ตอนอวสานมาแล้ว ขอโทษที่ให้รอนานนะก๊าบ
ความเดิม "แล้วตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่รึเปล่าหล่ะ" ประโยคเด็ดของใครกันเนี่ย .............................................................
ตอนที่ 22 คำสัญญา (ที่ต้องรักษาตลอดไป)“แล้วตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่รึเปล่าหล่ะ!!!!”
........................................ เงียบ ..................................................
เสียงอันคุ้นเคยดังแทรกความอื้ออึงของเสียงฝนฟ้าคะนองเข้าในโสตประสาทของผม ผมค่อยๆเงยหน้าที่นองน้ำตาขึ้นมาด้วยใจระทึก
“ใช่... เสียงนี้เป็นเสียงของมึงจริงๆ.... “ไอ้ไปป์!!!!!” ผมขยับปากพูดพึมพำกับตัวเอง เบาเสียจนแทบจะไม่มีเสียงหลุดรอดออกมา หัวใจเต้นแรงเสียจนต้องเอามือกุมหน้าอก
ตรงหน้าผม มีร่างของใครบางคนยืนอยู่ ใต้ร่มสีแดงที่คุ้นตา ร่มกางปิดบังใบหน้าไว้ ทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าตาบุคคลที่อยู่ใต้ร่มได้
“ไอ้ไปป์....”
ร่างนั้นค่อยเดินเข้ามาใกล้ทุกที ๆ ๆ แล้วหยุดยืนตรงหน้าผม ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า เขาก็ก้มลงมามองผมเช่นกัน
“ปอนด์.... มึงยังไม่ได้ตอบกูเลยนะว่าตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่รึเปล่า”
ผมรีบยันกายลุกขึ้นแล้วโผเข้ากอดเขาด้วยความดีใจ เขาเอามืออีกข้างลูบหลังผมเบาๆ ผมซุกหน้าลงกับอกของเขาแล้วหลับหูหลับตาร้องไห้
“ปอนด์.... มึงจะตอบกูได้หรือยังว่าตอนนี้ มึงยังต้องการกูอยู่หรือเปล่า” เมื่อได้ยินคำรบเร้าหนัก ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ก็ผมเป็นคนปากแข็งนี่คับ แล้วก็ปากไม่ตรงกับใจด้วย
“ที่กูเป็นขนาดเนี้ย ถ้ามึงยังดูไม่ออก มึงก็โง่เกินคนแล้ว” ผมคลายกอดออกแล้วหันหน้าหนี รีบใช้มือปาดน้ำตา
“อือ... กูจะไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้นจนกว่ากูจะได้ยินจากปากของมึง” ไปป์เริ่มกวน
“เออ.... นั่นแหละ” ผมตอบอย่างขอไปที .....โคตรอายเลย
“กูไม่เข้าใจ” ไปป์ยังไม่เลิกซัก
“กูไม่ตอบแล้ว.... . “ ผมเบือนหน้าหลบ แอบยิ้มอยู่คนเดียว
“แล้วมึงมาที่นี่ได้ยังไง... มึงไม่ไปเรียนต่อแล้วเหรอ.... เรื่องมันเป็นยังไงเล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้” ผมเพิ่งนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้
“เอ... จะเล่าให้ฟังดีไม่เล่าดีน้า ให้เค้าเล่าแต่ตัวเองก็ยังไม่ตอบคำถามเค้าเลย...” ยังจะพูดล้อเล่นอีก เครียดนะโว้ย!!!!
“ถ้ามึงไม่เล่า กูไม่ฟังก็ได้ ลาก่อนนะ” ผมทำท่าจะเปิดประตูเข้าบ้าน แต่ถูกไปป์คว้าข้อมือเอาไว้ก่อน มันกระชากผมไปอยู่ในอ้อมกอดมันเฉยเลย บรรยากาศก็โครตเป็นใจ ใต้ร่มสีแดงกลางสายฝน เหมือนหนังโรแมนติกซักเรื่อง
“เฮ้ย!!! ปล่อยกู เดี๋ยวแฟนกูมาเห็นนะเว่ย” แน่ะ.. ยังมีหน้าไปโกหกมันอีก
“ใคร ไอ้ปีเตอร์อ่ะเหรอ แฟนตัวจริงของมันคือไอ้ป่าล์มไม่ใช่เหรอวะ” มันพูดแล้วหัวเราะออกมา
“มึงรู้..........”
“แน่นอน ไม่มีอะไรเกี่ยวกับมึงที่กูไม่รู้” มันพูดเสียงภูมิใจ
“รู้ดี....” ผมแอบบ่น แต่ก็แอบดีใจที่มันใส่ใจผม เหอๆๆๆๆ
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เล่าเรื่องของมึงมา แล้วก็ปล่อยกูด้วยกูอึดอัด” แน่ะ ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้ว
“ถ้ามึงอยากฟังมึงต้องยอมให้กูกอด จนกว่ากูจะเล่าจบ” พูดอะไรของมึงเนี่ยกูเขินนะเว่ย
“เออ...เล่ามา” ผมยอมขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง
“เรื่องมันก็มีอยู่ว่า.................... ไปป์ทำท่านึก ภาพเหตุการณ์ต่างๆผุดขึ้นในสมอง
....................................................................
“ท้อปมาบอกข่าวดีว่ากูสอบติดกับที่บ้าน กูก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่ากูจะสอบได้ แม่กูดีใจมากก็เลยบอกให้กูเตรียมตัวไปเรียนที่นั่น ความจริงแล้วกูก็ไม่อยากไปหรอกนะ เพราะว่ากูยังมีอีกหลายอย่างที่กูอยากจะทำที่นี่ แต่เห็นว่าแม่กูคาดหวังในตัวกูไว้มากก็เลยยอมไปเพราะไม่อยากให้แม่ผิดหวัง พอกูตัดสินใจได้กูก็เลยไปบอกให้มึงรู้ แต่ว่าก็เกิดเรื่องนั้นแหละ...”
“เรื่องนั้นกูผิดเอง กูขอโทษนะ” ผมเอ่ยเสียงเศร้า
“กูไม่โทษมึงหรอก กูก็ผิดที่ใจร้อนเกินไป หลังจากเหตุการณ์นั้นกูก็ก็เสียใจมาก เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ท้อปเข้ามาดูแลกู กูบอกตามตรงว่าตอนนั้นกูก็เห็นใจท้อปที่ทำดีกับกูมาตลอด กูก็เลย.....”
“บอกว่าจะคบกับเค้า...ใช่มั้ย” ผมถามขึ้นมา ไปป์มองผมด้วยความแปลกใจ
“มึงรู้ได้ไง”
“ก็วันนั้นกูกำลังจะไปคุยกับมึงให้รู้เรื่อง แต่ว่ากูก็เห็นมึงยืนกอดอยู่กับท้อปกูก็เลย...”
“อ๋อ... มึงหึงกูก็เลยพาลโกรธกูมากกว่าเดิมใช่ม้า...” ไปป์ถามแกมหยอก
“ใครหึงมึง..... เล่าต่อดีกว่ากูขี้เกียจเถียง.... มึงจะได้ปล่อยกูซักที ยิ่งผมพยศไปป์ก็ยิ่งกอดผมแน่นกว่าเดิม
“อืม นั่นแหละกูก็บอกท้อปว่ากูจะยอมคบกับเค้า แต่พอลองมาคิดอีกทีก็รู้ว่ากูทำผิด ที่กูบอกว่าจะคบกับเค้ากูแค่อารมณ์ชั่ววูบว่ะ...... เพราะความจริงแล้วกูรู้อยู่แก่ใจว่ากูรักใคร” พูดจบประโยคไปป์ก็เงียบไป
ผมค่อยๆหันหลังกลับไปมอง แต่ไปป์ก็ทำให้ผมตะลึงด้วยการโน้มริมฝีปากมาประกบกับริมฝีปากของผม ผมตาลุกวาว โดนจู่โจมแบบไม่ได้ตั้งตัวเล่นเอาผมแทบช็อค
“เฮ้ย!!! ไอ้ไปป์มึง ๆ “ ผมต่อว่าเสียงตะกุกตะกัก ไปป์ค่อยๆเอามือมาปิดปากผมแล้วเล่าต่อ
“คืนนั้นกูก็คิดว่าจะอธิบายกับมึงยังไงก่อนไป กูก็เลยนึกถึงไดอารี่ที่กูเขียนขึ้นมาได้ กูก็เลยจะเอามาเขียนต่อเพื่อทิ้งข้อความให้มึงอ่าน แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ กูตามหาจนทั่ว เริ่มเอะใจว่าท้อปอาจจะเอาไปก็เลยโทรไปถาม ท้อปตอมมีพิรุธมากสุดท้ายเค้าก็ยอมรับว่าเค้าเอาไปทิ้งถังขยะ กูก็รีบคุ้ยขยะตามหาแล้วก็เจอในสภาพยับยู่ยี่ ขาดกระจุย กูรีบเอาไปซ่อมแล้วก็เอาไปฝากป้าข้างบ้านไว้ เพื่อให้เค้าเก็บเอาไว้ให้มึงเอาไปอ่าน วันต่อมาท้อปก็มาที่บ้านแต่เช้าแล้วเร่งให้กูเก็บของเตรียมเข้ากรุงเทพ เค้าบอกว่าจะได้สะดวกเวลาจะเดินทาง กูรู้ว่าท้อปจะไปโรงเรียนเป็นครั้งสุดท้ายก็เลยฝากท้อปให้บอกมึงเรื่องมาส่งที่สนามบิน แต่มึงบอกว่ามึงไม่อยากมา ทำไมมึงโกรธกูขนาดนั้นเลยหรอวะ...” ไปป์ถามเสียงอ่อน
“ก็มึงไม่ใช่เหรอที่บอกว่าไม่อยากให้กูมาส่ง เพราะว่าไม่อยากเจอกูอ่ะ” ผมถามเสียงน้อยใจ
“ใครบอก” ไปป์คลายกอดออกจากผม ทำหน้าตื่น
“ท้อป...” ผมหันกลับไปมองทำหน้าเอาเรื่อง
“กูไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ กูขอร้องท้อปแทบตายให้บอกมึงให้มาส่งกูให้ได้ กูอยากเจอมึง” ไปป์อธิบายเสียงจริงจัง
“นี่ก็แสดงว่าท้อปโกหก”
“ใช่...เป็นแผนการของท้อป” ไปป์ตอบด้วยความโล่งใจ ผมได้แต่พยักหน้ารับรู้
“หลังจากที่ท้อปกลับมา ท้อปก็เล่าเรื่องมึงกับปีเตอร์ให้ฟังกูก็เลยรู้ความจริง ตอนดึกที่ท้อปหลับไปแล้วกูก็จะแอบโทรหามึง แต่ว่ากูก็มารู้ว่าซิมการ์ดกูหาย กูปลุกท้อปขึ้นมาถาม ท้อปก็บอกหน้าตาเฉยว่าทำลายทิ้งไปแล้วเพราะว่ากลัวกูจะโทรติดต่อกับมึง”
“ท้อป ร้ายมาก คืนนั้นที่กูโทรหามึงกูนึกว่ามึงโกรธกูมากถึงขั้นตัดสายกูทิ้ง แล้วก็ยังปิดเครื่องหนีอีก กูก็เลยจะส่งข้อความเสียง ที่ท้อปคุยกับปาล์มเกี่ยวกับเรื่องมึงกับกู ให้มึงฟังมึงจะได้รู้ว่าความจริงเป็นยังไง ท้อปคงมาเจอเข้าซะก่อนก็เลยทำลายซิมทิ้ง”
“เรื่องมันเป็นแบบนี้เองหรอวะเนี่ย กูเข้าใจแล้ว” ไปป์คิดตามอย่างพิจารณา
“แล้วเรื่องเรียนต่อหล่ะ” ผมถามขึ้นอีกครั้ง
“ความจริงแล้ว ท้อปโกหกกูมาตลอด ทุนนั้นท้อปสอบติดกับเด็กอีกคนต่างโรงเรียนไม่ใช่กู ท้อปบอกว่าอยากให้กูไปกับเค้า ไปเริ่มต้นใหม่กับเค้าที่นั่น ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเค้าจะเป็นคนจัดการให้กูเองขอเพียงแค่กูไปอยู่กับเค้าเท่านั้น พอกูรู้ความจริงกูก็โกรธมากแทบอยากจะฆ่าท้อปให้ตาย ยิ่งท้อปสารภาพเรื่องที่เค้าเคยทำกับมึงกูยิ่งทนไม่ได้ ทั้งเรื่องที่เค้าขังมึงไว้ในห้องน้ำ เรื่องที่เค้าคอยพูดปั่นหัวพวกเรามาโดยตลอด และที่สำคัญมันคือไอ้นี่...” ไปป์หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าแล้วยื่นให้ผมดู
“ใบสัญญาเป็นแฟนกัน” ผมพูดเสียงเบา
“ใช่... เรื่องนี้กูยอมรับว่ากูโกรธมึงมาก” ไปป์พูดเสียงแข็ง
“อ้าว...เกี่ยวอะไรกับกูด้วย” ผมหน้าเหวอ
“กูโกรธที่มึงไม่ดูให้ดี ลายมือกูไม่ใช่แบบนี้ มึงดูไม่ออกหรือไงวะ”
“ก็กูโมโหจนไม่ได้คิดนี่หว่า”
“นี่มันไม่ใช่ลายมือกู...ลายมือกูต้องตัวเท่าหม้อแกงแบบนี่ต่างหาก” ไปป์พูดพร้อมหยิบการ์ดอีกใบออกมา แล้วโยนการ์ดใบนั้นทิ้งไปให้ไกลสายตา
“ใบสัญญาเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป” ในกระดาษมีข้อความเพียงเท่านี้ ตรงมุมล่างของทั้งสองด้านก็มีที่ให้เซ็นต์ชื่อ มีชื่อไปป์เขียนอยู่แล้วด้านหนึ่ง ผมอ่านข้อความในการ์ดแล้วรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
“การเป็นเพื่อนรักกันมันไม่เหมือนการเป็นแฟนกัน ตรงที่ว่าการเป็นเพื่อน มันไม่ต้องมีกฎ ไม่ต้องมีข้อบังคับ เรารักกันโดยบริสุทธ์ใจ ถ้ากูเลือกได้กูก็จะเลือกเป็นเพื่อนกับมึงแบบนี้เหมือนเดิม การเป็นเพื่อนมันดีที่สุดแล้วสำหรับเรา มึงมาเป็นเพื่อนรักที่แสนดีคนเดิมของกูนะ” ไปป์พูดสายตาเว้าวอน
“ในที่สุดมึงก็เข้าใจกูเสียที การที่เราเป็นเพือนกัน ก็ไม่ได้หมายความเราจะรักกันไม่ได้อย่างคนที่เป็นแฟนกันเขาแสดงออก ความจริงกูคิดว่าการเป็นเพื่อนเราสามารถที่จะรักและเข้าใจกันมากกว่าการเป็นแฟนเสียอีก มึงคิดเหมือนกูมั้ย” ผมถามใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้ม ไปป์พยักหน้าให้ผมช้าๆเป็นเชิงตอบรับ
“แล้วมึงตกลงมั้ย” ไปป์กระซิบถามข้างหูผมเบาๆ
“อือ... “ ผมตอบ ไปป์ยื่นปากกามาให้ผม ผมมองหน้าเขาอีกครั้งแล้วยื่นมือไปหยิบปากกามาเซ็นต์ชื่อบนเส้นที่เว้นไว้นั้น ไปป์ยิ้มกว้างเมื่อผมตอบตกลง
“อือ... ไอ้ไปป์กูก็มีของให้มึงเหมือนกันนะ” ผมบอกอย่างเขินๆ แล้วหยิบของในกระเป๋าออกมา
“อะไรวะ...ปอนด์ ไหนมึงมีอะไรให้กู” ไปป์ถามน้ำเสียงตื่นเต้น
“นี่ไง...” ผมยื่นที่ห้อยโทรศัพท์ที่แนนและฝนซื้อให้ ให้ไปป์ชิ้นหนึ่ง ในมือของผมก็ถืออีกชิ้นหนึ่ง
“น่ารักดี....”
“ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะ มายืนตากฝนกันอยู่ได้” ผมพูดชวนแก้เก้อ
เอ่อ... ปอนด์กูมีอีกเรื่องที่อยากบอกมึง” ไปป์พูดเสียงอ่อนเล่นเอาผมใจแป้ว
“เรื่องอะไร..” ผมใจเต้นหรือว่ามันกำลังจะบอกรักผม
“เรื่องบ้าน.....” ผมได้ยินเรื่องนี้ถึงกับใจเสีย
“ใช่...มึงย้ายบ้าน... แล้วมึงจะย้ายไปอยู่ไหน ไกลมั้ย แล้วกูจะได้เจอมึงเหมือนเดิมมั้ย ไอ้ไปป์ทำไมยืนนิ่งล่ะ ทำไมไม่ตอบกู” ผมเริ่มใช้อารมณ์
“คือ.......” ไม่มีเสียงตอบรับ
“ปอนด์ มึงฟังกูให้ดีนะ ความจริง....” ไปป์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำให้ผมที่อารมณ์คลั่งต้องหยุดฟังนิ่งๆ
“ก่อนที่กูจะบอกมึงว่ากูจะย้ายไปอยู่ที่ไหน กูขอถามอะไรมึงซักอย่างได้มั้ย” ไปป์พูดหน้าเศร้า ผมค่อยๆพยักหน้าตอบ เห็นไปป์เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกแย่มาก
“ที่ผ่านมา มึงเคยรักกูเกินเพื่อนรึเปล่าวะ...” ไม่คิดว่าจะโดนถามแบบนี้ อึ้งสิคับ
.....................................................
“ถ้ามึงตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร กูนี่ก็โง่เนอะรู้ทั้งรู้ว่ามึงรักกูแค่เพื่อนยังมาถามคำถามแบบนี้อีก กูขอโทษนะเว่ยปอนด์” จู่ๆน้ำตาไปป์ก็ไหลออกมาเฉยเลย
“มึงร้องไห้ทำไมวะ...ไอ้ไปป์ มึง... หยุดร้องเหอะ...นะ ๆ ๆ” ผมเข้าไปปลอบ ไปป์ซุกหน้าลงกับบ่าผมน้ำตาไหลซึม
“กูไม่เป็นไร กูแค่เสียใจกับความรู้สึกของกูเอง กูจะบอกมึงว่ายังไงดีวะ”
“ไอ้ไปป์มึงอย่าโทษตัวเองเลยนะ ที่ผ่านมากูทำให้มึงต้องเสียใจเพราะกูมามากพอแล้ว วันนี้กูจะบอกความจริงกับมึงก็ได้ว่าที่ผ่านมา กู.... “ ผมพูดด้วยน้ำตา
“กู...... รักมึง.....กูรักมึงมากนะ แล้วกูก็คิดว่ากูรักมึงเกินเพื่อนด้วย” ผมตัดสินใจพูดความจริงออกไป ผมหลับตาปี๋รู้สึกไม่คุ้นที่จะต้องมาบอกรักใครแบบนี้
“ในที่สุดมึงก็ยอมรับแล้วใช่ม้า... ว่ามึงรักกู” ไปป์พูดโพล่งออกมาน้ำเสียงทะเล้น น้ำตานี่แห้งสนิท หรือว่าผมโดนหลอกถามซะแล้ว
“ไอ้ไปป์นี่มึงหลอกถามกูเหรอ ไอ้เชี่ย กูไม่น่าเสียรู้มึงเลย” ผมต่อว่าอย่างหัวเสีย อายโคตรๆๆๆๆ มันยังยืนยิ้มหน้าทะเล้น
“เออ...กูก็บอกมึงไปแล้วมึงล่ะบอกกูได้ยังว่ามึงย้ายไปอยู่ที่ไหน” ผมถามเสียงจริงจัง ไม่ใช่เรื่องตลกแล้วนะ ไปป์ยกแขนขึ้นมาแล้วชี้เหยียดตรงไปข้างหน้า โดยไม่พูดอะไรซักคำเอาแต่อมยิ้ม ผมหันไปตามมือที่ชี้
รถคอนเทนเนอร์คันใหญ่ ค่อยๆขับมาจอดตรงข้างบ้านผม ประตูเปิดออกอย่างช้าๆ มีผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆ แต่ทว่าดูมีรสนิยมทางการแต่งตัวสองคนเดินลงมาจากรถ ตามมาด้วยผู้ชายอีกสองคน คนหนึ่งหน้าคุ้นๆเหมือนเพื่งเจอกันไปหมาดๆ อีกคนใส่เฝือกแทบทั้งตัวท่าทางลำบากก็ยังอุตส่าห์ลากสังขารมา
“แนน ฝน ปาล์ม ปีเตอร์” ผมอุทานออกมาด้วยความจำได้ พวกเขายืนโบกมือให้ผมอยู่ไกลๆ
“นี่ก็หมายความว่า......”
“ใช่ กูจะย้ายมาอยู่ใกล้ๆมึงที่นี่ แล้วที่นี้เราจะใกล้กันพอหรือยัง” ไปป์ตอบอย่างอารมณ์ดี ผมเสียรู้มันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้วันนี้ ด้วยความหมั่นไส้ผมก็เลยแกล้งถองพุงไปป์ไปหนึ่งที
“โอ๊ย...” มันร้องท่าทางเจ็บเอาการ
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนของผมที่ยืนให้กำลังใจผมอยู่หน้าข้างบ้านเก่าของผม แต่กำลังจะเป็นบ้านใหม่ของไปป์
“ปอนด์ ในที่สุดก็ลงเอยได้ด้วยดีนะ ไม่เสียแรงเนอะฝน” แนนพูดใบหน้ามีเลศนัยกันทั้งคู่
“หรือว่านี่เป็น.......” ผมเริ่มนึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว
“เกมส์กามเทพแผลงศรไง 555+++” สองสาวระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน ไปป์คงหายจุกแล้วมันรีบวิ่งเข้ามาใกล้เชียว
“ก็..วันนี้จู่ๆไปป์ก็โทรมาปรึกษาเรื่องนี้กับชั้น ไม่คิดเลยว่าเบอร์ที่ชั้นเคยหย่อนไว้ให้ในกระเป๋าเสื้อจะเป็นตัวชี้นำ” แนนพูด
“ก็หลังจากที่ท้อปขึ้นเครื่องไปแล้วกูก็นึกถึงมึงขึ้นมา กูคิดว่าจะติดต่อมึงยังไงซิมก็โดนหักทิ้ง ดีนะที่ยังจำได้ว่ามีเบอร์แนนที่เขียนใส่กระดาษทิ้งไว้ให้วันกีฬาสีที่กูเก็บเอาไว้ในกระเป๋าตังอยู่ด้วยก็เลยโทรปรึกษา” ไปป์พูดแทรกขึ้นมา
“เราก็เลยคิดแผนให้เสร็จสรรพ ในที่สุดเราก็จับคู่คนที่ใช่สำหรับปอนด์ได้สำเร็จแล้วน้า ลุ้นจนเหนื่อยเลย” ฝนว่า
“ตราบใดที่มีรัก ย่อมมีความหวัง คำนี้เหมาะสำหรับนายสองคนมาก” ปาล์มพูดขึ้นบ้าง
“เรื่องเลวร้ายทุกอย่างจบลงแล้วนะ ต่อไปนี้ทุกวันจะเป็นวันของนายทั้งสองคน ในความคิดเตอร์นะ เตอร์ว่าไปป์กับปอนด์เป็นคนที่เหมาะสมกันมากที่สุดแล้วแหละ ขอให้รักกันไปนานๆนะ” ปีเตอร์อวยพรให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ไปป์ค่อยๆกุมมือผมขึ้นมา แล้วบรรจงจูบบนหลังมือผม เราทั้งคู่มองสบตากันด้วยความรัก
“จูบเลย ๆ ๆ ๆ” เสียงเชียร์จากเพื่อนของผมดังขึ้นมา ทำยังกะผมกับไปป์กำลังจะแต่งงานกันอย่างนั้นแหละ ไปป์นี่ก็บ้าแรงยุเหลือเกิน ยังไม่ทันสิ้นเสียงเพื่อน มันก็กระชากผมเข้าไปจูบซะแล้ว ผมอายเพื่อนมากๆ แต่ก็ยอมรับว่านี่คือสิ่งที่ผมต้องการที่สุดในตอนนี้ เรายืนประกบริมฝีปากกันเนิ่นนาน ท่ามกลางเสียงท้องฟ้าคำราม และเสียงฮือฮาจากเพื่อนของผม
ผมกับไปป์เรายังเป็นเพื่อนกันคับ ถ้าใครมาถามเราก็จะตอบไปว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน มันก็จริงอย่างที่เค้าว่า ความสัมพันธ์แบบเพื่อนเป็นความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนที่สุดและเปลี่ยนแปลงได้ยาก ความรักของเราทั้งสองคงเกิดเพราะว่าเราใกล้กันเกินไป ห่วงใยกันเกินไป มันเกิดจากคำว่าเพื่อนและจะไม่มีวันเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
............................................................
“*ใครอาจจะไม่เข้าใจ ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นมันเป็นเช่นไร
และใครอาจจะเข้าใจผิด และคงคิดไปและคงเข้าใจอย่างที่เห็น
คงมีเพียงเราสองคน ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย ที่รู้กันในใจ
มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์ที่ใครกำหนด
ว่ารักเป็นอย่างไร
**ไม่ต้องรู้ว่าเรารักกันแบบไหน
ไม่ต้องหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรักก็สุขหัวใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ...ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้”
........................................................
นิยายจบแล้วก๊าบ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอบคุนมั่กมากๆๆๆๆ ที่ทำให้นักเขียนหน้าใหม่คนนี้ได้มีผลงาน
ป.ล. 1 นิยายเรื่องนี้อาจมีภาคต่อ
ป.ล. 2 อย่าลืมตามเรื่องใหม่ของป๋มด้วยก๊าบ 4 Seasons เรื่องรักหลากฤดู
ป.ล. 3 ขอให้ทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้น สวยหล่อ และที่สำคัญขอให้ได้พบเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
ป.ล. 4 พบกันเร็วๆๆนี้
ป.ล. 5 บั๊บบาย จู๊ฟ จู๊ฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
