เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

มาร่วมประนามกัน ว่าใครสุดยอดของความน่ารัก 55

ไอ้ลุงกอล์ฟ
161 (36.8%)
น้องปอร์ผู้สวยและรวยมาก
216 (49.4%)
พี่เอกวิศวกรก้อยดิบ
25 (5.7%)
บักเดชเพื่่อนเลิฟ
28 (6.4%)
นนท์ดาราเจ้าบทบาท
7 (1.6%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 239

ผู้เขียน หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ  (อ่าน 1202460 ครั้ง)

ออฟไลน์ rellachulla

  • iiRita♥World Behind My Wall♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1606
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-8
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6090 เมื่อ21-07-2010 14:01:41 »

เข้่ามาทู้ปอร์ทุกวัน
เพราะคิดถึง
กร๊ากกกกก

ออฟไลน์ lomekung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6091 เมื่อ21-07-2010 18:49:57 »



 :call: :call: :call:

ออฟไลน์ wowhaha

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 273
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6092 เมื่อ21-07-2010 20:44:27 »

มาละยัง

ออฟไลน์ na_near

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 971
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +69/-1
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6093 เมื่อ21-07-2010 23:26:03 »

ไม่ว่าสวยจะตัดสินใจยังไง
ก็พร้อมจะรอ(อ่าน) :call:

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6094 เมื่อ23-07-2010 02:55:31 »

ขณะนี้เวลา ตีสองครึ่ง!!!!!!


ตอนแรกเริ่มไม่เคยคิดจะอ่านเรื่องนี้เลย เพราะคิดว่าไม่หนุก ฮ่าๆๆๆ ((อย่าเพิ่งด่าเรานะ >_<))
แล้วยังไงก็ไม่รู้ อยู่ก็กดเข้ามาอ่านซะงั้น
ตอนแรกอ่านไปก็นึกแย้งในใจตลอดว่า ปากร้ายตรงไหน?
ก็แค่กวนๆบ้างบางครั้งเท่านั้นเอง แต่มันฮา ก็เลยอ่านมาตลอด
ตอนแรกก็งงกับพฤติกรรมไอลุง หลังๆก็ตกหลุมรักไอลุงไปเลย


อยากบอกว่าเชียร์ไอลุงมาตลอด ถึงแม้การกระทำมันจะไม่ถูกอกถูกใจเราเลยก็ตาม
ส่วนเบนยอมรับว่าเขาดี ดีมากด้วย แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่สำหรับปอร์อ่ะ
แล้วก็รู้สึกว่าปอร์ไม่ได้รักเบนแบบคนรักอ่ะ มันไม่ใช่ความรักแบบคนรักเลยอ่ะ
มันเหมือนมิตรภาพที่ดี เพื่อนที่ดีมากๆ เป็นที่พึ่งพิงได้ แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนรัก


เราเริ่มอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน จะเลิกอ่านตั้งแต่ที่ปอร์เริ่มมีเบนเข้ามาแล้ว
เราอ่านแล้วรู้สึกอึดอัด เหนื่อยใจกับปอร์ เหมือนปอร์ฝืนร่าเริง หลายๆครั้งที่ปอร์ดูพูดจาวนๆ
จนเราอึดอัด เราจะไม่อ่านแล้ว กะว่ารอดูเฉลยตอนจบก่อนดีกว่า


คือถ้าปอร์เลือกตรงใจเรา เราก็จะอ่านต่อ แต่ถ้าไม่ตรงใจเรา เราก็จะไม่อ่านแล้ว
ในตอนแรกที่หยุดพักอาการนอยด์ .. เราคิดแบบนี้จริงๆนะ
เฮ้อ........แต่ในที่สุดก็ทำไม่ได้อ่ะ ต้องนั่งอ่านมาเรื่อยๆ
อ่านแล้วนอยด์มาก เหนื่อย อึดอัด แต่ก็อ่านต่อจนจบ


มันยังเหลืออีกตอน ตอนสุดท้ายที่จะมีคำตอบกับหลายๆคนที่เฝ้ารอ เฝ้าลุ้น
คืนนี้ไม่รู้จะนอนหลับมั้ย??  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะอินอะไรขนาดนี้


ขอบคุณนะคะ ที่เล่าเรื่องต่างๆให้เราได้อ่าน มันมีครบทุกรสชาติเลยค่ะ ^^
คืนนี้ขอตัวไปทำใจก่อน ... แล้วเราจะกลับมาดูคำเฉลยพร้อมกับเพื่อนๆค่ะ


^^

ออฟไลน์ Kfc_Pizza

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2195
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6095 เมื่อ23-07-2010 09:27:17 »

หวัดดีคะ

เพิ่งเข้าอ่านได้แค่ตอนเดี่ยว

แต่อยากรู้ว่าจะจบเศร้าไหม เลยมาอ่านเม้นท์ก่อน

แค่อ่านเม้นท์ข้างบนแล้วทำให้ตัดสินใจรอให้จบก่อนดีกว่า

เคยอ่านที่จบแบบเศร้าแล้วเรารู้ไม่ค่อยดีทำให้เราเศร้าไปหลายวันเลย

คงอินกับเขาเหมือนเขาเป็นเพื่อนหรือคนที่เรารู้จักด้วย

แต่ก็เคารพการตัดสินใจของคนแต่งนะ

แล้วจะเข้ามาใหม่นะสัญญา

 :bye2:


ออฟไลน์ rellachulla

  • iiRita♥World Behind My Wall♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1606
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-8
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6096 เมื่อ23-07-2010 14:20:23 »

เข้ามาวิ่งเล่น :m7:
กร๊ากกกก
มันชินกับการที่เข้ามาทู้ปอร์แล้วอ่ะ

ออฟไลน์ POR_KA_DUN

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +601/-0
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6097 เมื่อ25-07-2010 23:17:42 »

ขณะนี้เวลา ตีสองครึ่ง!!!!!!


ตอนแรกเริ่มไม่เคยคิดจะอ่านเรื่องนี้เลย เพราะคิดว่าไม่หนุก ฮ่าๆๆๆ ((อย่าเพิ่งด่าเรานะ >_<))
แล้วยังไงก็ไม่รู้ อยู่ก็กดเข้ามาอ่านซะงั้น
ตอนแรกอ่านไปก็นึกแย้งในใจตลอดว่า ปากร้ายตรงไหน?
ก็แค่กวนๆบ้างบางครั้งเท่านั้นเอง แต่มันฮา ก็เลยอ่านมาตลอด
ตอนแรกก็งงกับพฤติกรรมไอลุง หลังๆก็ตกหลุมรักไอลุงไปเลย


อยากบอกว่าเชียร์ไอลุงมาตลอด ถึงแม้การกระทำมันจะไม่ถูกอกถูกใจเราเลยก็ตาม
ส่วนเบนยอมรับว่าเขาดี ดีมากด้วย แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่สำหรับปอร์อ่ะ
แล้วก็รู้สึกว่าปอร์ไม่ได้รักเบนแบบคนรักอ่ะ มันไม่ใช่ความรักแบบคนรักเลยอ่ะ
มันเหมือนมิตรภาพที่ดี เพื่อนที่ดีมากๆ เป็นที่พึ่งพิงได้ แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนรัก


เราเริ่มอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน จะเลิกอ่านตั้งแต่ที่ปอร์เริ่มมีเบนเข้ามาแล้ว
เราอ่านแล้วรู้สึกอึดอัด เหนื่อยใจกับปอร์ เหมือนปอร์ฝืนร่าเริง หลายๆครั้งที่ปอร์ดูพูดจาวนๆ
จนเราอึดอัด เราจะไม่อ่านแล้ว กะว่ารอดูเฉลยตอนจบก่อนดีกว่า


คือถ้าปอร์เลือกตรงใจเรา เราก็จะอ่านต่อ แต่ถ้าไม่ตรงใจเรา เราก็จะไม่อ่านแล้ว
ในตอนแรกที่หยุดพักอาการนอยด์ .. เราคิดแบบนี้จริงๆนะ
เฮ้อ........แต่ในที่สุดก็ทำไม่ได้อ่ะ ต้องนั่งอ่านมาเรื่อยๆ
อ่านแล้วนอยด์มาก เหนื่อย อึดอัด แต่ก็อ่านต่อจนจบ


มันยังเหลืออีกตอน ตอนสุดท้ายที่จะมีคำตอบกับหลายๆคนที่เฝ้ารอ เฝ้าลุ้น
คืนนี้ไม่รู้จะนอนหลับมั้ย??  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะอินอะไรขนาดนี้


ขอบคุณนะคะ ที่เล่าเรื่องต่างๆให้เราได้อ่าน มันมีครบทุกรสชาติเลยค่ะ ^^
คืนนี้ขอตัวไปทำใจก่อน ... แล้วเราจะกลับมาดูคำเฉลยพร้อมกับเพื่อนๆค่ะ

^^
ขอต้อนรับครับผม ปากร้ายไม่ได้เท่าที่ควรครับ เพราะเด็กๆอ่านเยอะ

ออฟไลน์ rellachulla

  • iiRita♥World Behind My Wall♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1606
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-8
Re: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ... P.203 Final Sample Story
«ตอบ #6098 เมื่อ25-07-2010 23:21:44 »

จิ้มมม  :z13:

 :กอด1:หัวใจตัวปอร์ คึคึ

ออฟไลน์ iiดาวพระสุขლii

  • คิดการใหญ่ ใจต้องเหี้ย(ม),,
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1690
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +746/-3
รอด้วยความคิดถึง...

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ fanfic2010

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1344
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-7
คนสวยคร้าบ
ขอเวลาทำใจ กะหายาดม ยาลม ยาหม่องก่อนเน้อ

ออฟไลน์ POR_KA_DUN

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +601/-0

pay-it-forward

  • บุคคลทั่วไป
สวยมาแล้ว เย้ๆๆๆ
 :mc4:

ออฟไลน์ lomekung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1


อยู่หนายอะคุณปอ


 :call: :call: :call:

มาดักรอ




ออฟไลน์ POR_KA_DUN

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +601/-0

และในที่สุดผมก็ต้องหยุดตัวเองไว้ตรงนั้น
หน้าตึกสูงนั่น  ตามคำขอของพี่นพ สายที่ผมเพิ่งวางไป
ทำไมนะ  ทำไมผมยังต้องรอเขา
ทำไมผมยังคงทำตามคำขอของคนอื่น
ให้ตัวเอง...เขว จากสิ่งที่ตัวเองเลือกแล้ว.. ทำไมนะ
ทำไมผมยังต้องแคร์ความรู้สึกของคนอื่นอีก
ทำไมผมไม่รีบกลับบ้าน
ทำไมผมไม่รีบกลับไปหาเบน
ทำไมผมยัง จะทำตัวเลวแบบนี้อีก จนถึงนาทีสุดท้ายเลยเหรอ
ทำไมผมยังไม่ยอมให้หนังเรื่องนี้มันจบไปเสียที
ทั้งที่ ถึงเวลาแล้ว.......................


********54 ฉากสุดท้าย***********

รั้วแนวยาว เรียงรายด้วยต้นไม้สูงใหญ่ในซอย ค่อย ๆ ปรากฏยังเบื้องหน้า
พี่นพขับรถช้าๆ ไปตามทางแนวไม้สูง ยาวนั่น
เวลานี้จะยังไม่มืด แสงพระอาทิตย์ยังไม่ลาขอบฟ้าดีนัก  
ถึงแม้แสงจากโคมไฟยังไม่เปิดให้สว่าง
แต่ผมก็สัมผัสถึงช่วงเวลาแต่ก่อน    ที่ทุกวันผมจะผ่านที่ตรงนี้
กับใครคนนั้น บนที่นั่งข้างๆคนขับ
แสงไฟที่เปิดเป็นทางยาวนี้  เป็นเหมือนแสงสว่างที่คอยนำทางให้เรา
สองคนกลับมายังอีกโลกแห่งความฝันที่ซ้อนในโลกที่สับสนวุ่นวาย
ภาพแห่งความหลังยังลอยเข้ามาให้เจ้าของตาคู่นี้
ได้หวนคิดถึง ภาพในอดีต
*
*
*
*
*
ผมต้องหยุดคิดและละสายตาจากภาพที่เพิ่งปรากฏในอากาศของผมครับ
และมันก็หายไปในที่สุด
เมื่อพี่นพหยุดรถเบื้องหน้าประตูบานใหญ่ๆ สิ่งที่ผมเห็นต่อมาคือ ประตูบานใหญ่ๆนั้น
ค่อยๆ เลื่อนหายไปกับกำแพงรั้ว
ผมแปลกใจครับ ว่าป้านวลหายไปไหน
ทำไมแกไม่มาเปิดประตู หรือยืนรอเหมือนแต่ก่อน
เพราะปกติ เวลาที่ ผมกลับมากับใครคนนั้น
ป้านวลจะเป็นคนมาเปิดประตูให้...หรือว่า...........ผมไม่อยากจินตนาการอีก
ครับ   แต่สิ่งที่ผมเห็นหลังจากที่ประตูบานนั้นเปิด คือ
ชายวัยกลางคน ที่ยืนอยู่ข้างในพื้นรั้วที่กั้นระหว่างพื้นที่ในบ้านกับถนนเล็กๆนี่
ลุงคนเดินก็ไปแล้วเหรอครับ ..ผมคิดไป
 อะไร ๆก็ดูจะเปลี่ยนไปหมด ... ตั้งแต่คุณย่าท่านไปสวรรค์
*
*
ผมก้าวลงจากรถที่เพิ่งจอดเทียบทางเดินเข้าบ้าน
ภาพป้านวลที่เคยยืนยิ้มอยู่ ยังลอยเข้ามา
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ  ราวกับว่าไม่เคยมาที่นี้
เหมือนคนไม่คุ้นเคยกับที่ตรงนี้
มันเงียบ
อะไรๆ ก็ดูแปลกตาไปหมด ครับ เหมือนไม่มีคนดูแล
ถึงบ้านพี่นพจะอยู่ข้างๆก็ตาม
“เข้าบ้านกันเถอะ” เสียงพี่นพ หยุดผมให้กลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง
พร้อมทั้งมือที่อบอุ่นของพี่ชาย พี่นพ สัมผัสบนแผ่นหลัง
ก่อนที่จะเดินนำเข้าไป
ผมจึงเดินตามพี่นพเข้าไปยังในบ้าน
โดยมี นนท์เดินตามเข้ามา
ผมรู้ครับ ว่าพี่นพต้องการอะไร ถึงได้พาผมมาที่นี่อีกครั้ง
ถึงความหวังจะน้อยนิด หรือไม่เหลือเลยก็ตาม
พี่นพยังคงพยายามอยู่ตลอดเวลา
มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายๆ ก่อนที่ผมจะไป
หรือ.. มันจะเป็นการกลับมาเริ่มต้นอะไรๆ อีกครั้งก็เป็นได้ครับ
ใครจะไปรู้...แม้แต่ผม..จริงไหมครับ
*
*
ข้าวของทุกอย่างถูดจัดวางไว้ในแบบเดิม เมื่อหลายๆ ปีก่อนครับ
แจกัน โต๊ะรับแขก
ภาพคุณย่า ยังอยู่ที่เดิม ในห้องโถง ห้องที่ใช้รับแขก
ท่านยิ้มให้กับทุกคนที่เดินเข้ามาที่ตรงนี้ อย่างคนเป็นมิตร
แต่ที่แปลกไป คือ รอยยิ้มของท่าน ไม่สามารถให้
บริเวณที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ เป็นเหมือนเมื่อครั้งก่อนที่ผ่านมาเลย
ทุกอย่างคงตามท่านไปหมดแล้ว
*
*
ผมยังมองไปทั้วบริเวณอย่างคนไม่คุ้นเช่นเดิมครับ
เพราะที่ตรงนี้มันแปลกไปแล้วสำหรับผม

“น้องปอร์ครับ เชิญนั่งครับ”  เสียงพี่นพเช่นเดิม
และผมก็ปฏิบัติตามคำสั่งนั้นอย่างง่ายดาย
*
*
เวลาของความอึดอัดได้เพิ่มขึ้นครับ หลังจากที่นนท์นั่งลงข้างๆพี่นพ
และเขาไม่พูดอะไรเลย หรือแม้กระทั่งมองมาที่ผม
และคำทักทาย อาจเป็นเพราะ เราสองคนได้สร้างรอยแผลให้กันและกันมาเป็นเวลาเกือบจะสิบปี
 ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าเขาไม่กล้า
หรือไม่รู้ว่าจะเริ่มอะไรก่อนหลัง
และผมก็เช่นกัน  จะเริ่มจากตรงไหนดี
นี่เป็นการเผชิญในที่ๆเป็นส่วนตัว อะไรต่างคงจะดูเกร็งสำหรับเขา
และผมก็เช่นกันครับ
การที่จะทำตัวเหมือนเด็ก ลงไม้ลงมือ หรือใช้คำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด หรือโกรธแค้นนั้น
มาถึงตรงนี้ เราคงไม่ทำแล้ว เพราะเรา ไม่ใช่อายุ19 หรือ 20 เหมือนหลายปีก่อน
เราเป็นโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว
*
*
และ…..................ผมควรเป็นคนเริ่มก่อนเองดีไหม
หรือจะให้พี่นพเป็นคนเริ่มก่อน
เริ่มในสิ่งที่เขาต้องการ เริ่มในสิ่งที่เขาต้องการว่าทำไมถึงได้พาผมมาที่นี่

*
*
*
เวลาเดินผ่านไป ความเงียบยังคงแผ่ไปทั่วบริเวณ
*
*
“น้องปอร์จะไม่ถามพี่เหรอครับว่าทำไมพี่ถึงพาน้องปอร์มาที่นี่”
นี่เป็นประโยคแรกของพี่นพที่พูดออกมาครับ
และมันก็ทำให้ผมมีปฏิกิริยาโต้ตอบได้ไม่น้อย  
ด้วยการมองที่หน้าพี่นพครับพร้อมกับหลบสายตาในเวลาไม่ห่างกัน
ผมแห้งยิ้มที่มุมปากเล็กๆ เหมือนกำลังบอกว่า ..
นั่นละ คือสิ่งที่ผมต้องการ
พี่นพถอนหายใจ ยาวๆ  พร้อมกับมองมาที่ผม
“ไหนๆ เราก็จะไปแล้ว พี่แค่อยากให้เรา ได้มาร่ำลา เจ้ากอล์ฟมันก็เท่านั้น พี่ขอโทษ
ถ้ามันทำให้น้องปอร์ไม่ชอบครับ พี่แค่อยากให้เรารู้สึกดีๆต่อกันเหมือนวันที่ผ่านๆมา
ถึงวันนี้จะเป็นวันสุดท้าย  พี่ก็ยังอยากพยายามอยู่ดี
เหตุผล เดียวเท่านั้นที่พี่ทำ  คือพี่รักน้องสองคนนี้มาก  พี่ขอโทษนะครับ
  ”ความสุภาพหาได้จากพี่นพเสมอครับ  แม้ในเวลาอึดอัดแบบนี้
น้ำตาผมเริ่มคลอ
*
*
ผมมองพี่นพด้วยตาที่เป็นประกายเต็มไปด้วยรู้สึกดีใจ
ว่าทำใมคนบ้านนี้ ถึงดีกับผมเหลือเกิน
“ไปเถอะครับ กอล์ฟมันรอที่จะเจอปอร์แล้วละ”
“กอล์ฟ มันรออยู่” ผมทวนสิ่งที่พี่นพพูด
ทำไม  ในเมื่อเขาอยากให้ผมมาเยี่ยมใครคนนั้น
แล้วเขา  ....แล้วเขาไปอยู่ที่ไหน
ผมมองพี่นพอีกครั้ง และดูเหมือนพี่นพจะรู้ครับ ว่าผมพยายามจะถามว่าเขาอยู่ใน
“กอล์ฟรอเราอยู่ในห้อง” เสียงเศร้าๆจากพี่นพ
ในห้องเหรอ.....  ผมทวนคำตอบของพี่นพอีกครั้งครับ
ทวนมันอีกครั้ง.. .อีกครั้ง
และสิ่งที่มันผุดขึ้นมาให้หัวผมทันทีนะเหรอครับ
ใช่ครับ....
เขาเป็นอะไร
ในเมื่อเขาอยากเจอผม ทำไมเขาไม่ลงมาหาผมตรงนี้
 สิ่งต่อมาที่มันวิ่งเข้ามาในสมองของผมทันทีคือ
เกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับเขาหรือเปล่า
ใช่ครับ..สมองคนเรามักจะคิดไปในทางที่ไม่ดีก่อนเสมอ
แต่ตลอดเวลาที่ตกอยู่ในช่วงเวลาของความอึดอัด
ผมรู้ว่าม่านตาผมเปิดกว้างขึ้น เพราะสิ่งกระตุ้นภายใน
จนพี่นพรับรู้การเปลี่ยนแปลงของผมครับ
ว่าอะไรคือสิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุด
ใช่ครับ.......... ใจผมมันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ไปเถอะครับน้องปอร์” รอยยิ้มปนเศร้าของพี่นพ
ไม่รุ้สิครับ  ว่าทำไมผมต้องรอให้พี่นพอนุญาตด้วยก็ไม่รู้
ทั้งที่จุดหมายของเขาก็คือการให้ผมมาเจอเขาคนนั้น
ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆ .............ขาผมเริ่มก้าว
หลังจากที่ใจมันไปถึงแล้ว
ผมวางลงบนราวบันใด แล้วเดินขึ้นไปทีละก้าว
ความรู้สึกเดิมๆ มันกลับมา
มันเหมือนตัวเองกำลังลอย เท้าไม่แตะพื้น ผ่านบันไดทีละขั้น
ทีละขั้น จนในที่สุดผม ยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ ที่ปิดสนิด
ความลังเล ยังเกิดขึ้น เมื่อมีคำถามเกิดขึ้นตลอดเวลา
ว่าตัวเองมาทำไม เพื่ออะไร ในเมื่อเราได้เลือกแล้ว
จะมาตรงนี้ทำไม เกลียดตัวเองจริงๆ
ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นคนแบบนี้
ความคิดในทางลบ มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะผลักประตูเข้าไป
แต่เมื่อมาถึงแล้ว ผมควรที่จะก้าวเข้าไปอย่างกล้าหาญ
เจ็บอีกแค่วันเดียวคงไม่ตาย
เพราะเป็นหลายร้อยเท่า กว่านี้ก็เคยผ่านมาแล้ว
ผมผลักประตูให้เปิดออกด้วยมือที่เย็นเฉียบ ขาวซีด
เหมือนไม่มีเลือดที่มาหล่อเลี้ยง
และมันก็เปิดออกอย่างง่ายดาย
สิ่งแรกที่ผมเห็น คือความว่างเปล่าของห้องกว้างๆ ในความสลัวของบรรยากาศ
หน้าต่างบานนั้นที่เปิดกว้างรับลมยามเย็น มันดึงดูดผมให้เดินเข้าไปหา
เข้าไปยืน ที่ๆ ผมเคยยืน
กิ่งไม้ยังคงปลิวไสว
*
*
ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงตรงนั้น
 ภาพที่อยู่เบื้องหน้าผม...............  บนที่นอนนั้น
มันทำให้ผมลืมความเย็นของลมที่พัดเข้ามากระทบ
สิ่งที่กลับเข้ามาอีกครั้ง คือ เกิดอะไรขึ้นกับเขาคนนั้น
ทำไม..
ทำไมเวลานี้...
เขา ถึงได้นอนหลับอยู่บนเตียงนอน
ไม่รู้สึกอะไรเหรอครับ ว่ามีคนกำลังเดินเข้ามา
ผมเดินเข้าไปหาเขา….ให้ใกล้ที่สุด…ใกล้ที่สุด
แต่ก็กลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา และเจอผม และผมจะทำตัวยังไงดี
*
*
ผมหยุดอยู่ตรงนั้น ตรงหน้าเขา อยู่ตรงหน้ากอล์ฟ
ชายคนนึง  กับลมหายใจรวยริน  บนเตียงฝั่งของเขา
ผมนั่งลงส่วนที่เคยเป็นของผม  มันยังคงเรียบตึงด้วยผ้าห่มที่ยังไม่ได้ใช้งาน
ผมไม่รู้ว่าควรทำไง
ปลุกเขาดีไหม
หรือเดินออกไปจากตรงนี้ดี
แต่ไม่เลย  ผมกลับนั่งลงบนที่นอนในส่วนของผม
และวางตัวราบลงนอนข้างๆเขาให้ที่นอนมันสะเทือนน้อยที่สุด
แต่แล้วเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว ว่าใครอยู่ข้างๆเขาแล้ว
ผมนอนตะแคงมองเขาอยู่ข้าง ๆ ภายใต้ความมืดที่เริ่มเพิ่มขึ้นทีละนิด
จมูกโด่ง ๆ  ผมเอื้อมมือไปจับ
ริมฝีปากแห้งกร้านเหมือนไม่เคยทาลิปมัน
 แก้ม.. เป็นขุยแห้ง เหมือนมันขาดการบำรุงมานาน
ไรผม  มีสิวเม็ดเล็กๆเป็นทางยาว
หน้าผากที่ไม่เคยมีริ้วรอยเลยแม้แต่นิด
ตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
มันเต็มไปด้วยริ้วรอย ที่เห็นแล้วยังตกใจ
ผมเอื้อมมือไปลูบที่แก้มนั้นเบาๆอีกครั้ง ราวกับว่ากลัวมันจะแตกสลาย
สิ่งที่ผมได้กลับมา คือใบหน้าที่เย็นเฉียบ
ราวกับว่าเขาจมอยู่ใต้ภูเขาน้ำแข็งเป็นเวลานาน

*
*
ผมตกใจจนต้องดึงมือออกมา พร้อมลุกขึ้นนั่งบนที่นอนนั้น
เกิดอะไรขึ้น
*
*
*
กอล์ฟเป็นอะไรเหรอครับพี่นพ..... ผมถามหลังจากที่รู้สึกว่าพื้นห้องสะเทือน
*
*
แต่แล้วเสียงตอบที่ผมได้รับกับเป็นควมเงียบงัน
*
*
“นายไม่รู้หรอกปอร์   ว่า กอล์ฟเขาเจ็บปวดแค่ไหนในตอนนี้”

ผมหันตามเสียงนั่น................. กอล์ฟ
เขาอยู่กับผม  ไม่ใช่สิ เราอยู่กันสามคน ในห้องที่มืดแล้ว
แล้วสายตาผมก็หยุดอยู่บนใบหน้าของนนท์
ผมไม่ได้มองนนท์ด้วยความเจ็บแค้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
แต่ผมมองเขาด้วยความสงสัยมากกว่าครับ…ว่า
“นายรู้ไหม” ความเงียบ
เสียงลม พัดกิ่งไม้
ความมืดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เสียงนัก............
“นายรู้ไหมเวลานี้ นอกจากนายจะทำร้ายตัวเองแล้ว  นายยังทำร้ายคนที่เขารักนายอีกคน”
เสียงนนท์เข้าโหมดเศร้า
*
 ความเงียบ

เสียงลม พัดกิ่งไม้

ความมืดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ


*
ผมหันกลับไปมองคนที่นอนอยู่เบื้องหน้า
ปล่อยให้นนท์พูดไปในสิ่งที่เขาอยากพูด
เหมือนฉากสุดท้ายของหนังน้ำเน่า ที่ตัวร้ายกำลังจะกลายเป็นคนดี
ตัวละครอีกตัวกำลัง เสียใจ ร้องไห้
เพราะคนที่รักอยู่ในอ้อมกอด  ลมหายใจรวยริน
แต่ความจริงในตอนนี้กับไม่ใช่
คนที่นอนอยู่ข้างหน้าผม หลับไปไม่ตื่น เป็นเพราะ ฤทธิ์ของสิ่งที่เขาดื่มไปเท่านั้น
*
*
*
“5 ปี ที่เราได้อยู่กับกอล์ฟ  เรามีความสุขนะ  ปอร์” ผมหันกลับไปมองนนท์อีกครั้ง
แต่คราวนี้ สองตาเปิดกว้างขึ้นเพราะมันเต็มไปด้วยความสงสัย
ว่า เขา......... นนท์มาบอกผมทำไม   
เยอะเย้ยเหรอ หรือให้เราดีใจด้วย
“แต่ดูเหมือนคนที่มีความสุขจะเป็นเราคนเดียวเท่านั้น”
สิ้นเสียงนนท์ ตาผมเปิดกว้างขึ้นอีกครั้ง เพราะคำถามที่ตามมาคือ
แล้วอีกคนละ
ผมอยากด่านนท์ ว่า อีตอแหล  อีตอแหล  แล้วตอนนี้มึงจะตอแหลไปเพื่ออะไร
ตรงนี้.... เวลานี้.... นี่คือเรื่องจริง…
หยุด เอาการแสดงที่แกใช้หลอกชาวบ้านมาหลอกฉันได้แล้ว
และผมก็หันกลับไปมองคนที่แน่นิ่งอยู่เบื้องหน้า

“เราอิจฉานายแค่ไหน นายไม่รู้หรอก”
พอแล้ว  พอแล้ว   ผมเอื้อมมือไปลูบที่หน้าคนๆนั้น
“ถึงนายอยู่ไกลเป็นแสนเท่า ล้านเท่า แต่มันไม่ทำให้กอล์ฟรักนายน้อยลงเลย  แต่ในทางกลับกัน”
น้ำตาผมเริ่มคลอ ...และยังคงต่อต้านสิ่งที่นันท์พูดมา
“นายคงไม่เชื่อหรอก    ว่าผู้ชายคนนี้ ขังตัวเองอยู่เพียงในห้องสี่เหลี่ยม
ไม่รับรู้ ไม่สนใจอะไรเลย  แม้ว่าเราจะอยู่ห่างเขาไม่ถึงก้าว ”
น้ำตาคลอ ๆ เริ่มไหล ...ให้กับสิ่งที่นนท์พูดเหรอ โดยไม่รู้หรอกครับว่ามันจริงหรือหลอก
แต่ผมอยากทำแบบนี้
“และสิ่งที่เขาทำทุกวันเวลาที่เขาคิดถึงนาย คืออะไรนายรู้ไหม ”  ตอนนี้ผมเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
“พอเถอะนนท์     มันจบแล้ว”
“แต่ก่อนที่มันจะจบ และก่อนนายจะไปจากเขา นายควรได้รู้นะปอร์”
พ่อพระเหรอนนท์     นายเป็นพ่อพระเหรอ          ผมคิด
เสียงสะอื้น จากผม
“ว่า......ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านาย  มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น”
“เพราะทุกวัน สิ่งที่ผู้ชายคนนี้ต้องทำคือ  ..... คือคิดถึงนายและ……….”
“และอะไรเหรอนนท์   และอะไร หื้อ  และปล่อยให้เราอยู่คนเดียว แบบนี้ใช่ไหม  
นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่เราต้องรับฟังจากปากนาย นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่นายและเขาร่วมกันสร้างขึ้นมาเพื่อ... เพื่อทำให้ตัวเองดูดี”
นนท์เงียบก่อนจะตอบเบาๆ ว่าเปล่า
ผมขึ้นเสียงกับนนท์เป็นครั้งแรก ด้วยทนไม่ไหวแล้ว
และลุกจากเตียงนอนเดินเข้าหานนท์เหมือนคนกำลังบ้า
ไม่ครับ.... ผมไม่ได้ต่อยหรือทำร้ายนนท์
แต่สิ่งที่ผมทำคือ  ถามคำถาม    ที่ผมอยากรู้และผู้อ่านก็คงอยากรู้เหมือนกัน
“เขาทำอะไร...เขาทำอะไร ” มือทั้งสองของผมอยู่บนปกเสื้อนนท์
นนท์เขาร้องไห้ ไม่ต่างจากผม
ละครเรื่องนี้ยังดำเนินต่อ
“ซื่อสัตย์ต่อนายไงปอร์  ซื่อสัตย์ต่อนาย นายรู้ไหม    
 เราเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นวันๆเขาอยู่แต่หน้าคอมส่งข้อความหานายตลอดเวลา    
ทำไมคนๆนั้นไม่เป็นเราบ้าง  หื้อ   เรามาก่อนนายนะ  ทำไม ทำไม” นนท์ขึ้นเสียงนนท์ร้องไห้ไม่ต่างจากผม
“นายว่าไงนะ” ผมมองที่นนท์อย่างคนสงสัยอีกครั้ง
และนนท์ก็มองมาที่ผม เราต่างสงสัยในสิ่งที่เราได้ยินได้เห็น
“นายอย่าบอกนะว่า.............นาย............”
“ใช่.....  เราไม่ได้รับข้อความเลย” นนท์ทำหน้าสงสัย
ผม………..
นนท์………………….
เราทั้งสองกำลังพูดในเรื่องเดียวกันไหมครับ
ผมสับสนเกินกว่าที่จะลำดับเหตุการณ์ได้แล้ว
ผมเหนื่อย  ...ผมล้าเกินกว่าที่จะเชื่อสิ่งที่นนท์พูด
ใช่ครับ น้ำตายังอยู่บนใบหน้าผม และมันยังไหลเป็นสายทางบนใบหน้าของนนท์เช่นกัน

                      ต่อ .....
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2010 16:04:57 โดย POR_KA_DUN »

ออฟไลน์ POR_KA_DUN

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +601/-0

“นั่นไง .. คอม นั่นไง” นนท์มองไปที่โน้ตบุคที่วางอยู่บนโต๊ะ ที่ทำงานของเขาคนนั้น
แล้วเดินเข้าไปหามันทันที
ผมยังยืนอยู่แบบนั้น ..มือตกลงข้างๆลำตัวเหมือนคนอ่อนแรง ปล่อยให้นนท์ทำในสิ่งที่เขาอยากทำ
ผมยังยืนอยู่แบบนั้น ภายในความมืด
ความเงียบ

เสียงลม พัดกิ่งไม้

ความมืดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

สิ่งที่เพิ่มเข้ามาคือแสงสว่างที่มาจากสิ่งที่นนท์เพิ่งเปิดไป
“เจอแล้ว” ผมหันตามเสียงที่นนท์เปล่งออกมา
“นี่ไง..........   นี่ไงคือสิ่งที่ กอล์ฟมันส่งถึงนายทุกวัน”
นนท์เขาพูดอะไร ของเขากันแน่...ผมคิดในใจ
“นี่ไงคือสิ่งที่กอล์ฟ เขาส่งถึงนาย”
ผมใช้มือปาดน้ำตา แล้วเดินเข้าไปหานนท์
*
*
“นี่ไหง  5ปีที่แล้วที่กอล์ฟส่งถึงนาย” นนท์ยังยืนยันคำพูดของเขาต่อ
และผมยังไงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี..........จน
จน สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าผมมันคือสิ่งที่นนท์กำลังพูดถึง
ไฟล์ข้อมูล ถูกจัดเรียงไว้เป็นโฟเดอร์เหลือง ๆ
บอกให้รู้ว่าข้อความนี้ถูกพิมพ์ก็ขึ้นเดือนไหน ปีอะไร
เลียงต่อกันเป็นหลาย ๆโฟเดอร์
ผมเลื่อนเม้าท์คลิ๊กไปยังโฟเดอร์อันแรกที่บอกเดือนและปีไว้ยังข้างๆ
ครับมันคือ บันทึกการสนทนาของฉัน
ครับ ..หัวใจผมเริ่มสั่น เมื่อโฟเดอร์อันแรกถูกเปิด

(07.30) Golf   say:

ปอร์ครับ ผมมาถึงลอนดอนแล้วนะครับ ที่นี้อากาศหนาวมาก
ตอนนี้ผมกำลังใส่เสื้อที่คุณเลือกให้ วันที่เราไปเลือกซื้อของด้วยกัน
จำได้ไหมครับ   คิดถึงคุณจังเลยครับปอร์

นี่มัน...... นี่มันคือวันแรกที่เขา................
ผมไม่ช้าที่จะกอดไปดู ข้อความต่อไปในโฟเดอรือันแรกเลย

(08.21) Golf   say:
อากาศยังหนาวเหมือนเดิมครับปอร์ วันนี้ผมยังใส่เสื้อตัวเดิมนะครับ
มันเหมือนคุณกำลังกอดผมอยู่เลย

(06.30 ) Golf   say:
วันนี้หิมะตกครับ ระหว่างที่ผมเดินทางไปมหาลัยเพื่อรายงานตัวครับ
คิดถึงคุณจังเลยครับปอร์ ถ้าคุณมาด้วยกัน เราคงเดินท่ามกลางหิมะสีขาวๆ ที่กำลังโปรยลงมา
คงโรแมนติคน่าดูนะครับ   คิดถึงจังเลย

(07.30) Golf   say:
ปอร์ครับ  คิดถึงผมบ้างไหม เหมือนที่ผมคิดถึงคุณทุกวินาที

นี่มันอะไรกัน..สายตาผมจดจ่ออยู่กับหน้าคอมนั่น
และเรื่องราวต่างๆก็ผ่านเมื่อ หลายปีก่อนก็ผ่านเข้ามาอีกครั้ง
ผมยังเดินโฟเดอร์นั้นต่อไปอยู่เรื่อยๆ
ผ่านไปทีละเดือน  ทีละข้อความ

(11.30) Golf   say:
ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องสมุดของมหาลัยครับปอร์ ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย
ไม่ใช่เพราะมันยากนะครับ แต่ผมไม่มีสมาธิต่างหาก ทำไมนั่นเหรอครับ
เพราะผมคิดถึงคุณครับ

(09.31) Golf   say:
กำลังจะเข้านอนแล้วครับ  ผมกลับไปหาคุณเร็วๆจัง  รอผมนะครับ อีกแค่8เดือนผมก็จะจบโทแล้ว


นี่มัน....
กอล์ฟ........... นี่มันอะไรกัน
นี่นาย

(08.18) Golf   say:
ตอนนี้ผมกำลังจะเข้านอนแล้วครับ  เขียนข้อความถึงคุณก่อนเข้านอนดีกว่า
แต่คุณคงไม่ได้อ่านหรอกครับ   คิดถึงคุณจัง
เออปอร์ครับ   ผมมีเพื่อนคนไทยด้วยนะครับ เราลงเรียนตัวเดียวกัน
แต่มันไม่ทำให้ผมหายเหงา และคิดถึงคุณได้เลย
อากาศไม่หนาวแล้วครับ  แต่ยังใส่เสื้อ ตัวนั้นเหมือนเดิมนะครับ

กอล์ฟ.. นาย..................
ผมยังเปิดที่ละโฟเดอร์เช่นเดิม
อย่างคนอยากรู้ในสิ่งที่เขา  เขียนไว้
และน้ำตายังเป็นเพื่อนผมในความมืดนั้น

(07.10) Golf   say:
อยากกินข้าวแช่ฝีมือของปอร์ กับคุณย่าจังครับ
เนื้อย่างด้วย

(01.30) Golf   say:
คืนนี้ดึกแล้วยังนอนไม่หลับครับปอร์ ดีใจจังที่กำลังจะได้กลับบ้านแล้ว
กลับไปเจอคุณครับ    แต่ว่า...................ผมทำไมผมถึงเลือกที่จะกลับมาที่นี่อีกนะ
ผมอยากให้คุณภูมิใจกับแฟนของคุณคนนี้จังครับ  แต่ผมก็ไม่ว่าผมคิดถูกหรือเปล่า
ที่ผมรับทุนก ป.เอกครั้งนี้

กอล์ฟ....... นี่ใช่ไหม คือสิ่งที่คุณ เงียบไป ไม่ยอมพูดอะไรหลังจากที่คุณกลับมาเจอผม
คุณได้ทุนต่อเอก
น้ำตา  ..
ความสุข.............
และความทุกข์ในเวลาเดียวกัน


(11.00) Golf   say:
ปอร์ครับ  ผมกำลังกลับไปเจอคุณแล้วครับ  ขอโทษครับที่ไม่ได้ส่งข้อความนี้ถึงคุณ
เพราะผมกลัวจะห้ามตัวเองไม่ได้  ห้ามไม่ให้กลับไปหาคุณก่อนที่ผมจะเรียนจบ


(07.30) Golf   say:
ปอร์ครับ ทำไมคุณไม่มากับผม


(09.54) Golf   say:
 ปอร์ครับ ผมขอโทษครับ ทำไมผมรู้สึกหวั่นไหวนะ
ผมไม่โทษนนท์หรอกครับ คนที่ต้องโทษคือผมเอง ที่ไม่มั่นคงกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคุณ
เหมือนกับคุณ ที่ตั้งหน้าตั้งตารอผมกลับไป  ผมขอโทษครับ

*
*
เวลาผ่านไปแต่ละนาที
*
*
*
ผม ยังอยู่ในความมืดนั้น
*
*
เขา ยังอยู่บนเตียงนอน อย่างไร้สติ

(10.21) Golf   say:
ปอร์ครับ ผมกำลังกลับไปหาคุณ

(07.39) Golf   say:
ปอร์ครับ  เขาคนนั้นเป็นใคร  คนที่คุณพาไปงานศพคุณย่า
(07.30) Golf   say:
ผมกำลังจะกลับไปแล้ว ไปทวงแฟนของผมคืนจากเขาคนนั้นครับ

นี่..เราทำอะไรลงไป
เราทำร้ายใครลงไปบ้าง  
ทุกตัวอักษรที่มันผ่านเข้ามาในหัวผม  มันทำให้ผมรับรู้ว่า เขา
เขาคนนี้  เขียนข้อความถึงผมตลอดเวลา
แต่....   แต่ที่เขาไม่ส่งถึงผมก็เพราะว่า  ความกลัว
กลัวว่าเขา จะกลับมาก่อนที่เขาจะเรียนจบ
กลับมาก่อนที่เขาจะได้ปริญญาเอก
กลับมาอย่างที่เขาหวังจะเป็นไม่ได้  คือ ทำให้ผมภูมิใจในตัวเขา
ด้วยเพราะกลัวว่าผมจะติดต่อกลับไป และทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจ
ทำในสิ่งที่เขาต้องทำ
*
*
*
และตอนนี้ คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว  คือปริญญาเอก
แต่สิ่งที่คุณสูญเสียคือ  คำว่าเรา
สูญเสียไป เพราะคำว่าไม่รู้ของผม

ผมเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนร่างที่หายใจรวยรินอีกครั้ง
นอนลงข้างๆเขา
กอดเขาเหมือนหลายๆปีที่ผมเคยกอด
แต่ เขา  แต่เขาไม่กอดผมกลับมาเลย
ทำไม  ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้

ทำไมคุณไม่ส่งมันให้มาถึงผมครับกอล์ฟ
ทำไม  ..ทำไม
ทำไมผมไม่เปิดใจรับฟังคุณเลย
ทำไม นนท์เขาพยายามจะพูดอีกครั้งแต่ผม
กับไม่คิดที่จะเปิดโอกาสให้เขาได้พูดเลย
ผมขอโทษครับ  ผมขอโทษ
ผมกอดรัดร่างของเขาแน่นสุดเท่าที่จะแน่นได้
*
*
*
เวลาเดินผ่านไป ช้า..ๆ ในความมืด
*
*
เสียงลมพัดกิ่งไม้
กลิ่นหอมๆของดอกไม้
อะไรต่างๆ หวนกลับเข้ามา
ยกเว้น.... ยกเว้นความรู้สึกเดิมๆๆที่มันเรียกกลับมาไม่ได้แล้ว
ถึงแม้จะเสียใจ เสียน้ำตามากมายแค่ไหน ก็เรียกมันกลับคืนมาไม่ได้
*
*
*
*

http://www.youtube.com/v/20E3wVQQZEM&amp;hl=en_US&amp;fs=1&loop=1
                      ( กดฟังครับ)
ผู้คนเดินไปมา ในสนามบินสุวรรรภูมิ สนามบินที่คนไทยทุกคนภูมิใจ
แต่เป็นสนามบินที่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ผม และใครๆ อีกหลายคน
เรา  นั่งรอเวลาที่เครื่องจะออกหลังจากที่ผ่านการตรวจอะไรๆ จากเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้ว
อีกไม่นาน  ผม  และเบน และใคร  อีกหลายๆ  จะจากสวรรณภูมิไปแล้ว
ครับ  ใครๆหลายๆคนจริงๆ
เมื่อเจ้าหน้าที่บอกให้เราทราบว่าถึงเวลาแล้ว ที่เราจะต้องไปจากตรงนี้เรา
ผมรู้สึกใจหายเหลือเกิน รู้สึกว่าตรงนี้มันเริ่มไม่ใช่ที่ๆเราจะต้องอยู่แล้ว
ไม่ใช่ เพราะมันจะเป็นเหมือนรอยอดีตที่จะทำให้ ผม เบน  และเขาคนนั้น
จดจำทุกครั้ง ที่เราหวนกลับมาเหยียบ มันอีกครั้ง..ครับ สุวรรณภูมิ
ผมจะไม่ลืมที่ตรงนี้เลย
*
*
*
*
ผมใช้เวลาไม่นาน ก็ถึงจุดหมายปลายทางที่ผมจะไป
แต่สำหรับ เบน หรือใครคนนั้นผมไม่รู้ครับ
ภาพท้องทุ่งนาสีเขียวอยู่เบื้องหน้าผมอีกครั้งครับ
ใช่ครับ หน้านี้คือ หน้านา ชาวนาเริ่มลงมือปักดำแล้ว
ที่ๆผมเคยคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก  ผมกลับมาเยี่ยมมันอีกครั้ง
หลังจากที่เรื่องราว มากมายได้พ้นผ่านไป
แต่ไม่รู้ว่าผม  จะทำให้ตัวเองพ้นผ่าน เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ได้อย่างไรทุกครั้งที่ผมคิดถึงมัน
เบน  กลับไต้หวันไปเพียงลำพัง  โดยไม่มีผมกลับไปกับเขาด้วย
ขอโทษนะเบน   ผมขอโทษนะครับ ที่ผมไม่สามารถไปกับคุณได้
ผมทำร้ายตัวเองไม่พอ   ผมยังทำร้ายคนดีๆแบบคุณอีก
หวังว่าเรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะครับ
*
*
ส่วนใครคนนั้น ตอนนี้เขาคงกลับไปทำหน้าที่ของเขาแล้ว
ที่นั้นครับ  ที่อังกฤษ  พี่นพบอกผมว่า กอล์ฟ เดินทางกลับไปอังกฤษ
ไปเป็น อาจารย์ สอนหนังสือ ที่มหาลัยที่เขาได้ทุน
และไม่ติดต่อกลับมาเลย
ตอนนี้เราสามคนอยู่กันคนละแผ่นดินแล้ว แผ่นดินที่นอกจากจะมีมหาสมุทร กั้นเราไว้
ยังมีความอะไรอีกอย่างมากั้นความรู้สึกของเราให้ไกลกันออกไป.ที่ละนิดๆ

*
*
ครับ  อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าเมื่อเราสามคนเดินทางมาถึงทางแยก
ที่เหลือเพียงแค่สองทาง  มันต้องมีคนเสียใจและคนดีใจ
แต่ผมลืมไปว่า ยังมีอีกทางเส้นหนึ่งที่ผมสามารถเดินย้อนกลับมาตั้งหลักใหม่ได้
และผมเลือกทางนั้น
ให้เขาสองคน เดินทางต่อไปกับทางแยกที่เป็นสองทางนั้น
ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าเมื่อไร เราสามคน จะเดินทางกลับมาอีกครั้ง
มายืนตรงทางแยก3ทางนี้
 ไม่รู้ว่าลมจะกลับพัดหวนอีกครั้งไหม
หรือพรหมลิขิตจะกลับมาเล่นตลกกับเราอีกครั้งหรือเปล่า
รู้แต่ว่าตอนนี้
ผมกลับมายืนอยู่ตรงที่เดิม
ร้านลาบ ที่แห่งนี้ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตผม
จุดเริ่มต้น ของความรัก   จุดเริ่มต้นของความเสียใจ
และมันเป็นจุดเริ่มตัน (ตันจริง ๆ ไมได้อ่านผิด)ของความชินชาที่มีต่อความรัก
และกลัวการเริ่มใหม่ไปเสียแล้ว
ผมยังคงส่งข้อความหาเบนทุกวัน
ทุกวัน  และทุกวันครับ
โดยไม่รู้ว่าส่งทำไม  รู้แต่เพียงว่า ผมต้องส่ง  ผมต้องส่งไปหาเขา
ถึงรู้ว่าเขาจะไม่ได้รับก็ตาม
มันอาจจะเป็นกรรมที่ผมต้องรับ  และชดใช้ในสิ่งที่ผมทำไว้กับเบน
เหมือนกับที่ เขาคนนั้น ทำไว้กับผม
แต่ยังไงก็ตาม ขออย่าให้เบนไปทำแบบนี้ไว้กับใครอีกเลย

To  ben
Ben I am so sorry

Option                Back

To  ben
Ben hope u r ok

Option                Back

หรือแม้แต่

To  ben
 will u forgive me Ben ?

Option                Back

เวลาผ่านไป เป็นปี  ผมยังต้องส่งข้อความแบบนี้หาเบน
ผมไม่รู้หรอกครับ  ว่าผมควรหยุดส่งตอนไหน  เมื่อไร
ถ้าทำแบบนี้แล้วบาปของผมลดลงได้บ้าง
ผมยอมทำ นะครับ

*
*
*
ครับ ในโลกของผมนี้เปรียบเสมือนเหมือนเวที ที่มีสุภาพบุรุษและสภาพบุรุษเป็นตัวละคร
เราต่างเดินเข้าเวที เมื่อมีบทบาทของตนเอง และเดินออกจากเวทีเมื่อจบตอนที่เราแสดง
เรสปราว ชาวอะเมริกันได้กล่าวว่า จงตั้งเป้าไว้ที่ดวงจันทร์ เพราะถ้าคุณพลาด คุณจะอยู่ท่ามกลางดวงดาว
ผมก็ได้ทำตามคำกล่าวนั้น  และมีคนเคยบอกผมอีกว่า ในความผิดหวัง
อาจมีสิ่งที่ดีกว่าซ้อนอยู่ และในตอนนี้ผมคิดว่าผมได้พบกับสิ่งนั้นแล้ว
*
*
เสียงมีดด้ามใหญ่ ๆ  คล้ายปังตอ กระทบกับเขียง ส่งเสียงดังลอยไปไกลราว  10  เมตร 100    เมตร
แน่นอนครับ  มันไม่ใช่ร้าน ขายเพชร หรือร้านขายทองแต่อย่างใดครับ    
พี่ชายผม เหมือนเจ็บแค้นอะไรนักหนาก็ไม่รู้ กำลังจะระบายอารมณ์อย่างแค้นแสนแค้น
ที่สะสมมานานเป็น 10 ๆ ปี  ยังกะว่าเป็นหนังจีนกำลังภายใน  ที่ได้เวลาชำระแค้น ยังไงอย่างงั้น ครับ
“ปอร์ส่งของ” เสียงพี่ชายผมร้องเรียกดังมาแต่ไกล
ผมเดินอย่างคนเร่งรีบตามเสียงนั่น

แต่...
และแล้วผมต้องหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางของร้านอีกครั้งเมื่อ
*
*
*
“สวัสดีครับคุณปอร์  ไม่ทราบว่า ร้านนี้มีอะไรอร่อยแนะนำครับ ”
((((((((((((((((((0))))))))))))))))))))) วิ้งค์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
((((((((((((((((((0))))))))))))))))))))) วิ้งค์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
((((((((((((((((((0))))))))))))))))))))) วิ้งค์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


                 :pig4:  ******  :pig4:


ขอบคุณ.... สำหรับการติดตามที่แสนจะยาวนานของFcทุกคนครับ
ขอบคุณ สำหรับทุกกำลังใจที่มีให้กัน
ถึงแม้ว่าบางครั้งจะหายไปบ้าง เหนื่อยบ้าง
ท้อบ้าง  แต่ก็ไม่คิดจะถอย
เรื่องราวนี้  อาจทำให้บางคนยิ้มไปด้วย
ร้องไห้ไปบ้าง
อึดอัด  จุกที่อก
หรือแม้กระทั่งหิวตอนดึกๆๆ
ก็แล้วแต่บทมันจะพาไป

ขอบคุณอีกครั้ง
Mecon ตลอดระยะเวลา1 ปี ที่คอยช่วยคนเขียนตลอดมา
 Ken_krub คนที่พูดได้แค่คำว่า  เป็นกำลังใจให้ครับ  เหรอ
และFCคนอื่นๆที่ไม่ได้ยกมา
ผมจะจดจำพวกคุณตลอดไป ไม่มีวันลืม55

ผมไม่รู้ว่า ผมนั่งเขียนเรื่องราวต่างๆอันแสนยาวนานขนาดนี้มาได้ยังไง
แต่ทุกครั้งที่ผมอ่านเม้นท์ มันทำให้ผมมีความสุข
และมีกำลังใจที่จะเขียนตอนต่อๆไป
และวันนี้ มาถึงฉากสุดท้ายมาถึงแล้ว
อาจไม่ใช้ฉากสุดท้ายของชีวิตผม
ต่อจากนี้ ไม่รู้ว่าจะมีใครหลงเข้ามาอีกไหม
หลงเข้ามาในชีวิต เด็กเสิร์ฟ
ผมจะขอเก็บช่วงชีวิตหลังจากฉากสุดท้ายนี้ไว้เพียงคนเดียว
เพราะชีวิตเรา มันต้องมี อะไรที่ขอเก็บไว้ยิ้มคนเดียวบ้าง
แต่ถ้าเมื่อไรอยากลุกขึ้นมาเขียนอีก...อันนี้ก็เป็นไปได้555
ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับมิตรไมตรีที่ไม่เคยรู้จักหน้าตากันเลย
เดินสวนกันคงทักกันไม่ได้
แต่อยากให้รู้ว่า คนๆนนี้ สวยและรวยมาก
เราจะยังยิ้มเสมอ ทุกครั้งที่คิดถึงกัน
และฉันจะไม่ลืมเธอ

                                 POR_KA_DUN
                
                              
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2010 16:02:26 โดย POR_KA_DUN »

ออฟไลน์ rellachulla

  • iiRita♥World Behind My Wall♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1606
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-8
ปอร์....
เราเคยดูหนังแล้วร้องไห้กับตอนจบของมัน
แต่เรายังไม่เคยร้องไห้กับตอนจบของนิยายหรือเรื่องเล่าเรื่องไหน....

ไม่รู้สิ มันพูดไม่ออก บรรยายไม่ค่อยเป็น
รู้อีกที น้ำตามันก้อไหลแล้ว..หลังจากอ่านบทสุดท้าย

(ทำไมเค้าถึงเจ็บปวด กับคำว่า คนนั้น เค้าไปอังกฤษ แล้วไม่ติดต่อกลับมาเลย น้ำตามันไหลอ่ะ)

ขอบคุณมากที่มาแชร์ให้อ่าน
ความสนุกสนาน กับสำนวน ทำให้หัวเราะได้ทุกครั้งที่นึกถึง

คิดถึงและเป็นห่วงปอร์โดยที่เราไม่รู้จักกัน
ดูแลตัวเองดีๆ
มีความสุขกับวันนี้ พรุ่งนี้ ต่อไป เยอะๆ
เราจะจำคุณไว้เช่นกัน :กอด1:

ปล. คนที่มาทักอ่ะ คุ้นๆ เนอะ
คุณปอร์ กับ ปอร์คับ หึหึ แล้วใครหล่ะที่เรียกคุณปอร์
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2010 00:39:36 โดย rellachulla »

ออฟไลน์ iiดาวพระสุขლii

  • คิดการใหญ่ ใจต้องเหี้ย(ม),,
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1690
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +746/-3
 :กอด1:    คนสวย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี ที่มอบให้เช่นกัน... :pig4:

เมื่อมาถึงทางแยก.....ชีวิตมันก็ต้องเลือกทางเดินไปต่อ....
แม้ว่าสุดท้ายทางเดินที่เราเลือกจะเหลือแค่เราคนเดียว...
แต่สองเท้าของเรายังคงต้องก้าวต่อ....
นู๋ปอร์ก็ยังคงเป็น นู๋ปอร์
เป็นคนสวย ที่มาพร้อมเรดาร์ วิ้งๆ 
แต่เชื่อเถอะว่าซักวัน....ทางเดินของคนสวยจะไม่เดียวดายแน่นอน

Chubby

  • บุคคลทั่วไป
จบแล้วเหรออออ จบจริงๆเลยเหรอออ จริงอ่ะ!!!
ขอให้คุณปอร์โชคดี มีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
ขอบคุณมากๆๆๆๆ
 :L2:

ปล.เชียร์ลุงกอล์ฟตั้งแต่ต้นจนจบ

mecon

  • บุคคลทั่วไป
อ่านจบแล้ว นาทีนี้ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือกรีดร้องดี
รุ้สึกว่้าอารมณ์มันปนเปเป็นที่สุด สุดท้ายก็ต้องทำร้ายใครอีกคนอย่างเลี่ยงไม่ได้อ่ะนะ
เฮ้อ สงสารเบนแต่ก็รู้ดีว่าลึกๆแล้วเบนก็น่าจะรู้ว่าถ้าขืนดันทุรังต่อไป คงไม่มีอะไรดีขึ้นกับสองฝ่ายแน่ๆ
เสียใจแทนเบนคะ แต่เบนเองก็เป็นผู้ชายที่สุดยอดความเป็นสุภาพบุรุษ เค้าก็คงให้เกียรติและเคารพ
ในการตัดสินใจของสวยอ่ะนะคะ................เพียงแค่เอื้อมเท่านั้น ....เฮ้อ

ส่วนอิลุง คนอ่านไม่เข้าใจการกระทำของเค้าหรอกนะคะ ไม่ได้อยากจะต่อว่า แต่ถ้าอยากจะให้ชื่นชม
มันก็เป็นอะไรที่ยังคงงงในความรู้สึก คงเหมือนกับสวยเองที่ยังคงงงกับพฤติกรรมของคนๆนี้
เวลาที่ผ่านๆไปทุกลมหายใจถึงจะอยู่ กันคนละฟากโลกแต่น่าแปลกนะคะทั้งที่คิดถึงกันแถบเป็นแถบตาย
แต่ก็ำทำได้แค่คิดถึง มันทรมานเนอะ เวลาไม่ใช่น้อยๆแล้วต้องมาทำอะไรแบบเดิมๆ ต้องใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
ความรักที่เป็นสิ่งเข้าใจยากเนอะ แต่พฤติกรรมและเหตผลของคนนั้นเป็นสิ่งที่เข้าใจยากมากกว่า
ความรักมันเหมือนต้นไม้นะ ถ้าไม่หม่ำรดน้ำพรวนดิน มันไม่มีทางเติบโตแบบในวันวานได้หรอก
รักแล้วต้องพูด ต้องแสดงออก จะรอให้คำว่าสายเกินไปมาเคาะอยู่หน้าประตูบ้านแบบนั้นอ่ะ
ไม่มีใครในโลกจะโชคดีเจอะเจอกับค.รักดีๆซ้ำๆหรอกนะ.........................เฮ้ออออออออออออออ

และตอนนี้ คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว  คือปริญญาเอก
แต่สิ่งที่คุณสูญเสียคือ  คำว่าเรา
สูญเสียไป เพราะคำว่าไม่รู้ของผม

>>>มาถึงจุดนี้ ไม่มีใครผิด และไม่มีใครถูกเสมอไปหรอกนะคะ คนอ่านว่ามันเป็นความผิดที่ต้องร่วมแชร์กันมากกว่า
 :m15: :monkeysad:

สิ่งที่ลุงทำมันโคตรจะโรแมนติกนะคะ แต่ถ้าหากเกิดอุบัิตเหตุกับโฟลเดอร์พวกนี้
สวยจะมีวันรับรู้ความจริงทั้งหมดนั่นรึป่าวนะ...โชคชะตาช่างเล่นตลก เฮ้อออออออ
แต่ถึงยังไงก็ขอบคุณ นนท์มากๆนะคะที่ทำให้สวยรับรู้มุมบางมุมของอิลุงมากขึ้น
ณ ตอนนี้คนอ่านก็รับรู้ได้ว่า นนท์อ่ะรักอิลุงไม่ได้น้อยไปกว่าสวยเลยแต่...คนที่อิลุงรักไม่ใช่นนท์ก็เพียงเท่านั้น

“สวัสดีครับคุณปอร์  ไม่ทราบว่า ร้านนี้มีอะไรอร่อยแนะนำครับ ”

>>>>>>>>>>> :call:

ขอบคุณที่ทำให้คนอ่านยิ้มได้เสมอถึงแม้ว่าบางครั้งบางคราว น้ำตาจะมาเยือนเป็นเพื่อนบ้าง
แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนี่นา
ขอบคุณที่ทำให้คนอ่านรู้สึกได้ว่าโลกอินเตอร์เนตมีดีกว่าที่คิดะ มิตรภาพเล็กๆน้อยๆที่สามารถสร้างได้
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นตอนสุดท้าย แต่ชีวิตของคนแต่งก็ยังคงดำเนินต่อไปอ่ะนะคะ ขอให้คนแต่งมีความสุข
เหมือนที่คอยมอบค.สุขให้แก่พวกเรานะคะ...คนอ่านเชื่อว่า สวยและรวยม๊ากมากจะมีค.สุขดังพรที่คนอ่านปรารถนาอยากให้เป็น

 o13 o13 o13


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2010 00:41:18 โดย mecon »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ aorpp

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1274
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +250/-3
ปอร์คะ ฉากสุดท้ายจริงๆเหรอคะ
ปวดใจมากมาย

ถ้าไม่รบกวนเกินไป อยากขอถามปอร์ว่า เมื่อปอร์รู้ความจริงแล้ว ทำไมปอร์กับกอล์ฟยังกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้ละคะ
ทั้งๆที่ต่างรักกันมากกกกก  :m15:

ขอไปทำใจก่อนน้า
กอดแน่นๆๆๆ รักปอร์นะ

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
ไม่เข้าใจ
ทำไมต้องเจ็บทั้งสามคน

ออฟไลน์ shiro_niji

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
แอบเคืองพี่ปอร์ที่ยังไม่ได้คุยกับอิลุง
แอบเคืองอิลุง จนตอนนี้บอกตามตรงยังไม่เข้าใจความเป็นเหตุ เป็นผลของ ตรรกะ มันเลย :serius2:

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8
อืม

สามคนสามทาง

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
บางสิ่งบางอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังไว้เสมอไป  สมหวังบ้างผิดหวังบ้างคละเคล้ากันไป  ผิดหวังมีน้ำตามาเป็นเพื่อน บางทีสมหวังยังมีน้ำตาเลย

ออฟไลน์ POR_KA_DUN

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 719
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +601/-0
ปอร์คะ ฉากสุดท้ายจริงๆเหรอคะ
ปวดใจมากมาย

ถ้าไม่รบกวนเกินไป อยากขอถามปอร์ว่า เมื่อปอร์รู้ความจริงแล้ว ทำไมปอร์กับกอล์ฟยังกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้ละคะ
ทั้งๆที่ต่างรักกันมากกกกก  :m15:

ขอไปทำใจก่อนน้า
กอดแน่นๆๆๆ รักปอร์นะ

อาจเป็นเพราะว่า คนอื่นชอบกินเนื้อย่างมากกว่าคนๆนั้นแล้ว :monkeysad: :monkeysad:

yun

  • บุคคลทั่วไป
งุนงงจริงๆ เศร้าจัง อยากเห็นคนที่รักกันสมหวังทุกคู่

ถ้าคุณปอร์เคยผิดพลาด เพราะไม่รู้  บวกกับ ความคิดที่แปลกๆ ของตาลุง
คุณปอร์เคยพยายามจะกลับไปสานสัมพันธ์กันเหมือนเดิมไหม โดยบินไปหาคนนั้นแทน
เพราะคนที่ฝังใจกับเรามานานหลายปี จนขนาดตรอมใจและทำร้ายตัวเองเกือบตาย อยู่ๆ จะมาตัดขาดเรา ไม่เหลือเยื่อใยเลยหรือ 

ไม่อยากให้ต่างฝ่ายต่างทิฐิ ถ้าเขาไม่ติดต่อมา ฉันก็ไม่ติดต่อไป ต่างฝ่ายต่างเข้าใจผิดกันอีก ด้วยต่างฝ่ายต่างก็น้อยใจกันเอง

เหตุการณ์นี้เกิดนานแล้วยังเอ่ย  ตอนนี้มีใครบางคนมาดามอกแล้วยัง
"อาจเป็นเพราะว่า คนอื่นชอบกินเนื้อย่างมากกว่าคนๆนั้นแล้ว" เป็นใครเอ่ย

บอกแล้วว่าเราอยากให้คนที่รักกันสมหวัง  เอาใจช่วยนะ คนสวย 

pay-it-forward

  • บุคคลทั่วไป
สุดท้ายแล้วมันก็คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดของทั้ง3คน
ในที่สุดสวยก็ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง ให้เบนได้เจอโอกาสและคนดีๆที่สามารถรักเค้าจนหมดใจ
ส่วนลุงเราเข้าใจความรู้สึกของสวยนะ ถึงแม้รัก แต่สิ่งที่ผ่านมามันทำให้ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
ถ้าลุงพยายามมากกว่านี้อีกหน่อย เราว่ามีความเป็นไปได้สูงที่สวยกับลุงจะกลับมาคบกัน
แต่ลุงก็คงต้องใช้เวลาง้อนานมากๆ ถึงจะสามารถชดเชยความเจ็บปวดและความรู้สึกที่เสียไปของสวยตลอด 5 ปี ที่ผ่านมา
แต่เอาน่ะ ชีวิตคนเราต้องเดินต่อไป เก็บเรื่องราวที่ผ่านมาให้เป็นความทรงจำที่งดงาม
ถึงจะสุขบ้างทุกข์บ้าง ดีใจบ้างเศร้าบ้าง หัวเราะบ้างร้องไห้บ้าง แต่มันก็ทำให้เราภูมิใจนะที่ผ่านมาได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ให้ทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
ขอให้ทุกวันนี้และวันต่อๆไป สวยมีคนที่รักและรักสวยอยู่เคียงข้างนะจ้ะ
จบเรื่องนี้แล้วอย่าหายไปเลยนะ แวะมาทักทายส่งข่าวกันบ้างนะจ้ะสวย
 :กอด1:  :L2:

ปล.1 +1 ให้คนสวยและรวยมาก
ปล.2 ประโยคนี้ “สวัสดีครับคุณปอร์  ไม่ทราบว่า ร้านนี้มีอะไรอร่อยแนะนำครับ ” หมายความว่าเยี่ยงไร
อย่าบอกนะว่า ...... กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มีคนเดียวเท่านั้นที่เรียกสวยแบบนี้

Aprilkung

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณพี่ปอร์ที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านมากมาย  o13
ได้อะไรจากเรื่องนี้เยอะเลย  :sad11:
สักวันขอให้ทางแยกนั้นกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง เชื่อว่าทุกคนคงจะมีความสุข  :กอด1:
 

ออฟไลน์ aorpp

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1274
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +250/-3
อาจเป็นเพราะว่า คนอื่นชอบกินเนื้อย่างมากกว่าคนๆนั้นแล้ว :monkeysad: :monkeysad:


 :z3: :z3:  :z3:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด