แจ้งข่าว!!!!!หนังสือ 200 ชุดพิเศษบ็อกเซท หมดแล้วนะคะ
แต่มีคนอ่านที่ต้องการอยู่อีกจำนวนหนึ่ง
คนเขียนเลยติดต่อทีมงาน เพิ่มอีก 50 ชุดสุดท้าย
สุดท้ายแล้วจริงๆค่ะ ไม่เพิ่มอีกแล้วนะคะ
ใครที่ต้องการ ติดต่อตามเมลล์นี้ได้เลยค่ะluxilove_19690 แอท hotmail ดอท comปล.วันพรุ่งนี้จะแจ้งรายชื่อ คนที่ได้รับโปสเตอร์ภาพขาวดำ
ของน้องๆตัวละครใน My..Love ติดตามรายชื่อได้ที่นี่นะคะMy..Love
Part 63
[Special Butus]50%“บูตัส จะไปไหนครับ” พี่ภูทัก “ไปหาเพื่อนคณะวิศวะฯ”
“ไม่อยู่เชียร์รุ่นเราซ้อมกีฬาเหรอ”
“ผมนัดเพื่อนไว้แล้ว” นัดพวกโจ๊กไว้ จะไปดูพวกมันซ้อมตระกร้อ อยู่คณะไม่มีอะไรทำ
ได้แต่นั่งดูเพื่อนรุ่นเดียวกันซ้อมกีฬา ช่วงนี้งดกิจกรรมรับน้อง
รอแข่งกีฬารวมถึงงานเฟรชชี่ไนท์เย็นวันเสาร์ที่จะถึง
“นึกว่าจะอยู่เป็นกำลังใจเพื่อนเสียอีก” ฟังดูแล้วรู้สึกผิดเลยอ่า
ไม่ได้กบฏต่อคณะเสียหน่อย แค่ไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันอยู่เกะกะเปล่า
“ผมนัดเพื่อนไว้แล้ว” กำลังอึดอัด เสียงสวรรค์มาช่วยไว้ทัน
“ภู..น้องๆรอเราอยู่นะคะ” พี่แหวนโผล่มาทั้งกลุ่ม
“หวัดดีครับพี่แหวน พี่มุ้ย พี่บลาๆ” ทักทายไป พวกพี่เขายิ้มตอบ
หลังชกมวยท่าทางพวกพี่เขาก็เปลี่ยน ถึงไม่สนิทใจแต่ก็ไม่แขวะเหมือนเก่า
โดยเฉพาะพี่มุ้ยกะเทยของกลุ่มสงบปากสงบคำมากขึ้น
“อืม..” พี่ภูหันไปพูด ก่อนสบตาผมอีกรอบ แล้วพากันเดินออกไป
ได้โอกาสเผ่นไปหาพวกโจ๊กให้ไว บอลลูนกับน้องหนุ่ยกำลังมา
ตั้งแต่วันที่ไปช่วยเคลียร์เรื่องยัยพัชรให้ ผมได้รับการเอาใจใส่แทนคำขอโทษอย่างดี..ทำเอารู้สึกเขินมากกกก!!
“ครับ” น้องโทรมากำลังนึกถึงอยู่พอดี ใจสื่อถึงกันหรือเปล่าเนี่ยะ
เหมือนน้องจะรู้ผมคิดถึง..อร๊ายย!!!
[ใกล้ถึงแล้ว รอหน้าคณะฯนะ] ง่ะ!..เดินมาไม่ไกลน้องมาใกล้ถึงแล้วเหรอ
นี่ตรูยังไม่พ้นคณะเลยอ่ะ ก็ดีไม่ต้องเหนื่อยตั้งใจบอกให้ไปเจอที่ตึกวิศวะเลยตอนแรก มาถึงไวรอน้องดีกว่า
“อืม..งั้นรอใต้คณะนะครับ”
[ครับ..ผ่านเซเว่น เอาอะไรไหมไอ้หนุ่ยซื้อของให้พี่เขม บอลตั้งใจซื้อไปฝากพวกพี่โจ๊กพี่หนกบ้างดีกว่า]
“อืม..เอาดิ ซื้อมาพวกมันไม่เรื่องมากหรอก เน้นชาเขียวนะลงซ้อมตระกร้อคงอยากดื่มอะไรเย็นๆสดชื่นกันมากกว่า”
[ได้ครับ..แล้วบูกินอะไร]
“อะไรก็ได้ บอลซื้อมากินหมดแหละ” อร๊าย!! เขินอ่ะ ไม่ใช่ครั้งแรกน้องซื้อของฝาก
ก่อนซื้อโทรมาถามเสมอ ผมเองต่างหากที่เขินไม่เปลี่ยน มันเขินนิ..ในหัวไม่มีเรื่องของกินหรอก
นอกจากหน้าหล่อๆลูกครึ่งของคนปลายสาย แค่น้องห่วงและนึกถึงผมมันเกินพอแล้วสำหรับบูตัส..อร๊ากก!!!
[หึหึอะไรก็ได้ ซื้อไม่ถูกใจอย่าบ่นน๊า] เห็นความน่ารักบอลลูนไหม
มีแซวมีล้อด้วยอ่ะ พักนี้ขยันพูดแบบนี้ตลอด ไม่ไหวหน้าร้อนแทบไหม้แล้ว
“อืม..ไม่บ่นหรอก” ให้ตอบยังไง..พูดไม่ออก
[กินบอล..ไหม?] ห๊า!..บอลอะไรเขาหว่า?
“บอลอะไรอ่ะ ช๊อกโกแลตเหรอ” น่าจะช๊อกโกแลต ซื้อก็กินแหละ
[เปล่า! บอลแฝดของผมครับ] เหวอ! ไปไม่เป็นเลย อร๊าย!!อยากเอาหน้ามุดโต๊ะ
พวกที่มองมาคงงง? อีบูเป็นบ้าไรคุยโทรศัพท์บิดไปบิดมา ไม่ให้บิดได้ไงฟ่ะ!
แฟนสุดเลิฟเล่นหยอดร้ายกาจนี่นา ทะลึ่งอ่ะ!
[ทำไมเงียบ] เงอะ! จะให้ตรูตอบยังไงเล่าเว้ย!
“กินออกบ่อย” อร๊าก!!..พูดไปแล้วอยากกัดลิ้นให้ดิ้นตาย เด็กบ้า ทำไมต้องชวนคุยแบบนี้ด้วยเว้ย!!!
[หึหึ!!..แล้วชอบไหม] แหนะ!ยังไม่หยุดอีก ถ้าไม่พูดผ่านโทรศัพท์
ผมไม่กล้าโต้ตอบหรอก ใครจะหน้าทนจ้องตาคมเทาอมฟ้าได้วุ้ย!
“ถามอะไรเนี่ยะ” เหวี่ยงเบาๆ แก้เขินไปในตัว
[ตอบก่อนสิ..บูครับ] อร๊าย!! หัวใจเต้นกระเด็นกระดอน ทำไมต้องทอดเสียงนุ่มเรียกชื่อด้วย
เด็กบ้าทำผมเขินจวนละลายไปกับโต๊ะหินแล้ว หันซ้ายหันขวา..เจอแต่สายตารุ่นพี่รุ่นเดียวกันมองตลอด
สภาพหน้าตาบูตัสตอนนี้เป็นยังไง แต่ละคนถึงได้มองตาค้างแบบนั้น
ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้หญิงพากันหน้าแดง พวกผู้ชายยิ่งแล้วใหญ่ เหอๆ..กลัวสายตาว่ะ!
“อืม..” เสียงเร่งจากปลายสาย ทำให้ขานรับอย่างเขินๆ
[อืมอะไรครับ พูดให้ฟังก่อนบูชอบหรือเปล่า] โอ้ย!..ตาบ้าบอลลูนเอร้ย!!
จะมากอบร่างเหลวของผมหรือจะมารับไปหาโจ๊ก
ไม่รู้เลยใช่ไหมว่าตัวเองพูดแบบนี้ ผมจะละลายเละเป็นวุ้นอยู่แล้ว..
“ไม่ชอบจะกินเหรอ ขับรถอยู่คุยโทรศัพท์อันตราย พอก่อนนะ”
ตัดบท ก่อนคนได้รับอันตรายความดันโลหิตทะลุกบาลคือผมเอง น้องเล่นคุยแบบนี้ใครจะทนไหวเล่าเว้ย!!!
[เดี๋ยวอย่าเพิ่งวาง บอลใส่สมอลทอล์ค..ขอบใจนะ] ง่ะ!ยังไงขอบใจ เรื่องอะไรอีกล่ะ
“ขอบใจอะไร” งง..?
[ฮะฮ่าๆ..อึนตามเคย ขอบใจที่ห่วงและชอบบอลแฝด] อร๊าย! ใครจะไปรู้เล่า..บร้า!!!
“ถ้าเรื่องนี้ ไม่ต้องขอบใจหรอก” นอยด์เล็กๆ..อิอิ
[บอลอยากขอบใจนี่ครับ แฟนอุตส่าห์ชอบแถมยังห่วงด้วย]
“ห่วงสิ..ห่วงมาทั้งชีวิต” เยร้ย!! หลุดปากไปแล้วอยากกัดลิ้นตาย มันหลุดไปเองอ่ะ
ปลายสายเงียบสนิทไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ หรือบอลลูนช็อกไปแล้วเรียบร้อย..ไม่น๊า!..น้องขับรถอยู่นี่
“บอล..บอลครับได้ยินบูไหม..บอลลลล!!” รัวแล้วตอนนี้
[ชู่ววว!!..ใจเย็นยังไม่ได้วางสาย] เฮ้อ! หายใจโล่ง ทำให้ตกใจ จู่ๆดันเงียบไปดื้อๆใครไม่กังวลหืม..
“ทำไมเงียบไป บูตกใจนะ” ตัดพ้อนิดหน่อย
[ไม่ได้เงียบ กำลังสุขใจจนพูดไม่ออก..แหวะ!] คำสุดท้ายเหมือนจะเป็นเสียงน้องหนุ่ย
[มึงอย่ายุ่ง เดี๋ยวกูจะให้พี่เขมจัดการเลยห่า] ใช่จริงด้วย
[ก็มึงเลี่ยนให้กูได้ยินสัด! มุมนี้เพิ่งเห็นเชื่อมึงเลย] ผมเผลออมยิ้ม ฟังสองหนุ่มเถียงกันไปมา
[กูมีมานานแล้ว มึงไม่มีวาสนาเห็นเองต่างหาก] อ้าว! ตกลงเถียงน้องหนุ่ยกันอยู่ใช่ไหม
[นั่นสิ..ไม่ใช่บูตัสกูคงหมดโอกาสได้ยินจากปากมึง] น้องหนุ่ยสรุปยิ่งทำให้ผมหน้าแทบระเบิด
“บอล..บูวางสายนะ”
[ครับถึงเซเว่นพอดี ซื้อของแป๊บเดี๋ยวเจอกัน รักนะ] ละลายแล้วตรู
รู้สึกร่างกายไร้กระดูกไปเรียบร้อย ครางตอบเสียงแผ่วควบคุมตัวเองไม่ได้
“รักเหมือนกัน..ครับ” แล้วสติก็ลอยละล่องท่องวิมาน ปิดการรับรู้รอบข้าง
รู้แต่ท้องฟ้ากับก้อนเมฆเป็นรูปร่างสวยงาม สดใสไร้ความอึมครึมโดยสิ้นเชิง
ท้องฟ้าสวยงามขนาดนี้เชียวเหรอไม่ยักสังเกตมาก่อน
“บูตัส..บูตัสครับ..น้องบู!!”
“ห๊ะ!..อ้าวพี่โชค” ตกใจหมด พี่โชคเรียกซะดัง
“เป็นอะไรใจลอยใหญ่ พี่เรียกหลายครั้งไม่ได้ยิน” ง่า! ใครจะกล้าเล่าเว้ย!
“เปล่าครับ คิดอะไรเพลิน เหะๆ! พี่ไม่คุมน้องๆซ้อมกีฬาหรือครับ” เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“ไปดูมาแล้ว พอดีแม่พี่นัดกินข้าวต้องรีบกลับก่อน เดินมาเจอเรานั่งตาลอยหน้าแดงหูแดง
คิดว่าไม่สบายอะไรหรือเปล่า” เผลอยกมือลูบหน้าแทนการสำรวจ ผิดสังเกตปานนั้นเชียว
“ผมไม่ได้เป็นอะไร อากาศคงอบอ้าวรู้สึกร้อนมาก” แก้ตัวน้ำขุ่น ขืนบอกเขินที่คุยกับ My..Love คงดูไม่ดี
“แน่ใจไม่เป็นอะไรจริง” สายตาเป็นห่วงไม่ปิดบัง ชักรู้สึกผิดชะมัด พี่เขาดีกับผมจริงๆ
“ไม่เป็นไรจริงครับ ผมเรียนหมอนะ ถึงจะเพิ่งเริ่มก็เถอะ
ย่อมรู้ดีว่าร่างกายตัวเองปกติหรือเปล่า ไม่งั้นจะไปดูแลใครได้จริงป่ะ”
“ฮะฮ่าๆๆ..จริงครับจริง แต่บูตัสเลือกเอกศัลยกรรมไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว! พื้นฐานเรียนเหมือนกันหมดนิ เอ๊ะ! ตกลงพี่โชคปีสามหรือเปล่าชักไม่แน่ใจ
ทำไมถามแปลก” สวนซะพี่เขาหน้าเหวอทีเดียว..ฮะฮ่าๆ ตลกชะมัด
“นั่นสิเนอะ พี่ถามประหลาดเองแหละ ไม่เป็นไรดีแล้ว
จะไปไหนหรือเปล่าเห็นนั่งอยู่ พี่แวะไปส่งเอาไหม” ใจดีอีกแหละ
“ไม่รบกวนดีกว่า บอลลูนกำลังมารับใกล้ถึงล่ะ” พี่โชคพยักหน้า
แต่แววตาเศร้าลงจนสังเกตได้ เฮ้อ!..หรือจะเป็นอย่างที่บอลเคยบอก พี่โชคคิดอะไรกับผม
“พี่เป็นไรไป สีหน้าดูไม่ค่อยดี” กลายเป็นฝ่ายถามอาการซะงั้น
“เปล่าๆ..คงอากาศอบอ้าวอย่างบูว่า ถ้างั้นพี่รอเป็นเพื่อนนะครับ”
ไม่ต้องให้เชิญ หย่อนตูดนั่งตรงข้ามทันที
“พี่รีบหรือเปล่า ถ้ารีบไม่ต้องก็ได้ ผมอยู่ได้” เกรงใจเหะ
“ไม่หรอก ห่วงตัวเราเองเถอะ นั่งคนเดียวไม่รู้สึกแปลกเลยเหรอ”
“แปลกอะไร..ผมไม่เข้าใจ”
“พรืด!..ฮะฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนี้บ่อย ไม่รู้ตัวเลยหรือไงหืม
ลองสังเกตรอบข้างมีแต่คนมองมาที่เราหมด” หืม..มองเหรอ
ค่อยเบนสายตากวาดไปรอบๆ ไอ้หย๋า! มองกันจริงด้วย
“สงสัยเขารู้ผมถ่ายแบบ เลยเปรียบเทียบตัวจริง เหะๆ! ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ
หนังสือกับตัวจริงจะเหมือนกันได้ไง พี่เขาแต่งภาพให้ดูดีเวอร์”
“ใครว่า..ตัวจริงสิดูมีชีวิตชีวากว่าหนังสือ พี่ซื้อเก็บสามเล่มแหนะ
ตั้งแต่รู้วันวางแผงก็ดิ่งไปเอาก่อน กลัวไม่ทัน..ไม่ถึงอาทิตย์ขายเกลี้ยงเลยนี่
กลายเป็นคนดังไปแล้วรู้ตัวไหม สำคัญดังสุดก็ตอนขึ้นชกกับอีมุ้ย
เวลานี้คณะแพทย์ไม่มีใครไม่รู้จักบูตัสแล้วนะ ซ้ำยังประกาศตัวมีแฟนหล่อลูกครึ่ง
เด็กม.ปลายถ่ายแบบด้วยกันอีก คนส่วนใหญ่ไม่รู้บูตัสกับบอลลูนเป็นพี่น้องกันมาก่อน
ตอนนี้เราเนื้อหอมมาก พวกเกย์ เก้ง กวางจ้องเพียบ เล่นประกาศแบบนี้เป็นผลดีและก็ผลเสียสองทาง
ผลดีคือรู้ไปเลยว่ามีตัวจริง ส่วนผลเสียทำให้พวกนั้นมีความหวัง
เพราะเรามีรสนิยมแบบนี้แสดงว่าไม่ต้องคิดมาก พวกรอเสียบมีอยู่ไม่น้อย”
พี่โชคไหลเป็นน้ำ นานทีพี่เขาจะพล่ามยาวขนาดนี้ แต่ก็มีเหตุผลเถียงไม่ออก
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง เรื่องข้อดีผมตั้งใจให้เป็นแบบนั้น ส่วนข้อเสียถึงมีคนจ้อง
คงไม่กล้ารุกคืบตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจอยู่ คงได้แค่หวังลมๆแล้งๆเสียมากกว่า
พวกเขาจะได้รู้ว่าไม่ควรเสียเวลา”
“บอล..” ผมหันไปดูที่มาของเสียง น้องมาเงียบๆ หน้านิ่งอีกอ่ะ
“ครับ..พี่เข้าใจ ถ้างั้นพี่ขอตัวนะ ไปก่อนบูตัส” พี่โชคหน้าเจื่อนจนสังเกตได้
“ขับรถระวังนะพี่ พรุ่งนี้เจอกัน” ผมยกมือบาย ส่วนน้องหนุ่ยกับบอลลูนแค่ยกยิ้ม
พี่เขายิ้มตอบแล้วหันหลังเดินออกไป ผมถึงหันมาหาน้อง ง่ะ!..หน้าเคร่งไปไหนเล่าวุ้ย!
“หึ..เสน่ห์แรงจริง เฮ้อ!” บ่นอาร่ายฟ่ะ!
“ใคร..บอลมีสาวตามตื้ออีกเหรอ” ถามด้วยความเป็นห่วง
แอบหึงนิดๆ..สงสัยน้องมีสาวตามอีกสิท่า ไม่ตอบหันไปยักคิ้วกับน้องหนุ่ยสองคน
ก่อนจะส่ายหน้าเอือมๆ ส่วนน้องหนุ่ยดันหัวเราะขึ้นมาเฉย
“ฮะฮ่าๆๆ..ไปเถอะ..หนุ่ยซื้อขนมมาเพียบ” ตัดบทชวนขึ้นรถ ไม่ยอมเฉลยคำถามคาใจ
ชักหงุดหงิดปกติน้องหนุ่ยไม่ปิดบัง หรือคราวที่ผ่านมาเจอบอลลูนคาดโทษ
ที่ดันเผยความลับเรื่องแผนของน้องจนพวกผมยกโขยงไปจัดการยัยพัชรเผ่นแน่บ
“คิดอะไร คิ้วยุ่งเชียว” น้องถาม หลังออกรถได้สักครู่
“แค่สงสัย ใครตามจีบทำไมต้องปิดบังไม่ยอมบอก”
พาลานอยด์แดกตามเคย ว่าจะไม่พูดแล้วนะ ดันถามเองนิ
“เฮ้อ!..ถึงมีบอลก็ไม่หนักใจเท่าเสน่ห์คนนั่งใกล้หรอกครับ เล่นไม่รู้ตัวที่พูดหมายถึงบูนั่นแหละ”
“หา..บูทำไม” เสน่ห์อะไรวะ?
“ใครมีแต่คนจ้องเขมือบ ไม่นับพี่โชค พี่ภู ยังจะมีใครเข้ามาอีกไม่รู้
รอบข้างตัวผู้มองตาเยิ้ม ไม่นานต้องโผล่หางเรื่อยๆ
บูยิ่งอึนไม่เข้าใจแบบนี้ ไม่ให้บอลหนักใจได้ยังไงหืม”
“อ้าว!..ไม่มีใครจีบสักหน่อย บอลคิดไปเอง พี่โชคเขาเห็นบูนั่งรอบอลอยู่เลยรอเป็นเพื่อน
ส่วนพี่ภูปกตินิ ยิ่งคนอื่นไม่มีใครคุยเลย แต่เรื่องมองตาเยิ้ม ไม่รู้สิ..ไม่เยิ้มมั้งบูไม่ได้สวยอย่างแบม
น่ารักอย่างหนก จะมองตาเยิ้มทำไม” เถียงด้วยเหตุผลไม่มีใครรู้ดีเท่าผม มีใครเข้ามาจีบเล่าเฟ้ย!
“มึงฟังเองไอ้หนุ่ย..เฮ้อ!” ไหงหันไปส่ายหน้ากับน้องหนุ่ยเฉยเลย ตกลงผมผิดอะไรเนี่ยะ
“ฮะฮ่าๆ..มึงน่าจะชินกว่าใครคลุกคลีตั้งแต่เล็ก ส่วนกูกลับชอบเสียอีก
แบบนี้ถึงไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร..ฮะฮ่าๆๆ” น้องหนุ่ยดันพูดให้คิดอีก
หัวเราะตัวโยนไปเรียบร้อย เหลือบมองหน้าคนขับ ระบายยิ้มตามเพื่อนจนน่าหมั่นไส้
สรุปผมไม่เข้าใจอยู่คนเดียว เด็กบ้านี่คุยอะไรกัน..ตรูเซ็งระเบิด
พรุ่งนี้ไม่เกินสี่โมงเย็นจะมาลงเต็ม 100% นะคะ
จากนี้คงไม่หายไปไหนแล้วค่ะ ลงทุกว้นจนจบ คิดว่าไม่เกินวันเสาร์คงจบแล้ว
ติดเทศกาลไปไหว้พระ ทำบุญเลยปล่อยวางเรื่องนิยายไป
ขอบคุณมากๆ ที่ตอบรับติดตามทวงถามกันมาตลอด
ยังไงก็จบอาทิตย์นี้แหละคะ ส่วนใครที่อยากเม้นท์ร่วมกิจกรรม
ก็ยังทำได้นะคะ จนถึงพรุ่งนี้จะแจ้งรายชื่อในนิยายตอนอัพ 100%
ใครมีรายชื่อ และซื้อหนังสือก็แจ้งกลับมานะคะ จะส่งพร้อมหนังสือต้นเดือนทีเดียวค่ะ
Luk.
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1194557 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก