ตอนที่ 54 แค่สิ่งเดียวที่ต้องการ
ความรัก เนี่ยหรอความรัก มันทำให้คนจะเป็นจะตายได้ขนาดนี้เลยหรอ? ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ทรมารแบบหาคำไหนมาเปรียบไม่ได้ ความเป็นทุกข์ใจ ความเศร้า ความเหงา ความอ้างว้าง ความเปล่าเปลี่ยว ความเครียด ความรู้สึกที่แย่ๆ ทั้งหมด ตอนนี้มันกำลังสุมทับตัวผมอยู่ น้ำตาที่ยังคงไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย มันหยุดบ้าง ไหลบ้าง ตอนนี้ผมเหมือนกับคนบ้า ผมทำอะไรไม่ถูก ในสมองมีแต่ภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ตลอด ภาพที่เขานอนกอดกัน ภาพรอยยิ้ม
แห่งความสุขของเวย์ตอนนอนกอดกับบี ภาพที่คนข้างกายของเวย์นั้นไม่ใช่ผม
"จ๊อก........." หิวจัง มันหิวเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้สึกกิน ท้องหิว แต่ปากไม่อยากกิน นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย
หรือนี่คืออาการของคนที่อกหัก
หรือคนที่รู้สึกว่าโดนทิ้ง
ป่านนี้เขาคงนอนคุยกัน หยอกล้อกัน และก็คงจะเหลือแค่ผมคนนี้ที่ต้องนั่งร้องให้ แต่ไงซะผมก็คงจะสู้อะไรเขาไม่ได้ เขารักกันมาก่อน เขาเป็นแฟนกันมาก่อน เขาเหมาะสมกันดี เขาเป็น ช กับ ญ ถ้าต้องให้เลือก รวมๆแล้ว ปัจจัยหลายๆ อย่าง เขาก็ต้องเลือกกันอยู่แล้ว ไงซะผมมันก็แค่ผู้ชาย ผู้ชายกับผู้ชายคงจะรักกันลำบาก ถึงตอนนี้จะไม่มีปัญหา แต่ไงหละ อนาคตต่อไป มันมีไรผูกมัดเขาได้งั้นหรอ? แค่สัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี่ใช่ไหม ที่จะสามารถรั้งเขาเอาไว้ได้ มันช่างดูเปราะบางเหลือเกินสิ่งที่ผมกับมันเป็นอยู่ตอนนี้
ผมนั่งกอดเข่าตัวเองบนที่นอน แอร์ที่เย็นชื้น ช่างเหมือนกับอารมณ์และความรู้สึกของผมตอนนี้จริงๆ มันเย็นยะเยือก เย็นสะจนน่ากลัว ไฟที่เปิดเพียงแค่น้อยนิด ม่านที่ปิดจนแสงข้างนอกเข้ามาไม่ได้เลย ผมมองไปยังแจกันกระบอกไม้ไผ่ที่ซื้อมาจากเชียงใหม่ ไฟสีวอมไลท์ยิ่งทำให้ดอกไม้ผ้าที่ทำขึ้นดูอบอุ่นสวยงามมากขึ้น มันยังคงมองดูสวยตั้งแต่ซื้อมา แต่สุดท้ายแล้ว มันก็คือของปลอม ไม่ว่าภายนอกมันจะสวยสด ดูน่าสนใจเพียงใด แต่สุดท้ายแล้วของปลอมมันก็คือของปลอมยังวันยังค่ำ มันไม่มีทางเหมือนของจริงได้หรอก น้ำตายังคงรินไหลออกมา หลังจากที่มันเหือดแห้งไปหลายรอบแล้ว ผมยังคงนั่งร้องไห้ เดี๋ยวร้องเดี๋ยวหยุดผมคงไกล้จะตายเต็มทนและ
"แกร๊ก..." เสียงไขประตูดังขึ้นผมละความคิดที่คิด หันไปมองประตู ในใจลึกๆ หวังว่าจะเป็นมัน แต่ผมก็คงได้แต่หวัง เพราะยังไงซะก็คงไม่มีทางหรอก ที่มันจะมาอยู่ตรงนี้
ผู้ชายร่างสูง ใส่ชุดบาสที่ผมคุ้นเคย ใบหน้าที่ดูกล้าๆ กลัวๆ กับท่าทางที่ประหม่าๆ ยืนอยู่ตรงประตู แสงไฟจากด้านนอกเข้ามาในห้อง มันสว่างมากซะจนผมต้องหรี่ตามอง
"เฟย.....ฟังเวย์ก่อนได้ไหม" เสียงทุ้มนุ่มๆ ที่ผมชอบ พูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เสียงที่เบาบางนั้น มันส่งเข้าไปกระเทือนใจจิตใจผมอย่างรุณแรง
ผมลุกจากที่ที่นั่งอยู่ทันที ผมคิดว่านี่คือความฝัน ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะมาจริงๆ แต่เอาไงก็เอา ผมจะทำตามที่ใจผมอยากทำ ตอนนี้ผมอยากกอดมันเหลือเกิน
ผมวิ่งเข้าไปกอดที่เอวของมัน จากอ้อมกอดเบาๆ กลายเป็นอ้อมกอดที่แรงขึ้นๆ จนผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกาย ไอร้อนของร่ายกาย และความอบอุ่นจากหัวใจภายใน และความรู้สึกที่มันส่งกลับมาให้ ผมผละออกจากอ้อมกอด แต่ก็ไม่ทัน เวย์มันสวมกอดผมกลับ พร้อมกับพร่ำบอก
"ขอโทษนะ ๆ ๆ ๆ" เสียงพร่ำบอกพร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆ ตอนนี้เวย์มันร้องไห้แน่ๆ สรุปว่านี่มันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ผมไม่ได้ฝัน หรือกำลังหลอกตัวเองอยู่ใช่ไหม
มันพูดพร้อมกอดผมแรงขึ้น แรงซะจนผมรู้สึกว่ากระดูกผมค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าหากันมากขึ้นกว่าเดิม แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บหรืออึดอัดเลย มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีใจและเป็นสุขใจมากขึ้น
"ฟังเวย์อธิบายก่อนนะครับ" เวย์พูดพร้อมกับค่อยๆ คลายอ้อมกอด และจูงมือผมไปนั่งบนที่นอน โดยเวย์นั่งอยู่ด้านล่าง มองผมจากมุมล่างที่มันนั่งอยู่
"เวย์โดนให้กินไรไม่รู้ขมๆ เวย์ไม่รู้ตัวเลย ตอนที่นอนกับบี เวย์คิดว่าบีเป็นเฟย" เวย์ค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ แต่หนักแน่น พร้อมกับ เอามือผมไปกุม
สรุปว่านี่ผมเป็นบ้าไปเองคนเดียวใช่ไหม ผมคิดไปเองคนเดียวอีกแล้ว ทำไมผมถึงไม่เอะใจบ้าง รอยยิ้มนั่น ท่วงท่าการนอนแบบนั้น นั่นมันสำหรับผมคนเดียวนี่นา ผมนี่มันโง่จริงๆ โง่มากๆ โง่ที่ไม่เชื่อใจคนข้างหน้าของผมเลย
"ช่างมันเหอะ แค่เวย์มาก็พอแล้ว" ผมบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอีกครั้ง
"ไม่เอาดิ เฟยอย่าร้อง เฟยร้องไห้จนตาบวมหมดแล้วรู้ไหม" เวย์ค่อยๆ เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาทั้งสองข้างของผม มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้มากกว่าเดิมซะอีก
สิ่งที่ผมคิดเมื่อครู่ก่อนที่เวย์จะมา สิ่งที่คอยเฝ้าคิดมาตลอด เรื่องนั้นเรื่องนี้ ตอนนี้มันกลับเลือนลางและหายไปหมด เพราะคนตรงหน้านี้ แค่มันกลับมาเท่านั้น แค่เท่านั้นเอง มันทำให้ผมลืมสิ้นซะทุกสิ่งทุกอย่าง ในเวลานี้ผมจะไม่สนใจอะไรแล้ว อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมบอกได้คำเดียวว่ารักมันมาก รักมันมากมายแบบที่คนๆ นึงจะรักได้ เรื่องอนาคตต่อไปจะเป็นไงไม่สน ถ้าผมกับมันต้องเลิกรากันไป ผมก็ไม่แคร์อะไร เพราะผมมีความสุขแล้ว ผมจะทำตอนนี้ให้ดีที่สุด ดีเท่าที่คนๆ นึงจะดีให้อีกคนได้ ผมพูดพร้อมกับดึงมันขึ้นมากอด
การกอดครั้งนี้มันช่างอบอุ่นและเติมเต็มสิ่งที่อยู่ภายในใจของผมอย่างมากมาย ลึกๆ แล้วผมก็ยังคิดอยู่บ้างนิดหน่อยกับการที่ว่า ยังไงซะมันก็เป็นผู้ชาย อนาคตต่อไปจะต้องเป็นอย่างไร แต่ผมเลือกที่จะไม่ถามมันดีกว่า ผมไม่อยากถามไม่อยากให้เราสองคนต้องคิดไปถึงเรื่องนั้น จริงๆ แล้วผมยอมรับเลยว่าผมกลัว ผมกลัวความเจ็บปวด เหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้แล้วว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนถ้าไม่มีมันอยู่ และผมเองก็ไม่อยากให้มันคิดถึงจุดที่ผมคิดด้วย บางทีกว่ามันจะคิดได้ถึงจุดเดียวกับที่ผมคิดนี้ เวลานั้น ผมอาจจะเข้มแข็งกว่านี้ก็ได้ ผมอาจจะซึมซับความสุขจากตัวมันมากกว่านี้ก็ได้ แต่กว่าจะถึงเวลานั้นผมอาจจะรักมันมากกว่านี้ และผมอาจจะเจ็บกว่านี้ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมมีความสุขดีอยู่นี่ ถึงมันจะเจ็บบ้างช้ำบ้างก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ในความรัก ความรักครั้งแรกของชีวิตผม
๐๐ ทฤษฎีแห่งความรัก ผมเจอแล้วครับ ๐๐
"จ๊อค..........." เสียงท้องร้องของผม ดังขัดฟิวรักกันซะงั้น
"ทำไมไม่กินข้าว ไอ้ลิง" เวย์พละออกจากอ้อมกอด และเอานิ้วชี้มาจิ้มที่หน้าผากผมพร้อมกับพลักเบาๆ
"โหย......ใคร ลิงฟ่ะ ไอ้อ้วน" ผมสวนกลับทันที มาว่าผมหน้าเหมือนลิง หนอยแหนะ
แล้วเราสองคนก็ทะเลาะกันไปมาบนเตียงและเวย์ก็ลากผมให้ออกไปกินข้าวข้างนอกกัน
วันนี้เป็นวันที่เมฆมาก ขนาดตอนนี้บ่ายสองแท้ๆ แต่กลับไม่มีแดดเลย สายลมเอื่อยๆ พัดมาเป็นระยะๆ หากแต่ผมรู้สึกมีความสุขเต็มล้น เพราะตอนนี้อ้อมกอดของผมมีมันอยู่ในอ้อมกอด มันขับมอไซด์บังคับรักของผม พาผมไปหาไรกินข้างนอก ผมมองหน้ามันผ่านกระจกข้าง มันยิ้มกว้างเห็นฟันครบสามสิบสอง ยักคิ้วให้อีกหนึ่งที ผมตอบแทนการยิ้มด้วยการกอดที่แรงขึ้นนิดหน่อย ก่อนที่จะมันขับรถบึ่งไปหาของที่อยากกินกัน
วันนี้เหมือนๆ อะไรหลายๆ อย่างจะเป็นใจ แดดก็ไม่มี ร้อนก็ไม่ค่อยร้อน แถมรถยังน้อยซะด้วย หรืออาจจะเป็นเพราะตอนนี้บ่ายสองก็ได้ นักเรียนไม่เลิก แต่จะเพราะอะไรผมไม่สนหรอก รู้แค่ว่าช่วงเวลาตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ และมีความสุข
ตอบขับขึ้นสะพานข้ามแยก คางผมเกยที่ไหล่มันซึ่งตอนนี้มันตะโกนแข่งกับเสียงลมและเสียงเครื่องยนต์กลับมา
"กี่โมงแล้วอะ" เวย์ตะโกน
"ไม่รู้ดิ ไม่ได้ใส่นาฬิกามา" ผมตอบกลับไป พร้อมด้วยอาการงง ๆ นิดหน่อย
"เวย์ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะวันเวลาเวย์มันหยุดไปตั้งแต่เมื่อเจอเฟยแล้วหละ" มันพูดพร้อมกับเอียงคอ หนีบหัวผมมากขึ้น ผมมองผ่านกระจกมองข้าง เห็นมันทำหน้าตากวนๆ นิดหน่อย ฮึ่ย............. หมั่นเขี้ยวหวะ
"อะไรนะ..." ผมตอบกลับไป เบลอใส่ ประมาณว่าไม่ได้ยิน
"โอ้ย...ไม่พูดแล้ว ไอ้ลิง" มันทำหน้าหงุดหงิด ตลกสุดๆ อะ
ผมค่อยๆ ยืดตัวเพิ่มมากขึ้นไปหอมแก้มมัน ก่อนที่จะเพิ่มแรงกอดมากขึ้น และเปลี่ยนจากเอาหน้าเกยไหล่มันไว้ มาเป็นหันข้างพิงหลังมัน
แผ่นหลังที่อบอุ่น และเป็นแผ่นหลังของคนที่ผมรัก มันทำให้ผมมีความสุขและเรียนรู้กับความรักเป็นคนแรก ผมกระซิบกับตัวเองเบาๆ
"ไอ้เวย์ กูรักมึงนะ" .....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
