เรือนหลังที่ 8
หลายสัปดาห์มาแล้วที่จอมขวัญทำกิจกรรมที่เหมือนเดิมติดต่อกันเกือบทุกวันไม่ว่าจะเป็นการนั่งร้อยมาลัย จัดดอกไม้ หรือบางครั้งก็แอบลงไปยังเรือนครัวเพื่อทำอาหารกับขนมบ้างแต่มันก็อดที่จะรู้สึกเบื่อไม่ได้
'อยากออกไปเที่ยวจัง' "คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นจอมขวัญวางพวงมาลัยบนพานดอกไม้ด้วยสีหน้าท่าทางที่เบื่อหน่าย
"อยู่แต่ในบ้านแบบนี้เบื่อจังเลยครับพี่สร้อย"
"หรือจะลงไปนั่งเล่นตรงท่าน้ำดีไหมเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์เสนอแต่ถูกอีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วยื่นปากใสทำให้อดเอ็นดูไม่ได้
"หรือคุณหนูอยากออกไปเที่ยวข้างนอกใช่ไหมเจ้าคะ"
"พี่สร้อยรู้ใจผมจังเลย" จอมขวัญยิ้มหวานก่อนจะทำหน้าเจื่อนลง "แต่คุณแม่คงจะไม่ยอมให้ไปหรอก"
"คุณหนูลองไปขอดูซิเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์เสริมขึ้นมาแต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้ากลับมาอย่างเหงาหงอย
"เคยขอไปหลายครั้งแล้วแต่คุณแม่ก็หาเรื่องเลี่ยงไม่ให้ผมออกไปไหนซักครั้งเลย"
"อ่า...เอายังไงกันดีล่ะเจ้าคะ" สร้อยทิพย์ทำท่าทางคิด "หรือจะไปขอท่านเจ้าคุณดีเจ้าคะ"
"คุณพ่อเข้าวังหลวงไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว"
จอมขวัญตอบพร้อมทำสีหน้าสลดก่อนจะดีดนิ้วขึ้นมาเมื่อความคิดบางอย่าง
"คิดออกแล้ว!"
"คิดอะไรออกหรือเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์เอียงคอถามด้วยความสงสัยทำให้จอมขวัญก้มลงไปกระซิบข้างหูกันสองคนจนกระทั่งคนฟังทำตาโตด้วยความตกใจ
"ตายแล้ว!"
"ชู่ว์"
จอมขวัญยกนิ้วขึ้นมาทาบตรงริมฝีปาก
"อย่าเสียงดังซิครับ"
"แต่มันเสี่ยงนะเจ้าคะคุณหนู"
สร้อยทิพย์ทำท่าทางลำบากใจแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มตรงมุมปาก
"แต่ผมอยากไปนี่หน่า อย่าเสียเวลาเลยเรารีบไปกันเถอะพี่สร้อย"
จอมขวัญลุกขึ้นก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วรีบเดินลงไปจากเรือนโดยมีสร้อยทิพย์เดินตามไปอย่างเร่งรีบ เมื่อมาถึงตรงท่าน้ำก็เห็นมีเรือลำเล็กผูกอยู่จอมขวัญจึงก้าวลงเรือโดยที่สร้อยทิพย์ตามคว้าตัวไว้ไม่ทัน
"คุณหนู! จะทำอะไรเจ้าคะ เดี๋ยวสร้อยไปตามอ้ายเมืองมาพายให้"
"ไม่ต้องหรอกพี่สร้อย" จอมขวัญยิ้มหวานมาให้อย่างประจบ "ผมพายเรือเป็นนะ"
"แต่..."
สร้อยทิพย์ลังเลจนจอมขวัญขมวดคิ้วแน่น
"ถ้าพี่สร้อยไม่ลงมาผมจะไปคนเดียวแล้วนะ"
"เดี๋ยวก่อนซิเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์จับเรือเอาไว้แน่นแล้วก้าวขึ้นมานั่งบนเรืออย่างเร่งรีบจนจอมขวัญหัวเราะออกอย่างถูกอกถูกใจ
"ฮะฮะฮะ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นะพี่สร้อย ผมไม่พายเรือหนีหรอกน่ะ"
"คุณหนูแกล้งบ่าวอีกแล้วนะเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์ปากยื่นจนจอมขวัญหัวเราะดังกว่าเดิมก่อนที่ทั้งสองจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงพัณณิตาตะโกนดังลงมาจากเรือน
"พาขวัญ! จะไปไหนน่ะลูก! นังพริ้มเองรีบลงไปซิ"
"เจ้าค่ะนายแม่"
พริ้มพรายรีบวิ่งลงมาจากเรือนทำให้สร้อยทิพย์นั้นใจหายใจคว้ำ
"แม่พริ้มวิ่งมานู่นแล้วเจ้าค่ะ"
"แย่ละ"
จอมขวัญบ่นอุบอิบก่อนจะทัดเรือออกจากฝั่งแล้วรีบพายหนีทันที แถมยังแอบหันไปมองเห็นพริ้มพรายยืนตะโกนเรียกปนหอบอยู่ตรงท่าน้ำพอดิบพอดี
"คุณหนู! กลับมาก่อนเจ้าค่ะ!!!"
"เองใช้อะไรไม่ได้เรื่องเลยนะนังพริ้ม"
พัณณิตาตะโกนลงมาอย่างหงุดหงิดพร้อมมองไปยังเรือลำเล็กที่พายออกไปไกลด้วยความเป็นห่วง ส่วนจอมขวัญเมื่อพายเรือออกมาในระยะที่ปลอดภัยแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน
"ดูแม่พริ้มซิพี่สร้อยยืนหอบหนักเลย"
"บ่าวเห็นแล้วเจ้าค่ะคุณหนู ฮะฮะ"
สร้อยทิพย์เองก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะมองหน้าจอมขวัญที่กำลังพายเรืออยู่ด้วยสายตาชื่นชม
"คุณหนูเก่งจังเลยนะเจ้าคะ พายเรือเป็นด้วย"
"คุณย่าท่านสอนและพานั่งเรือเล่นประจำน่ะครับ"
จอมขวัญตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มจนคนมองอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
"คุณย่าคุณหนูต้องเก่งมากแน่เลยใช่ไหมเจ้าคะ"
"คุณย่าผมเก่งที่สุดเลยล่ะครับ"
จอมขวัญยิ้มหวานก่อนจะตั้งใจพายเรือไปยังทิศทางที่ตนเคยไปคราวที่แล้วจนสร้อยทิพย์อดที่จะสงสัยไม่ได้
"คุณหนูจะไปไหนเที่ยวที่ไหนเจ้าคะ"
"ตลาดน้ำบางกะจะ" จอมขวัญยิ้มกว้าง "พี่สร้อยเคยบอกว่าจะพาผมไปนะ"
"แต่แถวนั้นเป็นน้ำวนนะเจ้าคะ"
สร้อยทิพย์ทำหน้าตาเป็นห่วงแต่จอมขวัญกลับยิ้มหวานมาให้อย่างน่ารัก
"ไม่ต้องห่วงผมจะพายอย่างระวังที่สุดเลย"
"เจ้าค่ะ"
ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่สร้อยทิพย์ก็เอามือไปจับขอบเรือแล้วนั่งตัวเกรงไม่ตลอดทางจนคนพายอดที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นอย่างขบขัน
ทางด้านแทนกานต์หลังจากคุยงานกับพวกขุนนางในวังเรียบร้อยแล้วก็มาเดินสำรวจตลาดแถวป้อมเพชรว่าค้าขายดีกันขนาดไหนเพื่อเอาไปรายงานกับท่านเจ้าคุณจอมทัพในการหารือครั้งต่อไป
ซึ่งแทนกานต์นั้นเป็นคนหล่อมากจึงไม่แปลกนักที่เดินไปทางไหนแล้วคนจะพากันมองแบบไม่ละสายตา
โดยที่เจ้าตัวก็ไม่สนอะไรแถมยังหน้าหงิกจนแสงที่เดินตามข้างหลังอดที่จะทักขึ้นมาไม่ได้
"คุณหลวงหน้าหงิกจังเลยนะขอรับ"
"ข้าไม่ชอบ"
แทนกานต์ตอบด้วยใบหน้าบึ้งตึงและแววตาฉายความหงุดหงิด
"ข้าจะกลับบ้าน"
"ขอรับ"
แสงตอบรับก่อนจะเดินตามหลังเจ้านายตนเองไปอย่างรวดเร็วโดยมีเสียงกระซิบจากสาวน้อยใหญ่ดังตามมาจากด้านหลัง
"หลวงแทนกานต์รูปงามสมคำร่ำลือนัก" "เสียดายที่มีคู่หมั้นแล้ว" "หึ"
พอคิดถึงคู่หมั้นตนเองขึ้นมาทำให้แทนกานต์อดที่จะกระตุกยิ้มออกมาตรงมุมปากไม่ได้
'คิดถึง' คำนี้ดังขึ้นมาจากความรู้สึกที่หลายอาทิตยที่ผ่านมานี้ไม่ได้ไปพบหน้าเพราะมีงานที่จะต้องสะสาง แต่เหมือนจะคิดถึงมากไปหน่อยเพราะตนเหมือนเห็นอีกฝ่ายกำลังพายเรือตรงเข้ามาทางท่าน้ำ
"อ้ายแสง เองช่วยข้าดูหน่อยซิว่านั่นใช่พาขวัญรึเปล่า"
"ไหนขอรับ โอ๊ะ!"
แสงกวาดสายตามองไม่นานก็ไปสะดุดตากับเรือลำเล็กที่กำลังพายมาเทียบท่า
"นั่นคุณหนูพาขวัญขอรับ"
"หึ"
แทนกานต์หัวเราะในลำคอก่อนจะเดินตรงไปยังเรือลำนั้นที่จอมขวัญกำลังผูกเชือกกับตอไม้อย่างตั้งอกตั้งใจจนไม่ทันสังเกตเห็นว่ากำลังมีใครเดินมาหาตนเอง
พอผูกเรือเสร็จจอมขวัญจึงหันมายิ้มหวานให้สร้อยทิพย์ที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"ไม่ต้องถอนหายใจขนาดนั้นก็ได้มั้งพี่สร้อย"
"สร้อยกลัวเรือล่มนี่เจ้าคะ"
สร้อยทิพย์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งจนจอมขวัญส่ายหน้าแล้วหัวเราะในลำคอ
"เราขึ้นไปกันเถอะพี่สร้อย ข้าอยากเดินตลาดจะแย่แล้ว"
จอมขวัญกำลังตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ต้องชะงักเมื่อมีมือขาวยื่นมาหาตนเอง จนอดที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"โอ๊ะ! คุณหลวง!"
"ตกใจอะไรรึพาขวัญ"
แทนกานต์หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นหน้าตาที่เบิกกว้างอย่างน่าเอ็นดู
"รีบจับมือข้าซิ"
"เอ่อ...เจ้าค่ะ"
จอมขวัญกัดปากแน่นด้วยความขัดใจก่อนจะยอมวางมือเรียวบางของตนเองลงบนมือขาวนั้นแล้วพยุงตนเองให้ขึ้นมาบนท่าเรือโดยที่สร้อยทิพย์ลุกตามขึ้นมาเองอย่างชำนาญโดยที่ไม่มีใครต้องจับ
แทนกานต์ยิ้มที่มุมปากพร้อมจ้องมองคู่หมั้นคู่หมายของตนเองด้วยแววตาแปล่งประกายเพราะวันนี้เจ้าตัวแต่งเพียงสไบสีม่วงอ่อนห่มแบบเฉียงทับกับสะไบสีม่วงเข้มที่อยู่ด้านในและนุ่งผ้าถุงจีบหน้าสีน้ำเงินมืดปักด้วยด้ายทองคำโดยที่มีเครื่องประดับกำลังพอดีไม่มากชิ้นจนเกินไปทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่ได้ตั้งใจจะออกจากบ้านมาตั้งแต่แรก
"เจ้าแอบหนีคุณป้าออกมาเที่ยวอย่างนั้นหรือพาขวัญ"
"ห๊ะ! คุณหลวงรู้ได้ยังไงเจ้าคะ"
จอมขวัญทำหน้าเหวอออกมาอย่างลืมตัวโดยมีสร้อยทิพย์ยืนตัวสั่นก้มหน้าหลบสายตาอยู่ด้านหลังทำให้แทนต์กานต์อดที่จะหัวเราะในลำคอไม่ได้
"จะไม่ให้ข้ารู้ได้อย่างไรในเมื่อเจ้าแต่งตัวอยู่บ้านขนาดนี้น่ะ"
"เอ่อ..."
พอได้ยินแบบนั้นแล้วทำให้สร้อยทิพย์เหลือบมองจอมขวัญอย่างไม่สบายใจ
"สร้อยลืมให้คุณหนูเปลี่ยนชุดเลยเจ้าค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่ะพี่สร้อย ชาวบ้านคนอื่นเขาก็แต่งแบบนี้กันเยอะแยะไป"
จอมขวัญตอบด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจพร้อมเงยหน้ามองคนที่สูงกว่าอย่างเอาเรื่อง
"คุณหลวงจะไปฟ้องคุณแม่ใช่ไหมเจ้าคะ"
"ข้าบอกรึยังว่าจะนำเรื่องของเจ้าไปฟ้อง"
แทนกานต์ยิ้มหวานพร้อมยกมือขึ้นมาลูบผมนุ่มนิ่มนั้นอย่างแผ่วเบา
"ออกมาเที่ยวนอกบ้านบ้างก็ดีเพราะถ้าอยู่แต่ในเรือนก็คงจะได้เฉาตายใช่ไหมล่ะ"
"เจ้าค่ะ"
จอมขวัญปากยื่นก่อนจะพยายามเอาหัวหลบฝ่ามือนั้นเล็กน้อยทำให้แทนกานต์เปลี่ยนตำแหน่งย้ายมาจับมือนุ่มนิ่มนั้นไว้แทน
"ถ้าเช่นนั้นข้าจะพาเจ้าเดินเที่ยวตลาดบางกะจะเองดีหรือไม่"
"ข้าเกรงใจคุณหลวงเจ้าค่ะ"
จอมขวัญพยายามเลี่ยงแต่อีกฝ่ายทำหูทวนลมและกระชับมือแน่นขึ้นไปอีก
"งั้นเริ่มต้นโดยการไปไหว้พระที่วัดบางกะจะกันเถอะนะ"
"ด...เดี๋ยวซิเจ้าคะ"
จอมขวัญอึกอักแต่ถูกอีกฝ่ายกระตุกมือแล้วลากให้เดินไปพร้อมกันโดยที่ตนเองนั้นยังงุนงงไม่หาย ทำให้สร้อยทิพย์และแสงแอบหัวเราะเจ้านายตนเองและรีบเดินตามหลังโดยเว้นระยะห่างพอสมควร
จากตอนแรกที่ขัดขืนก็กลายเป็นเดินตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่ายพร้อมมองบรรยากาศรอบตัวที่มีของขายและมีคนเดินสวนกันไปมาอย่างคึกคักจนจอมขวัญอดที่จะยิ้มหวานออกมาไม่ได้โดยที่แทนกานต์แอบหันมามองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่ละสายตา
จนกระทั่งเดินมาถึงหน้าวัดบางกะจะซึ่งความสวยงามของวัดนั้นทำให้จอมขวัญจ้องมองด้วยความตกตะลึง
"โห๋! สวยจัง"
"เข้าไปด้านในกันเถอะ"
แทนกานต์ชวนซึ่งจอมขวัญรีบพยักหน้ารับแล้วเดินไปพร้อมกัน
เมื่อเดินเข้ามาในบริเวณวัดก็พบกับเจดีย์ทองคำองค์ใหญ่ที่เด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหลังพระอุโบสถ ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินเข้ามาในพระอุโบสถซึ่งภายในประดิษฐานพระประธานเป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยทองคำ และภาพฝาผนังที่มีความงดงามมาก
จอมขวัญก้มลงกราบอย่างนอบน้อมพร้อมมองพระพทธรูปปางมารวิชัยตรงหน้าด้วยความเลื่อมใสและศรัทธาโดยมีแทนกานต์แอบชำเลืองมองอย่างไม่ละสายตาจนจอมขวัญรู้สึกตัวและหันมามองด้วยความสงสัย
"มองอะไรหรือเจ้าคะคุณหลวง"
"เปล่าหรอก"
แทนกานต์ส่ายหน้าพร้อมยิ้มตรงมุมปาก
"เราออกไปข้างนอกกันเถอะ"
"เจ้าค่ะ"
จอมขวัญพยักหน้าพร้อมทั้งเดินออกมาเห็นสร้อยทิพย์และแสงกำลังยืนรออยู่ด้านนอก จอมขวัญเดินตรงเข้าไปกอดแขนสร้อยทิพย์อย่างออดอ้อน
"พี่สร้อยเราไปเดินตลาดกันเถอะข้าเห็นมีของขายเยอะเลย"
"เจ้าค่ะ"
สร้อยทิพย์เดินตามแรงดึงของเจ้านายตนเองโดยมีแทนกานต์เดินตามหลังตลอดเวลาด้วยสายตาเอ็นดู
จอมขวัญตื่นตาตื่นใจกับตลาดน้ำแบบที่แพลอยผูกกันยาวทั้งสองฝั่งฟากแม่น้ำและเต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าชาวไทย จีน แขก ขายของมากมายทั้งขายน้ำตาลทราย น้ำตาลกรวด สาคูเม็ดใหญ่เม็ดเล็ก กำมะถัน และพวกสมุนไพรหลายชนิดทั้งจันทน์แดง หวายตะค้า และสิ่งของหลายชนิดจากแดนใต้ รวมไปถึงอาหารและขนมหวานมากมายละลานตาไปหมด จนกระทั่งจอมขวัญไปสะดุดตากับขนมชนิดหนึ่งที่แปลกตาไม่เคยเห็นมาก่อน
"ขนมอะไรน่ะน่ากินจัง"
"ขนมโคเจ้าค่ะ"
สร้อยทิพย์อมยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาในลำคอเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเบิกตากว้างแล้วพูดจาที่ฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
"ทำมาจากวัวหรอ"
"ไม่ใช่เจ้าค่ะ" สร้อยทิพย์ยิ้มให้อย่างเอ็นดู "แต่เป็นชื่อของขนมจากแดนใต้ต่างหาก"
"น่ากินจังเลย"
จอมขวัญยิ้มหวานพร้อมเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าร้านขายขนมด้วยแววตาเป็นประกาย
"ป้าจ๊ะ เอาขนมโคหนึ่งชุดนะ"
"ได้เลยเจ้าค่ะแม่หญิง"
แม่ค้ายิ้มกว้างพร้อมจัดขนมลงบนใบกล้วยสีเขียวเข้มก่อนจะยื่นให้กับลูกค้าโดยที่สร้อยทิพย์เป็นคนจ่ายเงิน
จอมขวัญหยิบขนมโคขึ้นมากินก่อนที่แก้มยุ้ยนั้นจะพองลมและเคี้ยวหนุมหนับในปากด้วยความเพลิดเพลินเพราะขนมที่ตนเองกินนั้นมีสีสันที่สวยงามตัวแป้งนั้นนุ่มหนึบไม่แข็งกระด้างและหอมกลิ่นมะพร้าว จนอดที่จะหยิบไปจ่อปากบ่าวรับใช้ของตนเองไม่ได้
"อร่อยจัง พี่สร้อยลองชิมดูซิ"
"ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ"
สร้อยทิพย์ผงะก่อนจะยิ้มแห้งมาให้เมื่อคู่หมั่นคู่หมายของอีกคนมองมาอย่างคาดโทษแต่จอมขวัญนั้นไม่รู้เรื่องอะไรจึงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ทำไมล่ะ"
"ไหนขอข้าลองชิมดูซิ"
แทนกานต์กุมมือนุ่มนิ่มพร้อมกับก้มหน้าลงไปกินขนมในมือนั้นเต็มคำพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้จนสาวที่อยู่แถวนั้นใจละลายเป็นแถว
"อืม...อร่อยจริงด้วย"
"คุณหลวง!"
