หัวข้อ: คำสารภาพของเด็กขาย ภาค "ดินกะชล" ตอนพิเศษ ถวายเพล (8 กันยายน 2015)

[broke-back]

 
ขอบคุณคร้าบบบบ คุณดิน
ที่ชื่นชอบกลอนบทนั้น

คนขี้เหงา..ก็ต้องอยู่กับกลอนเหงาๆ ล่ะครับ

ทะเลกว้าง ห่างตา มองหาคู่
ทะเลใจ รับรู้ อยู่อย่างเหงา
คลื่นสงบ พักรบ หาดซบเซา
คลื่นความคิด สะกิดเบา เฉาอารมณ์

ลมพัดนิ่ง กริ่งเกรง เล็งยอดไม้
ลมหายใจ ไร้ครองคู่ อดสู่สม
คลื่นสาดซัด อัดทุกสิ่ง ดิ่งลึกจม
คลื่นจิตใจ สั่งระดม ถมตัวเอง

me..myself
 

[ordkrub]

ดุณดินยังมั่นคงกับความคิดของตัวเองเสมอ นับถือครับ
ดีแล้วครับที่ยืนยันความคิดตัวเองออกไป
ในอนาคตใครจะพูดอะไรยังไง เราก็สบายใจได้ว่าเราไม่เคยหลอกใคร

[KoTo_Nat]

อยากให้คุณดิน มาเล่าประสบการณ์

ต่อจากการที่ได้ออกจากบาร์จังครับ

ว่าชีวิตตอนทำงานเป็นอย่างไรบ้าง

แล้วมีประสบการณ์เสียวๆอีกไหม 5555555

หรือเอาปัจจุบันก็ดีครับ

ขอบคุณครับ

[iammz]

ตามอ่านจนทันแล้ว ดีใจจัง
ตอนแรกอยากจะ PM ไปถามบล๊อคของพี่ดิน
แต่คิดว่า เราจะรอพี่ที่นี่ .. รอพี่มาต่อเรื่องราวของพี่
หรือถ้าจะเขียนเป็นบันทึกเรื่องราวปัจจุบัน ก็มีเราคนนึงที่รออ่าน

จาก คนอ่านคนดีของพี่ดิน ^^

[DIN]

ตามอ่านจนทันแล้ว ดีใจจัง
ตอนแรกอยากจะ PM ไปถามบล๊อคของพี่ดิน
แต่คิดว่า เราจะรอพี่ที่นี่ .. รอพี่มาต่อเรื่องราวของพี่
หรือถ้าจะเขียนเป็นบันทึกเรื่องราวปัจจุบัน ก็มีเราคนนึงที่รออ่าน

จาก คนอ่านคนดีของพี่ดิน ^^

ขอบคุณครับ เรื่อง ดินกะชล คิดว่า คงจะเหลือไม่กี่ตอนแล้วละครับ เพราะเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับไอ้ชลมันเหลือไม่เยอะแล้ว...อย่างที่รู้ๆ กันอยู่...

กำลังคิดว่า ถ้าขึ้นเรื่องใหม่ คงเป็นเหตุการณ์ "ก่อนจะเป็นเด็กขายฯ" ที่จะบอกเรื่องราวของผมก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมด... แต่คงต้องดูก่อนว่า จะมีคนสนใจมากน้อยแค่ไหนครับ... เขียนน่ะเขียนแน่ แต่ "จะโพสหรือเปล่า" คือคำถามที่ผมถามตัวเองครับ

ขอบคุณครับคนดี ที่ติดตามอ่านเรื่องของผม...

ดิน

[broke-back]

อย่าพูดอย่างนั้นดิครับ คุณดิน
..สนใจอ่านครับ.. มากซะด้วยซิ
 

ผมยังจำได้ว่า "คำสารภาพของเด็กขาย(รุ่นเก่า)" ที่มีคนเคยเอามาโพสต์ในบอร์ด boy's love
ตอนนั้นมีคนอ่าน คนเม้นท์เยอะมาก
ขนาดไปอยู่ที่บอร์ดนิยายจบแล้ว ยังมีคนตามไปอ่านอยู่เลย
--- ปัจจุบันนี้ผมก็ยังเห็นว่า มีคนอ่านใหม่ๆ เข้าไปอ่านอยู่นะครับ ---

ส่วนเรื่องนี้ที่ดู"เหงาๆ" ผมคิดว่าเหตุเพราะอยู่ในบอร์ดนิยายที่ยังไม่จบ
ซึ่งโดยปกติไม่ค่อยมีคนเข้ามาอ่านมากหรอกครับ
ขนาดผมยังไม่ค่อยคิดจะเข้ามาเลย ทั้งที่เข้ามาเล่นในเล้าเป็ดทุกคืน อิอิ
-- สารภาพเลยว่าที่เข้ามาในนี้ ก็เพราะมาตามอ่านเรื่องนี้ เรื่องของดินกะชล นี่ล่ะ --

ส่วนเรื่องนี้เมื่อจบแล้ว ทางโมดุฯ จะย้ายไปอีกบอร์ดหนึ่ง -- บอร์ดนิยายจบแล้ว
ซึ่งจะมีคนตามเข้าไปอ่านอยู่มากเหมือนกัน ทีนี้ก็จะมีสีสันเพิ่มขึ้นอีก เพราะคนอ่านเค้าจะเม้นท์ตามหลังให้

สุดท้าย..เคารพในการตัดสินใจของคุณดินครับ
  คนดี..ของผม หุหุ

[iammz]

ขอบคุณครับ เรื่อง ดินกะชล คิดว่า คงจะเหลือไม่กี่ตอนแล้วละครับ เพราะเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับไอ้ชลมันเหลือไม่เยอะแล้ว...อย่างที่รู้ๆ กันอยู่...

กำลังคิดว่า ถ้าขึ้นเรื่องใหม่ คงเป็นเหตุการณ์ "ก่อนจะเป็นเด็กขายฯ" ที่จะบอกเรื่องราวของผมก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมด... แต่คงต้องดูก่อนว่า จะมีคนสนใจมากน้อยแค่ไหนครับ... เขียนน่ะเขียนแน่ แต่ "จะโพสหรือเปล่า" คือคำถามที่ผมถามตัวเองครับ

ขอบคุณครับคนดี ที่ติดตามอ่านเรื่องของผม...

ดิน

พี่ดิน หวัดดี ^^

เรื่องเล่าของพี่ ถือเป็นอีกหนึ่งเรื่องเล่าที่เราชอบมาก ๆ
ถ้าพี่ดินขึ้นเรื่องใหม่ เราก็รออ่านอยู่เหมือนเดิม
อยากอ่านเรื่องใหม่ของพี่นะคะ
 

รักพี่ดิน รักพี่ชลด้วย

ป.ล. ตอนที่เล่าว่าพี่ชลราดน้ำที่เท้าให้พี่ดินตอนบวช อ่านแล้วเราน้ำตาซึมเลยนะ T^T
++++++++++++++++++++

คนอ่านคนดีของพี่ดิน ^^

[DIN]

ตอนที่ 55 สอบ PILOT TRAINEES

ก่อนหน้านี้...ในช่วงที่ผมบวชอยู่ มีการโฆษณารับสมัคร “Pilot Trainees” ของการบินไทย ซึ่งผมเคยไปสอบแล้วเมื่อปีที่แล้ว แต่ตกรอบตั้งแต่การสอบข้อเขียน วันที่รับสมัคร จะเป็นหลังจากที่ผมสึกออกไปแล้ว ครั้งนี้ผมตั้งใจไว้ว่า จะลองเข้าไปสมัครสอบอีกครั้ง

แต่ ก่อนผมจะลาสิกขาไม่กี่วัน ก็มีเหตุการณ์อันน่าตกใจเกิดขึ้น นั่นก็คือ เครื่องบิน เลาด้าแอร์ไลน์ ของประเทศออสเตรียเที่ยวบินที่ NG 004 จากกรุงเทพฯ จุดมุ่งหมายคือกรุงเวียนนา ประสบอุบัติเหตุตกที่ด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี หลังจากการเทคออฟ จากสนามบินดอนเมืองไม่กี่นาที ผู้โดยสารทั้งลำ เสียชีวิต รวมถึงกัปตัน และลูกเรือ ทั้งหมด

แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมเลิกล้มความตั้งใจ... ดังนั้น เมื่อถึงวัน ผมจึงเข้าไปที่ตึกการบินไทย เพื่อทำการสมัครด้วย

หลังจากนั้นประมาณ 1 เดือนก็จะมีการประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าสอบ พร้อมกับวันสอบข้อเขียน ในอีกประมาณ 1 เดือนต่อมา ซึ่งมีผู้มีสิทธิ์เข้าสอบประมาณ ถึงเกือบสี่พันคน

วันสอบ จัดที่บางกอกคอนเวนชั่นฮอลล์ เซ็นทรัล พลาซ่าลาดพร้าว มีคนสอบเยอะมาก... แต่ครั้งนี้ ผมเตรียมตัวมาอย่างดี ดังนั้น จึงสามารถทำข้อสอบได้มากพอสมควร...

ดังนั้น การประกาศผลสอบในเดือนถัดมา จึงมีชื่อผม ผ่านการสอบข้อเขียนอยู่ด้วย และได้มีประกาศนัดหมายเพื่อ ตรวจสุขภาพในอีกเดือนถัดไป นับเป็นก้าวใหม่ที่ผมมาไกลกว่าคราวที่แล้วอีกก้าวหนึ่ง... ตอนนี้เหลือผู้ผ่านการสอบประมาณสองร้อยคน

วันตรวจสุขภาพ จัดที่ โรงพยาบาลภูมิพลอดุลยเดช... ผมไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่ เจ็ดโมงกว่าๆ อดน้ำอดอาหารมาเรียบร้อย เพื่อทำการเจาะเลือดหาไขมัน และน้ำตาล หลังจากเจาะเสร็จ ทุกคนก็จะถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ เพื่อไปทดสอบส่วนต่างๆ ของร่างกาย เป็นฐานๆ ไป... ซึ่งการตรวจร่างกายนี้ เป็นการตรวจความพร้อมของคนที่จะมาเป็นนักบินของบริษัทการบินไทย ที่ต้องมีสภาพร่างกายโดยทั่วไปสมบูรณ์เต็มที่ ผมซึ่งออกกำลังกายเป็นประจำอยู่แล้วจึงไม่ห่วงอะไร

 เริ่มจากการตรวจริดสีดวง และไส้เลื่อน... พวกเราโดนถูกไล่ให้ไปถอดเสื้อผ้าให้หมด ก่อนที่จะให้มายืนเรียงแถวกัน ทีละกลุ่ม... แล้วทีมแพทย์จากโรงพยาบาลภูมิพลฯ ก็เข้ามาตรวจ ทีละคน โดยขั้นแรกให้เรายืนโก้งโค้ง เพื่อตรวจหาริดสีดวง โดยหมอจะเอามือที่ใส่ถุงมือยางแหย่เข้าไปตรวจที่ปากทางทวารหนัก ก่อนจะมาตรวจไส้เลื่อนด้านหน้าโดยถอดถุงมือแล้วมาคลำดูที่ถุงอันฑะเพื่อตรวจดูไส้เลื่อนแล้วบอกผลให้ผู้ช่วยที่เดินตามมาจดลงชาร์ทในมือ...

ไอ้ตอนที่ตรวจดูริดสีดวง ก็ไม่เท่าไร แต่พอมาถึงตรวจไส้เลื่อนนี่สิครับ พี่หมอที่ดูแล้ว อายุคงไม่มากกว่าผมเท่าไร คงคลึงที่ถุงอันฑะของผมนานไปหน่อย ผมเองมีจุดอ่อนตรงพวงไข่อยู่แล้ว... พอหมอจับคลึงไปมาพักเดียว ผมก็ต้องข่มอารมณ์จนหน้าแดงกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน ไอ้ดินน้อยที่ผมเอามือกุมอยู่ก็เริ่มมีปฏิกิริยา...

พี่หมอที่กำลังตรวจอยู่ เงยขึ้นมามองหน้าผม หัวเราะหึๆ พูดเสียงดังพอควร จนคนอื่นหันมามอง...

“สู้มือเหรอ... ไหน เอามือออกดูซิ”

ผมยังเอามือกุมอยู่ไม่ยอมปล่อย... กัดฟันบอกเบาๆ... “ผมอายครับ พี่หมอ”

“อายอะไร เอาออก” พี่หมอสั่ง เสียงเข้ม

ผมเอามือออก เคราะห์ดีที่ผมเป็นคนสุดท้าย เสื้อกาวน์ ที่พี่หมอใส่อยู่ช่วยปิดบังสายตาคนอื่นไม่ให้เห็นไอ้ดินน้อยของผมที่แข็งโด่ ผงกหัวหงึกๆ โชว์พี่หมอและผู้ช่วยอย่างไม่ไว้หน้าพ่อมันเลย

พี่หมอเอามือที่สวมถุงมือยาง กำกลางลำของไอ้ดินน้อยไว้เต็มมือ... รูดเข้า รูดออกสองสามที เล่นเอาผมยืนตัวโก่งด้วยความเสียว...กัดกรามแน่น ไม่ให้ครางซี๊ดออกมา...

“แข็งเป๊กเลยนะ ใหญ่กว่าหมอ เดี๋ยวจับตกเลย...ติดหัวรบพิเศษอีกต่างหากนะเนี่ยะ...” พี่หมอบอกยิ้มๆ ถอกKผมอีกสองสามที ก่อนจะปล่อยมือออกจากไอ้ดินน้อย แล้วเดินออกไป

ผมต้องรีบตะครุบปิดแทบไม่ทัน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มิดเท่าไรนัก... งานนั้น ไอ้ดินน้อยได้โชว์ความอลังการให้เพื่อนๆ ในกลุ่มเดียวกัน และทีมแพทย์ที่ตรวจ ได้ยลขนาด ถ้วนทั่วทุกสายตา...

“มองอะไรฟระ...เด๋วกรูเก็บตังค์หรอกเมิง”  ผมคิดในใจ

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย เราก็เดินไปยังฐานต่อไป ซึ่งมีทั้ง วัดกระดูกสันหลัง... ความยาวของช่วงขา... สายตาบอดสี... จุดบอดและความกว้างของการมอง... การบาลานซ์ ของสายตาสองข้าง สมรรถภาพการได้ยิน...  เรียกว่า การตรวจร่างกายในครั้งนั้นเป็นการตรวจสมรรถภาพร่างกายครั้งใหญ่ เลยก็ว่าได้...

หลังจากตรวจร่างกายเสร็จ ผมกลับมาเล่าให้ไอ้ชลฟัง มันดันหัวเราะ แล้วบอกว่า ถ้าผมผ่านการตรวจร่างกาย แสดงว่า หมอต้องอยากได้นักบินKใหญ่ๆ แน่ๆ... ผมเลยตบกระโหลกมัน ก่อนเอาKที่มันว่าใหญ่ๆ ยัดปากมันไปหนึ่งที โทษฐานปากดี....

แล้วการประกาศผลการตรวจร่างกายมีในอีกเดือนถัดมา... ผมมีชื่ออยู่ในกลุ่มที่ผ่านการตรวจร่างกาย... และอีกหนึ่งเดือนหลังจากนั้นก็เป็นการสอบสัมภาษณ์ กับผู้ใหญ่ในการบินไทย

วันสอบ ผมไปถึงบริษัทการบินไทยตั้งแต่ ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าเวลาสอบ... หลังจากรายงานตัวแล้วนั่งรอสักครู่ ก็ถูกเรียกเข้าไปสัมภาษณ์ มีผู้สัมภาษณ์ นั่งรออยู่แล้วสามคน ทั้งสามคนยิงคำถามใส่ผมไม่หยุด คำถามที่ผมจำได้แม่นก็คือ

“รู้ไม๊ ว่า เครื่องบินพาณิชย์ ที่ใหญ่ที่สุดในปัจจุบัน คือเครื่องบินรุ่นไหน”

“โบอิ้ง เจ็ดสี่เจ็ดครับ” ผมตอบด้วยความมั่นใจ

หนึ่งในนั้นชี้ไปที่โมเดลเครื่องบินที่ตั้งอยู่ข้างหนึ่งของห้อง... แล้วถามว่า

“โมเดลเครื่องบินเครื่องนั้น รู้ไม๊ ว่า เป็นรุ่นไหน”

“เจ็ดสี่เจ็ด สามร้อยครับ” ผมตอบอย่างมั่นใจอีกครั้งหนึ่ง

“รู้ได้ไง”

“โบอิ้งเจ็ดสี่เจ็ดสามร้อย ปลายปีกไม่กระดกครับ แต่ รุ่นสี่ร้อย ปลายปีกกระดก ส่วนรุ่นสองร้อย ส่วนหัวจะเล็กกว่าสองรุ่นนี้ครับ...”

ทั้งสามคนหันมาพยักหน้าให้กัน แล้วบอกว่า หมดคำถาม...

มีชื่อผมผ่านการสอบสัมภาษณ์ อีกครั้งหนึ่งในการประกาศผลอีกหนึ่งเดือนถัดมา... และจะมีการทดสอบขั้นสุดท้ายที่เรียกว่า “Aptitude Test” ในเดือนถัดไป ซึ่งจะจัดขึ้นที่โรงแรม รอยัลออคิดเชอราตั้น...
ตอนนี้เหลือผู้เข้าสอบประมาณ ร้อยคนเท่านั้นเอง

การสอบ Aptitude Test สำคัญมาก เพราะถ้าผ่านจะเป็นนักเรียนการบิน ของบริษัทการบินไทย แต่ถ้าไม่ผ่าน ก็จะไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาสอบอีกในครั้งต่อไป...

.... วันสอบ ผมไปถึงโรงแรม รอยัลออคิดเชอราตัน แต่เช้าตรู่ อาศัยเคยทำงานอยู่แถวนี้ ตั้งแต่ อยู่ที่ร้านของพี่ธีร์ เลยทำให้ไม่ลำบากนัก

ช่วงเช้า เป็นการสอบข้อเขียน Aptitude Test ที่เป็นการสอบของลักษณะแนวคิด ของความต่อเนื่อง หรือแนวคิดการเรียงสิ่งของโดยทั่วๆ ไป พอทุกคนทำข้อสอบหมดแล้ว ประมาณสิบเอ็ดโมง ก็ให้ออกมานอกห้องเพื่อรอการตรวจข้อสอบซึ่งจะประกาศผลว่าใครจะมีสิทธิ์เข้าสอบในตอนบ่าย  ประมาณเกือบครึ่งที่ถูกตัดออกไป ในส่วนที่มีสิทธิ์เข้าสอบ มีชื่อผมอยู่ในนั้นด้วย...

ยอมรับครับ ว่า ตื่นเต้นมาก เพราะ หลังจากการสอบเป็นขั้น เป็นตอนมาร่วมครึ่งปี... ฝ่าฟันมา ทีละขั้นทีละตอน จากเดิมที่ไม่คิดไม่ฝัน ตอนนี้ ก็ใกล้ความจริงเข้ามาแล้ว

ตอนบ่าย เป็นการสอบ ลักษณะการบินของเครื่องบิน ความน่าจะเป็นของรูปภาพ ว่าถ้ารูปแบบนั้นแบบนี้ เครื่องบินกำลังทำอะไร เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา กำลังปักหัวลงหรือกำลังเชิดหัวขึ้น.... การแทนค่าตัวเลขและ สัญลักษณ์การคำนวนต่างๆ ด้วยตัวอักษร... แล้วให้คำนวนเป็นแถวขึ้นไป ซึ่งการสอบแบบนี้ต้องอาศัยความจำ และความเร็ว รวมถึงความแม่นยำในการทำข้อสอบ...

แต่ในที่สุด ผมก็ผ่าน การสอบในส่วนนี้ไปได้ และเป็นหนึ่งในแปดสิบคนที่มีสิทธิในการสอบสัมภาษณ์กับนักจิตวิทยาในวันรุ่งขึ้น... เป็นขั้นสุดท้าย... หากผ่านไปได้ อีกเพียงขั้นเดียว ผมก็จะได้เป็นนักเรียนการบิน ของการบินไทยแล้ว...

เย็นนั้นก่อนกลับบ้าน พวกเราแปดสิบกว่าคน ก็ได้รับการนัดหมายให้มาพบกับนักจิตวิทยาตามเวลาที่กำหนด...

ผมนั่งรถกลับบ้านด้วยหัวใจพองโต... ถ้าผมผ่านการสอบเข้าเป็นนักเรียนการบินของการบินไทย ก็หมายถึงไม่กี่ปี ผมก็จะได้ทำงานที่มั่นคง มีรายได้ก้อนโต สำหรับที่จะสามารถดูแล ม้ากับป๊าได้ดี... ดีกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน (ตอนนั้น ม้าก็เริ่มอายุมากแล้ว แถมมีโรคประจำตัวก็คือ เบาหวาน กับความดัน ที่ต้องดูแล เป็นพิเศษ)

วันรุ่งขึ้น ผมไปถึงโรงแรมตามเวลานัด... ยืนรออยู่หน้าห้อง พอถึงเวลา ผู้ทดสอบที่เป็นฝรั่งต่างชาติก็เปิดประตูออกมารับ เรียกให้ผมเข้าไปในห้อง แล้วก็เป็นการทดสอบตามหลักการ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการทดสอบสมาธิในการทำงานพร้อมกันหลายๆ อย่าง... พร้อมกับการใช้ความสามารถในการคำนวนไปด้วย... ซึ่งผมเองยอมรับว่า ทำได้ไม่ดี เพราะคำถามเป็นภาษาอังกฤษ มีศัพท์เทคนิคเฉพาะหลายคำที่ผมไม่คุ้นเท่าไรนัก... แต่ผมก็ยังแอบลุ้นแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าผมน่าจะผ่านไปได้

“กูภาวนาให้มึงสอบได้นะ ดิน...” ไอ้ชลบอกผมหลังจากที่สอบเสร็จแล้วไปหามันที่ห้อง... มันรู้ว่า ที่ผมยอมทำทุกอย่างทุกวันนี้ เพื่ออะไร...

“กูก็หวัง... มากด้วย... ม้ากับป๊าจะได้ไม่ลำบาก...” ผมบอกมันเบาๆ สีหน้าเป็นกังวลลึกๆ...

“เอาน่า... เครียดไปก็ไม่ได้ดีอะไรขึ้นมา...” มันเอื้อมมือมาโอบใหล่ผม ตบเบาๆ อย่างปลอบใจ... “ป่ะ... ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวกูเลี้ยง...”

ผมมองหน้าใสๆ ของไอ้ชล... หลายๆ เรื่องที่ไอ้ชลมันยอมให้ผมเป็นผู้นำ แต่ เรื่องบางอย่างผมก็ต้องยอมรับว่า ผมสู้มันไม่ได้ โดยเฉพาะการมองโลกรอบๆ ตัว... ไอ้ชลมันเข้มแข็ง ยิ้มสู้กับหลายๆ อย่างด้วยตัวเอง ในขณะที่ผมดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้มแข็งกลับอ่อนแอ ถ้ามีอะไรบางอย่างมากระทบทำให้ไม่ได้อย่างที่คาดหวัง...

ไอ้ชลยิ้มให้... “มึงจะมองกูทำไม...” มันพูดพลางหลบตาเขิน

“ปากมึงแดง น่าจูบดี” ผมบอกมันเบาๆ

“บ้า... มึงนี่ สงสัยจะเพี้ยน...” ไอ้ชลด่าผมแก้เขิน หน้าแดงด้วยความอายกับคำพูดของผม... “จะไปไม๊ กินข้าวน่ะ...”

ผมหัวเราะ... ลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับดึงมันลุกขึ้นมา “ขอบใจนะชล... ที่เป็นเพื่อนกู” ผมบอกมันก่อนจะออกไปกินข้าวด้วยกัน...

....................................................

อ่านแล้วคอมเมนต์เป็นกำลังใจคนเขียนหน่อยนะครับ คนดี...

[KaorPaor]

ชอบการเล่าเรื่องของคุณดินถ้าเขียนอีกก้้คิดว่าคงต้องตามอ่านเหมือนเดิม

[Magis]

ชลน่ารักมากมายอะครับ น่าอิจฉาพี่ดินอะ

[tamp42]

ถ้าพี่ดินหยุดเขียนคงเลิกอ่านไปเลยหละ เพราะอ่านงานเขียนของพี่ดินคนเดียวเลย จริงๆ นะ 

[broke-back]

อ่านแล้วได้ความรู้ด้วย
โอ้โห..แหะ กว่าจะสอบผ่าน หลายด่านจริงๆ แต่ละด่านก็นะ..มหาโหด
คุณดินสอบผ่านใช่มั้ย เก่งอ่ะ นับถือๆๆๆๆๆ

คนที่ยืนอยู่เคียงข้างเราเสมอ ไม่ว่าจะร้อน-หนาว สุข-ทุกข์
หมั่นให้กำลังใจกัน คนที่รักเราจริง จะไม่มีวันทิ้งกันได้เลย

..รักชลเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมอีก..

ขอบคุณครับ คุณดิน

[iammz]

พี่ดินเก่งอ่ะ แล้วก็มุ่งมั่นมากที่ไปสอบ Pilot Trainees

และพี่ดินก็โชคดีมากที่มีพี่ชลคอยให้กำลังใจนะ

^_________^

++++++++++++
คนอ่านคนดีของพี่ดิน

[KoTo_Nat]

ขอบคุณครับที่มาต่อ

เก่งนะครับที่ทำได้ขนาดนั้น (แต่เห็นเขาบอกว่าการบินไทยใช้งานหนักนะ ไม่เห็นโลกภายนอกเลยแต่เงินหนัก)

จะรอตอนต่อไปอีกครับ

[Also]

 
เฮ้อ~อ่านทันแล้ว
สารภาพว่ามาเจอเรื่องของพี่ดิน คำสารภาพ ภาคแรก<ขอเรียกพี่ละกันนะคะ ถึงแม้พี่จะแกกว่านู๋ไปเกือบ20ปีเลยทีเดียว>
ในห้องนิยายที่โพสจบแล้ว ด้วยความที่นิยายที่ตามอ่านยังไม่อัพ เลยเข้ามาหาเรื่องใหม่อ่านคั่นเวลา
สองวันเต็มๆที่ตามอ่าน เรื่องเล่าของพี่ดินไม่ใช่แค่เรื่องคั่นเวลาอย่างที่คิดเลยคะ

ชอบการเล่าของพี่มากเลย มันแสดงออกถึงความเป็นตัวตนและความจริงใจของพี่
ประสบการณ์ของพี่ ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทุกตัวละครรอบข้างพี่ มันสอนคนอ่านนะ

ถึงแม้ในบางตอนจะดูเหมือนเป็นการกระทำที่ไม่น่าให้อภัย แต่วันนี้พี่ก้อกล้าที่จะเล่าให้เราฟังกัน
ตอนแรกแอบตกใจที่เรื่องนี้มาอยู่ในห้องนิยายที่ไม่จบ แต่ด้วยความที่อยากติดตามเรื่องราวของทั้งพี่ดินและพี่ชล
ทำให้ยอมอ่าน พอเห็นมีอัพตอนใหม่วันที่18 ก้อแทบกรี้ดเลยค่ะ ไม่เคยอยากตามติดนักเขียนคนไหนเท่านี้มาก่อน

เป็นกำลังใจให้พี่ดินนะคะ สู้สู้ทั้งเรื่องงานและความรักค่ะ
ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้ฟังค่ะ จะติดตามและรอตอนต่อไปนะคะ
 

สุดท้ายแล่้วค่ะ พ่ีดินอย่าน้อยใจเลยนะคะที่คนอ่านเค้ารักและเอ็นดูพี่ชล อยากจะบอกว่าก็เพราะ
พี่ดินนั่นแหละค่ะที่เขียนซะพี่ชลน่ารักและน่าสงสารเลย งี้แปลว่าพี่ดินก็ต้องรักพี่ชลด้วยแน่เลย

เวิ่นซะยาวเลยเรา ^ ^ จะมาส่องดูทุกวันเลยค้า
 

[broke-back]

คนเล่า
รุ่น..ติดหัวรบพิเศษ
ใกล้จะมาเล่าต่อ หรือยางงงง


ยังรอๆๆๆๆๆๆๆๆ ซำเหมอ
 

[iammz]

เข้ามาดู


 

[DIN]

เพื่อนคนอ่านคนดีของไอ้ดิน

พยายามจะโพสให้ได้ทุกวันพุธ จนกว่าจะจบครับ

ดิน

[Also]

ตั้งตารอวันพุธค่ะ ^ ^

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[iammz]

รอวันพุธ


 

[tamp42]

ปกติก้อจะเข้ามาดูแทบทุกวันว่าพี่ดินเขียนมาเพิ่มหรือยัง แต่ต่อไปนี้ต้องเน้นเป็นพิเศษในวันพุธซะแระ   

[Onlymin]

ขออนุญาตเรียกพี่ดินด้วยคนนะคะ

ขอแปะเมนท์ไว้ก่อน กำลังอ่านเรื่องเก่าเกือบจบแล้ว

เดี่ยวจะได้มาต่อที่เรื่องนี้เลย

ขอบคุณค่ะ

[ordkrub]

คุณดินมาแชร์ประสพการณ์เรื่องการสอบได้สนุกและร่วมลุ้นไปด้วยจริงๆครับ
รอวันพุธนะครับ

[namtarn11]

หวัดดค่า พี่ดิน ตามมาจากคำสารภาพฯ มาอ่านภาคนี้หลงรักพี่ชลเลย อิอิ อยากให้พี่ดินกับพี่ชลกลับมาเจอกันอีกจัง ^^

[tamp42]

เอิ่มมมมมมมมมมมมม  พรุ่งนี้วันอะไรน้ออออออออออ อ่อ...วันพุธ  จะมาปูเสื่อรอจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[Also]

มาลงชื่อรอพี่ดินค่ะ

[DIN]

มาต่อให้ตามสัญญาครับ

..........................................................................................

ตอนที่ 56 สอนเสียว ว่าที่กัปตัน

และสิ่งที่ผมหวั่นใจก็เป็นไปอย่างที่คิด คือไม่มีชื่อผมติดเป็นนักเรียนการบิน ของการบินไทยรุ่นนั้น และ เนื่องจากที่ผมสอบไม่ผ่านในรอบของ Aptitude Test ดังนั้น ผมจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาสอบ Pilot Trainees อีก...

ความหวังดับวูบ... ผมเดินออกจากประตูของบริษัทการบินไทย ถนนวิภาวดีอย่างอ่อนล้า... การสอบครั้งนี้ใช้เวลานานหลายเดือน จากวันสมัครจนมาถึงวันนี้ ใช้เวลามากกว่า... หกเดือน... ทีละขั้น ทีละตอน ความหวังเริ่มชัดเจนและใกล้ความจริงขึ้นมา แต่แล้ว พอเดินทางมาถึงจุดสุดท้าย ความหวังที่มีอยู่เต็มเปี่ยม... กลับดับวูบหายไป...

ผมยอมรับว่า ทำใจได้ลำบาก... เดินขึ้นสะพานลอยข้ามถนนวิภาวดี มาที่ศาลาป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม นั่งเหม่อมองตึกรูปเหลี่ยม และโลโก้เจ้าจำปีที่สง่างามอยู่เป็นนาน....

นานเท่าไรไม่รู้ ผมมารู้สึกตัวอีกที ก็มีคนมาทัก...

“นาย... นายสอบได้ป่ะ”

ผมหันไปมอง... ใครวะ คุ้นๆ หน้า... เป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผม หน้าขาวใส แบบตี๋ขนานแท้ คิ้วเข้ม จมูกโด่งปากแดง... ผมจำได้แล้ว เป็นคนที่สอบมาพร้อมๆ กับผม เลขประจำตัวใกล้ๆ กัน ตอนตรวจร่างกายเราก็อยู่กลุ่มเดียวกัน...

“ไม่... นายล่ะ”

“ฮื่อ... ได้”

“ยินดีกับนายด้วยนะ” ผมบอก... ก่อนจะหันไปทางอื่น

“นายชื่อไรอ่ะ”

“ดิน”

“เราชื่อ วุฒิ ดีใจที่ได้รู้จักนายนะ แต่เสียใจกับนายด้วยเรื่องสอบไม่ได้”

ผมส่ายหน้า... “ช่างมันเหอะ...” ขยับตัว ทำท่าจะเดินออกไป แต่เสียงนายวุฒิถามขึ้น

“ดิน นายว่างป่ะ วันนี้”

ผมหันมามอง... “ไม่ได้ทำอะไรเหมือนกัน ทำไมรึ”

“ไปเที่ยวห้องเราก่อนก็ได้นะ...” นายวุฒิบอก “ห้องเราอยู่ไม่ไกลหรอก ไปป่ะ...”

ผมพยักหน้า... จริงๆ ตอนนั้น ผมไม่ค่อยรู้สึกยินดียินร้ายเท่าไรนัก เพียงแต่ยังไม่อยากกลับบ้าน... เพื่อนใหม่ชวน ผมก็ตามไปอย่างง่ายๆ

ห้องของนายวุฒิ เพื่อนใหม่ของผม เป็นอพาร์ตเมนต์สร้างใหม่ อยู่สี่แยกสุทธิสาร ตัดกับวิภาวดี... อยู่บนชั้น 8 มองจากระเบียงมาเห็น ถนนวิภาวดีชัดเจน... (นึกออกไหมครับ ว่า ที่ไหน)

ผมนั่งลงที่ โซฟาริมระเบียงหันหน้าออกไปดูวิวข้างนอก เพลินๆ นายวุฒิ หายเข้าห้องน้ำไปพักใหญ่ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ผม เปลี่ยนเป็นกางเกงบอลขาสั้นมาเรียบร้อย พร้อมกับกระป๋องเบียร์ในมือยื่นให้ผมกระป๋องนึง...

เรานั่งคุยกัน เรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่พักใหญ่ทั้งเรื่องงานที่ทำ เรื่องส่วนตัว (บางเรื่อง) จนเบียร์หมดไปสองสามกระป๋องแล้ว... จู่ๆ นายวุฒิก็ถามขึ้น....

“นายคิดมากหรือเปล่า เรื่องสอบไม่ได้น่ะ ดิน”

“ก็... มีบ้างนะ มันเป็นการสอบที่ยาวนาน... ความหวังมันมีมาเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ มันก็หายไป...” ผมบอกตามตรง

นายวุฒิพยักหน้า... “เราเข้าใจนายนะ... มันนานจริงๆ...”

“แล้วนายล่ะ วุฒิ” ผมหันไปถามเพื่อนใหม่ของผม

“เรา... ทำไมล่ะ เราสอบได้นี่นา”

“เราหมายถึงทำไมถึงชวนเรามาบ้าน... เพิ่งคุยกันวันนี้เอง” ผมถามตรงๆ

“อยากรู้จักนายน่ะ... ตั้งแต่... เอ่อ... วันตรวจร่างกาย” นายวุฒิตอบตรง แต่ตะกุกตะกัก หน้าแดง ผมเริ่มจะเดาออกว่า เพื่อนคนใหม่ของผมต้องการอะไร...

“ทำไมล่ะ...”

“เราเห็น... เอ่อ... กระเจี้ยวนาย... เอ่อ...ฝัง....”

“ฝังมุก” ผมตอบให้ มองอาการอายของเพื่อนที่เพิ่งรู้จักอย่างเห็นตัวตนชัดขึ้น...

“ใช่ๆ... นั่นแหละ” นายวุฒิหน้าแดงก่ำ...

“ทำไม อยากเห็นชัดๆ อีกเหรอ” ผมถาม เพราะเริ่มกรุ่นๆ ในอารมณ์แล้ว หลังจากเบียร์เข้าปาก

นายวุฒิ หน้าแดงถึงลำคอ... “ใช่... ไม่รู้เป็นไร เราชอบว่ะ...”

“ก็เท่านั้น” ผมบอก นั่งเหยียดตัวพิงหลังลงกับพนัก... ปลดหัวเข็มขัดกางเกงยีนส์ปลดกระดุมเม็ดแรกให้ ก่อนบอก “เอาสิ อยากดู ก็เข้ามาเปิดดูเอาเอง...”

นายวุฒิไม่รอช้า เข้ามานั่งที่พื้นตรงหน้าผม สองมือดึงกระดุมกางเกงยีนส์ที่เหลือของผมออก ก่อนจะรูดดึงออกไปทางปลายเท้า...ผมบิดตัวถอดเสื้อโปโลแขนสั้นออกพร้อมๆ กัน แล้วผมก็เหลือแต่ กางเกงในสีขาวที่ปกปิดไอ้ดินน้อย อยู่เท่านั้นเอง

“หุ่นนายดีชิปเป๋งเลยว่ะ ดิน” เพื่อนใหม่ มองรูปร่างของผมตาเป็นประกาย ผมหัวเราะหึๆ

“นายอยากดูอย่างอื่นไม่ใช่เหรอ” ผมบอก เพราะตอนนี้ไอ้ดินน้อยมันเริ่มรู้ ขยับตัวตื่น ดันกางเกงในออกมาเป็นลำแล้ว

กางเกงในของผมถูกดึงออกไปทางปลายเท้า พร้อมๆ กับที่ไอ้ดินน้อยเหยียดตัวผึง ผงาดเต็มขนาด ผงกหัวหงึกๆ ราวกับมีชีวิต เสียงนายวุฒิคราง

“อาซซซ สุดยอดเลยดิน... Kนายลำยาวใหญ่ ตรง หัวบานเป็นเงี่ยงเลย... อาซซ ฝังมุกอีกต่างหาก สุดยอดK”

“จับดูก็ได้นะ” ผมบอกเสียงพร่า พร้อมๆ กับนายวุฒิที่เอามือมาจับKผมไว้เต็มมือ... บีบเบาๆ สองสามทีก่อนจะรูดขึ้นรูดลงช้าๆ เล่นเอาผมเสียวคราง “อูยซซซ เสียวว่ะ”

“มันแปลกๆ มือดีว่ะ ดิน... กลิ้งไปกลิ้งมาได้ด้วย...” เพื่อนใหม่ของผมจับเม็ดมุกที่ฝังอยู่ใต้หนังหุ้มKของผม อยากรู้อยากเห็น “เจ็บเปล่าอ่ะ”

“ม่ายอ่ะ...” ผมส่ายหน้า มองนายวุฒิเล่นมุกที่ลำKผมไปมา

“แล้วตอนฝังล่ะ... ดิน”

“ธรรมดา... ก็เจ็บเหมือนมีดบาด... สองอาทิตย์ก็หาย... หลังจากนั้นต้องพยายามเล่นมัน ไม่ให้มันอยู่กับที่น่ะ” ผมบอก...

“สุดยอด...” นายวุฒิคราง... “หญิงคงติดนายตรึมเลยดิ... ทั้งใหญ่ยาว แถมฝังมุกอีก... รูปร่างหน้าตานายก็ไม่ขี้เหร่”

“ผู้ชายก็ติด...” ผมชี้โพรง เพราะมองออกว่าเพื่อนใหม่ของผม ชอบ...

นายวุฒิชะงัก... ถามเบาๆ อย่างไม่แน่ใจ... “นายเป็นเกย์เหรอ ดิน”

“เราได้ทั้งสองอย่างแหละ... แล้วแต่ว่า อย่างไหนจะเข้ามา...” ผมบอกตรงๆ “แล้วนายล่ะ”

ผมเห็นนายวุฒิหลบตาผมวูบวาบ ไม่ตอบ แต่กลับเสไปเรื่องอื่นแทน “ใหญ่ชิป... แข็งอีกต่างหาก... อา
ซซซ สุดยอดเลย” เพื่อนใหม่ของผมคราง เมื่อจับKของผมรูดขึ้นลงไปมา พอกดถอกลง น้ำKใสๆ ก็เริ่มปริ่มซึมที่ส่วนปลาย...

 “ดูดให้หน่อยสิ วุฒิ เราเงี่ยนว่ะ”

นายวุฒิเงยหน้าขึ้นมองสบตาผม สายตาขลาดๆ ไม่แน่ใจ... เอ่ย ตะกุกตะกัก... “เรา... ไม่... ไม่เคยว่ะ ดิน”

ผมมองหน้า อย่างไม่อยากเชื่อ แต่เห็นแววจริงใจ กึ่งขลาดกึ่งกลัว... “แล้วนายเคยมีอะไรกับผู้หญิงหรือ
เปล่าวะ”

“มะ...ไม่เคย...ทั้งสองอย่างแหละ...” นายวุฒิตอบตะกุกตะกัก หลบตา แต่มือยังกำท่อนKผมไม่ปล่อย พร้อมกับรูดขึ้นรูดลงไปมา มันส์มือ... อย่างนี้มันต้องสอนแล้ว....

“ลองดูสิ...” ชั่วโมงนั้นผมไม่สนใจแล้ว ว่าหญิงหรือชาย เคยหรือไม่เคย... โน้มตัวไปรั้งท้ายทอยของนายวุฒิที่นั่งอยู่ที่พื้นตรงหว่างขาผมเข้ามา อีกมือนึงจับลำKจ่อที่ปาก... “ดูสิ... วุฒิ... เราเงี่ยนจนน้ำเยิ้มแล้ว...”

นายวุฒิ หลับตา อ้าปากน้อยๆ อย่างไม่ค่อยแน่ใจสิ่งที่ตัวเองกำลังจะกระทำเท่าไร แต่ผมไม่สนใจแล้ว แตะส่วนปลายบานอวบของลำKผม เข้ากับริมฝีปากของนายวุฒิ ดันเบาๆ สองสามที ให้ริมฝีปากอ้ากว้างขึ้น พอได้จังหวะ ผมก็ดันให้หัวKอวบๆ ของผมเข้าไปในปากเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักในวันนี้

จากตอนแรกที่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร... พอส่วนส่วนหัวบานของKผมเข้าไปอยู่ในปาก ได้ลิ้มรสน้ำเงี่ยนของผมที่ปริ่มซึมออกมาจากส่วนปลาย... นายวุฒิก็เริ่มเอาลิ้นเลียตะหวัดไปมาก่อนจะเม้มริมฝีปากรูดขึ้นรูดลงช้าๆ

“อาซซซ นั่นแหละวุฒิ... ดูดเข้าไปลึกๆ ลึกอีก... อาซซซี๊ดดดซซซ ดี... อูยซซซ”

นายวุฒิเงอะงะอยู่ไม่นาน... และก็เริ่มเรียนรู้วิชาการ “อมK” ขึ้นทีละน้อยๆ จากที่โดน ฟันก็เริ่มเก็บฟันเป็น ไม่มีน้ำลายไหลออกมาตามริมฝีปาก ที่รูดขึ้นรูดลงไปตามลำKเขื่อง

“ซี๊ดดดซซซ อูยซซซ ดี... วุฒิ... นั่นแหละ ดูดแรงๆ...อาซซ”

นายวุฒิพอเหลือบตามองเห็นผมมีอาการบิดตัวเสียว ก็ได้ใจ “อมK” ของผมอย่างตั้งอกตั้งใจ

จนพักใหญ่ ผมจึงค่อยๆ ดึงนายวุฒิ เพื่อนใหม่ของผมขึ้นมานอนบนโซฟาตัวยาว ก่อนจะทาบตัวลง ใบหน้าของเราสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน นายวุฒิมองสบตาผมอย่างไม่แน่ใจ... แต่มาถึงตรงนี้แล้ว...

ผมค่อยๆ แนบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากสีแดงอมชมพูแบบลูกคนจีนของนายวุฒิ ช้าๆ นายวุฒิหลับตาพริ้ม... ตอบสนองการจูบของผมอย่างเคอะๆ เขินๆ... แต่พักเดียว ความต้องการตามธรรมชาติ... (หรือฝืนธรรมชาติหว่า...) ก็สอนให้คนไม่เคย เตลิดตามผมอย่างสุดตัว สุดแต่ผมจะนำพาไป....

กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ไอ้ดินน้อยที่ถูกชะโลมด้วยโลชั่นทาผิวจนลื่นเป็นมัน ได้ฝังหัวบานๆ เข้าไปในร่องหลืบด้านหลังมิดเงี่ยง... เพื่อนใหม่ของผมสะดุ้งเฮือก... เอาสองมือดันหน้าขาของผมเอาไว้...

“อาซซซ ดิน เจ็บ อูยซซซ...”

“อย่าเกร็งสิ วุฒิ... หายใจลึกๆ เดี๋ยวพอเข้าหมดแล้วก็หายเจ็บ” ผมปลอบเสียงพร่า... ขยับเอวน้อยๆ แต่ไม่ดันเข้าไปลึกเพื่อให้คนไม่เคยได้ปรับตัว...

นายวุฒิกัดฟันกรอด ตัวสั่นระริก สูดลมหายใจลึก ตามผมบอก.... และอีกนานพอดู... กว่าผมจะเอาไอ้ดินน้อย แทรกเข้าไปในร่องหลืบของเพื่อนใหม่ได้หมดทั้งแท่ง... นายวุฒิถึงกับน้ำตาซึมตรงหางตา เมื่อผมโน้มตัวลงจูบที่ริมฝีปาก กระซิบ... “มันเข้าไปหมดแล้วนะ วุฒิ... อูยซซซ เสียวชิป...”

เพื่อนใหม่ ที่กลายเป็นเมียผมไปแล้ว ยกมือขึ้นโอบท้ายทอยของผม... กระซิบตอบ... “เราเจ็บว่ะ...”

“เดี๋ยวก็หาย...” ผมบอก...

หลังจากปล่อยให้นายวุฒิพักอยู่ครู่ใหญ่ ผมก็เริ่มขยับตัว จากน้อยๆให้พอปรับตัวได้ ก่อนจะสาวยาวขึ้น ยาวขึ้น...

จากคนที่ไม่เคยมีอะไรกับใคร นายวุฒิถูกผมนำให้เข้าสู่บทกาม อันเร่าร้อน... ซึ่งผมก็วาดลวดลาย อดีตเด็กขายฯที่มีหน้าที่ให้ความสุขกับคนอื่น... นำพาเพื่อนใหม่เตลิดเปิดเปิงตามผม ไปจนสุด... สุดของที่สุด...

“มีความสุขไหมวุฒิ...” ผมกระซิบถามหลังจากอาการเกร็งกระตุก ของเราสองคนผ่านไป... หน้าอกผมยังแนบติดกับแผ่นหลังของเพื่อน...

“อือ... เราไม่เคยนึกเหมือนกัน ว่า ผู้ชายกับผู้ชาย ก็มีอะไรกันได้”

“แล้วทำไม ถึงกล้าชวนเรามาที่ห้องล่ะ...”

“ไม่รู้สิ ดิน...” นายวุฒิหันมาสบตาผม... “เราชอบนาย จริงๆ ตั้งแต่วันสอบข้อเขียนแล้ว... เราเห็นนาย ยืนอยู่ที่หน้าห้องสอบ แต่ไม่ได้อะไรมาก... จนมาเจอกันอีกที วันตรวจร่างกาย... เราเห็นนายถอดเสื้อผ้าแล้ว... เรารู้สึกแปลกๆ... อยากรู้จัก...อยากอยู่ใกล้...”

“เลยได้ใกล้ชิดจริงๆ เลย” ผมบอกเพื่อนใหม่ของผมล้อๆ...

... เนื่องจากสมัยนั้น โทรศัพท์มือถือยังแพงอยู่มาก... จะมีก็แต่ แพจเจอร์ ที่มีสองค่ายคือ แพคลิ๊งค์ กับ โฟนลิ้งค์ ซึ่งผมไม่ได้ใช้... ดังนั้น..ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับนายวุฒิ จึงไม่ได้มีการสานต่อมากไปกว่านั้น

นายวุฒิก็คงเข้าเป็นนักเรียนการบินของการบินไทย ป่านนี้ก็คงเป็นกัปตันของการบินไทยไปแล้ว... ส่วนผมก็กลับมาทำงานประจำอยู่ที่เดิม... อีกปีกว่าๆ ก่อนจะเดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกา...

................................................................

อ่านแล้ว เมนต์ คุยกันหน่อยนะครับ คนดี

ดิน

(ผู้ชายขี้เหงา)

[PoP~Pu]

^
^
จิ้มๆๆพี่ดิน ฮ่าๆ
ไม่ได้มาตามอ่านภาคนี้ของพี่ดินนานเลย
ยังตามอ่านไม่ทันเสียหลายตอน เดี๋ยวจะมาอ่านนะพี่ดิน
แต่ตอนนี้คงต้องแปะโป้งไว้ก่อน จะสอบแล้วว(จะสอบแล้วมาทำไรทีนี่เนี่ย ฮ่า)
พี่ดินจะเขียนเรื่องใหม่หรอ อยากอ่านนะ เอามาให้อ่านเถอะน๊าาาา~
ที่เรื่องนี้มันเงียบๆคงเพราะมันอยู่ในห้องนิยายที่ไม่มาต่อจนจบ
มันไม่ค่อยมีคนเข้ามาอ่านในห้องนี้ หลายๆคนต้องไม่รู้แน่เลยว่าพี่ดินมาต่อแล้ว
นี่เข้าห้องนี้เพราะเรื่องพี่ดินคนเดียวเลยยย พี่ดินอย่าน้อยใจไป คนอ่านคนนี้ยังคอยยย และอีกหลายๆคนด้วย 

[KoTo_Nat]

ขอบคุณครับที่มาตามสัญญา

แล้วที่จะแต่งเรื่องใหม่บอกด้วยนะครับเรื่องอะไร

จะติดตามครับผม

[Also]

ได้อ่านแล้ว ~
กด +1 ให้พี่ดินค่ะ
ยังคงความหื่นได้สุดยอดเหมือนเดิม หึหึ
ดูเหมือนเรื่องราวใกล้จะจบแล้วใช่ป่ะคะ พี่ชลเค้าจะไม่มีบทแล้วเหรอเนี๊ย

รักพี่ดิน พี่ชลค่ะ