10th Diagnosis: Tachycardia || ตุบ…ตุบ..ตุบตุบ...
ติณณ์ภพกำลังประหม่าชายหนุ่มในเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ตัวเก่งนั่งเคาะโต๊ะอย่างกระวนกระวายอยู่ในร้านกาแฟของห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่เขานัดกับเหนือฟ้า ร่างสูงก้มลงมองนาฬิกาของมือเรือนเก่าที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนซึ่งเขาใส่ไว้ติดกายตลอดสามปีที่ได้มันมา
ของขวัญชิ้นสุดท้ายจากเหนือฟ้า“ขอโทษครับที่มาช้า”
ติณณ์ภพเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด รอยยิ้มที่ฝึกซ้อมมาอย่างดีแข็งค้างอยู่บนริมฝีปากเมื่อเห็นคนตรงหน้าเต็มตา
เหนือฟ้าอยู่ในชุดเสื้อยืดพอดีตัวสีฟ้าน้ำทะเลกับกางเกงยีนส์ที่ค่อนข้างแนบเนื้อ อวดช่วงขายาวและสรีระที่ทำให้ลูกค้าหลายโต๊ะต้องเหลียวมอง เส้นผมยาวประบ่าถูกย้อมกลับเป็นสีน้ำตาลหม่นซึ่งเป็นสีธรรมชาติของเจ้าตัว แว่นกรอบเหลี่ยมที่เขาไม่ได้เห็นมานานถูกคาดอยู่บนหน้าผากของร่างโปร่งแทนที่คาดผม
“พี่ติณณ์?” คนที่เพิ่งมาถึงเรียกอีกฝ่ายอีกรอบ เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้คนตรงหน้า
“ไม่ช้าหรอก พี่มาเร็วเอง”
“กาแฟร้อนกับช็อกโกแลตเย็นได้แล้วค่ะ” พนักงานยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ทั้งสองพร้อมรอยยิ้ม ติณณ์ภพกลับไปนั่งที่ของตนแล้วดันแก้วช็อกโกแลตเย็นให้เหนือฟ้า
“พี่สั่งมาเผื่อ ของโปรดของฟ้าไง”
เหนือฟ้าก้มมองแก้วเครื่องดื่มตรงหน้า ชั่งใจอยู่นานว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจบอกความจริงอีกฝ่าย
“จริงๆผมไม่ชอบช็อกโกแลตครับ”
“???” ชายหนุ่มมีสีหน้างุนงง ตั้งแต่คบกันเขาก็มักจะซื้อช็อกโกแลตให้อีกฝ่ายเสมอเพราะรู้สึกว่ามันง่าย เค้กช็อกโกแลต ช็อคโกแลตเย็น ช็อคโกแลตแท่ง....ใครๆก็ชอบช็อกโกแลต
เหนือฟ้าในตอนนั้นมักจะมีรอยยิ้มเมื่อเห็นของที่เขาซื้อให้เสมอ
บางครั้งเขาก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าแค่ช็อกโกแลตแท่งละไม่กี่บาทมันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ
“เวลากินเยอะๆจะปวดหัว ปวดท้อง มีผื่นเม็ดเล็กๆขึ้นมาเต็มไปหมด” เหนือฟ้าไล้นิ้วไปตามขอบแก้วที่มีวิปครีมอยู่เต็ม “แต่ซักพักมันก็หายไปเอง”
“แล้วฟ้ากินเข้าไปทำไม” ติณณ์ภพถามอย่างไม่เข้าใจ
ถ้าเขารู้....เขาจะไม่มีทางให้เหนือฟ้าแตะต้องช็อกโกแลตแน่นอน
“ก็…” รอยยิ้มเศร้าผุดขึ้นบนริมฝีปากบาง “...มันเป็นของที่พี่ให้ผมนี่ครับ”
ถึงแม้ทุกครั้งที่กินจะรู้สึกอยากอาเจียน ปวดหัวจนแทบระเบิด หรือผื่นจะขึ้นเห่อแค่ไหน แต่เหนือฟ้าในตอนนั้นก็ยังคงกินขนมที่ติณณ์ภพให้จนหมดทุกครั้ง
เพราะความคิดแบบเด็กโง่ๆคนนึงว่าจะถูกอีกฝ่ายทิ้งหากตัวเองเรื่องมาก
"พี่ขอโทษ" ติณณ์ภพมีสีหน้าสลดลง
"ไม่หรอกครับ เรื่องมันผ่านไปแล้ว" เหนือฟ้ายกแก้วช็อกโกแลตเย็นขึ้นจิบ "ถ้าช็อกโกแลตไม่เข้มข้น ผมก็ไม่รู้สึกอะไรมากหรอกครับ"
"ฟ้า...พอแล้ว ไม่ต้องกิน" ร่างสูงรีบห้าม
เหนือฟ้าวางแก้วลงตามคำขอ รู้สึกดีที่เห็นสีหน้ากระวนกระวายของอีกฝ่ายที่มองมาทางตัวเอง อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกผิดบ้างแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
แต่....
เขามาที่นี่เพื่อดึงความสนใจของพี่ติณณ์ไปจากแว่นไม่ใช่เหรอ?
แล้วนี่เขากำลังทำอะไรอยู่?
ตั้งสติสิเหนือฟ้า
"แล้ว...วันนี้พี่ติณณ์อยากไปไหนเหรอครับ?"
"พี่ตามใจฟ้า ฟ้าอยากไปไหน เดี๋ยวพี่พาไป" ชายหนุ่มถามกลับอย่างกระตือรือร้น สร้างความแปลกใจให้กับคนฟังเป็นอย่างมาก
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?ติณณ์ภพที่เขารู้จักเป็นคนมั่นใจในตัวเอง ด้วยความที่เป็นลูกชายคนโตของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชั้นแนวหน้าของประเทศและคุณหญิงเจ้าของร้านอัญมณีหลายร้อยสาขาทั่วเอเชีย ติณณ์ภพเป็นคนที่มักจะมีผู้คนเข้าหาเพื่อหวังผลประโยชน์เสมอ ชายหนุ่มไม่เคยต้องพยายาม แค่กระดิกนิ้วทุกคนก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้ตามคำบัญชา
รวมทั้งเหนือฟ้าด้วยเช่นกัน
ถึงแม้สิ่งที่เขาต้องการจากอีกฝ่ายจะไม่ใช่ชื่อเสียงเงินทองก็ตาม
ชายหนุ่มจึงไม่รู้จะคิดอย่างไรกับผู้ชายที่ดูประหม่าอยู่ตลอดเวลา ตามใจทุกอย่างราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปในอากาศหากตนพูดอะไรผิดตรงหน้า
ลูกเล่นใหม่รึไงกันนะ?"พี่ติณณ์จะไม่ดูอะไรจริงๆเหรอครับ"
สุดท้ายทั้งคู่ก็ลงเอยด้วยการเดินเล่นในห้าง เหนือฟ้าเป็นคนที่ชอบเดินห้างมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้จะไม่ค่อยได้ซื้ออะไรก็ตาม ต่างจากติณณ์ภพซึ่งไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก
"พี่ไม่มีอะไรต้องซื้อนี่" ร่างสูงตอบ สำหรับเขา แค่ได้เดินตามอีกฝ่ายไปเรื่อยๆแบบนี้ก็มีความสุขมากพออยู่แล้ว เหนือฟ้าขมวดคิ้ว แต่ก็ก้าวเท้าเดินต่อไปเงียบๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไร
"ไอ้เหนือ"
เสียงเรียกสองเสียงที่ประสานกันจนคนเดินผ่านไปมาหยุดหันมองดังขึ้นจากด้านหลัง เจ้าของชื่อและคนที่ยืนอยู่ข้างกันหันไปตามต้นเสียง เทสต์กับทีมโบกมือให้เขาแล้วเดินตรงมาหาคนทั้งคู่
"เชี่ยเหนือ ทำอะไรกับผมมาวะเนี่ย" เทสต์ดึงกลุ่มผมนุ่มมาดูใกล้ๆ เหนือฟ้าร้องเบาๆแล้วส่งสายตาค้อนเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
"ดึงขนาดนี้มึงตัดไปบูชาเลยมั้ย"
"ได้เหรอ" แฝดคนพี่ถามด้วยสีหน้าจริงจังจนเหนือฟ้าโบกหัวไปทีนึงอย่างรำคาญ
"ไอ้เหนือ มึงจะไม่แนะนำพวกกูหน่อยเหรอวะ" ทีมพยักเพยิดไปทางติณณ์ภพที่ยืนมองพวกเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก
"พี่ติณณ์ นี่เทสต์กับทีม เพื่อนผม" เหนือฟ้ายอมทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก ชายหนุ่มชี้ไปทางเทสต์ที่ตัวสูงกว่าน้องชายฝาแฝดเล็กน้อย และชี้ไปทางทีมตามลำดับ "ส่วนพวกมึง นี่พี่ติณณ์ พี่ชายที่เคารพรักของไอ้กล้า ไหว้ซะ"
"พี่ไอ้กล้า?" ทั้งสองทวนเสียงสูง
"ใช่ ทำไมวะ? ไม่เหมือนกันขนาดนั้นเลยเหรอ" เหนือฟ้าถามอย่างสงสัย
ทีมทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกเทสต์ห้ามไว้ด้วยสายตา
"เปล่า แค่นึกไม่ถึงว่าไอ้กล้าจะมีพี่กับเขาด้วย"
"อ้าวไอ้นี่ คนไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่นะเว้ยจะได้ไม่มีครอบครัว" เหนือฟ้าว่าขำๆ "ถ้างั้นพวกกูไปละ เจอกันๆ"
"เออ เจอกัน" เทสต์ยิ้มมุมปาก ประสานสายตากับดวงตาคมภายใต้แว่นไร้กรอบของร่างสูง "ไว้เจอกันนะครับ คุณพี่ชาย"
"อะไรของมัน" เหนือฟ้าทำหน้างงเมื่อเพื่อนทั้งสองเดินจากไปแล้ว ชายหนุ่มหันไปหาคนที่ยืนเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่ "พี่ติณณ์ ถ้าเบื่อ จะกลับก่อนก็ได้นะครับ"
"พี่ไม่ได้เบื่อจริงๆ" ร่างสูงยืนกราน ในความเป็นจริงร่างสูงไม่ได้ดูเบื่อ แต่ดูเหมือนกำลังพยายามฝืนเปลือกตาไม่ให้ปิดเสียมากกว่า
"พี่ติณณ์..." เหนือฟ้าเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี "เมื่อคืนพี่นอนกี่โมงครับ?"
ติณณ์ภพไม่ตอบ เขารู้ดีว่าตัวเองโกหกไม่เก่งพอ
ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาคนตรงหน้าจะแสร้งทำเป็นเชื่อทุกข้ออ้างที่เขาสร้างขึ้นมาก็ตาม
"พี่ติณณ์ครับ" เหนือฟ้าเรียกเสียงเข้ม
"ห้า..."
"ห้าทุ่ม?" คนอายุน้อยกว่าถาม ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นแววตาที่ไหววูบของร่างสูง "ตีห้า?!"
"...." ความเงียบของติณณ์ภพยืนยันความคิดของร่างโปร่ง เหนือฟ้าพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้วีนแตกกลางห้าง ดึงชายหนุ่มที่ไม่เข้าใจว่าตนทำอะไรผิดตรงไปยังลานจอดรถ โชคดีที่เหนือฟ้าสังเกตเห็นมาสแตงของอีกฝ่ายตอนที่เข้ามาจอดทำให้เขาเดินไปถูกโดยไม่ต้องถามใคร
"กุญแจครับ"
ร่างโปร่งแบมือ ถ้าเป็นเหนือฟ้าคนเดิม เขาคงไม่กล้าแม้แต่จะขอให้อีกฝ่ายเดินตามเขามาแต่โดยดี
ติณณ์ภพส่งกุญแจรถของตนให้อย่างว่าง่าย เหนือฟ้าเข้าไปนั่งแล้วสตาร์ทรถอย่างคล่องแคล่ว
"ขึ้นมาครับ"
รู้ตัวอีกทีชายหนุ่มก็นั่งอยู่บนรถของตัวเองโดยมีเหนือฟ้าขับออกมาจากลานจอดรถของห้าง
"แล้วรถฟ้าล่ะ"
"เดี๋ยวให้พี่ที่อู่มาเอา" คนขับตอบอย่างไม่ใส่ใจ หลังจากอยู่บนถนนซักพักติณณ์ภพถึงได้ตระหนักว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้ากลับไปยังคอนโดของตน
"ฟ้า..."
“พี่คิดอะไรอยู่ถึงได้ออกมา ถ้าไม่พร้อมก็โทรมาเลื่อนนัดสิครับ แถมยังขับรถออกมาเอง เกิดแหกโค้งตายไปพี่คิดบ้างมั้ยว่าผมจะรู้สึกผิดน่ะ”
เหนือฟ้าใส่เป็นชุด เลี้ยวรถเข้ามาในลานจอดใต้คอนโดอย่างหงุดหงิดแล้วดับเครื่องยนต์ ก่อนเดินลงมาจากรถ
“ขึ้นไปนอนได้แล้วครับ”
“ฟ้า…พี่ขอโทษ” ติณณ์ภพคว้าแขนของร่างโปร่งที่ตอนนี้อารมณ์คุกรุ่นจนแทบระเบิดด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ “อย่าไปได้มั้ย...”
‘ฮึก…ฟ้าขอโทษ...’
‘ฮือ..พี่ติณณ์อย่าไป...ฟ้าผิดเอง ฟ้าขอโทษ...’เหนือฟ้าพยายามไล่ความทรงจำนั้นออกไปจากสมอง
เขาไม่ใช่เด็กโง่คนนั้นอีกแล้ว
อย่าลืมสิว่าวันนี้เขามาหาติณณ์ภพเพื่ออะไร
จะให้แผนมาแตกตอนนี้ไม่ได้!
“ขึ้นห้องกันเถอะครับ” คนอายุน้อยกว่าเดินนำชายหนุ่มไปที่ลิฟต์ ติณณ์ภพที่เดินตามมามีสีหน้าสับสนกับคำพูดของอีกฝ่ายแต่ไม่กล้าถามอะไรด้วยกลัวว่าคนตรงหน้าจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างโปร่งผลักชายหนุ่มชิดผนัง บดริมฝีปากบางเข้ากับริมฝีปากได้รูปที่แห้งผากของคนตรงหน้า ติณณ์
ภพตอบรับสัมผัสของเหนือฟ้าตามสัญชาตญาณ มือใหญ่ข้างหนึ่งประคองใบหน้าเรียวให้ขยับได้องศา อีกข้างดึงรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดร่าง ริมฝีปากได้รูปจูบตอบคนอายุน้อยกว่าอย่างโหยหา เหนือฟ้าเผยอริมฝีปากให้ลิ้นร้อนที่ไล้ชิมเรียวปากสีชมพูอ่อนได้เข้ามาสำรวจความหอมหวานที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ติณณ์ภพถอนริมฝีปากออกแล้วไล่จูบลงมาตามซอกคอขาวเนียน ร่างโปร่งปล่อยให้คนตัวสูงกว่ามัวเมากับสัมผัสของผิวกายหอมกรุ่น มือขาวขยุ้มเส้นผมของอีกฝ่ายด้วยความเสียวซ่านจากลิ้นร้อนที่เลียวนที่หลังใบหู จุดอ่อนไหวที่ชายหนุ่มรู้ดีว่าทำให้เขาเข่าอ่อนได้เสมอ
"อ๊ะ..พี่ติณณ์..."
'พี่ติณณ์...ปล่อยฟ้า...'ติณณ์ภพดันร่างโปร่งออกห่างทันทีราวกับโดนของร้อน
"พี่...พี่ขอโทษ..."
"ขอโทษทำไมครับ" ใบหน้าขาวแดงก่ำ เหนือฟ้าหอบน้อยๆจากการถูกกระตุ้นแต่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า "ผมชอบ.."
"ฟ้า..พี่..."
"มาต่อกันดีกว่านะครับ"
"เดี๋ยวฟ้า.." ร่างโปร่งก้าวเข้ามาประชิดตัวชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เหนือฟ้ากดริมฝีปากลงบนแก้มสากแล้วไล่จุมพิตลงมาตามคอของร่างสูงบ้าง
"ฟ้า..พอก่อน...พี่ไม่ไหวแล้ว..." ชายหนุ่มพยายามควบคุมสติที่มีอยู่น้อยนิดเอ่ยห้าม แต่เหนือฟ้าไม่ฟัง สอดมือเขาไปใต้เสื้อยืดของติณณ์ภพอย่างชำนาญ ลูบไล้หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างเชื่องช้า
"ถ้าไม่ไหว...เราไปที่เตียงกันดีมั้ยครับ"
"ฟะ...ฟ้า..." เสียงทุ้มดังลอดไรฟันบ่งบอกถึงความพยายามในการข่มอารมณ์ของชายหนุ่มในตอนนี้ เหนือฟ้าขบเบาๆที่แอ่งชีพจรของอดีตคนรักอย่างหยอกเย้า เช่นเดียวกับติณณ์ภพ ร่างโปร่งรู้ดีว่าทำอย่างไรจึงจะปลุกอารมณ์ของอีกฝ่ายได้ดีที่สุด
"ฟ้า..หยุด!"ติณณ์ภพกำข้อมือขาวไว้แน่นก่อนจะได้ซุกซนไปมากกว่านี้
"ฟ้าทำอะไรเนี่ย?!"
"ก็ทำอย่างที่เราเคยทำไงครับ" ดวงตาสีน้ำตาลหม่นฉายแววขี้เล่น แต่ติณณ์ภพไม่เล่นด้วย
“ฟ้า...คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ปกติพี่ติณณ์ไม่เห็นจะสนใจคุยเลยนี่ครับ?” เหนือฟ้าขยับเข้าใกล้ร่างสูง “ผมรู้นะ...ว่าพี่ต้องการผม”
“ใช่ พี่ต้องการฟ้า” ชายหนุ่มยอมรับ “แต่พี่ต้องการทั้งตัว ทั้งหัวใจของฟ้า”
คนฟังยิ้มขื่น
สมกับที่เป็นคุณชายติณณ์ภพ
อะไรที่ไม่ได้ครอบครองโดยสมบูรณ์ ชายหนุ่มไม่มีวันพอใจ
“พี่อยากพิสูจน์ให้ฟ้าเห็น ว่าพี่เปลี่ยนไปแล้ว” ติณณ์ภพเอ่ยด้วยเสียงเว้าวอน “พี่อยากให้เราเริ่มต้นกันใหม่ ขอโอกาสให้พี่ได้มั้ย
ฟ้า”
เล่นใหญ่จังนะอาจเป็นเพราะเขาเป็นคนแรกที่กล้าบอกเลิกกับติณณ์ภพ อีกฝ่ายถึงได้มีรอยช้ำในอีโก้ของตัวเองสูงถึงขั้นอ้อนวอนขอโอกาสครั้งที่สอง
โอกาสที่จะทำลายเขาอีกครั้ง
เหนือฟ้ารู้ดีว่าติณณ์ภพเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่เขาไม่คิดจริงๆว่าขนาดคนกันเองอีกฝ่ายยังกัดไม่ปล่อยขนาดนี้
แต่ก็...เข้าทางเขาพอดีล่ะนะ
“ก็ได้ครับ” คนอายุน้อยกว่าตอบในที่สุด “แต่มีข้อแม้....”
ร่างสูงนิ่งรอฟังเงื่อนไขของร่างโปร่งด้วยจิตใจกระสับกระส่าย
“พี่ติณณ์ต้องไปนอนตอนนี้ พักผ่อนให้เต็มที่ แล้วอย่าฝืนทำอะไรแบบนี้อีก”
สีหน้าตึงเครียดของติณณ์ภพผ่อนคลายลงทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
“อื้อ พี่สัญญา”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” เหนือฟ้าเที่ไม่รู้ว่าตนจะยังอยู่ในห้องนี้ต่อทำไมดินไปทางประตูห้องโดยไม่รอคำตอบของชายหนุ่ม
“เดี๋ยวฟ้า"
เจ้าของชื่อหยุดเดิน แต่ยังคงไม่หันกลับมา
“พี่ไปหาฟ้าที่คณะได้มั้ย"
คำถามพื้นๆแต่กลับมีความหมายหยั่งลึกลงไปมากกว่านั้น
ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่เคยถูกเปิดเผย สาเหตุหนึ่งเป็นเพราะทั้งคู่เห็นพ้องต้องกัน ว่าไม่อยากให้กวินภพรู้สึกลำบากใจ
อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่ร่างสูงอ้างกับเขาเพื่อให้หุบปากเงียบไว้
ครั้งนี้...ไอ้กล้าจะเป็นยังไงพี่ติณณ์ก็ไม่สนงั้นเหรอ?“ไม่ได้ครับ”
ถ้าพี่ไม่สน...ผมจะปกป้องมันเองก็ได้เหนือฟ้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างเขาแม้เพียงเสี้ยววินาที
‘พี่กล้า! อย่าเล่นสิครับ’
‘แว่นอ่า....’
‘ถ้ายังซนอยู่แบบนี้ไม่ต้องกินแล้วนะครับ’
เสียงที่ดังแว่วออกมาจากห้องของเพื่อนรักเรียกให้ฝีเท้าของเหนือฟ้าหยุดชะงักอีกครั้ง ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องของกวินภพที่มีเสียงหัวเราะดังลอดออกมาเป็นระยะ
รีบๆจีบน้องให้ติดซะทีนะไอ้กล้า
เพราะกูไม่รู้ว่าใจกูจะรับแรงกระแทกได้อีกกี่ครั้ง------(ครึ่งแรก)------
ฮืออออออ ขอโทษที่เป็นติณณ์เหนืออีกแล้ว แฟนคลับแว่นน้อยกับอ้อยศรีอย่าเพิ่งเสียใจเน้อ เดี๋ยวจะกระดึ๊บๆเข็นออกมาให้
ใครว่าพี่กล้าป๊อด ของจริงมันต้องเฮียติณณ์ค่ะ55555
ตอบคห.บนๆ เราก็อยากแต่งเหนือติณณ์แยกนะ แต่คือเนื้อเรื่องมันทับซ้อนกันมาก เลยกลัวเกิดการรีเพลย์5555
เห็นมีแต่คนไม่ห่วงคู่น้องแทนกับพี่อุ่น
ห่วงนางหน่อยก็ดีนะ
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 415160 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก