#เจนไม่นก
เจนกับการเป็นหนุ่มแว่น
การต้อนรับนี่ดีมาก….ขาดแต่พรมปูให้เดินตามทางไป
อาจจะเพราะไม่มีพนักงานคนไหนเข้าหน้าคุณรบได้อีกแล้ว เจนจึงเหมือนเป็นความหวังครั้งใหม่ของหมู่บ้าน เมื่อมาถึงที่ประชาสัมพันธ์ พนักงานสาวก็กุลีกุจอมาช่วยถือของในมือกุยทางให้ ปล่อยให้เจนรับผิดชอบสะพายเจ้าลูกกบขึ้นไปบนชั้นอันเป็นที่ทำงานของเหล่าผู้บริหาร ประตูทุกบานนี่ไม่ต้องผลักเองเลย แทบจะมีคนผลักให้ทุกประตู
คุณรบนี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ อืม….ก็น่ากลัวนะแหละ เจนก็พอจะรู้อยู่เพราะตนเองก็เคยประสบพบมามาก แต่เพราะว่าท่าทีที่อ่อนลงของเขาทำให้ความหวาดกลัวนั้นเริ่มจะหายไปหมดแล้ว หรือไม่ก็คงเพราะความคึกคะนองไม่กลัวตายของตัวเองนั่นแหละ ที่ยังทำให้ลอบยิ้มเวลาที่เขาพลั้งเผลอพลาดอะไรไป เจนช่างเป็นคนไม่กลัวความตายที่แท้จริง และคุณสมบัติเหล่านี้ ควรได้เป็นผู้กล้าของบรรดาบริวารทั้งหลายในบริษัทใช่ไหม
“ขอบคุณมากครับ” เจนนั้นหันไปยิ้มและค้อมหัวให้ พนักงานสาวนั้นส่งยิ้มกลับก่อนจะเอ่ยออกมา
“สู้ๆนะคะ เอาใจช่วยค่ะ” นั่นห้องประธานหรือพื้นที่สงครามครับ ถามจริงๆ
คงจะเป็นอย่างหลัง จึงทำให้พนักงานสาวหายตัวไปหลังจากที่เจนแค่หันไปมองประตูแค่ชั่ววินาที จะว่าไม่เข้าใจเธอเลยก็ไม่ใช่ ครั้งนึงเจนก็เคยเป็นพนักงานบริษัทมาก่อนเช่นกัน จึงไม่แปลกที่จะเข้าใจและยิ้มออกมาเพราะคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ทั้งๆที่มันผ่านมายังไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ แต่ชีวิตเจนกลับผกผันได้ขนาดนี้
โทษเจ้าลูกกบนี่ได้ไหม….อยากกัดแก้มนัก
“อ้าวคุณเจน” นี่ก็สู่รู้นัก เปิดประตูออกมาหาได้เหมาะเจาะนัก คนตัวเล็กมองเลขาเจ้าของห้องด้วยแววตาประเมินในรอยยิ้มไม่จริงใจของอีกฝ่าย อาหารที่รับคืนมาจากพนักงานหญิงคนนั้นไปอยู่ในมือของอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ผมเพิ่งมาถึงได้ไม่ถึงสิบวิเลย บังเอิญจังเลยนะครับ”
“ฮะๆ นี่อาหารกลางวันของคุณรบเหรอครับ” รู้ดีไปอีก
“ครับ น่าเสียดาย….ผมบอกที่บ้านไม่ทันว่าคุณเพชรยุ่ง เขาก็เลยเผื่อมาให้อีกชุด ไว้คราวหน้าผมจะเตือนให้ว่าไม่ต้องทำเผื่อนะครับ” ความห่วงใยอันไม่จริงใจนั้นถูกส่งกลับไปบ้าง แต่เจนไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไปเพราะอีกฝ่ายยิ้มกว้าง
“โหยยยยยคุณเจนจะมาอีกเหรอครับใจดีจัง”
“………..” ฉิบหายแล้ว
“ถ้าไงเชิญเข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้” เจนพลาด
พลาดลงหลุมที่ตัวเองขุดลงไปทั้งตัว!
แต่เจ็บใจไม่ได้นานก็ต้องเดินเข้าไปเพราะไม่งั้นเจ้าของห้องอาจจะตะโกนด่าแม่กันออกมา เจนนั้นเดินเข้าไปภายใน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาแม้จะอ้างว่าคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ แต่รังสีความกดดันของตัวบอสที่แผ่ออกมา เจนรักษ์เริ่มเข้าใจแล้วว่าคนทั้งบริษัทที่มองกันเหมือนผู้กล้าที่กินดีหมีนี่มันเพราะอะไร
“ช่วยเอานี่ไปถ่ายเอกสารด้วย” เขาพูด ทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้ามาจากเอกสารและเครื่องคิดเลข ในตอนนี้เจนยังไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เพราะบรรยากาศมันกดดันจนหาเสียงของตัวเองไม่เจอ กระนั้นด้วยความเคยชินหรือเพราะทำอะไรไม่ถูกก็ไม่รู้ เจนจึงเดินไปทั้งๆที่ยังมีเจ้าลูกกบอยู่ที่เป้ด้านหน้าแบบนี้ หยิบเอกสารที่เขาว่านั่นแล้วไปถ่ายเอกสารให้ในเครื่องปริ้นท์เตอร์ขนาดเล็กที่อีกด้านนึง ถูกเครื่องหรือเปล่าไม่รู้ แต่ทั้งห้องก็เห็นแค่เครื่องนี้ละนะ
“แอะ คิกๆ” เสียงหัวเราะชอบใจของเจ้ากบที่ดูจะตื่นตาตื่นใจกับเสียงเครื่องปริ้นท์นั้นดังขึ้น มือของผู้ใหญ่ทั้งสองชะงัก โดยเฉพาะเขาที่กำลังกดเครื่องคิดเลขอยู่ นักรบรีบเรียกสติก่อนจะกดปุ่มเท่ากับเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ออกมา แล้วจึงหยุดมือ เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เครื่องปริ้นท์ ตัวเล็กๆของเจนรักษ์นั้นไม่ได้เล็กจนสามารถเอาไปมุดซ่อนตัวที่มุมไหนได้เลย ยิ่งขาแข็งไปหมดแล้วอย่างนี้ คงต้องยอมจำนนให้โดนด่าอย่างเดียว
“เจนรักษ์” เขาเหมือนจะยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่เจนถ่ายเอกสารเสร็จแล้วจึงเดินนำมาให้เขา นักรบได้เห็นเต็มๆตาว่านอกจากพี่เลี้ยงจะมาแล้ว เจ้าลูกกบดูโอ้ก็มาด้วย แถมยังหัวเราะไม่ได้ดูอารมณ์คนเป็นพ่อเอาเสียเลย
“เจนต้องขอโทษคุณรบก่อนหรือเปล่าที่อยู่ๆก็เข้ามา” พูดให้ดูสวยไปอย่างนั้นล่ะ จริงๆอยากให้ไปด่าไอ้เพชรนู่นมาก ที่เปิดประตูและดุนหลังให้เข้ามานี่มันทั้งนั้น
“มาทำอะไรที่นี่”
“ผมเอาอาหารกลางวันมาให้ครับ”
“ใครสั่ง” แล้วใครให้ดุล่ะ
“ไม่มีครับ”
“แล้วมาทำไม”
“……………”
“เจนรักษ์”
“ผมรู้สึกไม่ดีครับ” ก็รู้ว่าเงียบไปก็ไม่ได้อะไร และเจนก็ไม่อยากให้เขาขึ้นเสียงใส่จนหงุดหงิดให้น้ำตาไหล จึงยอมที่จะพูดความจริงออกมา ใช่…..เจนรู้สึกผิด แบบโคตรรู้สึกผิด
แต่รู้สึกผิดอะไร….
“ปะ ปะ ปา” แต่ดูเหมือนเจ้าลูกกบไม่ได้เข้าใจในสถานการณ์อะไรเลย ยังส่งเสียงนั่นนี่อย่างร่าเริง
“รู้สึกผิด ทำไม” เขาถามออกมา
“ผมได้ยินว่าคุณรบงานเยอะมากๆและยังจะกลับบ้านไปเจอน้องวิน แถมช่วงนี้งานของคุณรบและคุณเพชรก็เยอะมากขึ้นไปอีก ทำกันไม่ทันแล้ว”
“การที่ผมกลับไปหาลูกมันไม่ได้เป็นอะไรที่เธอจะต้องมารู้สึกผิด”
“ผมทราบ”
“………….”
“แต่ผมก็รู้สึกอยู่ดี” เพราะเจนห้ามมันไม่ได้ ถ้าเจนไม่มีเรื่องกับคุณรฐา และไม่พยายามทำให้เขามาเจอลูกทุกวัน บางทีคุณรบก็อาจจะไม่พยายามบีบรัดทุกอย่างให้เข้ากับตารางเวลาของครอบครัว เพียงแค่มองเจนรักษ์ที่ก้มหน้าลง เขาก็พอจะเข้าใจ อยากจะดุอีก แต่ก็ทำไม่ลง ไม่รู้ทำไมใจถึงไม่แข็งพอแบบที่เคยเป็น เขาเห็นถุงในมือและตัวเจ้าลูกกบที่อีกคนแบกมาด้วยแล้วก็ถอนหายใจออกมา
“ผมจะกินข้าวกลางวันแล้ว” เขาตัดจบด้วยการยอมๆไปซะ ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะโกรธเคืองไปทำไมด้วยอีกส่วน เขาเพิ่งสังเกตว่านี่มันก็บ่ายแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเพราะมัวแต่ห่วงว่าจะทำไม่ทัน ทำให้ไม่ได้กลับบ้านไปหาลูก เป็นอย่างนี้มาหลายวันจนน้ำหนักลดไปเหมือนกัน ตราบใดที่ร่างกายไม่ทรุดหนัก ก็ไม่มีหรอกที่จะยอมรับและรักตัวเองจริงๆ
เขากับเจนรักษ์ช่วยกันเคลียร์พื้นที่ของโต๊ะให้มีที่ว่างสำหรับวางกล่องข้าว อาหารหน้าตาน่ากินที่ดูก็รู้ว่าฝีมือใครถูกวางไว้ เรียกให้น้ำย่อยได้ทำงาน เขารับรู้แล้วว่าร่างกายเองก็ต้องการ หากแต่จิตใจก็ยังคงฝืนไว้นาน เจนรักษ์นั้นรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วให้กัน เป็นการบริการแบบที่เขาน่าจะชินได้แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกพิเศษขึ้นมา เจ้าตัวยืนละล้าละลังทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะล็อคเป้าหมายไปที่โซฟาที่อยู่อีกมุมนึงของห้อง
“เอาเก้าอี้นั่นมานั่ง” เขาหลุดสั่ง เจ้าของร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ เสียงของนักรบคงดูดุแต่ว่าเขาจงใจ
เจนรักษ์นั้นเอาตาหนูออกจากเป้อุ้มเด็ก ลากเก้าอี้ที่เลขาของเขาเคยใช้นั่งขณะที่ทำงานอยู่ที่นี่มานั่งตรงข้าม จับน้องวินยืนบนตักเป็นกันชนระหว่างเราสองคน ช่างหาทูติสัมพันธไมตรีได้เหมาะสม เพราะทันทีที่ดวงตากลมนั้นจ้องมองคนหน้าดุ เขาก็ไม่พูดบ่นอะไรอีกเลย แต่ในระหว่างที่ทานอาหารอยู่นั้น เจนรักษ์ที่เกลียดความเงียบงันก็ได้ถามออกมา
“งานเยอะ….มากไหมครับ”
“อืม”
“วันนี้คุณรบทำงานเยอะๆ กลับดึกๆก็ได้นะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวผมกล่อมน้องให้เอง เอาไว้ให้คุณรบทำงานเสร็จแล้วก็พักผ่อนกับน้องยาวๆดีกว่าไหมครับ”
“………….”
“ก็เป็นแค่ไอเดียของเจนเองครับ ทำไม่ได้ก็……”
“งานผมเยอะ ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่เหมือนกัน” แม้มันจะมีเดดไลน์ แต่ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งทำให้ต้องระมัดระวังมากกว่าเดิม จนตอนนี้ก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่ ตัวเลขที่ไม่ตรงกันแบบนี้ทำให้ยิ่งช้า ตอนนี้ทุกแผนกกำลังเร่งจัดการปัญหากันอยู่ แต่คงอีกสักพักกว่าจะจัดการเรียบร้อย
“เจน…..พอจะช่วยอะไรได้ไหมครับ”
“…………….”
“คือ….เจนถ่ายเอกสารได้ แล้วก็ซื้ออาหารของว่างมาให้ได้”
“…………….”
“ง่า….แต่เจนกลับไปเลี้ยงน้องให้ดีแบบที่คุณรบว่าก็ได้ครับ คุณรบจะได้ไม่ต้องห่วง”
“ใช้พวก Microsoft พื้นฐานได้ไหม”
“…………..”
“ถ้าไม่ได้ก็คอยถ่ายเอกสารกับหาของกิน”
“ได้ครับ”
“……………”
“แต่ขออนุญาตฝากน้องวินไว้กับแม่ได้ไหมครับ” อย่างไรก็ตามคุณพี่เลี้ยงก็ไม่ได้ลืมหน้าที่
แค่ขอฝากหน้าที่นี้….ไว้ชั่วคราว……
ก็ไม่รู้หรอกว่ามันพอจะมีงานอะไรให้พี่เลี้ยงเด็กทำได้บ้างในบริษัทนี้ แต่สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือกล่อมเจ้าลูกกบให้นอนกลางวันเสียก่อน น้องวินไม่ได้งอแง ตาใสมากเลยทีเดียวเชียวแหละ แต่ก็นะได้เวลาแล้วพอขวดนมใส่ปากปุ๊บเจ้าตัวก็เคลิ้มปั๊บ เลี้ยงง่ายจนน่าตกใจ ใช้เวลาไม่นานก็นอนหลับแล้ว ไม่งอแงอยากเล่นกับคุณพ่อหรือพี่เจนเลยสักนิด
สมกับเป็นลูกชายใครก็ไม่รู้…..
“หลับดีๆนะเจ้าลูกกบ” เจนที่พาน้องมานอนในโซฟาเบดของห้องทำงานคุณรบนั้นกระซิบบอกเบาๆ คาดว่าคนพ่อคงจะทานข้าวเสร็จแล้วเพราะได้ยินเสียงต็อกแต็กจากแป้นพิมดังขึ้น เจนรักษ์ยืนขึ้น พร้อมสำหรับการทำงานแล้ว ทว่าเมื่อเดินกลับไปหาที่โต๊ะ คุณนักรบก็ยังเอาแต่สนใจข้อมูลในคอมพิวเตอร์มากกว่าตัวบุคคลที่ยืนเก้กังทำอะไรไม่ถูก เจนไม่อยากเรียกให้ดูเสียมารยาท เพราะที่ยืนอยู่นี่ก็กดดันเขาแบบไม่มีมารยาทพอแล้ว
จริงๆแล้วเจนรักษ์ไม่รู้เรื่องของบริษัทนี้มากนัก เป็นไปได้ว่างานที่เขาจะให้ช่วยอาจจะไม่ได้ยากเย็นอะไร เพราะเขาก็คงไม่ทราบแน่ชัดว่าคนมาของานทำนั้นทำอะไรได้บ้าง เอกสารทางการเงิน แฟ้มสำหรับใส่เอกสารให้เซ็นมากมายวางกองไว้อยู่ เขายังคงพิมพ์งานอย่างต่อเนื่องและไม่ได้หันมามองกันแต่อย่างใด จนกระทั่งกดส่งเมล์ฉบับนั้นไปจึงได้เอ่ยปากออกมา
“ช่วยเอาแฟ้มพวกนี้ไปคืนให้กับแต่ละแผนกให้ผมที”
“เอ่อครับ” จริงๆแล้วเจนยังจำไม่ค่อยได้เลยว่าแผนกไหนๆของบริษัทนี้อยู่ตรงไหน แล้วจะเอาไปคืนให้ได้อย่างไร ที่เห็นๆนั้นมีอยู่สามแผนกที่ต้องไป ฝ่ายการเงิน มาร์เก็ตติ้ง และฝ่าย HR
เจนรักษ์ค่อยๆปิดประตูอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้กวนเหล่าบรรดาผู้ชายนามสกุลรัตนสกุลที่คนนึงหลับส่วนอีกคนทำงาน และเมื่อหันกลับมาก็ได้เห็นคุณเพชรที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่นั้นยักคิ้วให้ แน่นอนว่าเหม็นขี้หน้า แต่ในเวลานี้ถ้าไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง คาดว่าคงไปไหนไม่ได้ ต้องเอาแฟ้มพวกนี้ฟาดหัวคนระบายอารมณ์
“เป็นแผนคุณใช่ไหม”
“โหยยยย คุณเจนเก่งจัง” รู้ทันด้วย
“อย่างคุณนี่อ้าปากก็เห็นไปถึงม้ามแล้ว”
“แฮ่ ช่วยกันหน่อยนะครับคุณเจน ตอนนี้พนักงานเราลาออกกันไปเยอะ งานที่พวกผมไม่เคยทำก็ต้องมาทำกันนี่แหละ ขนาดท่านประธานยังต้องเอาพรีเซ็นเทชั่นมาแก้เองเลย”
“พนักงานลาออกเยอะเหรอ” แปลก….ไม่รอโบนัสกันหรือไง
“ก็ครับ”
“ปกติสันดารแบบคุณเพชรต้องเล่าแล้ว แต่ที่อ้ำอึ้งทำหน้าน่าสงสัยเนี่ย”
“แฮ่”
“เพราะเรื่องพนักงานลาออกนี่เกี่ยวกับผมใช่ไหม” ทำไม….คิดว่าเจนรักษ์จ้องจับเจ้านายกันค่อนบริษัทหรือไงถึงได้ไม่พอใจลาออก
“แฮ่ ก็….ท่านประธานไล่คุณรฐาออกและก็เปรี้ยวไปนิด พวกโครงการร่วมก็ระงับ เวนเดอร์ที่ทางนั้นแนะนำให้ก็ไม่ได้ไปต่อหลายโปรเจ็คเหมือนกัน ตอนนี้ก็เลยต้องมาใช้กรรมเพราะทางนั้นเขาเล่นซื้อตัวคนของทางเราไปนะครับ”
“หะ…..”
“มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณเจนหรอกครับ ท่านหาจังหวะมาสักพักเหมือนกัน”
“จะบอกว่าผมเป็นข้ออ้างสินะ”
“ก็ไม่เชิงครับ จริงๆก็สนิทกันมาตั้งแต่รุ่นประธานคนก่อน ตอนหลังจับทุจริตบางอย่างได้บ้างแต่ไม่กล้าทำอะไรโผงผาง คุณรบเองก็เกรงใจคุณรัชนีนุชเพราะหย่ากับหลานเธอด้วยนะครับเลยเงียบๆกันไปก่อน พอมาเกิดเรื่องคุณเจนปุ๊บ ท่านก็สั่งลงดาบเลย”
“………….”
“เอ่อแต่ว่า…คุณรบคิดไว้ก่อนแล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้นะครับ ท่านไม่ได้ใส่ใจอะไรและไม่ได้รู้สึกผิดที่ทำลงไปเลย หนำซ้ำยังยักไหล่ไม่แคร์ใคร ต่อให้ผมอยากจะบอกว่าแคร์ผมบ้าง งานมันเยอะก็เถอะ”
“ผมเอาเอกสารลงไปให้แผนกต่างๆก่อนละกัน” เจนรักษ์ปัดจะคุยต่อ รำคาญ
“ว่าแต่คุณเจนตกลงช่วยแล้วเหรอครับ”
“………….”
“ผมดีใจแทนคุณรบนะครับถ้าคุณเจนหวังดีกับเจ้านายผมจริงๆ”
“ผมดูเป็นคนไม่จริงใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่าครับ เพราะคุณเจนดูเป็นคนดีต่างหาก”
“…………..”
“เลยดีใจมากที่คุณเจนยอมมาช่วยนะครับ” อีตาเพชรนี่
มันพูดอีหยังของมันวะ………..
และเราก็กลับมาโหมดจริงจังอีกครั้ง คุณเพชรเป็นคนชี้บอกว่าแผนกไหนไปยังไง พร้อมกำชับให้กลับมาช่วยทำงานต่อ เนื่องจากว่าคุณรบอาจจะยุ่งจนไม่เป็นอันฝากฝังอะไร เพราะฉะนั้นอีตาเพชรนี่แหละที่จะเป็นคนมอบหมายเอางานที่มันยังไม่ได้ทำมาโบ้ยให้เจนทำเอง ซึ่งงานเหล่านั้นต้องมั่นใจว่าเจนซึ่งไม่รู้ห่าอะไรเกี่ยวกับบริษัทนี้จะช่วยได้ ทั้งนี้คำว่าเคยเป็นเลขาเหมือนกัน ไม่ได้รับประกันว่าฝีไม้ลายมือเจน จะเก่งหรือง่อยกว่าอีตาเพชรนี่เหมือนกัน!
“อ้าวคุณเจน” ผู้จัดการฝ่ายการเงิน คุณวรรณาที่เจนเคยมาพบกับคุณหญิงเมื่อคราวก่อนได้กล่าวทัก เธอยิ้มให้อย่างผู้ใหญ่ใจดี แต่เจนรู้ว่าเธอนั้นโหดและเขี้ยวแบบขิงๆในชีวิตจริง
“หวัดดีครับ เจนเอาเอกสารมาให้จากคุณรบนะครับ” และเจนรู้ว่าตัวเองต้องทำตัวให้มีมารยาทที่ดี ดูกิ้วก้าวกับผู้ใหญ่วัยป้าให้เขาเอ็นดูไว้ก่อน ไม่รู้ว่าต้องได้ช่วยงานอะไรคุณรบบ้าง และบางทีโลกมันก็อาจจะกลมต้องเวียนมาเจอกันอีกก็เป็นได้
“มาช่วยงานคุณรบเหรอคะ น่ารักจังเลย ขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณและรับเอกสารไป แววตาดูวิบวับแปลกๆแต่เจนเลือกที่จะไม่ใส่ใจ
“เห็นคุณเพชรบอกว่ามีเอกสารที่คุณรบขอให้เอากลับไปด้วย มิทราบว่าเตรียมไว้หรือยังครับ”
“เตรียมเสร็จพอดีเลยค่ะ คุณเจนจะเอาไปเลยไหมคะ” เจนพยักหน้า รับแฟ้มงานสองแฟ้มใหญ่มาไว้ในมือ ยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไป
จะว่าไปแล้วคุณรบไว้ใจเจนให้ยุ่งกับเอกสารการเงินของบริษัทแล้วหรือนี่…..
ก็ไม่รู้หรอกว่าที่อุ้มอยู่นั้นสำคัญและเป็นความลับแค่ไหน แต่เจนจะพยายามคิดว่าถ้ารัตนสกุลมอบหมายยอมรับให้สองอ้อมแขนของเจนที่มีไว้อุ้มน้องวินผู้ซึ่งจะขึ้นมาเป็นนายเหนือหัวคนต่อไปแล้วล่ะก็ พวกเอกสารทางการเงินพวกนี้ก็คงจะยินดีให้เจนได้เป็นผู้จับถือมาส่งให้พวกเขาได้เช่นกัน และถึงตนจะคิดไม่ซื่อจริงๆ….ช่วงเวลาสั้นๆก็คงเอามาตรวจดูอะไรไม่ได้อยู่ดี โชคดีนะเนี่ยที่เจนเป็นคนดีไม่เคยหวังร้ายกับบ้านหลังนี้เลย ถ้าถามว่าเพราะอะไร….เพราะมันเหนื่อยไงครับ เจนไม่โรคจิตหาเรื่องใส่ตัวให้มานั่งแก้หรอกนะ
“ขออนุญาตครับ” เจนรักษ์นั้นเอ่ยขออนุญาต ก่อนจะใช้ไหล่ดันประตูที่เปิดแง้มนิดๆเข้ามา เอกสารสองแฟ้มใหญ่ถูกนำมาวางไว้ตามการโบ้ยใบ้ของตาคุณเพชรที่อยู่ในห้อง เจนเหลือบไปมองน้องวินเพียงเล็กน้อย คงอีกสักพักกว่าจะตื่น ภาวนาให้น้องพระพายกับคุณอำไพมารับไวๆ เพราะเจนได้โทรไปบอกทุกคนแล้ว
ว่าตั้งใจจะช่วยให้งานคุณรบเสร็จไวๆเช่นกัน
ในตอนนั้นคุณหญิงนิ่งเงียบไปพักใหญ่จนเจนใจเสีย ก่อนที่เธอจะกล่าวคำขอบคุณด้วยน้ำเสียงดีใจขึ้นมา เธอบอกว่าเธออนุญาตให้เจนช่วยได้ตามความเหมาะสมแล้วแต่วิจารณญาณ กำชับเรื่องความเจ้าเล่ห์ของเลขาคุณนักรบอีกนิด ก่อนจะให้คุยกับแม่ เจนฝากฝังให้ช่วยดูแลตาหนูแทนเพราะติดภารกิจ คุณอำไพสอบถามด้วยความเป็นห่วงอีกนิด แต่เมื่อเจนได้อธิบายว่ามันเป็นความสบายใจของเจนที่มีส่วนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แม่ก็เข้าใจและอวยพรให้กัน น้องพระพายที่นั่งพาแม่ขึ้นรถแท็กซี่มา อาสาจะขับรถกลับให้เพราะต้องพาน้องวินกลับบ้านและรถที่เจนขับมามีคาร์ซีทอยู่คันเดียว ในส่วนของเจนนะเหรอ…
ก็คงต้องโบกรถคนแถวนี้กลับละมั้ง…..
“คุณเจนครับ ผมเอาโน้ตบุคมาให้แล้ว และก็โต๊ะทำงานชั่วคราวใช้โต๊ะผมตรงนั้นได้เลย” ช่วงที่งานเยอะ เพชรก็จะนั่งทำงานในห้องของคุณนักรบเช่นกันจึงมีโต๊ะทำงานเล็กๆอยู่ตรงนั้นด้วย
ว่าแต่เจนมานั่งของเขา แล้วเขาล่ะจะไปไหน???
“ผมต้องช่วยคุณรบตรวจบัญชี จะนั่งทำงานที่ตรงนั้น ถ้ามีคำถามก็เรียกได้เลยนะครับ” เพชรเองก็ไม่ได้มีท่าทีกวนๆแบบที่ชอบเป็น เขาอธิบายงานให้เจนอย่างจริงจังเพราะแต่ละวินาทีมีค่า เพชรอยากจะกลับไปดูNetflix ที่บ้านเพราะไม่คุ้มค่าใช้จ่ายรายเดือน บ่องตงๆ
“คุณเพชรมันจะมีอะไรที่ผมพอจะทำได้ไหม”
“มีแน่นอนครับ แต่เอาที่ง่ายๆก่อนเลยละกัน เคยทำพวก Presentation บ้างไหม”
“ก็…เคยนะ”
“เอกสารชุดนี้เป็นเอกสารชุดเก่าที่ทีมงานที่ลาออกไปทำไว้ ผมกับเจ้านายคิดใหม่ทำใหม่แล้วโน้ตแก้และเพิ่มด้วยปากกาไว้แล้ว อยากให้คุณเจนช่วยออกแบบและทำออกมาให้หน่อย ตอนนี้เราไม่มีไฟล์ต้นฉบับต้องทำใหม่หมด พวกข้อมูลรูปภาพผมเซฟไว้ที่หน้า Desktop ให้แล้ว ส่วนข้อมูลเพิ่มเติมที่จะต้องใช้ประกอบก็อยู่นี่ครับ”
“รูปแบบเอาแบบนี้เลยไหมครับ”
“พื้นฐานเอาแบบนี้ก็ได้ครับ”
“โอเค” เจนเปิดดูแต่ละหน้า โชคดีที่พวกเขาไม่ใช่พวกลายมือหวัดจนเกินไป มีภาษาไทยปนอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด ซึ่งนั่นก็ดีแล้วสำหรับเจน
“แต่ถ้าคุณเจนมีไอเดียที่ดีกว่าและคิดว่าพวกผมจะนำไปใช้ในการประชุมนำเสนอได้ก็ใส่มาครับ”
“คุณจะไม่งงกับที่เจนออกแบบเหรอ”
“ผมเป็นคนพรีเซ็นท์เอง พอคุณเจนทำเสร็จผมก็จะมาเช็คและสอบถามเองครับ”
“ผมจะทำให้เสร็จในวันนี้” เจนบอกด้วยความมั่นใจ ก่อนจะก้มลงไปหยิบของบางอย่างขึ้นมา ก็จริงอยู่ว่าถ้าให้คุณเพชรมาทำย่อมเร็วกว่าเพราะเจนนั้นเหมือนเริ่มจากศูนย์ แต่เพราะเพชรเองก็ติดงานอื่นจึงจำต้องหยิบยื่นงานที่พอจะแบ่งให้ได้มา เจนรักษ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะหยิบแว่นขึ้นมาสวมใส่ หวังว่าการเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ผ่านมาจะไม่ลดทอนศักยภาพที่ตนมีลงไปหมด เจนต้องทำทั้งหมดให้เสร็จวันนี้ และจะต้องไม่ทำให้ใครรู้สึกผิดหวังที่ฝากฝังให้ช่วยงานด้วย!
ผ่านไปสักพัก เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องก็ดังขึ้น เป็นพระพายกับคุณอำไพที่บอกว่าจะมารับน้องวินนั่นเอง เจนนั้นวางเอกสารในมือลงพร้อมกับเดินไปหาคนทั้งสอง คุณอำไพนั้นค่อยๆอุ้มน้องวินที่กำลังหลับอยู่อย่างสงบ โชคดีที่วันนี้น้องหลับลึกจึงไม่โวยวาย เจนไม่น่าพาน้องมาแต่แรกเลย แต่ก็อยากให้คุณพ่อได้เห็นน้อง จะได้วางใจและตั้งใจทำงาน
ทว่าตอนที่คุณอำไพหันมาล่ำลา คุณรบที่ไม่เคยวางมือจากงานก็เดินเข้ามา รอยยิ้มที่ดูเหน็ดเหนื่อยของเขาเหมือนแสงแรกของวันที่แท้จริง มือใหญ่ของเขาค่อยๆแตะเบาๆลงบนแก้มนุ่มของเจ้าลูกกบที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ต่อให้คุณรบเป็นยอดมนุษย์แค่ไหน เขาก็ไม่ต่างจากหุ่นยนต์ที่กำลังจะหมดพลังงาน และหากจะถามหาขุมพลังของเขา ก็เหมือนจะมีเพียงแห่งเดียวในที่นี้เท่านั้น
คือน้องวินที่เขาทุ่มเททุกอย่างให้อย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ
ความรักช่างเป็นเรื่องที่เข้าใจยากแต่ชวนอบอุ่นเสียจริง
“เดี๋ยวป๊ะป๋าจะรีบกลับไปหานะ” เขาจะสู้อีกอึดใจเพื่อได้ผลตอบแทนอันคุ้มค่า หากการเจอกันเพียงครู่มันไม่พอ คงต้องลองยอมห่างกันสักพักแบบที่เจนรักษ์แนะนำ เพื่อให้ได้โอกาสมากอดลูกให้เต็มอกอย่างสบายใจสักครั้งดู เขาก็ไม่อยากจะเชื่อหรือไม่อยากจะขอร้องไหว้วานให้ใครมาเป็นที่พึ่งยามยาก แต่ก็ยอมรับว่าพอได้ปลดหลายสิ่งหลายอย่างลงจากบ่าตนดู ก็ชักเริ่มจะติดใจ
และในวันนี้ก็ได้อนุมัติเรื่องแปลกๆที่สุดในชีวิตลงไปตั้งหลายเรื่อง
โดยเฉพาะเรื่องพนักงานใหม่ชั่วคราวที่ยืนหน้าสลอนอยู่ตรงนี้
“ตั้งใจทำงานนะคะ คุณรบ” คุณอำไพพูด และก็เดินจากไปจริงๆ
คุณเพชรอาสาพาไปส่งที่รถเพราะกลัวว่าพระพายซึ่งไม่เคยมาจะมาไม่ถูก เจนไม่ได้เห็นแววตาสุดเสียดายของอีกฝ่าย แต่กลับกัน เจนนั้นได้เห็นแผ่นหลังของผู้ชายที่หันหลังกลับไปนั่งโต๊ะทันทีที่ประตูปิด ทั้งนี้คุณรบยังดูเหนื่อยเหมือนเดิม แต่บรรยากาศ ไม่ได้ดูตึงเครียดอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไปแล้ว
“เจนรักษ์” เขาเรียก เพราะอีกคนยังเอาแต่มอง
“ครับ จะกลับไปทำงานเดี๋ยวนี้ละครับ”
“เปล่า”
“อ่า….”
“จะถามว่าชงกาแฟเป็นไหม”
“ก็…ได้อยู่นะครับ”
“ออกจากห้อง เลี้ยวขวา มีเครื่องทำเอสเพรสโซ่อยู่ คุณช่วยชงมาแก้วนึงที” เขาสั่งทั้งๆที่ยังไมได้เงยหน้ามองกันสักนิด แต่เจนก็ยิ้มออกมา แม้ว่างานของตนยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันก็ตาม
“เอาแบบที่ชงกินที่บ้านนะครับ”
“อืม” เขาเลิกคิ้วขึ้น ตอบรับไปงั้นทั้งๆที่ยังไม่เคยบอกอีกฝ่ายถึงรสนิยมทางกาแฟของตัวเองเลย แต่เจนรักษ์พูดราวกับว่ารู้อยู่แล้ว จะว่าไป…..กาแฟในกระติกน้ำร้อนที่มาพร้อมกับอาหารเช้าใส่กล่องของแม่ไพก็เหมือนจะรสชาติเปลี่ยนไปนิดๆ แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ….
ก็แค่คิดว่ามันอร่อยกว่าที่เคยดื่มประจำ….ก็เท่านั้นเอง…..
TBC
Talk: มันก็จะค่อยเป็นค่อยไปเกินไปหรือเปล่า แต่ก็ประมาณนี้ละค่ะ ความสามารถของน้องเจนค่อยๆเฉลยแล้ว แต่นิยายเรื่องนี้มีคอนเสปต์เอาพลอตละครมายำใหม่ เลยออกมาแบบนี้แฮ่ๆ ขอบคุณที่เอ็นดูน้องนกนะคะ ถึงน้องจะเอ๋อๆแต่เราจะพยายามไม่ทำให้น้องน่ารำคาญจนทุกคนเบื่อนะ ส่วนต่อพ่อกบคนซึนก็ใจเย็นกับเขาหน่อยเด้อ
ขอบคุณสำหรับทุกความชอบ ขอบคุณคนที่ตามอ่านมาทุกตอน หรือคนอ่านใหม่ๆด้วยนะคะ
สำหรับคอมเมนท์และ #เจนไม่นก ในทวิตเตอร์เราก็อ่านเช่นกันค่ะ อย่าเพิ่งรำคาญนะคะ ไฟกำลังลุกเลยจะเวิ้นเก่งนิดนุง
Twitter @reallyuri
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 172298 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก