ตอน : คู่กรรม
INTRO ก็ครอบครัวนี้มีแต่เด็กผู้ชาย 
หลังจากวันนั้น.....บนดาดฟ้า
คุณพ่อหมีก็เปลี่ยนไป.....จากหน้ามือเป็นหลังมือ
หันมาสนใจลูกชาย ‘คนโต’ ของตระกูลมากขึ้น
“พ่อขอแต่งตั้งแก.....ให้เป็นหัวหน้าครอบครัว สืบทอดต่อจากพ่อนะ........น้องบิ๊ก.....น้องเบียร์กับน้องบู้ ตอนนี้ถือว่าน้องบิ๊กเป็นพี่ใหญ่ของตระกูลนะ เชื่อฟังพี่เค้า แล้วก็อย่าดื้อกับพี่เค้าล่ะ เข้าใจมั้ย ?”
โฮ่.....พ่ออ่ะ/ป๊าอ่ะสองหนุ่มที่เหลือโอดครวญ โดยเฉพาะนายบู้.....แค่นี้สิทธิขาดของการตัดสินใจ ก็ตกอยู่ในมือน้องเต็ม ๆ แล้ว.....แล้วดูพ่อผิวเข้มก็จะบ้าอำนาจ หนักขึ้น.....ทุกวัน.....ทุกวัน
ร่างสูงยักคิ้วให้น้องเล็กอย่างท้าทาย
ตอนนี้กลายเป็นว่าจากลูกรักอันดับหนึ่ง.....นายบู้หล่นมาอยู่อันดับสอง
ไม่ว่าจะยามกิน.....
“พี่บิ๊กเค้าตัวโต.....ต้องการพลังงานเยอะ ๆ น้องบู้กับน้องเบียร์กินแต่พออิ่มนะลูกนะ เดี๋ยวท้องอืด นอนไม่หลับ”
ว่าแล้วก็คีบเนื้อชิ้นโตสุดให้ลูกชายคนโปรด....
ยามนอน....
“เตียงมันแคบ จะมานอนเบียดอะไรกันตั้งสี่คนล่ะลูก....ร้อนตาย บู้กับเบียร์ออกไปนอนข้างนอกนะลูกนะ......เปิดแอร์ให้เต็มที่เลย......”
หลังจากเนรเทศลูกนกสองตัวออกไปแล้ว พ่อหมีก็หันมากอดเจ้าหมาดำ ที่สวมที่คาดผมหูหมา.....ทั้งหอม....ทั้งจูบหัวอย่างรักใคร่(เป็นภาพที่ดูแล้วชวนสลดใจมากกว่าน่าเอ็นดู)
“เดี๋ยวพ่อเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังนะลูกนะ”
“มะ.....ไม่เอาเฟ้ย”
ยามอาบน้ำ......
“น้องบู้กับน้องเบียร์อาบด้วยกันนะลูก....พ่อจะอาบกับบุ๊กบิ๊ก”
น้องบู้ : “อ่า............!?!”
น้องเบียร์ : “เย้.......อาบน้ำกับพี่บู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สมน้ำหน้า ไอ้ดำ.....แบร่ ๆ ๆ ๆ”
บุ๊กบิ๊ก : “อย่ามาเข้าใกล้ผมนะตาแก่โรคจิต ไปไกล ๆ เลย”
อืม......เป็นครอบครัวที่เพี้ยนสุดกู่จริง ๆ
.................................................................................................
เหตุการณ์เลวร้ายในครานั้น.....ยังคงตามมาหลอกหลอน
ราเชนทร์กำลังฝัน.....
เม็ดเหงื่อผุดพราย....เต็มใบหน้า
..........พอดีแม่เจอกันต์เค้าที่ตลาดน่ะลูก......เห็นว่าวันนี้เรียนครึ่งวัน แม่ก็เลยฝากกุญแจให้เค้าเข้าไปเยี่ยมหนูแน่ะ.....อ้อ....แล้วแม่ก็ฝากมื้อกลางวันไปให้ด้วยนะจ๊ะ พักผ่อนเยอะ ๆ ล่ะ...........หลังจากถูกทำร้ายในวันนั้น ทำให้เจ้าหนูน้อยป่วยไข้นอนซมไปร่วมอาทิตย์......บังเอิญว่าวันนั้นแม่ไปทำธุระที่ต่างอำเภอ.....จะกลับมาอีกทีก็เกือบค่ำ......
