รอยชัง อินไซด์ ๒"โอ๊ย" ทันทีที่ขยับตัว ร่างทั้งร่างก็เหมือนจะพัง
"อยู่เฉยๆก่อน กูเช็ดตัวให้" โสภณเอ่ยกับคนตรงหน้า เขาใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดคราบคาวต่างๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมานั่งล้วงน้ำเชื้อตัวเองในร่างกายคนอื่นแต่วันนี้ก็ได้ทำ
"กูปวดแผล ปวดมาก" วินัยไม่ไหว ไข้ก็ขึ้นสูง ไหนจะร่างกายที่เพิ่งถูกกระทำอย่างไร้ความอ่อนโยนอีก แม้เขาจะถึก แต่ในสภาพแบบนี้เขาก็ทรุดได้เหมือนกัน
"เดี๋ยวกูจะออกไปส่งมึงที่บ้าน พวกลูกน้องกูอีกเดี๋ยวก็จะกลับ" เขาว่า ตอนนี้พวกมันยังไม่ฟื้นกัน เมื่อคืนจัดกันค่อนข้างหนัก ตื่นไหวก็แปลก
"มึงตามฆ่าเสี่ยเกียงทำไม หรือมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่มึงเผาไร่" วินัยเอ่ยถาม เขาทราบว่ามันคือโสภณ คนที่เผาไร่เพื่อนรักเขา ตอนที่สู้กันตอนแรก เขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเป็นมันแน่ๆ
"มันเป็นคนสั่งให้กูทำ แต่กูก็ขัดคำสั่งมัน" โสภณเอ่ย
"ทำไมมึงไม่ฆ่ามันให้ตาย ไม่รู้เหรอไงว่ามันคงไม่ยอมหยุด" วินัยว่า ไม่เข้าใจมันจริงๆให้ตายเถอะ
"มึงอยากให้กูติดคุกหรือไง?" โสภณเอ่ยย้อน ทำให้วินัยกัดฟันกรอด
"กูจับมึงแน่ ไม่ต้องห่วง" เขาอยากจะบ้าตายกับคนตรงหน้า "รีบๆเลย กูอยากไปนอนที่บ้านจะแย่" เขาคิดถึงเตียงนุ่มๆกับแอร์เย็นๆ นอนอยู่แบบนี้แผลมีหวังติดเชื้อ
โสภณออกมาส่งวินัยด้วยตัวเอง ลูกน้องบางคนที่ตื่นแล้ว เขาเองก็ฝากดูแลบ้าน เขาพาวินัยแวะไปหาหมอที่คลินิก ฉีดยากันเชื่อบาดทะยักก่อนจะพามาส่งบ้าน บ้านของวินัยเป็นบ้านสองชั้น อาศัยอยู่กับเพื่อนตำรวจอีกสองคน ที่ต้องแชร์กันอยู่ก็เพราะว่าบ้านหลังใหญ่ มีที่จอดรถเพียงพอ
"อยู่กี่คนวะ" โสภณเอ่ยถาม
"สาม มีกู เพื่อนอีกสองคน" วินัยเอ่ย
"แล้วเพื่อนมึงอยู่หรือเปล่า" โสภณยังเอ่ยย้ำ ไม่ยอมออกรถเสียที
"เข้าเวรกลับดึกๆ มึงถามทำไม" วินัยเอียงหน้ามองคนที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่กว่า เขารู้ว่าโสภณก็อายุขึ้นเลขสี่แล้ว แถมยังมีลูกชายอีกหนึ่งคนนั่นก็คือจอมขวัญสุดน่ารักของเขา
"กูจะอยู่ดูแลมึงเอง" เขาเอ่ย
"ไม่ต้อง!" วินัยรีบปฏิเสธ
"ห้ามกูไม่ได้หรอกเด็กน้อย ไป นำเข้าบ้าน รถจอดไว้ตรงนี้คงไม่หายนะ" โสภณดันร่างเล็กกว่าให้เดินนำ วินัยอยากจะซัดหน้าสักที แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวยเลยสักนิด จึงทำได้แค่เดินนำเข้าบ้านพร้อมร่างคนที่ตามเข้ามา
แม่ง .. พาโจรเข้าบ้านชัดๆ
โสภณลงมือทำอาหารให้วินัย พวกเขานั่งทานอาหารก่อนที่โสภณจะเป็นคนเก็บล้างทั้งหมด ห้องของวินัยอยู่ชั้นบน กว่าจะขึ้นมาได้โสภณเองก็ต้องช่วยพะยุง
"มึงกลับไปได้แล้ว เรื่องเมื่อคืนกูไม่ติดใจเอาความ" วินัยจะถือเสียว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แม้จะรู้สึกดี แต่มันก็ผิด
"มึงมีเมียแล้ว?" โสภณเอ่ยถาม
"ป .. เปล่า แต่ถึงไม่มีกูก็ไม่สนใจคนอย่างมึง" วินัยหน้าชาตอนที่ถูกถามว่ามีเมียแล้วหรือยัง ถึงเขาจะหล่อ ดูดี แต่เขาเองก็ยังไม่คบใครเป็นตัวเป็นตน มีบ้างที่กิ๊กกั๊ก มีความสัมพันธ์ทางร่างกายอย่างฉาบฉวย แต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้งขั้นอยากได้มาเป็นแม่ของลูก
"กูโสด จะมีก็แค่ลูกติด" โสภณเอ่ย ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่เขาชอบความสัมพันธ์แบบนี้
หรือ เรียกได้ว่า ติดใจ
"แล้วมึงจะเอาไง จะขออึ๊บกูต่อไปงั้นเหรอ" วินัยเองก็เป็นคนตรงๆ
"กูชอบเวลาที่อยู่ในตัวมึง กูมีความสุขเวลาได้ปลดปล่อย เรื่องแบบนี้มันใช่ว่าจะหาคนที่เข้ากับเราได้ง่ายๆ มึงก็น่าจะรู้" โสภณว่า "แต่เรื่องปัญหาชีวิตกูมันยังไม่จบ ช่วงนี้กูแค่อยากให้มึงช่วยซัพพอร์ตกูหน่อย"
"มึงมีคดีติดตัว" วินัยว่า คนตรงหน้าเขามีคดีติดตัวอยู่ หมายจับโชว์หราแบบนี้ ไปไหนก็ไม่สะดวก
"นั่นคือปัญหา และกูอยากให้มึงช่วย" โสภณขอร้อง "ถือว่าทำเพื่อจอมขวัญก็ได้"
วินัยชั่งใจ ก่อนจะตอบตกลง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมตกลงช่วย แต่เขาเองก็รู้สึกดีกับคนตรงหน้าไม่น้อย วินัยเองชอบคนที่แก่กว่า แต่ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกับคนที่เป็นผู้ชายแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า ขนาดไอ้วินเพื่อนเขามันยังตกหลุมรักจอมขวัญที่เป็นผู้ชายได้เลย นับประสาอะไรกับเขาที่โสดและมีความต้องการทางเพศล่ะ
โสภณพักอยู่ที่บ้านของวินัยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกน้องเขาตอนนี้แยกย้ายหลบหนีกันไปก่อน เรื่องมันยังไม่ซา จะรวมกลุ่มกันทำอะไรก็ลำบาก
วันนี้เขาเข้ามาไหว้คุณท่านเพราะตั้งใจจะมาฝากฝังจอมขวัญไว้ ชีวิตเขายังไม่มีอะไรที่แน่นอน จะโดนลอบยิง ตายวันตายพรุ่งก็ไม่ทราบได้ ให้จอมขวัญได้มีชีวิตเป็นของตนเองน่ะถูกต้องแล้ว
"แล้วพรุ่งนี้จะไปเลยใช่ไหมโสภณ" คุณท่านถามหลังจากคุยกันมาสักพักแล้ว
"ครับ ผมจะไปจบเรื่องราวที่ผมได้ทำผิดต่อนายไว้ และผมเองจะขอให้นายช่วยดูแลจอมขวัญ ตอนนี้ชีวิตจอมขวัญอยู่ในอันตราย ผมคงปกป้องลูกไม่ได้" เขาเอ่ย พรุ่งนี้เขาจะลงใต้ ไปเผยความจริงทั้งหมดให้นายได้รู้
"ขอให้โชคดีแล้วกันนะ อย่างไรจอมขวัญก็เป็นลูกสะใภ้ฉัน ฉันเองก็รักเขามากไม่แพ้กัน"
โสภณกราบลาคุณท่านก่อนจะออกมาขึ้นรถวินัยที่จอดรออยู่ด้านนอก
"สบายใจขึ้นหรือยัง" วินัยถาม ตอนนี้แผลเขาหายดีแล้ว จะมีก็แต่รอยแผลเป็น
"อืม สบายใจขึ้นเยอะ ขอบใจมึงมาก" โสภณเอ่ย ถ้าไม่ได้วินัยช่วย เขาคงไร้แขนขา
"กลับบ้านเถอะ มึงต้องเตรียมตัว พรุ่งนี้มึงต้องลงใต้แต่เช้า" วินัยว่า ทั้งสองจึงตัดสินใจขับรถกลับบ้าน
โสภณใช้เวลาเก็บของใส่เป้ไม่นาน เขาต้องเดินทางโดยเครื่องบิน โชคดีที่วินัยช่วยเดินเรื่องถอนหมายจับให้แล้ว
"มึงจะคิดถึงกูไหม" โสภณนั่งซ้อนหลัง พรมจูบไปทั่วลาดไหล่ขาว เขากับมันมีความลึกซึ้งกันจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวิวในใจ
"พูดเหมือนจะไม่กลับมา" วินัยเองก็รู้สึกแปลกๆเช่นกัน เขาเอนลงซบคนที่แก่กว่าถึงสิบปีเอาไว้ ชีวิตของเขากับมันช่างสวนทาง
"เผื่อถ้ากูเป็นอะไรไป" โสภณกระซิบ "มึงจะได้เตรียมใจทัน"
"ไอ้เหี้ย! เงียบไปเลย" วินัยชกที่บ่าหนา "มึงไม่ตายง่ายๆหรอก" เขาด่า ไม่ชอบให้พูดเรื่องความตาย
"ไม่แน่นายอาจจะแค้นจนยิงกูตายก็ได้ใครจะไปรู้" เขาเอ่ย ใช่ว่าจะมั่นใจอะไรมาก
"พูดบ้าๆ ไอ้วินมันรักจอมขวัญ จะยิงพ่อเมียหรือไง มันไม่ทำหรอก" วินัยคิดว่าเพื่อนน่าจะยอมฟังเหตุผล
"มึงห่วงกูใช่ไหม" โสภณเอ่ยถาม อดยิ้มไม่ได้ที่มันก็เป็นห่วงเขา
"กูก็แค่สงสารจอมขวัญเท่านั้นเอง" วินัยยักไหล่ เรื่องอะไรจะบอกล่ะว่าเขาเองก็เป็นห่วงมันไม่แพ้กัน
"ปากแข็ง" โสภณล้วงมือเข้าไปในกางเกงบ็อกเซอร์คนตรงหน้า ขยำบั้นท้ายกลมกลึงเต็มไม้เต็มมือ
"เพื่อนกูอยู่ .. สัตว์!" วินัยสยิวกับสัมผัสที่ได้รับ แต่ตอนนี้เพื่อนเขาอยู่ทั้งสองห้อง แล้วคนตรงหน้าเคยทำอะไรเบาๆเสียที่ไหน
"อย่าครางดังสิ .. นะ .. พรุ่งนี้กูก็ไม่อยู่แล้ว ถ้าอยากใครจะช่วย" เขาจับมันหันหน้ามา ช้อนสะโพกให้มันนั่งคล่อมเขาเอาไว้
"ไปหาอิตัวสิ .. อ๊ะ" วินัยครางออกมาเมื่อถูกริมฝีปากเข้าครอบคครองยอดอก
"เอาจริงหรือ .. กูกล้านะ" โสภณละเลงลิ้นไปทั่วหน้าอก ยอดอกสีไม่คล้ำมากแข็งสู้ลิ้นจนเขาอยากจะกัดให้จมเขี้ยว
"ก็ลองสิวะ!" วินัยทุบหลังหนาก่อนจะโอบรอบคอเอาไว้ เขาปล่อยให้คนตรงหน้ากลืนกินยอดอกเล่น เขาชอบเวลาที่ริมฝีปากสีคล้ำขบเม้มไปทั่วจุดกระสัน มันได้อารมณ์ดี
การที่ได้มีเซ็กส์กับโสภณ ถือเป็นช่วงเวลาที่เขาสุขใจที่สุดในชีวิต
"หึ" โสภณรู้ว่ามันหวงเขา หวงแท่งร้อนของเขา ไม่อยากให้ใครได้ครอบครอง และเขาเองก็ไม่คิดจะยกมันให้ใครเช่นกัน
มือสากปาดกลีบร่องก่อนจะสอดใส่ แท่งร้อนถูกเนื้อหยุ่นตอดรัดจนต้องคำราม วินัยเอื้อมมือไปเปิดเสียงเพลงให้ดัง เพื่อนเขาไม่มีใครรู้ว่าโสภณอยู่ที่นี่
"ตอดหัวแน่นไปแล้ว" โสภณคำราม ภายในของมันตอดรัดถี่กระชั้น แค่ขยับ เขาก็เสียวขึ้นมาถึงท้องน้อย
"แรงอีกได้ไหม ซี้ดส์" วินัยยอมนอนอ้าขาให้คนด้านบน เซ็กส์ไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรี แค่คนสองคนมีความสุขทางด้านร่างกาย แค่นี้ก็พอใจแล้ว
การร่วมรักยังคงดำเนินต่อไป ร่างกายของคนสองคนที่ประสานเป็นหนึ่งเดียว เผื่อเอาไว้เวลาที่คิดถึง อยู่กันมาเกือบสามอาทิตย์ เขาเองก็เริ่มจะผูกพันธ์กับคนคนนี้
โสภณสวนเอวเข้าออกอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย น้ำรักถูกบีบออกมาจนหมดใส่ในช่องทางของคนที่นอนหอบตาปรือ เขานอนซ้อน โอบกอดคนข้างหน้าไว้ อายุไม่ใช่ปัญหาระหว่างเรา แค่อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขเขาก็พอใจ
รุ่งเช้าวินัยมาส่งโสภณที่สนามบิน คุณท่านโทรมาบอกว่าคุณอัศวินจะพาจอมขวัญไปโรงพยาบาล เขาเลยไปรอที่นั่น โชคดีของเขาเพราะถ้าหากว่าต้องข้ามไปที่เกาะคงจะยุ่งยากกว่านี้
สุดท้ายเขาก็ได้เจอคนที่เฝ้ารอจะพบ เขาเล่าความจริงทุกอย่างให้นายฟัง แม้จะโดนต่อยมาบ้างแต่ก็คุ้ม เขาบอกความจริงเกือบทั้งหมดที่สำคัญ จะมีก็แต่เรื่องความเป็นมาของบ้านจอมขวัญที่เล่าไปก็คงไม่จบวันนี้
เขาได้เจอลูกชายที่เขาเป็นคนชุบเลี้ยงมากับมือ ถามว่ารักไหม เขารักลูกมาก มากกว่าชีวิตของตัวเองเขาจึงต้องเลือกวิธีนี้ ถ้าเขาเห็นแก่ตัวและเห็นจอมขวัญเป็นเครื่องมือ ป่านนี้เขาคงจะได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องมาทำงานเป็นกรรมกรอยู่แบบนี้
โสภณต้องเลือกที่จะเดินออกมา ปล่อยให้จอมขวัญมีชีวิตเป็นของตนเอง เขาเลือกคุณอัศวินก็เพราะว่าเขาทราบถึงเนื้อแท้ของนาย แม้จะดุและใจร้อน แต่ถ้าหากได้หลงรักใครแล้ว คนคนนั้นจะได้อยู่สุขสบาย และเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมันอีกต่อไป
เขามันเลวและเห็นแก่ตัว แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อชีวิตของลูก
ถ้าหากนายได้รักจอมขวัญแบบผัวเมีย มีลูกด้วยกัน แน่นอนว่านายจะต้องปกป้องจอมขวัญให้ถึงที่สุด เขายอมเป็นฝ่ายเดินออกมา และภารกิจสุดท้ายที่ต้องทำก็รอเขาอยู่
หลังจากที่โสภณได้เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดกับอัศวินเรียบร้อย เขาก็ขึ้นมาที่ลำปางอีกรอบ คราวนี้เขาต้องมากบดานอีกสักพักเพื่อสืบเรื่องคนที่คิดจะกำจัดนายและจอมขวัญ คราวนี้เขาต้องทดแทนและชดใช้สิ่งที่เขาได้ทำลงไปให้แก่ลูกและนาย เขาจะไม่ยอมให้สองคนนั้นตกอยู่ในอันตราย ไม่เขาก็มันจะต้องตายกันไปข้าง
"มึงรู้ตัวคนทำหรือไง" วินัยเครียดไปด้วย เขาแม้เป็นตำรวจ แต่เรื่องซับซ้อนขนาดนี้เขาเองก็ลำบากจะช่วย
"พี่น้องนายห้างไม่ยอมให้จอมขวัญอยู่ต่อหรอก ตอนนี้สมบัติของนายห้างเป็นชื่อจอมขวัญทั้งหมด กูต้องไปทวงมันคืนมา" โสภณเอ่ย อีกเรื่องที่เขายังต้องทำให้สำเร็จ ถ้าเขารอด เขาอาจจะได้กลับมาใช้ชีวิตกับลูก แต่ถ้าไม่ ก็ถือว่าเขาทำดีที่สุดแล้ว
"แต่ที่จริงจอมขวัญอาจจะไม่ได้อยากได้ แล้วมึงจะเสี่ยงไปเพื่ออะไร" วินัยลูบหัวคนที่นอนตักเขา บอกตามตรงว่าเป็นห่วง ส่วนใหญ่คดีที่เกี่ยวข้องกับมรดกล้วนไม่ตายดี
"นายห้างฝากฝังกูไว้ จะไม่ทำก็ไม่ได้" โสภณพลิกตัวเข้าหาร่างนิ่ม สูดดมความหอมจากคนตรงหน้า มันเองก็เป็นอีกคนที่เขาห่วง ถ้าเขาไม่ตายเสียก่อน เขาก็อยากใช้ชีวิตร่วมกับมัน
"......" วินัยไม่ได้ตอบอะไร เพราะเขารู้ว่าโสภณเมื่อตัดสินใจแล้วไม่มีทางเปลี่ยน
"ไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอกน่า อนุญาตให้มีผัวใหม่ได้" เขาเอ่ยแซว
"ผัวพ่อมึงสิ ถ้ากูจะมีใหม่ก็ต้องเป็นเมียโว้ย มีมึงคนเดียวเนี่ยแหละที่กูยอมอ้าขาให้ รู้ไว้ซะ!" วินัยผลักคนแก่กว่าออก ก่อนจะเดินไปถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ
"อะไรวะ แค่นี้ทำงอน" โสภณนอนหัวเราะ มองร่างขาวที่แก้ผ้าจนตัวเปลือยอย่างไม่กระดากอาย
"ค ว ย" วินัยชูนิ้วกลางพร้อมสาดคำด่าใส่หน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
โสภณหัวเราะกับความดิบของคนที่อยู่ในสถานะเมีย เขารีบถอดเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปอาบน้ำด้วย รู้ว่ามันไม่ล็อคประตู เวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งอาบน้ำ มีกฎว่าห้ามล็อค เพราะห้องน้ำถือเป็นสถานที่ที่พวกเขามีเซ็กส์กันบ่อยเป็นอันดับสองรองจากเตียง
TBC.
Talk: อินไซด์ เป็นการย้อนความหลังของชีวิตโสภณนะคะ
ถ้าใครอ่านมาตั้งแต่แรกคงประติดประต่อกันได้เนอะ
สาระไม่มีเช่นเคย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 727044 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก