...ไม่เห็นจะตกใจที่ไหน รู้หรอกว่านี่เป็นวิธี 'จีบเด็ก' ของวรุจน์ คงทำบ่อยๆ ละสิท่า ขอให้เบรกไม่ทันซักวันเถอะ สาธุ...
“ผมว่าคงเป็นโชคชะตาที่ให้ผมขับรถไปที่นั่นวันนั้น”
“รวมกับไปเมาที่ผับนั้นด้วย”
“ในคืนวันศุกร์ที่ 20” วรุจน์เปิดประตูรถให้กาย และเมื่อขึ้นนั่งบนรถแล้วจึงพูดต่อว่า “เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถามผมเรื่องคืนวันนั้น ดูคุณอยากจะรู้อะไรต่างๆ เกี่ยวกับคืนนั้น มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“ไม่มีครับ ผมก็แค่ถามๆ ไปยังงั้นเอง” กายยักไหล่แล้วเบิกตากว้างเพราะตกใจที่วรุจน์ขับรถเร็วและน่่าหวาดเสียวมาก “ระวังชน คุณวรุจน์...”
“ไม่ต้องห่วงครับ ไปกับผมรับรองปลอดภัย” วรุจน์หัวเราะเบาๆ ไม่ได้ลดความเร็วของรถลงเลย
“ผมห่วงรถคันอื่นต่างหาก” กายพูดพึมพำ
ตัวเองชนก็คงไม่มีปัญหา เอารถคันนี้เข้าอู่แล้วเอารถคันอื่นออกมาขับ วรุจน์นี่ขาซิ่งเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าเข้าคู่กับคเชนทร์คงสนุกกันน่าดู คนหนึ่งพูดเร็ว เดินเร็ว ทำอะไรเร็วเหมือนคนไฮเปอร์ วรุจน์ขับรถเร็ว ทั้งที่เป็นรถคันใหญ่ก็ยังสามารถขับปาดไปปาดมาได้อย่างคล่องแคล่ว
“ฝีมือผมระดับเทพเลยนะครับ ไม่ต้องห่วง ผมไม่เคยชนกับรถใครนอกสนามแข่ง”
“คุณแข่งรถด้วยหรือ”
“งานอดิเรกของผมครับ” วรุจน์หันมายิ้มทั้งที่กำลังขับรถอยู่ด้วยความเร็วไม่ธรรมดา “ผมชอบความเร็ว ชอบความสูง และชอบความลึก”
“แข่งรถ แข่งเครื่องบิน และแข่งดำน้ำ”
“แข่งดำน้ำไม่มีหรอกครับ” วรุจน์หัวเราะขำ “คุณกายนี่ตลกจริงๆ เลย ผมชอบ”
“จะให้คิดว่ายังไงล่ะครับ” กายตอบแล้วหันไปมองถนนอย่างหวาดๆ
“ผมชอบแล่นเรือ ว่างๆ ไปทะเลกัน ผมจะสอนคุณขับเรือ และที่บอกว่าชอบความลึกนั่นนะ ผมชอบดำน้ำ โดยเฉพาะตอนกลางคืน”
“ครับ” กายพยักหน้า มองถนนอย่างตั้งใจราวกับว่าเป็นคนขับรถเอง ในขณะที่คนขับรถมองถนนบ้าง หันมามองเขาบ้าง แล้วเอื้อมมือไปเปิดเพลง
“คุณวรุจน์ ระวัง...” กายอดเตือนไม่ได้
“ผมดูอยู่” วรุจน์ตอบ “ฟังเพลงหน่อยนะครับ คุณชอบแจ๊สหรือเปล่า”
“ผมชอบเพลงลูกทุ่ง” กายแกล้งตอบ ความจริงเขาชอบฟังเพลงร๊อค
“เดี๋ยวผมไปหาซื้อ วันหลังคุณจะได้ฟัง”
“เราจะไปทานกันที่ไหนครับ” กายเปลี่ยนเรื่อง
“The Paradis” วรุจน์ตอบสั้นๆ
“แค่ได้ยินชื่อก็นำ้ลายไหล”
“สุดยอดแล้วครับ รับรองว่าคุณต้องประทับใจ คุณรู้หรือเปล่า ตั้งแต่เปิดมาได้หลายเดือน ที่นี่จองเต็มทุกวัน ผมรู้จักกับเจ้าของ วันนี้เชฟจากอิตาลี่จะทำอาหารพิเศษให้เราสองคนทาน”
“ครับๆ” กายพยักหน้าแล้วเอนตัวพิงกับเบาะ รู้สึกเริ่มจะเวียนศีรษะเพราะ 'ฝีมือขับรถระดับเทพ' ของวรุจน์
ขอครั้งนี้ครั้งเดียวเถอะนะ ถ้าไม่ยอมมา วรุจน์ก็คงไปดักรอพบเขาอีกไม่หยุด คนรวยก็แบบนี้ ต้องให้ได้ดังใจ พอได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วก็เลิกสนใจ ไปหาอะไรอย่างอื่นทำ
ถ้ายังงั้น ก็ต้องให้วรุจน์ได้ในสิ่งที่วรุจน์ต้องการ จะได้เลิกยุ่งกับเขาสียที
::: Chapter 9 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 803605 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก