Epilogue บทส่งท้าย
ธงรบเดินออกจากด่านตรวจคนเข้าเมืองด้วยความห่อเหี่ยวใจ การเดินทางจากกรุงเทพฯ มายังประเทศนิวซีแลนด์เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย เบาะนั่งด้านข้างเขาว่างเปล่า เบาะที่เขาแอบคาดหวังลึกๆ ว่าอาทิตย์จะนั่งเคียงข้างมากับเขา แต่โชคดีได้ยานอนหลับทำให้เขาไม่รู้สึกทรมานมากนัก
ธงรบลากกระเป๋าเดินออกมาจากด้านในของสนามบินช้าๆ ตาเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะจู่ๆ หญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ เขาร้องเสียงดังด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนที่มารอรับ หญิงสาวผมบลอนด์ทิ้งกระเป๋าและวิ่งไปหาชายหนุ่มและกอดกันกลมด้วยความดีใจ ธงรบปรายตามองแล้วถอนหายใจเพราะรู้สึกอิจฉาคู่รักคู่นั้น
"เฮ้อ" ธงรบถอนหายใจอีกครั้ง "เอาวะธงรบ ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ไปนอนเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำของโรงแรมซักสองอาทิตย์แล้วค่อยกลับกรุงเทพฯ"
ธงรบส่ายหน้าแล้วเดินออกไปยังโถงของอาคารผู้โดยสารขาเข้าอย่างเนือยๆ แต่ทันใดก็ต้องชะงักเพราะเห็นธงชาติไทยโผล่ขึ้นมากลางผู้คนที่กำลังเดินพลุกพล่าน เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็แทบจะลืมหายใจเมื่อเห็นใครกำลังถือธงเล็กๆ โบกไปมาอยู่ตรงหน้า
"อาทิตย์" ธงรบครางเสียงเบา ตัวแข็งทื่อ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ผมกลัวผู้กองหลงทาง พูดภาษาอังกฤษก็ไม่เป็น เดี๋ยวก็ไปเงอะงะเฟอะฟะที่ไหน จะเที่ยวนิวซีแลนด์คนเดียวคงไม่สนุก" อาทิตย์ยิ้มบางๆ และเดินเข้ามาใกล้ธงรบซึ่งยังยืนนิ่งอยู่
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่อาทิตย์" ธงรบถามขึ้นมาเบาๆ
"เมื่อเช้านี้ครับ"
"มาได้ยังไง"
"เครื่องบินสิ" อาทิตย์ตอบ
"แล้วตั๋วที่พี่ซื้อล่ะ ตั้งหลายบาทนะอาทิตย์" ธงรบเบ้ปาก ทำหน้าเสียดายเงิน
"แล้วก่อนซื้อทำไมไม่ถาม"
"พี่กลัวผิดหวัง"
"แล้วนี่คงหวังไว้มากสิถึงยอมขึ้นเครื่องบินมาถึงนี่" อาทิตย์ส่ายหน้า "รู้สึกยังไงครับที่ไม่เห็นผมโผล่ไปที่สนามบินสุวรรณภูมิ"
"รู้สึกแทบขาดใจสิ โหดร้ายมากเลยนะ ทรมานพี่เป็นสิบๆ ชั่วโมงตลอดการเดินทาง ไหนๆ จะมานี่แล้วทำไมไม่มาพร้อมกับพี่ตั้งแต่กรุงเทพฯ" ธงรบทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ "รู้ไหมว่าพี่วางแผนจะนอนเล่นริมสระว่ายน้ำโรงแรมทุกวันตลอดสองอาทิตย์เลยล่ะ"
"ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว" อาทิตย์พยักหน้า "ตามมาสิครับ"
"จะไปไหน" ธงรบเดินตาม อมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อมองตามร่างปราดเปรียวของอาทิตย์
"เที่ยวนิวซีแลนด์ไงครับ" อาทิตย์หันมาตอบแล้วพยักหน้าให้ธงรบเดินตาม
"เที่ยวเลยหรืออาทิตย์ ไปโรงแรมกันก่อนเถอะ นอนพักผ่อนกันก่อนซักนิด เราจะได้..."
"ผู้กองคงไม่รู้อะไร" อาทิตย์หันมาพูดแทรกแล้วเร่งฝีเท้า
"รู้อะไรล่ะ"
"ตามมาเถอะอย่าให้ผมพูดมาก" อาทิตย์สั่ง
"โอ้โห ยังไมทันไรชักออกแววเป็นผู้ควบคุม" ธงรบบ่นอุบ "แต่อย่าคิดนะว่าธงรบจะกลัวจนหงอ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร"
"ผู้กอง" อาทิตย์หันมาเร่งเมื่อเห็นธงรบยังเดินตามมาช้าๆ
"จ๊ะๆ ไปแล้วจ๊ะ" ธงรบยิ้มกว้างแล้วรีบเดินให้ทันอีกฝ่าย มือเอื้อมไปแตะแขนของอาทิตย์และเมื่ออีกฝ่ายหันมาจึงส่งสายตาเปี่ยมรักให้
...ในที่สุด เวลากว่าสองอาทิตย์ในนิวซีแลนด์ซึ่งธงรบกลัวว่าจะเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายก็จะกลับกลายเ็ป็นเวลาแห่งความสุข เขาจะใช้เวลาสิบกว่าวันที่จะถึงนี้ทำให้อาทิตย์บอกรักเขาให้ได้...
...พระอาทิตย์ทอแสงในใจของเขาแล้ว ต่อจากนี้ไป ชีวิตของเขาจะมีแสงสว่างยามเช้าทุกเช้า ส่วนเขาก็จะเป็นธงรักปักอยู่ในกลางหัวใจของอาทิตย์ตลอดไป...
หวังว่าคงไม่ค้างกันอีกแล้วนะครับ
ป.ล. ค้างกันจังเลย นี่ถ้าใครได้ผู้อ่านในบอร์ดนี้ไปเป็นแฟนคงเปลืองแรงน่าดู (เพราะต้องขจัดอารมณ์ค้างของแฟนให้หายไป ท่าทางคงเนื๊อย เหนื่อย เนอะ...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 357869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก