ตอนที่ 50 สายตาที่น่ากลัว
บนรถหลังจากที่พี่ซีจูบผมพร้อมกับล๊อคมือผมไว้ไม่ให้ตบหน้าเขาอีก ตัวเขาทับบนขาผมทำให้ผมไม่สามารถที่จะใช้ขาถีบได้ ดิ้นยังไงก็ไม่รอด
"เห้ย.... ไอ้ซี เดี๋ยวน้องเขาช้ำหมด เดี๋ยวไม่ทนคืนนี้นะเว้ย" เสียงคนขับรถพูดขึ้นผมเหล่มองผ่านกระจกมองหลัง ไปมองนิดหน่อย แล้วผมก็ต้องหลบสายตาคู่นั้น
เพราะผมรู้สึกกลัว กลัวขึ้นมาจับใจเลย ผมไม่กล้าที่จะทำอะไร ผมรู้สึกว่าดวงตาคู่ที่ผมมองเมื่อครู่มันน่ากลัวมากๆ สายตานั้นมีแต่ความต้องการที่เปี่ยมล้น แค่สายตาเท่านั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกแย่ไปเลย
หรืออาจเป็นเพราะว่าสายตาคู่นี้หละมั้ง เป็นสายตาคู่เดียวกับตอนที่มันลวนลามผมในห้องน้ำตอนอยู่ที่โรงเรียน เขาคือวุฒิ เพื่อนที่ซี ที่พาไปด้วยที่โรงเรียนวันนั้น
ผมชักจะเริ่มเหนื่อยที่จะทุบประตูแล้ว เพราะทุบไปเท่าไหร่ก็ไม่มีผลอะไร เหมือนมันไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย หน้าต่างดันเป็นเหล็กดัดซะอีก จะออกไงหละทีนี้ โวยวายไปก็คงไม่มีใครได้ยิน ขนาดทุบประตูจนบ้านแทบพังยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แล้วผมจะทำไงดีหละเนี่ย โทรศัพท์มันก็เอาไป จะโทรบอกใครก็ไม่ได้ แล้วดันมาอยู่ที่บ้านมันซะด้วยอีก เอาไงดีหละเนี่ย ไหนจะเวย์หละ ป่านนี้คงเป็นห่วงแล้วมั้ง เวย์โทรมาตอนที่อยู่บนรถกับมัน ผมไม่ได้รับ เพราะมันไม่
ให้รับ แถมแย่งโทรศัพท์ไปตอนนั้นซะอีก เวย์จะคิดมากเปล่าหละทีนี้ โอ้ยทำไงดีวะ
ผมเดินไปนั่งบนที่นอน พักความเหนื่อยล้าที่ทุบประตูไป ผมพึ่งจะมาใช้กำลังก็ตอนที่โดนจับมาขังไว้เนี่ยหละ ตอนที่อยู่ในรถผมไม่ค่อยกล้าทำอะไร ผมกลัวไปหมด แค่สายตาคู่นั้นคู่เดียวก็ทำเอาผมขาดสติ ทำไรไม่ถูกไปหมดแล้ว ผมเริ่มค่อยๆ นึกวิธีที่จะออกไปจากที่นี่ เพราะความผิดพลาดจากบ้านพี่ใหญ่ ที่เคยโดนหลอกให้กินยา ยังคงทำให้ผมระแวงการที่จะไปบ้านคนอื่นอยู่ และยิ่งเป็นบ้านพี่ซีด้วยแล้ว ผมยิ่งต้องกลัวทุกอย่างไปหมด
พอผมเริ่มจะหายบ้า สติที่มีอยู่น้อยนิดตอนนี้ก็คล่อยๆ กลับมา ผมเดินไปดูที่หน้าต่างที่เป็นบานเกร็ดข้างนอกและมีเหล็กดัดติดอยู่ข้างในก่อนที่จะมีบานมุ้งลวดติดอยู่
"เหอะ.. แค่นี้ไม่คณามือกูหรอก" ผมบ่นกับตัวเองเพราะสังเกตุเห็น น๊อตเกลียวที่ไขเหล็กดัดซะแล้ว
ห้องนี้ผมมาหลายครั้ง เคยมาทำนุ้นทำนี่เล่น ผมจำได้ว่าของสิ่งไหนตั้งอยู่ตรงไหน ผมเดินไปที่มุมของห้องเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดที่ผมเคยเก็บของตอนที่ผมประดิษฐ์สิ่งของเล็กๆ น้อยๆ
--- กล่องเครื่องมือ ----
ไขควงสี่แฉกสี่แดงด้ามโต ที่ผมเอาไว้รูดกาวยาง ตอนนี้อยู่ในมือผมแล้ว ผมเดินไปที่หน้าต่าง ดึงสลักขาบานมุ้งลวดทั้งสองอันออก และค่อยๆ บรรจงไขน๊อต หกตัวบนเหล็กดัดออก ค่อยๆ ง้างขาบานเกร็ดแต่ละอันออก
"ตุบ" ผมกระโดดลงมาจากชั้นสอง ปวดข้อขานิดหน่อย อาจเป็นเพราะว่าลงมาผิดท่าด้วยมั้ง ผมว่าขาผมต้องเคล็ดแน่ๆ แต่เอาวะ หนีก่อน
ผมเดินค่อยๆ เลาะมาตามตัวบ้านพยายามทำให้ไม่มีใครเห็น ตอนนี้ในบ้านผมคิดว่าคงมีปามาณ 3 คน ก็คงมีไอ้พี่ซี น้องบี แล้วก็เพื่อนไอ้ซี ไอ้เลวที่เคยล้วงเข้าไปในกางเกงผมตอนที่อยู่ที่โรงเรียนเก่าในห้องน้ำ
"อ้วนรู้จักกับเฮียได้ไงอะ" เสียงบีถามใครไม่รู้สักคน แต่ผมยังคงเดินออกไปตอนนี้ไม่ได้ แต่ก็ว่าจะรีบไปอีกทาง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หยุดฟังบทสนทนานี้ต่อ หรืออาจจะเป็นเพราะผมอยากรู้ว่า อ้วนที่บีหมายถึงเนี่ยคือใคร?
"อืม..... มันบอกไม่ถูกอะ" เสียงที่ผมคุ้นเคยแต่ผมไม่คาดคิดว่าจะเป็น มาอยู่ที่นี่ได้ไงยัง หรืออาจจะแค่เสียงคล้าย หรือเปล่าไม่แน่ใจ
"เข้าเรื่องเหอะ อ้วนมีไรจะบอกกับเค้า" บีพูดเหมือนเป็นการเร่งเร้าคนตรงหน้าให้พูดในเรื่องไรบางอย่าง
ตอนนี้ผมยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ใจนึงก็อยากจะรีบหนี แต่อีกใจนึงก็อยากจะรู้บทสนทนาต่อจากนี้ เพราะว่าเสียงที่ทุ้มต่ำนั่น มันช่างคุ้นเหลือเกิน คุ้นมากๆ
"หมวยขึ้นไปดูมันให้หน่อย เอายาไปทาให้ด้วย หยุดทุบประตูไปแล้ว ไม่รู้เป็นไรหรือเปล่า" เสียงพี่ซีอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง สงสัยเดินมาแทรกกลางระหว่าง บีกับผู้ชายที่กำลังคุยอยู่ ผมยิ่งเบียดตัวติดผนังมากขึ้น กลัวจะมีใครสังเกคเห็น
"เดี๋ยวก่อนได้มะ คุยกันอยู่เห็นป่ะ" บียังคงตอบไปแบบหัวเสีย
พี่ซีก็ขึ้นเสียงกลับ เหมือนกับเป็นการบังคับให้ไปเดี๋ยวนี้ บีก็คงขัดอะไรมากไม่ได้ ต้องยอมไปแต่โดยดี แต่เสียงผู้ชายอีกคนหละทำไม เงียบไปหละ ผ่านไปได้สักพัก
"มึงเป็นแฟนน้องกูหรอ? งี้มึงก็ต้องเรียกกูว่าพี่ชายดิวะ " เสียงเย้ยหยันจากพี่ซีพูดกับชายหนุ่มอีกคน
"กูกำลังจะมาบอกเลิกน้องมึง" เสียงที่คุ้นหูผมพูดต่อปากต่อคำกับเสียงเย้ยหยันนั่น
"มึงลองดู น้องกูรักมึงอย่างกะอะไรดี มึงลองทำน้องกูเจ็บดิ กูฆ่ามึงแน่" เสียงเย้ยหยันยังคงพูดข่มอยู่
"กูจะทำใครจะทำไม" เสียงทุ้มนั้นยังคงต่อคำไม่เลิก
"มึงจะไปพูดไรกับมันนักหนาวะไอ้ซี กูรำคาญแทน" เสียงผู้ชายอีกคนพูดขึ้น ผมคิดว่าคงเป็นเพื่อนมันที่ขับรถพามานั่นแหละ
"แปะ . ๆ เออมึงเก่ง แต่กูบอกไรให้มึงฟังแล้วกัน มึงคิดว่าใครทุบประตูอยู่ เอางี้กูใบ้ให้ วันนี้ใครไปหาไอ้ใหญ่ ใส่ชุดนักศึกษา กระเป๋าคาดสีดำ อ้อ... มึงว่านี่โทรศัพท์ใครวะ 555555555555" เสียงเหมือนคนโดนตบที่หน้าเบาๆ สองที
ก่อนที่เสียงเย้ยหยันจะพูด และหัวเราะร่วนไปกับเสียงเพื่อนของมันในตอนท้าย
"พลั๊ก.." เสียงคนล้มลงไปกับพื้น ผมค่อยๆ โผล่หน้ามาดูจากตรงที่แอบซ่อนอยู่ ภาพตรงหน้าคือ พี่ซีล้มลงไปบนพื้นหญ้าข้างชิงช้า มีรอยรองเท้าที่ช่วงท้อง และคนที่ถีบผมเห็นด้านหลัง แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เพียงพอที่ผมจะรู้ว่าเขาคือใคร เพราะผมจำได้ทุกสัดส่วน ร่างกายทุกที่ผมจำได้แม่น ทรงผมด้านหลัง แผ่นหลังที่แข็งแกร่งนั้น และชุดบาสตัวเก่งที่มันชอบใส่ ยืนยันได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคือคนที่ผมรักแน่ๆ "ไอ้เวย์" ผมทำไรไม่ถูก ได้แต่ดึงตัวกลับไปยังที่ซ่อน
ตกใจ ว้าวุ่น และไม่คิดฝันว่าจะเป็นมันได้ และที่สำคัญที่สุดคือ ดีใจ ที่เห็นมันอยู่ตรงนี้ ดีใจมากๆ
"เฮีย พี่เฟยไม่อยู่แล้วอะ โดดไปทางหน้าต่างแล้ว" เสียงบีตะโกนออกมาจากบ้าน
"เฟยอยู่ไหน" เวย์มันตะโกนถามเสียงดังลั่น
"พลั๊ก.." เสียงหมัดใครซักคน คงต่อยเข้าหน้าใครบางคนนั่นหละ
"เฮียทำอะไร" เสียงเล็กแหลมของบี กรี้ดออกมา
ตอนนี้ผมคิดอยู่ว่าจะออกไปดีไหม ผมสมควรออกไปตอนนี้ ไปช่วยมันหรือว่าผมไม่สมควรออก ยืนอยู่ตรงนี้ แอบอยู่ตรงนี้จะดีกว่าไหม หรือยังไง ผมไม่กล้าด้วย ผมกลัวพี่ซีมากๆ ตอนนี้ แล้วไหนจะเพื่อนมันอีก ผมขยะแขยง ผมไม่กล้าที่จะมองแววตาคู่นั้นเลยด้วยซ้ำ แววตาที่มีแต่ความต้องการของเพื่อนมัน แค่มองผมก็รู้สึกกลัวจนสั่นไปทั้งตัวแล้ว
"เฮียวุฒิมาต่อยเวย์ทำไม มีไรกันอะ" เสียงบียังคงดังไม่หยุด (เพื่อนสองคนที่พี่ซีพาไปที่โรงเรียนด้วยวันนั้น ชื่อวุฒิ กับ ชิน)
"เวย์เป็นอะไรไหม" เสียงบีเบาลงทันตา
ขนาดผมไม่ได้มอง ไม่ได้เห็นภาพตรงหน้าแต่ผมก็เดาได้หมดทุกเหตการณ์ เพื่อนพี่ซีมันคงต่อยเวย์แทน เพราะซีมันยังคงล้มอยู่ลุกขึ้นมาไม่ทัน หรืออาจจะเป็นตอนที่เวย์ถามว่าเฟยอยู่ไหน และกำลังจะใส่ต่อหละมั้ง เพื่อนมันเลยสวนกลับมาให้ก่อน แต่ตอนนี้ใจผมมันปวดไปหมด ตอนนี้บีคงกำลังต้องมาจับตรงที่เวย์โดนชกเมื่อกี้แน่ๆ ทำไมนะ แค่คิดแค่นี้ผมก็ปวดใจแล้ว
"ไอ้วุฒิมึงพาหมวยขึ้นไปบนห้องก่อนไป" เสียงพี่ซีบอกกับเพื่อนมัน แต่ผมเดาได้ว่าตอนนี้พี่ซีคงลุกขึ้นมายืนเรียบร้อยแล้ว
"หมวยไม่ขึ้น บอกหมวยก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น" เสียงบียังคงขึงขัน ไม่ยอมที่จะทำตามที่พี่ซีบอก
"เวย์เจ็บไหมอะ" บีเปลี่ยนเสียงเป็นน้ำเสียงเป็นห่วงทันที ที่พูดกับเวย์
ตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกเจ็บแล้วก็เจ็บมากขึ้นไปอีก แต่ผมก็ยังไม่กล้าออกไป ผมกลัว กลัวอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงแค่ผมกลัว กลัวจนตัวสั่นเลย
"เดี๋ยวเฮียขอคุยไรกับเวย์หน่อย ใช่ป่าวไอ้เวย์ หมวยขึ้นไปก่อน" พี่ซียังคงทำเสียงแข็งบอกกับบี เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า
"อ้วนจะคุยกับเอียใช่ไหม" บียังคงถามเวย์ก่อน
"อื้อ บีขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยว่ากัน" สิ้นเสียงเวย์ ผมก็ได้ยินเสียงสองคนเดินออกไป คงจะเป็นบี กับวุฒิหละมั้ง พอผมรู้แบบนี้ผมก็เริ่มหายสั่นทันที เหมือนความปลอดภัยเพิ่มขึ้นอย่างทันตา
ตอนนี้ผมอยากออกมาแสดงตัวมากๆ แต่ก็อยากรู้ว่าบทสนทนาต่อจากนี้จะเป็นยังไง ผมเลยยังคงยืนแอบอยู่ตรงนั้น
"มึงเอาเฟยไว้ไหน" เวย์เริ่มพูดด้วยเสียงกระชาก
"มึงก็ได้ยินแล้วนี่ มันโดดออกหน้าต่างไปแล้ว ป่านนี้ออกไปแล้วมั้ง" พี่ซียังคงกวนตีนกลับไม่เลิก ผมคิดว่าพี่ซีคงอยากจะตามผมเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงจะต้องเลือกน้องตัวเองก่อน ต้องเครียร์ปัญหาของน้องตัวเองก่อน ไงซะเรื่องของผมก็คงให้น้องรู้ไม่ได้ คงต้องเครียร์ปัญญากับเวย์ก่อนหล่ะมั้ง
"เอาโทรศัพท์มา กูจะกลับแล้ว" เวย์พูดด้วยเสียงกระชากเหมือนเดิม
"กูใจกว้างพอหวะ กูยอมให้มึงใช้เมียร่วมกับกูเพิ่มอีกคนก็ได้ มันเก่งใช่ป่าวหละ มึงถึงได้หลงมันหัวปักหัวปำขนาดนี้ ถึงขนาดจะต้องมาเลิกกับน้องกูเลยด้วย" เสียงพี่ซี เย้ยหยันมากๆ ตอนนี้ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
"ไอ้สัตว์" สิ้นเสียงผมก็ได้ยินคนต่อยกัน ผมออกจากที่ซ่อน จะเข้าไปห้าม พี่ซีเห็นผมก่อน เลยผละจากวงมวย วิ่งเข้ามาทางผมล๊อคคอผมไว้
"มึงเข้ามาเดะ กล้าหรือเปล่า" พี่ซีอยู่ด้านหลังผม พร้อมกับยั่วโมโหเวย์
เวย์มันพยายามจะเข้ามา เหวี่ยงหวัด เหวี่ยงตีน แต่พี่ซีก็เหวี่ยงผมไปทางด้านที่เวย์มันเหวี่ยงเข้ามา จนเวย์มันต้องลดความเร็วของหมัดและตีนลง
"พลั๊ก.." เสียงพี่ซีถีบเข้าชายโครงเวย์เต็มๆ เวย์ล้มลงไปบนพื้นหญ้า ตามด้วยเพื่อนมันวิ่งเข้ามาเตะเข้าที่ช่องท้องเวย์อย่างจัง เวย์กอดท้องตัวงอ หน้าจุกไป
ผมร้องเสียงหลง ตอนนี้ผมพยายามสะบัดตัวออกจากพี่ซี แต่ก็ไม่มีผล น้ำตาผมเริ่มไหลอีกแล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ร้องไห้ แต่ผมร้องอีกแล้ววันนี้ ผมสงสารมันอะ
"ไอ้วุฒิ เมิงพาเมียกูขึ้นไปก่อน มึงดูมันดีๆ ด้วยนะ แมร่งฉลาดเป็นกรด มึงก็ระวังหน่อยแล้วกัน" พี่ซีเหวี่ยงตัวผมไปให้เพื่อนมัน
ตอนนี้ผมคิดไรไม่ออกเลย ร้องไห้อย่างเดียว ผมเคยดูหนังที่เห็นนางเอกพอเห็นพระเอกโดนทำร้ายแล้วทำไรไม่ถูก ก็ได้แต่ด่าเขาว่าเขาว่าทำไมไม่ทำนุ้นทำนี่หละ สุดท้ายแล้วพอเจอกับตัวเองถึงได้รู้ว่า ตอนนี้ผมทำไรไม่ได้เลย มันทำอะไรไม่ถูก สติรวมรวมไม่ได้ ใครทำอะไรก็ตามเขาไปหมด ขัดขืนอะไรไม่ได้ซักอย่าง ผมนี่มันอ่อนแอจริงๆ เลย
ยิ่งมือใหญ่สากและหนาของเพื่อนมัน จับเข้าที่ข้อมือผม กำจนผมรู้สึกเจ็บ ผมก็ยิ่งกลัว กลัวจนทำอะไรไม่ถูก สั่น และเริ่มลนลานมากกว่าเดิม มันพาผมกลับมาที่ห้องเดิม เหวี่ยงผมลงบนเตียงและก็ นอนกอดผมไว้แบบนั้น
"เห็นไอ้ซีบอกมึงฤทธิ์เยอะ ไหนกูดูดิ๊ ว่ามึงจะหนีไปจากกูยังไง" มันพูดพร้อมกับนอนคร่อมอยู่บนตัวผม และตามด้วยกอดไว้ ผมยิ่งตัวสั่นมากกว่าเดิม เพราะสายตาคู่นั้นมันเหมือนกับจ้องลึกเข้าไปในร่างกายผม
ผมไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้ตัวผมเองก็เอาตัวเองแทบจะไม่รอด ผมกลัว กลัวคนตรงหน้ามากๆ ผมไม่เคยกลัวใครมากเท่านี้มาก่อนเลย ผมไม่รุ้ว่าผมกลัวเพราะอะไร หรืออาจเป็นจิตใต้สำนึกที่มันเหมือนกับภาพวันนั้นซ้อนเข้ามา ภาพความหื่นกระหาย ความหยากที่รุณแรงวันนั้น ทำให้ผมรู้สึกแย่ รู้สึกขยะแขยงและกลัวไปในเวลาเดียวกัน ผมอยากร้องแต่ผมร้องไม่ออก ผมสงสารเวย์มากๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย และผมจะหนีออกไปจากตรงนี้ได้ยังไง จะไปช่วยมันได้ยังไง
โอ้ย ..... ทำไมชีวิตผมถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้นะ เพียงแค่ผมรักมันแค่นั้น มันผิดนักหรือไง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
