หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[mentholss]

ยิ่งอ่านยิ่ง งงปนฮา โห๊ะๆๆ

[LifeTime]

เอ้า...ตกลงพระเอกไม่ใช่พิท นายเอกไม่ใช่ทิวเหรอ 5555555

[watcharet]

ตกลงมันอะไรยังไงกันแล้วเนี่ยๆๆๆ

[PLUB]

 
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคับ

[tanuki]

 

[bun]

สุขสันต์วันลอยกระทง ขอให้ผู้แต่งและเพื่อนมีความสุขกันมาก ๆ นะ

[Poseidon]

รอพีท และ รอคุณครุฑ เอ๊ะ ใช่ป่าวเนี่ย

[yeyong]

ผิดคาด มีตัวละครใหม่โผล่มาให้ลุ้นเป็นพระเอกอีกตัวแล้ว

[srikoon]

นายทิวนี้ตลกดีครับ

ท่าทางจะหลงเสน่ห์คุณบรรณ

[myd3ar]

เพิ่งอ่านได้ 2 ตอน

แต่อยากบอกว่าชอบมากๆ ค่ะ

แนวแบบนี้หาอ่านยากจัง

ชอบเรื่องประเภทแบบนี้ที่สุด 

[OitJi]

คู่นี้มันฮาดีจริงๆ ฮ่าๆ จากเครียดมาฮาได้ไงไม่รุ้555

[Lemon_Tea]

โอะ  พ่อหนุ่มตาคมบาดใจชายพิท เพิ่มมาอีกคนล่ะ
เอ๋ พระเอกจะเป้นใครกันแน่ล่ะเนี่ย

[ronlbb]

ทิวมันกวนดีแหะ

อิอิ น่ารักจัง

[jelatin99]

แรกๆโคตรเครียดอ่ะ แต่หลังๆเนี่ยโคตรน่ารักอ่ะ ตอนที่พิทกับทิวเถียงกัน เป็นmomentที่โคตรน่ารักอ่ะ ส่วนเรื่องพระเอกก็คิดว่าเป็นบรรณนะ ชื่อก็บอกอยู่ว่าเป็นครุฑ แถมตอนที่ลุงหลวยยังอยู่ เหตุการณ์ก็มีเงื่อนงำเยอะเลย ส่วนที่ว่าโดนนางนาคตามแก้แค้น อาจเป็นเพราะพิทในอดีตชาติคือพราหมณ์ผู้นั้นสินะ แต่เชื่ออยู่อย่างว่าจดหมายลวงนั่นพราหมณ์(พิท)ไม่ได้ทำ แต่ฝีมือคนอื่น

[FFS_Yaoi]

 ทิวเป้นพ่อสื่อป่าวนิ

สงสัยจัง พี่บรรณ นี้ใช้ ครุทกับชาติมาเกิดปะ 

[เซ็งเป็ด]

พิทไม่สามารถกลบเกลื่อนร่องรอยอาการตื่นเต้นในแววตาได้ ทุกครั้งที่เขารู้สึกถึงอาการโหยหาบางอย่าง แววตาของเขาจะส่องประกายด้วยน้ำในตาวิบวามจนยากจะปิดบัง
เขาคิดว่าทิวไม่รู้
แต่ทิวรู้

“เรื่องไสยศาสตร์ใช้ไม่ได้หรอกเฮีย เรื่องความรักน่ะ ไก่อ่อนอย่างเฮียจะไปประสาอะไร๊” ทิวโชว์เหนือ

“นี่ จะมากไปละ ไอ้ทิวเรืองแสง”

“โห ด่าเจ็บกว่าด่าว่าเหี้ยอีกนะ” เขากัด

“จะทำอะไรก็ทำ อย่ามัวแต่โม้ เหม็นน้ำลาย”

ทิวยิ้มเหมือนผู้มีชัย พลางบอกให้พิทหยิบมือถือขึ้นมา

“พิมพ์ไปตามที่บอกนะ” เขาสั่ง “พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม” ทิวบอกช้าๆทีละคำ “เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”

“เฮ้ย อะไรวะ ส่งอะไรไปให้เขา” พิททำหน้าตกใจ อีกมือขับรถ อีกมือพิมพ์ข้อความ

“ส่งไปเหอะน่า”

“จะดีเหรอ”

“เออ ดีกว่าระวังท้องอืดท้องเฟ้ออะไรของเฮียนั่นก็แล้วกัน”

“อ้าว ไอ้นี่ ยังไม่จบ”

“ส่งไปเถอะ เชื่อเถอะ ไม่เกินสองนาที พี่บรรณขาของเฮียก็โทรมา”



พิทตาลุกวาว

“กล้ามั๊ยหล่ะ”

เมื่อโดนท้าแบบนั้น พิทจึงตัดสินใจส่งข้อความนั้นไป เขากลั้นหายใจก่อนจะกดปุ่ม sent ไปโดยไม่มองมือถือ

"คอยดูนะไอ่ทิว ถ้ามันไม่ได้ผลขึ้นมา จะจับไปออกรายการคนอวดผี" พิทพูด

หลังจากส่งไปแล้วทั้งคู่ก็เงียบ เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

บรรณเห็นข้อความนั้นแล้วจะคิดยังไง เขาจะสนใจข้อความบ้าๆที่คนบอๆแกล้งส่งผิดๆไปรึเปล่า
แล้วถ้าเขาอ่านสายตานั้นออก สายตาของพิทที่เต็มไปด้วยความหมาย ถ้าเขารู้ทัน. และถ้า

"ติ๊ดๆๆๆๆ" ทันใดนั้นเองเสียงมือถือก็ดังขึ้น พิทสะดุ้งโหยง เขาหันไปมองหน้าทิว

"โห แม่งสุดยอดเลยว่ะทิว" เขาชมเปาะ ทิวยืดอกเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเขาภูมิใจเล็กๆที่ทำให้พิทชมได้
พิทหยิบมือถือขึ้นมาด้วยมือที่สั่น แต่ยังไม่เท่าใจที่ตอนนี้สั่นโครมครามราวกับล้อรถไฟบดราง

"มือชั้นนี้แล้ว" ทิวสำทับ

พิทค่อยๆมองหน้าจอ และแล้วก็พบว่า

" แม่" เขาเบ้ปากอย่างผิดหวัง ก่อนจะกดปุ่มรับสาย

"ครับแม่"

.................


พิทวางสายจากแม่ก่อนจะหันมามองทิวอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นสายตาที่แสดงอาการผิดหวัง



"อะไรกันน่ะ อย่ามามองกันอย่างนี้สิ" ทิวชิงเม้งใส่

"เรารึก็อุตส่าห์เชื่อใจ โด่ ที่ไหนได้ ก็แค่ผีขี้โม้"

"เฮ้ยอย่าเพิ่งสิ เค้าอาจจะกำลังกินข้าวก็ได้นี่นาเฮีย สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหารสิ"

"โอ้ย กูว่าตายตั้งแต่ยังไม่ทันได้จับดาบแล้วละมั้ง"

พิทวางมือถือ เขาถอดใจเสียแล้ว ไม่น่าเชื่อเด็กผีนี่เลย เขาคิด

"ติ๊ดๆๆๆๆ" เสียงมือถือดังขึ้นอีกครั้ง

"ใช่แน่ๆ คราวนี้แหละ" ทิวตื่นเต้น

พิทหยิบมือถือขึ้นมาโดยไม่มอง เขากดปุ่มรับสาย

"ว่าไงแม่" เขาคิดว่าต้องเป็นแม่ เพราะยังคุยค้างกันอยู่

"เอ่อ". แต่เสียงเอ่อ นั้นกลับกลายเป็นเสียงชายหนุ่มทุ้มกังวาน. พิทปิด speaker ก่อนจะหันมาทำตาโตใส่ทิว

"เฮ้ย เค้าโทรมาจริงๆด้วย" พิทตื่นเต้นจนออกนอกหน้า "ทำไงดีอ่ะ ทำไง ทำไง"

"อ้าว ทำไงหล่ะก็คุยสิ"

"ไม่เอาๆ คุยให้หน่อยสิ" พิทยื่นมือถือใส่หน้าทิวอย่างลนลานจนทิวหน้าหงาย

"จะบ้าเหรอ เฮีย ผมเป็นวิญญาณนะเว้ยเฮ้ย"

สุดท้ายพิทก็จำใจต้องพูด

"จะพูดว่าไงดีหล่ะ" เขาคิดในใจ

"ใครอ่ะ" ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังแกล้งถาม

"ใช่พิทรึเปล่าครับ ผมบรรณนะครับ" ปลายสายพูดเรียบๆ

"บรรณไหนอ่ะ อ้อ.........". พิทหันไปมองทิวด้วยความเขินอาย ทิวอ้าปากกว้างก่อนจะพูดช้าๆว่า. "ตออออออแหลลลลลลล"


"อ๋อครับ พี่บรรณ มีอะไรรึเปล่าครับ"

"เปล่าครับ พอดีพี่ได้ข้อความจากเราน่ะ น่าจะส่งผิดรึเปล่า"

"ข้อความ??? อ้อ สงสัยจะส่งผิดน่ะครับพี่. ว้าผมนี่แย่จริงๆ มือมันไวไปหน่อยเลยกดพลาด แหะๆ" พิทหัวเราะแห้งๆโดยมีทิวส่ายหัวอยู่ใกล้ๆ

แล้วพิทก็คุยต่อไปอย่างลื่นไหล ความอายเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น

"ได้สิครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้ก็ได้ รูปถ่ายลุงหลวยอยู่ในกล้องผมเยอะแยะ"

"ส่งมาเป็นไฟล์ภาพให้พี่ก็ได้นะ เดี๋ยวเอาเม็มมาให้ เกิดเปิดเจอรูปแฟนพิทขึ้นมาละยุ่งเลย" เสียงปลายสายหัวเราะดังลอดออกมา

"โอ้ย แฟนเฟินอะไรกันครับ ไม่มีหรอก ผมตัวคนเดียวก็จะแย่" พิทหัวเราะหน้าแดง

"เอาเป็นว่า เดี๋ยวพี่ขึ้นมาเมื่อไหร่ผมขับรถเอาไปให้แล้วกันนะครับ"


เขากดวางสายพร้อมรอยยิ้มที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้อีกต่อไป

"โอ้ย ระวังเหงือกจะแห้งเอานะเว้ยเห้ย"ทิวพูดล้อด้วยความหมั่นไส้ลอยมาตามลม

"ทำไมหล่ะ คนเค้ามีความสุข"

พิทเลื่อนมือไปเปิดเพลงที่คลออยู่เบาๆให้เร่งเสียงดังขึ้น ก่อนจะร้องตามเบาๆ

"โอ้ย. สีชมพูแยงตา".................ทิวตะโกน

[ListeL]

55555
น่ารักอ่ะ 
ทิวเป็นแม่สื่อจริงๆล่ะ-..-

พี่บรรณดูเท่มากเลยนะในความคิดเรา จิ้นซะแบบเทพบุตรเลย5555555

[srikoon]

หัวใจเสีชมพู

[tumtok]

สั้นจุงเบยยยย
ตลกเรื่องนี้จะเป็นคู่พิท-บรรณใช่มั้ย

[เซ็งเป็ด]

ทั้งคู่ขับรถมาเรื่อยๆ ตอนนี้ในหัวของพิทมีแต่หน้าของบรรณลอยแกว่งไปแกว่งมาเหมือนโมบายตุ๊กตาเรียกฝน ทิวพูดอะไรบางอย่างลอยมาตามลม แต่เขาก็ไม่ได้สนใจใคร่รู้มากนัก สายตายังคงจับจ้องไปที่ถนน จนกระทั่ง..................งง


ตึง!!

แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงเหมือนวัตถุบางอย่างพุ่งเข้าชนรถอย่างจังจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

“เอี๊ยดดดดดดดดดดด” ตามมาด้วยล้อรถที่บดครืดไปกับถนนจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นไหม้

“มีอะไร” ทิวละล่ำละลักถาม

“ชนอะไรไม่รู้” หน้าพิทซีดเผือด เขาเบรกรถกะทันหัน สองข้างทางเป็นทางเปลี่ยวไม่มีแม้รถจะสวนมา

“ต้องชนคนแน่ๆเลย เหมือนจะชนคน”

“ใจเย็นๆก่อน ตั้งสติก่อน”

พิททำตามที่ทิวบอก เขากุมพวงมาลัยแน่น เหงื่อออกทั้งสองมือ

“ต้องออกไปดู” พิทพูดพลางจับประตู

ยังไม่ทันที่ทิวจะร้องห้าม ตาของทิวก็ถึงกับเบิกโพรงด้วยความกลัว เขาจับจ้องมองบางอย่างที่อยู่นอกกระจกตรงหน้า บางอย่างที่ทำให้ทิวแน่นิ่ง ไม่ไหวติง บางอย่าง.....................ที่น่าสยดสยอง

“อย่าเสือกเรื่องกู” เสียงเย็นยะเยือกแต่หลอนจิตนั้นทำให้ทิวไม่สามารถขยับตัวได้ เขาเหมือนถูกสาป
.
.

พิทเดินออกจากรถอย่างเร่งรีบ เขาไม่แม้แต่จะมองร่องรอยที่รถ แต่กลับกวาดสายตามองหาสิ่งที่พุ่งชนเขาเมื่อครู่
หากเป็นคนขึ้นมา เขาต้องทำยังไง

“เอ๊ะ”  มีบางอย่างสั่นไหวอยู่ในพุ่มไม้ข้างทาง เขาเพ่งสายตามองเข้าไปในความมืด ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไป
ในพุ่มไม้ที่เต็มไปด้วยต้นกระถิน หญ้าสูงและเศษขยะ

เสียงดังสวบสาบๆ ทุกครั้งที่พิทย้ำเท้าลงเดิน เขาไม่กลัวสิ่งใดอีกแล้วตอนนี้ อะไรบางอย่างที่เขาชนจะต้องดิ้นรนอย่างทรมานอยู่หลังพุ่มไม้นั่นแน่ๆ

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงพิทตะโกนร้องถาม ทุกคำนั้นทิวได้ยินชัดเจน และเขารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับพิท แต่เขาทำอะไรไม่ได้ แม้แต่จะเหลือบตาไปมองยังทำไม่ได้

“อย่าไป อย่าเข้าไป” ทิวกรีดร้องอยู่ในใจ

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” พิทตะโกนร้องถามอีกครั้ง เขาเห็นร่างนั้นเป็นเงาตะคุ่มๆ และสั่นไหว

พิทเดินเข้าไปใกล้ๆ ตอนนี้เขากลับรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ก็ยังคงเดินต่อไป

“ผู้หญิง” พิทแน่ใจว่าคนที่เขาชนต้องเป็นผู้หญิง หญิงที่หันหลังให้เขา ผมยาวประบ่า

“คุณครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” แสงไฟจากรถที่แล่นสวนมาสาดมากระทบร่างนั้นเป็นระยะๆ

“คุณครับ” พิทตัดสินใจเอื้อมมือไปแตะบ่าของหล่อน แต่ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส ความหนาวยะเยือกก็พุ่งเขามาใส่เขาจนพิทสั่นเทาไปทั้งตัว

มือของเขาค้างอยู่ที่บ่าของหล่อน พิทพยายามจะดึงมือออกแต่ทำไม่ได้ หญิงสาวคนนั้นค่อยๆเอื้อมมือของหล่อนขึ้นมาและวางลงบนมือพิท ก่อนจะค่อยๆหันมาช้าๆ

“กูจักเอาชีวิตมึงทุกชาติ” เสียงยืดยานแต่หนาวเหน็บนั้นดังขึ้นในห้วงความคิดของพิท เขาตาเบิกโพรงเมื่อเห็นหน้าของหญิงสาว
ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ริมฝีปากเขียวคล้ำ และตาที่มีแสงเขียวสว่างวาบ

พิทร้องอึกๆ อยู่ในลำคอ เขาสั่นไปหมดทั้งตัว ขนทุกเส้นลุกชัน และยิ่งลุกมากขึ้นมาท่อนล่างของหญิงสาวยืดยาวออกกลายเป็นหางของงูสีเขียวเข้มมันวับ


“อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย” พิทตะโกนเสียงดังก่อนที่เขาจะสะบัดมือออกมาจากมือหล่อน เมือกใสๆติดมากับมือของพิทด้วย

“ช่วยด้วย ทิว ช่วยด้วย” เสียงพิทร้อง

“ฟู่ๆ” หญิงสาวเมื่อครู่ บัดนี้กลับกลายเป็นงูขนาดเท่าต้นมะพร้าว ขดอยู่หน้าพิท มันกำลังชูคอแผ่แม่เบี้ยจนบดบังได้แม้แต่ดวงจันทร์

“ฟู่” ดวงตาสีเขียว ลิ้นสองแฉกที่แลบออกมาสีแดงสดนั้น ทำให้พิทถึงกับเซถลาล้มลง เค้าถอยกรูดไปเรื่อยๆ มือก็ควานหาบางอย่างเพื่อป้องกันตัว

“ออกไป อย่าเข้ามานะเว้ย สัส” เขาเงื้อมือที่กำไม้ไว้แน่น “กูมีไม้นะ”

 เผาะ!!

ยังไม่ทันที่จะฟาดลงไป ไม้ที่เขากำก็หักร่วงลงมา

“เชี่ย ปลวกแดก” คนมันซวย ทำอะไรก็ซวยไปหมด

งูยักษ์ ส่ายหัวไปมาก่อนจะยืดคอขึ้นสูง มันตั้งท่าจะฉกพิทกะเอาให้ตาย

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย” พิทยกมือขึ้นตั้งกาด ก่อนจะหลับตาปี๋
.
.
.
.
…
.
.
“โอม นารายโอติกะ นาคาอัปเปหิ ข้าแต่องค์นารายณ์ จงนำนางนาคกลับไปยังที่อยู่ของมัน ”
แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงชายหนุ่มดังขึ้น พิทค่อยๆลืมตาขึ้นมอง และก็พบว่าเป็นทิวนั่นเองที่ยืนประจันหน้าขวางงูยักษ์ตัวนั้น

“ทิว” ชายผู้นั้นคือทิว แต่ในความรู้สึกของพิทกลับไม่ใช่ ถึงหน้าตารูปร่างจะเป็นทิว แต่ชายผู้นั้นกลับมีอะไรที่มากกว่านั้น

“หยุดสร้างเวรสร้างกรรมเสียทีเถอะ ศรีปางตาล”

“ฟู่ แส่เรื่องของข้าเสียทุกชาติ เวไตย”

“หากชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต เจ้าก็ได้ชีวิตของท่านสวามินไปแล้วกี่ชาติภพ ยังมิสาแก่ใจเจ้าอีกรึ”

“ต่อให้มันมีร้อยชีวี ก็มิพอชดใช้กับสิ่งที่มันทำกับข้า”

“แรงอาฆาตแลบาปกรรมจักทับถมจิตวิญญาณเจ้ามิให้เห็นแม้แต่เพียงเสี้ยวแสงตะวัน”

“อย่าสะเออะมาสั่งสอนข้า เจ้าพราห์มกลับกลอก หลีกเสีย มิเช่นนั้น เจ้าจักไม่มีแม้แต่ดวงวิญญาณให้แร่ร่อน”

“ไม่ ข้าจักปกป้องท่านสวามินทุกชาติภพ” ทิวทำท่ากางแขนออก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงหัวเราะบาดหูดังขึ้นพร้อมทั้งลมที่พัดกระหน่ำอย่างแรงโดยไม่มีเค้ามาก่อน
“แล้วมีสักชาติไหม ที่เจ้าทำสำเร็จ”

“จักมีชาตินี้หล่ะ ศรีปางตาล”

ทิวเม้มปากแน่น เขายืนยันที่จะปกป้องพิท แม้งูใหญ่นั่นจะแผ่แม่เบี้ยออกมาจนดูน่าเกรงขามเพียงใด

“ก็ลองดู” งูยักษ์แยกเขี้ยว พร้อมทั้งดวงตาสีเขียวที่สว่างเข้มเจิดจ้า

ทิวถอยหลังมาก้าวหนึ่งก่อนที่เขาจะเอื้อมมือหยิบอะไรบางอย่างที่หลังของเขา

“ลูกธนู” พิทมองเห็นแสงสว่างสีทองเป็นเส้นยาวแหลมออกมาจากหลังของทิว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเลย อีกทั้งมือข้างซ้ายของเขาก็ค่อยปรากฏเป็นคันศรโค้งงามสีทองราวแสงจันทร์

“นี่มันแฮรี่ พอร์ตเตอร์ชัดๆ” พิทสับสนไปหมด

ทิวก้าวขาหลังก่อนจะยกคันศรขึ้นทาบด้วยลูกธนู

“ไปเสีย ศรีปางตาล ข้ามิอยากทำร้ายเจ้า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าจักทำอันใดข้าได้ เวไตย เจ้ามันแค่วิญญาณเร่ร่อน”

งูยักษ์ตนนั้นพุ่งถลาเข้าใส่ร่างของทิว ในเวลาเดียวกับที่ทิวเงื้อคันศรจนสุดแรงก่อนจะปล่อยมันออกไปเป็นลำแสงยาวสีทองพุ่งเข้าใส่งูตนนั้น

“ไม่อีกต่อไป ศรีปางตาล ข้ามิใช่วิญญาณแร่ร่อนอีกต่อไป”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอยู่เนิ่นนาน
.
.
.

.
.
.
และแล้วก็ค่อยๆเงียบและหายไปพร้อมกับภาพของงูที่บิดขดเป็นเกรียวตัวนั้น

[Tnapat]

กำลังสนุกเลย

[KOWPOON]

   กำลังลุนเลย

[chancha]

กรี๊ดดดดด
อ้าว จบตอนซะงั้น

ทำไมทิวไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อนแล้วล่ะ

[pharm]

โหยเราก็นึกว่าจะได้คู่กะน้องศรีปางตาลสะอีก

ทำไมพิทนิสัยงี้ แต่ก็ฮาดี 

อีพญานาคบ้านั่นจะอะไรนักหน้าทำไม่กรรมไม่ตามทันสักที

[yeyong]

ตื่นเต้นสุดๆ  อ่านไปใจเต้นตุบๆ

[Poseidon]

อยากจะบอกว่ามันส์มาก  ทิวเท่สุดๆ

[LeadStorY]

ค้างเติ่ง...
คำเดียวจริงๆ
อยากให้พิทคู่กับทิวอ่าาาาาาาาา
นะๆๆๆๆ

[watcharet]

อะไรจะสนุกขนาดนี้เนี่ยๆๆๆๆๆ สุดยอดดดดดดดด!!!!!

[FFS_Yaoi]

 

สั้นจังอะ แต่เวไตรฃยในเรื่องใช่ พญาครุฑ (เวณไตย)  รึป่าวค่ะ

[Pam_Teukky]

"ปลวกแดก"
เอ่อ...พิทรู้ตัวรึป่าว ว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน

รอตอนต่อไปค่ะ