ตอนที่ 21
11:30 PM
เขมินทรา: มึง พี่ธนิกยังไม่กลับเลย
ขวัญพัฒน์: คงอยู่กับคุณนิ่มล่ะมั้ง
ขวัญพัฒน์: แล้วมึงอยู่คนเดียวได้มั้ย
เขมินทรา: ได้ กูโตแล้ว
ขวัญพัฒน์: เออ ดี แต่ระวังผีหมากูด้วยละกัน กูเอาไอ้หลงฝังไว้ที่สวนหน้าบ้าน
เขมินทรา: ไอ้พี่เหี้ยยยยยย!! ไม่ใช่ว่าเสียงหมาหอนที่กูได้ยินเป็นเสียงหมาของมึงนะ!
ขวัญพัฒน์: ไม่รู้ว่ะ ออกไปดูที่ระเบียงดิ
เขมินทรา: ไปให้โง่เหรอ!
ขวัญพัฒน์: แล้วมึงทำอะไรอยู่ตอนนี้
เขมินทรา: เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กูอยู่ห้องนอนที่วอลเปเปอร์เป็นตัวการ์ตูนนะ คืนนี้ขอนอนนี่ละกัน
ขวัญพัฒน์: เออ อยู่นั่นก็ได้ ห้องนั้นพี่นิกทำไว้ให้กู แต่จะไปนอนห้องใหญ่ก็ได้ ปกติกูนอนกับพี่นิกที่นั่น เตียงใหญ่นอนสบาย
เขมินทรา: เขาทำให้มึงเยอะจังวะ ตอนคบกับกูแม่งไม่มีไรเลย ข้าวยังต้องหาแดกเอง
ขวัญพัฒน์: สงสารเด้อ
เขมินทรา: เกลียดมึงไอ้สัดพี่ แล้วมึงล่ะ ทำไรอยู่
ขวัญพัฒน์: กำลังดูเส้นทางไปมหาลัยมึงอะ มิสเตอร์ทีเปิดสตรีทวิวให้ดู แต่พักละ ตอนนี้เขาเล่นคอมฯ มึง ส่วนกูคุยกับมึงนี่ไง
ขวัญพัฒน์: แต่เขารู้เรื่องมึงเยอะมากไอ้ขิม บอกกูด้วยว่ามึงชอบแต่งตัวยังไง ร้านโปรดมึงอยู่ที่ไหน ในมหาลัยมีเพื่อนกี่คน แล้วก็อีกสารพัดที่ไม่มีในโน๊ตที่มึงบอกกูเลยจ้า ถ้ามึงจะพิมพ์แค่ห้าบรรทัดก็ไม่ต้องเสือกบอกว่าให้ข้อมูลไว้ไอ้น้องโง่ ดีนะที่มิสเตอร์ทีมันขี้เสือก สืบเรื่องของมึงมาเยอะพอสมควร เอาจริงถ้าแม่งเป็นศัตรูกูกลัวเลยนะ
เขมินทรา: มึงควรกลัวมันได้แล้วไอ้สัดพี่ ไว้ใจอะไรขนาดนั้นวะ ดึกแล้วนะ ไล่มันกลับไปสิ ไม่กลัวมันฆ่ามึงหมกห้องกูหรือไง
ขวัญพัฒน์: ถ้าคนอย่างมึงไว้ใจได้ คนทั้งโลกก็เป็นคนดีน่ารักน่าคบหาว่ะ
เขมินทรา: มึงไม่กัดกูจะตายมั้ย เฮ้อ
ขวัญพัฒน์: เป็นไรวันนี้ มึงแปลกๆ นะ ปกติต้องด่ากูยาวกว่านี้
เขมินทรา: กูปกติ แค่หมารับใช้ของมึงแม่งทำกูประสาทแดก มึงไม่น่าให้มันมาส่งกูเลย
ขวัญพัฒน์: เหรอ งั้นถามหน่อยไอ้ขิม มึงกับมิสเตอร์ทีมีซัมติงกันใช่มั้ย
เขมินทรา: ...
เขมินทรา: อะไรของมึงไอ้ขวัญ กูกับหมารับใช้ของมึงนี่นะ
ขวัญพัฒน์: เออ กูเห็นมึงจูบกับมิสเตอร์ที หรือว่าที่กูฝากให้ดูมึงวันนั้น มึงจะตกเป็นของมันแล้ว ไหนมิสเตอร์ทีมันรายงานกูว่าแค่พูดคุยทำความเข้าใจกับสั่งสอนเพราะมึงดื้อเล็กน้อย
ขวัญพัฒน์: เฮ้ยยย งั้นรอยบนตัวมึง...
เขมินทรา: ไม่มีอะไรเว้ย มึงมโนไปถึงไหนไอ้พี่เหี้ย กูก็มีคู่นอนของกูมั้ย ขืนรอพี่ธนิกกูแห้งเหี่ยวพอดี อีกอย่างที่เห็นจูบกันมึงแน่ใจได้ไง มึงมองจากตรงไหน
ขวัญพัฒน์: บนห้อง
เขมินทรา: สัด สูงขนาดนั้น สายตามึงดีมากมั้ง
ขวัญพัฒน์: เออ ก็สั้นนิดๆ เอียงหน่อยๆ แต่ไม่มีเงินตัดแว่น ยังพอเห็นทาง หนังสือก็ไม่ต้องอ่านก็เลยโอเค
เขมินทรา: ควายย แล้วก็มาว่ากูจูบกับมัน เสนียด
ขวัญพัฒน์: สรุปกูมั่วเอง มึงไปนอนซะ ดึกขนาดนี้แล้วพี่นิกคงไม่มาละ กูจะไปคุยกับมิสเตอร์ทีต่อ มีไรไลน์มาละกัน
เขมินทรา: อืม รีบๆ ไล่มันกลับด้วยล่ะ
ขวัญพัฒน์: ต้องกลับอยู่แล้วน่า ไม่ต้องหวง เอ้ย! ห่วง
เขมินทรามีพิรุธ ผมไม่อยากจับผิดถ้าหากว่าคนที่จูบกับมันจะไม่ใช่มิสเตอร์ที ที่จริงผมไม่ได้เห็นจากบนห้อง ถ้ามันจะคิดสักนิดว่าลานจอดรถที่มิสเตอร์ทีจอดรถไว้ไม่สามารถมองลงจากห้องที่ผมอยู่ได้เพราะที่จอดมันอยู่ชั้น G ไม่ใช่ลานกลางแจ้งล่ะก็ มันคงไม่หลุดพิรุธมากขนาดนี้
ผมเงยหน้ามองเพดานพลางประมวลผล ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว ไม่ได้อยู่กับมิสเตอร์ทีอย่างที่บอกกับเขมินทรา พันธมิตรของผมกลับไปตั้งแต่ตอนสี่ทุ่มแล้ว ดูรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด เพราะใบหน้าราบเรียบนั้นก้มลงมองนาฬิกาข้อมืออยู่บ่อยครั้ง ส่วนเขมินทราก็รัวแชทหาผมตั้งแต่ที่มิสเตอร์ทีมาถึง ผมจะคิดว่ามันปกติก็ได้ถ้าไม่ใช่ว่าข้อความของเขมินทรามันแปลกประหลาด จะว่าแปลกอย่างเห็นได้ชัดก็ไม่ใช่แต่ความรู้สึกของผมตอบได้ว่ามันแปลก อีกอย่างคือมันบังคับให้ผมถ่ายรูปส่งไปให้ ถ่ายแค่ผมมันไม่เอาด้วยนะ ต้องให้มีมิสเตอร์ทีอยู่ในรูป พอถามก็บอกว่าเป็นห่วง มิสเตอร์ทีไว้ใจไม่ได้ ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ แต่นั่นแหละมันก็แชทมาเป็นระยะ แม้จะเวิ่นอยู่มากแต่ใจความหลักคือจะถามว่ามิสเตอร์ทีกลับไปหรือยัง
เฮ้อ...ผมชักจะปวดหัวแล้ว ความเสือกนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
ผมนอนหลับตาอยู่พักใหญ่เพราะต้องการให้สมองผ่อนคลายจากการคิดเรื่อยเปื่อย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือ พอยกขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความจากคุณธนิก
คุณธนิก: ขวัญ
มาสั้นๆ แบบนี้ใจไม่ดีเท่าไรเลย ผมลังเลใจอยู่ว่าจะตอบกลับดีไหมก็พอดีกับที่เขาส่งรูปมาให้ แต่เพราะรูปดูจากแจ้งเตือนไม่ได้ผมจึงจำใจต้องกดเข้าห้องแชท
คุณธนิก: Send a photo.
คุณธนิก: Send a photo.
คุณธนิก: Send a photo.
คุณธนิก: Send a photo.
คุณธนิก: Send a photo.
คุณธนิก: สนุกมากมั้ย
คุณธนิก: ขึ้นสวรรค์ไปกี่ครั้ง
คุณธนิก: ได้กันไปกี่ท่า
คุณธนิก: ไอ้เหี้ยนี่ใช่มั้ยที่ถ่ายรูปตอนเปลือยให้
ผมนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกดหัวผมลงน้ำ พอจะตะเกียกตะกายขึ้นเพื่อหาอากาศหายใจก็สู้แรงไม่ไหวเพราะรูปที่ถูกแคปมาจากหน้าจอทำเอาแขนผมหมดแรงดื้อๆ
คุณธนิก: รู้ว่าพี่มองขวัญจากกล้องวงจรปิดตลอด แต่ทำไมยังกล้าทำแบบนี้วะ
คุณธนิก: ตอบพี่สิขวัญ
ใช่ครับ...อย่างที่คุณธนิกว่ามา รูปที่เขาส่งมาให้เป็นรูปที่แคปเจอร์มาจากโปรแกรมของกล้องวงจรปิดที่คุณธนิกมักจะดูผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ผมรู้ดีว่ามีกล้องติดอยู่ที่ไหนบ้าง แต่...อีกคนที่เปลี่ยนตัวกับผมไม่รู้ ผมไม่ได้บอกไว้และมันก็ทำงามหน้า เล่นท่ายากใส่กล้องด้วย แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าอีกคน แต่หน้าที่เหมือนกันกับผมก็ชัดเจน บางรูปเห็นชัดแม้กระทั่งสีหน้าที่เสียวแทบขาดใจ
ไอ้ขิมมึ้งงงง!!
ไอ้น้องนรกกกกก!!
ยังไม่ทันจะข้ามวันก็พังไม่เป็นท่า นี่ผมคบอะมีบาสร้างบ้านหรือไงวะ!
คุณธนิก: อ่านแล้วก็ตอบหน่อยได้มั้ย
คุณธนิก: พี่ทำให้เสียใจมากเหรอถึงทำกันแบบนี้
คุณธนิก: ไม่อยากรอแล้วทำไมไม่บอกพี่ตรงๆ
คุณธนิก: ตอบพี่หน่อยขวัญ พี่รอขวัญอธิบายอยู่นะ
ผมควรอธิบายยังไงดี จะบอกว่านั่นไม่ใช่ผมก็เหมือนจะพังแผนรวดเร็วไปหน่อยเพราะถ้าบอกว่าไม่ใช่ก็ต้องตอบคำถามว่าถ้าที่อยู่ที่บ้านไม่ใช่ผมแล้วผมอยู่ที่ไหน ขืนบอกไปว่าเป็นเขมินทราก็ไม่เข้าทางแผนการของผม เพราะจุดประสงค์ในการเปลี่ยนตัวคือให้คุณธนิกเจอกับเขมินทรา แล้วถ้าเขารู้ว่าที่บ้านคือเขมินทรา เขาอาจจะไม่กลับบ้านแล้วออกตามหาผมก็ได้ แต่ถ้าบอกว่าเป็นผมแล้วจะทำยังไงต่อกับคุณธนิก ความสัมพันธ์ที่แย่อยู่แล้วจะแย่ยิ่งกว่าเดิมไหม แผนการล่มงานแต่งของเขาจะยังเป็นไปได้หรือเปล่า
ผมยังออกจากเซฟโซนไม่ข้ามวัน ยังไม่ทันได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ต้องมาพังเพราะความเงี่ยนของไอ้แฝดน้องแถมไอ้คนร่วมพังแผนแม่งก็คงจะไม่ใช่ใครอื่น ต่อให้ไม่เห็นหน้าแต่ผมก็มั่นใจว่าไม่ใช่คู่นอนของเขมินทราที่ผมไม่รู้จักแต่เป็นพันธมิตรหน้านิ่งคนนั้น
มิสเตอร์ที!!
00:40 AM
K. : คุณสร้างเรื่องไว้หนักมากมิสเตอร์ที
T. : รู้ตัวแล้วเหรอครับ
K. : ไม่ตลก ผมไม่ควรไว้ใจคุณมากเกินไปเลย คุณตัดคะแนนผมจนติดลบ
T. : ไม่อยากเสียคะแนนคุณก็แค่บอกธนิกไปว่านั่นไม่ใช่คุณ แล้วก็กลับเข้าเซฟโซนตามเดิม
K. : คุณก็รู้ว่าผมตั้งใจออกมาทำไม
T. : งั้นคุณก็ต้องเลือกแล้วล่ะครับ ไม่มีอะไรได้ดั่งใจทั้งหมดหรอก
T. : อ้อ...ผมลืมบอก ธนิกเลิกกับเขมินทราเพราะจับได้ว่านอกใจนะครับมิสเตอร์เค คุณตัดสินใจดีๆ นะ
K. : ผมว่าไม่ใช่จับได้เองแต่คงมีคุณเสี้ยมอีกแน่ๆ ใช่ไหม
T. : น้องคุณฉลาดไม่เท่าคุณเลยจริงๆ
K. : พูดแบบนี้แสดงว่าคุณกับไอ้น้องโง่ของผมกินกันมานานแล้วถูกมั้ย
T. : ตามนั้นครับ แต่คุณไว้ใจผมได้ นอกจากความสัมพันธ์ทางกายแล้วผมกับเขมินทราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน
T. : อย่ากังวลว่าผมจะเป็นนกสองหัว ผมไม่ทรยศคุณตราบเท่าที่เป้าหมายของเรายังเหมือนเดิม
K. : และตราบเท่าที่ยังเป็นศัตรูหัวใจกัน คุณก็จะพังความสัมพันธ์ของผมกับคุณธนิกถูกไหม
T. : เรียกว่ากันให้ออกห่างดีกว่าครับ ใช้คำว่าพังแล้วดูไม่ดี
K. : งั้นผมขอถามอีกข้อ
T. : ครับ?
K. : เลิกยุ่งกับเขมินทราได้มั้ย
T. : ถ้ามันเป็นสิ่งที่คุณขอ ภายใต้ข้อตกลงของเราผมทำให้ได้
K. : งั้นผมขอให้คุณเลิกยุ่ง ถ้าคุณไม่ได้รักก็อย่าทำแบบนี้กับมัน
T. : ตกลงตามนั้นครับ
ผมยกมือขึ้นนวดขมับ มันปวดตุบๆ ขึ้นมาจนต้องหลับตาลงสักพัก อาการน้ำท่วมปากเป็นยังไงก็เพิ่งได้รู้ตอนนี้ ต่อให้ไม่จริงแต่ก็พูดออกไปได้ยาก งั้นในเมื่อเป็นอย่างนี้ผมคงต้องเดินหน้าต่อ ไอ้เรื่องจะพิสูจน์ความชัดเจนอะไรนั่นคงไม่ต้องแล้วในเมื่อแฝดน้องของผมมันโจ่งแจ้งขนาดนี้ นึกเสียใจที่ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันเลย ผมพลาดตรงนี้เอง
ความรู้สึกที่เขมินทรามีต่อคุณธนิกก็อาจจะยังคงอยู่ แต่อาจจะไม่รุนแรงเท่ากับความรู้สึกที่มีต่อใครอีกคน มันเป็นน้องโง่อย่างแท้จริงเพราะตามใครไม่ทัน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตกเป็นเครื่องมือของใครบ้าง ตอนนี้นอกจากต้องเคลียร์กับคุณธนิกแล้วผมยังต้องเคลียร์กับเขมินทรา
แม่งเอ้ย! ทำตัวเป็นพนักงานเทศบาลตามล้างตามเช็ดเลย จบเรื่องนี้ผมคงหาอาชีพเสริมได้ไม่ยาก
01:30 AM
ขวัญพัฒน์: ขิม มึงนอนยัง
เขมินทรา: ยัง นอนไม่หลับ มึงมีไร
ขวัญพัฒน์: บอกกูมาตามตรง มึงเอากับมิสเตอร์ทีในบ้านใช่มั้ย
เขมินทรา: พูดอะไรของมึงไอ้ขวัญ นี่มึงยังไม่เลิกจับคู่กูกับหมารับใช้มึงอีกเรอะ มึงกลัวว่ากูจะแย่งพี่ธนิกไปล่ะซี
ขวัญพัฒน์: Send a photo.
ขวัญพัฒน์: กูฟอร์เวิร์ดมาจากแชทพี่นิก ที่เขายังไม่กลับก็เพราะแบบนี้ ทีนี้มึงบอกกูได้หรือยัง
ขวัญพัฒน์: กูเลือกรูปที่มึงออนท็อปให้เห็นชัดเลยนะ อย่าปฏิเสธ!
เขมินทรา: มึงไปเอารูปมาจากไหน ไอ้เหี้ยนั่นถ่ายคลิปอีกแล้วเหรอ!
ขวัญพัฒน์: ขิม กูลืมบอกว่าในบ้านมีกล้อง พี่นิกเช็กกูจากกล้องตลอด
เขมินทรา: ไอ้สัดพี่!! เรื่องสำคัญทำไมไม่บอกกู
ขวัญพัฒน์: แล้วกูจะรู้มั้ยว่ามึงเอากับมันในบ้าน เรื่องนี้สำคัญมึงก็ไม่บอกกูเหมือนกัน มึงแม่งทำแผนพังหมด จากนี้จะทำยังไงไอ้ขิม บอกกูดิ๊ ทำไมไม่ไปเงี่ยนที่อื่น
เขมินทรา: กูขอโทษ กูแม่ง...กูไม่รู้อะมึง ก็ว่าแล้วทำไมมันถึงจูบกูตั้งแต่รถจอดหน้าบ้าน มันรุกกูแปลกๆ กูน่าจะเอะใจได้ เพราะปกติมันไม่ทำ มันไม่ใช้ปากให้กู สัดพี่กูขอโทษ กูโง่อีกแล้ว
ขวัญพัฒน์: ทำไมไม่ห้ามใจวะไอ้ขิม มึงคิดจะกลับไปหาพี่นิก แต่มึงก็นอนกับคนอื่น ย้อนแย้งปะวะ
เขมินทรา: กูไม่รู้ คือกูยังรักพี่ธนิกนะเว้ย แต่กับมัน...มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ใช่ความรัก กูไม่รู้ว่ารู้สึกแบบไหน กูรู้แค่ว่ากูขาดมันไม่ได้ขวัญ กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ขวัญพัฒน์: เลิกยุ่งกับมิสเตอร์ทีเถอะไอ้ขิม มึงอยู่แบบนี้แม่งไม่มีอะไรดีเลยนะ
เขมินทรา: กูขาดมันไม่ได้ แค่ไม่เจอมันกูก็กระวนกระวายแล้ว
ขวัญพัฒน์: มึงต้องทำได้แล้วล่ะ มันรับปากกูแล้วว่าจะเลิกยุ่งกับมึง
เขมินทรา: มันยอมง่ายๆ เลยเหรอ
ขวัญพัฒน์: อืม
เขมินทราเงียบหายไปจากแชทเกือบสิบนาที ในขณะที่ผมยังคงนอนมองบทสนทนาบนหน้าจอ แจ้งเตือนจากคุณธนิกยังเด้งขึ้นมาติดๆ กันตั้งแต่เมื่อยี่สิบนาทีก่อนแล้ว แต่ผมยังไม่มีคำตอบดีๆ จะให้เขา เขาโทรมาผมก็ตัดสายทิ้ง เพราะยังไม่พร้อมจะคุยตอนนี้ รู้อยู่แล้วว่าคงทำให้เขาคิดมาก ไม่รู้ว่าป่านนี้บุกไปที่บ้านหรือยัง แต่ถ้าบุกไปเขมินทราก็ต้องรายงานผมแล้ว เอาจริงๆ แผนการครั้งนี้คิดว่ายังไงคุณธนิกก็มองออกได้ง่ายๆ ว่าคนที่อยู่ที่บ้านไม่ใช่ขวัญพัฒน์ อีกอย่างผมก็ไม่ได้คิดสลับตัวนาน แค่อยากออกจากเซฟโซนมาทำอะไรให้สะดวกบ้าง อย่างน้อยก็สักวันสองวัน ให้คุณธนิกได้มีเวลาพิสูจน์ตัวเองด้วยว่าตกลงแล้วความรู้สึกของเขาชัดเจนต่อผมหรือต่อใครกันแน่
แต่นั่นแหละ...นี่มันผิดแผนเพราะสลับตัวยังไม่ทันข้ามวัน เขมินทรายังไม่ทันได้เป็นบทพิสูจน์ของคุณธนิกเลยด้วยซ้ำ เป็นแบบนี้นอกจากจะไม่ได้รู้อะไรแล้ว คุณธนิกก็อาจจะจบกับผมด้วย
แย่ว่ะ...มิสเตอร์ทีแม่งดัดหลังผมซะได้
เขมินทรา: พี่
ขวัญพัฒน์: ไรวะ
เขมินทรา: กูเจ็บ
ขวัญพัฒน์: อะไรของมึงไอ้ขิม หายไปเป็นชาติแชทมาบอกกูแค่นี้เหรอวะ
เขมินทรา: กูไม่อยากเลิกกับมัน พี่มึงบอกมันทีว่าอยู่กับกูต่อได้มั้ย กูไม่อยากเลิก กูมานั่งคิดดูแล้ว กูทำไม่ได้
ขวัญพัฒน์: ตั้งสติไอ้ขิม มิสเตอร์ทีมันไม่ได้เห็นความสำคัญของมึงเลยนะ
เขมินทรา: กูรู้ แต่กูขาดมันไม่ได้ รักแรกสี่ปีสำหรับกูมันลืมยาก แต่มึงรู้มั้ยว่ากูอยู่กับมันนานกว่านั้น นานกว่าสี่ปีที่กูรักพี่ธนิก พี่มึงบอกมันให้กูหน่อยนะ กูขอร้อง
ขวัญพัฒน์: ไปเอาหัวจุ่มน้ำเย็นๆ แล้วค่อยมาคุยกับกู ไป!
เขมินทรา: บอกมันให้หน่อย มันไม่ตอบแชทกูเลย
ขวัญพัฒน์: มึงนี่เป็นไอ้น้องโง่ของแท้เลยว่ะไอ้ขิม มึงอ่านที่กูพิมพ์ไปบ้างมั้ย! เหี้ยนี่ มันรับปากแล้ว มันไม่เอามึงแล้ว เข้าใจยังว่ามึงไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย มันก็แค่มองมึงเป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้น เลิกโง่ได้แล้ว!
เขมินทรา: พี่มึงบอกมันให้หน่อย มารับกูก็ได้ กูไม่อยากเจอพี่ธนิก กูอยากเจอมัน กูโทรหามันก็ไม่รับ กูไม่ไหวแล้วขวัญ ช่วยกูด้วย
ขวัญพัฒน์: ตั้ง!
ขวัญพัฒน์: สติ!
ผมใกล้จะบ้าตายเพราะเขมินทราเต็มทีแล้ว ไม่คิดว่าพอมันหลุดฟอร์มจะคร่ำครวญมากขนาดนี้ ผมจึงต้องโทรไปด่ามันเกือบสองชั่วโมง ในขณะที่มันเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง กว่ามันจะเล่าทุกอย่างให้ฟังน้ำลายผมก็หมดไปเกือบลิตร แต่พอรู้ทุกอย่างแล้วก็ด่ามันไม่ลง ตอนฟังคิดแค่ว่าถ้าได้นั่งอยู่ข้างๆ แล้วกอดมันไว้คงจะดี ตอนที่มันเจ็บหนักเพราะคุณธนิกผมก็คงมีความสุขอยู่กับน้าลีและไอ้หลง ตอนที่มันถูกรุมทำร้ายและตกเป็นเหยื่อของมิสเตอร์ที ผมก็คงหัวเราะสนุกสนานอยู่กับไอ้แนน
ผมรู้สึกแย่...ที่ช่วงเวลานั้นไม่ได้อยู่กับมัน ไม่ได้อยู่กับน้องชายเพียงคนเดียวของผม
แต่เขมินทราไม่เคยเปลี่ยนเลยถ้าฟังจากที่มันเล่า ความรักทำให้มันพังไม่เป็นท่า เมื่อก่อนมันเคยอ้อนวอนคุณธนิกอย่างไร มาตอนนี้มันก็อ้อนวอนมิสเตอร์ทีให้อยู่กับมันอย่างนั้น ทั้งน่าสงสารและน่าสมเพช แต่ผมจะพูดอะไรได้ เพราะหากเป็นผมก็คงจะทำไม่ต่างจากมันนักหรอก
ขวัญพัฒน์: นอนซะ
เขมินทรา: อืม แล้วมึงจะบอกพี่ธนิกมั้ย
ขวัญพัฒน์: ไม่ ยังไงกูกับพี่นิกก็ต้องจบกันสักวัน ช้าหรือเร็วก็ไม่ต่างกันนักหรอก
เขมินทรา: ถ้ามึงไม่บอก มึงคงต่อกับพี่ธนิกไม่ติด มึงก็ได้ฟังที่กูเล่าแล้วนี่ เขาใจแข็งมากนะถ้าได้ตัดแล้วอะ
ขวัญพัฒน์: อืม ช่างเถอะ
เขมินทรา: แล้วงานแต่งล่ะ
ขวัญพัฒน์: ปล่อยแม่งไปดิ จากที่เห็นอยู่กับคุณนิ่มได้ กูว่าพี่นิกก็คงไม่ได้ฝืนใจ
เขมินทรา: แต่อีพี่นิ่มมันร้าย ตอนกูคบกับพี่ธนิก มันส่งคนมาทำร้ายกู แต่ต่อหน้าทำตัวเป็นคนดี กูแม่งบล็อกไลน์มันไปแล้ว ชอบทักมาถามเป็นไงบ้างอย่างนู้นอย่างนี้ โทรหากูข้ามประเทศแค่อยากรู้เรื่องพี่ธนิก รำคาญความตอแหล
ขวัญพัฒน์: ให้พี่นิกได้เรียนรู้เองละกัน ช่วงนี้ทำตัวไม่ดี ไม่ชัดเจน เจออีคุณนิ่มจับทำผัวไปก็ดี ธนิษฐาจะได้ตายตาหลับ
เขมินทรา: มึงพูดเหมือนไม่รักพี่ธนิก กูแม่งยังจี๊ดๆ เลยที่เขาจะแต่งงาน
ขวัญพัฒน์: มึงแค่จี๊ดแต่กูเจ็บจ้า ไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยไอ้เหี้ย กูต้องปั้นหน้ายิ้มแรงเบอร์ไหน
เขมินทรา: แต่กูว่านะพี่ธนิกไม่แต่งหรอก ดูจากการรัวแชทมาหามึงแล้ว พี่แม่งง้อมึงชิบหายขนาดเห็นคาตาว่ามึงเอากับคนอื่น แต่ก็ยังให้โอกาสมึงอธิบาย ตอนกูนะพี่แม่งไม่ฟังอะไรกูเลย ให้รปภ. หิ้วปีกกูไปโยนหน้าบริษัทพ่อกูอย่างกับกูเป็นขยะเปียก ไอ้สัด แบบกูเป็นลูกเจ้าของอะ แต่ทำกับกูเหมือนหมูเหมือนหมา
ขวัญพัฒน์: มึงสมควรโดน อีกอย่างก็ไม่มีคนอื่นรู้มั้ยว่ามึงเป็นลูกเจ้าของ มึงทำตัวเองไอ้ขิม ถ้ารักพี่นิกจริงมึงต้องใจแข็ง ก็อย่างพี่นิกว่า ครั้งแรกมึงโดนขืนใจแต่หลังจากนั้นมึงเต็มใจอะ มึงหลงมิสเตอร์ทีจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
เขมินทรา: กูขอโทษ ตอนนั้นนอกจากมันแล้วไม่มีใครกอดกู ไม่มีใครปลอบกู ต่อให้มันจะร้ายแต่มันคือคนที่อยู่ข้างกู กูไม่คิดถึงไอ้ตัวเหี้ยสองตัวนั่นเลยเพราะมันทำให้กูลืมได้ ขวัญ ตอนนั้นกูก็ไม่รู้จะทำยังไง
ขวัญพัฒน์: อืม ช่างเถอะ มึงผ่านมาได้ก็ดีแล้ว ไม่ตายก็ดีแล้ว ดีแล้วที่ยังมีชีวิตอยู่มาเจอกู ไม่งั้นกูก็คงไม่รู้หรอกว่ามีน้องโง่ๆ อย่างมึง
เขมินทรา: แล้วมึงจะเอาไงต่อ พี่นิกเห็นภาพบาดตาไปแล้ว
ขวัญพัฒน์: ไม่เอายังไง กูไม่ได้ทำกูรู้แก่ใจ แต่มึงก็เหลือเกิน เอากับมันบนห้องแล้วไปต่อในรถไม่พอ ยังจะเอาที่บ้าน
เขมินทรา: เออ กูผิดเอง แต่ว่านะไอ้ขวัญ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มึงจะได้รู้ไงว่าพี่ธนิกมันจะเอาไงต่อ
ขวัญพัฒน์: ประเด็นอ่อนไหวของชีวิตคู่เลยนะไอ้สัดดีตรงไหน เป็นกูคือเลิกอะ ไม่รัวแชทรัวคอลขอคำอธิบายงี้หรอก ไม่อยากฟังคำแก้ตัว
เขมินทรา: อืม คงไม่มีใครทำหรอกถ้าไม่เชื่อใจและไม่รักกันจริง งั้นคำตอบของคำถามที่มึงกำลังข้องใจอยู่ในคำพูดมึงแล้วนะ กูไปนอนละ
หัวข้อ: สวัสดีครับ! คุณธนิก ตอนพิเศษ 06/11/2018 Page 27 (อ่าน 135486 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก