say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท20 l “แบบนี้เรียกว่าอะไร...”เดียร์รู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน เร็วขนาดที่ว่าอีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงวันสอบปลายภาคแล้ว งานของวิชาในคณะก็เคลียร์ออกไปเกือบหมดเหลืออีกหนึ่งงานกลุ่มที่ต้องตัดโมเดลแล้วก็ทำวิดีโอพรีเซนต์ด้วย แต่วันหยุดยาวหลายวันแบบนี้เดียร์ไม่อยากจะนึกถึงงานที่ยังค้างอยู่ ขอนอนตีพุงอยู่บ้านให้สบายใจก่อนดีกว่า ไม่ได้กลับบ้านมาร่วมเดือนแล้วทั้งๆ ที่มหาวิทยาลัยกับบ้านก็ไม่ได้ห่างกันไกลเสียเท่าไหร่
เจ้าตัวพลิกตัวไปมาบนเตียงนอนหลังใหญ่ ผ้านวมผืนหนานุ่มทำให้ไม่อยากลุกจากเตียงไปไหน ยิ่งเมื่อคืนฝนตกหนักทำให้เช้านี้อากาศเย็นสบายชวนให้เกลียดคร้านเสียเหลือเกิน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นให้เจ้าของห้องหันไปมอง พอดีกับที่ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของคนที่ทำให้เดียร์ยิ้มกว้าง
“ตื่นแล้วทำไมไม่ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันครับ” อีกฝ่ายถามเสียงนุ่ม เดินมานั่งข้างๆ เขาบนเตียง
เดียร์ขยับไปนอนหนุนตักนุ่มๆ ทันทีก่อนจะยิ้มออดอ้อนให้ “คิดถึงมัมๆ”
“ตอบไม่ตรงคำถามแล้วครับ” บีบจมูกเจ้าตัวแสบไปหนึ่งที
เจ้าตัวแสบของมัมมี๊ส่งเสียงงุ้งงิ้งประท้วงก่อนจะขยับมานอนหนุนตักของมัมมี๊แทน แขนสองข้างกอดรอบเอว ท่าทางออดอ้อนเหมือนตอนยังเป็นเด็กน้อยเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากมัมมี๊น้ำเหนือได้เป็นอย่างดี
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้วครับ จะได้ลงไปกินข้าวกัน ช้าเดี๋ยวแด๊ดขึ้นมาตามนะ”
พอได้ยินแบบนั้นคนที่ยังทำตัวเป็นเด็กน้อยอ้อนแม่ก็ขยับตัวลุกขึ้นทันทีก่อนจะกระโดดดึ๋งไปทางห้องน้ำให้มัมมี๊ยิ้มขำ พอยกแด๊ดขึ้นมาขู่ล่ะก็ไวจริงเชียว
“มัมลงไปรอข้างล่างนะครับ รีบๆ ตามลงไปนะรู้ไหม”
“ครับผม” เดียร์ตะโกนตอบออกมาจากห้องน้ำ รีบแปรงฟันอาบน้ำก่อนจะห่อตัวเองด้วยชุดคลุมอาบน้ำออกมาที่ห้องแต่งตัว เพราะต้องรีบลงไปข้างล่างเจ้าตัวเลยรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมก่อนจะวิ่งกระโดดลงบันไดไป
เบรคตัวเองแทบไม่ทันเมื่อเห็นแด๊ดดี๊เดินผ่านหน้าบันได อีกฝ่ายหันมามองคนที่เกือบจะกระโดดชน
“เดียร์...”
“ขอโทษครับแด๊ด” เดียร์รีบยกมือไหว้ขอโทษทันที
“แด๊ดบอกกี่ครั้งแล้วครับว่าห้ามวิ่งลงบันได มันอันตราย ถ้าเกิดพลาดตกลงมาจะทำยังไง” แด๊ดดี๊ควอตซ์ดุลูกชายทันที
“ขอโทษครับ...” ได้แต่ก้มหน้าลง ก่อนจะช้อนตามองแด๊ดดี๊อย่างอ้อนๆ เผื่อแด๊ดดี๊จะใจอ่อน
ทั้งแด๊ดดี๊แล้วก็มัมมี๊เป็นคนใจดี แทบไม่เคยตีอะไรพวกเขาสามคนพี่น้องเลย แต่ทุกคนมักจะเกรงใจ แล้วก็กลัวแด๊ดดี๊มากกว่า เพราะแด๊ดดี๊จะดุทุกครั้งที่พวกเขาทำผิด ส่วนมัมมี๊จะอยู่ฝ่ายปลอบขวัญเวลาโดนดุ
“ไปครับ ไปกินข้าว มัมมี๊รออยู่แล้ว” ควอตซ์พูด ยกมือกอดคอลูกชายตัวแสบแล้วพาเดินเข้าไปในห้องอาหาร
ทุกคนนั่งพร้อมหน้าอยู่ที่โต๊ะแล้วทั้งมัมมี๊ พี่ชายฝาแฝด แล้วก็น้องสาวของตัวเอง แด๊ดดี๊เดินไปนั่งประจำที่ เดียร์เองก็เหมือนกัน อาหารมื้อเช้าของวันนี้เป็นข้าวต้มร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย มื้อเช้าของครอบครัวบริสตันเป็นไปอย่างเรียบง่าย น่าเสียดายที่วันนี้พวกคุณปู่ คุณย่ารวมไปถึงคุณตาหนีเที่ยวตามประสาคนเกษียณอายุแล้ว โดยมีคุณอาคนสวยอย่างลาพิสตามไปด้วยเลยไม่ได้มาร่วมโต๊ะด้วยกัน
“วันนี้แด๊ดกับมัมจะไปไหนหรือเปล่าครับ” ฮาร์ทถามทั้งคู่หลังจากที่ทานมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“แด๊ดจะต้องไปพบลูกค้าที่ร้านสาขาน่ะครับ แล้วพวกเราจะไปไหนกันไหม หรือจะนอนเล่นอยู่บ้านกัน” เป็นมัมมี๊น้ำเหนือที่ตอบคำถามแทน ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด บริษัทก็หยุดทำงานด้วย แต่ทางร้านขายสินค้าไม่ได้หยุดเหมือนกับบริษัท อีกทั้งตอนนี้แด๊ดดี๊ควอตซ์ก็ขึ้นแท่นผู้บริหารเต็มตัวเขาจึงต้องดูแลทั้งฝั่งทางเพชรเพทายด้วยนอกเหนือจากฝั่งคิวเอ็น
“ผมกับเดียร์ว่าจะไปเดินดูหนังสือน่ะครับ ผมอยากดูหนังสือเกี่ยวกับงานบริหาร เดียร์ก็เลยอยากไปดูหนังสือสถาปัตย์ แล้วก็เลยจะพาตัวเล็กไปเที่ยวด้วยเลย” ฮาร์ทตอบคำถามของมัมมี๊
“จะไปกับพวกแด๊ดไหม หรือจะขับรถไปเอง” แด๊ดดี๊ควอตซ์ถาม
ทั้งสามคนหันมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่ฮาร์ทจะตอบคำถามเพราะในสามพี่น้องมีแค่เขาคนเดียวที่ขับรถเป็น “เดี๋ยวผมขับรถไปเองดีกว่าครับ เผื่อเสร็จไม่พร้อมกัน”
“โอเค ยังไงก็ขับรถดีๆ นะอย่าขับเร็วมากมันอันตราย”
“ครับแด๊ด”
พวกเขาสามคนพี่น้องออกจากบ้านกันในช่วงสายของวันตอนแรกตั้งใจจะไปห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านแต่น้องสาวคนเดียวอยากกินคุ้กกี้แบรนด์ดังจากเมืองผู้ดีอังกฤษที่มีสาขาอยู่แค่สองสาขาเท่านั้นคือห้างใหญ่ใจกลางเมืองกับในสนามบิน พวกเขาเลยต้องออกจากบ้านเร็วกว่าที่ตั้งใจเอาไว้เพราะต้องใช้เวลาขับรถไปพอสมควร
วนหาที่จอดรถอยู่เกือบสิบนาทีในที่สุดก็ได้ที่จอดรถ พวกเขาพากันเดินเข้าไปในห้างก่อนจะยืนมองหน้ากันเพื่อปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรกันต่อดี
“เกือบเที่ยงแล้ว หิวกันหรือยัง” พี่ใหญ่อย่างฮาร์ทถามน้องทั้งสองคนที่ยืนมองหน้ากันอยู่
“เลิฟหิวแล้วค่ะ” น้องสาวบอกเสียงใส ยิ้มกว้างให้พี่ชายทั้งสองคน ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่ขัดอะไรปล่อยให้สาวสวยคนเดียวของบ้านเลือกร้านอาหารได้ตามใจชอบ
เลิฟเลือกร้านอาหารสไตล์ฟิวชั่นที่ตั้งอยู่ในห้างสยาม สแควร์ วัน บรรยากาศในร้านไม่ได้น่ารักเหมือนกับร้านใหม่ๆ ที่เพิ่งเปิด ไม่ได้ตกแต่งร้านด้วยโทนสีสดใส แต่เป็นร้านที่ตกแต่งในสไตล์เรียบ หรู แต่ดูดี ด้วยโทนสีเข้ม
“ครัวดอกไม้ขาว...” เดียร์เงยหน้าขึ้นอ่านชื่อร้านก่อนจะเดินตามน้องสาวแล้วก็พี่ชายเข้าไปในร้าน
พนักงานออกมาต้อนรับก่อนจะพาพวกเขาไปที่โต๊ะริมกระจก เพราะยังไม่ใช่เวลาเที่ยงคนในร้านเลยไม่เยอะมาก พวกเขาเลือกสั่งอาหารมาคนละอย่างสองอย่าง ได้กับข้าวมาทั้งหมดสี่อย่างแล้วก็ข้าวสวย เครื่องดื่มอีกคนละแก้ว
“พี่ไม่เคยเข้าร้านนี้เลย” ฮาร์ทพูดระหว่างรออาหารพลางมองไปรอบๆ ร้าน
“จริงๆ เลิฟก็ไม่เคยมาหรอกค่ะ แต่เพื่อนของเลิฟบอกว่าร้านนี้อาหารอร่อย น้ำกับขนมเค้กก็อร่อย พอมาแล้วเลิฟก็เลยอยากลองบ้าง” เลิฟพูดต่อ
“แต่ชื่อร้านเพราะดีนะ ครัวดอกไม้ขาว ชื่อไทยๆ ดีจัง” เดียร์พูดขึ้นบ้าง
อีกสองคนก็พยักหน้ารับ ก่อนที่คนที่รู้เรื่องร้านนี้มากที่สุดในพวกเขาจะพูดต่อ “เห็นว่าเป็นชื่อพระราชทานค่ะ เป็นชื่อพระราชทานจากสมเด็จพระเทพรัตน์ฯ ค่ะ”
ฮาร์ทกับเดียร์พยักหน้ารับกับคำบอกเล่าของน้องสาว ทั้งคู่หันมองบรรยากาศรอบๆ ร้านอย่างสนใจ
“อ่ะ! แพร” เลิฟเอ่ยเรียกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านให้พี่ชายทั้งสองคนหันไปมองตาม
อีกฝ่ายหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มกว้างแล้วเดินมาหา “ว่าไงเลิฟ อ่ะ... พี่เดียร์ สวัสดีค่ะ”
“อ้าว... แพร”
“สองคนนี้รู้จักกันด้วยเหรอคะเนี่ย” เลิฟหันมองพี่ชายกับเพื่อนสลับกันไปมา “เดี๋ยวน้องแนะนำอย่างเป็นทางการเนอะ แพรนี่พี่ชายฝาแฝดของเราเอง พี่เดียร์ พี่ฮาร์ท ส่วนนี่เพื่อนสนิทเลิฟเองค่ะ ชื่อแพร”
“สวัสดีค่ะพี่ฮาร์ท พี่เดียร์” เลิฟยกมือไหว้สวัสดีพี่ชายเพื่อนอีกรอบ
“สวัสดีครับ” ทั้งคู่ยิ้มรับกับคำทักทาย ก่อนจะปล่อยให้ทั้งสองสาวพูดคุยกันต่อ
“แล้วแพรมายังไง” เลิฟถาม
“มากับพี่ชายแล้วก็เพื่อนๆ พี่ชายน่ะ”
“นี่มากินข้าวเหรอ มานั่งด้วยกันไหม” เดียร์ชวนอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรค่ะ แพรมาเอาของค่ะ สั่งเอาไว้แล้วขอบคุณนะคะ” แพรตอบเดียร์ก่อนจะกลับมาพูดกับเลิฟต่อ “ยังไงเดี๋ยวไว้คุยกันนะ พวกพี่ๆ เขารออยู่ต้องไปซื้อของกันอีก เป็นเด็กสถา’ปัตย์นี่ก็เหนื่อยแท้ งานเยอะกันจริงๆ เลย” แพรยกมือไหว้ลาฮาร์ทกับเดียร์ก่อนจะโบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ทุกคน
“พี่เดียร์รู้จักแพรด้วยเหรอคะเนี่ย” หลังจากเพื่อนออกไปแล้วเลิฟก็หันมาถามพี่ชายทันที
“ก็... รู้จัก พอดีว่าน้องเขาเป็นน้องสาวของรุ่นพี่ที่คณะ เคยเจอกันเขาก็เลยแนะนำให้รู้จักน่ะ แต่เจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่ได้คุยอะไรกันด้วย”
“น้องสาว... น้องสาวใคร” พี่ชายคนโตถาม
“น้องสาวพี่กันต์น่ะ”
“เลิฟเคยเจอพี่กันต์ หล่อมากเลยด้วย ถ้าได้อย่างพี่กันต์เป็นแฟนนะโชคดีที่สุด คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งเป็นสุภาพบุรุษ ทั้งนิสัยดี ใจดี เรียนก็เก่ง ทำอาหารก็เป็น พูดก็เพราะ” เลิฟพูดพร้อมกับยิ้มเพ้อฝัน
ให้สองพี่น้องส่ายหน้า ฮาร์ทส่งเสียงดุน้องสาวคนเล็กทันที “เดี๋ยวเถอะเรา เป็นเด็กเป็นเล็กพูดอะไรแบบนั้น”
“ใช่” เดียร์เองก็ดุเช่นกัน คิ้วขมวดเข้าหากัน รู้สึกไม่ชอบใจที่น้องสาวพูดอะไรแบบนั้น
“เลิฟแค่ล้อเล่นเองค่ะ พี่ฮาร์ทน่ะไม่เท่าไหร่แล้วพี่เดียร์ทำไมต้องทำหน้าโมโหจริงจังขนาดนั้นคะ” เลิฟถามกลับ มองหน้าพี่ชายทั้งสองคนสลับกันไปมา พี่คนโตน่ะแค่เสียงดุ แต่พี่คนรองน่ะหน้าตาหงุดหงิดจริงจังมาก
คำถามของเลิฟทำเอาเดียร์ชะงักไป เจ้าตัวอึกอักไม่รู้จักตอบคำถามของน้องสาวอย่างไรดี โชคดีที่อาหารมาเสิร์ฟก่อนเลยเบี่ยงความสนใจจากทุกคนไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นเดียร์ก็อดคิดกับตัวเองอยู่ในใจไม่ได้ถึงความรู้สึกของตัวเองที่แสดงออกไป
เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยที่ได้ยินน้องสาวของตัวเองพูดถึงกันต์แบบนั้น เพราะเขาเองก็รู้สึกนิสัยของเลิฟดีว่าอีกฝ่ายเพียงแค่พูดเล่นเท่านั้น เหมือนกับที่พูดชมนักร้องเกาหลีบ่อยๆ ว่าทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี แถมยังเก่งสารพัด จนอยากจะได้มาเป็นแฟน ตอนนั้นที่เขาได้ยินเขายังหัวเราะขำไปกับความคิดของน้องเลยด้วยซ้ำ
แต่ทำไมทีอย่างนี้... เขาถึงหัวเราะไม่ออก
คงเป็นเพราะว่ากรณีที่เลิฟชมนักร้องเกาหลีนั้นมันแน่ชัดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายพูดเล่น เพราะคงไม่มีทางที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่พอพูดถึงกันต์ซึ่งเป็นคนที่ใกล้ตัว เดียร์ก็เลยไม่ชอบใจที่น้องสาวพูดแบบนั้นเพราะน้องยังเด็กเกินไปที่จะสนใจเรื่องความรักหรือเรื่องแฟน
ใช่... เพราะว่าเขาหวงน้องสาวนั่นแหละ เขาถึงได้ไม่พอใจที่ได้ยินเลิฟพูดเล่นแบบนั้น ไม่ใช่เหตุผลอื่นที่มันโต้แย้งอยู่ในส่วนลึกๆ หรอก
“จะว่าไป... เพื่อนเราดูหน้าไม่เหมือนพี่ชายเขาเลยนะ” ฮาร์ทพูดขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงหน้าของแพรกับรุ่นพี่คนนั้น
“หือ... พี่ฮาร์ทก็รู้จักพี่กันต์เหรอคะ”
“พอรู้จัก พี่เขาดังเหมือนกันในมหา’ลัย แล้วก็บังเอิญอยู่คอนโดเดียวกันด้วย เดียร์กับพี่เขาก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันพี่เลยได้รู้จักไปด้วยอีกคน” ฮาร์ทตอบคำถามของน้องสาว
เลิฟพยักหน้ารับร้องอ่ออย่างเข้าใจ “จริงๆ แล้วแพรไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของพี่กันต์เขาหรอกค่ะ แพรเคยเล่าให้น้องฟัง เหมือนพ่อกับแม่พี่กันต์รับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ น่ะค่ะ แล้วก็จริงๆ แล้วแพรอายุมากกว่าเลิฟอีกค่ะ เข้าเรียนช้าไปสองปีได้เพราะต้องปรับตัวเองเยอะเลย”
“แพรเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆ แพรพูดไม่ได้ค่ะ”
“พูดไม่ได้เพราะป่วยเหรอ หรือว่ายังไง” เดียร์ถามด้วยความไม่เข้าใจ
“เปล่าค่ะ เหมือนกับว่าไม่มีคนคอยสอนคอยดูแลอะไรแบบนี้แหละค่ะ ก็เลยไม่กล้าพูดต้องพาไปหาหมอรักษาตัวแล้วก็ปรับตัวเยอะ เลยเข้าเรียนช้ากว่าเกณฑ์ไปสองปีค่ะ”
ฮาร์ทกับเดียร์นิ่งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น “อย่างนั้นหรอกเหรอ น่าเห็นใจนะ”
“ค่ะ แต่แพรเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะคะ เขาบอกว่าทุกคนในครอบครัวรักเขามากเหมือนเป็นสายเลือดเดียวกัน ไม่ได้นึกน้อยใจอะไรแล้วก็รู้สึกขอบคุณพ่อแม่พี่กันต์เสียอีกที่รับเขามาอยู่ด้วย”
“เป็นคนที่มีความคิดที่ดีนะ เก่งมากเลย”
“ใช่ค่ะ แล้วแพรก็นิสัยดีมากด้วย น่ารัก เรียนเก่ง”
“มีเพื่อนดีๆ น่ารักก็ดีแล้ว” ฮาร์ทยิ้มให้น้องสาวพลางยกมือขึ้นยีผมยาวๆ ของน้องเล่นให้เลิฟยิ้มกว้างกลับมา ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารบนโต๊ะ
************************************************
คิดถึงกันไหม คิดถึงพี่กันต์ คิดถึงเดียร์ คิดถึงฟางกันไหมคะ ฟางหายไปปั่นเรื่องนี้มา ตอนนี้แต่งจบแล้ว เหลือตอนพิเศษอีกนิดหน่อย เดี๋ยวก็จะไปปั่นพี่ควอตซ์น้องเหนือต่อ ฮ่า... บอกเอาไว้ก่อนเลย... ว่าเรื่องนี้มีถึงตอนที่ 29 นะคะ เหลืออีก 9 ตอนเนอะ ก็จะจบแล้ว สำหรับดราม่า... มีไหมนะ อันนี้รออ่านเอง ไม่บอกหรอก แบร่~ จะได้ติดตามกันจนจบ ไหนๆ ก็รอกันมาขนาดนี้แล้วเนอะ
กลับมาตอนนี้ นุ้งไม่ได้มาคนเดียวนะ พามัมๆ แด๊ดๆ พี่ฮาร์ทแล้วก็น้องเลิฟมาด้วย มากันครบทั้งครอบครัวเลย ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ เลยนะ น่าอิจฉาจริงๆ เลยเชียว แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 315163 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก