หัวข้อ: [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง

[nunda]

ความสุขของกานต์คืออะไร?

อะไรคือความสุขของกานต์?

[sirin_chadada]

อืม 'นกหน้าโง่ผู้ซึ่งว่ายน้ำไม่เป็น' ประโยคนี้น่าคิด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ

[Yarkrak]

กานต์ยังไม่โดนพ่อเลี้ยงเปิดซิงเหรอ เป็นห่วงจริงๆกับการไม่พูดและไม่ปฏิเสธของกานต์

 

[wargroup]

แหม่ จั่วหัวว่า นิยายตลกขบขัน ทำเอาฮาซะ ขำกริบเลยเนอะคุณเนอะ 555
ชอบๆ อ่านสนุก เขียนออกมาได้ฝรั่งๆดี ตลกร้ายจัดๆ นึกถึงตอนดูซีรี่ส์เรื่อง Dead Like Me
ชอบบทกานต์ ไม่โลกสวย ช่างประชดประชัน(ในใจ) ขี้ระแวง, อีหนูจอร์เจียในเรื่องที่ว่าก็อาการนี้
แต่เด็กก็คือเด็ก ถึงจะเก๋าพอตัว ...ยังไงก็ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ใหญ่สายมารยาอยู่ดี เหอๆๆๆๆ //ตามอ่านอยู่นะคะ
ปล. หวังว่าจะมีพระเอกตัวจริงสายแข็ง ออกมาแฉและเขี่ยพ่อเลี้ยงปากหวานต่ำตมคนนี้ทิ้ง มอมยาแล้วค่อยๆตอดนี่ไม่น่าพิศมัยให้รักเท่าไหร่ กามจัดอ่ะ

[sunap]

ชอบเรื่องนี้นะ ชอบกานต์ ดูอินดี้ดี

[agava1313]

พ่อเลี้ยงนี่...  ถ้าอ่านจากมุมมองของชายคนนี้บ้างบางทีเราอาจจะได้เจอบทความโรคจิตรึเปล่านะ ดีไม่ดีที่แต่งงานกับแม่ของกานต์ เพราะอยากกินตับเด็กรึเปล่าเนี่ย?

[fiixtion]

ทุกอย่าง ยังไม่เริ่ม อะ หรือเริ่มตอนไหนแต่ยังไม่รู้ ที ปวด หมองตึบๆ 

[ภาพวาดคลุง]

บทที่ 8 : วัตถุทางเพศ

 

 

 

ความจริง ผมก็พอจะรู้นะว่าตัวเองหน้าตาดี

ฟังดูน่าหมั่นไส้ ผมก็ว่างั้น ไม่เถียง ดูน่ารำคาญไปบ้างแต่คงต้องยอมรับว่าสังคมให้ที่ยืนกับภาพลักษณ์ภายนอกมากกว่าข้างในซึ่งมันช่างเป็นเรื่องปกติ

ผมยังชอบเลย มองของสวยๆงามๆ อย่างไรมันก็จรรโลงตาจรรโลงใจกว่าสิ่งอื่นใดอยู่แล้วเว้นแต่เงิน

“กานต์”

และผมอดภูมิใจไม่ได้ทุกครั้งที่รู้สึกว่าสามารถใช้สิ่งนี้หาผลประโยชน์เข้าตัวเองได้ง่ายๆ มันง่ายมากที่จะได้ โอกาสเอาเปรียบคนอื่นหรือแม้แต่คนอื่นหลงโง่เองเพื่อยอมให้เอาเปรียบ

“ไง”

ผมว่าเธอกำลังติดผม ไม่แปลกเท่าไหร่

“ขนมเพื่อนเธออร่อยดีนะ”

แก้มเธอเหมือนจะกำลังร้อน ริมฝีปากกัดลงเพื่อพยายามปิดรอยยิ้ม

ช่วงเริ่มต้นในความสัมพันธ์ ดูน่าเบื่อ แต่ก็ไม่ทั้งหมด ผมไม่ค่อยเข้าใจในการเข้าหาผู้หญิงนัก อย่าว่าแต่เพศนี้เลย แค่มนุษย์ปกติผมว่าผมก็ยังสับสนอยู่เล็กๆว่าจะทำตัวยังไงให้กลมกลืนกับพวกเขาดี การใช้ชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

แค่คิดยังปวดหัว

เธอ

เธอน่าจะชื่อสา ถ้าไม่จำผิดเห็นว่าเธอบอกแบบนั้นน่ะนะ หลายวันมานี้ผมเริ่มจำหน้าเธอขึ้นได้บ้างเพราะรู้สึกว่าการวนเวียนพบเจอจะบ่อยขึ้นอยู่พอสมควร

ปกติผมไม่ค่อยทักทายใคร อีกอย่างผมไม่จำเป็นต้อง เรียกว่าไงดี สานสัมพันธ์กับผู้คนรอบข้างเหตุเพราะว่าผมอยู่คนเดียวได้ การเรียนไม่ได้ย่ำแย่ลงเพียงเพราะไม่มีเพื่อนหรอก ผมรู้จุดในข้อนี้เมื่อผมเองก็ไม่ได้โง่ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปประจบคนนู้นคนนี้ให้วุ่นวาย หรือเรียกอีกอย่าง

ผมโง่น้อยกว่าพวกเขา จึงไม่จำเป็นเลยถ้าจะต้องไปเอาความโง่ยิ่งกว่าเข้ามาเพิ่มภาระให้ตัวเอง

“กานต์ยังไม่หายอีกเหรอ”

“รู้ด้วยเหรอว่าเราเป็นอะไร”

“ก็ ก็เห็นช่วงนึงใส่ผ้าปิดจมูกมา”

เธอลากเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงข้าม พอมีเพิ่มมาอีกหนึ่ง โต๊ะเรียนเลยดูเล็กไปหน่อย เธอช่างช่างสังเกต เพราะเราอยู่คนละห้อง เรียนคนละสาย ถึงจะไม่ค่อยสนใจแต่พอเดาได้ว่าห้องเรียนเรียกได้ว่าห่างกันคนละชั้น

“แล้วยาอะไรเหรอ”

“ยาแก้หวัด ช่างมัน หายแล้ว ขี้เกียจกิน”

ยิ่งกินยิ่งติด

ค่อนข้างเป็นภัยกับจิตใจร่วมไปถึงร่างกายอยู่พอสมควร

“วันเสาร์ไปดูหนังกันมั้ย”

เธอเอ่ยชวน ท่าทางเหมือนพยายามทำตัวให้ปกติแต่คงกลบไม่มิด เธอเขิน ดูยังไงก็คงต้องบอกว่าความประหม่ายังไม่หมดไป

ผู้หญิงนี่

ความน่ารักกับน่ารำคาญ สูสีกันน่าดูเลยนะ

แต่คงต้องให้อภัยเพราะหน้าตาเธอไม่ได้แย่มาก

กระโปรงสั้น ก็น่าจะสั้นอยู่ ไม่เคยสังเกตเหมือนกัน เหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยนี่ถือว่าสั้นหรือยัง?

อะไรก็ช่าง ให้อภัยอีกครั้ง เพราะว่าขาเธอสวย

แน่นอนว่าต้องมีบ้างล่ะที่ผมอาจจะสนใจในเรื่องเพศ จะไปดัดจริตแหกปากต่อต้านว่าไม่ได้ชอบเรื่องแบบนี้ก็คงไม่ได้

ตอแหลจะตาย ผมฝืนไม่ลง

“ไม่แน่ใจว่าจะไปได้หรือเปล่า”

“ทำไมล่ะ?”

“เราต้องขอผู้ปกครองก่อน”

ผมเป็นเด็กดี ผมบอกแล้ว ปรบมือสิให้ตาย คุณรออะไรกัน

“ไปเหอะนะ ไปกันหลายคน พวกนั้นก็ไป”

เธอน่าจะหมายถึงเพื่อนไม่ในห้องก็ห้องอื่น พูดเสียงออดอ้อนเหมือนแกล้งกันขำๆ ก็ดูงี่เง่าดี ไม่สิ ผมหมายถึง ง่องแง่ง มันเขียนยังไงวะ เออ ช่างเหอะ

มองผิวเผินก็พอทราบได้ว่าเธอไม่ใช่เด็กตั้งใจเรียนอะไร แต่ถ้าพูดถึงเรื่องอื่นถือว่าเธอใช้ได้ จากประสบการณ์และการสังเกตประเมินเธอไว้ชั่วคราว เพราะยังไงซะหากไม่ได้รู้จักสนิทกันจริงๆคงเป็นเรื่องน่าเกลียดไปหน่อยหากตัดสินคนอื่นด้วยจุดยืนของตัวเอง

แต่บางที ไม่สิ บ่อยเลยล่ะ ที่ผมก็ตัดสินอะไรสักอย่างด้วยอคติและความคิดส่วนบุคคลโดยไม่สนเสียงรอบข้าง

ถ้าจะให้ฟังผมฟังอยู่แล้ว ผมรับรู้หลายมุมมอง แน่นอนว่าผมรับรู้ แต่ผมเองก็สนใจแค่ผม นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ตกตะกอนอยู่ในความคิด

แม่โทรมาเป็นระยะ แต่บางอาทิตย์ก็หายจ่อมจนผมกระวนกระวายใจ เธอจะแพ้คดีหรือเปล่าหรืออะไรเทือกๆนั่นซึ่งส่งผลให้ทรัพย์สินถูกถ่ายโอนไปหาใครสักคนที่ไม่ใช่เธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมเสียใจแย่เลยนะ ได้โปรด อย่างน้อยพลาดทำผมผุดเกิดขึ้นมาแล้วก็ขอดีๆให้กันสักอย่าง

แต่ช่างเหอะ เพราะผมไม่ได้มีความรู้อะไรเกี่ยวกับพวกนั้น ไม่ ผมไม่รู้แม้แต่นิดเดียว

“ไปหลายคนเหรอ”

เธอพยักหน้า

ผมไม่แน่ใจเท่าที่ควรว่าการตอบตกลงจะเป็นผลยังไง ดีเลว หรือว่ามากกว่านั้น เอาเข้าจริงผมยังไม่เคยไปเที่ยวอะไรทำนองนี้เลยสักครั้ง หรืออาจเคย แต่มันนานแล้วตั้งแต่เด็กๆ ช่วงที่แม่ยังพอมีแรงไหว แบบว่าเด็กมากจนคิดไม่ถึงว่าเด็กตัวแค่นั้นมันจำอะไรได้

“วุ่นวาย”

และคงน่าสนุกเกินกว่าผมจะเข้าถึง ไปแล้วมีแต่จะพาให้งานกร่อย เธอหน้าเจื่อนลง แหงล่ะ เป็นคนแบกหน้ามาชวนนี่ ความรู้สึกดร็อปลงไปก็ไม่แปลก

อีกอย่าง แน่นอนว่าตัวปัญหาใหญ่เลยคือเขา

ให้ทำไง กลับบ้านไปแล้วบอกว่าขออนุญาตออกไปเผชิญโลกภายนอกสักครู่จะเป็นไรไหม

เป็นสิ เป็นแหงๆ

รอยยิ้ม

โผล่เข้ามาในหัวผมเต็มๆ แบบว่าวิ่งชนสมองเสียงดังโครม เผลอหลุดขำจนคนอื่นอาจมองว่าบ้าได้เลย เขาคงยิ้ม ใช่แล้ว ยิ้มแล้วก็ยิ้ม น้ำเสียงนุ่มทุ้มเริ่มกล่อมเกลา พูดนั่นพูดนี่ ถามซอกแซก เบี่ยงประเด็นยกตัวอย่างเปรียบเทียบ ก็อย่างว่า การจะให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายตีนที่ไหนก็ไม่รู้มาผลาญเงินเขาโดยการกระทำอันไร้ราสะมันคงเป็นเรื่องยาก

ลูกก็ใช่ว่าจะในไส้

กระนั้นผมเชื่อว่าอาจไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงินมากนักเหมือนอย่างพ่อ บอกแล้วพ่อไม่มีอะไรเทียบเขาได้ โดยเฉพาะเรื่องนี้ เขาดีแต่ใช้แต่ไม่เคยรักษาหรือหามา เอาแต่เกาะชายกระโปรงแม่ไปวันๆ นั่นแหละ เขาเลย

แต่ถ้าพูดถึงคุณพ่อคนใหม่

จะว่าไปผมก็ยังไม่เคยออกห่างหรืออยู่นอกสายตาเขาสักนิด เว้นแต่ตอนมาโรงเรียน เพราะทันทีที่ก้าวขาออกนอกรั้ว ผมก็เห็นรถเขาเข้ามาจอดรอหิ้วตัวเด็กกลับบ้านแทบจะทันที เป็นการเซอร์วิสที่ดีที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน แลดูอบอุ่นน้ำใสซึมขอบตา

ค่อนข้างเป็นเรื่องยาก ผมนั่งเท้าคางอยู่กับความคิด สายตาเหม่อมองผ่านทุกสิ่ง แต่ทุกสิ่งอาจไม่คิดว่าสายตานั้นเลยผ่าน เธอประหม่า บางทีก็เหมือนจะทำตัวไม่ถูก ดูเกร็งและไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย

“เฮ้”

อีกฝ่ายกระพริบตา ร่างกายสะดุ้งขึ้นนิดหน่อย คิ้วที่ถูกแต่งเติมเลิกสูงรอคำถามจากริมฝีปาก

 

“ทำไมเราไม่ไปกันสองคน”

 

 

 

 

การพูดคุยสำเร็จไปด้วยดีในระดับหนึ่ง

ผมเองก็ภูมิใจกับมันไม่น้อย

เอาเข้าจริงผมเผลอมองหน้าอกเธอไปหลายรอบอยู่เหมือนกันในระหว่างบทสนทนายามคาบว่างเมื่ออาจารย์ไม่เข้า ไม่รู้ว่าเธอขาดความระมัดระวังหรือว่าเสื้อมันตัวเล็กลง เธอโตขึ้น หรือเพราะความจงใจ แต่ผมกลับมองว่าเธอกำลังมีพฤติกรรมให้ความสนใจในเพศตรงข้ามเข้าอย่างจัง

“กานต์กลับไง”

“อ่า”

เหมือนติดชะงัก นั่นสิ ผมไม่เคยต้องมาตอบคำถามนี้หรือคิดว่าต้องตอบมาก่อนเลยจริงๆ

“มีคนมารับ”

พูดถึง หรือยังไม่ต้องพูดถึง รถคันคุ้นตาจอดรออยู่ก่อนแล้ว

เธอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ยังไม่ทันได้ร่ำลา เสียงแตรรถก็ดังขึ้นโหวกเหวกอย่างไม่เกรงอกเกรงใจชาวบ้าน

เฮ้ย นี่มันเขตสาธารณะนะ ถึงจะไร้ยางอายอย่างน้อยก็ช่วยเห็นใจผมตอนกำลังจะต้องไปขึ้นรถคุณได้ไหม

“ไปนะ…บาย”

รถเคลื่อนตัวออกไม่ค่อยนุ่มนวลอย่างที่เคยเป็น ต้นเหตุเพราะคนขับมันกำลังบ้า

ตลอดทางเงียบ ผมไม่แน่ใจว่าวันนี้เขาอารมณ์เสียอะไรมา มีปัญหาที่ทำงาน ถูกกิ๊กสักคนตบ (ผมพูดไปงั้นไม่รู้หรอกว่าเขามีหรือเปล่าแต่ถ้ามีก็คงไม่แปลก)

หรือจะบลาๆ แต่ช่างหัวเขาสิ

น่ารำคาญ

ผมโคตรเกลียดกับการที่ต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนอื่นเมื่อคนคนนั้นรู้สึกว่ากำลังหาทางปลดปล่อยโดยอีกฝ่ายซึ่งด้อยกว่า

มันไม่แปลกหรอก

เมื่อคุณอารมณ์เสีย เมื่อคุณรู้สึกพ่ายแพ้และด้อยค่า ซึ่งไม่แปลกเลยเมื่อสายตาจะมองหาสิ่งที่ต่ำต้อยกว่าเพื่อเปรียบเทียบเรียกความรู้สึกพองในใจให้กลับมา

นึกภาพง่ายๆ มีคนคนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชาย มีเมียซึ่งค่อยอยู่ดูแลบ้าน แถมสวยด้วยนะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก

สมมติวันนี้เขากลับมาบ้านด้วยอารมณ์บูดบึ้งเหตุเพราะก่อนหน้านั้นเจ้านายด่าเขาไว้เสียยับเยิน ไม่แปลกถ้าหากภรรยาแสนดีที่เคยบอกรักเธอทุกวี่วัน วันนี้เขาจึงอาจจะงดบอกรักเธอไปสักครั้ง และหากเลวร้ายไปกว่า เธออาจทำอะไรขวางหูขวางตาเขาไปซะหมด เสียงตวาด กริยาท่าทางอันซึ่งไม่เป็นมิตรแถมยังทำร้ายจิตใจ แน่นอนว่าเขาทำมันออกมาแล้ว

ที่เขากล้าทำหรือพลั้งเผลอคงเป็นเพราะว่าเธอยังต้องพึ่งพาเขา ต้องแบมือขอเงินจากเขา เขาเหนือกว่าเห็นๆ แค่นี้ก็พอจะเข้าใจได้ ก็ถ้าลองเป็นเจ้านายเขาสิ เขาจะกล้าเหรอ กล้าไหม เปอร์เซ็นต์ที่จะเกิดช่างน้อยนิด

ฉะนั้น

ผมไม่อาจทราบได้ว่าผมได้ไปทำพฤติกรรมใดที่ขวางหูขวางตาเขา

มันจึงไม่ผิดถ้าผมจะไม่ขอโทษ

“กานต์”

ถึงบ้าน ขึ้นห้อง นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะทำหากเขาไม่ขัด

“เด็กผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าที่ให้ดอกไม้กานต์”

“ครับ”

“ไหนบอกว่าไม่ได้คบกัน กานต์โกหกพี่เหรอครับ”

“ครับ ไม่ ไม่ได้คบ”

“กานต์มานี่ก่อน”

เขาเดินไปนั่งที่โซฟา คำสั่งถูกส่งมาแล้วนี่ ทำไงดี ก็ไปนั่งสิให้ตาย

“…ดูยังไงเธอก็ไม่ใช่เด็กดี”

เขายิ้มเหมือนกำลังเอ็นดู ไม่ได้แสดงอาการเกรี้ยวกราด แค่ลักษณะออกแนวผู้ใหญ่ใจดีแถมอบอุ่นอีกต่างหาก

แต่แค่นี้เขาก็ก้าวก่ายผมมากพอแล้ว

แล้วอย่างไหนที่เรียกว่าดี เขายังไม่ทันได้คุยกับเธอด้วยซ้ำ ใช่ ผมยอมรับว่าผมก็คิดแบบเขาว่าเธออาจจะไม่ใช่เด็กดี แต่นั่นก็ไมได้หมายความว่าความไม่ดีของเธอจะส่งผลกระทบผมหรือมากกว่านั้น ณ เวลานี้

ผมเงียบ มองเขาเฉยๆ แทบจะไม่แสดงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ แค่กำลังคิด คิดว่าเขาต้องการอะไรกันแน่

ผมโง่ แบบว่าโงมากๆนะอยากให้เข้าใจ

“ถึงพี่จะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่พี่เป็นห่วงกานต์”

“ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหาย”

“พี่รู้ แต่แม่เขาฝากกานต์ไว้กับพี่ มันคงไม่ดีถ้ากานต์คบเพื่อนไม่ดี เธออาจจะพากานต์ไปทำเรื่องไม่ดีก็ได้”

นิ้วทั้งสิบประสานเข้าด้วยกันขณะพูด ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเคยอ่านหนังสือเจอว่าคนที่กำลังมีท่าทางแบบนี้แปลว่าเขาค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง เหนือกว่า ประมาณนั้น

เอาเข้าจริงผมมองมือเขามากกว่าหน้าเขาอีก

“รู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ดีครับ”

เขาถอนหายใจแต่ก็ยังยิ้ม

ไม่ยิ้มได้ยังไง นั่นซิกเนเจอร์เขาเลยนะ

“กานต์…ดูเธอแต่งตัวสิ”

ผมพอจะเข้าใจวัฒนธรรมแต่ละบ้านแตกต่างกัน ก็เพิ่งเคยจะได้ฟังคำดุด่านุ่มทุ้มน่าฟังอย่างนี้

“วันเสาร์นี้ผมขอไปข้างนอกได้หรือเปล่า” เป็นการกระทำที่โง่หากมาบอกในเวลาแบบนี้ด้วยแล้ว แต่ช่างปะไร ผมว่ามันน่าสนุกออก

“ไปไหนครับ”

“ไปดูหนัง”

“กับใคร”

“สา”

พอเอ่ยชื่อเธอ เหมือนเขารอยยิ้มเขาจะแปลกไป แปลกแบบว่าแปลก แปลกกว่านั้นคือการที่เด็กผู้ชายอย่างผมผู้ซึ่งอีกไม่กี่ปีกำลังจะพ้นความเป็นผู้เยาว์ ทำไมกลับต้องมานั่งโดนไต่สวนเหมือนเด็กมอสามหนีออกจากบ้านเพราะติดผู้หญิง

โอเค ใช่ แม้เรื่องที่ผมกับเขากำลังสนทนาอยู่เป็นเรื่องผู้หญิงก็เถอะ

ผมไม่ได้ติดสัตว์สักหน่อย อย่าทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่โตจะได้ไหม

“ไปยังไง ที่ไหน”

“นั่งรถเมล์…ห้าง”

“กานต์ขึ้นรถเมล์เป็นเหรอ”

“เป็นครับ”

จริงๆก็ยังไม่เคย แต่ลองดูไม่เห็นจะเสียหาย เมื่อก่อนผมเดินไปโรงเรียน มันไม่ไกลจากกันมาก แล้วหน้าตาอย่างผมคงไม่ได้ชอบออกไปไหนมาไหนเท่าไหร่หรอก

“พี่ไม่อนุญาต”

ให้ตายเหอะ ผมเข้าใจว่าบางทีสังคมประเพณีมันต่างกันนะ ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ แต่ก็ยังอดอึ้งไม่หาย

“พี่เพิ่งพูดไปหยกๆ ว่าไม่อยากให้กานต์ยุ่งกับเธอ แต่กานต์กลับมาขอพี่ไปเถลไถล”

เวลาคนเราโกรธ อารมณ์จะอัดแน่นอยู่ข้างใน อึดอัดแทบบ้า นั่นแหละคือสิ่งที่กำลังดำเนิน แล้วยิ่งไม่ได้รับการปลดปล่อย มันจะสะสมจนตัวหอบโยน เหมือนกำลังจะระเบิดเข้าให้ได้ แต่ดีอย่าง ที่ผมมีทักษะด้านเก็บอารมณ์สูงหน่อย ต้องขอบคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงดูผมมาอย่างดีน่ะนะ

ค่อนข้างน่าดีใจที่ได้รับการเอาใจใส่ขนาดนี้ ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี อ๋อ เหรอ

“สัญญากับพี่ได้หรือเปล่า ว่าจะไม่ยุ่งกับเธอ”

ผมไม่กล้าเถียงผู้ใหญ่หรอก คุณก็รู้

“ผมไปอาบน้ำนะครับ”

 

มันน่าขำ

 

ที่เขาพยายามจะบิดเบือนความคิด โอเค มันฟังขึ้นอยู่สำหรับเหตุผล ผมเข้าใจว่าเขาคงหวังดีไม่อยากผมเดินออกนอกลู่นอกทางที่เขาขีดไว้ หากมองจากการแต่งกาย เธอดูแรดจริง แต่มันก็ไม่ได้ตัดสินได้ทั้งหมดว่าเธอจะเลว

และเธอจะเป็นยังไงก็ช่างผมไม่สน ผมสนแค่ว่าเขาพยายามเข้ามาจับสมองผมเปลี่ยนรูปเปลี่ยนร่างของมันตามที่เขาต้องการ ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัยเลย เพราะผมเกลียดยิ่งกว่าเกลียด

ฝ่ามือเปิดฝักบัว ไล่สิ่งรบกวนจากตัวเอง

น่าหงุดหงิด บางทีถ้าการต่อยกำแพงอาจสามารถลดบรรเทาอาการอัดแน่นในอกนี้ได้ผมคงทำไปแล้ว คงได้อยู่ แต่ความเจ็บปวดจะเข้ามาแทน ผมไม่อยากกินยาแก้อักเสพสักเท่าไหร่

เล็บครูดไปตามผิวกาย

 

มีเรื่องน่าขำกว่านั้น

 

ความจริงไม่เหนือความคาดการณ์ผมสักนิด ผมคิดว่ายังไงมันต้องมีเรื่องเซอร์ไพรส์ผมแน่ๆ แต่แค่ไม่รู้ว่าอะไร

และเหนือกว่าตรงที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้

เสียงน้ำไหล อาจดังเกินกว่าผมจะได้ยินผู้บุรุก จะเรียกอย่างนั้นคงไม่ได้อีกเพราะว่านี่ไม่ใช่บ้านผม

ผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงไขกุญแจ เสียงเปิดประตู การย่ำเท้า หรือใดๆในขณะนั้น

 

รู้ตัวอีกทีคือการที่มีอีกกายเข้ามาซ้อนหลังตัวเอง

เหมือนถูกบดให้อยู่ในการควบคุม ผมเพิ่งรู้ตัวว่าควรกินนมและออกกำลังกายให้เยอะกว่านี้ก็ตอนนี้นี่แหละ

 

น่าขยะแขยงไม่น้อยเมื่อใบหน้าอื่นเข้ามาใกล้และยุ่งกับคอผมมากเกินไป

 

 

“…กานต์…”

 

 

 

และแรงกอดรัด

 

 

 

 

หากมากกว่านั้นก็คงพอที่จะหักกระดูกผมได้เลย

 

 

 

 

TBC
[28/09/2557]

[L@DYMELLOW]

อะไรค้า อะไรกัน ต่อด่วนค่า!!!!

[Akikojae]

พ่อเลี้ยงจะทำอะไรกานต์
หวายยยย รอๆๆๆๆ
 

[dragon123]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย 

[วิบวับ]

เห็นชื่อเรื่องนึกว่าจะมีการ ควักๆล้วงๆ กันซะอีก
ชื่อเรื่องก็ตั้งซะ  แหม

แต่ว่า พ่อเลี้ยงกานต์นี่มันชื่ออะไรนะ

[saruttaya]

ค้างงงงงงงงง น้องกานต์โดนรุกแล้วว 

[mukmaoY]

    โฮะๆๆๆ

[Buppha]

  ตัดฉับแบบนี้พี่ไม่ยอม!!!! 

[yaoisamasang]

จุดไต้ตำตอแหะ

พ่อเลี่ยงคะ น้องขอแนะ

ถ้าพ่อต้องการน้องจริงๆไปจีบตั้งแต่แรกไม่ดีกว่าหรือคะ

มาทนกินแม่น้องทำม๊ายยยยยย

[rk]

      
ต่อด่วนค่ะ

[irksome]

กรี๊ดดดด อะไรยังไง
อิพ่อเลี้ยงงง จะทำไรกานต์ อย่าทำเป๋็นเล่นๆนะ
รอคอยตอนต่อไป

[มาโซซายตี้]

ขำๆ

กานค์เป็นมาโซล่ะมั้งนี่

[Fuzz]

ปิ๊งป่อง! ความหึงเป็นเหตุ อาจเสียตัวได้ เพราะหึงตาลายชั่วขณะ 

[Maytbb]

   ตัดได้โหดร้ายมากกกก มาต่อไวๆเด้ออ

[maiQ]

กรี๊ดดดดดดด :ling1:ค้าง

[zetrongjome]

เตงงงงงงงงงงง

อินังพ่อเลี้ยงจะทำอะไรน้องกานต์ของเค้า

ก็ขอให้ทำเร็วๆนะจ๊ะ เดี๋ยวคุณแม่กลับมาละจะอดเอาน้าาาาาาาาาาาาาาา

 

[Linea-Lucifer]

สนุกมากกกกกกกกกกก
เรื่องนี้อ่านไปแล้วลุ้นตลอด!

[B52]

 ออกแนวจิตๆไหม

[อุ๊ย ว๊ายวาย]

สวัสดีค่ะไรท์เตอร์ เราเคยตอบกรัตู้ไรท์บ้างรึยังนะ แต่เราบอกเลยค่ะว่าเราเป็นแฟนนิยายของไรท์ (ประเภทอ่ายแล้วไม่เม้น 55555) วันนี้ได้ฤกษ์งามยามดีสมัครเข้าเล้า คิดดูขนาดชื่อเรายังมีแรงบันดาลใจในการตั้งจากชื่อของไรท์เลยอ่ะ (นี่โครตนับถือเลย)

เอาเป็นว่า รอตอนต่อไปค่ะ (มาแค่นี้แหละ ก่อนหน้านี้ที่พูดไปไม่มีไรมาก อยากบอกเฉยๆ ) 

[Roman chibi]

รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า 

[k2blove]

ยังไงกันเนี่ยมาต่อโดยเร็ว
ณ บัดนาว
ค้างงงงงงงงงงงง
 

[paladin.kn]

เอิ่มมม แดกจุดล้านตัว

[SungJimun]

มีเค้าว่าเรื่องนี้ต้อง bad endding แน่เลยค่ะคุณ