ตอน : หมาเมิน
บู้น้อย(พระเอกของเรื่อง)เล่า :ชิบหาย!!!!!!! ไอ้ฝันเมื่อครู่นี้ แมร่งสยองโครต ๆ !!!!!!
ผมหรี่ตามอง สมองยังคงมึนนิด ๆ ของเค้าแรงจริง ๆ พับผ่า!!!! ผมก้มลงสำรวจตัวเอง.....อะ.....อ้าวววว นี่กูยังไม่ถูกไอ้บุ๊กบิ๊กสำเร็จโทษหรอกหรือ......เสื้อแสง....ผ้าผ่อนยังอยู่ติดกายครบ...ทุกชิ้น
ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ......
ฝันอะไรมันจะสมจริงสมจังขนาดนั้น.....นี่ผมลืมไปเลยสินะ ว่าตอนนี้ไอ้บุ๊กบิ๊กมันกลายเป็นตุ๊ด คิกคิกคิก ตุ๊ดไร้น้ำยา.....แล้วมันจะเอาปัญญาที่ไหนมาลงโทษโผ๊มมมมม.....อย่างดีก็บ่นเหมือนคุณแม่ลูกสาม....ซึ่งผมจะแกล้งทำหน้าสลดให้เครดิตมันนิดนึงก็ได้เอ้า....เออล่ะเหวย....
ผมน่ะเลวกว่ามันแล้วนะ....ฮิฮิ...บู้เอ๊ย มึงชนะน้องยักษ์ได้แล้วนะเฟร้ย ดีใจกะตัวเองหน่อยเด่....หึหึหึ
ผมแหวกเสื้อดูหน้าอกของตัวเอง(เพื่อความแน่ใจ).....อกสามศอกของผมปราศจากคมเขี้ยวของไอ้หมาบิ๊ก.....ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน คราวหน้านะ....คราวหน้าจะไม่พลาดให้ถูกจับได้อีก....ไอ้หมาตำรวจมันดมกลิ่นดีชะมัด พับผ่า!!!!
แกร๊ก....
เสียงลูกบิดประตูที่ดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก.....อะไรเล่าฟะ!!!! ก็คนมันตกใจนิ.....ยอมรับกันแบบแมนๆ เลยว่าไม่ได้ตกใจจริง ๆ หรอก.....
ให้เครดิตไอ้บุ๊กบิ๊กมันน่ะ
ไอ้หมาบิ๊กเดินทำหน้าโหดเข้ามา......แง๊......มันกำลังเข้ามา แล้วผมก็กำลังไร้ทางสู้......ชักกลัวขึ้นมานิด ๆ แล้วเว๊ยเฮ้ยยยยย
อย่านะเว้ย ถ้าทำแบบในฝันล่ะก็.....กูจะแอบกัดหูมึงตอนหลับจริง ๆ ด้วย....จะเอาเข็มหมุดปักเข้าไปในเปลือกตา เอาให้ทำหน้าโหดไม่ได้อีกเลย ไปตลอดชีวิต!!!!!
“พี่.......พร้อมที่จะ
คุยกันแล้วใช่มั้ย”
คุย.....คุยเชรี่ยอะไรเรอะ!!!!......ไม่คุ๊ยยยยย.
...
.........
...
.
บิ๊ก(สถานะไม่แน่นอน)เล่า :ไอ้หมาตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ผมเดาว่ามันนอนคว่ำ เพราะก้นโด่ง ๆของมันกำลังชี้หน้าผม
เตะ หรือ ถีบให้ตกเตียงดีนะ......แบบไหนมันจะเจ็บกว่ากัน เอาแบบให้สำนึกถึงแก่น.....ถึงกึ๋น
“เค้านับหนึ่งถึงห้า....ถ้าพี่ไม่โผล่หัวออกมานะ....พี่ได้เจ็บแน่ ๆ”
นิ่ง.....ไอ้ก้อนกลม ๆ นั่นยังคงนิ่ง.....
“หนึ่ง.....”
“สอง”
“ห้า!!!!”
ได้ผล...ไอ้ผี(ไม่ได้เรียกมันแบบนี้นานแล้ว) โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม สีหน้านั้นเดือดจัด
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก.....มึงนับเลขข้าม!!!! ฟรายเอ๊ยยยย” ดูท่าไอ้เชี่ยหมาจะสะใจเว่อร์(ถึงมันจะแกล้งทำหน้าโกรธก็เหอะ) ที่หาช่องจับผิดผมได้ มึงสิควายหมาน้อย.....ถ้ากูไม่นับแบบนี้แล้วมึงจะเจ๋อออกมามั้ยหมา !!!!
สติปัญญาติดลบ.....การเจริญเติบโตหยุดชะงัก.....ที่เพิ่มขึ้นทุกวัน....ทุกวันไม่ใช่ความบ้า....แต่เป็นความเหี้ย.....เหี๊ยเหี้ย!!!
“ถ้าพี่ยังทำตัวแบบนี้ เค้าจะไม่สนใจพี่แล้วนะ ถ้ายังทำตัวเหลวแหลกเหมือนเด็กข้างถนน ไม่รู้ดีรู้ชั่วแบบนี้ เห็นทีเค้าก็คงเลี้ยงพี่ไว้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน.....เข้าใจสำนวนนี้มั้ยหมา......ตัดหางปล่อยวัดน่ะ เค้าจะไม่ลงโทษหมาแล้ว แต่เราสองคนขาดกัน....ฉับ ๆ เลยนะหมานะ”
หมานิ่ง.....ผมคิดว่ามันจะเถียง แต่ก็ผิดคาดที่มันนิ่ง….เออเฮอะดูสิครับ....ทำหน้าเป็นเด็กเอ๋อเลย
“บิ๊ก......”
เป็นเด็กดีแล้วสินะ สำนึกแล้วสินะ......เพราะคราวนี้จะไม่มีปิศาจบุ๊กบิ๊กอีกแล้วนะ......ผมทำร้ายมัน.....ลงโทษมัน จนไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับมันได้อีกแล้ว.....เลี้ยงพี่ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้....ผมมีพี่ชาย.....หรือลูกชาย....หรือมันคืนส่วนหนึ่งของผมที่ดันงอกออกมาเป็นแฝด.....ผมไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร รู้แต่ว่าภาระโครต ๆ
“ครึครึครึ.....พรืดดดดด.....ครึครึครึ....อุ๊บ.....ครึครึ”
ไอ้หม๊า.....มึงขำเหี้ยอาร๊าย นี่ไม่ได้สำนึกขึ้นมาเลยซักนิดใช่แม๊ะ!!!
“ตุ๊ดว่ะ.....นักเลงเซ็งเลยนิ”
“มึงสิตุ๊ด.....ตอนพวกมึงเมาเนื้อกันน่ะ มึงกับน้องจูบกัน......ถ้ากูไม่เข้าไปลากออกมา พวกมึงสามคนคงได้เสียกัน....ยังจะไม่สำนึกอีก”
“หึงสินะ ที่น้องเปาเด็กของนายน่ะกลายเป็นเด็กของพี่แล้ว.....จะบอกให้ก็ได้ ว่าพี่น่ะ.....ชักจะชอบน้องมันขึ้นมาแล้วดิ มันน่ารักดี แล้วมันก็ว่านอนสอนง่าย ไม่เหมือนนาย.....นายมันเป็นน้องที่ม่ายด้ายเรื่อง......โห่....ป๊อด....ไอ้ป๊อด คิกคิกคิก ป๊อดแล้วยังทำแอ๊ค เค้าไม่กลัวตัวเองแล้ว....บู้บู้”
เห็นมั้ยคุณคนอ่านที่เคารพ พอดีด้วย พอใช้ไม้อ่อนก็เงี๊ยะ.....สงสัยเชรี่ยหมามันจะซาดิสม์ มาโซคิสม์ วิปริต.....
“ไอ้เชี่ยบู้นี่.....มึงนี่มัน”
“บุ๊กบิ๊กถูกนมยักษ์จุ๊บ ๆ ก็เลยสาวแตกสินะ....โถ ๆ ๆ ๆ พ่อเกย์ล่ำ กลายเป็นสาวไปซะแร๊ะ”
ฮึ่มมมมมมม ไอ้หมา
แล้วมันก็หน้าซีดดดดดด
จริง ๆ นะ ทำไมน่ะรึ
ก็ตอนนี้ผมน่ะ กระโจนขึ้นไปคร่อมทับบนตัวมันเรียบร้อยตามสัญชาติญาณแล้วน่ะสิ....
“ง่ะ......ไม่นะเหมือนในฝันเลย...เดจาวูว่ะจ๊อด”
ผมกดตัวบนลงกับที่นอน.....กดลงไปแน่น ๆ ไม่ให้หมามันดิ้นได้ แล้วก็จ้องมองมันอย่างใช้ความคิด....หมาที่หลับตาปี๋ในคราวแรก.....ค่อยหรี่ตาขึ้นมองอย่างระวัง
ฮั่นแน่......คิดลามกกันอยู่ละสิ คุณคนอ่านที่เคารพ.....คิดว่าผมกำลังจะปล้ำไอ้ผีต่างดาวนี่ช่ายมั้ย.....ไม่หรอก.....บุ๊กบิ๊กของคุณหนู ๆ ไม่สิ้นคิดขนาดนั้น ต่อให้มันไม่ทำผมทรงนี้แล้วน่ารักเหมือนเมื่อก่อนก็เหอะ....ผมคนนี้ก็จะไม่ทำอะไรมันหรอก.....อย่างน้อยก็ตอนนี้
“พี่เคยพูด.....ว่าถ้าเค้าทำร้ายพี่ พี่จะหนีไปจากเค้า...ถูกมั้ย”
หมาพยักหน้า....ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดังเอื๊อกแว่วออกมา
หึหึหึหึหึหึหึ
“ถ้างั้น......หมาลองอยู่โดยไม่มีเค้าบ้างดีมั้ย.....ถ้าคิดว่าตัวเองโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว ลองใช้ชีวิตโดยไม่มีเค้าดู ทำเหมือนเค้าเป็นอากาศธาตุซะ เพราะเค้าก็จะทำแบบนั้นกับหมาเหมือนกัน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่หมาไปพึ่งน้องเป็ด...น้องพลอย ไอ้สิว...หรือว่าเพื่อนไอ้สิว เค้าจะถือว่าหมาแพ้ ถึงวันนั้น.....เค้าจะลงโทษหมาให้สาสมกับที่หมาเล่นกัญชากับทำตัวเกเร...เอาให้หมาขยาดไปจนวันตายเลยทีเดียวแหละ”
นี่ผมโหดไปมั้ย ผมใจร้ายไปหรือเปล่า.....แล้วน้ำเสียงของผมเมื่อครู่นี้มันฟังดูเย็นชาจนน่ากลัวมากขนาดนั้นเชียวหรือ?
เพราะตอนนี้ไอ้หมากำลังหน้าซีด....สีหน้าของมันดูแย่กว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น....ผมกล้าเอาหัวเป็นประกันเลย................................................................................
อีกด้านหนึ่ง....ทำไมนะ.....ทั้ง ๆที่บอกพี่แล้วแท้ ๆ ว่าให้แบ่งความเจ็บครึ่งหนึ่งให้กับผม....
ทำไมผมถึงรู้สึกถึงแต่ความอ่อนโยนจากพี่ล่ะ....
นี่พี่.....ไม่เชื่อใจผมเหรอ......ไม่เชื่อว่าผมจะช่วยพี่ได้จริง ๆ เหรอ
ชายหนุ่มบิดกายอย่างขี้เกียจระคนปวดเมื่อย ปากหาวกว้างด้วยความง่วงงุนอย่างลืมตัว ปิงสลัดผ้าห่มที่คลุมร่างกายออก ก่อนจะรู้สึกผงะด้วยความตกใจ.....
อื้มมมม.....กับน้อง.......
นี่กูทำอะไรกับน้อง ไม่ได้ตกใจที่ตัวเองโป๊.....แล้วก็ไม่ได้ความจำเสื่อมว่าเมื่อคืนนี้ได้ทำอะไรลงไปบ้าง แล้วก็อีกนั่นแหละ ไม่ได้ตกใจร่างเล็กที่นอนจ้องเขาตาแป๋วไม่กระพริบ...
หากแต่ไม่อยากจะเชื่อ....ว่าตัวเองได้มีอะไรกับน้อง แม้ว่าที่ผ่านมาอยากจะมีใจจะขาด แต่กลับได้มานอนกอดกัน มีอะไรกัน เอาอีตอนที่ตัวเองกำลังรู้สึก......แย่
ตกใจคราบเลือดบนผ้าปูที่นอนนั่นด้วย แหงล่ะ ก็ครั้งแรกของน้องนี่ เจ้าเด็กนี่น่ะ เห็นอ่อนแอแบบนี้ แต่ก็เป็นคนอดทนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร นาน ๆ ทีหรอกถึงจะทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ก็อย่างคราวที่แอมป์เพิ่งกลับมาหาเค้า แรก ๆ ก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามอธิบายเท่าไร เด็กคนนี้ก็ยังดื้อดึงไปเสียหมด.....เมื่อคืนนี้น้องคงจะเจ็บมาก แต่ก็กัดฝัน ฝืนยิ้ม แล้วก็กอดตอบ สองขาเล็กตวัดรัดรอบสะโพกของชายหนุ่มไว้เสียแน่น.....สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ครั้นพอนึกถึงแอมป์ ชายหนุ่มก็รู้สึกหมองเศร้าอีกครั้ง.......ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้น หญิงสาว(ในชุดเจ้าสาว)ยิ้มให้ปิงอย่างเกรงใจ(แล้วก็ดูน่ารัก) พร้อมกับบอกว่าคอแห้ง ลงไปซื้อน้ำให้หน่อย ใครกันเล่าจะคิดว่าหลังจากนั้นไม่กี่นาที เสียงปืนก็ดังขึ้น.....แล้วทุกอย่างก็ปิดฉากลง
วิวาห์สีเลือด......
ชายหนุ่มแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด และไม่เข้าใจ......แต่ทุกอย่างกลับไม่ออกมา ไม่มีแม้แต่เสียงและน้ำตา นี่สินะที่เขาเรียกว่า.....จุกอก....จุกจนร้องไม่ออก
ชายหนุ่มต้องขับรถพาร่างนั้นส่งโรงพยาบาล ทั้ง ๆ ที่เห็นอยู่ว่าลูกปืนได้พุ่งเข้าเจาะขมับจนกะโหลกเปิด ผู้หญิงคนนั้นหมดลมไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งโชยออกจากร่างที่แน่นิ่ง ซากศพที่ปราศจากชีวิต.....รถที่ติดเป็นสาย ความกดดันเริ่มถาโถม....ปิงแทบเป็นบ้า ไม่รู้ว่าตัวเองมีแรงขับรถพาร่างนั้นส่งเข้าห้องดับจิตได้อย่างไร
รูที่ขมับของหญิงสาว.....ไม่ต่างอะไรกับบาดแผลในใจของชายหนุ่ม
“กอดผมหน่อย” เสียงเล็ก ๆ เหมือนลูกแมวกำลังออดอ้อน ปิงคว้าตัวน้องมากอดไว้.....วงแขนแกร่งกระชับร่างกายบอบบางให้แนบชิดขึ้น เมื่อเจ้าลูกแมวทำตัวสั่นสะท้าน ร่องรอยแดงจ้ำชวนวาบหวามปรากฏให้เห็นอยู่ตามผิวกายขาวเนียน บ่งบอกให้รู้ว่าเมื่อคืนนี้ กรำศึกมาหนักขนาดไหน.....
“เจ็บมั้ย....พี่ขอโทษนะ.....ตั้งใจจะทำให้เบามือแท้ ๆ แต่เราก็ยังเจ็บตัวจนได้” น้ำเสียงห่วงใย ทำให้น้องชายรู้สึกอบอุ่นยิ่งกว่าอ้อมกอดที่กำลังได้รับอยู่นี่เสียอีก เปาซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้าง หัวกลมเล็กถูไปมาอย่างออดอ้อน ปิงหัวเราะ.....ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้หัวเราะมานานนม จนไม่สามารถควบคุมโทนเสียงได้ เลยฟังดูแปร่ง ๆ อย่างบอกไม่ถูก.....ฟังดูเป็นเสียงหัวเราะที่ขมขื่นชอบกล
“พี่ปิงจะทำเท่าไหร่ก็ได้.....ผมทนได้....พี่จะได้ลืมเรื่องพี่แอมป์ซะ....อย่างน้อยก็ตอนที่กอดผม”
“พี่รักเรานะ”
“ผมรู้น่า”
“พี่พูดจริง ๆ....แต่พี่......ยังทำใจไม่ได้”
“มันต้องดีขึ้นสิครับ.....พี่ยังมีผมอยู่ทั้งคนนะ......ผมอยู่ตรงนี้.....อยู่กับพี่ ผมไม่มีวันทิ้งพี่ไปไหน......ไม่มีวันจากพี่ไป”
“ไม่จริงหรอก......คำว่าตลอดไปน่ะมันไม่มี......ไม่ช้าก็เร็ว เราก็ต้องจากกัน”
“แต่อย่างน้อยผมก็ยังจะอยู่กับพี่ตรงนี้” มือเล็กชี้ที่หัวของปิง.....หัวที่บรรจุสมอง....สมองที่บรรจุความทรงจำอันมหาศาลคล้ายฮาร์ดิสก์.....แต่เป็นฮาร์ดิสก์ที่ไม่มีวันเต็ม
“แล้วก็ตรงนี้”
มือของน้องชายเลื่อนลงมา......แล้วหยุดอยู่ตรงตำแหน่งที่ก้อนเนื้อแห่งชีวิตกำลังเต้นถี่รัวอยู่ข้างใน
ตำแหน่งของหัวใจ....
.................................................................................
ตอนนี้เลี่ยนนะ สรุปว่าพี่บู้ก็ไม่ได้โดนน้องบิ๊กลงโทษแบบนั้น.....ผิดหวังกันอ่ะดิ....พักบ้างอะไรบ้างนะหมาน้อย เพราะที่ผ่านมาโดนเล่นซะอ่วม.....เดี๋ยวมันจะเฉามือตายไปซะก่อน
ส่วนตอนคั่นที่ผ่านมา.....คนอ่านยังสับสน....คิดว่าเป็น
บิ๊กบู้.....
เบียร์บู้.....หรือแม้แต่คิดว่า
น้องเบียร์ฝัน.....ดูดู๊....อะไรจะเป็นที่รักของคนอ่านขนาดนั้นฮึ....ไอ้น้องเบียร์ คิดไม่ถึงล่ะสิ ว่าไอ้เด็กน้อยนี่มันจะเลวได้ แถมเลวชั่วมากกว่าอิบิ๊กอีก.....ความโหดร้ายรุนแรงนี่ได้รับถ่ายทอดมาจากพี่คนกลาง.......ส่วนความโรคจิต วิปริตเล็ก ๆ นี่ คงไม่ต้องบอกนะ ว่าอิน้องเล็กมันได้รับมาจากใคร หนักใจแทนพ่อหมีเนอะ มีลูกชายสามคน ไม่ปกติซักคน....แต่จะว่าไป คุณพ่อหมีนี่ก็....ยังห่างไกลจากคำว่าปกติอยู่มากโขเลยทีเดียวเชียว ครึครึ.....เพราะอะไรว๊า....อ่อ เพราะอิคนแต่งมันไม่ปกตินี่เองแหละ....เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ
.................................................................
ขอตอบเม้นท์งวดนี้ในวันจันทร์นะคะ....เพราะตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด แอร์การ์ดจะอืดกว่าปกติ....ไม่สะดวกจริง ๆ เพราะงั้นเม้นท์กันนะยะ
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 392909 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก