Black Heart 7 : แอบสงสัย (อนาคินxนิลกาฬ)
นิลกาฬก้มหน้าก้มตาทำงานไปเรื่อยๆทั้งๆที่งานไม่ได้ยุ่งอะไร เขาเองทำตัวเองยุ่งเองเพราะขืนนั่งนิ่งๆเขาต้องถูกคนตรงหน้าเรียกเข้าไปหาแน่นอน
“งานเสร็จยัง”อนาคินเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้สิบเอ็ดโมงแล้ว แต่คนตัวเล็กกว่ายังคงทำตังยุ่งๆอยู่
“อีกนิดครับ คุณอนาคินมีอะไรจะใช้ผมหรือเปล่าครับ”นิลกาฬเอ่ยทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่
“แค่งานรายการเดียวนายทำมันตั้งแต่เช้ายังไม่เสร็จถ้าจะใช้นายอีกสงสัยได้กินข้าวบ่ายโมงแน่ๆ”อนาคินเอ่ยขึ้น
“คุณหิวแล้วหรอครับ ให้ผมโทรสั่งอะไรให้ดีไหมครับ”นิลกาฬเอ่ยเพราะมันคือเรื่องปกติอยู่แล้วที่ใกล้เวลาเขาจะสั่งอาหารกลางวันไว้ให้อนาคิน
“ใช่ฉันหิว และก็หิวมากด้วยแต่ฉันไม่อยากกินกลางวันที่นี่”อนาคินเอ่ยขึ้น เหมือนดั่งคนเอาแต่ใจ นิลกาฬเอยหน้าจากคอมพิวเตอร์ ใบหน้าหวานต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อใบหน้าคมเข้มกำลังจ้องเขาอยู่ตรงหน้าเพียงแค่คืบตอนนี้
“เอ่อ งั้นคุณอนาคินจะออกไปทานข้างนอกหรอครับ”นิลกาฬเอ่ยขึ้น
“อื้ม และนายก็ต้องไปกับฉันด้วย”อนาคินเอ่ยขึ้นพร้อมยกยิ้มเล้กน้อยที่มุมปาก
“อ่า คือว่างานผมยังไม่เสร็จเลยนะครับ คุณอนาคินหิวก็ออกไปทานได้เลยนี่ครับ ผมทานข้างล่างตึกจะดีกว่า”นิลกาฬเอ่ยขึ้น
“จะทานข้างล่างตึกได้ยังไง เจ้าเกรย์ก็ไม่อยู่แล้วนายจะกินกับใคร หรือมีคนกินด้วยนอกจากเจ้าเกรย์อีก มันเป็นใครบอกฉันมา”อนาคินขึ้นเสียงเล็กน้อยจนนิลกาฬตกใจกับความคิดของอนาคินที่มักจะคิดเองเสมอ
“ไม่มีใครทั้งนั้นหล่ะครับ และเลิกคิดไปเองได้แล้ว”นิลกาฬเผลอตะคอกออกมาเล็กน้อยอย่างลืมตัว ใบหน้าหวานกลับบึ้งเล็กน้อย อนาคินเองก็จ้องหน้านิลกาฬเช่นกัน
“เซฟงานแล้วลุกขึ้นไปทานข้าวกับฉันตอนนี้”อนาคินเอ่ยสั่งนิลกาฬที่จ้องใบหน้าของอนาคินเช่นกัน แต่ในใจกลับเต้นแรง
“เวลางานผมเข้าใจว่าผมคือเลขาคุณที่จะทำตามคำสั่ง แต่เวลาพักคือเวลาส่วนตัวผมไม่ใช่เลขาคุณนะครับ จะมาสั่งให้ไปไหนมาไหนด้วยอ่ะ”
“ก็ถูกเวลางานนายคือเลขา เวลานอกงานนายคือเมียไง แล้วตอนนี้มันสิบเอ็ดโมงครึ่งยังเป็นเวลางานฉันสั่งนายในฐานะเจ้านายให้ไปทานข้าวกลางวันกับฉัน”อนาคินเอ่ยด้ยใบหน้านิ่ง แต่ต่างกันกับนิลกาฬที่ตอนนี้ใบหน้ามันกลับร้อนผ่าวไปหมด ใบหูเขาคงแดงน่าดูตอนนี้เพราะความเขินกับคำพูดของอนาคิน
เวลาเพียงไม่นานอนาคินก็พานิลกาฬมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งไม่ไกลจากทีทำงานมากนัก ในร้านตกแต่งด้วยโทนสีดำแต่แต้มด้วยหลากหลายสีทำให้ดูไม่น่ากลัวนัก
“ทำไมพาผมมาร้านนี้ครับ”นิลกาฬเอ่ยพร้อมมองไปรอบๆร้านที่ตกแต่งด้วยสีสันที่มีพื้นหลังเป็นสีดำก็ตาม
“พามาทานข้าวง่ะ ชอบบรรยกาศของร้านม่ะ”อนาคินเอ่ยถาม นิลกาฬยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น
“มองข้างนอกเหมือนร้านจะดูน่ากลัวนะครับ สีออกโทนดำไปหมดแต่พอเข้ามาแล้วดูสบายไม่อึดอัดเลยสักนิด ทั้งๆที่แอบกลัวว่าจะทานอาหารอร่อยไหมถ้าตกแต่งร้านแบบนี้”นิลกาฬเอ่ยขึ้น รอยยิ้มหวานฝุดขึ้นกว้างจนอนาคินเองยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
“บางครั้งสีดำก็ไม่จำเป็นตัวแทนของสีที่จะเป็นสีน่ากลัวและอึดอัดหรอกนะ เพราะสีดำมันก็หมายถึงความมั่นคงเช่นกัน”อนาคินเอ่ยขึ้นมือหนาเอื้อมกุมมือขาวที่วางอยู่ นิลกาฬมองหน้าอนาคินก่อนจะปรายตามองที่มือของทั้งคู่ที่ยังกุมกันอยู่ก่อนเอ่ยขึ้น
“ครับ ผมทราบว่าสีดำหมายถึงความมั่นคง เพราะตลอดเวลาผมก็เชื่อว่าคุณก็รักพี่นิ่มอย่างมั่นคงเช่นกัน”นิลกาฬเอ่ยขึ้น รู้ว่ามันเจ็บก็ยังจะเอ่ยออกมานิลกาฬคิดในใจ อนาคินขมวดคิ้วเข้าหากันมองไปยังใบหน้าหวานของนิลกาฬที่จ้องมองเขาเช่นกัน
“สีดำ ไม่จำเป็นจะเป็นสีดำเสมอนะ เพราะถ้าสีดำเจอกับสีขาวก็สามารถเปลี่ยนเป็นสีเทาได้”อนาคินเอ่ยสายตาจับต้องมายังนิลกาฬไม่วางสายตา จนบริกรนำอาหารมาเสิร์ฟทั้งสองจึงผละสายตาจากกัน
ทั้งสองนั่งทานอาหารกลางวันไม่นานนัก อนาคินก็ชวนนิลกาฬไปนั่งย่อยที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ตอนแรกนิลกาฬไม่อยากจะไปแต่ถูกอีกคนบังคับ
“นายชอบกาแฟแบบไหน สั่งเลยนะ”อนาคินเอ่ยถามนิลกาฬ
“ผมไม่ดื่มกาแฟครับ”นิลกาฬเอ่ยขึ้น อนาคินเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะวางเมนูลง
“อ้าว หรอฉันเห็นว่าคุณนิ่มชอบดื่มกาแฟมาก ฉันก็คิดว่านายก็ชอบเหมือนกัน”อนาคินเอ่ยออกมาอย่างไม่คิด เพราะคิดว่านิลกาฬเป็นฝาแฝดนิรมลทำให้คิดว่าน่าจะชอบอะไรเหมือนกัน
“ฝาแฝดกัน ไม่จำเป็นต้องชอบอะไรเหมือนกันไปทุกอย่างหรอกนะครับ ถ้าคุณคิดว่าผมชอบอะไรเหมือนพี่นิ่ม คุณน่าจะคิดผิดเพราะผมไม่ได้ชอบอะไรทุกอย่างที่พี่นิ่มชอบ”นิลกาฬเอ่ยอย่างหงุดหงิดใจ ทำไมอนาคินไม่ถามเขาก่อนนะว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร แล้วยังจะเอานิรมลมาเป็นบรรทัดฐานตัดสินนิลกาฬแบบนี้
นิลกาฬเดินออกจากร้านมาอย่างไม่สนใจอนาคิน เขาโมโหนักที่ในหัวอนาคินมีแต่นิรมล แล้วในหัวของอนาคินไม่มีเขาบ้างเลยหรอไงนะ อนาคินเดินตามออกมาติดๆ
“รถอยู่ทางนี้”อนาคินเอ่ยพร้อมดึงแขนเล็กกว่าเดินออกไป นิลกาฬที่ขืนเล็กน้อยแต่ก็แพ้ออนาคินที่ร่างสูงใหญ่กว่า ร่างโปร่งถูกจับยัดใส่รถด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“นี่ไม่ใช่ทางกลับออฟฟิตนี่ครับ”นิลกาฬเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าเส้นทางกลับที่ทำงานไม่ใช่ทางเดิม
“ใครบอกว่าฉันจะกลับออฟฟิต”อนาคินเอ่ยขึ้น พร้อมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยใบหน้านิ่งๆยังคงขับรถไปเรื่อยๆโดยไม่ได้หันไปมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังกระฟัดกระเฟือดอยู่ตอนนี้
“นายรู้ตัวไหม ว่าเดี๋ยวนี้นายทำหน้าเหมือนงอนฉันบ่อยมากเลยนะ”อนาคินเอ่ยพร้อมใช้มือหนาจับมือเล้กของนิลกาฬมาวางไว้ที่ตักตัวเอง
“งอนยังไงครับ ผมมีสิทธิ์งอนคุณด้วยหรอ”นิลกาฬเอ่ยขึ้น ใบหน้าหงิกงอแต่ยังแฝงไปด้วยความน่ารักอยู่
“แบบนี้ไง รู้ไหมว่านายกับคุณนิ่ม...”ยังไม่ทันที่อนาคินจะเอ่ยต่อ นิลกาฬก็รีบดึงมือกลับทันทีแต่ไม่เป็นผลเพราะอนาคินยังคงดึงกลับมาวางไว้ที่ตักเช่นเดิม
“ทำไมครับ ผมกับพี่นิ่มไม่เหมือนกัน หรือต่างกันยังไงครับ ถ้าคุณจะเปรียบเทียบผมกับพี่นิ่ม ผมบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่า เราสองคนเป็นคนละคนกันครับ พี่นิ่มคือพี่นิ่ม ผมคือผม...”
เอี๊ยดดดดดดดด
อนาคินเบรครถเข้าข้างทางทันที แม้ว่าข้างทางจะเป็นถนนสายหลักเพื่อเข้าสู่หัวหินก็ตามแต่รถก็ไม่มากนัก อนาคินยกมือโอบที่เบาะคนนั่งข้างๆ อนาคินโน้มหน้าต่ำลงเขาใช้มือเชยคางของนิลกาฬเพื่อให้ใบหน้าเชิดขึ้นก่อนจะกดทับริมฝีปากนิ่มนั้นทันที
“อ๊ะ...”เสียงนิลกาฬดังขึ้นในลำคอเล็กน้อยก่อนจะถูกกลืนหายเข้าลำคอไปเรียบร้อย แรกๆนิลกาฬยังขืนเล็กน้อยไม่ยอมเผยอริมฝีปากแต่เพราะน้ำเสียงครางเบาๆของอนาคินทำให้นิลกาฬรู้สึกดีนัก
"นายกับคุณนิ่มไม่เหมือนกันกันสักนิด และเวลาฉันอยู่กับนายและคุณนิ่มความรู้สึกมันก็ต่างกัน"อนาคินเอ่ยก่อนะออกรถ นิลฬกาลได้แต่คิดว่า มันจะเหมือนกันได้ยังไงกัน และความรู้สึกของคนที่รักและไม่รักจะเหมือนกันได้ยังไงกัน แต่ที่เหมือนกันอย่างเดียวคือ อนาคินเป็นคนที่นิลกาฬและนิรมลรัก
รถคันหรูจอดอยู่ข้างทางเพียงแค่สิบนาทีก่อนจะขับต่อออกไปเพื่อเข้าสู่หัวหิน บ้านพักตากอากาศของครอบครัวกิจสุนทรวิริยะกุล นิลกาฬที่เงียบตลอดทางหลังจากถูกจูบไปนานเกือบห้านาที อนาคินชำเลืองมองไปยังคนข้างๆพร้อมยกยิ้มมุมปาก มือหนายังจับมือบางแน่นที่หนาตัก
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม”นิลกาฬเอ่ยถามเมื่อรถจอดที่หน้าบ้านแล้ว
“ไม่มีเหตุผล แค่ฉันอยากอยู่กับนายแค่สองคนก็เท่านั้น”อนาคินเอ่ย มือหนาโอบเข้าที่ไหล่บางนั้นก่อนจะพาขึ้นบ้าน
“สองคน...”
“อื้ม สองคน ที่นี่ คืนนี้”
“แต่ผมไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนะครับ ถ้าเราจะค้างคืน”นิลกาฬเอ่ย อนาคินไม่ได้สนใจอะไรพานิลกาฬเดินเข้าไปโดยทำเป็นหูทวนลม
"สนทำไมเสื้อผ้า สนว่าตอนนี้เราอยู่กันสองคนดีกว่า"อนาคินเอ่ย
"คุณมันบ้า"นิลกาฬสบถในใจก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย
“อ่าห์ สบายจัง”อนาคินเอ่ยขึ้นพร้อมล้มตัวลงนอนราบบนที่นอน นิลกาฬทำหน้าไม่พอใจออกมาแต่กลับถูกอนาคินรวบตัวเข้าไปสวมกอด
หมับ!
“อ๊ะ...ปล่อยนะครับ คุณจะทำอะไรอ่ะ”นิลกาฬทำหน้าค้อนใส่คนใต้ร่างแต่ใช่วิอนาคินจะสะทกสะท้านกลับกดจมูกที่แก้มขาวทันที
ฟอดดดดดดด
“คุณอนาคิน...”นิลกาฬเอ่ยเบาๆ ใบหน้าที่แดงเห่ออย่างเห็นได้ชัด อนาคินอมยิ้มออกมาก่อนจะจับใบหน้าของนิลกาฬกดหอมแก้มอีกข้าง
ฟอดดดดดด
“คุณ...”นิลกาฬเอ่ยยังไม่จบน้ำเสียงของเขาก็ถูกกลืนเข้าสู่ลำคอไปเรียบร้อยแล้วและก็จุดเริ่มต้นของไฟราคะที่กำลังครุกรุ่นขึ้นตอนนี้
“อ่าห์...ปล่อยผมเถอะ...อื่อ”นิลกาฬเอ่ยขอร้องด้วยเสียงกระเส่า แม้ริมฝีปากจะเพิ่งได้เป็นอิสระได้ไม่นายก็ถูกปิดอีกครั้งหลังจากที่อนาคินเอ่ยประโยคที่นิลกาฬแทบจะเอาหน้ามุดลงกับที่นอน
“ไม่ปล่อย เรียกพี่แบล็คหน่อยสิ น้องนิล...อ่าห์”อนาคินเอ่ยเสร็จก็กดริมฝีปากทับริมฝีปากบางอีกครั้ง ใบหน้าหวานแสดงออกด้วยความเสียวซ่านเมื่ออนาคินไล่มือมาที่กลางยุทศาสตร์ ลิ้นชื้นร้อนที่กำลังวนอยู่ในโพรงปากหวานนั้นหลายครั้งต่อหลายครั้งจนนิลกาฬเผลอแอ่นกายช่วงล่างให้กับอนาคินโดยไม่รู้ตัว
“อื่อ...อย่าครับ”นิลกาฬใช้มือจิกเข้าที่กลุ่มผมดำขริบ
“อ่าห์ เรียกพี่แบล็คสิครับ คนดี”อนาคินเอ่ยออีก ร่างกายที่มีแต่ความต้องการตอนนี้ทันประทุออกมาแทบบ้า กลางกลายที่พองโตแสนคับภายในกางเกงยิ่งส่งผลให้ปวดหนึบไปหมด
“นายสวยมากรู้ไหม นิลกาฬ”อนาคินเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ทำให้คนที่นอนหลับตาพริ้มตอนนี้ยิ่งรู้สึกว่าเขาจะฝืนความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวอยู่แล้ว
มือหนาจับมือบางไว้ก่อนจะย้ายมาที่เป้าของตัวเอง ทันทีที่นิลกาฬได้สัมผัสทำให้รู้สึกว่าของตัวเองมันดูด้อยไปทันทีทีถ้าเทียบกับของคนบนร่างตอนนี้ และนิลกาฬก็แพ้อนาคินอย่างสิ้นเชิงเพราะเสื้อผ้าอาภรณืที่ติดร่างกายตอนนี้ไม่มีเหลือแล้ว ร่างกายเปลือยเปล่าสองร่างกำลังทำให้บนเตียงตอนนี้มันร้อนแรงยิ่งกว่าพระอาทิตย์ยามบ่ายที่กำลังสาดส่องลงมา
“อ๊า~อ๊า~ อ๊า...พี่แบล็ค นิลเจ็บครับ”ยิ่งเสียงหวานเอ่ยประโยคนี้อนาคินเองยิ่งกระแทกช่วงล่างเข้าไปเน้นๆจนบางครั้งนิลกาฬแอบกลัวว่าเขาเองก็นึกชอบเซ็กส์แบบนี้ของอนาคิน ทุกครั้งที่อนาคินผ่อนแรงนิลกาฬจะเอ่ยเรียกชื่อเล่นของอนาคินออกมา ยิ่งทำให้อนาคินกระแทกความรักใส่คนตัวบางมากยิ่งขึ้น
“อื่อ~~อื่อ~~...นิลจ๋า ทำไมถึงได้สวยแบบนี้”เสียงหวานอนาคินเอ่ยออกมา ลิ้นชื้นและริมฝีปากทำงานอย่างสัมพันธืกำลังไล่วนไปมาทียอดอกสวยนั้น
“อ่า...พี่แบล็คครับ...นิลจะไปแล้ว อ่า~~”นิลกาฬเอ่ยขอเมื่อช่องทางสีหวานกำลังบีบรัดและเสียวซ่านจากแท่งร้อนทีตอนนี้เข้าสู่ร่างกายจนมิดด้าม แรงเสียดสีเข้าออกจากเจ็บสู่ความเสียวซ่านกระตุ้นให้มีความต้องการมากแค่ไหน อนาคินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะกระแทกกายของตัวเองเข้าออกอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ... ~~”
“อื่อ... ~~พร้อมกันนะ ที่รัก...”อนาคินเอ่ยพร้อมกระแทกสุดแรงตามอารมณ์ของตัวเองจนร่างเล้กกว่าสั่นสะท้านไปทั่วร่าง
“อ่าห์...~~”
แฮ่กๆๆๆๆ
ร่างสูงนอนล้มพักอยู่บนตัวขาวของนิลกาฬ ริมฝีปากจูบพรหมไปทั่วหน้าผากและขมับเพื่อซับเหงื่อที่ชุ่มอยู่นนี้ทั้งๆที่กลางกายของอนาคินยังคงเชื่อมอยู่ที่ช่องทางสีหวานของนิลกาฬอยู่
“เอาออกได้แล้วครับ”นิลกาฬเอ่ยพร้อมหายใจโรยแรง มือบางพยายามดันร่างสูงให้ออกจากตัวแต่กลับไม่มีแรงจะผลักอนาคินออกจากร่าง เพราะน้ำเสียงอ้อนๆของอนาคินที่กระซิบอยู่ข้างหูตอนนี้
“ขออยู่แบบนี้สักพักนะครับ ในตัวนิลอุ่นจัง”นิลกาฬได้แต่หลับลงพร้อมยกยิ้มเล็กน้อยซึ่งอนาคินเองกึงไม่รู้ว่าใบหน้าที่แสนหวานกำลังยิ้มอย่างมีความสุขแค่ไหน ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปทั้งๆที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกัน
...
..
อนาคินและนิลกาฬพากันออกมาหาอะไรทานช่วงค่ำหลังจากที่อนาคินตื่นขึ้นมาและจัดนิลกาฬในห้องน้ำอีกยก ขาที่ออกจะสั่นเล็กน้อยของนิลกาฬค่อยๆฝืนตัวเองมาให้ถึงร้านอาหาร
“ทานเยอะๆรู้ไหม”อนาคินเอ่ยหลังจากแกะกุ้งและปูใส่จานให้คนตรงหน้าที่มองค้อนเล็กน้อยแต่ใบหน้ากลับมีร้อยยิ้มบางๆ
“ก็กินเท่าที่จะกินได้หล่ะครับ”นิลกาฬเอ่ยขึ้น
“ก็กินเยอะกว่าเดิมจะเป็นไรไป เผื่อคืนนี้ต้องใช้แรงอีก”อนาคินเอ่ยหยอก นิลกาฬยกหมัดเล็กฟาดเข้าที่แขนแกร่งทันที แต่อนาคินกลับรวมมือเอาไวทันพร้อมกุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“คุณอนาคิน ช่วยปล่อยมือผมด้วยครับ”นิลกาฬเอ่ยขึ้นแต่อนาคินก็ยังไม่ปล่อย นิลกาฬถอนหายใจเบาๆ
“แล้วผมจะทานข้าวยังไงครับ ในเมื่อคุณไม่ยอมปล่อยมือผม”นิลกาฬเอ่ยขึ้น
“อื้ม งั้นอ้อนก่อนแล้วจะปล่อย”อนาคินเอ่ยเขามีความสุขมากที่ได้แกล้งคนตรงหน้า ที่จริงแล้วอนาคินเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมาก มุมนี้ไม่มีคนรู้มาก่อนนอกจากคนใกล้ชิดมากๆเท่านั้น
“อะ...อ้อน อ้อนอะไรครับ”นิลกาฬทำหน้าตาตื่นทันที รอยยิ้มมุมปากของอนาคินช่างน่ากลัวและมีเสน่ห์เหลือเกิน
“ก็อ้อนให้ฉันปล่อยมือไง แค่เรียกว่าพี่แบล็คปล่อยมือนิลก่อนได้ไหมครับ แบบนี้อ่ะ”อนาคินลอยหน้าลอยตาเอ่ยขึ้น ทำให้นิลกาฬหัวเราะออกมาทันทีเพราะหน้าตาของอนาคินดูช่างน่ารักไปหมด
“ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นน้องพิ้งค์หรือรอยด์ทำจะน่ารักมากกว่านี้ครับ”นิลกาฬเอ่ยขึ้น
“แล้วฉันไม่น่ารักหรอไง”อนาคินเอ่ยออกมา
“ดูตลกมากกว่า ว่าแต่ปล่อยผมเถอะนะครับเดี๋ยวผมจะได้แกะปูให้คุณทานบ้าง”นิลกาฬเอ่ยออกมา รอยยิ้มหวานทำให้อนาคินค่อยๆยกมือลูบไปที่ใบหน้าของนิลกาฬ พร้อมเอ่ยขึ้น
“ป้อนให้ด้วยได้ไหม พี่อยากให้นิลป้อนพี่ด้วย”อนาคินเอ่ยออกมา หัวใจของนิลกาฬเต้นแรงขึ้นหัวใจจมันพองโตขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไมคุณ...”นิลกาฬยังพูดไม่จบอนาคินยกมือขึ้นแตะริมฝีปกาบางนั้นก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ระหว่างที่เราอยู่ที่นี่ เรียกฉันว่าพี่แบล็คและแทนตัวเองว่านิล ได้ไหม ฉันขอร้อง”อนาคินเอ่ยใบหน้าดูเว้าวอนแต่กลับกันนิลกาฬทำหน้านิ่งเหมือนไม่พอใจนัก จนอนาคินเองหลบสายตาลงและทำท่าจะปล่อยมือของนิลกาฬออก แต่ก็ต้องหยุดชะงักก่อนจะกลายเป็นยกยิ้มออกมา
“จะให้คนอื่นเรียกพี่แต่ตัวเองยังแทนตัวว่าฉันอยู่ได้ แล้วใครจะกล้าเรียกพี่หล่ะ”สิ้นเสียงนิลกาฬจากใบหน้าที่เศร้ากลับยิ้มหวานออกมาก่อนจะโน้มใบหน้ากดจมูกที่แก้มเนียนของนิลกาฬ
ฟอดดดดด
“ทานข้าวครับน้องนิล แกะปูให้พี่ด้วยนะ”
........................
"บางครั้งสิ่งที่เราคิดอาจจะไม่เป็นสิ่งที่เราเห็น"
[/size]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