จอมขวัญหน้าแดงจัดและรีบดึงมือกลับมาทันที
"คุณหลวงจะกินทำไมไม่หยิบเองล่ะเจ้าคะ"
"ข้าอยากให้เจ้าป้อนบ้างไม่ได้หรอ"
แทนกานต์ถามกลับพร้อมหน้าตาออดอ้อนทำให้จอมขวัญหน้ามุ่ยด้วยความอารมณ์เสีย
"ได้เจ้าค่ะ แต่คราวหลังบอกกันก่อนก็ดีนะ"
"คราวหน้าข้าจะบอกเจ้าแล้วกัน"
แทนกานต์ตอบกลับอย่างอมยิ้มทำให้จอมขวัญหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ ซึ่งในระหว่างนั้นเองก็มีเสียงหวานเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง
"คุณหลวงแทนกานต์"
"แม่นวล"
แทนกานต์ยกมือรับไหว้ทำให้จอมขวัญหันไปมองด้วยสายตาสงสัย
หญิงสาวตรงหน้าดูสวยและตัวเล็ก นุ่งผ้าสไบสีเขียวอ่อนและผ้าถุงสีเขียวน้ำทะเลพร้อมกับสวมเครื่องประดับไม่ค่อยมากเท่าไหร่ แต่สง่างามโดยเฉพาะรอยยิ้มหวานนั่น
แถมเดินมาควงแขนแทนกานต์อย่างถึงเนื้อถึงตว
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ้าคะ"
นวลจันทร์ยิ้มหวานพร้อมจ้องมายังจอมขวัญที่ยืนอยู่อย่างสนอกสนใจ
"แล้วแม่หญิงผู้นี้คือ..."
"พาขวัญ"
แทนกานต์ตอบพร้อมเอามืออีกฝ่ายแขนออกจากแขนตัวเองแล้วถอยหลังมายืนข้างคู่หมั้นคู่หมายของตนเอง
"คู่หมั้นของข้าเอง"
"สวยจังเลยนะคะ" นวลจันทร์อมยิ้มตรงมุมปาก "เหมือนที่คุณหลวงบอกข้าไม่มีผิด"
"เอ่อ...ข้าชื่อพาขวัญ เป็นบุตรสาวของเจ้าพระยาจอมทัพเจ้าค่ะ"
จอมขวัญอึกอักเริ่มวางตัวไม่ถูกทำให้นวลจันทร์ยิ้มตาหยีมาให้อย่างน่ารัก
"ข้าชื่อนวลจันทร์" นวลจันทร์ยิ้มหวาน "ตอนนี้ได้ถวายตัวเป็นนางรับใช้เจ้าฟ้าทองสุกในวังหลวงน่ะจ้ะ"
"อ๋อ...เจ้าค่ะ"
จอมขวัญพยักหน้ารับทำให้นวลจันทร์ยิ้มหวานหันไปกอดแขนออดอ้อนคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
"คุณหลวงเจ้าขา พาข้าไปเดินเล่นตรงนู้นหน่อยได้ไหมเจ้าคะ เราสองคนไม่ได้เดินเล่นกันนานแล้วนะ"
นวลจันทร์หันมายิ้มให้จอมขวัญด้วยสายตาเป็นมิตร
"อ้อ! พาขวัญไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่"
"ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"
จอมขวัญยิ้มหวานกลับก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นโดยมีสร้อยทิพย์เดินตามไปด้วยความรีบร้อน ทำให้แทนกานต์หันมาจ้องคนขี้แกล้งอย่างไม่พอใจ
"เจ้าจะแกล้งทำไม"
"ข้าสนุกนี่หน่า" นวลจันทร์ยิ้มแป้นมาให้อย่างน่าหมั่นเขี้ยว "แต่คู่หมั้นคู่หมายของคุณหลวงน่ะ สวยสมคำร่ำลือยิ้งนัก"
"ไว้แต่งงานแล้วข้าจักเชิญเจ้าไปแล้วกัน"
แทนกานต์เหยียดยิ้มพร้อมหันไปมองจอมขวัญที่เดินไปแถวท่าเรือ
"จริงนะเจ้าคะ อย่าลืมชวนน้องนะ" นวลจันทร์ชะเง้อตามแล้วอมยิ้ม "เดินงอนไปนู้นแล้ว รีบเดินตามไปซิเจ้าคะ"
"อืม ข้าลาล่ะ"
แทนกานต์รีบเดินตามไปด้วยความรีบร้อนแต่ก็ไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายพายเรือหนีออกไปแล้ว จึงสั่งให้แสงนั้นเร่งมือพายเรือตามเรือของจอมขวัญที่พายไปไกลพอสมควร
จนกระทั่งทันกันในที่สุดทำให้แทนกานต์ตะโกนถามอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มมุมปากและน้ำเสียงที่หยอกล้อ
"เดี๋ยวก่อนซิ เจ้าจะรีบพายเรือไปไหน"
"ข้าไม่อยากรบกวนเวลาของคุณหลวง"
จอมขวัญตอบกลับพร้อมรีบพายเรือหนีทำให้แทนกานต์แอบอมยิ้ม
"ข้าไม่ได้ยุ่งอะไร อีกอย่างแม่นวลก็เป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นเอง"
"แค่น้องสาวแล้วมาเกาะแขนเกาะขาคุณหลวงแถมชวนไปเดินเที่ยวแบบนั้นได้หรือเจ้าคะ"
จอมขวัญหันมาค้อนใส่พร้อมกับรีบจ้วงเรือหนีทำให้แทนกานต์ยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู
"เดี๋ยวก่อนซิ รีบพายไปเร็วอ้ายแสง"
"ขอรับคุณหลวง"
แสงรับคำแล้วรีบพายเรือตามไปอย่างเร่งรีบ ระหว่างที่กำลังพายเรืออยู่นั้นเองก็มีเสียงตะโกนเรียกมาจากเรือที่พายมาจากด้านหน้าเสียงดังลั่น
"น้องพาขวัญ~"
"อ๊ะ! นั่นออกขุนจักรนี่เจ้าคะ"
สร้อยทิพย์ร้องอย่างแตกตื่นทำให้จอมขวัญกัดปากแน่นด้วยความขัดใจ
"โอ๊ย...จะเจอทำไมเนี่ย"
"น้องพาขวัญจะพายเรือไปไหนหรือจ๊ะ"
จักรกวินยิ้มหวานพร้อมพายเรือมาดักหน้าทำให้จอมขวัญต้องหยุดเรืออย่างเลี่ยงไม่ได้
"ข้ากำลังจะกลับบ้านเจ้าค่ะ"
"แล้วไม่มีบ่าวไพร่มาพายเรือให้หรือ"
จักรกวินถามด้วยด้วยตากรุ่มกริ่มทำให้จอมขวัญยิ้มแห้ง
"ข้าอยากพายเรือเองน่ะเจ้าค่ะ"
"ถ้าเช่นนั้นเราไปพายเรือเล่นกันดีหรือไม่"
ยังไม่ทันที่จอมขวัญจะตอบก็มีเสียงทุ้มขัดขึ้นมาจากด้านหลัง
"คงไม่ได้เพราะวันนี้พาขวัญพายเรือออกมาเที่ยวกับข้า"
"แทนกานต์" จักรกวินขมวดคิ้วแน่น "นี่น้องพาขวัญมาพายเรือเล่นกับแทนกานต์อย่างนั้นหรือ"
"เอ่อ...เจ้าค่ะ"
จอมขวัญพยักหน้ารับก่อนจะถูกแทนกานต์เอาเรือมาเทียบและยื่นมือมาจับเรือเอาไว้แน่น ทำให้จักรกวินจ้องมองมาอย่างหาเรื่อง
"ทำไมวันนี้ถึงมีเวลาพายเรือเล่นเล่า"
"แล้วเจ้ามายุ่งอะไรด้วยเล่า" แทนกานต์จ้องอีกฝ่ายแขม่ง "คู่หมั้นคู่หมายจะมานั่งพายเรือเล่นด้วยกันก็ไม่แปลก"
"อ้ายแทน!"
จักรกวินเริ่มหงุดหงิดแต่ต้องเก็บความไม่พอใจเอาไว้เพราะยังอยู่ต่อหน้าจอมขวัญนั่นเอง
ระหว่างนั้นเองมีเรือของแสงหล้ากำลังพายมาจากด้านหลังมองเห็นเรือของแทนกานต์พอดี ทำให้เพลิงซึ่งเป็นบ่าวรับใช้นั้นเรียกเจ้านายตนเองที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างสบายอกสบายใจทั้งที่พึ่งฝึกซ้อมดาบมา
"ท่านหมื่นขอรับ นั่นเรือของคุณหลวงแทนกานต์นี่ขอรับ"
"พายเรือไปชนมัน"
แสงหล้าแสยะยิ้มซึ่งคำสั่งนั้นทำให้เพลิงร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ห๊ะ!"
"พายไปชนมันเลย!"
แสงหล้าสั่งอีกครั้งพร้อมกับยกเหล้าขึ้นมาดื่ม
"เร็วซิอ้ายเพลิง"
"ขอรับท่านหมื่น"
เพลิงรับคำก่อนจะเร่งพายเรือมุ่งตรงไปทางเรือของแทนกานต์ที่อยู่ข้างกับเรือของจอมขวัญ ซึ่งโชคดีจักรกวินเห็นพอดีจึงเอาเรือมาจอดขวางหน้าแล้วตะโกนอย่างไม่ชอบใจ
"อ้ายแสงหล้า!"
"อ้ายจักรกวิน" แสงหล้าขมวดคิ้วแน่น "เองจะมาขวางเรือข้าทำไม"
"เองนั่นแหละพายเรือมาเร็วขนาดนี้หากเรือของน้องพาขวัญล่มเองจะรับผิดชอบอย่างไรเล่า"
พอได้ยินคำตอบแบบนั้นแสงหล้าก็ชะเง้อหน้าไปมองเรือที่อยู่ด้านหลัง
"พาขวัญอย่างนั้นหรือ"
แสงหล้าขมวดคิ้วพร้อมจ้องไปทางเรืออีกลำที่มีจอมขวัญกำลังมองมาทางตนเช่นเดียวกัน
"พาขวัญ ไม่ได้เจอกันนานเลยหนา"
"เอ่อ...เจ้าค่ะ"
จอมขวัญยิ้มแห้งพร้อมกับกรีดร้องขึ้นมาดังลั่นด้วยความรำคาญ
'วันนี้มีเวลาว่างมากหรอถึงมาพายเรือเล่นกันเนี่ย!' "ได้ข่าวว่าเจ้าถูกกักบริเวณรึ" แสงหล้าทำสายตากรุ่มกริ่ม "รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่"
"ข้าสบายดีเจ้าค่ะ"
จอมขวัญนั่งตัวเกร็งปล่อยให้แสงหล้าแทะโลมด้วยสายตา
"แล้ววันนี้มาพายเรือเล่นคนเดียวหรือ ให้พี่พายเรือเป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไหม"
"ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ"
จอมขวัญยิ้มแห้งก่อนที่แทนกานต์จะเป็นฝ่ายพูดเสริมขึ้นมา
"ที่พาขวัญไปพายเรือเล่นกับพวกเจ้าไม่ได้เพราะนางมากับข้ายังไงล่ะ"
"อ้ายแทนกานต์!"
ทั้งสองประสานเสียงพร้อมกันอย่างไม่พอใจ แต่คนที่หงุดหงิดเห็นจะเป็นแสงหล้าที่ตั้งท่าจะกระโจนใส่แต่จักรกวินกันเอาไว้
"ปล่อยข้าซิจะมาขวางทางข้าไว้ทำไม"
"อย่าโมโหไปหน่อยเลยน่ะ"
จักรกวินห้ามปรามเพราะกำลังแกล้งทำตัวดีต่อหน้าจอมขวัญ ซึ่งแสงหล้าไม่สนใจเพราะความโกรธกำลังครอบงำ
"อ้ายแทนกานต์"
"ข้าบอกให้หยุดไง"
ทั้งสองยื้อยุดผลักกันจนน้ำแถวนั้นสั่นไหวแต่จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเรือที่อยู่ใกล้ที่สุดนั้นไม่เป็นเรือของจอมขวัญที่ตอนนี้เอียงและโยกไปมาจนสร้อยทิพย์ร้องลั่นด้วยความกลัว
"ว๊าย! คุณหนูเจ้าคะ"
"ไม่ต้องกลัวนะพี่สร้อย"
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่จอมขวัญก็หวาดกลัวไม่แพ้กันจึงพยามประคองเรือให้นิ่ง แต่เรือของจักรกวินดันเลื่อนมาชนเรือของตนเองอย่างแรงจนเรือทั้งลำคว้ำลงสู่แม่น้ำท่ามกลางความตกใจของทุกคน
*******************มีต่อค่ะ*****************
หัวข้อ: เรือนจอมขวัญ ♥️ {{{เรือนหลังที่ 13}}} [UP 10/11/19] (อ่าน 13411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก