ตอน : Dog Day วันหมาแห่งชาติ“กลับมาแล้วววววล่ะเน้ออออออออ~ เย้ยยยยย บ่ะ......บุ๊กบิ๊ก......นาย...”
“ไอ้เชี่ยบู้”
.
...
......
...
.
บิ๊กเล่า ;เสียงทุบประตูห้องโครมครามนั้น ทำให้ผมดีใจจนหูตั้งหางกระดิก(อ้าว....ก็พี่ชายผมเป็นหมานิ ผมก็น้องของหมายังไงเล่า....หึหึ) หมายมั่นในใจ ว่าวันนี้จะขย้ำหมา.....เหตุผลนั้นเตรียมไว้แล้วร้อยแปด ผมคงเลือกมาซักข้อ.....แต่คงไม่พร่ำพรรณนาให้เสียเวลา
กินแมร่งเลยดีกว่า เน๊อะ.....คุณคนอ่านเน๊อะ!!!!!
หมาน้อยของผม ถ้าจับมาแล่เนื้อบาง ๆ แล้วกินเป็นซูชิเนื้อดิบ ก็คงจะอร่อยดีพิลึก......อยากงับแก้มยุ่น ๆนั่นจัง อยากดึงแก้มหมาให้ย้วย.....อยากหลั่งในตัวหมา อยากสอดใส่ไอ้จ้อนร้อน ๆ เข้าไปในโพรงปากของหมาน้อย.....แขนกลมเล็กเหมือนที่คลึงแป้ง แต่ทว่านุ่มนิ่ม น่าบีบขยำให้เขียวเป็นจ้ำ
พูดแล้วหมั่นเขี้ยวเสียจริง....หึ
หรือผมจะมัดมัน...ตรึงเอาไว้......แล้วทรมานให้มันเสียวเล่นด้วยชิวหาของกระผม เสียงครางของพี่นั้นน่าฟังพิลึก.....ปนสยองนิด ๆ
หึหึหึหึ
แอ๊ดดด
แง้มประตูออกด้วยความตื่นเต้น แต่ทว่าคนที่เห็นนั้นไม่ใช่หมาน้อย........
“เอ่อ......”
มัน....ยังไงกันล่ะนั่น
ไอ้หมอนี่.....
“ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยเพ่”
หึ่ยยยยยย.....ขัดใจ อารมณ์ค้าง.....หมาหายไปไหน.....หายไปไหน
.
....
.........
....
.
บรรยาย ;“จะทำจริง ๆ เหรอพี่บู้”
สองหนุ่มตัวเล๊กกกกกเล็ก......กำลังยืนอยู่หน้าร้านถักผมเดรดล๊อคร้านหนึ่ง ในบรรดาร้านถักผมซึ่งละลานตาทั่วทั้งถนนข้าวสาร เปานั้นมีสีหน้าลังเลอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่อีกคนหนึ่งดูตื่นเต้น ตาเป็นประกายวิบวับ
ดึกแล้ว ทำไมเด็กพวกนี้ยังไม่หลับไม่นอนฮึ!!! ผู้คนที่เดินผ่านไปมากันขวักไขว่ต่างก็คิดกันไปในทำนองนั้น ยิ่งไอ้ท่าทางตื่นเต้น ดี๊ด๊าแบบเด็กประถมของเจ้าพ่อ...นักเลงโต....หรือหนุ่มมาดนุ่ม อะไรก็ตามแต่ที่เจ้าตัวใช้นิยามตัวเอง.....ใครเห็นก็อดนึกไม่ได้ว่า
เป็นลูกเป็นหลานล่ะจะโบกให้หัวทิ่ม!!!!!!
“พี่จะเท่ห์แล้วเปา.....พี่จะเท่ห์แล้ว ต่อไปนี้เด็กในสังกัดของท่านบู้ผู้ยิ่งใหญ่จะตกอยู่ใต้อาณัติของแกนนำที่ดูน่าเกรงขาม และน่าเคารพบูชา พี่จะเปลี่ยนศาสนามานับถือเทพจาห์แบบพวกราสต้า แล้วพี่ก็จะได้ดองเค็ม ไม่ต้องอาบน้ำสระผม มาทำด้วยกันเถอะนะ มือซ้ายของพี่.....มาอุทิศจิตวิญญาณแด่พี่น้องผู้หิวโหยกันเต๊อะ” มันอุทิศตรงไหนล่ะนั่น พ่อจั๊กกะบู้!!!! แน่นอนว่าทุกสิ่งที่พูดมา ล้วน ๆ เลยคือจำมาจากอินเตอร์เน็ต หาได้เข้าใจอะไรลึกซึ้งไม่!!!!
“อ่า.....ผมขอผ่านได้มั้ย”
“ไม่ได้ นายต้องทำด้วย เพราะพี่ไม่มีตังค์มาเยอะนะ เห็นโปรโมชั่นมั้ย คนที่สองจ่ายครึ่งราคา ถ้ามาด้วยกันน่ะนะ....”
“ขะ.....ขืนผมทำทรงนี้กลับไป พี่ปิงคงจะไม่พูดกับผม.....แล้วก็พ่อกับแม่คงจะเนรเทศผมออกจากครอบครัว เราไปทำสีผมก็ได้นี่....กัดให้ทองทั้งหัว หรือสีเขียวก็ได้....สีเทาควันบุหรี่ก็เท่ห์ดี.....อุก”
กำปั้นเล็ก ๆ พุ่งปะทะเข้าให้ที่หน้าท้องแบนราบของรุ่นน้อง.....เปาจุก.....จุกจนนึกโกรธอยู่หน่อย ๆ ถ้าหากไม่ใช่คนที่ไม่น่าถือสาอย่างนายบู้ มีหวังเปาคนนี้คงได้กระโดดเตะก้านคอคลับ
แม้แต่น้องเปาผู้น่ารัก.....ไอ้หมอนี่ก็ไม่เว้น ไม่พอใจใครพ่อชกท้องด่ะ......
“งั้นพี่เปลี่ยนใจแล้ว ถ้ารู้ว่านายป๊อดแบบนี้”
ฟู่.....โล่งอกเปาแอบหันไปถอนหายใจ แต่แล้วข้อมือเล็ก ๆ นั่นก็ถูกคว้าหมั่บ แล้วลากจูงไปอีกครั้ง....
“ป๊อดนัก งั้นเราไปสักกันดีกว่า พี่จะสักหน้าเสือโคร่งกลางแผ่นหลังเลย.....เอ.....หรือจะสักมังกรที่ต้นแขนดีนะนี่.....”
อ่ะเจ้ยยยยยย!!!!“เอ่อ....พี่บู้ครับ”
“หืม”
“เราไปถักเดรดล๊อคกันดีฟ่าเนอะ.....เนอะพี่บู้เนอะ”
รอยยิ้มแบบปิรันย่า ชนิดที่เห็นแผงฟันวาบวับกับฟันเขี้ยวแหลม ๆ ปรากฏบนใบหน้าเจ้าเล่ห์ทันทีที่เปาพูดจบ
..............................................................
บรรยาย ;ทำไมกูถึงยอมให้มันมานั่งกระดิกตีนอยู่ในห้อง
ทามม๊ายยยยยยย
กฤษณะ แฝดผู้น้องกำลังคลุ้มคลั่งกับหลายสิ่งที่ประเดประดังเข้ามาในชีวิตอันแสนจะเพอร์เฟคและมีแบบแผน โดยทุกอย่างนั้น ดำเนินไปตามกฎกติกามาตลอดสิบเก้าปีเต็ม ตั้งแต่เช้ายันค่ำ.....หรือนี่จะเป็นพวงมาจากการทารุณกรรมสัตว์สงวน? กรรมติดจรวดดีแท้.....
“เพ่จะจ้องกล้ามนมของผมอีกนานแม๊ะ อยากกินผมล่ะเซ่”
อ้วกกกกกกกก 
บุ๊กบิ๊กแทบอยากจะอ้วก
ไอ้กล้ามบึ้บบั่บเกินขนาดเหมือนหน้าอกสาวมหาลัยอ่ะนะ ขอผ่านก๊าบบบ ขอเป็นน้องเปา....อกแฟ่บ ๆ น่ารัก ๆ ไม่ก็ขนาดพอเหมาะแบบน้องเป็ด…..
แต่อะไรล่ะ....มันจะมาสู้ร่างเปลือย ๆ ของหมาได้ ชักจะโกรธจริง ๆ แล้วนะนี่ หมาเถลไถล....เคาะชามข้าวเรียกก็แล้ว....หมาก็ยังไม่ยอมกลับมา......
“ผมน่ะมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับพี่ชายให้ได้.....อ้อ ผมชื่อกันต์นะ กันต์อเนก ไม่ใช่คู่ขาไอ้กี๋หรอกน่ะ เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งเพ” กันต์อเนกที่นั่งมองอยู่นานเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นทำลายความเงียบ ชายหนุ่มหน้าโหด สบตาเข้ากับพ่อคนคมขำ เจ้าบุ๊กบิ๊กกับผมทรงสกินเฮดฝีมือบิ๊กแดดดี้ของขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบประโยค
“กูไม่สนว่ามึงกับไอ้สิวจะเป็นอะไรกัน แล้วกูก็ไม่ได้อยากจะรู้ชื่อของมึง เรื่องไม่สำคัญพรรค์นั้นน่ะมันจะผ่านเข้าหูซ้ายและทะลุหูขวา....ฟิ้วว!!! กูแค่อยากรู้ว่าธุระของมึงคืออะไร”
ปากแบบนี้ กันต์อเนกอยากจะต่อยให้ฟันล่วง พ่อตัวดำเก๊กหน้ากวนบาทาคู่สนทนาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ผมชอบไอ้......ไม่สิ.....ผมชอบพี่บู้ เรื่องก็มีอยู่เท่านี้ ผมก็แค่จะมาขออนุญาตน้องชาย.....เพื่อที่ต่อจากนี้ ผมจะได้ลงมือจีบพี่เค้าอย่างเป็นทางการ แค่นี้แหละครับ”
ห่าเอ๊ย..... บุ๊กบิ๊กกัดฟันกรอด หมอนี่หน้าด้านมาขอไอ้หมาน้อยกันซึ่ง ๆ หน้า หมาน้อยที่เป็นทั้งพี่ชาย และของใช้ส่วนตัวเชียวนะ แล้วบุ๊กบิ๊กก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับความเป็นส่วนตัวซะด้วยสิ หนุ่มหน้าคมกำลังกระอักกระอ่วน หากแสดงออกมากเกินไป อีกฝ่ายคงได้รู้แน่ ๆ ว่าระหว่างตนกับพี่ชาย ลึกซึ้งกันถึงไหนต่อไหนแล้ว
ขณะที่อีกคนก็ได้แต่อึดอัดอยู่ในอกล่ำ ๆ......ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนร้องขอ กันต์อเนกไม่อาจทนเห็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กปล่อยตัวซังกระตายไปวัน ๆ และหวาดผวาทุกครั้งที่เค้าเฉียดเข้าไปประชิดใกล้
ราเชนทร์เป็นคนขอร้องมา.......เจ้าหน้าอึนนั้นสะอึกสะอื้น ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตานั้นซบกับแผงอกของชายหนุ่ม หยาดน้ำที่หลั่งออกมานั้นเปียกชื้นเป็นดวงโต....กันต์อเนกรู้สึกใจอ่อน.....ไม่เคยคิดว่าน้ำตา จะทำให้หัวใจที่เคยแข็งแกร่งดวงนี้กร่อนลงได้
สิ่งที่อีกฝ่ายร้องขอนั้นไม่มีอะไรยากเกินไปเลย ก็แค่ทำให้พี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันอีกครั้ง.....เจ้าสิวบอกกับเค้ามาเช่นนี้......
พี่บิ๊กต้องไม่พอใจแน่ ๆ ที่พี่ชายของเค้ามีผู้ชายมาจีบ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างคุณกันต์ ถึงพี่บิ๊กเค้าจะดูไม่ค่อยแคร์พี่บู้เท่าไหร่ก็เถอะ....ทว่านั่นเป็นเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิดมาโดยตลอด การที่นายราเชนทร์ได้รับรู้ข้อมูลผิด ๆ จากสองสาวเพี้ยนตัวแม่ กับสิ่งที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าแค่เพียงฉาบฉวย แท้ที่จริงนั้น คนที่ดูจะเป็นฝ่ายหึงหวง กลับเป็นนายบิ๊กเสียมากกว่า แม้จะไม่ออกนอกหน้า แต่ก็แสดงออกมาอย่างรุนแรงกับผู้เป็นพี่ชาย
จริงๆแล้ว คนที่คิดเกินเลยฝ่ายเดียวนั้นคือนายบิ๊กต่างหาก พ่อคนตัวดำเจ้าอารมณ์.....และดูจะเป็นอารมณ์หึงหวงที่รุนแรงเอาการเสียด้วยสินั่น ผิดกับบู้ที่หวงน้อง แล้วก็รักน้องอย่างบริสุทธิ์ใจแบบพี่ชาย(ที่ไม่)ธรรมดาคนหนึ่ง ตามประสาเด็กติดน้องก็เท่านั้นเอง.....
แต่กระนั้นทุกอย่างก็ดูจะไม่สามารถคาดเดาได้ง่ายดายนัก
เพียงเผลอคิดถึงไอ้กี๋หน้าสิว แค่ชั่ววูบเดียวเท่านั้น ของดำก็เข้ามาใกล้เจ้านมยักษ์ในระยะประชิด กันต์อเนกเงยหน้ามองใบหน้าที่ดูชั่วร้ายกว่า ส่วนสูงร้อยแปดสิบกว่าทำให้อีกฝ่ายดูสูงตะหง่านราวเสาไฟฟ้า เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นยืนกำหมัดแน่น
อีกฝ่ายเองก็เตรียมใจไว้แล้วเช่นกัน ว่าจะต้องโดนอะไร กันต์อเนกตั้งท่ารับหมัดที่คงจะหนักใช่ย่อย กำลังพุ่งตรงมา หมายจะกระทบใบหน้า
.
.....
...
.....
.
“กลับมาแล้วล่ะเน้ออออออออออออออ”
.........................................................................
“เฮ้ยยยยย เท่ห์ว่าจ๊อด.....ไอ้แบบนี้เค้าเรียกคอนโรลใช่มั้ย เหมือนพรีเดเตอร์ชะมัดเลย ถ้ารู้ว่าทำแล้วเท่ห์สุโคร่ยแบบนี้ พี่ทำไปนานแล้วน้องเอ๊ยยยย”
มือเล็ก ๆ ตบป้าบเข้ากลางหลังหนุ่มรุ่นน้อง หน้าอ่อน ๆ แบบเด็กวัยละอ่อนของเปาช่างดูไม่เข้ากับทรงเดรดล๊อคเอาซะเลย แถมตอนถักก็เจ็บเสียน้ำตาเล็ด....อยากจะรู้เหมือนกันเชียวว่า พ่อหนุ่มราสต้าข้างตัวเค้าจะเห่อได้ซักกี่วัน
“กลับกันเถอะครับ ผมหมดตัวแล้ว....” เปาเบะปาก เริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกครั้ง ทั้งที่กำลังจะสบายใจขึ้นมาได้เพียงชั่วยาม
“เบื่อเที่ยวกับพี่แล้วเหรอ”
แต่อย่างไรก็ตาม เป็นใครก็ต้องใจอ่อนกับหน้าอ้อน ๆ ตาดุ ๆ ที่อยู่ดีดีก็ใสแจ๋วราวกับสั่งได้ เหมือนกับลูกหมาเวลาประจบ แม้ว่าจะเป็นหมาน้อยในคราบราสต้าหนุ่ม บู้สะบัดหัวไปมาให้เปียคอนโรลกระจายไปในอากาศ ผู้คนที่เดินสวนเบนตัวหลบอย่างมีน้ำโหนิด ๆ ก็โดนฟาดเข้ากลางแสกหน้าอย่างนั้นน่ะ มันเจ็บน้อยซะเมื่อไหร่
“คร้าบ ๆ พี่บู้จะไปเที่ยวไหนต่ออีกล่ะ...ไปทั้งชุดนักศึกษาเนี่ยนะ”
“เราหาเสื้อผ้าแนวเราใส่กันเถอะเป่าอี้”
เปลี่ยนชื่อให้กันเสร็จสรรพโดยไม่ถามเจ้าตัว เปาแอบพึมพำ แนวเราอ่ะ.....มันแนวใคร
เปากำลังนึกถึงพี่ชายที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง หลังจากโศกนาฏกรรมในวันนั้น วันทั้งวันนายปิงได้แต่ดื่มเหล้าจนเมามายตั้งแต่เช้า และฟุบหลับคากองขวดเหล้าในตอนเย็น บางวันก็เอาแต่อยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม ตาจ้องนิ่งไปที่โทรทัศน์ แต่ใจกลับล่องลอยไปไกลแสนไกล หากไม่ทำเช่นนั้นก็จะเอนตัวนอนบนโซฟา แล้วจ้องเพดานห้องอย่างเหม่อลอยแทน จะมีบ้างในบางวันที่ปิงนั้นออกไปนั่งมองท้องฟ้าอยู่ริมระเบียงซึ่งก็ไม่ได้ต่างกันซักเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มไม่ยอมไปทำงาน แต่ก็ไม่ได้ลาออก แล้วก็ไม่ติดต่อกับใครทั้งนั้น.....เปากำลังคิดว่า หากตัวเองเดินเข้าไปหาพี่ชายด้วยผมทรงนี้.....พี่ชายของเค้าจะช๊อค? โกรธ? หรือเครียดหนัก......
หรือว่าไม่สนใจอะไรเลย......
“พี่บู้ครับ....ผมว่าเราน่ะ มาเป็นเด็กเกเรแบบจริง ๆจังๆกันเถอะ ผมอยากจะลองสูบบุหรี่ มาหัดสูบบุหรี่กันเถอะนะครับ.....ลูกพี่ของผม”
“เปา”
นายบู้เรียกชื่อของรุ่นน้องด้วยเสียงเบาหวิว
น้ำตาของหนุ่มเท่ห์นั้นพานจะไหลรินออกมา
“นายนี่มัน.....เหมาะจะเข้าแก๊งค์พี่จริง ๆ พับผ่าดิ แอลเอ็มหรือมาร์โบโร่ เรดดีล่ะพี่น้อง”
เจริญล่ะพวกนาย!!!!!
To be con
...................................................................................
ชักจะเป็นเด็กมีปัญหากันขึ้นมาจริง ๆ ละ
เอาแค่เมากับหัดสูบพอ.....แหะ ๆ มากไปเดี๋ยวจะติดเรท....
ในตอนหน้าเจ้าบุ๊กบิ๊กจะทำอย่างไร เมื่อได้เห็นผมทรงคอร์นโรลของนายบู้(คอร์นโรลจะกลายเดรดล๊อคแต่เป็นเปีย มีทั้งถักติดหนังหัว ถักเป็นช่อ ๆ หรือถักติดหนังหัวครึ่งหนึ่งแล้วปล่อยยาวเป็นเปีย ๆ)
อิมเมจน้องเปานั้นได้มาแล้วสองช๊อยส์
หนึ่งคือน้องอาร์ม รุคกี้บีบี(คนขวามือนะคะ)
กับสอง น้องจูเนียร์ เดอะสตาร์
ส่วนรูปสามและสี่คืออิมเมจของนายบ่ะ....อิ๊ก
ส่วนเพ่บู้ก็ยังโทชิโอะเหมือนเดิม 55555+
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 392916 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก