หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[mutyamania]

 

มาต่อแบบแอบ ๆ

ตอน : น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอ....?





กี๋น้อยเล่า :





น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะดีได้ซักกี่น้ำเชียวว๊า.....


ผมสบประมาทไอ้หน้าโหดอยู่ในใจ  เมื่อจู่ ๆ มันก็ลุกขึ้นมาสัญญิงสัญญากันเป็นมั่นเหมาะ  ว่าต่อจากนี้ไป.....มันจะอ่อนโยนและทะนุถนอมผม


ในฐานะที่ผมเป็นแฟนของมันน่ะนะ

ขี้ตู่เนาะ....ไอ้สันขวาน!!!!!!

ไม่ใช่แค่ยืนยันด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงหนักแน่น  แต่มันยังบอกอีกว่า  มันจะลด.....ละ......การเสพสังวาส(ดูกูใช้ศัพท์)กับผม  จากวันละไม่ต่ำกว่าสามประตู....เป็นวันเว้นวัน  มันคงกลัวว่าผมจะตายห่าไปซะก่อนอ่ะนะ....แล้วมันก็ทำได้จริง ๆ   ยิ่งกว่าที่มันรับปากเอาไว้ด้วยซ้ำ

มันไม่แตะต้องผมมาสามวันเต็ม ๆ แล้ว ๆ

และผมก็ได้กลับมาสวมเสื้อผ้าอีกครั้ง  แม้จะต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องก็เถอะนะ.....ก็รอยที่มันทำเอาไว้  ดูท่าจะไม่จางไปง่าย ๆ

“ว๊อนท์เหรอกี๋  ถ้าว๊อนท์ก็บอกกันมาได้นะครับ  พี่กันต์ยินดีสนองคุณแฟนเสมอ”

แหวะ.....แฟน.....กูจะอ้วก.....อย่ามาน้ำเน่าน่า....ไอ้หนวด
“มะ....ไม่เอาหรอกครับ....แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นลูกพี่ล่ะก็  ยินดี.....ถ้าอยากให้ผมรัก....ก็ช่วยผมดิ  คุณกันต์อเนก”

ผมว่าผมชักจะปากดีขึ้นทุกวัน.....ทุกวัน

แต่ก็แปลกที่มันไม่ยักโกรธ  แต่กลับส่งยิ้มแปลก ๆ.....ที่ไม่ได้มีความหมายในเชิงแบบนั้น.....ส่งมาให้ผม
“มึงเนี่ย....ช่างสรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจกูได้อยู่เรื่อย ๆ เลยนะ  นาน ๆ ทีแต่ก็จุกต่อเนื่องเลยว่ะ....กี๋เอ๊ย”

ทีมึงทรมานกู....กูเคยบ่นให้มึงได้ยินมั้ย

ไอ้เลวระยำหมา

ผมเกลียดมันจริง ๆ พับผ่า

ไม่ว่าจะทำยังไง.....ผมก็รักมันไม่ลง



ก็แล้วทำไมผมจะต้องรักมันด้วยล่ะ  ในเมื่อผมมีลูกพี่ตัวน้อยของผมอยู่ทั้งคน  ถึงแม้ว่านับวัน  เราจะยิ่งห่างกัน.....ห่างกันก็ตามทีเถอะ

จริงสินะ.....

ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว

ผมเดินเข้าไปหาไอ้กล้ามปู  ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ แล้วกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ ๆ มัน......
“ยัง....เอ่อ........ยังอยากอยู่มั้ยครับ”



มันไม่ตอบแต่กลับคว้าตัวผมไปกอดซะแน่น  ริมฝีปากของมันจูบไล่ลงมาตั้งแต่หัว.....แก้ม......ซอกคอ  ทุกอย่างทำได้นุ่มนวล  ละมุนละไมในทุกสัมผัสอย่างไม่น่าเชื่อ....ว่าจะเป็นรสรักการโอ้โลมของไอ้โหด
“ให้จริงอ่ะกี๋”
ถามทำเหี้ยอะไร.....ทุกทีนึกอยากจะล่อกูตรงไหน....ตอนไหน  เวลาไหน  มึงก็ทำ......ดัดจริต!!!!!
“ผมทำให้นะครับ”

มันเงยหน้าแล้วหลับตา  หายใจลึกเมื่อผมกำลังใช้ปากให้  ๆไอ้กันต์ส่งเสียงครางออกมาเบาบ้าง  หนักบ้างสลับกัน

อดทนทำไปเถอะ.....ผมบอกกับตัวเอง

บางอย่างที่มันพยายามจะสื่อให้เห็น....แม้ว่ามันจะไม่พูดออกมา  หรืออันที่จริงแล้ว  มันอาจจะทำไปทั้งหมดเพราะว่าต้องการเอาชนะผม.....ต้องการให้ผมรัก-หลงมันก็ตามที.....แต่ผมสัมผัสได้....ว่ามันเปลี่ยนไปเยอะ.....และมีท่าทางที่น่าสงสัย


ถ้าหากว่าผมไม่หลงตัวเองมากเกินไปน่ะนะ....









โอกาสของผมกับลูกพี่ก็ยังพอมีทางอยู่


.
...
......
..........

กันต์เล่า :





“อะไรนะ!!!!  มึงจะให้กูไปจีบไอ้ตัวเล็กของมึง”






ผมแทบจะยันมันตกเตียง...หลังจากที่ปล่อยมันออกจากอ้อมกอดของผม

“ครับ”
“ทะ.....ทำไมวะกี๋  ก็ในเมื่อมึง....”
“ช่วยผมได้มั้ย.....ขอร้องล่ะ  อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้มีโอกาสบอกรักพี่บู้  แล้วหลังจากนั้น  ก็สุดแต่เวรแต่กรรม”

ไอ้หน้าจืด......มึงไปฝึกวิชามารสำนักไหนมา

เล่นกูอีกดอกแล้วนะ.....รู้ตัวมั้ย

มึงอาจไม่ตั้งใจ

แต่คนฟังเค้าจุกจริงนะเว้ย!!!!!!

“ช่วยยังไง......กูไม่เข้าใจ”  ผมแกล้งโง่  ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ  ว่ามันต้องการอะไร
“ก็ช่วยทำให้สองคนนั้น  เค้าทะเลาะกันหนัก ๆ อีกซักครั้ง.....ให้ไอ้ดำกับลูกพี่ได้ห่างจากกันซักเดี๋ยวนึง  ผมเชื่อว่าพี่น้องกัน  ยังไงซะ  เดี๋ยวก็ต้องดีกันจนได้  ผมต้องการแค่ช่วงเวลานั้นแหละ  ช่วงที่ลูกพี่  ไม่มีใคร.....นะครับ.....ทำเพื่อผมนะครับ  อย่างน้อยก็ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกันมานาน”

ผมไม่ชอบไอ้เด็กเจ้าเล่ห์นี่เลย  ผมชอบไอ้กี๋ที่ดูเอ๋อ ๆ ห่อเหี่ยว  หมดอาลัยตายอยากในชีวิตมากกว่า....ดูแล้วมันน่ากลั่นแกล้งดี

แต่แปลกที่ผมกลับรู้สึกจุกมากกว่าโกรธ
“ตกลงนะครับ  ช่วยผม”

มือของมันเริ่มทำงานอีกครั้ง  ร่างกายที่ผมฟัดอย่างไม่รู้เบื่อ  เพียงแต่ว่าจู่ ๆ มันก็หมดอารมณ์ไปซะเฉย ๆ

ผมชอบเด็กหน้าสิวขี้อายคนนั้นมากกว่า

ตอนนี้มันดูดีขึ้น....แล้วมันก็เปลี่ยนไป  มันเริ่มมีข้อต่อรองมากขึ้น....ราวกับมันซึมซับความต่ำช้าที่ผมเคยทำกับมัน

ผมนึกถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม  เนื้อตัวสั่นระริกในครั้งแรกของมันได้ดี.....

ผมมันเหี้ย.....ผมทำเหี้ยอะไรลงไปกันน่ะ!!!!

ทุกอย่างสายไปแล้วใช่มั้ย  ไกลเกินจะกลับตัวแล้วสินะ

“หึ.....ฝันไปเถอะ  ไอ้กี๋......ของเล่นอย่างมึงน่ะ  อย่าคิดมาลูกไม้กับกูเลย”  มันดูงง  กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของผม.....ผมกลายเป็นไอ้โหดอีกครั้ง  ที่กำลังขึ้นคร่อมมัน  มือของผมบีบขยำร่างกายผอม ๆ ของมันเต็มแรง  จนมันหน้าเสีย.....

คงจะเจ็บล่ะสิ!!!!

“เจ็บนะครับ......ปล่อยยยยย”

เออ.....หน้าตาตื่น ๆ แบบนี้แหละ  ค่อยสมกับเป็นไอ้กี๋ของผมหน่อย














“ฮึก......ฮึก......กลัวแล้ว.....กลัว ๆ ๆ......เจ็บเหลือเกิน.....กรุณาเถอะ”





ไอ้ห่าเอ๊ย......มันร้องแบบที่มันเคยร้อง

น้ำเสียงวิงวอนอย่างในวันแรก  ที่ผมทำร้ายมัน  ทำให้ผมหยุดชะงัก


กูกำลังใจอ่อน.....หรือว่ากูกำลังรู้สึกผิดกันวะ?
.
...
.....
.........

กี๋เล่า ;



ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยเลยที่เห็นมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม.....อย่างที่บอกไปข้างต้น

น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะดีได้ซักกี่น้ำเชียวว๊า.....

เหี้ยมันก็ยังเป็นเหี้ยวันยังค่ำ

แต่ผมก็ยังมีสติพอที่จะทำอะไรบางอย่าง

บางอย่างที่มีแค่ผมกับมันเท่านั้น  ที่รู้อยู่แก่ใจ.....ผมคิดว่าถ้าคนอย่างมันยังพอมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง  มันต้องรู้สึกผิดที่ทำเรื่องเลว ๆ เอาไว้กับผม.....แต่ไม่คิดว่ามันจะเหนือความคาดหมายขนาดนี้

“กี๋......กูขอโทษ  มึงอย่าร้องนะ”
มือใหญ่ ๆ ของมันเช็ดน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด  ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมัน

มันรักผมรึเปล่า?.....มันรักผมใช่มั้ย?.....เมื่อไหร่กันที่มันรู้สึกแบบนั้น?.....พักหลัง ๆ มานี่ผมเริ่มจะสงสัยในพฤติกรรมของมัน....


ถ้ามันรักผมจริง ๆ อย่างที่ผมคิด  ทุกอย่างมันคงจะง่ายขึ้นสินะ

ผมควรจะฟูมฟายมากกว่านี้มั้ย?

หรือทำท่าทางหวาดกลัวอย่างในวันนั้นดี

“อย่าทำผม.....ผมกลัวแล้ว” 

ผมหลับตาปี๋  จินตนาการถึงภาพเหตุการณ์ที่รุนแรง  จนรู้สึกว่ามีอารมณ์ร่วมไปด้วย  น้ำตาไหลพรั่งพรูอาบใบหน้า  ไม่ใช่กลัว.....ผมไม่กลัวอีกแล้ว....เพียงแค่รู้สึกเศร้า....ที่ต้องถูกกระทำไม่ต่างจากสัตว์แบบนั้น  ผมสงสารร่างกายของตัวเอง  สงสารเลือดทุก ๆ หยด....เส้นประสาททุก ๆ เส้น  ต่อมรับรู้ความรู้สึกต่าง ๆ  รวมถึงเซลล์และอวัยวะทุก ๆ ส่วนในร่างกายของผมก็เช่นกัน....มันหดหู่ดีเหลือเกินเวลาที่ภาพเหล่านั้นฉายวนซ้ำไปซ้ำมา

ผมยกมือขึ้นไหว้มัน....รู้สึกสั่นสะท้าน  แบบไม่ต้องเสแสร้ง
“กี๋....พอแล้ว....พอที....หยุดร้องเถอะ  กูขอโทษ”
“คุณกันต์รักผมใช่มั้ย.....ฮึก......ทุกอย่างที่ทำ....เพราะรักผมสินะ.....ผมเข้าใจแล้ว......ฮึก....เพราะฉะนั้น  หยุดทำร้ายผมซักที......ผมไม่ไหวแล้ว”


รักกูสิ  ไอ้บัดซบ


รักกูให้เยอะ ๆ
รู้สึกผิดให้เยอะ ๆ

สำนึกกับสิ่งที่มึงได้ทำลงไป....สิ่งที่ไม่น่าให้อภัย 
















แล้วจงตายไปซะ!!!!!!
................................................................................
บรรยาย :


“บุ๊กบิ๊กเอ๊ย.....หนูเล่นกล้ามเหรอลูก”  เสียงนุ่ม ๆ ของคนเป็นพ่อ  ถามเจ้าลูกชาย  หลังจากนั่งแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำกันสองต่อสอง  พ่อกับลูก....ในสภาพล่อนจ้อนทั้งคู่
“ก็ออกกำลังกายเบา ๆ  วิ่งบ้าง.....เข้ายิมในมอบ้าง  แต่ไม่ได้จริงจัง....เพราะต้องดูแลไอ้หมา”  ลูกชายตอบเสียงห้วน  รู้สึกเคอะเขิลที่ต้องมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้กับคนที่ตัวเองเคยรักมาก.....และเป็นแบบอย่างในวัยเด็ก
“พ่อน่ะนะ  ตอนนี้ว่างแล้ว  ก็พยายามลดพุงเหมือนกัน  นี่ก็เฟิร์มขึ้นตั้งเยอะ  แม่เจ้าเบียร์ยังชมเลย  ว่าหุ่นดีเหมือนสมัยหนุ่ม ๆ......อ๊ะ.....เอ่อ.....พ่อขอโทษนะเจ้าบิ๊ก”  คุณพ่อยังหนุ่มรีบขอโทษขอโพย  เมื่อกำลังเอ่ยถึงบุคคลที่สาม  ที่พ่อลูกชายนั้นชิงชังเป็นนักหนา
“ช่างมันเหอะ.....ผมไม่แคร์หรอก  บอกแล้วไง  ว่ามันสายไปแล้วที่ผมจะมานั่งน้อยใจพ่อน่ะ”
“ก็ขอให้พ่อได้พยายามมั่งไม่ได้รึไง  เอ้า  หันหลังสิ.....เดี๋ยวพ่อขัดให้”

เด็กยักษ์ตัวดำของคุณพ่อหันหลังให้อย่างว่าง่าย  มือใหญ่ ๆ ขัดหลังลูกชายอย่างเอาจริงเอาจัง  ด้วยน้ำหนักมือที่สม่ำเสมอ  ขี้ไคลหลุดออกมาเล็กน้อย  เนื่องจากเจ้าบุ๊กบิ๊กเป็นเด็กรักสะอาด.....ใช้พี่ชายขัดหลังให้ทุกวัน
“เดี๋ยวผมสระผมให้พ่อมั่งนะครับ”
“เออ....ก็ดีลูก”

ผมของคุณพ่อยาวประบ่า  และกระเซอะกระเซิงจนต้องมัดเอาไว้  ไม่เช่นนั้นจะดูเยี่ยงมหาโจร  แชมพูในมือของเจ้าบิ๊กกี้ขยำเบา ๆที่เส้นผมสากแข็งอันเป็นกรรมพันธุ์ติดตัวมาถึงรุ่นลูก(โชคดีที่นายบู้ได้รับมาน้อยสุด  แต่โชคร้ายของน้องเบียร์  น้องคนเล็กที่ผมหยิกหยอง)  อุ้งมือใหญ่ ๆ นวดศีรษะของบิดาอย่างเบามือ

“สบายหัวดีมั้ยครับพ่อ”
“ดีลูก”

ฉับ!!!!!

เสียงดังคล้ายบางสิ่งถูกตัดสะบั้นทำให้พ่อหมีหันกลับไปมอง  เส้นผมที่อุตส่าห์เลี้ยงมาหลายเดือนหลังลาออกจากงาน  นอนสงบนิ่งอยู่ในกำมือของพ่อลูกชาย ‘คนโต’ ของตระกูล  มืออีกข้างของเจ้าบุ๊กบิ๊กถือกรรไกรตัดขนจมูกอันเล็ก  ริมฝีปากหนากำลังส่งยิ้มเยือกเย็นให้คุณพ่อ

“หึ.....คิดว่าตัวเองเป็นพี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์รึไง  คุณพ่อ.......ตัดมันออกซะเถอะ  ไอ้ผมเห่ย ๆ แบบนี้น่ะ”


อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


พ่อหมีร้องอย่างเจ็บปวด

“ไอ้บุ๊กบิ๊ก....แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เฮ้ยยยยยย  อย่า.....ไม่เอา.....ไม่เล่น”

วงแขนแกร่งกว่า....เก๋ากว่าล็อคไปที่คอของไอ้ลูกชายผู้มีแต่ความชั่วร้ายอยู่ในจิตใจ  จนบุ๊กบิ๊กหายใจไม่ออก......ก่อนจะจับกดน้ำ



หึหึหึ

แบบนี้แหละค่อยสมกับเป็นพ่อหน่อย

บุ๊กบิ๊กนึกกระหยิ่ม  ทั้ง ๆ ที่กำลังโดนประเคนมะเหงกรัวใส่ไม่ยั้ง


บิ๊กแด๊ดดี้ครับ....คุณป๊าที่เคารพครับ






อย่าหวานใส่ผมนักเล้ย....ผมเลี่ยน!!!!!!!!

To be Con

.
....
........
พี่บู้ไม่ออกค่ะ  พี่ปิงน้องเปาก็ยังไม่ออก  สาวเป็ดด้วย  สาวพลอยด้วย.....เก็บไว้ในโหลดองก่อนเน้อ....แต่พี่บู้มาตอนหน้านะคะ
คิดถึงทุกคนนะคะ....อาทิตย์หน้าหยุดยาว  คงได้แต่งเยอะกว่านี้น่ะค่ะ
 

[Me_kame_nishi]

555 ตกลง บุ๊กบิ๊กไม่ชอบรักหวานกับคุณพ่อใช่ไหมนี้  หาเรื่องเชียว 555

เอ่อ อ่านกี้กันต์แล้วัเม้นต์ไม่ออกอ่ะ

รอคอยพี่บู้อยู่นะจ๊ะ แต่ขอไม่เอาตัวเล็กมาเป็นอิมเมทนะ...เค้ากลัวอ่ะ

[flawless]

อ่านคู่กันต์กี้ แล้วแอบสะใจอ่ะ เชนนี่น้อยๆ ของฉันได้ตายจากโลกบวมๆ ใบนี้
ไปแล้วใช่มั้ย เหลือแต่กี้ ที่แอบร้ายใช่เล่นไว้หลอกล่อให้เหยื่อตายใจ และทรมาน
อย่างเลือดเย็น อร๊ากกกก ชอบๆ...

นรกส่งมาเกิดคู่กันดีแท้ๆ กันต์ กี้

ปล. แอบขำคู่บิ๊กแด๊ดดี๊ กะบุ๊กบิ๊กอ่ะ ว่าแล้วว่ามันต้องไม่ยอมเป็นลูกที่ดีในโอวาท
คุณพ่อแน่นอน ไอ้ซาดิสต์และโรคจิตเรียกพ่อแบบนี้ อิๆ

คิดถึงพี่บู้....

[mutyamania]

ผลักดันแต่เช้าตรู่ค่ะ

[fuku]

เหมือนจะดี และไม่ดีไปพร้อมกันเดาเรื่องกันต์กี๋ไม่ออกจริงๆ
แต่เศร้าแทน

[BeeRY]

น้องกี๋ไม่เปิดใจเลยอ่า แบบนี้น่ากลัวมากอ่ะ สงสารกันต์ขึ้นมาทันที
แต่คนที่น่าสงสารกว่าคือพี่ปิง น้องเปา สาวๆอีกสองคน ไม่มีบทเลย

[mutyamania]

เนื้อหาตอนนี้ไม่ต่อเนื่องนะคะ  เป็นแค่เหตุการณ์จากช่วงเวลาหนึ่ง  ในมุมมองของเฮียบู้ผู้แกร่งกล้าดั่งหินผา.....อึด....ถึกยิ่งกว่าวิน ดีเซล.....ทั้งที่ตัวกระเปี๊ยก!!!!


ตอน : พี่บู้มาแว้วววววว!!!!




ผมกำลังปล่อยจิตใจไปกับบรรยากาศอันแสนเงียบสงบของยามบ่าย.....ลมพัดเย็นจากระเบียงทำให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนมีอีหนูมาคอยปรนนิบัติ  โดยไม่ต้องเปิดแอร์

ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ


จริงดิวะ....ทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้น  เดี๋ยวพ่อก็บ้องเรียงตัวดีแม๊ะ!!!!

อย่าแหย่คนดุ.....เคยได้ยินคำคมนี้กันมั้ยฟะ!!!!....




ผมผ่านเหตุการณ์ที่โหดร้ายประหนึ่งทหารในสมรภูมิรบในหนังสุดแสนจะคลาสสิคเรื่องพรีเดเตอร์.....เรื่องนั้นแหละ  ที่ไอดอลของป๊าแสดงเป็นพระเอก.....ในช่วงเวลาที่อาจจะสั้นสำหรับใครหลายคน  แต่ดูยาวนานเหลือเกินสำหรับผม.....หึหึหึ  แหม  คำพูดคำจาของนายบู้ผู้นี้  แมร่งสุดแสนจะเท่ห์....

ผมคนนี้กำลังชื่นชมในความเก่งของตัวเอง  ที่สามารถอดทนกับความอำมหิตของใครบางคนที่กำลังถูพื้นงก ๆ เหงื่อไหลท่วมตัวจนต้องถอดผ้าถอดผ่อน  ชิส์.....มันคิดว่ามันล่ำ.....ผมก็ล่ำ  แน่จริงอย่าวัดที่ขนาด....เทียบอัตราส่วนกันเลยดีกว่า....ชัวร์กว่า  ถึงไอ้จ้อนผมจะเล็กกว่ามันนิดนึง  แต่ถ้าเทียบกับส่วนสูงแล้ว  ถือว่ามันน่ะ....หึหึ  เบบี๋ชะมัดยาด....

“ไอ้หมา....ไปนั่งที่อื่น  เกะกะ  เค้าจะได้ถูให้เสร็จ ๆ”
“ชิส์”
“อย่ามาทำสะดิ้ง  เดี๋ยวพี่จะโดนมิใช่น้อย”

ตลอดอ่ะ!!!!  น้องผม

ผมพูดถึงไหนแล้ว.....ช่างเถอะ  ผมมันเด็กสมาธิสั้น


เฮ้ย.....ไม่เด็กแล้ว  โตแล้ว.....คนโตแล้วเท่านั้นแหละนะ  ที่เคยตั้งแก๊งค์อันธพาล(เอาเหอะถึงจะมีสมาชิกแค่สามคน....ก็เฟี้ยวเงาะแล้ว)  คนโตแล้วเท่านั้นแหละที่เคยสัมผัสจับต้อง  แตงโมเมล่อนของรุ่นน้องผู้มีรูปร่างสุดสยิว....


ฮึบบบบบ!!!!

นึกแล้วแข็งเลยแฮะกรู
ผมเปลี่ยนมานั่งรับลมเย็น ๆ แบบเต็ม ๆ ที่ริมระเบียงแทน  ถุงพลาสติกปลิวใบหนึ่งปลิวปะทะหน้าหล่อ ๆ ของผม  ก่อนจะโดนลมพัดส่งต่อเข้าไปในห้อง  เสียงไอ้ดำโวยวายลั่นอย่างหงุดหงิด  แต่ผมชินเสียแล้ว.....

ผมกำลังหลับตา  มองท้องฟ้าโดยใช้ใจ(เห็นมั้ยว่าเท่ห์แค่ไหน).....มองไกลออกไป.....ไกลออกไป....ตอนเด็ก ๆ ผมมักจะกลัวลูกโป่งสวรรค์  ไอ้ดำชอบขู่ผม....บอกว่าถ้าผมดื้อ  มันจะจับผมมัดกับลูกโป่งสวรรค์  แบบที่เป็นช่อใหญ่ ๆ ที่ใช้ติดป้ายผ้าในงานกีฬาสี....แล้วปล่อยผมลอยขึ้นฟ้า....

ผมคิดว่าตัวเองคงจะลอยออกไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย  แค่คิดก็สยดสยองที่ต้องจากคนที่ผมรักทั้งหลายแหล่.....ผมลอยไกลออกไป  จนเข้าใกล้ดวงอาทิตย์  คุณครูบอกว่าดวงอาทิตย์ร้อนมาก  แล้วทุกอย่างที่อยู่ใกล้จะถูกเผาเป็นจุล.....หรือนกอาจจิกลูกโป่งแตก  ร่างผมลอยละลิ่วลงมา.....โดยที่ขณะนั้นเครื่องบินที่บินตรงมาด้วยความเร็วสูง  พุ่งชนผมจนร่างกายแหลกเละ  หัวของผมคงขาดกระเด็น  และอาจตกลงมากองอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

พี่แมร่งโครตเพ้อเจ้ออ่ะ!!!!!

ไอ้บุ๊กบิ๊กชอบว่าผมแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
ผมโผกอดมันแน่น....แล้วก็เอาหน้าซุกกับอกมัน.....ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี  แล้วก็เชื่อฟังมันทุกอย่าง.....มันยิ้ม  แล้วก็ลูบหัวผม....หอมหัวโหนกของผม  แล้วก็ดีกับผม

ตอนนี้ผมโตแล้ว....เรื่องลูกโป่งสวรรค์กลายเป็นเรื่องปัญญาอ่อนพอ ๆ กับที่เคยเชื่อว่าดาวของชาวไซย่านั้นมีอยู่จริง

แต่ถ้าเป็นเครื่องบินก็ว่าไปอย่าง.....ผมอยากขับเครื่องบินได้  จะได้บินขึ้นไปสูง ๆ ผมจะขับทะลุชั้นบรรยากาศออกไปสู่จักรวาลอันดำมืด  ผมจะตุนน้ำมันเอาไว้เพื่อบินกลับมายังโลก

“ไอ้หมา.....เห็นรีโมททีวีมั้ย  เอาไปซุกไว้ไหนฮึ”

เสียงตะโกนของเจ้าบุ๊กบิ๊ก  ทำเอาผมสะดุ้ง.....ทำไมนายถึงเป็นเด็กร้ายกาจแบบนี้นะ  ขัดแม้กระทั่งจินตนาการอันบรรเจิดของพี่ชายคนนี้กันได้ลงคอ  รีโมทมันก็ต้องวางอยู่โต๊ะหน้าโซฟาเด่ะ.....ชะอุ่ย!!!.....ผมเผลอหยิบติดมือมาได้ยังไงกันน่ะ














“พี่ไม่เห็นบุ๊กบิ๊ก  หาดีดีดิ๊”


ผมพูดถึงไหนแล้ว.....ช่างเถอะ  ผมมันเด็กสมาธิสั้น


เฮ้ย.....ไม่เด็กแล้ว  โตแล้ว.....คนโตแล้วเท่านั้นแหละนะ  ที่เคยตั้งแก๊งค์อันธพาล(เอาเหอะถึงจะมีสมาชิกแค่สามคน)  คนโตแล้วเท่านั้นแหละที่เคยสัมผัสจับต้อง  แตงโมเมล่อนของรุ่นน้องผู้มีรูปร่างสุดสยิว....

จริงสินะ  ผมกำลังนึกถึงจักรวาลอันมืดมิด.....ไม่มีที่สิ้นสุด.....ไม่จริงหรอกเพราะ  ผมเคยได้ยินมาว่าสุดขอบของจักรวาลก็ยังมีอีกจักรวาลหนึ่ง.....หรืออาจจะเป็นจักรวาลคู่ขนาน  อาจจะมีคนอยู่ในตำแหน่งเดียวกับผม  กำลังยืนแก้ผ้าสาวว่าวอยู่  โดยที่ผมไม่เห็นมัน....และมันไม่เห็นผม  เอ๊ะ.....ถ้าอย่างนั้น  อะไรกันล่ะที่ครอบคลุมจักรวาลเอาไว้อีกที.....ถ้าหากโลกคือดาวดวงหนึ่งที่อยู่ในจักรวาล....แล้วจักรวาลล่ะ  มันอยู่ในอะไรซักอย่างแน่ ๆ


ถ้าผมถูกจับไปปล่อยไว้ในจักรวาล

ผมคงตายเพราะไม่มีอากาศหายใจ

แล้วศพของผมคงจะเน่าเปื่อย....ใช่มั้ย  โครงกระดูกของผมคงจะล่องลอยไปเรื่อย ๆ จนไปชนกับจานบินของมนุษย์ต่างดาว....หรือบางทีผมอาจจะไม่เน่า  แต่แค่หยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้น  รอวันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง







กูว่า.....เรียนจบแล้ว  กูไปแต่งนิยายแข่งกับป๊าดีกว่า!!!!

“หมาเอ๊ย.........กินข้าวกลางวันกัน.....มุ๊ ๆ ๆ ๆ  เส้นเล็กน้ำใสของหมานะ  ของน้องมีผัดไทสามห่อ.....ห้ามแย่งนะเฟ้ย”


ชิส์   เค้าพี่ตัวนะ....ไม่ใช่หมา  ทำเป็นเอาของโปรดมาล่อ.....แต่ก็ได้ผลทุกที....อ๊างงงง  ทำไมกันน่ะ!!! ผมตะกละอย่างนั้นเหรอ.....ก็ไม่นะ....

“มีซาหริ่มแช่อยู่ในช่องฟรีซนะหมา....แดกข้าวเที่ยงก่อน....เร้ว”

ผมค่อย ๆ สาวเท้าเข้าห้อง.....ไม่ใช่หรอก.....ผมกำลังวิ่งหูตั้ง  หางกระดิกเข้าไปในห้อง  ไอ้เด็กตัวดำอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยนึงล่ะ  ผมซ่อนรีโมทไว้ข้างหลัง....เหน็บไว้กับขอบกุงเกงลิง

“พี่ชอบใส่เสื้อกล้ามออกไปนั่งริมระเบียงอีกแล้วนะ  เค้าหวงรู้มั้ย”
“หิวแล้ว  กินกันเถอะบุ๊กบิ๊ก”
“ถอดเสื้อผ้าสิครับ”
“อ่ะ....อ้าว  แล้วเส้นเล็กของพี่ล่ะฟะ”
“มีที่ไหนกัน  ถ้าไม่เรียกแบบนั้น  พี่จะยอมเข้ามาดีดีเรอะ.....หึหึหึ”
“ไอ้ชั่วบิ๊ก”

ผมวิ่งหนี

แต่ก็ไม่ไวเท่า

มือใหญ่ ๆ ที่กระชากตัวผมได้ทันทุกทีสิน่า.......

“กินพี่ให้หายเหนื่อยก่อน  แล้วเดี๋ยวน้องจะลงไปซื้อของมาประเคนให้ถึงเตียง  ถ้าพี่ลุกขึ้นไหวอ่ะนะ.....ตอนนี้ก็กิน.....อย่างอื่นรองท้องไปก่อนละกันนะหมา”

ผมชินแล้ว

จริง ๆ นะ

เพราะผมรักน้องชายของผมคนนี้ไง.....ผมถึงทนได้.....ต่อให้เจ้าเด็กอำมหิตจะชำแหละผมเป็นชิ้น ๆ แล้วเอาไปโยนทิ้งไว้ทั่วเมือง  วันรุ่งขึ้นผมคนนี้ก็จะเกิดใหม่  ชิ้นส่วนของผมจะกลับมารวมตัวกัน....แล้วกลับมาหาน้องรักของผม




ผมไม่รู้หรอก....ว่าผมรักน้องแบบไหน.....

ผมไม่ได้รักน้องแบบพี่ชายรักน้องชาย(มันเบสิคไป.....ไม่เท่ห์)

ผมไม่ได้รักน้องแบบคนรัก(แหวะ!!!!!!.......ผมรักมันแบบนั้นไม่ได้หรอก)

ผมรักมัน.....เพราะมันคือจักรวาลของผม....คือพระเจ้า....คือผู้มีพระคุณ....และที่สำคัญ

มันคือกระเป๋าตังค์ของผม



 

So………





ผมรักเจ้าบุ๊กบิ๊กมากกว่านั้น.....เป็นรักในแบบฉบับของผม.....รักแบบเท่ห์ ๆ ของพี่ชายเท่ห์ ๆ หนึ่งเดียวในโลกคนนี้.....





มันก็เท่านั้นแหละฟะ!!!!.....พวกนายไม่เข้าใจคนเท่ห์หรอกน่ะ!!!!!


End

.
....
.........

ย่ะ.....ยังไม่จบนะคะ  ตอนนี้อาจสั้น  และไม่มีอะไรหวือหวา  แต่ก็เป็นมุมมองของพี่บู้ที่มีต่อสิ่งต่าง ๆ  ดูเพ้อเจ้อ  เพราะคนแต่งเพ้อเจ้อ....ป๊าดดดด  เพราะนายบู้สิ  นายบู้แหละที่เพ้อเจ้อ

พี่บู้คล้ายจะเป็นโรคจิตที่ไป ๆ มา ๆ ก็น้อยกว่านายบิ๊ก.....นายกันต์......เชนนี่......หรือแม้กระทั่งเจ้าน้องคนเล็ก!!!!

ตอนหน้าจะเริ่มเคลียร์ปมในเรื่องอย่างจริงจังแล้วนะ....ฮึด ๆ ๆ.....จะได้จบอย่างไม่มีอะไรค้างคา....แต่บางอย่างคาไว้ก็เท่ห์ดี....ป๊าดดดด  เค้าไม่ได้ทะลึ่งเน้อ 

[naumi]

โถพ่อบู้ของเจ้ เท่ห์เหลือเกิ้น

[SICHUL]

ไอ้บู้บี้ ไอ้เด็กบ้า555++

[O_cha]

โห... พี่บู้จินตนาการได้ขนาดนี้ ไปออกรายการหนูน้อยกู้อีจู้เลยดีกว่า

แม้พี่บู้จะอิมเมจเด็กโทชิโอะ แต่ก็น่าร้กเสมอคร้าบบบบบ
อ่ะ คนแต่งก็น่ารักนะ อย่างเพิ่งน้อยใจ   

[Wordslinger]

โอย ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกรักพี่บู้มากขึ้นเป็นกองเท่าภูเขาเลากา อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกถึงความรักและความหื่นที่ล่องลอยอยู่รอบตัวพี่น้องทั้งสองคนนี้

ขอบคุณค่ะ

อ่านแล้วก็ต้องจรลีหนีหาย! 

[andromeda]

  อ่านในมุมเพ่บู้ทีไร รู้สึกเศร้าๆ ทุกที เหมือนบู้มีโลกทั้งใบคือบิ๊ก..แค่บิ๊กเท่านั้น..แต่ไม่รู้ตัว...
ใครจะรักบิ๊กเท่าเพ่บู้ 

 

[flawless]

พี่บู้ ไปช่วยคุณป๊าแต่งนิยายขายดีกว่ามั้ย ช่างคิด ช่างจินตนาการ
เหลือเกิน พ่อหนุ่มของเรา 

บิ๊ก นี่แกเหนื่อยจากการทำงานบ้านอยู่มิใช่รึ? ยังจะมาเพิ่มความเหนื่อย
อีกเพื่อ?...อึดและถึกเกินคนไปแระแกนี่...

[mutyamania]

ดั๊นนนนนนน.........

[mutyamania]

ตอบเม้นท์ ๆจร้า.....ทีแรกตั้งใจจะตอบเฉพาะตอนปัจจุบัน  แต่ก็นะ  แบบแหม....มันเยอะมว๊ากกกกเลยน่ะ  จนไม่รู้จะตอบอะไรเลยทีเดียวเชียว  คนแต่งเลยขอรวบยอดตอบสี่ตอนล่าสุด...เพื่อความสะใจในอารมณ์คิดถึงคนอ่าน 555

ตอบเม้นท์

จากตอน : เจ้าบุ๊กบิ๊กกับคุณป๊า

ตายแน่ ไอ้ดำเอาตายแน่ๆๆๆๆ

เป็นซีเคร็ทระหว่างพี่คนโต  กับน้องคนเล็กค่ะ

สะเทือนใจอ่า ตอนที่บิ๊กพูดกับพ่อ 
เรื่องครอบครัวนี่เซ้นส์สิทีฟมากๆๆๆๆๆ น้ำตาไหลพรากๆๆๆๆ T________T
แต่โคตรตกใจอ่ะ นึกว่าพี่บู้เสร็จน้องเบียร์คาอ่างไปแล้ว
ไม่เอา 3 4 5 6 7 8...P ใดๆทั้งสิ้นเลยน้า ต้องพี่บู้กับน้องบิ๊กเท่านั้น (ชื่อเรื่องเค้าก็บอก )
แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องของน้องบุ้งกี๋กับพี่กันต์จังเลย ชอบคู่นั้นเหมือนกัน จิตดี
+1 ขอบคุณค่ะ ทำงานเหนื่อยๆก็พักผ่อนเยอะๆ จะได้มีแรงแต่งฟิค

ได้กำลังใจจากขาประจำ  ก็มีแรงแต่งฟิคแล้วค่ะ  บุ๊กบิ๊กกับคุณพ่อคือตัวอย่างของความล้มเหลวของสถาบันครอบครัว  ไม่ใช่หรอก 555+  อิดำมันทำตัวเองน่ะ  ทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็ออกจะรักมัน

โอ๊ย...หัวใจจะวาย นึกว่าพี่บู้จะเสร็จน้องเบียร์ซะแล้ว
แต่งานเข้าน้องเบียร์จนได้...โดนพี่บู้งอนแบบไม่ทันตั้งตัว แทนที่จะได้กำไรดันขาดทุนซะแทบล้มละลาย
อยากให้บุ๊กบิ๊กกับพ่อเข้าใจกันเร็ว ๆ

ไม่ให้เสร็จง่าย ๆ หรอก  น้องเบียร์ยังเด็กอยู่....เรียนหนังสือไปก่อน  เรื่องผู้ใหญ่ ๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่อิบิ๊ก  อิอิอิ

หัวจะวายนึกว่าบู้เสร็จเบียร์

ดีเเล้วบิ๊กเคลียร์กับพ่อเเล้ว

ย๊างงงง  ตอนนี้ไม่เรียกว่าเคลียร์นะคะ  ตบกันปากแตกซะขนาดนั้น  555+

แหมๆ น้องเบียร์ เล่นคิดซะทำเอาพี่เคลิ้มตามเชียวนะ เอิ๊กๆ
หนุ่มบู้ก็นะ เล่นไรไม่เล่น แล้วเป็นไง แพ้น้องเลย กิ๊วๆ ฮาๆๆๆๆ
มีการมาบอกว่าน้องไปฉีดมะกอกมาอีก คนเรา แพ้แล้วพาลตะหลอดๆ

บุ๊กบิ๊ก กะคุณพ่อ ก็นะ เด็กมันมีปม แถมเป็นปมเงื่อนตายอีก
แก้ยากหน่อยคุณพ่อ ใช้รัก บรรเทารัก นะ งืดดดดดด

ปล. แอบอยากเห็นช็อตพี่บู้ถูกน้องเบียร์ปล้ำ อ้าว...วอนโดนบุ๊กบิ๊กตื้บแล้วไงตรู

รอน้องเบียร์เป็นหนุ่มเต็มตัวก่อนนะคะ  แต่ว่าจะปล้ำนักเลงอย่างพี่บู้ได้เร้อ....คงต้องศึกษาตำราความจิตจากพี่คนกลางอ่ะนะคะ

เข้ามาบอกว่ารักบู้เสมอ 

ไม่ค่อยเข้าใจความรักของพ่อบิ๊กซักเท่าไหร่เลย มาพูดตอนนี้ไม่คิดว่ามันช้าไปหน่อยเหรอ? บาดแผลตลอดเวลาที่ผ่านมาเคยคิดมั่งมั๊ยว่ามันจะลึกขนาดไหน ถ้ารักลูกจริงคงเห็นความสุขของลูกมากกว่าความสุขของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้รักแม่เค้าก็เหอะ มาพูดแบบนี้ มันก็แค่คนเห็นแก่ตัวนั่นแหล่ะ ไม่เจ็บแค้นนะ แต่ให้อภัยไม่ลงน่ะ 

พ่อกับแม่เค้าไม่ได้รักกันน่ะค่ะ  แต่ที่ทั้งสองคนมีอย่างเต็มเปี่ยมคือความรักให้แก่ลูกชายสองคน...ผู้หญิงคนใหม่ของป๊า  ไม่ใช่คนร้ายกาจ....แถมยังรักและเอ็นดูพี่บู้  แต่อิดำมันไม่ยอมเปิดใจเองง่ะ

เกือบหัวใจวายด้วยคน เพราะไอ่ประโยคนี้แหละครับ
ด้วยความลื่นนั้น  ทำให้ไอ้หนูขนาดเหมาะกับวัยของเด็กชายภัทรมุดพรวดเข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็น
ตกลงมันมุดไปไหนครับพี่้น้องงง 

เสียวสันหลังแทนพี่บู้จริง  ยังไงก็เอ็นดูลูกพี่ผมหน่อยนะครับ  ถนอมๆ ไว้ จะได้ยืดอายุการใช้งาน  หุหุ

นานๆ มาที แต่จัดหนัก จัดเต็ม ก็รอได้คร้าบบบบบ

พี่บู้ไม่ใช่ของใช้ในครัวเรือนนะยะ....แหม 5555+  ถามว่ามุดไปไหน....นั่นสินะ  ไม่ตอบได้มั้ย  มันเรทเอ๊กซ์

ไม่เอาคนอื่นอ่ะ นอกจาก พี่บู้-น้องบิ๊กอ่ะ
นะน่ะ เข้าใจมั้ยย

คร๊าบบบบ  เจ๊

ตอนคู่กรรม

ช่วงนี้เทใจให้ป๊ะป๋า  เหมือนจะปลงตกในเวลาอันรวดเร็วว่าห้ามไม่ได้แต่ก็พยายามกันให้ห่างๆไว้
อดหัวเราะทั้งน้ำตาไม่ได้เลย ;____;

ส่วนกี๋กันต์  อ่านแล้วพลุ่งพล่านมาก  อยากวิ่งเข้าไปเสียบพุงหกห่อของกันต์

ตัวละครในฟิคเค้า  'พรุน'  ไปทั้งตัวแล้วค่ะ  อิอิ.....พระเอกเรื่องนี้ไม่ค่อยแมนเลยเนอะ  ตบเด็ก  เตะหมา  ท้าคนแก่ตัลหลอด ๆ

ป๊า...ทำแบบนี้ ก็แปลกดีเหมือนกันนะ อิๆ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ
2 คน มาทำท่าเลิฟๆ กันตามประสาพ่อลูก เอิ๊กๆ มันน่ารักแปลกๆ ดี

พี่บู้จ๋า จะโค่นอิหมาดำคิดดีแล้วเหรอ?  ความคิดนี่แบบ บรรเจิดจิงเชียว

กันต์ กี้ นรกสร้างคู่นายมา ก็จงรับกรรมกันต่อไป ไม่อยากคิดว่าคู่
นี้จุดจบจะเป็นไง เพราะนายกันต์ ไม่เคยอ่อนโยนกะ เชนนี่เลยอ่ะสิ

น่ารักเหรอ  เราแต่งเองยังแอบขนลุก  ลิมิตของอินเซสต์เราได้แค่พี่-น้อง อ่ะ  กลัวคนอ่านจะตีความหมายคู่พ่อลูกผิดไป  ก็ระวังในการแต่งพอสมควร  คาแรคเตอร์ป๊าจะออกแนวผสม  เถื่อน+แบ๊ว  โอ๋ลูกชายเวอร์ ๆ  ซึ่งเบียร์-บู้มันก็ดูน่าโอ๋ดีอยู่...ดูแล้วไม่ตะขิดตะขวงใจเท่าไรนัก  แต่พอมาทำกับอิบุ๊กบิ๊กซึ่งออกแนวคล้ายๆ กันมันเลยดู....อี๋...5555+

กี๋ต้องลองมองกันต์ในมุมอื่นๆบ้าง เผื่อจะได้รู้ว่ากันต์เค้าทำแบบนั้นกับเราไปทำไม ^__^
แต่เจ็บจี๊ดๆเลย ถูกลืมมันเจ็บกว่าถูกเกลียดจริงๆนั่นแหละ กาซิกๆๆๆ
กันต์ก็ทำเป็นเด็กๆไปได้ แกล้งคนที่ชอบให้เค้าเกลียด จะได้ไม่ลืมตัวเอง แหมๆๆๆ

อิบุ๊กบิ๊กมันจิต  เพราะมีปมครอบครัว  แต่นังนมยักษ์  อันนี้เป็นสันดานเฉพาะตัว 555+  มองในมุมของคนที่โดนทรมานติดต่อกันมานานอย่างกี๋(หากเทียบกับบู้ที่เพิ่งโดนกระทำ)  ไม่แปลกที่กี๋จะดูไม่ปกติ  และเกลียดกันต์เข้าไส้....

ตาบู้นี่ยังปัญญาอ่อนได้ใจเจ๊ยุจริงๆ

นี่คิดว่าพี่บู้ปัญญาอ่อนเหรอ....คุณคิดถูกนะ  55555+

ขอบคุณ น้อง(หรือพี่) Drasil ที่มาช่วยดัน สองครั้งในตอนนี้ค่ะ

เจ้าเบียร์นี่มันเด็กน้อยจริงๆ 3 พี่น้อง3สไตล์ จริงแฮะ
คู่กันกี๋รันทด...

ปล,กรี๊ด อย่าเพิ่งน้อยใจ 
ยังตามเรื่อยๆจ้า ไม่ได้ไปไหน พอดีเพิ่งขึ้นปี1แล้วไปอยู่หอด้วย
มันก็ยุ่งๆๆขึ้นเยอะเลย :sad4:เนตก็ไม่ค่อยมี

+1เป็นกำลังใจให้น๊า า

คิดถึงน้องนะ  ยังไงก็แวะมาบ่อย ๆ น้องเป็นเม้นท์แรก ๆ ในช่วงต้นเรื่อง  แล้วก็มาเกือบทุกตอน  แต่หลัง ๆ นี่หายหน้าไปเลย  สู้ ๆ เหมือนกันจ้ะ

เข้ามากดบวกคะแนนให้ ๑ คะแนนนะคะ 

พร้อมกับบอกว่า ยังตามอ่านอยู่เรื่อยๆ แต่ที่ไม่ได้เม้นท์ให้เลย เหตุผลก็เพราะว่าช่วงนี้กำลังเริ่มงานใหม่ และงานที่ว่าก็เป็นงานราชการ และเวลาว่างก็แทบจะไม่มีเหลือเลยค่ะ แม้แต่นิยายของตัวเองที่เขียนค้างไว้ก็ไม่มีโอกาสได้มาเขียนต่อเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งในสองสามเรื่องที่เข้ามาดูความเคลื่อนไหวตลอดหากมีเวลาว่างค่ะ อยากจะให้คุณอย่าท้อถอยนะคะ เดี๋ยวกำลังใจก็จะมา

แหม อ่านตอนล่าสุดแล้ว อยากให้น้องเบียร์แย่งพี่บู้ไปจากไอ้บิ๊กจริงๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ดิฉันหลงรักไอ้บิ๊กไปเสียแล้วนี่สิ อิอิ เพราะยังไง พี่บู้ก็ต้องคู่กับบิ๊ก โฮะๆๆ

เอาเป็นว่า เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อนะคะ แต่อาจจะมีผู้อ่านเฉพาะกลุ่มก็ได้ ฉะนั้นเรื่องเรทติ้งก็ต้องทำใจนิดนึง อิอิ

แล้วจะเข้ามาดูความเคลื่อนไหวต่อไปเรื่อยๆ นะคะคุณ

งานราชการ....หนัก  เงินน้อย  แต่มั่นคงและสบายในบั้นปลาย  สวัสดิการก็เยอะแยะ....รีบ ๆ แต่งงานมีลูกมีเต้านะคะ  เดี๋ยวใช้ไม่คุ้ม  อิอิอิ
เค้าเองยังอยากทำเลย  พอมีลู่ทางมั้ย...ต้องแอ๊บแมนรึเปล่า  ลำบากก็ต้องนี้  เรื่องงานน่ะสู้ตายอยู่แล้ว 555+

อ๊า บรรยากาศของกันต์กับกี๋มันชวนให้หดหู่ใจจัง รักแต่ไม่เข้าใจ ไม่บอก และไม่อยากรับรู้ เหอะถ้าทั้ง2ยังเป็นแบบต่อไปมีแววมาม่ามาแน่ๆเลยอ่ะ
ส่วนคุณน้องบิ๊กคร๊าบบบบบบ แกจะเสียของรักแล้วนะนี้ ถ้าไม่เร่งไม่เคลียร์ทำให้ป๊ากับน้องกลับไปอ่ะ โฮ๊ะๆๆๆ

ต้องเปิดเทอมน่ะค่ะ  ป๊าถึงจะกลับบ้าน  น้องเบียร์ก็ต้องไปเรียน  แล้วบุ๊กบิ๊กคงมีเวลากินหมาน้อยแบบฟูลไทม์....ส่วนกันต์กี๋  กลายเป็นคู่รองแทนปิง-เปาซะแล้วจิ  เหอ ๆ  ซีนอารมณ์  บิ๊กบู้ไม่มีแล้ว  แต่กันต์กี๋  เจ็บนี้อีกนาน.....5555+
****  ขอบคุณสำหรับกำลังใจ  และการติดตามนะคะ  คนแต่งซาบซึ้งจากใจดวงน้อย ๆ เชียวล่ะ

ตอบเม้นท์ จากอิมเมจพี่บู้

SICHUL : 555+ โดนแต่เช้ามืดเลยเหรอคะ  เค้าขอโทษน๊า  โอ๋ ๆ / DRASIL : พี่บู้ไม่เคยแอบน่ากลัว  แต่พี่บู้น่ากลัวโดยธรรมชาติค่ะ  โฮ๊ะ ๆ ๆ / andromeda : คิดถึงเพ่...ก็แวะมาหาเพ่บ่อย ๆ เด๊!!!  เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว….เฮียแกว่างั้นนะ  อิอิอิ  ชื่อยูสแปลกดีนะคะ  เอามาจากเทพนิยายกรีกใช่มั้ย? / BeeRY : นึกว่าจะหมั่นเขี้ยวจนจับฟัดซะอีก  เหอ ๆ ถึงน้องผีเค้าจะหลอน  แต่ก็น่าฟัดนะ  อีตัวแม่สิ  น่ากลัว  ชอบเลื้อยมาพร้อมเสียงกระดูกหัก...ก๊อบ ๆ ๆ  แถมยังชอบปล่อยผมออกมารัดเหยื่ออีก....(แต่เราชินมันแล้วสิ  พอ ๆ กับที่ชินซาดาโกะจาก เดอะ ริง  และผีเทือก ๆ นี้  ที่เอะอะ  คลานสี่ขา  ผมปิดหน้า  เป็นอันเสร็จพิธีหลอน 555+) / Flawless : โทชิโอะภาคแรก  น่ารักที่สุด(ภาคแรกที่เป็นหนังนะ ไม่ใช่วิดีโอ  เด็กคนนี้เล่นเวอร์ชั่นฝรั่งด้วย  หนึ่งภาค---ป่านนี้โตเป็นหนุ่มแล้วมั้ง)  ห้ามเกลียดโทชิโอะนะ  แว๊!!!!!!  ไม่งั้นจะตามไปหาถึงบ้านแน่  คอยดูจิ

ตอน : น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอ....?

Me_kame_nishi & Flawless : ใช่จ้ะ  อีบุ๊กบิ๊กมันซาดิสต์  หวาน ๆ ไม่ชอบ  มันชอบแบบแส้เฆี่ยน  เอาเทียนลน  แล้วสาดด้วยน้ำเกลือ(เกลือแบบไม่มีไอโอดีนอีกตังหาก)...แต่ก็นับว่าเป็นก้าวที่ดีสำหรับพ่อลูกคู่นี้(มั้ง)  น้องฟลอว์เลสจ๊ะ  กี๋  มิใช่กี้....แหะ ๆ  ย่อมาจากบุ้งกี๋  ชื่อเก่าคนแต่งตอนแรกเกิด  แต่ไม่เคยใช้  เห็นว่าน่ารักดี  เลยเอามาใช้กับเชนนี่ซะเลย(สมัยก่อนมันดูแปลกน่ะ  พ่อแม่กลัวจะโดนล้อ  แต่เดี๋ยวนี้เด็กชื่อแปลก ๆ เย๊อะ)
FUKU : อย่าเพิ่งเศร้าจิ  มันต้องดีขึ้น  เชนนี่มันแค่เอาตัวรอดจากไอ้นมยักษ์  เท่านั้นเองง่ะ
BeeRY : ตัวละครอื่น ๆ ได้ออกแน่นอนครับผม  แต่แหม....สงสารอีกันต์ทำไมคะ  มันสมควรโดนแล้ว  แว๊!!!!!

ตอน : พี่บู้มาแว้วววววว!!!!

naumi : อย่างเท่ห์อ่ะคุณ เท่ห์เรี่ยราดเหลือเกิ๊น
SICHUL : บู้บี้  น่ารักดีนะคะ  ขอซื้อไปใช้ในตอนต่อไปได้มั้ย  จุ๊บ ๆ
O_Cha : คนแต่งไม่น่ารักนะคะ  เป็นความหลอนอีกรูปแบบหนึ่ง  ที่ปราศจากความน่ารักโดยสิ้นเชิง
Wordslinger : ชื่อยูสนี้แปลว่ากระไร  เท่ห์โค่ด ๆ เจอกันเสาร์-อาทิตย์ก็ได้จ้า....สู้ ๆน้า
andromeda : ตอนนี้เบา ๆ นะคะ  อย่าเศร้าสิ  เศร้ากันมาหลายตอนแล้ว  ตอนนี้ขอเพ้อ ๆ บ้าง....เปลี่ยนอารมณ์ไงคะ
flawless : อันนี้เหนื่อยแบบผ่อนคลาย...เสียวบ้าง  อะไรบ้าง  อิดำอาจจะแค่นอนเฉย ๆ แล้วจับพี่บู้โยกเยกเล่น....แอร๊ยยยยย  เขิลนะเนี่ย  นึกภาพตามนะคะ

[Me_kame_nishi]

ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าความรักของพี่บู้จะลึกซึ้งมากๆในแง่หนึ่งนะ เป็นทุกอย่างในชีวิต.....
แต่พี่บู้แกเป็นแบบ... ....ช่างเถอะ  ผมมันเด็กสมาธิสั้น....
หมดกันบรรยายไม่ถูก หัวเราะอย่างเดียวเลย อิอิ

[sang som]

เอิ่ม บรรยาย บ่ เถือก ฮาลูกเดียวเอิ๊กๆ

[mutyamania]

วิวาห์สีเลือด







“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”




เสียงกรีดร้องของหญิงสาวนั้น  มีแต่จะทำให้พวกเดนมนุษย์ยิ่งย่ามใจ  สายตาน่ารังเกียจจ้องมองเรือนร่างขาว ๆ ที่ถูกฉีกทิ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่น.....จ้องมองหญิงสาวที่กำลังตัวสั่น  สองแขนเล็กกอดตัวเองเอาไว้แน่น  ราวกับเป็นสิ่งเดียวที่จะปกป้องเธอจากคนสารเลวเหล่านี้ได้.......


แต่ก็ไม่ใช่!!!!!


“ขอร้องล่ะ......ชั้นขอร้อง  ถ้าอยากได้เงินก็หยิบไป.....อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไป”

มันคนหนึ่งชกเข้าที่ท้อง  ส่วนมันอีกคนหนึ่งจิกขยุ้มเส้นผมของหญิงสาวขึ้นมา  เผยให้เห็นแววตาที่หวาดผวา  และคราบน้ำตาที่เอ่อล้นด้วยความกลัวสุดขั้วหัวใจ  คมมีดไล้อย่างแผ่วเบาไปตามสันกราม......ลากช้า ๆ ผ่านลำคอขาว ๆ ลากต่ำลงมายังเนินอกอิ่มที่บัดนี้เหลือเพียงชั้นในลูกไม้สีขาว  มีดในมือของเดนมนุษย์สะกิดเพียงนิดเดียว  ชั้นในสีขาวก็หลุดออกจากกัน  ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มออกมาอวดโฉม  ยอดอกสีชมพูอ่อนถูกมือหยาบของใครคนหนึ่งบดขยี้อย่างไม่ปราณี

กระโปรงสีขาวถูกพันขึ้นไปเหนือเอว  ขณะที่กางเกงชั้นในถูกรูดลงไปกองที่ข้อเท้า  ความรู้สึกอุ่นชื้นไหลอาบต้นขาเรียวยาวจนเปียก
“อีนี่มันฉี่แตกว่ะ  พวกมึง”  มันคนหนึ่งหัวเราะ  ก่อนจะสอดนิ้วมือลงไปหยอกล้อกับส่วนที่บอบบางของหญิงสาว
“เอายาปลุกให้มันกินสิ  มันจะได้ไม่ขัดขืน.....เผลอ ๆ มันอาจจะชอบ”

ไม่!!!!.....อย่านะ.......หยุดเดี๋ยวนี้.....ขอร้องล่ะ

พวกเดนมนุษย์ผลัดกันชื่นชมร่างกายที่แสนบริสุทธิ์งดงามนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทั้ง ๆ ที่ร่างกายกำลังสุขสมเพราะฤทธิ์ยาที่พวกมันยัดเยียดบังคับให้เธอเสพ

แม้ว่าสตินั้นเรือนรางเต็มที

แต่ความปวดร้าวในใจนั้นกลับยิ่งชัดเจน

บาดแผล  ความแค้น....ความสกปรกนั้น  ถ้อยคำหยาบคาย  และน้ำลายที่พวกมันถ่มลงบนร่างของเธอ  กลับเด่นชัดขึ้นมาทุกทีที่นึกถึง.....

ทำไมพวกมันไม่ฆ่าเธอซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

.
....
................................

หนุ่มน้อยในชุดสูทผูกหูกระต่ายนั้น  กำลังส่งยิ้มระรื่นให้คู่บ่าวสาวที่ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก  พ่อคนเคราดกบัดนี้กลายเป็นหนุ่มสะอาดสะอ้านเจ้าสำอาง  ใบหน้าดูแจ่มใสและมีความสุข  ขณะที่เจ้าสาวนั้นแม้ใบหน้าจะดูซีดเซียว  แต่ก็ฉายแววแห่งความปิติยินดีออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“แอมป์รักปิงนะ  ปิงเป็นรักแรกของแอมป์  แอมป์ขอโทษที่ต้องหนีไป.....ขอโทษ  ที่ไปโดยไม่ได้เอ่ยคำลา.....ขอโทษนะ”  น้ำเสียงฟังดูอ่อนระโหยโรยแรงของหญิงสาว  ทำให้ปิงถึงกับชาวาบในหัวใจด้วยความสงสาร  ใบหน้าคมหันไปขมวดคิ้วให้เธอเป็นเชิงดุ  แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก
“ไม่พูดเรื่องนั้นนะแอมป์  วันนี้เป็นวันดีนะ  เป็นวันมงคลของเรา  ดูสิ  พี่เค้าอุตส่าห์แต่งหน้าให้เราเป็นชั่วโมง  เลอะเทอะไปหมดแล้ว  ยัยเด็กขี้แย”  มือของชายหนุ่มเกลี่ยคราบน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน  มือที่แสนอบอุ่นนั้นลูบหัวของเธออย่างนุ่มนวล  กลับทำให้น้ำตาของเธอยิ่งพรั่งพรูออกมา

“ปิงรักแอมป์มั้ย.....แน่นอน.....แอมป์ไม่ได้หมายถึงในตอนนี้....แอมป์แค่อยากรู้  ว่าช่วงที่เราสองคนคบกัน  ปิงเคยรักแอมป์บ้างมั้ย”
“รักสิครับคนเก่ง  ปิงรักแอมป์ที่สุดเลยรู้เปล่า”
“อย่าโกหกแอมป์เลยนะปิง  แอมป์อยากได้คำตอบจริง ๆ ไม่ใช่คำตอบที่ทำให้รู้สึกสบายใจ....เพราะช่วงเวลาเหล่านั้น  มันมีค่ากับแอมป์มากจริง ๆ  ถ้าปิงในตอนนั้นคิดเหมือนกันกับแอมป์  แอมป์คงมีความสุขเหลือเกิน.....แต่ถ้าไม่  วันนี้แอมป์ก็มีความสุขมากแล้ว  ที่ได้แต่งงานกับคนที่แอมป์รัก  อย่างที่แอมป์เคยฝันเอาไว้”

พอเริ่มพูดเยอะ  เธอก็เริ่มหอบด้วยความเหนื่อย  มือของชายหนุ่มลูบหลังเธอเบา ๆ จนเธอรู้สึกผ่อนคลาย  ปิงหลับตาลง  นึกถึงภาพในอดีตที่ฉายขึ้นในห้องความทรงจำ  ภาพของเด็กวัยรุ่นชายหญิงจูงมือกันเดินเที่ยวสยาม.....ทั้ง ๆ ที่ในเวลานั้น  คนทั้งคู่ควรจะอยู่ในโรงเรียนกวดวิชา 


ไอศกรีมถ้วยโตที่สั่งมากินด้วยกัน  ผลัดกันป้อน.....รู้สึกตื่นเต้นกับสายตาหลายคู่ที่กำลังแอบมอง

ดวงตาที่ส่งให้กัน.....จากอีกฝากหนึ่ง  สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว

สัมผัสอุ่น ๆ ของมือที่กุมประสานกันขณะที่ตาจดจ้องอยู่กับภาพบนจอภาพยนตร์

ช่วงเวลาอันหอมหวานของชีวิตวัยรุ่นในหน้าร้อนสุดท้ายของคนทั้งคู่.....ราวกับไอศกรีมถ้วยโตนั้น....ทุกครั้งที่นึกถึง  เหมือนสายลมเย็นฉ่ำที่พัดวูบเข้ามา  แล้วค่อย ๆ จางหายไป  แต่ก็ทิ้งความรู้สึกดีดีเอาไว้

รักของวัยรุ่น....เป็นรักที่ใช้หัวใจ.....ใช้อารมณ์ความรู้สึก  มากกว่าเหตุผล.....อาจจะเป็นรักแบบเด็ก ๆ ในสายตาของผู้ใหญ่  แต่ก็บริสุทธิ์  และสวยงามราวกับเทพนิยาย......








เทพนิยายที่ไม่มีตอนจบในโลกแห่งความเป็นจริง!!!!   

เมื่อถามตัวเองจนแน่ใจแล้ว  ปิงก็เอ่ยคำตอบนั้นออกมาอีกครั้งเป็นการยืนยันความรู้สึกที่แท้จริง

“ปิงรักแอมป์นะครับ.....ปิงเองก็เคยฝันที่จะเข้ามหาลัยเดียวกันกับคนที่ปิงรัก  ได้เรียนจบพร้อมกัน  ทำงานที่เดียวกัน  แล้วก็แต่งงานกัน  ถึงมันจะไม่ใช่การแต่งงานอย่างในวันนี้ก็ตามที  ถ้าวันนั้นแอมป์บอกให้ปิงรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น  ปิงไม่มีวันที่จะรังเกียจ  แล้วก็จะไม่ยอมปล่อยมือไปจากแอมป์เด็ดขาด.....เราสองคนจะต่อสู้  และผ่านมันไปด้วยกัน  อย่างในวันนี้....เข้าใจมั้ย” 


“ปิง.........”  น้ำตาของเธอเอ่อล้นอีกครั้งด้วยความซาบซึ้ง  หญิงสาวสวมกอดเจ้าบ่าวของเธออย่างไม่กลัวว่าชุดจะยับ หากสุดท้ายแล้วคน ๆ นี้จะไม่เคยรักเธอ  หากทุกสิ่งที่ออกมาจากปากของชายหนุ่ม  เป็นเพียงแค่ความรู้สึกสงสารเวทนา  แต่สิ่งที่เค้าทำในวันนี้นั้นมันช่างยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของหญิงสาวเหลือเกิน  ราวกับเติมเต็มความปรารถนาครั้งสุดท้ายในชีวิต  ไม่มีอะไรติดค้างในใจของเธออีกแล้ว.....


คนทั้งคู่กอดกัน


เนิ่นนานแสนนาน







ขอโทษที่ทิ้งเธอไป.....ขอโทษที่ไม่มั่นใจในตัวเธอ......ขอโทษที่อาจทำให้.....เธอต้องเสียใจ

แม้วันนี้ทุกอย่างจะสายไป....

แต่ผู้หญิงคนนี้ยังคงรักเธอ






“หูยยยยยย หวานนะเนี่ย”  เปาผิวปาก....ส่งเสียงแซวคู่บ่าวสาวที่ยืนกอดกันกลมดิก
“พร้อมรึยัง....”  ปิงถาม  หญิงสาวพยักหน้าทั้งน้ำตา
“ขี้แยชะมัด  หมดสวยแล้ว  ดูสิ.....ไม่อายแขกในงานรึไง”

ทั้งคู่เดินจูงมือกันก้าวเดินออกไปด้วยกันช้า ๆ ร่างเล็กในชุดสูทได้แต่มองตาม....ระหว่างพี่สาวและพี่ชาย  ราวกับมีบางอย่างที่ผูกพันกัน  บางอย่างที่เชื่อมโยงคนทั้งคู่เอาไว้  โดยที่กาลเวลาไม่อาจทำลายมันได้  บางอย่างที่เด็กน้อยไม่สามารถเข้าถึง......



ถ้าพี่แอมป์เลือกที่จะบอกความจริงกับพี่.....พี่ยังจะมองผมในฐานะอื่นที่ไม่ใช่น้องชายรึเปล่า  พี่ยังจะกอดผม.....แล้วก็จูบผม  อย่างที่พี่ทำในตอนนี้มั้ย.....


“อิจฉาชะมัด.......เฮ้อ.....”
“เฮ้ออออออ”
คนตัวเล็กอีกคนหนึ่งถอดถอนใจเลียนแบบบ้าง
“พะ.....พี่บู้นี่.....เดี๋ยวเหอะ”
“แหม่ ๆ ๆ ๆ.........นายนี่มันก็เด็กขี้อิจฉาเหมือนกันนิ”




คำถามคือ......?



ใครเชิญไอ้หมอนี่มากันล่ะเนี่ย....?


แน่นอนว่าในตอนแรกนั้นเปาพยายามพูดจาหว่านล้อมพี่ชายเคราหนา(และจอนดก)  ให้ชวนมาทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ  แต่หัวเด็ดตีนขาดยังไง  นายปิงก็ไม่ยอมเด็ดขาด  ที่จะให้เจ้าเด็กตัวดำได้เฉียดเข้ามาในงานวิวาห์....เหตุผลของพี่แกนั้นฟังดูเข้าที....ของดำไม่เหมาะกับงานมงคล.....

แน่นอนว่าคนจริงอย่างนายบู้ก็ต้องแอบหนีมาอยู่แล้ว.....ทิ้งให้สามหนุ่มสามมุมปวดหัวกันอยู่ที่ห้อง  ตามหากันให้วุ่น  ใครจะรู้  ว่าพ่อมานั่งเก๊กหล่อ  รอฟาดเค้กแต่งงานฟรี ๆ

ตัวนำโชค.....ปิงบอกกับน้องชายอย่างนั้น

“ป่ะ....เข้างานกันเถอะ”  มือเล็ก ๆ ของรุ่นพี่คว้าหมับ....ก่อนจะลากเปาเข้าไปในงานด้วยกัน  มือของนายบู้ที่บีบเบา ๆ ทำให้เปารู้สึกอุ่นใจอย่างน่าประหลาด.....คล้ายกับว่าจะเป็นการแอบปลอบใจสไตล์หนุ่มเท่ห์?





.
...
......

สองหนุ่มยืนส่งคู่บ่าวสาวหน้าโรมแรมที่จัดงานในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงทั้งคู่  เหงื่อชุ่มเป็นวงเต็มรักแร้ทั้งสองข้าง....มองรถของแอมป์ที่ดัดแปลงเป็นรถบ่าวสาวมือใหม่ป้ายแดง  ค่อย ๆ ไกลออกไป....ออกไป  ไม่ใช่ส่งตัวเข้าเรือนหอ  แต่เป็นการย้อนอดีตวัยหวาน  ขับชมบรรยากาศ  สถานที่เก่า ๆ ที่เคยใช้เวลาด้วยกัน  ตอนเป็นเด็กมัธยมปลาย

ไปแย่งดอกไม้เจ้าสาวกับเค้าด้วยเหรอ......ก็เปล่า?

ก็แค่โดนพี่สาวในงานทั้งสาวแท้  และสาวเทียม(ช่างแต่งหน้า)  รุมทึ้ง  หลังจากขึ้นไปออกสเตปรั่ว ๆ มั่ว ๆ เมา ๆคู่กันบนเวที  อีกคนก็น่ารัก.....เหมือนเด็กน้อย.....ส่วนอีกคนก็เด็กน้อย.....ในมาดเจ้าพ่อผมเรียบแปล้  บู้ถอนหายใจเฮือก.....ท่าทางปลงตก
“เพราะความเท่ห์ของพี่แท้ ๆ เราเลยพลอยซวยไปด้วย”  หนุ่มเท่ห์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ทำเอารุ่นน้องอย่างเปาถึงกับหมั่นไส้ขึ้นมาทันที
“เหรอครับพี่บู้  เอ้า  ว่าไงก็ว่างั้น  ไม่กล้าเถียงครับ....ผมมันคนรักเด็ก  ชอบตามใจเด็กอยู่แล้น”
“หึหึหึ  เมื่อกี้พี่ได้จับมะม่วงอกร่องเต็ม ๆ มือเลย.....โชคดีชะมัด  พับผ่าดิ๊”
“โด่....แค่เนี๊ยะทำมาคุย  ผมน่ะได้จับบั้นท้ายเพื่อนพี่แอมป์ตั้งสองหนแน่ะ  ตอนถ่ายรูปอ่ะ  ได้เอามือวางบนก้นนิ่ม ๆ รู้สึกดีชะมัด  เข้าใจหัวอกของพวกป๋าขาก็วันเนี้ยะ!!!!”
“ชิส์  แค่เนี๊ยะทำมาคุย  พี่น่ะได้จับมะเขือของคุณช่างทำผมด้วย  ใหญ่ดีชะมัด  แต่แหยงมือว่ะจ๊อด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....พี่บู้เนี่ยน๊า”

เปากอดรุ่นพี่เบา ๆ  หัวกลม ๆ เอนซบไหล่เล็กของนายบู้.....แค่นี้ก็ทำให้สาว ๆ ในงานที่มองมา  เกิดอาการคึกอยากจะฟัดเด็กผู้ชายสองคนนี้กันอีกครั้งให้หายหมั่นเขี้ยว

.
....
............

รถของคู่บ่าวสาว  แวะมาจอดตรงลานกว้าง  หน้าตัวอาคารหลังหนึ่ง  ที่คลาคล่ำไปด้วยคนวัยทำงาน  มีร้านรวงยามค่ำคืนบางตา  แต่ก็ไม่เงียบเหงา.....ส่วนใหญ่คนที่เลิกงานมักจะชวนกันมาทานอาหารมากกว่าจับจ่ายซื้อของบนฟุตบาท  สถานที่แห่งนี้จึงเน้นหนักไปทางร้านอาหารหลากหลาย  เรียงรายในตึกแถวเกือบทั้งหลัง  สลับกับซุ้มบ้าง  รถเข็นแผงลอยบ้าง....อาคารเดี่ยว ๆ ชั้นเดียวก็มีเหมือนกัน

“จำได้มั้ย  ที่เรียนพิเศษของเราสมัยก่อน  ที่ ๆ ปิงตกหลุมรักแอมป์  ทั้ง ๆ ที่เราเรียนด้วยกัน  แต่กลับไม่ค่อยได้คุยกันที่โรงเรียนเลย  แต่พอได้มาเรียนด้วยกัน  ปิงถึงได้รู้ว่าแอมป์ไม่ได้หยิ่งอย่างที่เห็น  แถมยังตลกอีกด้วย”
“ฮื่อ.....จำได้สิ  ถึงตอนนี้หน้าตามันจะไม่เหลือเค้าเดิมแล้วก็ตาม....แต่แอมป์จำต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นได้  ดีนะที่เค้ายังไม่ตัดมั้นทิ้ง”
เธอชี้ไปยังต้นไม้ขนาดใหญ่  ที่ปลูกอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นที่แต่ก่อนเคยเป็นสถานที่กวดวิชา  ทาสีเหลืองทั้งตัวตึก  หน้าร้านแน่นไปด้วยลูกค้า
“พี่ปูแกฮาเนอะ  เห็นว่าตอนนี้เลิกสอนพิเศษ  ไปเป็นสิงห์นักบิดแล้ว”
“เหรอ.....น่าเสียดายนะ  พี่เค้าสอนเก่งอ่ะ  ตลกด้วย  น่าจะเอาดีทางนี้  ไม่น่าไปทางนั้นได้เลย”
“จำตอนที่ปิงสารภาพรักกับแอมป์ได้มั้ย  ปิงหาโอกาสเหมาะ ๆ ตอนที่ทุกคนทยอยกันกลับ  แล้วเหลือแค่เราสองคน  โครตเขินอ่ะ”
“จำได้สิ.....ตอนปิงมาชวนแอมป์ไปดูหนังนะ  ตลกมากเลย  ตอนนั้นปิงหัวเกรียน  แต่แอมป์ผมยาว  แถมยังแอบซอยอีกตังหาก”
“อื่อ....ปิงถึงได้รู้อีกอย่างไง  ว่าแอมป์ไม่ใช่เด็กเรียน  เด็กเรียบร้อยอย่างที่เคยเข้าใจ.....แต่แอมป์เป็น....สมัยนี้เค้าเรียกอะไรนะ  สก๊อยซ์ใช่รึเปล่า  หืม”  ชายหนุ่มสัพยอก  หญิงสาวหัวเราะออกมาเสียงดัง  ก่อนจะไอตามหลังชุดใหญ่  จนปิงต้องรีบไขกระจกรถ  ให้อากาศบริสุทธิ์ถ่ายเทเข้ามาในรถ  มือใหญ่ ๆ ลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วง
“แร่ดตัวแม่เลยแหละ  แอมป์อ่ะ  เรียบร้อยที่ไหนกัน.....แค่กกก.....ฮ่าฮ่า”
“ผู้หญิงคนนี้นี่  ไอจนหน้าแดงแล้วยังจะพูด”

ทั้งคู่หัวเราะให้กัน.....ปิงมองหน้าของหญิงสาว  คนที่เขาเคยรัก  คนที่ทำให้เขาคลั่ง....ถ้าไม่ได้น้องชายคนเดียวคอยดูแล  คอยเยียวยาหัวใจที่แตกสลาย  ชายหนุ่มคงกลายเป็นคนที่เข็ดกับความรัก  และคงรักใครไม่ได้อีก....

ใบหน้าคมก้มลงจรดริมฝีปากบนแก้มขาวเนียนของหญิงสาว  พอผละออกเธอก็จูบตอบเบา ๆ ที่แก้มของชายหนุ่มบ้าง

“ถ้าเป็นเมื่อก่อน  แอมป์คงยอมให้ปิงจูบ.....”
“ให้จูบ  ปิงก็จูบได้  ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“อย่าเสี่ยงดีกว่า  แอมป์ไม่อยากให้คนที่แอมป์รักเป็นอย่างแอมป์  มันทรมาน”
“ลงไปกินกันมั้ย”  ชายหนุ่มชวน  พยายามเปลี่ยนเรื่อง  เนื่องจากสังเกตว่าเจ้าสาวของเค้า  ไม่ค่อยได้แตะต้องอาหารที่เตรียมไว้ในงานแต่งเลย  วันทั้งวันเธอกินแค่ขนมปังสองแผ่น  กับนมเปรี้ยวครึ่งขวดใหญ่เท่านั้น
“แอมป์ไม่หิว.....แต่คอแห้งอ่ะ  ปิงลงไปซื้อน้ำที่เซเว่นให้แอมป์ละกัน”
“ครับคุณเจ้าสาว”

ชายหนุ่มลงจากรถของเธอไปแล้ว

หญิงสาวเริ่มร้องไห้อีกครั้ง 

สิ่งเลวร้ายที่เธอประสบในชีวิต  เดนมนุษย์ไม่เพียงแต่พรากความสาวไปจากเธอ.....แต่มันนำชีวิตอันบริสุทธิ์ที่เต็มไปด้วยความฝันไปจากเธอด้วย.....

โทษของพวกมันคือเข้าบ้านเมตตา

แต่โทษของเธอ....คือโรคร้ายที่ติดจากพวกมันคนใดคนหนึ่ง

ภาพในกระจกมองหลัง  สะท้อนดวงตาที่อ่อนระโหย....ใบหน้าราวกับซากศพที่ถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางชั้นดี  จุดเล็กตามตัวของเธอก็เริ่มจะเด่นชัด.....ไม่ว่ายาขนานใด  ก็ไม่อาจช่วยให้เธอมีชิวิตได้อย่างมนุษย์ปกติอีกแล้ว

เธออยากจากไปตอนนี้  ตอนที่เธอยังเป็นแอมป์คนที่ผู้ชายคนนั้นรู้จัก  ไม่ใช่ร่างไร้วิญญาณที่นอนทรมานอยู่บนเตียง  รอความตายไปวัน ๆ  ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องทนทุกข์ไปกับเธอและแอบร้องไห้โดยไม่ให้เธอเห็น

เจ้าวัตถุสีดำมะเมื่อมและหนักอึ้งอยู่ในมือของเธอแล้ว  มือของเธอไม่ได้สั่นเทา  แต่เธอถือมันเอาไว้อย่างมั่นคง.....จิตใจของเธอไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป  เธอเพียงแค่ต้องการปลดปล่อยตัวเองจากความเจ็บปวด

“ขอโทษอีกครั้งนะตาทึ่ม  ลาก่อนนะ  คราวนี้ลาจริง ๆ แล้ว”

เธอยกทูตมรณะขึ้นจอขมับ........





และเหนี่ยวไก!!!!!
...........................................
ช๊อตสั้นแก้เครียด



หอมหมา.....สูดดมกลิ่นของหมา



ผมกอดพี่เอาไว้  วางร่างสั้น ๆ ของมันบนตักของผม  ที่ประจำของเรา  แทนที่จะนั่งข้างบนโซฟา  ผมกลับชอบนั่งบนพื้นแล้วเอาหลังพิงขอบที่นั่งเอาไว้  ไอ้หมาบู้ก็ใช่ว่าจะอยู่เป็นสุขหรอกนะ  มันดิ้นขลุกขลัก  เกายุกยิกของมันไปเรื่อย  ตามประสาเด็กสมาธิสั้น  ไม่เคยจดจ่ออยู่กับอะไรได้นาน  ยกเว้นหนังสยองขวัญของมันนั่นแหละ

“อื้อ”

ชอบจัง  เสียงร้องปนรำคาญ.....ทั้ง ๆ ที่มันกำลังสยิวแบบนี้  ผมล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดของพี่  เอานิ้วเขี่ยหัวนมมันเล่น  ปากก็ขบกัดติ่งหูมันเบา ๆ.....เช็ดให้แล้ว  หูน่ะ.....สำลีดำปี๋เลย
“พี่น่ะเป็นเกย์แล้ว.....รู้ตัวมั้ย ?  เพราะพี่รู้สึกทุกครั้ง  ที่เล่นกับพี่....หืม”
“ไม่ได้เป็นเว้ย!!!!.....นายมันโรคจิต!!!!!”
“โรคจิตแล้วรักมั้ยเล่า”
“ไม่รักเว้ย  เกลียด.....เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ”

น่าแกล้งดีชะมัด  พี่ใครวะ
“น้องเสียใจนิ  พี่เกลียดเค้า”
“ก็บิ๊กชอบข่มพี่อ่ะ  ไม่ให้เกียรติเลย....พี่เป็นพี่นะ  จะแค่ไม่กี่วินาทีก็ถือว่าเป็นพี่”
“ไอ้หมา....พี่เป็นไอ้หมาน้อยของเค้าตังหาก  ดื้อก็ต้องดัดนิสัย  ถ้าทำตัวดีก็มีรางวัล”
“ถ้าเครียดก็มาระบายอารมณ์กับเค้า  ชิส์”

ผมขำ  พี่กำลังงอน  มันนี่ก็เจ้าคิดเจ้าแค้น.....เออกูผิดที่ทำรุนแรงกับมึง...........ไปบ้าง?...แหม่เรื่องมันแล้วก็แล้วไปน่า  เนอะ....คุณคนอ่านเนอะ!!!!.....เนอะ!!!!!!!!


“มีสิ่งนึง  ที่น้องคนนี้ติดค้างพี่มาตลอด  จำได้มั้ย  ว่าเรื่องอะไร”
“ตุ๊กตายาง  กับเฮโรอีนน่ะเหรอ”

ผลั้วะ!!!!!  ตบหัวหมาซักทีเหอะ  เรื่องเพ้อเจ้อล่ะเก่งนักเชียว

“เจ็ยนะเว้ย”
“จูบแบบผู้ใหญ่ไงหมา.....เราสองคนไม่เคยจูบแบบผู้ใหญ่กันเลยซักครั้ง....แต่ตอนนี้  และหลังจากนี้ไป  เราจะเลิกจูบแบบเด็ก ๆ แล้วเปลี่ยนมาจูบแบบเร่าร้อนแทน  โอเค๊”
“ฮิตเลอร์อีกแล้ว.....ไอ่บุ๊กบิ๊ก”
“ตกลงตามนี้  ม๊ะ....มาจูบกัน”

ไอ้หมาเอาหัวของมันกระแทกคางผม  ก่อนจะดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขน.....จะหนีไปไหนหมาน้อย.....เดี๋ยวก็ซมซานกลับมา  มุ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ



หมาผม.....สัตว์เลี้ยงของผม  ตุ๊กตาตัวโปรดของผม



เป็นของผมคนเดียว  ตลอดไปนะพี่นะ

............
เคลียร์ไปได้หนึ่งประเด็น  อย่างที่ตั้งใจ....ทีแรกกะให้แอมป์เอาปืนไปดักยิงพวกทรชน  แต่คิดไปคิดมา....บางครั้งโลกแห่งความเป็นจริง  ทุกอย่างก็ใช่ว่าจะยุติธรรม....ไม่มีอะไรตายตัว.....แอบสอดใส่โมเม้นท์บู้เปา  นิดนึง  รู้สึกกันมั้ยคะคนอ่านที่รัก  งุงิ
..................................................................

[sang som]

เอิ่ม  บรรยายไม่ถูกแฮะตอนนี้

[Akad3ar]

เปาตอนอยู่กับพี่บู๊น่ารักดี  เรทติ้งน่าจะดีขึ้นนะ เปา

[Me_kame_nishi]

อ่าาา น่าสงสารอ่ะไม่น่าเลย คนเราทำไมถึงทำเลวร้ายกับคนอื่นได้ขนาดนี้นะ โทษแค่เข้าบ้านเมตตานี้อ่ะน้อยไปนะ

[gumrai3]

ฮิตเลอร์ละบิ๊กเอ๋ย

[andromeda]

“ชิส์  แค่เนี๊ยะทำมาคุย  พี่น่ะได้จับมะเขือของคุณช่างทำผมด้วย  ใหญ่ดีชะมัด  แต่แหยงมือว่ะจ๊อด”

555555+ไปจับของเค้าได้ไง๊ เพ่บู้

น้องบิ๊กจ๊ะ ไอ้สัตว์เลี้ยงแบบเพ่บู้ของเธอเนี่ย มีขายที่ไหนม่ะ หรือที่บ้านเธอมีอีกไหม เจ๊ขอเหมา..

[naumi]

ช่วงนี้บิ๊กบู้น่ารักเน้อ โลกเป็นสีชมพูเชียว 

ปล.โมเม้นท์บู้เปานี่พี่สาวกะน้องสาวหรือคะ? อิอิ

[flawless]

อารมณ์ตัดฉับดีแท้ๆ ตอนนี้ เดี๋ยวก็ลั๊นล๊า แต่มาเครียดตอนบ่าวสาว
ขับรถย้อนอดีต เอิ๊กกก...แอมป์ ทำงี้ทำมายยย...
แล้วก็สลับกลับมาอยากฟัดพี่บู้น้อยต่อ ต่อมอารมณ์ทำงานหนักผิด
ปกติฉับพลันเลยคร๊าบ วันเน้

[fuku]

สะเทือนใจกับแอมป์

ก็ตามที่คนแต่งว่ามานั่นแหละ ไม่มีอะไรได้ดั่งใจไปทั้งหมด
อย่างน้อยพี่ปิงก็ได้ทำอะไรให้บ้าง   


แล้วมาเจอบิ๊กหื่นใส่พี่บู๊ พลิกอารมณ์แทบไม่ทัน
เมื่อไหร่จะเป็นปกติเหมือนคนทั่วไปได้ซะทีอ่ะบิ๊ก

[หมวยลำเค็ญ]

สาวแอมป์เธอมีประสบกสรณ์ที่เลวร้ายเหลือเกิน
นับถือพี่ปิงเลย ที่ไม่รังเกลียดแล้วยังช่วยสร้างความทรงจำดีๆ ให้อีก
น้องเปาคงเข้าใจเน๊อะ กำลังซึมๆ กับพาสแรก
เจอพี่บู้กับ กับไอ้หมาดำ อารมณ์เปลี่ยนทันทีเลย

[BeeRY]

อ้าว พี่บู้มาส่งตั้งนานแล้ว ไม่ได้อ่านเฉยเลย ไปอยู่ไหนมาแว๊
สงสารแอมป์อ่า มันคงยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยมีฝันร้ายคอยตามหลอกหลอน
ที่น่าสงสารอีกคนคือพี่ปิงด้วยอ่ะ ไม่รู้ทำไม แต่เป็นห่วงความรู้สึกพี่ปิงจัง เดี๋ยวนี้เค้าขี้สงสาร

[drasil]

อ่านแล้วโคตรสงสารแอมอ่ะ
แต่ตอนคั่นน่ารักนะเนี่ย

ปล.ตอนนี้เค้าบวกได้แล้วน้า บวกให้แล้วด้วย

[Me_kame_nishi]

แวะมาดู อิอิ