หลังจากวางหูได้ไม่ทันสนิทดี.....เสียงประตูหน้าบ้านก็ถูกเปิด....และปิดลงด้วยเสียงอันดัง.....
น้ำเสียงเถื่อนทมิฬที่คุ้นหู.....ร้องเรียกอย่างใจเย็น......
กี๋ แม่มึงเค้าฝากข้าวกลางวันมาให้แน่ะ......แต่กูว่ามึง.....อย่ากินเลยนะ.....กินอย่างอื่นดีกว่า.......แล้วเกมซ่อนแอบภายในบ้านก็เริ่มขึ้น.......ตามด้วยเกมวิ่งไล่จับ.......ลูกหนูตัวซีดราวกับใกล้สิ้นลม ถูกเจ้าแมวใหญ่ตะปบได้ ขณะที่พยายามพุ่งตัวลงจากบันได กี๋น้อยเสียหลักจนหน้าทิ่ม......เกือบตกลงไป
เจ้าตัวหลับตาปี๋....หากว่าแขนผอม ๆ ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที
ราเชนทร์ในตอนนั้นคิดแต่เพียงว่า....
หากตกลงไปคอหัก.....ตาย ๆ ไปซะ.....ก็คงจะสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปที
มึงหนีหน้ากูงั้นเหรอ.....ไอ้ตัวดี.....คิดจริง ๆ เหรอว่าจะหนีพ้น....คิดเหรอว่า....มึงจะไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก
ผมขอร้อง.....ผมกราบคุณ.....กราบเท้าคุณ......อย่าทำเลยนะครับคุณกันต์“อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” ราเชนทร์ส่งเสียงละเมอดังลั่น จนกันต์อเนกสะดุ้งตื่น ผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ มือไม้ป่ายป่ะ....จนคลำเจอสวิทซ์ไฟที่หัวเตียง ก่อนจะหันไปจ้องมองคนที่นอนหลับอยู่.....ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อกาฬไหลอาบหน้า เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน.....ริมฝีปากบางเฉียบกำลังส่งเสียงพร่ำเพ้อ ขอความเมตตา.....
“ผมเจ็บ.........เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว.......ปล่อยผมเถอะ”
ใจหนึ่งคิดอยากจะปลุก แต่ก็รู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ หากว่าคนตรงหน้าตื่นจากฝันร้าย.....เพื่อที่จะมาพบกับคนที่เป็นต้นเหตุของความเจ็บปวดทั้งหมด....มือใหญ่ ๆ ที่เต็มไปด้วยความอาทร....ลูบหัวคนหลับอย่างแผ่วเบา
พอคนตรงหน้าเริ่มสงบลง....พ่อตัวหนาก็สวมกอดร่างผอมด้วยความระมัดระวัง อย่างกลัวอีกฝ่ายจะสะดุ้งตื่น จมูกของชายหนุ่มหอมเบา ๆ ที่แก้ม....ตรงขมับ.....และกลางกระหม่อม ฟอดแล้วฟอดเล่า
“มึงฝันร้ายสินะ.....เด็กน้อยของกู”
จะทำยังไง....ให้เธอมองมาที่ชั้น.......จะทำยังไง....ให้เธอเห็นคน ๆ นี้อยู่ในสายตา
คำว่ารักที่พูดออกมา....มันคงไม่มีความหมาย
หากว่าหัวใจของเธอ.....ไม่เคยเปิดรับมัน.....เด็กน้อยของกันต์อเนกซุกตัวเข้าหาอกกว้าง.....ราวกับจะหาที่กำบัง....ในฝันนั้น ราเชนทร์สามารถตะเกียกตะกายจนรอดพ้นจากคนใจร้าย.....มีมือสีขาว.....ที่ไม่ค่อยเห็นชัดเจนเป็นรูปเป็นร่างนัก......ฉุดดึงตัวเค้า.....เข้าไปหลบอยู่ในห้อง
ห้องที่อบอุ่น.....และปลอดภัย
แม้จะเพียงชั่วคราว....
ขอเพียงแค่รอดพ้นจากคนชั่วช้า......แค่คืนนี้คืนเดียวก็พอแล้ว
.
....
.........
น้องกี๋เล่า
ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมา....ก็เจอหน้าของมัน ในระยะประชิด
มันกอดผม.....
ทั้งคืน ?
หรือว่าแค่.....บังเอิญพลิกตัวมาก่าย สะเปะสะปะ ตามประสาคนถ่อยสถุลอย่างมัน
ผมค่อย ๆ แกะมือของมันออกอย่างรังเกียจ.....ทั้งรังเกียจและกลัวมันตื่นพอ ๆ กัน......เมื่อคืนนี้.....น่ากลัวชะมัด ผมฝันเห็นตัวเอง กำลังโดนทารุณกรรมอย่างเหี้ยมโหด.....ราวกับไม่ใช่มนุษย์
แม้ว่ามันในตอนนี้
จะลดความดิบ.....กระด้าง.....ความเหี้ยของมันลงมาบ้างแล้ว ต่างจากไอ้โหดหัวหน้าแก๊งค์อันธพาลเมื่อสมัยมัธยมปลายก็ตามที
นั่นไม่ได้ทำให้ผมชิงชังมันน้อยลง
“ขอกอดมึงอีกหน่อยไม่ได้เหรอ”
มันตื่นแล้ว.....หรืออาจจะตื่นนานแล้ว แต่แกล้งหลับ.....เพื่อรอดูว่าผมจะมีท่าทีอย่างไร.....หรือแอบด่าแม่มันรึเปล่า? เพื่อที่จะได้มีข้ออ้าง.....มาทำเรื่องเลว ๆ กับผมอีก.....วันละไม่รู้กี่รอบ....
ต่อกี่รอบ....
ผมเกลียดแสนเกลียด.....ไม่ควรชะล่าใจ.....ช่วงที่มันหายหน้าไป.....ผมไม่ควรไปตกหลุมรักใครอีก......ผมไม่ควรตกหลุมรักเด็กน้อยของผม.....
อยากเจอหน้า....
อยากให้ลูกพี่มานอนหนุนตักผม.....แล้วจ้อไม่หยุด
หรือมาเปิดหนังในคอลเลคชั่นของแกให้ผมดูก็ยังดี
ไม่น่าใจอ่อนเลย.....ถ้าผมไม่สงสารคุณเป็ด....หรือสำนึกได้กับความมั่นคงของไอ้ดำในตอนนั้น จนเผลอกดลบภาพที่ถ่ายไปจนหมดสิ้น ทั้ง ๆ ที่ห้องอยู่ถัดออกไปไม่กี่ประตู แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
“คิดไรอยู่”
มือสกปรกของมันจิ้มแก้มผมเบา ๆ แล้วถามคำถามปัญญาอ่อน เหมือนเด็ก ๆ.....ที่ไม่รู้ประสา
“คิดถึงมันล่ะสิ....หึ.....ถึงกูยอมให้มึงไปหามัน แต่น้องมันก็คงไม่ให้พวกมึงเจอกัน แล้วอีกอย่างครอบครัวเค้าก็ขึ้นมาหากัน คนนอกอย่างมึงจะเข้าไปแทรกตรงไหน........อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บปวดเลยกี๋เอ๊ย”
อะไรน่ะ....
คำพูดแบบนั้น....
ตรงช่วงท้ายประโยคนั่นน่ะ......
มึงจะมาห่วงความรู้สึกกูทำไม!!!
กูหมดความรู้สึกไปนานแล้วว่ะ ไอ้กันต์เอ๋ย.....มึงเป็นคนพรากมันไปยังไงล่ะ.....พรากไปตั้งแต่ของเล่นชิ้นที่กูรัก.....ผู้หญิงคนแรกที่กูแอบชอบ....พรากไปแม้กระทั่ง....
ช่างแมร่งเหอะ...ผมไม่ใช่ผู้หญิง พรหมจรรย์ของผม.....มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นซักหน่อย.....ผมเก็บไว้ให้พี่บู้น้อยของผม.....คนเดียว
หึหึหึหึ.....แล้วมันก็ตบหัวผม จนหน้าทิ่ม!!!
“เป็นเหี้ยอะไร....ทำไมไม่ยอมคุยกับกู”
“ก็แล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ.....ถามเองตอบเองให้เสร็จขนาดนั้น.....คิดแทนผมไปหมดทุกเรื่อง ก็ให้ผมนอนอยู่เฉย ๆ ให้คุณเล่นสนุกเถอะ.....”
“อ่อ.....ชอบแบบนั้นสินะ”
“ไม่ชอบ....แต่โดนบังคับเว้ยยย!!!!”
“ขึ้นเสียงเหรอกี๋”
“เออ.....กูขอโทษ!!!!”
ผมตะคอกใส่หน้ามันอย่างลืมตัว แล้วมันก็ยิ้มกริ่ม....ก่อนจะจับผมกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนมึน.....ผมต้องเป็นฝ่ายยอมมันทุกทีสิน่า
“เป็นแฟนกันเถอะกี๋”
“อยากจะให้เป็นอะไร....มันก็ขึ้นอยู่กับคุณไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาถามอะไรผมทั้งนั้น ผมเบื่อที่จะต้องตอบคำถาม....คิดหาคำตอบที่มันถูกใจมึ........คุณ....โว้ยยย”
หงุดหงิด ๆ ๆ ๆ
มันเอาคางมาเกยไหล่ผม.....ทำเป็นมาอ้อนเหมือนลูกแมว.....หนวดแข็ง ๆ ครูดไปบนบ่าที่เปลือยเปล่าของผม
เออ.....กูแก้ผ้านอน.....ไม่รู้จะใส่หาพระแสงอะไร....วัน ๆ ก็อยู่แต่ในห้อง เปลืองเสื้อเปล่า ๆ
“ทำยังไงมึงถึงจะรักกู...หืม....กี๋”
อะไรของมันฟะ!!!!! มันเป็นเหี้ยอาร๊ายยยย
“หึ.....คุณกันต์ก็ไปตายให้ผมดูก่อนสิครับ”
“อืม......ถ้ากูตายแล้วทำให้มึงรักกูได้.....กูยอมตายนะกี๋.....แต่คงไม่มีทางหรอก มีแต่มึงจะสะใจก็เท่านั้น.....หึหึหึ เพราะฉะนั้นกูต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป....เพื่อทำให้มึงรักกู” หึ ฝันไปเถอะมึง.....ความเกลียดชังที่กูมีให้มึง.....มันมากถึงระดับแพลทตินัมแล้ว....อีกไม่นานก็ทะลุล้าน
กูไม่มีวันรักคนอย่างมึง.....แล้วมึงก็ไม่ได้รักกู....มึงแค่อยากเอาชนะ
เอาชนะคนที่ไม่มีอะไรเทียบมันได้เนี่ยนะ.....ผมเริ่มสับสน....หรือว่าผมจะสำคัญตัวเองมากเกินไปกันนะ
“อย่างน้อยถ้าคุณตายไปซะ....ผมอาจจะรู้สึกเกลียดคุณน้อยลง.....แล้ววันหนึ่งผมก็อาจจะลืมคุณ.....แล้วก็ไม่เกลียดคุณอีก”
“อืม.....นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด.....มากกว่าการถูกเกลียด.....คือการถูกลืมยังไงล่ะกี๋น้อย”
“ยะ.....อย่า....มาเรียกว่ากี๋น้อยนะเฟ้ย ขนลุก!!!!!!”
“กูไม่ได้พูดกับมึง.....กูพูดกับมัน”
มือใหญ่ ๆ คว้าหมับที่ลูกชายผม.....แล้วคลึงเบา ๆ
ถนอมหน่อย
มันยังไม่เคยถูกใช้กับใคร....
ไอ้ห่าลาก!!!!!!
...................................................
เมื่อน้องเล็กยังไม่ละความพยายาม
“เบียร์........หลับยัง”
เสียงพี่ชายกระซิบเรียกในความมืด มือเล็ก ๆ เขย่าตัวน้องเบา ๆ ซักพักก็ขึ้นคร่อมน้อง ทับน้อง......แกล้งน้องน้อย
“ยังครับ พี่บู้มีอะไร”
“เราดีกันเถอะ”
“อ้าว....ผมนึกว่าพี่บู้หายโกรธผมแล้วซะอีก”
“พี่เป็นคนซีเรียสนะเบียร์”
เหรอครับ.....คุณชาคริต“พ่อเราต้องมีมรดก.....อาจจะฝังอยู่ที่ไหนซักแห่งที่บ้านของเรา แล้วต่อไปมันก็ต้องเป็นของพวกเรา....ถูกแม๊ะ”
“คงงั้นมั้งครับ”
“เบียร์คิดดูนะ ตอนนี้ไอ้ดำมันเป็นลูกคนโตแล้ว ถ้าสมบัติตกถึงมือมัน มันต้องฮุบไว้คนเดียวแน่ ๆ แล้วมันก็จะไม่แบ่งให้เบียร์ เพราะมันเกลียดเบียร์”
“อ่าฮะ”
“เผลอ ๆ มันก็อาจจะให้พี่แค่พอซื้อรองเท้าแตะแค่ข้างเดียว.....แค่เปรียบเทียบน่ะนะ แต่ถ้าเป็นพี่ พี่จะแบ่งให้ทุกคนเท่า ๆ กัน”
“เบียร์งงไปหมดแล้ว”
น้องเล็กถามแทรกขึ้นมา เลยโดนพี่ชายดีดหู.....เจ็บใช่เล่นอยู่หรอก เซียนดีดลูกแก้วสมัยเด็กเชียวนะนั่น
“ร่วมมือกันนะเบียร์นะ....โค่นไอ้บุ๊กบิ๊กกัน แล้วพี่จะแบ่งให้เบียร์หนึ่งในสาม”
“อ้าว ไหนว่าจะแบ่งเท่า ๆ กันไง พี่บู้อ่า”
“ก็ส่วนของไอ้ดำก็เป็นของพี่ไง ในฐานะที่พี่เป็นแฝด แฝดน่ะ....แฝด.....เออช่างเหอะ ขี้เกียจอธิบายแล้ว เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ พี่นอนล่ะ”
“เฮ้ยเดี๋ยวสิพี่บู้คร๊าบบบ”
“คร่อกกกกกกกก”
พี่ชายเพียงแค่ได้พูดถึงสิ่งที่ตัวเองคิด(ว่าฉลาดแล้ว) ออกมาให้ใครซักคนฟัง แค่นั้นก็หลับสนิทตลอดคืน
กำจัดไอ้ดำเนี่ยนะ ช่างคิดได้นะนายบู้......จะไปได้ซักกี่น้ำกันเชียว เดี๋ยวพอเปิดเทอม....พวกกลับกันหมด
ก็เหลือตัวคนเดียว.....หัวเดียวกระเทียมลีบ.....
กลายเป็นลูกไก่ในกำมือน้องชายตัวยักษ์เหมือนอย่างเคย
น้องเล็กนอนตาโพลง.....หูเงี่ยฟังเสียงลมหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอ......พี่ชายตัวน้อยนอนหลับสนิทแล้ว
เบียร์ผงกหัวขึ้นอย่างตื่นเต้น ชะโงกหน้ายื่นเข้าไปมองใบหน้าของพี่ชายยามหลับ แม้ห้องจะมืด.....แต่ก็พอมองเห็นจากแสงไฟที่สาดเข้ามาจากทางระเบียง......พี่บู้ตอนหลับเนี่ย
มันน่ารักกว่าตอนตื่นเยอะเลย
นิ้วของเบียร์เขี่ยปากนุ่ม ๆ ของพี่ชายเล่น นุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่.....เขี่ยไปเขี่ยมาคนหลับลึกชักรำคาญ บ่นพรึมพรำออกมาเบา ๆ ฟังไม่ได้ศัพท์
หัวของน้องเล็กค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลงไป ใกล้เข้าไป......แนบชิดเข้าไป........
จุ๊บ!!!!!
ริมฝีปากทาบทับกันเพียงชั่ววินาที เด็กชายภัทรก็รีบชักหัวกลับออกมา ทิ้งตัวลงนอน พร้อมกับแถกดิ้นอย่างมีความสุข ที่ได้แอบจูบกับพี่ชายตอนหลับ.....จูบราตรีสวัสดิ์ แบบคนรัก.....เค้าทำกัน
เด็กน้อยเอ๋ย
หนทางสู่ความเป็นผู้ใหญ่ยังอีกยาวไกล
ถ้าหนูไม่เชื่อ
ลองถามพี่ชายตัวดำของหนูอีกคนนึงดูสิ!!!!!!!
..................................................................................
To Be Con มาให้อีกตอน กันคนอ่านลืม
ถึง.......คุณ Bra 11 คุณ FUKU น้อง Namngern คุณ Drasil คุณ Wordslinger คุณโจ๊กกุ้ง คุณ Pianne คุณ Primmi
และอีกหลายต่อหลายคน.....ที่เคยเข้ามาเม้นท์ให้เราอย่างสม่ำเสมอ(ถึงแม้นตัวเราจำชื่อยูสเต็ม ๆของพวกตัวไม่ได้.....แต่ก็จำได้เกือบทุกคนล่ะนะ) และหน้าใหม่ ๆ ที่นาน ๆ มาที มาอยู่ช่วงหนึ่งแล้วก็หายไป.....อยากถามว่า เลิกอ่านฟิคเค้ากันแล้วเหรอ.....คือคิดถึงอ่ะค่ะ
หรือว่าลืมกันไปแล้ว......เบื่อแล้ว อะไร ยังไง......จะได้รีบจบ.....แบบว่ามันยืดไป ไม่มีอะไรน่าติดตามแล้ว วานบอก เรารักเรื่องนี้นะ ตอนแรกก็ไม่กล้าลง....แบบกะแต่งอ่านเอง แต่พอลงบอร์ดแล้วก็อยากให้มันจบ เริ่มมีเงื่อนไขในการแต่งแล้ว คือไม่อยากให้เป็นนิยายดองแล้วโดนเล้าลบทิ้งอ่ะค่ะ ตั้งใจว่าจะลงให้จบแน่ ๆ แต่ถ้ากระแสไม่ดี มันก็เหมือนละครที่จำเป็นต้องตัดตอนจบ เห็นใจคนที่ติดตามซึ่งมีอยู่น้อยนิดเหมือนกัน แต่เราก็มีงานประจำที่ต้องรับผิดชอบอีก อะไรทุ่นได้ก็ทุ่นอ่ะค่ะ......แล้วก็ไม่กล้าทิ้งไว้นานเป็นอาทิตย์ ๆ นักหรอก.....กลัวคนอ่านจะลืมน่ะ
เอาเป็นว่าถ้าทุกอย่างยัง......เหมือนเดิม.....เราสัญญาว่าจะไม่ทิ้ง ไม่ดอง.....ไม่มีการขู่ว่าจะไม่มาต่อ หรืออะไรทั้งนั้น(ไม่ใช่นิสัยค่ะ) ก็จะลงเหมือนเดิมตามปกติ แต่อาจมีการกระชับตัดตอน...เร่งให้จบ......อาจจบแบบไม่สมบูรณ์นัก จบแบบเท่ห์ ๆ นิดนึง......หรือจริง ๆ คือตัน....555555......ก็สไตล์เราอ่ะ จบแบบให้คนอ่านจิ้นต่อเอง......อะไรเคลียร์มากเป๊ะมากก็ไม่ดีอีก
ส่วนคนที่เข้ามาอ่านแต่ไม่เคยเม้นท์เลย เราไม่กล้าว่าอีกนั่นแหละ เพราะบางทีเวลาเราอ่านเรื่องของคนอื่น มันก็มีช่วงที่เม้นท์ไม่ออก หรือไม่รู้จะเม้นท์อะไรเหมือนกัน....แต่เยอะเข้าก็จะแบบ...เฮ้ย เค้าแต่งให้มึงอ่านฟรีนะ....เม้นท์เค้าหน่อยจิ เค้าจะได้มีกำลังใจมาต่อให้มึงอ่านไง....ก็จะเม้นท์ยาว ๆ หน่อย ชดเชยช่วงที่ไม่ได้เม้นท์ให้ หรือบางเรื่องอ่าน ๆ แล้ว ไม่ชอบ....ไม่โดน ก็ไม่เม้นท์เลยก็มี.....มันเป็นเรื่องปกติ.....ก็พยายามเข้าใจทุก ๆ คนอ่ะนะคะ
พอแล้ว พูดเยอะแล้ว......เดี๋ยวช่วงทอล์คจะยาวกว่านิยาย ฮ่าฮ่าฮ่า
...........................................
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 392914 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก