มาเพิ่มความเศร้าอีกตอน 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เพราะว่าเสียใจ ก๋วยยังคงนั่งจดรายการของที่จะซื้อต่อไป ในขณะที่รักชาติเองก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักขนมในถ้วยใส่ปาก
เกลียดงั้นเหรอ ลื้อเกลียดอั๊วไปเถอะนะรักชาติ ให้อั๊วรักลื้อเงียบ ๆ อยู่แบบนี้ดีแล้วแหละ
อย่างน้อย ลื้อก็รับรู้ว่าอั๊วเป็นคนที่มีตัวตน เป็นคนที่ทำให้ลื้อเสียใจ เป็นคนที่ทำให้ลื้อต้องตัดใจจากหมี่ แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ลื้อไม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้
แม้จะเสียใจกับคำพูดของอีกฝ่าย แต่ก็เพราะว่าเลือกที่จะให้เป็นแบบนี้ ก๋วยถึงทำได้แค่ นิ่งเงียบ และไม่พูดอะไรต่อไปอีก
"ผม....ตั้งแต่พรุ่งนี้....เฮียไม่ต้องกลัวว่าผมจะมายุ่งกับหมี่อีก" น้ำเสียงที่นิ่งสงบ ท่าทางเรียบเรื่อย
เหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ทำให้ก๋วยต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่เขี่ยขนมในถ้วยไปมา
ทำไม ถึงได้ตัดใจง่ายดายขนาดนั้น ไม่เสียใจ ไม่คิดอะไรเลยหรือยังไง ทำไมถึงได้นิ่งแบบนั้น
"แล้วเฮียไม่ต้องกลัวนะว่าผมจะมาทำให้หมี่ต้องลำบากใจ ... ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะปล่อยให้หมี่ไปเจอคนที่ดีกว่า อีกอย่าง หมี่เองก็ไม่ได้ชอบผมสักนิด
ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ แต่เฮียรู้มั้ย การได้รับรู้ว่าคนที่เรารักมีความสุขดี มันทำให้เรารู้สึกดีไปด้วย ทำไมผมต้องเสียใจใช้มั้ยเฮีย"
น้ำเสียงที่พูดนิ่งจนก๋วยนึกแปลกใจ นิ่งเหมือนไม่ได้คิดอะไร
ลื้อมัน...........ลื้อกล้ามากรักชาติที่ทำแบบนี้
ลื้อทำให้อั๊วประหลาดใจ......ลื้อ...นี่มัน
"ถ้าลื้อทำได้อย่างที่พูดมันก็ดีกับตัวลื้อด้วย ไม่ใช่ว่าดีกับน้องสาวอั๊วคนเดียว"
ก๋วยเอ่ยบอกกับคนที่นั่งนิ่ง ๆ ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรอยู่ตรงหน้า พยายามจับอาการให้ได้ ว่ารักชาติรู้สึกยังไงอยู่กันแน่
แต่ทำไม่ได้เลย ไม่ว่ายังไง ก็จับความรู้สึกที่แท้จริงของรักชาติไม่ได้
"ครับ...ขอบคุณที่เฮียอุตส่าห์มาบอกผม...เดี๋ยวไปเรียนสาย ผมขอตัวก่อนแล้วกันนะเฮีย อันนี้ค่าขนมกับค่าข้าวของผมวันนี้ผมไปก่อนนะเฮีย"
รักชาติค้นหาเงินในกระเป๋าออกมาวางไว้ให้ และลุกขึ้นยืน ก้าวเดินออกไปเหมือนไม่รู้สึกอะไร นั่นยิ่งสร้างความประหลาดใจให้ก๋วยมากขึ้น
ไม่มีอาการมือไม้สั่น ร้อนรน ไม่มีท่าทางโวยวาย ไม่มีแม้แต่ท่าทางของคนกำลังเสียใจ นี่มันยังไงกันแน่
รักชาติเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้ตี๋หน้าโหดครุ่นคิดด้วยความไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น และเมื่อปากกากำลังจะจรดลงบนกระดาษอีกครั้งถึงได้รู้
"รักชาติ"
ก๋วยลุกพรวดพราดขึ้นยืนและรีบนำเงินไปให้เจ้าของร้าน ก่อนจะวิ่งตามออกไป
และก็ได้เห็นคนที่เดินเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน ไม่เหมือนที่บอกว่ากำลังจะรีบไปเรียน
ร่างที่เดินอย่างช้า ๆ ก้มมองที่พื้นถนน ไม่ได้เงยหน้าขึ้น
ท่าทางตอนนี้ไม่เหลือเค้าของคนเข้มแข็ง ที่เอ่ยปากพูดไม่หยุด เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยในครั้งแรก
เพราะไม่มองตา ทุกคำพูดที่รักชาติพูดออกมา ไม่มีคำพูดไหนเลย ที่รักชาติเงยหน้าขึ้นมาสบตากับก๋วย
ไม่มีเลยสักคำ แม้กระทั่งตอนที่ลุกขึ้นยืนก็ไม่ได้มองหน้ากันเลย
ท่าทางแบบนี้ ถึงทำให้ก๋วยเอะใจ และวิ่งออกมาดูอีกครั้ง แล้วก็ได้เห็นอย่างที่คิดจริง ๆ
ร่างที่กำลังสั่นสะท้าน ร่างที่กำลังเดินก้มหน้านิ่ง ๆ
"รักชาติ" เสียงที่ตะโกนเรียกชื่อของตัวเอง ไม่ได้ทำให้อยากหันไปมอง
แม้จะเรียกอีกกี่ครั้ง ร่างนั้นก็ไม่หันกลับมา
ก๋วยรีบวิ่งไปหาคนที่ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ และหยุดยืนตรงหน้า แต่รักชาติไม่มีทีท่าจะหยุดเดิน
ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด จนก๋วยต้องดึงแขนเอาไว้ แต่รักชาติก็ยังจะเดินต่อไป
"ลื้อจะไปไหน ลื้อจะไปที่ไหนรักชาติ"
ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำพูด มีแค่เพียงขาที่พยายามจะก้าวเดิน และผลักให้คนที่ดึงแขนเอาไว้ให้ออกห่าง
ไม่ยอมให้รั้งเอาไว้
"ลื้อจะไปไหน บอกอั๊วซิว่าลื้อจะไปไหน บอกอั๊วรักชาติ บอกมา"
ยิ่งถาม ก็ยิ่งไม่มีประโยชน์ ยิ่งรั้ง ก็ยิ่งเหมือนจะรั้งเเอาไว้ไม่อยู่ ตี๋หน้าโหด พยายามที่จะจ้องมองใบหน้าของรักชาติให้ได้
แต่สิ่งที่ได้เห็น
แววตาที่เลื่อนลอย ใบหน้านิ่งเฉย ไม่แสดงความรู้สึก
จนต้องเขย่าที่ไหล่หลาย ๆ ครั้ง ก็เหมือนกับว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
"ได้ยินมั้ย ลื้อได้ยินที่อั๊วพูดมั้ย ได้ยินมั้ย รักชาติ ลื้อได้ยินมั้ย"
หัวใจของคนที่พยายามจะพูดคุย และเรียกสติของคนที่นิ่งเฉยให้กลับมา ไหววูบสั่นสะท้าน ด้วยความรู้สึกรุนแรง
กลัว
มีแต่ความกลัว กลัวว่ารักชาติจะเป็นอะไร กลัวไปสารพัด กลัวอย่างที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะกลัวอะไรอย่างนี้
"ต้องปล่อยหมี่ไปใช่มั้ยเฮีย ถ้ารักกันจริง ต้องปล่อยไปใช่มั้ย"
คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาจากรีมฝีปากแห้งผาก เบาแทบไม่ได้ยินเสียง แต่ก๋วยก็ได้ยินชัด
คำพูดที่ เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ของคนที่หัวใจแตกสลาย และไม่สามารถรับความเสียใจที่เกิดขึ้นได้ทัน
เพียงเท่านั้น หยดน้ำตามากมาย กลับหลั่งทะลักออกมาจากดวงตาเรียวรี ที่คว้าร่างของคนที่ไม่ยอมร้องไห้เข้ามากอดไว้แน่น
กอดไว้ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้ กอดไว้ เพราะเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจ กอดเอาไว้ เพราะทนเก็บความสงสารเอาไว้ไม่ได้
กอดรัดเอาไว้แนบแน่น ในขณะที่รักชาติยังคงนิ่งเฉย ไม่ปริปากพูดอะไรออกมา ไม่แม้แต่จะร้องไห้ หรือโวยวาย
แต่คนที่ต้องร้องไห้กลับเป็นคนที่บอกให้รักชาติตัดใจ
"ต้องตัดใจเหรอเฮีย คนอย่างผมไม่คู่ควรเท่าลูกชายร้านทอง แล้วก็คงทำให้หมี่มีความสุขไม่ได้ใช่มั้ยเฮีย"
รักชาติยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ พูดตามที่หัวใจคิด
แต่คนที่ร้องไห้เสียใจ ให้กับคนที่ไม่ยอมเสียน้ำตา ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายมากขึ้นทุกที
เพราะไม่ร้องไห้ ไม่ยอมแสดงความเสียใจออกมา คนที่ต้องเสียใจจึงกลายเป็นก๋วยที่ทนเห็นคนที่ตัวเองรัก
ทำเหมือนคนไม่มีหัวใจไม่มีวิญญาณ และยิ่งเสียใจหนักมากขึ้น เมื่อรู้ว่าตอนนี้รักชาติกำลังเป็นอะไร
น้ำเสียงที่ขาดห้วงไปชั่วขณะ ท่าทางเหมือนคนอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง ต่อให้คนเย็นชาแค่ไหนก็ไม่สามารถปล่อยทิ้งเอาไว้ได้
"ผมเสียใจจังเลยเฮีย ผมจะเสียใจจนตายมั้ย ตอนนี้ผมไม่มีแรงเลย แม้แต่จะร้องไห้ผมยังไม่มีแรง
เฮียรู้มั้ย...ผมเสียใจจนจะตายอยู่ตรงหน้าเฮียอยู่แล้ว...ผมเกลียดเฮีย ผมเกลียดเฮีย..ผมเกลียดเฮีย..เฮียอย่ามากอดผม อย่ามาร้องไห้ แทนผม เพราะว่าผมเกลียดเฮีย"
TBC...
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 340398 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก